Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΥ ΣΤΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΜΕΘΩΝΗ




Στις 30 Απριλίου 1825 στη περιοχή της Μεθώνης βρίσκεται ο Αιγυπτιακός στόλος, έχει ήδη ο Ιμπραήμ κατάκτηση την Σφακτηρία με την απώλεια για τους Έλληνες τον θάνατο 400 και πλέον αγωνιστών, η συνεχής απειλή του εχθρικού στόλου και ο κίνδυνος κατάληψης του Νεοκάστρου που έκαναν τον Μιαούλη να ζητά δράση .

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Α Μιαούλης γεννήθηκε στα Φύλλα τής Ευβοίας αλλά μεγάλωσε στην Ύδρα. Από το παράγγελμα το οποίο έδινε στους κωπηλάτες του για να κρατούν έναν σταθερό ρυθμό όταν κωπηλατούσαν («Μία Ούλοι») έλαβε το προσωνύμιο Μιαούλης. Είχε οξύτατη αντίληψη και αλύγιστη αποφασιστικότητα. Είχε την ικανότητα να επιβάλλεται στα ασύντακτα πληρώματα.


Ο Μιαούλης κατέστρωσε το σχέδιο να μπάσει στο λιμάνι του Ναβαρίνου δύο  πυρπολικά και να κάψει όσο περισσότερα πλοία του αιγυπτιακού στόλου. Το πρώτο υπό τον Πιπίνο. Ο Μιαούλης προκήρυξε αμοιβή 1000 γρόσια αν κατόρθωναν να κάψουν καμιά φρεγάτα. Έτσι παρουσιάστηκαν λίγοι ακόμη ναύτες από διάφορα πλοία και καταρτίσθηκε πλήρωμα. Ο κυβερνήτης του δεύτερου πυρπολικού, ο Δημήτρης Ραφαλιάς, δεν θέλησε να ριψοκινδυνεύσει. Τότε παρουσιάσθηκε εθελοντής και ζήτησε να οδηγήσει το πυρπολικό ο απλός ναύτης Γιώργης Πολίτης (από το πλοίο του Λαζάρου Παναγιώτα που τον περιγράφει ο Μιαούλης σαν «γίγας κατά το σώμα και γίγας κατά την καρδιάν», ένα παλικάρι δεκαοχτώ χρονών, ψηλό γεροδεμένο). Και γι' αυτό το πυρπολικό βρέθηκαν λίγοι ακόμη ναύτες από διάφορα πλοία. Ενώ γίνονταν τούτα, έφθασαν τα τέσσερα νέα πυρπολικά που έρχονταν από την Ύδρα: των Αντώνη Μπίκου, Αναστασίου Ρομπότση , Δημήτρη Τσαπέλη και Κ. Μπελεμπίνη, καθώς και η γολέτα «Τερψιχόρη» με λίγα πολεμοφόδια.

Την ίδια νύκτα η υδραίικη μοίρα, δώδεκα πλοία και τα έξι πυρπολικά αγκυροβόλησαν πίσω από την (νήσο) Σαπιέντζα (που βρίσκεται στα ανοικτά της Μεθώνης). Εκεί έμεινε όλη την άλλην ημέρα, προσπαθώντας να κρυφτεί. Αλλά δεν το κατόρθωσε . Ένα αυστριακό πλοίο την είδε και, αφού μπήκε στο κανάλι, το απόγευμα της 30ης Απριλίου /12ης Μαΐου ειδοποίησε τους επικεφαλής της αλγερινής και της αιγυπτιακής μοίρας για την παρουσία του ελληνικού στόλου και τους ανακοίνωσε ότι σε λίγο θα δέχονταν επίθεση από αυτόν. Μόλις πήρε αυτήν την πληροφορία ο διοικητής της αλγερινής μοίρας, διέταξε τα πλοία του να τεθούν σε κίνηση και να ανοιχθούν.  Κόψανε τις άγκυρες και άπλωσαν πανιά και μερικά κατάφεραν να βγουν να γλυτώσουν.  Οι Αιγύπτιοι φάνηκαν νωθροί. Πολλοί κυβερνήτες και πληρώματα ήσαν έξω στην Μεθώνη και διασκέδαζαν. Μα ο Μιαούλης δεν άργησε. Παρέκαμψε την Σαπιέντζα και μπήκε στο στενό ανάμεσα σε αυτήν και την (νήσο) Σχίζα. Μία ώρα αργότερα, κατά τις 5μ.μ. ,τα ελληνικά πλοία βρίσκονταν ξαφνικά μπροστά στον εχθρό. Ο άνεμος ήταν νοτιοανατολικός και τα ελληνικά πλοία είχαν τον καιρό από την πρύμνη.

Καθώς μπήκαν στο στενό, άρχισαν να κανονιοβολούν. Άνοιξαν επίθεση κατά των Αλγερινών και λίγο έλειψε να κτυπήσουν και το αυστριακό επειδή δεν διέκριναν την σημαία του .Οι Αιγύπτιοι τα έχασαν. Βρέθηκαν υποχρεωμένοι εκείνη τη στιγμή να κάμουν τους απαραίτητους χειρισμούς για να κινηθούν. Πάνω στον πανικό δεν σκέφθηκαν να κόψουν τις άγκυρες.

Ενώ τα ελληνικά μαχητικά πλοία συμπλέκονταν με τα αλγερινά που βρίσκονταν σε κίνηση και τα αιγυπτιακά έμεναν καθηλωμένα,τα έξι ελληνικά πυρπολικά μπόρεσαν να αναπτυχθούν και να διαλέξουν τους στόχους  τους. Η παρουσία τους επιδείνωσε τη σύγχυση των αιγυπτιακών πληρωμάτων. Εγκατέλειψαν τους χειρισμούς και άλλοι όρμησαν να μπουν στις βάρκες ,άλλοι έπεσαν στην θάλασσα . Ένα πυρπολικό έδωσε φωτιά σε μια κορβέτα, που μεταδόθηκε και σε μία άλλη γειτονική της.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Πυρπολικά ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικά στα χέρια των Ελλήνων ναυτικών.

 

Το δεύτερο πυρπολικό έκαψε την φρεγάτα «Ασία», άλλα πυρπολικά έκαψαν δύο βρίκια και δύο γολέτες. Από αυτά τα σκάφη πήραν φωτιά και άλλα πέντε, μεταγωγικά. 

ο Μιαούλης μιλά για την καταστροφή  ένα «ράζο βασέλο κανονιών 54, άλλη μέτρια φρεγάδα 36 (κανόνια), δύο κορβέται από 26 κανόνια και όλα τα πολεμικά βρίκια».

Αλλά ας δούμε πως παρουσιάζει το γεγονός ο  Μιαούλης: «Οι γενναίοι πυρποληταί επέπεσαν εις αυτά (τα εχθρικά πλοία) γρήγορα με έξι πυρπολικά και χωρίς μεγάλην δυσκολίαν έκαυσαν εις ολίγην ώραν όλα, δύο φρεγάδας, τρεις κορβέτας και πολλά βρίκια πολεμικά και φορτηγά».

Όλα τα πλοία  καίγονταν συγχρόνως, σε λίγο η φωτιά έφθανε στις πυριτιδαποθήκες. Κάθε φορά που συνέβαινε τούτο σημειωνόταν τρομερή έκρηξη και το σκάφος τιναζόταν στον αέρα.

Μέσα σε αυτή την κόλαση βρήκαν τον θάνατο οι μισοί άνδρες από τα πληρώματα, πολυάριθμοι ακρωτηριάσθηκαν ή έπαθαν φρικτά εγκαύματα.... Από τις ανατινάξεις η φωτιά μεταδόθηκε και στις πυριτιδαποθήκες στην στεριά καθώς και στις αποθήκες τροφίμων, λόγω των εκρήξεων καταστράφηκε μέρος του φρουρίου της Μεθώνης   κινδύνευσε να καταστραφεί και η Μεθώνη.... γράφει ο Μιαούλης « Το πυρ των καιομένων εχώθη εις αυτό μέσα το φρούριον».

Ο ίδιος ο Μιαούλης γράφει : «Η πόλις όλη της Μεθώνης εφλογίζετο σχεδόν πέντε ώρας έως ου μακρόθεν είδομεν έκρηξιν μεγαλωτάτην κι εσυμπεράναμεν ότι αναφθείσα η μπαρουταποθήκη του φρουρίου ανέτρεψε τα πάντα, ομού με όλα ίσως τα προς τροφήν και τον πόλεμον αναγκαία του αιγυπτιακού στρατού».

Την επιτυχία αυτή συμπλήρωσε η καταδίωξη από τον ελληνικό στόλο των αιγυπτιακών πλοίων που «ήταν εις τα πανιά».

Ο Μιαούλης διαπίστωνε με μεγάλη του πίκρα πόσο περιορισμένα μέσα διέθετε.  Είχε γράψει «… δεν ημπορούμεν να κάμωμεν εδώ παρά να περιφερώμεθα δια να δείχνωμεν εις τον εχθρόν την αδυναμίαν μας καμαςμείς αυτοί να κινδυνεύωμεν ανωφέλως».

Παρά τη μεγάλη έκτασή της και τις φρικτές για τους Αιγυπτίους συνέπειες της, αυτή η καταστροφή δεν υπήρξε καίρια και ούτε μπορούσε να επιδράσει στην έκβαση του πολέμου. Ο ίδιος ο Ιμπραήμ τη δέχθηκε με πολλή ψυχραιμία. Αρκέσθηκε να πει : «Ο πατέρας μου είναι πλούσιος .Θα φτιάσει άλλα, περισσότερα, δυνατότερα και ωραιότερα πολεμικά!».

Και όμως ο  Παπαρηγόπουλος το σπουδαίο αυτό γεγονός το παρουσίασε με μια μόνο φράση « ο Μιαούλης εις βαλών τολμηρότατα, εντός του λιμένος της Μεθώνης, κατεπυρπόλησε μιαν ωραίαν φρεγάδα, την Ασίαν…», η καταστροφή που έπαθε ο Ιμπραήμ υπολογίζεται συνολικά σε 25 (είκοσι πέντε) πλοία, πολεμικά και φορτηγά.  Κατά τον Σπηλιάδη (που θεωρείται διογκωμένη) κάηκαν 4 φρεγάτες, 12 μπρίκια και πολλά τρανσπόρτα που 7 απ αυτά είτανε αυστριακά. Πάντως όπως γράφει και ο Δ Φωτιάδης «Ποτές ως τότες δεν είχε κάνει η φλότα μας τόση ζημιά στην αρμάδα».

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Στις 30 Απριλίου 1825 ο ελληνικός στόλος είχε επιτεθεί με πυρπολικά στο λιμάνι της Μεθώνης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 του Σ.Ι Καργάκου εκδόσεις Realnews.

Η απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο-καταλύτης για την αποδιοργάνωση της Ελληνικής Επανάστασης του Μιχ. Σακελλαρίου  Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ του Κ Παπαρηγόπουλου εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.

ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΙΑΟΥΛΗ 1-5-1825  «ΑΡΧΕΙΟΝ ΥΔΡΑΣ» τόμος ΙΑ  σελ 205-207

ΚΑΝΑΡΗΣ του Δ Φωτιάδη εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ

Ενημερωτικό Δελτίο του ΓΕΝ, τεύχος Νο.16 Απριλίου 2913, σ.10

 

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΔΟΥΝΑΒΗ



 
Στην Βοιβοντίνα δημιουργήθηκε η Ελληνική κομμούνα, μια πρώην γερμανική πόλη που την εγκατέλειψαν οι Γερμανοί κάτοικοί της (το Μπουλκές) στάλθηκαν Έλληνες να την κατοικήσουν, κατά τους Γιουγκοσλάβους  το Μπουλκές ήταν η έβδομη Δημοκρατία της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας.  Κομματικός καθοδηγητής στο Μπούλκες, ορίσθηκε ο Μιχάλης Πεκτασίδης (ανιψιός της Δόμνας, γυναίκας του Γιάννη Ιωαννίδη).




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το Μπουλκές (Маглић) όπως ήταν μετά τον πόλεμο και την αποχώρηση των Γερμανών κατοίκων του, μια ειδυλλιακή κωμόπολη την μετέτρεψαν σε κόλαση  .


Η πόλη αυτή οργανώθηκε από το ΚΚΕ και κατοικήθηκε από Έλληνες και δημιουργήθηκαν όλες οι δραστηριότητες που έχει ένα κράτος μέχρι και νόμισμα εκδόθηκε.

Στο Μπουλκές του Ελληνικού Εμφυλίου έγιναν πολλά το κάθε ένα έχει την αξία του, ο Αλέκος Κουτσούκαλης που έζησε στο Μπουλκές μας πληροφορεί για ένα αποτρόπαιο έγκλημα στο βιβλίο του.

Σε κάποιο σημείο του βιβλίου του διαβάζουμε :

 

«...Τον Κάλφα  τον έδιωξε και διέλυσε την ομάδα του (ομάδα Καταστολής έχει υπεύθυνο τον Στέλιο Κάλφα και καθοδηγείται από τον Ιωαννίδη), έπειτα από το έγκλημα που έκανε, χωρίς να τον ρωτήσει. Έπνιξε στον Δούναβη 20 αγωνιστές με εντολή του Ιωαννίδη...».

Μιλά λοιπόν για κάποιο έγκλημα εις βάρος «20 αγωνιστών» αλλού αυτοί που χάθηκαν στον Δούναβη γίνονται 30... (θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα ονόματα που παρατίθενται είναι κυρίως ψευδώνυμα).

Τι έγινε λοιπόν;

Παρατίθεται ένας διάλογος μεταξύ του συγγραφεα και κάποιου συντρόφου του:

«... Θα μαθες ότι ο Κάλφας πήγε ως υπεύθυνος της αποστολής 30 αγωνιστών από την 8η ΚΟΒ για να βοσκήσουν αγελάδες σ ένα από τα τρία μικρά ακατοίκητα και δασωμένα νησιά του Δούναβη, που βρίσκεται 15-20 μέτρα από την ξηρά, κοντά στην Πάλαγκα. Στο γυρισμό μπατάρισε το αυτοκίνητο και έπεσε στον Δούναβη. Πνίγηκαν όλοι, εκτός από τον οδηγό....» .

Ο Κώστας Σιαπέρας στο βιβλίο του γράφει : «Η δικαιολογία αυτή ήταν ψεύτικη. Οι αγωνιστές αυτοί στάλθηκαν με εντολή του Ιωαννίδη για να τους πνίξει ο Κάλφας.

Μετά την ρήξη του Στάλιν-Τίτο και την αντιγιουγκοσλαβική στάση του ΚΚΕ στις  εφημερίδες «Πολίτικα» και «Μπόρμπα» δημοσιεύτικαν μια σειρά άρθρα και φωτογραφίες από τους πνιγμένους Έλληνες αγωνιστές στο «νησί» του Δούναβη. Οι Γιουγκοσλαβικές αρχές ήταν ενημερωμένες για το τι συνέβαινε σ εκείνο το «νησί», ξέθαψαν τους δολοφονημένους και παραχωμένους αγωνιστές. Τα πτώματα ήταν πολλά δεν είχαν λιώσει γιατί το έδαφος είναι ασβεστούχο».

Αυτό λοιπόν το «ατύχημα» το έμαθε και ο Μιχάλης (Πεχτασίδης), ο οποίος έδειξε «αδιαφορία» ...

Υπάρχει όμως σχετικά με αυτή την υπόθεση και κάποιο άλλο βιβλίο που αναφέρει σχετικά, είναι το «ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΕ» του Θωμά Δρίτσιου:

«... Τους προγραμμένους αυτούς η Υπηρεσία Τάξης Ομάδας (ΥΤΟ) με υπεύθυνο τον Αλέκο Στράντζαλη, τους συγκέντρωνε σ ένα νησί στον Δούναβη, τους υποχρέωναν να κόβουν ξύλα για τα ασβεστοκάμινα της Κοινότητας και μετά, μ εντολή της καθοδήγησης τους εξαφάνιζαν» και συνεχίζει παρακάτω: « Συνέβη κάποτε από το «περατάρι» που συνέδεε το νησί με τ ασβεστοκάμινα να πέσει στοποτάμι ένα φορτηγό της κοινότητας. Το συνεργείο που πήγε από το Μπουλκές  για να ανασύρει από το νερό τ αυτοκίνητο διαπίστωσε ότι το όχημα ήταν γεμάτο αίματα.

Ήταν τα αίματα κατακρεουργημένων συντρόφων τους!

Τους σφάξανε και τους λιανίσανε κομμάτια, τους μετέφεραν με τ αυτοκίνητα στην ξηρά και τους πετάγανε στα νερά του Δούναβη. Πολύ πιό πέρα από το νησί....».

Σύμφωνα με την μαρτυρία όλων των συγραφέων πρωταγονιστικό ρόλο έπαιξε ο Στέλιος Κάλφας ( πρώην μέλος της ΟΠΛΑ στα Δεκεμβριανά του 1944).

Τώρ ο Αλέκος Κουτσούκαλης υποστηρίζει ότι :

1.     Δεν υπάρχει κανένα νησί την περιοχή του Δούναβη με δένδρα για τα ασβεστοκάμινα, όμως υπάρχουν 2-3 νησάκια με θάμνους.

2.     Δεν υπήρχαν ασβεστοκάμινα στο Μπουλκές.

3.     Η δεξιά όχθη του Δούναβη, 50 μέτρα από την Παλάγκα και 400 χιλιόμετρα από το Μπουλκές αρχίζουν μεγάλες δασωμένες κοιλάδες.

4.     Το περατάρι ήταν πολύ επικίνδυνο για τους πεζούς πολύ περισσότερο για φορτηγά αυτοκίνητα.

Άρα η διήγηση του Δρίτσιου έχει κάποια πράγματα που δεν στέκουν και πιθανά προέρχεται από φουκωμένες διηγήσεις και φαντασιώσεις.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η εφημερίδα που εκδιδόταν στο Μπουλκές (Маглић. Μαγκλίτς).
 

 

Ο Κάλφας:  «Κατηγόρησε τον Δρίτσο ως κοινό και μισερό συκοφάντη. Αν ήταν έγκλημα, ισχυρίστηκε ο Κάλφας, γιατί τα άτομα αυτά να σφαγιαστούν, να φορτωθούν στ' αυτοκίνητα και να ριχτούν μαζί με το αυτοκίνητο στο Δούναβη, και να μην εκτελεστούν και ταφούν στις δασωμένες κοιλάδες, χωρίς να γίνει αντιληπτό το έγκλημα;

Δεύτερο, θα δεχόταν ο οδηγός του αυτοκινήτου να πάρει μαζί του στο θάνατο τόσα άτομα, γιατί δεν ήταν σίγουρος ότι θα σωθεί. Ο οδηγός όμως σώθηκε.

Τρίτο, το «περατάρι» ήταν κάθε μέρα, από το πρωί ως το βράδυ, σε λειτουργία. Οι Περαστικοί δεν θα έβλεπαν τα κατακρεουργημένα και κατακομματιασμένα πτώματα;

Τέταρτο, το αυτοκίνητο ανασύρθηκε την ίδια μέρα από τους υπαλλήλους του «περαταριού» και δεν στάλθηκε συνεργείο για να το μεταφέρει στο Μπούλκες, αλλά το μετέφεραν Γιουγκοσλάβοι οδηγοί της περιοχής.».

Το γεγονός όμως του χαμού στον Δούναβη 20-30 ανθρώπων είναι γεγονός, το αναφέρουν πολλοί εκτός των Γιουγκοσλάβων  και πολλοί Έλληνες.

Ο Εξαρχάκος (πρόεδρος της επιτροπής που πήγε για τον θάνατο στον Δούναβη) είπε στην επιτόπια έρευνα ότι ο Δούναβης ήταν πλημμυρισμένος και το φορτηγό υπερφορτωμένο. Ο Εξαρχάκος καθαιρέθηκε από μέλος της Κομματικής Επιτροπής του Μπουλκές γιατί ήρθε σε ρήξη με τον Πεχτασίδη για την τρομοκρατική πολιτική του, αλλά η κύρια αφορμή ήταν ότι το πόρισμα του δεν ήταν αυτό που ήθελε-ο Μιχάλης, ότι το έγκλημα το έκανε ο Κάλφας με εντολή του Ιωαννίδη.  και ο Κάλφας καθαιρέθηκε γιατί ο Μιχάλης του έριξε την ευθύνη που δεν τον ενημέρωσε: «και ότι έδρασε πίσω από την πλάτη του με εντολή του εκφυλισμένου και εγκληματία Ιωαννίδη».
Ο Εξαρχάκος αργότερα διηγήθηκε στον συγγραφέα:  «...στο Γράμμο που συναντηθήκαμε και μιλήσαμε μια ολόκληρη νύχτα με τον Εξαρχάκο, μια μέρα πριν σκοτωθεί, σαν επίτροπος Τάγματος του ΔΣΕ, μου είπε τα ίδια πράγματα, με κυρίαρχη γνώμη ότι ήταν έγκλημα, ύστερα από διαταγή του Ιωαννίδη προς τον Κάλφα.».

Σε άλλο σημείο ο συγγραφέας δίνει την μαρτυρία του οδηγού του αυτοκινήτου : «Ο δάσκαλος Γιώργος Καρατζιάς σε μια σχετική συζήτηση μου είπε, ότι ο Γιώργος Χρυσουλίδης του διηγήθηκε στην Τασκέντη το γεγονός αυτό, όπως το έμαθε από τον συγχωριανό του οδηγό του μοιραίου αυτοκινήτου στο Μπούλκες. Ο οδηγός του είπε:

Πριν λίγες μέρες έριξα το αυτοκίνητο που οδηγούσα στο Δούναβη και πνίγηκαν κάμποσα άτομα.

Από τη συζήτηση αυτή του Χρυσουλίδη με τον οδηγό βγαίνει το συμπέρασμα ότι ήταν έγκλημα.

Μπαίνει όμως και ένα άλλο ερώτημα: Γιατί να εξοντωθούν απλοί αγωνιστές, εξαιρετικά απαραίτητοι για τον Εμφύλιο Πόλεμο και να μη ματώσει μύτη κανενός στελέχους;

Εκτός και αν ο Ιωαννίδης και ο Μιχάλης διψούσαν για αίμα σαν την ύαινα και μιας και δεν μπορούσαν να πιουν το αίμα στελεχών, προτίμησαν να πιουν το αίμα απλών αγωνιστών, που δεν θα έδιναν σε κανένα λόγο και δεν θα τους επέρριπτε κανένας από τους καθοδηγητές του ευθύνη.» .

 




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ένα από τα νομίσματα που χρησιμοποιήθηκαν στο Μπουλκές.



Στο Βιβλίο του Κώστα Σιαπέρα «ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΔΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΡΚΙΖΑ ΣΤΟ ΜΠΟΥΛΚΕΣ» Εκδόσεις «Γλάρος», γράφει: «...για το έγκλημα στο νησί .... (ενημερώθηκα) από τις εφημερίδες «Πολίτικα» και «Μπόρμπα» δημοσιεύτικαν μια σειρά άρθρα και φωτογραφίες.....» .

Ο Αλέκος Κουτσούκαλης όμως αναφέρει μια προσωπική του εμπειρία για το ζήτημα αυτό που έχει την βαρύτητά της. Στις αρχές του Απριλίου 1947 τον κάλεσε ο Μπάστης και τον έστειλε λογιστή-ταμία σε ένα εργοτάξιο Ελλήνων 500 χιλιόμετρα από το Μπουλκές, πηγαίνοντας γνωρίστηκε με μια νεαρή δασκάλα που μίλαγε Ελληνικά (ήταν μισό Ελληνίδα μισο Σερβίδα),  την Σίτσα Ντράγκοβιτς που πήγαινε στην Παλάγκα. Αργότερα πήγαινε  στο σπίτι της και περιδιαβαίναν στις όχθες του Δούναβη. Όταν κάποια φορά πέρασαν από ένα σημείο του Δούναβη την έλουσε κρύος ιδρώτας την κοπέλα :

«Τι έπαθες;

Φοβάμαι Αλέκο.

Τι φοβάσαι, εμένα;

Εσένα και όλους τους Έλληνες.

Σε πείραξε κανένας Έλληνας;

Όχι.»

Και τότε διηγηθήκε τα πιό κάτω:

«Στις 17 του Δεκέμβρη 1946 ήμουν προσκεκλημένη σε μια φίλη μου .... Ήταν μεσάνυκτα. Το φεγγάρι φώτιζε τον δρόμο..... 100 μέτρα από την πόλη, και έτρεχα για να κρυφτώ, γιατί έβρεχε δυνατά .... Φτάνοντας πιό κάτω είδα με κατάπληξη ένα μπαταρισμένο φορτηγό αυτοκίνητο και δίπλα του να στέκεται στην κορυφή ένας κοντόχοντρος ηλικιωμένος άντρας με μαύρη καμπαρτίνα. Πλησίασα αθόρυβα και τον ρώτησα αν θέλει καμιά βοήθεια. Εκείνος με κοίταξε παράξενα, μ ένα οργισμένο ύφος  και μου έδειξε επιδεικτικά το περίστροφό που φορούσε στην μέση. Εγώ φοβήθηκα και έφυγα τρέχοντας μέσα στην βροχή.... Την άλλη μέρα πήγα στον Χρήστο κατατρομαγμένη και του διηγήθηκα όσα είδα....» Ο Χρήστος την καθησύχασε και αργότερα έμαθε ότι πνίγηκαν εκεί Έλληνες του Μπουλκές.

Στην ερώτηση του συγγραφέα αν θα αναγνώριζε τον άνθρωπο που είδε με το πιστόλι είπε ότι δεν θα το ξέχναγε ποτέ.  Τότε αποφάσισαν με τον Λεωνίδα να κρύψουν την Ελληνο-Σερβίδα δασκάλα  για να δει τον Κάλφα.

Πράγματι κατάφεραν με ένα τέχνασμα να φέρουν αντίκρι στον Στέλιο Κάλφα την Σίτσα Ντράγκοβιτς, ο Κάλφας μόλις την είδε της είπε:

«Μου φαίνεται ότι κάπου σε συνάντησα είναι γνωστή η φυσιογνωμία σου.

Κάνεις λάθος συναγωνιστή. Είμαι Σερβίδα δασκάλα και μένω με την μητέρα μου στο Βελιγράδι. Ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός του Τίτο και σκοτώθηκε σε μια μάχη με τους Γερμανούς.....»

Μετά την συνάντηση η Σίτσα Ντράγκοβιτς τους είπε :

«Δεν καταλαβαίνεται ότι με αναγνώρισε; Αυτός ήταν. Δεν έχω καμιά απολύτως αμφιβολία».

 

Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι είχε μια αποκαλυπτική συζήτηση με τον Μιχάλη ο οποίος μεταξύ των άλλων του είπε: «....Σκόπευαν να δραπετεύσουν και να πάνε στα Σκόπια. Εμπνευστές της συνωμοσίας αυτής ήταν Σκοπιανοί πράκτορες. Η συνωμοσία προδόθηκε. Ο Κάλφας με την Ομάδα Καταστολής και με την επιδοκιμασία του Ιωαννίδη, πίσω από τις πλάτες μου, τους βασάνισαν άγρια και ετοιμοθάνατους τους έριξαν στο Δούναβη. Τώρα ικανοποιήθηκες από τη γυμνή αλήθεια;.... Πρόσεχε είναι μεγάλο μυστικό .... Πρόσεχε μη πεις σε κανένα τίποτα το σχετικό θα σε εξοντώσουν...».





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Γιάννης Ιωαννίδης στο γραφείο του κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών που ουσιαστικά τα καθοδηγούσε. Ο άνθρωπος αυτός έπαιξε ρόλο και στην συνέχεια ακόμα και στο Μπουλκές το οποίο  σύμφωνα με τα σταλινικά πρότυπα, τα οποία ασπάζονταν απολύτως και ο Ζαχαριάδης, το καθεστώς που δημιουργήθηκε στο Μπούλκες ήταν αυταρχικό και αστυνομοκρατούμενο με κύριο στόχο την προστασία από τους εχθρούς, εξωτερικούς και εσωτερικούς, και τον εντοπισμό των προδοτών. Η καχυποψία επικράτησε και οι αγωνιστές παρακολουθούσαν ο ένας τον άλλο σε ένα ατέρμονο κυνήγι πρακτόρων, κατά το οποιο σπιλώθηκαν άδικα πολλοί άδολοι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ του Αλέκου Κουτσούκαλη εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

Ο θάνατος του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Κομνηνού


Το έτος είναι 1185 και ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ανδρόνικος Κομνηνός, άλλοτε λαοφιλής και αγαπητός, χάνει το θρόνο του ύστερα από λαϊκή εξέγερση. Ο λόγος ήταν ο κίνδυνος των Νορμανδών που κατέλαβαν την Θεσσαλονίκη που υπερασπιζόταν ο ανίκανος στρατηγός Δαβίδ Κομνηνός και  που απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη, καθώς και η κατά πολλούς βίαιη διακυβέρνησή του με ασταμάτητες εξορίες και εκτελέσεις.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Ανδρόνικος Α΄ Κομνηνός ( 1118 - 12 Σεπτεμβρίου 1185 ).


Ο λαός εισέβαλε στα ανάκτορα, απελευθέρωσε τον αιχμάλωτο Ισαάκιο Άγγελο και τον ανακήρυξε αυτοκράτορα στη θέση του Ανδρόνικου. Ο ίδιος ο Ανδρόνικος, αποπειράται να αποδράσει μέσω θάλασσας αλλά αποτυγχάνει, συλλαμβάνεται και παραδίνεται στο πλήθος που διψούσε για αίμα.

Τον αλυσόδεσαν και αμέσως άρχισαν τα βασανιστήρια από το μανιασμένο όχλο. Τον χτυπούν βάναυσα στο πρόσωπο και το στόμα, του ξεριζώνουν τα γένια, τα μαλλιά, ενώ μέχρι και γυναίκες τον γρονθοκοπούν. Του κόβουν το ένα χέρι με τσεκούρι, του βγάζουν το ένα μάτι. Στη συνέχεια τον κλείνουν, καταματωμένο, στη φυλακή.

Όμως, τα βασανιστήρια του έκπτωτου αυτοκράτορα δεν είχαν τελειώσει εκεί. Πριν περάσουν μερικές μέρες, τον βγάζουν από τη φυλακή και τον τυφλώνουν κι από το άλλο μάτι. Τον σέρνουν μισόγυμνο, πάνω σε γέρικο ζώο, στους δρόμους της Αγοράς.

Ο Νικήτας Χωνιάτης βυζαντινός ιστορικός μάς μεταφέρει πώς του όρμησαν ζητιάνοι, αλήτες, μέθυσοι «οι απαιδευσότεροι της Κωνσταντινουπόλεως οικήτορες», αλλά και τεχνίτες και επαγγελματίες. Τον χτυπούσαν στο κεφάλι με ρόπαλα, τον ράπιζαν στο πρόσωπο, του έσπασαν όλα τα δόντια, τον τρυπούσαν με ραβδιά.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ο θάνατος του Ανδρόνικου, σε Μεσαιωνική απεικόνιση.



Το θέαμα ήταν αξιοθρήνητο και έφερνε δάκρυα «θέαμα ελεεινόν και πηγάς έλκον δακρύων». Άλλοι τον λιθοβολούσαν αποκαλώντας το λυσσασμένο σκύλο, του έβριζαν τη μητέρα, του πετούσαν σάπια κρέατα και σκουπίδια. Μια πόρνη πλησίασε τη θλιβερή πομπή και του έριξε καυτό νερό στο πρόσωπο, κατακαίγοντάς το.

Αργότερα, οδηγήθηκε στον Ιππόδρομο, όπου κρεμάστηκε ανάποδα από τα πόδια. Τα βάσανά του όμως είχαν και συνέχεια και, δυστυχώς γι’ αυτόν, ο θάνατος αργούσε. Ο Ανδρόνικος φώναζε στους βασανιστές του «Κύριε Ελέησον» και «γιατί επιμένετε να τσακίζετε ένα ήδη σπασμένο καλάμι;» «ίνα τι κάλαμον συντετριμμένον προσεπικλάτε;», εκείνοι όμως συνέχιζαν απτόητοι, χωρίς να δείξουν το παραμικρό έλεος.

Του έκοψαν κομμάτια από τη σάρκα του και τον τραυμάτισαν στα γεννητικά όργανα. Δύο στρατιώτες διαγωνίζονταν για το ποιος θα μπήξει το ξίφος βαθύτερα στο κορμί του βασανισμένου, χωρίς αυτός να σκοτωθεί, και το θύμα ξεψύχησε μόνο όταν ένας άλλος του έμπηξε ένα σπαθί βαθιά στο φάρυγγα. Έτσι πέθανε ο τελευταίος των Κομνηνών 12 Σεπτεμβρίου 1185.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Η άλωση της Κων/πολης από τους Σταυροφόρους του  Τιντορέτο.


Ωστόσο, το πάθημα του Ανδρόνικου δεν έγινε μάθημα στους διαδόχους του, οι οποίοι, πέραν της σκληρότητάς τους, δεν έκαναν τίποτα για να ενισχύσουν το Βυζαντινό κράτος απέναντι στην επερχόμενη απειλή. Η Κωνσταντινούπολη, εν τέλει, έπεσε στα χέρια των Δυτικών το 1204, λιγότερο από είκοσι χρόνια αφότου ο Ανδρόνικος άφηνε την τελευταία του πνοή στον Ιππόδρομο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ του Ηλία Λάσκαρη εκδόσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

 

 

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

Ο ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ


 


Στις 25/5/1959 επισκέπτεται Ν Χρουστσόφ την Λ. Δ. της Αλβανίας του Ε. Χότζα, συνοδευόμενος από τον υπουργό Αμύνης της ΕΣΣΔ, στρατάρχη Μαλινόφσκυ.

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Από την επίσκεψη του Ν Χρουστσόφ στην Λ. Δ. της Αλβανίας του Ε. Χότζα.



Ο σκοπός της επίσκεψης είναι για να ασκήσει πίεση στην Ελλάδα και την Ιταλία να μη δεχτούν βάσεις πυραύλων στο έδαφός τους.

 

Έτσι στην 12ήμερη παραμονή του στην Αλβανία συμφωνήσαν με τον Εμβέρ Χότζα την εγκατάσταση ναυτικής βάσης στην Αυλώνα, που θα έθετε όλη την Μεσόγειο υπό τον έλεγχο των πυραύλων της ΕΣΣΔ, σχεδίαζαν μάλιστα να εγκαταστήσουν βάση υποβρυχίων στην λίμνη του Βουθρωτού (απέναντι από την Κέρκυρα) που θα συνδεόταν με διώρυγα με την θάλασσα. Κατά την επίσκεψη πραγματοποιήθηκαν επίσημα εγκαίνια και θεμελίωση έργων όπως  η θεμελίωση  του Παλατιού  του Πολιτισμού στα Τίρανα (Αλβανικά: Pallati i Kultures)  που χτίστηκε στο Παζάρι i vjeter περιοχή των Τιράνων μετά από αίτημα του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας.

Την πρώτη πέτρα του κτιρίου συμβολικά έθεσε ο Νικίτα Χρουστσόφ.

Ο Εμβέρ Χότζα είπε για αυτές τις συμφωνίες ότι : «Η Ελλάς θα μπορούσε να είναι δική μας». Οι προσπάθειες αυτές δεν προωθήθηκαν διότι κατά τον Χότζα «το κόμμα και η κυβέρνησίς μας αντετέθηκαν εις τα σχέδια της Μόσχας».

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Ν Χρουστσόφ επισκέφτηκε όλη την Αλβανία.




Το 1959 η Αλβανία διατηρούσε επαφές και με την ΕΣΣΔ και με την Κίνα του Μάο, έτσι μετά την επίσκεψη του Χρουστσόφ επισκέπτεται την Αλβανία και ο υπουργός Αμύνης τη ΛΔ της Κίνας με ομάδα αξιωματούχων.

Από τα Τίρανα ο Χρουστσόφ στέλνει μήνυμα σε Ελλάδα και Ιταλία να μη δεχτούν την βάσεις πυραύλων και προτείνει «ειρηνική Βαλκανική Χερσόνησο απαλλαγμένη από πυραύλους και ατομικά όπλα». Έντονο λόγο εκφωνεί στην Κορυτσά στις 28/5/1959 και προειδοποιεί ότι αν η Ελλάδα και η Ιταλία δεχτούν αμερικανικές βάσεις πυραύλων η ΕΣΣΔ   θα εγκαταστήσει παρόμοιες βάσεις στην Αλβανία, υπογράφουν δε και σοβιετοαλβανικό σύμφωνο την 1/6/1959 στο οποίο αναφέρουν «Η ελληνική κυβέρνηση δεν επιδεικνύει προς το παρόν, καλή θέληση προς διακανονισμό του προβλήματος των σχέσεών της με την Αλβανία».

Ο σοβιετικός ηγέτης στρέφεται κυρίως κατά της Ελλάδος και αναφέρει ότι αν δωθούν βάσεις πυραύλων «Θα θεωρηθεί εχθρική πράξις κατά της ΕΣΣΔ και της διατηρήσεως της ειρήνης, συνέπεια της οποίας θα είναι να καταφερθή σοβαρόν πλήγμα   εις τας σοβιετοελληνικάς σχέσεις».

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Οι Mehmet Shehu, ο  Nikita Khrush και ο  Enver Hoxha.



Κατά την 12ήμερη επίσκεψη ο Ν Χρουστσόφ επισκέφτηκε όλη την Αλβανία και με το έμπειρο μάτι του εντόπισε την όλη κατάσταση που επικρατούσε στην χώρα στο απόρρητο προσωπικό ημερολόγιο του αναφέρει:

"...Κατά την επίσκεψή μου στην Αλβανία κινήθηκα σχεδόν σ' ολόκληρη τη χώρα και διαπίστωσα μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις βόρειες και τις νότιες περιοχές της.

 

Στη νότια Αλβανία η πολιτιστική ανωτερότητα, αλλά και η εθνική ιδιαιτερότητα είναι καταφανέστατη, αφού ο πληθυσμός στη συντριπτική του πλειοψηφία αποτελείται από Έλληνες. Σε αντίθεση με τη βόρεια Αλβανία, οι νότιες περιοχές, χάρις στο Ελληνικό στοιχείο, παρουσιάζουν μια πολύ ανώτερη πολιτιστική εικόνα, κάτι το εντελώς ξεχωριστό από την υπόλοιπο χώρα.

 

Αυτήν την πολιτιστική υπεροχή όμως των Ελλήνων του νότου, οι σύντροφοί μας Αλβανοί φαίνεται, ό,τι όχι μόνο δεν φρόντισαν να αξιοποιήσουν, αλλά, όπως κατάλαβα, προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν.

Όταν επισκέφθηκα τους Αγίους Σαράντα, ένα πανέμορφο λιμάνι στην Αδριατική, με υποδέχθηκαν ενθουσιώδη Ελληνικά πλήθη, που ζητωκραύγαζαν συνέχεια στην ελληνική γλώσσα. Δημιουργήθηκε μια ατμόσφαιρα καθαρά Ελληνική και μόνο οι άγριες φάτσες των Αστυνομικών και οι μορφές των Αλβανών επίσημων, θύμιζαν την Αλβανική κρατική παρουσία.

 

Εξέφρασα την έκπληξη και τον θαυμασμό μου στον σύντροφο Ενβέρ Χότζα, για την εντυπωσιακή παρουσία των Ελλήνων, ο οποίος, φανερά ενοχλημένος, προσπάθησε να με πείσει, ότι πρόκειται για εξελληνισμένους γλωσσικά Αλβανούς...".

 

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το  Pallati i Kultures στα Τίρανα που το θεμελίωσε ο Nikita Khrush.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ του ΣΠΥΡΟΥ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ

 

ΒΗΜΑ 6/12/1972 (Αναδημοσίευση)

 

 

 

 

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

ΝΑ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΙΜΩΡΙΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΕΜΕΛΛΕ ΝΑ ΛΑΒΗ Ο ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΣ





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : O Άγιος Δονάτος στην Β' Οικουμενική Σύνοδο (Μάιο μέχρι το τέλος του Ιουλίου του 381 μ.Χ.).


Στο ΠΗΔΑΛΙΟ το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Ληψία το 1800 υπάρχουν πραγματικά κάποιες αρχές που προκαλούν κατάπληξη και απορεί κανείς γιατί αυτά που είναι τέλος πάντων κανόνες δεν πραγματοποιούνται και δεν εφαρμόζονται από την Εκκλησία (αν δε εφαρμοζόντουσαν από την καθημερινή ζωή μας αλλοίμονο).

 

Για παράδειγμα αναφέρω το πιό κάτω εδάφιο από την Β ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ

 

« Επειδή δε εν βιβλ Ξ Βασιλικ τίτλος κς κεφάλαιο ς γέγραπται, ότι, όποιος φανή προδότης, και ψεύστης εις τας κατηγορίας όπου κάμει, εις τας κατηγορίας όπου κάμει, εις έγκλημα τιμωρίας να λαμβάνη τιμωρίαν εκείνην όπου έμελλε να λάβη ο εναγόμενος».

 

Τι λέει εδώ με απλά λόγια :

 

Αν κάποιος κάνει κάποια  κατηγορία σε κάποιο και αυτή η κατηγορία αποδεικνυόταν αληθινή ο κατηγορούμενος πχ καταδικαζόταν σε θάνατο.

Θάνατο θα πρέπει να υποστεί ο κατήγορος αν η κατηγορία αποδεικνυόταν ψεύτικη....

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 
ΠΗΔΑΛΙΟΝ εκδόσεις ΑΣΤΗΡ

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

ΜΑΓΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ



 

Στην προπαγάνδα ο προπαγανδιστής χρησιμοποιεί λέξεις οι οποίες ασκούν γοητεία στο κοινό του, είναι λέξεις που έχουν δύναμη υποβολής ανεξάρτητα από τις εκφραζόμενες έννοιες.

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο τρόπος που παρουσιάζεται ένα γεγονός δίνει σωστά ή λάθος μηνύματα.



Στην προπαγάνδα οι λέξεις αυτές λέγονται «μαγικές λέξεις» κάποιες από αυτές είναι:

Πατρίδα

Οικογένεια

Ελευθερία

Έθνος

Δικαιοσύνη

Αλήθεια

Ισότης

Δημοκρατία ή Λαοκρατία

Αδελφότης

Ειρήνη

Ανεξαρτησία

Τα δυνατά ρήματα: Θέλω, μπορώ, πρέπει κλπ.

 

Ο ομιλών δεν χρειάζεται να πιστεύει σ αυτές τις έννοιες και η κοσμοθεωρία του μπορεί να είναι ξένη προς αυτές. Η ψυχοπολιτική έκανε μελέτες για την γλώσσα σαν όργανο προπαγάνδας και χώρισε τις λέξεις σε δύο ομάδες τις ελκυστικές και τις απωθητικές, στην συνέχεια υπήρξαν και άλλες υποδιαιρέσεις, έχει αποδειχτεί ότι υπάρχει άλυτη σύνδεσις των λέξεων με τις ψυχικές καταστάσεις των μαζών.

Ο Σαιν ντε Μπεβ έγραψε:

«Υπάρχουν λέξεις κυρίαρχες, λέξεις ισχυρότερες από μονομαχίες, τρομερότερες από στρατιές. Λέξεις ζωντανές σαν άνθρωποι, επίφοβες σαν κατακτητές, απόλυτες σαν τύραννοι, άσπλαχνες σαν δήμιοι.».

Οι άνθρωποι ζουν σ ένα κόσμο λέξεων και όχι πραγμάτων. Υπάρχουν καθεστώτα που δεν πιστεύουν σε κάποια πράγματα πχ στην δημοκρατία, αυτά τα καθεστώτα διατυμπανίζουν διαρκώς περί δημοκρατίας, χωρίς φυσικά να την εφαρμόζουν και την καταπολεμούν. Ο Ντριενκούρ γράφει: «Δεν επιβάλονται οι ιδέες, αλλά οι ηχηρές φράσεις, ο ίδιος ο λόγος.».

 



 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η χειραγώγηση των μαζών είναι μια τέχνη που χρησιμοποιούν με όλα τα μέσα οι κυβερνώντες.



Λέξεις κλειδιά για τον προπαγανδιστή είναι και τα ονόματα των ειδώλων τους πχ κατά τον Εθνικό διχασμό η φράση Στρατηλάτης Κωνσταντίνος ή Ελευθέριος Βενιζέλος ασκούσαν διαφορετικά απωθητικά ή ελκυστικά συναισθήματα ανάλογα το ακροατήριο, αδιάφορο που βρισκόταν το ορθό, το δίκαιο και το αληθινό. Εξ άλλου οι μάζες δεν σκέπτονται ποτέ έτσι πολύ ορθά ο Χίτλερ διαπίστωσε : «Η προπαγάνδα δεν πρέπει να ερευνά την αντικειμενική αλήθεια. Η προπαγάνδα έχει πάρει διαζύγιο από την Αλήθεια και την Ηθική».  

 


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Η ΠΡΠΑΓΑΝΔΑ του Γ. Κ Γεωργαλά εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ ΠΡΕΣΣ ΕΠΕ

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ



Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος Μερζιφούντας «Πόντος», ιδρύθηκε από μαθητές και αποφοίτους του Κολλεγίου «Ανατόλια» το 1903 (Το κολέγιο το είχαν ιδρύσει οι διαμαρτυρόμενοι ιεραπόστολο Τσαρλς Τρέισι και η σύζυγός του το 1893 ). Στη διοίκησή του συμμετείχαν τόσο οι μαθητές όσο και οι δάσκαλοι του κολλεγίου και η δραστηριότητά του αφορούσε τους τομείς του αθλητισμού, του πνεύματος, της τέχνης (η σφραγίδα τους απεικόνιζε μια μπάλα  -αθλητισμός – μια κουκουβάγια – πνεύμα – και μια λύρα – μουσική- ).
 
 
 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η ποδοσφαιρική ομάδα του Πόντου.
 
 
Επίσης, ο σύλλογος διοργάνωνε ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις, δημιούργησε εξαιρετική βιβλιοθήκη, ενώ το 1910 ο σύλλογος ανέλαβε την έκδοση του περιοδικού «Πόντος», «Μηνιαίον δημοσίευμα φιλολογικόν, επιστημονικόν και παιδαγωγικόν», η δραστηριότητά του αφορούσε τους τομείς του πνεύματος, της τέχνης και του αθλητισμού, φτάνοντας το 1913, τα 180 μέλη, από το 1913 μάλιστα είχε ορχήστρα εγχόρδων, μετά από διωγμούς το 1916 χρησιμοποιήθηκε σαν νοσοκομείο και την 1/10/1919 ξαναάνοιξε σαν σχολείο συγκεντρώνοντας 218 μαθητές.

Στις τελευταίες εκλογές που έγιναν το Μάιο του 1920 αναδείχθηκαν οι:

Δ. Θεοχαρίδης (καθηγητής) προέδρος.

 Χαράλαμπος Ευσταθιάδης αντιπρόεδρος.

 Αναστάσιος Παυλίδης γραμματέας.

 Συμεών Ανανιάδης ταμίας.

 Γρηγόριος Τσακάλωφ υπεύθυνος για το αθλητικό τμήμα.

Όλοι τους 8 μήνες αργότερα θα συλλαμβανόταν από τους Τούρκους, και με εξαίρεση τον Τσακάλωφ ο οποίος ήταν Ρώσος πολίτης, θα δολοφονούνταν στην Αμάσεια το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1921, κρεμάστηκαν στην πλατεία της Αμάσειας, μετά από βασανιστήρια.

Η ομάδα του Πόντου εργάστηκε για το Ποντιακό ζήτημα, διακηρύσσοντας την ελληνική εθνική ταυτότητα των μελών του.

Ο σημαντικότερος  αθλητής του Συλλόγου ήταν ο Συμεών Ανανιάδης και ο τερματοφύλακας Αναστάσιος Παυλίδης. Ο Ανανιάδης γεννήθηκε στη Σαμψούντα, εισήχθη στο «Ανατόλια» το 1919 ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά του Αντ Ανανιάδη, και ήταν πολύ καλός αθλητής του στίβου και ήθελε να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, φιλοδοξούσε να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα .



Στις 12 Φεβρουαρίου 1921 οι Τούρκοι περικύκλωσαν το «Ανατόλια», με αφορμή τον ξυλοδαρμό τούρκου από χριστιανούς. Αρχικά έψαχναν για όπλα και εκρηκτικά και στη συνέχεια αφού δε βρήκαν τίποτα κατευθύνθηκαν στο γραφείο του προέδρου του Κολλεγίου Γ. Γουάιτ. Εκεί οι Τούρκοι είδαν δύο χάρτες που απεικόνιζαν την περιοχή του Πόντου, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους. Η εύρεση των χαρτών οδήγησε τους Τούρκους να ζητήσουν να δουν τη βιβλιοθήκη του συλλόγου «Πόντος». Στη βιβλιοθήκη υπήρχαν εκατοντάδες βιβλία στην ελληνική και ειδικότερα στην αρχαιοελληνική γλώσσα, έργα κλασσικών συγγραφέων τυπωμένα τα περισσότερα στην Αθήνα. Ανάμεσά τους βρήκαν και ένα σημειωματάριο με τις δραστηριότητες του Συλλόγου, το οποίο θεωρήθηκε «επαναστατικό».

 

Η φωτογραφία του ποδοσφαιρικού τμήματος του Συλλόγου, ερέθισε ακόμη περισσότερο τους Τούρκους. Οι αθλητές της ποδοσφαιρικής ομάδας «Πόντος» είχαν άσπρες και μπλε οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος.

 

Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Συμεών Ανανιάδης ο οποίος ήταν παρών κατά τη διάρκεια της εφόδου των κεμαλικών στη βιβλιοθήκη του Συλλόγου, μίλησε με τον Κουζινό, λέγοντάς του πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα. Όπως είπε ο Ανανιάδης «αυτό είναι το τέλος». Λίγο πριν τις 12 το βράδυ τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου κατευθύνθηκαν στο γραφείο του προέδρου του Κολλεγίου, όπου έγινε η σύλληψή τους από τους Τούρκους. Θα ακολουθήσει η σύλληψη 125 μαθητών – αθλητών και μελών. Αμερικανοί μάρτυρες των γεγονότων θα γράψουν : «Όλη τη νύχτα ακούγονταν πυροβολισμοί στην πόλη. Το πρωί τα βαγόνια μετέφεραν πτώματα που έθαβαν σε ομαδικούς τάφους στην κοιλάδα, ενώ πυκνοί καπνοί κάλυπταν τη χριστιανική συνοικία…».  Στην συνέχεια θα οδηγηθούν στην Αμάσεια τους μαθητές - αθλητές όπου δολοφονήθηκαν με την διαδικασία των αποκαλούμενων «δικαστηρίων  ανεξαρτησίας», μαζί με τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του Ελληνισμού, όσους είχαν επιζήσει από τις ολονύκτιες σφαγές που προκαλούσαν οι δολοφόνοι του Τοπάλ Οσμάν .  
 

Ο αθλητικός σύλλογος φυσικά έκλεισε, όπως έκλεισε οριστικά και το κολέγιο "Ανατόλια" το οποίο λίγα χρόνια αργότερα μετεγκαταστάθηκε (και λειτουργεί ως σήμερα) στην Θεσσαλονίκη.
 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Εισήγηση του Φάνη Μαλκίδη στο 4ο Συμπόσιο για τη Μικρά Ασία που διοργάνωσε το Κέντρο Σπουδής και Ανάδειξης Μικρασιατικού Πολιτισμού του Δήμου Νέας Ιωνίας Αττικής.

 

 

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

ΟΙ ΑΜΕΤΟΧΟΙ (attentistes)



Στην κατοχική Ελλάδα πέραν των αντιστασιακών και των δοσιλόγων υπήρχε και μια άλλη εν πολοίς καιροσκοπική ομάδα πολιτιτών, πολιτικών κλπ παραγόντων που ΄τους δίνεται ο γενικός χαρακτηρισμός ΑΜΕΤΟΧΟΙ (attentistes).




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Γιάννης Ράλλης στην κατοχή με συνεργάτες των Γερμανών αλλά και  Αμέτοχους (attentistes).


Ο Christopher Montague Woodhouse αναφέρει «... δεν υπήρχε τίποτα ηθικά ασυμβίβαστο ανάμεσα στην δημόσια και στην ιδιωτική επιχείρηση. Κανένας όμως απ όλους αυτούς δεν αισθανόταν την ανάγκη να ταχθεί φανερά με την μια ή την άλλη πλευρά. Ο κόσμος των πολιτικών ήταν ελεύθερος να ασκεί την πολιτική του πίνοντας τον καφέ του , οι επιχειρηματίες και βιομήχανοι ήταν ελεύθεροι ήταν ελεύθεροι να ανανεώνουν την ασφάλεια τους, χρηματοδοτώντας με τρόπο τον καθένα που φαινόταν ο πιθανός νικητής, οι επαγγελματίες απαλλάσσονταν από κάθε κριτική... η εκκλησία δεν μπορούσε να παροτρύνει ανοικτά τους πιστούς ούτε προς το αμάρτημα της συνεργασίας ούτε προς την απελπιστική εκλογή της πείνας...».

Οι Θεοτόκης (στην Κέρκυρα), Μαυρομιχάλης, Τσαλδάρης, Στεφανόπουλος (στην Τουρκία) περίμεναν την Απελευθέρωση. Οι Μυλωνάς, Σοφούλης, Καφαντάρης και Ρέντης υπέργηροι έμεναν στην σιωπή τους αλλά και πολύ νεότερος Σοφιανόπουλος την ίδια τακτική ακολουθούσε, αντίθετα άλλοι πολιτικοί όπως οι  Ι Ράλλης και οι Παν Κανελλόπουλος και Γεώργιος Παπανδρέου δραστηριοποιούντο στην παράταξη που ο καθένας επέλεξαν.

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες μέσα στην δυστυχία του λαού και της πατρίδας εξασφάλιζαν κέρδη από την Κατοχή της χώρας.

Η Εκκλησία πάλι έκανε αισθητή την παρουσία της στην φιλανθρωπία, ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός δέχτηκε υπαινιγμούς συνεργασίας με τον κατακτητή αλλά η συμβολή του στην διάσωση του Ελληνικού λαού ήταν καθοριστική ( Βλέπε http://pluton22.blogspot.gr/2012/05/blog-post_22.html ) .

Οι κρατικοί υπάλληλοι παρέμειναν στην ρουτίνα της ζωής τους υπό όποια συγκυρία βρέθηκαν είτε υπό ιταλική, γερμανική, βουλγάρικη, αλβανική κατοχή ή και σε περιοχές που έλεγχαν αντάρτικες δυνάμεις.

Οι κρατικοί υπάλληλοι «έπαιξαν» με όλους πχ ο Σπαρούνης που υπηρέτησε στην αρχή τον Τσολάκογλου σαν οικονομικός εμπειρογνώμων αλλά στην συνέχεια και τον Τσουδερό.

Οι επικεφαλείς της Αστυνομίας Δημαράτος και ο Έβερτ αλλά και ο Σπηλιωτόπουλος ένας από τους επικεφαλείς της Χωροφυλακής κατείχαν θέσεις επί Κατοχής και υπηρέτησαν τους Γερμανούς και τους Ιταλούς αλλά ταυτόχρονα έκαναν ότι μπορούσαν για να ματαιώσουν σχέδια των κατακτητών και να βοηθήσουν τους Συμμάχους.

Ο Στρατηγός Παπάγος που έμεινε στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση του Βασιλιά και της κυβέρνησης (όχι με δική του ευθύνη), έμεινε σε κατ οίκον περιορισμό, αρνήθηκε να συνταξιοδοτηθεί από τον Τσολάκογλου, προσπάθησε να φτιάξει αντιστασιακή οργάνωση και μετά έμεινε για πάνω από ένα χρόνο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Γερμανών (Βλέπε http://pluton22.blogspot.gr/2013/02/blog-post_28.html ) .

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μεγάλο μέρος του πληθυσμού έμειναν αμέτοχοι (attentistes), ούτε με την Αντίσταση ούτε με τους κατακτητές, προσπάθησαν απλά να επιζήσουν, φυσικά και αυτοί πλήρωναν φόρο αίματος, σε τέτοιες περίοδους δύσκολα μπορείς να κρατήσεις αποστάσεις από τους αντιμαχόμενους.





Ο Christopher Montague Woodhouse τονίζει ότι οι Συνεργάτες και οι Αμέτοχοι αποτελούσαν δύο περιπτώσεις που «...η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα τους είναι ακαθόριστη και κυμαινόμενη...». Υπήρχαν άνθρωποι που ήταν αντικομμουνιστές και άλλοι που ήταν αντιμοναρχικοί και η απόλυτη αυτή τοποθέτησή τους οδήγησε σε παρατάξεις της Κατοχής. Όπως και να έχει το πράγμα οι Αμέτοχοι δεν περιορίστηκαν μόνο στους επώνυμους αλλά και μεγάλο μέρος του πληθυσμού διατήρησε αποστάσεις και από την Αντίσταση και από τον Άξονα και από τους Συμμάχους, στο σύνολό τους οι Αμέτοχοι φρόντιζαν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους και περίμεναν να δουν ποιος θα επικρατήσει.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ του Christopher Montague Woodhouse εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ

 

 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...