Ο ΑΡΗΣ ΣΤΗΝ ΒΥΤΙΝΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

Την περίοδο της κόκκινης τρομοκρατίας 1943-1944 τα Τρόπαια Γορτυνίας ήταν η «πρωτεύουσα» του «Ελεύθερου Μωριά». Εκεί εγκαταστάθηκε τον Μάιο του 1944 και ο Άρης Βελουχιώτης. Στα Τρόπαια λειτουργούσε στρατόπεδο «αντιδραστικών». Στην συνέχεια έκανε έδρα του την Βυτίνα (και εκεί λειτουργούσε στρατόπεδο «αντιδραστικών»).

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Άρης με πλοιάριο με κατεύθυνση την Πελοπόννησο.

Υπάρχει μια μαρτυρία της συμπεριφοράς του Άρη από τον ανθυπολοχαγό Νικόλαο Μουτούση :

«...Κάθε μέρα βασανιζόνταν οπωσδήποτε δύο κρατούμενοι. Δεν έχουν ύπνο φαίνεται την νύχτα οι συναγωνιστές και θέλουν να περάσουν την ώρα τους. Ξέρουμε λοιπόν πότε θα έρθει η σειρά μας. Κάθε δέκα πέντε  μέρες πρέπει να προδιαθέτουμε τον εαυτό μας για το δωμάτιο των βασανιστηρίων.

Σήμερα έχει σειρά μια κοπέλλα από την Πάτρα, η Ξανθή Πολιτικού. Τις γυναίκες δεν τις είχανε δεμένες.

«Έλα γόησσα» της φωνάζει ο Τζαβέλλας «έβγα να σε πάω περίπατο!».

Της έχουν φορέσει μια στρατιωτική κυλόττα και την βγάζουν στην αυλή. Τι νομίζεται ότι της έκαναν; Κάλεσαν και τον αρχηγό τους τον Βελουχιώτη να παρακολουθήσει το θέαμα να ψυχαγωγηθεί!

Είχαν βρη μερικά μικρά ποντικάκια, και τα ρίξαν μέσα στην κυλόττα της! Φανταστείτε τώρα τον τρόμο αυτής της κοπέλλας και τις φωνές της! Είχαν κάνει κύκλο γύρω της και την πετούσαν ο ένας στον άλλον και έτσι διασκέδαζαν οι υπάνθρωποι.

Εν τω μεταξύ η φωνή του Άρη τους σκέπαζε όλους. Γελούσε με γέλιο σαρδώνιο.

Μετά από την πρόχειρη αυτή ψυχαγωγία, την παίρνουν στο δωμάτιο και η άμοιρη κοπέλλα, ύστερα από λίγο βγαίνει χωρίς κανένα νύχι στα δάκτυλά της. Της τα είχαν βγάλει όλα! Λιπόθυμη μεταφέρεται στο κελλί της κι έτσι έκλεισε κι αυτή τη σειρά της , γι αυτό το δεκαπενθήμερο....».

«....Αφού μας βασάνισαν επί ώρες οι μαυροσκούφηδες του, τότε ο Βελουχιώτης, θέλοντας να ψυχαγωγηθεί, λέει στον Αστρίτη, που ήταν παληός συμμαθητής του: «Έλα Αστρίτη... Θέλω και λίγη διασκέδαση, θέλω να μου χορέψεις ένα ζειμπέκικο!».

Φανταστείτε τώρα ένα ανθρώπινο ράκος που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του, να το υποχρεώνει να χορέψει.

«Έλα βρε Θανάση», του λέει ο καημένος ο Ζαφειρόπουλος, «δεν ντρέπεσαι, δεν σκέπτεσαι ότι είμαστε κάποτε φίλοι και καθόμασταν στο ίδιο θρανίο; Δεν έχεις μέσα σου στάλα ανθρωπισμό; Γιατί με βασανίζεις έτσι; Μπορώ εγώ, έτσι που με κατάντησες, να σου χορέψω ζειμπέκικο;»

Εξαγριώθηκε το κτήνος, ο μέλλων αρχηγός του Ελληνικού κράτους! Σηκώνεται, παίρνει ένα σφυρί και του λέει: «Τώρα θα δεις Αστρίτη, πως φέρεται ο Άρης, έστω και στους φίλους του, όταν του γίνονται εμπόδιο στο έργο του»! .... Πλησιάζει τον Αστρίτη και αρχίζει να του σπάζει τα δόντια ένα-ένα!

«Χορεύεις τώρα, ή όχι;» του φωνάζει άγρια «Σε λίγο θα σου βγάλω και την γλώσσα με την τανάλια, για να μάθεις να μιλάς!».

Έτσι ο άμοιρος Ζαφειρόπουλος ή Αστρίτης, σέρνοντας το πληγωμένο του κορμί και γεμάτος αίματα στο πρόσωπο, άρχισε ... να χορείειζειμπέκικο!».

«...Έχουν περάσει τέσσερες ώρες. Κοντεύει να ξημερώσει. Προσπαθούν να μου αποσπάσουν διάφορες ομολογίες....

Τέλος, έρχεται ο Βελουχιώτηςκαι μου λέει: «Βρε Μουτούση, εσύ έχεις σπουδάσει σε σχολή των Άγγλων για ν αντέχεις. Εγώ όμως έχω σπουδάσει στην Μόσχα και θα δεις, ότι στο τέλος θα νικήσω και θα σου λύσω την γλώσσα!

«Φουσέκη», φωνάζει έναν μαυροσκούφη, «για φέρε μου το αμόνι! Είναι έτοιμο;».

Αμόνι, ήταν ένα σίδερο που το μεταχειρίζονται οι σιδεράδες. Αυτό λοιπόν, το σίδερο, αφού το έβαλαν στην φωτιά και κοκκίνησε, το παίρνει ο Άρης στα χέρια και δείχνοντάς το, μου λέει:

«Το βλέπεις, Μουτούση; Αυτό λύνει και γλώσσα μουγκού! Λοιπόν, τι λες; Θα μου πεις όλους τους συνενόχους σου;».

Εγώ δεν είχα την δύναμη ούτε να μιλήσω. Η θέα του καφτερού καικόκκινου σίδερου με παρέλυσε.

«Εμπρός άτιμε, ετοιμάσου να σε σφραγίσω».

Ο αιμοσταγής αρχηγός, αυτός που έστειλε το κόμμα στην Πελοπόννησο, με αρπάζει από τα μαλλία, με γυρίζει προς τα κάτω και μου κολλάει το καυτό σίδερο στην αριστερή μου πλάτη!

«Να δεις πως λύνω εγώ τη γλώσσα σου, και αν τελικώς δν την λύσω θα σου την κόψω πούστη!».

Το καταραμένο μαύρο δωμάτιο, εγέμισε από τσίκνα της καμμένης σάρκας μου.

Δεν άντεξα, έπεσα λιπόθυμος. Δυστυχώς για μένα, διότι ο λυσσασμένος αρχηγός ενόμισε φαίνεται ότι το έκαμα επίτηδες και μου κολλάει για δεύτερη φορά το καυτό σίδερο στην δεξιά μου μασχάλη, και ως φαίνεται αφού πρώτα διαπίστωσε ότι ήμουνα πράγματι λιπόθυμος, τότε μ άφησε αναίσθητο με μετέφεραν στο κελλι μου.

Δεν είναι μύθος! Δεν είναι φαντασία.... Δεν είναι κενά λόγια: Το «μετάλλιο» αυτό του Άρη Βελουχιώτη, και πολλά άλλα, είναι στην διάθεση όποιου τυχόν άπιστου Θωμά θελήσει να δει και να πιστέψει!».

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΑΙ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ του Νικ Μουτούση

ΤΑ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΑ του Ιωάννη Κ Μπουγά εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ