ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ

 

 

Τα παίζω στα δάκτυλα

«...όλη η παράδοσή μας κρατάει από το Βυζαντινό σχολείο τα παιδιά μαθαίνανε αριθμητική στα δάκτυλα και η έκφραση <τα παίζω στα δάκτυλα>  που λέμε ακόμα και σήμερα, έχει την ρίζα της στο Βυζάντιο....».

Έφαγα τον περίδρομο

«...<Έφαγα τον περίδρομο> έχει να κάνει με το Βυζάντιο. Τα Βυζαντινά πιάτα ήταν βαθουλά και είχαν ένα περίγυρο που τον έλεγαν περίδρομο. Όταν βάζανε σούπα λοιπόν και ξεχείλιζε και στον περίδρομο... έτρωγες ως τον περίδρομο...».

Ο ήλιος εβασίλεψε

«... λέμε <ο  ήλιος εβασίλεψε>. Από που κι ως που ο ήλιος βασιλεύει όταν δύει; Πρόκειπτει από την παρατήρηση .... Όταν βασιλεύει ο ήλιος γίνεται πορφυρόχρωμος, ντύνεται την πορφύρα, την βυζαντινή πορφύρα, βασιλεύει...».

Παιδεύω

«... Όταν σήμερα λέμε <μη με παιδεύεις> δεν εννοούμε να μη εκπαιδεύσεις, αλλά να μη με βασανίζεις. Από που κι ως που; Είναι ιουδαική θεωρία ότι όταν το ποίμνιο του Θεού ξεστρατίζει και αμαρτάνει, τότε ο Θεός στέλνει θεοσημίες, δηλαδή λοιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς, πυρκαγιές και όλα αυτά για να τον τιμωρήσει, να τν εκπαιδεύσει και να μετανοήσει...». «...κακά τα ψέματα, το πάθημα γίνεται μάθημα. Έτσι το ρήμα <παιδεύω> από εκπαιδεύω γίνεται τυραννώ, βασανίζω. Βασανίζομαι για να εκπαιδευτώ...»

Αμαρτία

«... Τι σήμαινε αμαρτία; Από που προκύπτει αυτή η έννοια της αμαρτίας; Το <ήμαρτον του σκοπού> στα αρχαία ελληνικά λεγόταν όταν ο τοξότης προσπαθούσε να πετύχει τον στόχο του και δεν τον πετύχαινε. Με την χριστιανοσύνη ο μόνος σκοπός του ανθρώπου ήταν η σωτηρία της ψυχής. Άρα ο ... <ήμαρτον του σκοπού>, ο άστοχος  είναι ο αμαρτωλός! ....».

Θέματα

«... Στην κάθε επαρχία υπήρχαν πάνω κάτω 5.000 στρατιώτες, τους οποίους αποκαλούσαν  <θέμα> .... αυτοί οι στρατιώτες συνέδεαν το όνομά τους με την επαρχία που φύλαγαν. Θέμα Οψίκιον, Ανατολικόν, Θρακησίων, Μακεδονίας....». Στο σημείο αυτό αναφέρει ένα διάλογο που είχε με τον Κ Καραμανλή:

Κ Καραμανλής : Ελένη τι ήταν η Μακεδονία στο Βυζάντιο;

Ελένη Γλυκατζή – Αρβελερ: Θέμα κ Πρόεδρε.

Κ Καραμανλής : Μη μου λες σαχλαμάρες Ελένη. Θέμα είναι τώρα!

Ελένη Γλυκατζή – Αρβελερ: Τώρα είναι Μέγα Θέμα κ Πρόεδρε (γέλια).

 

Μάλιστα έδωσε και ένα ακόμα παράδειγμα με την Μικρασιάτισα νταντά της κόρης της

«... Μου λέει μια μέρα η υπεροχη αυτή γυναίκα λέει: Έβγαλα το παιδί στον κήπο του Λουξεμβούργου, αλλά είχε ένα τέτοιο <παιδοθέμι> για πρώτη φορά, ....άλλη φορά, βλέποντας το γραφείο μου λέει: Με τέτοιο <χαρτοθέμι> πως διάολο βρίσκεια τα πράγματα σου και δουλεύεις; Τότε κατάλαβα πως το <θέμα> είναι ένα σύνολο ίδιων πραγμάτων...».

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Συνέντευξη Ελένης Γλυκατζή – Αρβελερ στο ΒΗΜΑgazino στο Θανάση Λάλα (13-5-2018)

ΤΟΠΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1945-1949

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Εκτελεστικό απόσπασμα(αρχείο Ν. Μιχιώτη)

Στα ΦΕΚ της περιόδου μπορούμε να βρούμε 371 εκτελέσεις κατά την περίοδο από τον Αύγουστο του 1945 μέχρι τον Οκτώβριο του  1949. Βέβαια εκτελέσεις γινόντουσαν διαρκώς και παντού και από τις δύο πλευρές από την αρχή του εμφυλίου που ξεκίνησε το 1943.

Ένα τυπικό ΦΕΚ εκτελέσεως περιέχει τόπο εκτέλεσης, πλήρες όνομα του κατάδικου, την νομοθεσία βάση της οποίας βγήκε η απόφαση, τα ονόματα των ατόμων που παρακολούθησαν την εκτέλεση (Εισαγγελέας, Δήμαρχος, ιερέας, Γραμματέας Εισαγγελίας κλπ)  την απόφαση του ιατρού που γνωματεύει τον θάνατο ... γενικώς όλα τα στοιχεία της εκτέλεσης.

Παραθέτω ένα τέτοιο ΦΕΚ για να φανεί πως ήταν όλα τα ανάλογα ΦΕΚ που αναφέρονται σε εκτελέσεις.

ΦΕΚ 83/ 1-12-1948

Εν Αιγίνη σήμερον την 17^ην του Μηνός Νοεμβρίου (1948) χιλιοστού εννεακοσιοστού τεσσαρακοστού ογδόου έτουςημέραν Τετάρτην  και ώραν 7.30.

Ημείς, ο παρά τοις εν Πειραιεί Πλημ/δίκοις Αντιεισαγγελεύς Ευθύμιος Μαρκάκης ορισθέντες υπό του Εισαγγελέως των εν Πειραιεί Πλημ/δικών όπως παραστώμεν κατά την εκτέλεσιν της υπ αριθ 22 και από 8^ης Μαρτίου 1947 αποφάσεως του Δικαδτηρίου των εν Αθήναις Συνέδρων, δι ης κατεδικάσρθη εις την ποινήν του θανάτου ο κηρυχθείς ένοχος φόνων Γεώργιος Μαυροιδάκος του Παναγιώτου, γεννηθείς εν Νύμφη Λακωνίας και κατοικών εν Πειραιεί ετών 34 γεωργός και Χριστιανός Ορθόδοξος, ήδη κρατούμενος εις τας ενταύθα φυλακάς Αιγίνης παραλαβόντες και τον δικαστικόν Γραμματέα της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιώς Παναγιώτην Φωκάν μετάβημεν εις τον τόπον εκτελέσεως «Τούρλος» (Β Οχυρόν) της κοινότητος Μεσαγρού Αιγίνης ένθα παρίστατο ο ιερεύς των φυλακών Αιγίνης Κωνσταντίνος Κανακάκης, ο ιατρός των φυλακών Γεώργιος Ξυδέας, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Μεσαγρού Αιγίνης Δημήτριος Μπόγρης.

Προσήχθη ο εις θάνατον καταδικαστείς Γεώργιος Μαυροιδάκος του Παναγιώτου, περί της ταυτότητος του οποίου εβεβαιώθημεν υπό του Αρχιμανδρίτου Κωνσταντίνου Κανάκη και του επί επικεφαλής  του στρατιωτικού αποσπάσματος Ανθυπολοχαγού Γεωργίου Μπακοδήμου, αλλά και εξ του ιδίου καταδίκου, όστις  ερωτηθείς εδήλωσεν ότι ουδέν έχει να είπη.

Μεθ ο, τοποθετηθέντος του καταδίκου έναντι του εκτελεστικού αποσπάσματος ανεγνώσθη υπό του Γραμματέως εις επήκοον πάντων των παρισταμένων η ρηθείσα υπ αριθ 22/47 απόφασις του Δικαστηρίου των εν Αθήναις Συνέδρων και εξετελέσθη υπό του εκτελεστικού αποσπάσματος δια τυφεκισμού, θανατωθέντος του καταδίκου και διαπιστωθέντος του θανάτου του υπό του ιατρού.

 

Ο ΑΝΤΙΕΙΣΑΓΓΕΛΕΥΣ ΠΛΗΜ/ΚΩΝ ΕΥΘ ΜΑΡΚΑΚΗΣ

Ο ΔΙΚ ΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ ΠΑΝ ΦΩΚΑΣ.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Χαριστική βολή στους εκτελεσμένους.
(αρχείο Ν. Μιχιώτη)

Αυτό λοιπόν είναι ένα ΦΕΚ και περίπου έτσι είναι όλα όσα εκδόθηκαν για εκτελέσεις. Από το ΦΕΚ φαίνονται στοιχεία που είναι χρήσιμα για τον ερευνητή. Ενδεικτικά σας παρουσιάζω δύο ΦΕΚ που μου έκαναν εντύπωση :

 

Α ΦΕΚ 36 εκτέλεση στην Κεφαλονιά στις 19/5/1949 οι εκτελεσμένοι είναι :

1.     Ιωάννης Νικολάου Γαβαλάς ετών 31 έγγαμος σωφέρ

2.     Γεώργιος Νικολάου Γαβαλάς ετών 30 έγγαμος ξυλουργός

Β ΦΕΚ 39 εκτέλεση στην Αίγινα  στις 27/5/1949 οι εκτελεσμένοι είναι :

1.     Σπυρίδων Πανταζής ή Πανταζόπουλος του Ανδρέου ετών 34 κουρεύς έγγαμος γεννηθείς εν Αγία Μαρίνη και κατοικών εν Λαμία.

2.     Ιωάννης Πανταζής ή Πανταζόπουλος του Ανδρέου ετών 43 γεωργός έγγαμος γεννηθείς και κατοικών εν Αγία Μαρίνη.

Προφανώς είναι δύο ζευγάρια εκτελεσμένων που ήταν αδέλφια.

 

 

 

Στην παρούσα εργασία επισημαίνονται οι τόποι που έγιναν οι εκτελέσεις:

 

 

Αίγινα τόπος εκτελέσεως θέση «Τούρλος» (Β Οχυρόν) της κοινότητος Μεσαγρού.

Αθήνα τόπος εκτελέσεως θέση «Γουδή» και όπισθεν του Σανατορίου «Σωτηρία».

Κέρκυρα τόπος εκτελέσεως νησίδα «Λαζαρέτο».

Κεφαλονια τόπος εκτελέσεως θέση «Νερόμυλοι» Αγίων Θεοδώρων, Φανάρι περιφερείας της πόλεως Αργοστολίου.

Και

Κεφαλονια τόπος εκτελέσεως θέση «Δρέπανος» της περιφερείας της πόλεως Αργοστολίου.

Θεσσαλονίκη τόπος εκτελέσεως όπισθεν των Φυλακών  Επταπυργίου και κατά την ΝΑ πλευράν αυτών.

Ναύπλιο τόπος εκτελέσεως ανατολική πλευρά του ενταύθα νεκροταφείου.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μπροστά σ’ αυτόν τον τοίχο γίνονταν οι εκτελέσεις στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας.
 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΦΕΚ 83 της  1-12-1948

ΦΕΚ 36 της 19/5/1949

ΦΕΚ 39 της  27/5/1949

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΩΦ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΔΑΦΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ

 

 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Γκεόργκι Δημητρόφ μαζί με τον  Στάλιν σχεδίασαν τα πασλαβιστικά τους σχέδια.
 

Τα Δεκεμβριανά έχουν τελειώσει με την ήττα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, οι επαφές του ΚΚΕ - Βουλγαρία - ΕΣΣΔ είναι διαρκείς τόσο κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών όσο και μετά, οι ηγέτες του ΚΚΕ (Ιωαννίδης ή Denisov και Ρούσος ή Spiros κυρίως) ζητούν βοήθεια από την Βουλγαρία για να συνεχίσουν τον εμφύλιο, οι συζητήσεις γίνονται με τον Kostov και αυτός στην συνέχεια ενημερώνει τον  Dimitrov ή παππούς, οι Βούλγαροι λόγω της αξονικής στάσης του είναι σε δυσκολία να τους δώσουν αυτή την βοήθεια και τους παραπέμπουν για βοήθεια στον Τίτο. Τα κεντρικά κρατικά αρχεία της Βουλγαρίας είναι γεμάτα από αυτές τις επαφές Dimitrov, Kostov και ΚΚΕ.

 

Παραθέτω ένα ραδιοτηλεγράφημα της 22-6-1945 του Dimitrov προς τον Kostov για την στάση που πρέπει να κρατήσει το ΚΚΕ στις εδαφικές απαιτήσεις της Ελλάδος.

«Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι φυσικά πολύ δύσκολη. Όμως αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη συμπόρευση τους (του ΚΚΕ) με τους Έλληνες σοβινιστές σε σχέση με την Βουλγαρία.

Αν τους είναι δύσκολο κοφτά και ξεκάθαρα να ταχθούν εναντίον των επιθετικών σχεδίων των τελευταίων, μπορούν και οφείλουν να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό ότι η ευημερία του δεν βρίσκεται στην <διόρθωση> των συνόρων της Ελλάδας, αλλά στον εκδημοκρατισμό της Ελλάδας και τις σχέσεις καλής γειτονίας, ιδιαίτερα με την Βουλγαρία και την Γιουγκοσλαβία.

Εμπόδιο αποτελεί ακριβώς η αυθαιρεσία των Ελλήνων σοβινιστών και των ιμπεριαλιστών προστατών τους.

Με πρώτη ευκαιρία χρησιμοποιήστε σκληρή γλώσσα στους Έλληνες συντρόφους για το θέμα αυτό.».

 

Ολοφάνερα ο Dimitrov χρησιμοποιεί το ΚΚΕ για να περάσει τα συμφέροντα της Βουλγαρίας εις βάρος της Ελλάδος, και κυρίως να μη εγείρει η Ελλάδα εδαφικές απαιτήσεις εις βάρος της αξονικής Βουλγαρίας που εν πάσει περιπτώσει εισέβαλε αναίτια την Ελλάδα .

Και τι έκανε το ΚΚΕ φαίνεται στο ραδιοτηλεγράφημα της 22-6-1945 του Kostov προς τον Dimitrov  της 24-7-1945

« Ο Ζαχαριάδης παρακαλεί να στείλετε στην Ελλάδα τη γυναίκα του και το παιδί του.

Για το εθνικό ζήτημα (ΣΣ φυσικά της Βουλγαρίας) το ΚΚΕ ρίχνει το σύνθημα της διατήρησης των συνόρων του 1939-1940. Ούτε σπιθαμή ξένης γης δεν θέλουν, αλλά και ούτε σπιθαμή δικής τους γης δε δίνουν.

Τα ζητήματα της Δωδεκανήσου, της Κύπρου, της Βορείου Ηπείρου κλπ πρέπει να λυθούν με ειρηνικό τρόπο, με δημοψήφισμα.

Στοιχεία για ενημέρωσή σας θα σας στείλουμε συμπληρωματικά.».

Τέτοια υποταγή....

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

CDA, CPA, F 1 Ορ 7, Arh, Ed. 377

CDA, CPA, F 1 Ορ 7, Arh, Ed. 416

Ο Άρπαλος

 

Ένας από τους μεγάλους καταχραστές της αρχαιότητας ήταν ο Άρπαλος, ο μεγαλύτερος, ο πιο πρωτοπόρος, ο πιο ρηξικέλευθος άρπαγας, καταχραστής, απατεώνας, ήταν ένας Μακεδόνας

Η υπόθεσή του επιλέχτηκε για να τονιστούν οι πολλές ομοιότητες της τότε κοινωνίας με τη σημερινή. Μιας κοινωνίας που, αν και απέχουμε 2.321 χρόνια από αυτήν, είχε και τότε ίδια περίπου προβλήματα με τη σημερινή. Προβλήματα διαφθοράς, ασυνέπειας, συναλλαγής, προδοσίας, λεηλασίας του δημοσίου πλούτου, μικροκομματικής λογικής, ιδίως από αυτούς που, λόγω θέσης, έπρεπε να είναι αμερόληπτοι, τίμιοι, αδέκαστοι, νομιμόφρονες, πατριώτες και, φυσικά, δεν ήταν.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Αλέξανδρος ο Μέγας.

 Ένα από τα μεγάλα σκάνδαλα λοιπόν ήταν και η κατάχρηση του Άρπαλου, προσωπικού φίλου του Μ. Αλεξάνδρου και θησαυροφύλακά του.

 

 Ο Άρπαλος του Μαχάτα (Ελιμιώτης) καταγόταν από παλαιά αριστοκρατική οικογένεια της Μακεδονίας και ήταν παιδικός φίλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τον Άρπαλο ο Φίλιππος το 337 π.Χ τον εξόρισε από την Μακεδονία. Επειδή έπασχε από αναπηρία, και ήταν συνεπώς ακατάλληλος για τα πολεμικά, ορίστηκε από τον Αλέξανδρο θησαυροφύλακάς του.

Σημειώνεται ότι το 333 π.Χ είχε ήδη μία κατάχρηση στο ενεργητικό του, όταν κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Μεγ. Αλεξάνδρου στην Αίγυπτο, ενώ εκτελούσε καθήκοντα διαχειριστή οικονομικών, παρασύρθηκε από κάποιον ονόματι Ταυρίσκο και έφυγε παίρνοντας μαζί του και κάποιο ποσό από το ταμείο. Ο Αλέξανδρος έδειξε ανοχή στις πράξεις του παιδικού του φίλου, που στο παρελθόν είχε εξοριστεί για χάρη του, και του έστειλε αγγελιαφόρους. Αυτοί τον συνάντησαν κοντά στην Αθήνα, στη Μεγαρίδα, και τον έπεισαν ότι μπορούσε να επιστρέψει χωρίς φόβο.

Ο Μ. Αλέξανδρος δέχτηκε τη μετάνοιά του, τον ξανακάλεσε δίπλα του και τον όρισε εκ νέου γενικό διαχειριστή των θησαυρών του κράτους με έδρα τα Εκβάτανα (όπου αργότερα δολοφονήθηκε ο στρατηγός Παρμενίων). Όταν ο Αλέξανδρος ξεκίνησε για την τελευταία του μακρινή εκστρατεία προς την Ινδία, ο Άρπαλος θεώρησε απίθανο να γυρίσει πίσω ο Μακεδόνας Βασιλιάς ζωντανός από μια τόσο μακρινή και επικίνδυνη εκστρατεία, και επιδόθηκε στην κατασπατάληση των χρημάτων του Βασιλικού θησαυροφυλακίου, διάγοντας έναν βίο γεμάτο με συμπόσια και ακολασίες και συντηρούσε πλήθος ερωμένες «αὑτῷ τε πράγματα συνειδὼς πονηρὰ δι’ ἀσωτίαν».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Υπερείδης (390 π.Χ. – 322 π.Χ.).

Παράλληλα, προετοίμαζε την διαφυγή και το καταφύγιο για τις δύσκολες μέρες, κάνοντας γενναίες δωρεές στο Δήμο της Αθήνας. Μάλιστα, επειδή ήταν υπερβολικά τοπικιστής, θέλησε να δημιουργήσει μία νέα Ελλάδα στη Μεσοποταμία. Δεν άντεχε το βαρβαρικό περιβάλλον κι έφερνε φυτά από την Ελλάδα για τα ανάκτορα και τους περιπάτους της Βαβυλώνας. Ούτε την Ελληνική διατροφή δεν μπορούσε να ξεχάσει, γι’ αυτό έφερνε μεγάλες ποσότητες ψαριών από την μακρινή Ερυθρά Θάλασσα (Περσικό Κόλπο). Επίσης ως προβεβλημένος πλέον Έλληνας αξιωματούχος χρειαζόταν δίπλα του μία γνωστή εταίρα, από μία λαμπρή ελληνική πόλη. Κάλεσε λοιπόν την διασημότερη Αθηναία εταίρα, την Πυθονίκη, στην οποία όσο ζούσε κοντά του προσέφερε βασιλικές αμοιβές και όταν πέθανε, την έθαψε μεγαλόπρεπα σε πολυδάπανο τάφο, που της κατασκεύασε στην Αττική. Την αντικατέστησε με την επίσης Αθηναία εταίρα, την Γλυκέρα, με την οποία ζούσε εξίσου δαπανηρά. Παράλληλα, προετοίμαζε την έξοδο της διαφυγής του και το καταφύγιο για τις δύσκολες μέρες, κάνοντας γενναίες δωρεές στο Δήμο της Αθήνας.

Όταν όμως το 325 π.Χ. ο Άρπαλος έμαθε πως ο Αλέξανδρος νίκησε και επέστρεφε στην Βαβυλώνα έχοντας πληροφορίες για τις ατασθαλίες του, γνώριζε ότι τον περίμενε πολύ σκληρή τιμωρία.

 

Πανικόβλητος από αυτή την εξέλιξη ο Άρπαλος υπεξαίρεσε 5.000 τάλαντα από το Βασιλικό θησαυροφυλάκιο  (ιλιγγιώδες ποσό)  και απέδρασε στην Μικρά Ασία για να αποφύγει την βασιλική οργή. Εκεί οργάνωσε στρατό από έξι χιλιάδες μισθοφόρους, αγόρασε έναν μικρό στόλο από τριήρεις και πέρασε στον Ελλαδικό χώρο με προορισμό την Αθήνα. Τους  έξι χιλιάδες μισθοφόρους τους άφησε στο Ταίναρο, και ο ίδιος πήγε  στην Αθήνα το 324 π. Χ. η αντιμακεδονική πολιτική πτέρυγα ήταν πανίσχυρη, παρά την στρατιωτική παντοδυναμία των Μακεδόνων, με κυρίαρχες μορφές τον Υπερείδη, τον Δείναρχο αλλά κορυφαίο τον σημαντικότερο ρήτορα της Αρχαιότητας, Δημοσθένη. Η Μακεδονική πτέρυγα, επίσης πολιτικά ισχυρή, αντιπροσωπευόταν από τον Δημάδη αλλά κυρίως από τον σώφρονα Φωκίωνα.

 

Οι Αθηναίοι αντιμετώπισαν με έντονη καχυποψία την έλευση του Άρπαλου. Αρχικώς του απαγορεύτηκε η είσοδος στην πόλη με τους μισθοφόρους του μετά από εισήγηση του Δημοσθένη «ὁ δὲ Δημοσθένης πρῶτον μὲν ἀπελαύνειν συνεβούλευε τὸν Ἅρπαλον» και την σύμφωνη γνώμη του Φωκίωνα έτσι ώστε να μην δωθεί αφορμή στον Αλέξνδρο να επιτεθεί κατά της Αθήνας «καὶ φυλάττεσθαι, μὴ τὴν πόλιν ἐμβάλωσιν εἰς πόλεμον ἐξ οὐκ ἀναγκαίας καὶ ἀδίκου προφάσεως».

Τελικώς ο στρατηγός Φιλοκλής επέτρεψε την είσοδο του Άρπαλου στην Αθήνα ατομικά ως ικέτη.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Δημοσθένης (384 π.Χ. - 322 π.Χ.).

 Ο Άρπαλος αμέσως άρχισε να δωροδοκεί πολιτικούς της αντιμακεδονικής μερίδας, ενώ διέδιδε στην πόλη ότι ο Αλέξανδρος αντιμετώπιζε ανυπέρβλητες δυσκολίες στην Περσία, πολλοί σατράπες είχαν εξεγερθεί εναντίον του, έτσι ήταν ευκαιρία για την Αθήνα να διεκδικήσει εκ νέου την ανεξαρτησία της.

Σύντομα ο στρατηγός Αντίπατρος, τοποτηρητής του Αλέξανδρου στην Μακεδονία, απαίτησε με αγγελιοφόρο του την άμεση παράδοση του Άρπαλου. Οι αντιμακεδόνες δημαγωγοί Υπερείδης και Δείναρχος προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τους Αθηναίους υποστηρίζοντας ότι η χρησιμοποίηση των κλεμμένων χρημάτων του Άρπαλου θα βοηθούσε την Αθήνα να αντιταχθεί με αξιώσεις στον Αλέξανδρο.

Λίγες μέρες αργότερα, ενώ ο Άρπαλος επεδείκνυε στους κατάλληλους ανθρώπους τη λεία, που είχε φέρει μαζί του για να την ανταλλάξει με τις υπηρεσίες τους, ο Δημοσθένης άρχισε να ρωτάει δήθεν για το σκάλισμα μιας βαρβαρικής κύλικας (ποτήρι με χαμηλή – λεπτή βάση και συνήθως δύο λαβές). Ο Άρπαλος, προέτρεψε τον ρήτορα να την πάρει στα χέρια του για να την περιεργασθεί, οπότε ο Δημοσθένης εντυπωσιασμένος από το βάρος του χρυσού σκεύους ρώτησε πόσο κοστίζει. «Σ’ εσένα θα αποφέρει 20 τάλαντα» απήντησε ο Άρπαλος και το ίδιο βράδυ έστειλε την κύλικα και τα χρήματα στο σπίτι του λαμπρού Αθηναίου πολιτικού, ο οποίος ξέχασε τα επιχειρήματά του ότι ο Άρπαλος έπρεπε να απελαθεί, για να μην εμπλακεί η Αθήνα σε αδικαιολόγητο πόλεμο.

Έτσι, την επομένη μέρα κατά την προγραμματισμένη συζήτηση στην Εκκλησία των Αθηναίων για το αίτημα του Αρπάλου, ο Δημοσθένης εμφανίσθηκε με το λαιμό του τυλιγμένο στα μάλλινα «καὶ κελευόντων ἀνίστασθαι καὶ λέγειν, διένευεν ὡς ἀποκεκομμένης αὐτῷ τῆς φωνῆς».

 

Όταν ήλθε η ώρα να μιλήσει, προκειμένου να υποστηρίξει την πρόταση για απέλαση του Αρπάλου, έδειξε στους Αθηναίους τον φασκιωμένο λαιμό του και προφασίσθηκε ότι δεν μπορούσε να μιλήσει. Επειδή ο χαρακτήρας του ήταν γνωστός σε όλους, ουδείς πίστεψε ότι είχε κρυολογήσει, αντίθετα άρχισαν να τον χλευάζουν και να τον ειρωνεύονται ότι δεν είχε πάθει συνάγχη αλλά ἀργυράγχη. Τότε ο Δημοσθένης εθίγη και θέλησε να υπερασπιστεί την τιμή του, αλλά οι συμπολίτες του εξαγριωμένοι από την ανυπόφορη αθλιότητά του θορυβούσαν και δεν του επέτρεψαν να μιλήσει «...χλευάζοντες ουχ υπό συνάχης έφραζον, αλλ' αργυράγχης».

Ο Δημοσθένης υποστήριξε μια μέση λύση (που τελικώς υιοθετήθηκε): Οι Αθηναίοι δεν θα παρέδιδαν τον Άρπαλο στον Αντίπατρο, αλλά θα τον φυλάκιζαν και θα κατέθεταν τα χρήματα του στην Ακρόπολη ώσπου να αποφασίσουν αν τελικώς θα τον παρέδιδαν στον Αλέξανδρο. Όταν όμως συνελήφθη ο Άρπαλος, ενώ είχε εισέλθει στην πόλη με 700 τάλαντα, βρέθηκαν μόλις τα 350. Ο Δημοσθένης και οι υπόλοιποι Αθηναίοι που ορίστηκαν να εκτελέσουν την απόφαση του δήμου απέκρυψαν ότι έλλειπαν τα χρήματα (τα περίφημα Αρπάλεια χρήματα) «Ὁ δὲ Δημοσθένης ὁμόσε χωρῶν εἰσήνεγκε ψήφισμα, τὴν ἐξ Ἀρείου πάγου βουλὴν ἐξετάσαι τὸ πρᾶγμα καὶ τοὺς ἐκείνῃ δόξαντας ἀδικεῖν δοῦναι δίκην» .

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η Αυτοκρατορία Μεγ. Αλεξάνδρου.

 Η συνέχεια ήταν εξίσου δραματική. Ο Άρπαλος κατάφερε να δραπετεύσει από τις Αθηναϊκές φυλακές. Πήγε στο Ταίναρο, στους μισθοφόρους του, κι από εκεί έπλευσε στην Κρήτη, όπου δολοφονήθηκε από τον Θίβρωνα, έναν από τους φίλους του και αξιωματικό  της μισθοφορική φρουράς του.

 Η απόδραση του όμως, αποτέλεσε σκάνδαλο για τους Αθηναίους που γιγαντώθηκε όταν μαθεύτηκε πως στην Ακρόπολη τελικώς ήταν κατατεθειμένα 350 τάλαντα.

Η φιλομακεδονική παράταξη κατηγόρησε τον Δημοσθένη ότι είχε χρηματιστεί από τον Άρπαλο και εσκεμμένα είχε αποκρύψει το έλλειμμα στα χρήματα που βρέθηκαν στον Μακεδόνα αποστάτη. Ο Δημοσθένης ζήτησε από τον δήμο να γίνει λεπτομερής έρευνα επί του θέματος από τον Άρειο Πάγο και για όσους βρεθούν αποδείξεις να εισαχθούν σε δίκη «Ὁ δὲ Δημοσθένης ὁμόσε χωρῶν εἰσήνεγκε ψήφισμα, τὴν ἐξ Ἀρείου πάγου βουλὴν ἐξετάσαι τὸ πρᾶγμα καὶ τοὺς ἐκείνῃ δόξαντας ἀδικεῖν δοῦναι δίκην».

Μετά από έρευνες και ανακρίσεις το πόρισμα κατέληξε σε έναν κατάλογο ονομάτων όσων είχαν χρηματιστεί από τον Άρπαλο. Ο Πλούταρχος επί πλέον θεωρεί βέβαιο ότι ο Δημοσθένης δωροδοκήθηκε με είκοσι τάλαντα από τον Άρπαλο, ο οποίος «ήταν φοβερός στην διάγνωση της απληστίας των ανθρώπων από την έκφρασή τους όταν αντίκρυζαν το χρυσάφι». Πρώτο λοιπόν  ήταν αυτό του Δημοσθένη με 20 τάλαντα, αποδεικνύοντας και τον πλήρη εκμαυλισμό και την σήψη που είχε επέλθει στην Αθηναϊκή δημοκρατία την εποχή εκείνη.

Ο Δημοσθένης φαίνεται ότι παραδέχθηκε ότι έλαβε το ποσό αυτό από τον Άρπαλο, αλλά το απέδωσε αυτούσιο στο ταμείο του Θεωρικού που παρουσίαζε έλλειμμα. Η ομολογία αυτή όμως δεν ήταν αρκετή για να τον αθωώσει καθώς αντιμετώπιζε το μίσος όχι μόνο των μακεδονιζόντων αλλά και των παλαιών στενών συνεργατών του.

Η υπόθεση χρηματισμού του από τον Άρπαλο εκδικάστηκε στην Ηλιαία με βασικούς κατήγορους, τους δύο παλαιούς συνεργάτες του Υπερείδη (390 π.Χ. – 322 π.Χ.)  και Δείναρχο.

 

 Ο Δείναρχος έφτασε να το κατηγορήσει μέχρι και ως κόλακα του Φιλίππου! Ο Υπερείδης ως δεύτερος ενάγων, κατηγόρησε ανοιχτά τον Δημοσθένη ότι αυτός βοήθησε στην απόδραση του Άρπαλου για να καλύψει τον χρηματισμό του.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Αντίπατρος.

 Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν καταδικαστική. Ο Δημοσθένης καταδικάστηκε σε βαρύ πρόστιμο 50 ταλάντων και επειδή δεν είχε να το πληρώσει, φυλακίστηκε.  Μετά από πέντε μέρες ο Δημοσθένης απέδρασε από την φυλακή και περιπλανήθηκε εξόριστος στην Αίγινα και στον Πόρο, σε κακή ψυχολογική κατάσταση από την ατίμωση που είχε υποστεί. Ήταν οδυνηρό για τον μεγάλο ρήτορα που είχε πρωταγωνιστήσει επί 30 χρόνια στην πολιτική ζωή των Αθηνών, να βρίσκεται στην αφάνεια και την ατίμωση της εξορίας. Αυτή όμως η κατάσταση του δεν έμελλε να παραταθεί για πολύ. Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε στην Βαβυλώνα τον Λακεδαιμόνιο στις 13 Ιουνίου 323 π.Χ. Ο θάνατος του αναπτέρωσε τις ελπίδες των Ελληνικών πόλεων για ανεξαρτησία. Στην Αθήνα εμφανίστηκε ο Λεωσθένης με 8.000 μισθοφόρους και προσπαθούσε με την συνεργασία της αντιμακεδονικής παράταξης να ξεσηκώσει την Αθήνα σε νέα επανάσταση. Μέσα σε αυτό το ευνοϊκό κλίμα οι Αθηναίοι άλλαξαν στάση έναντι του Δημοσθένη. Βρήκαν έναν νομιμοφανή τρόπο για να τον αποκαταστήσουν και απέστειλαν μια τριήρη στην Αίγινα για να τον παραλάβει και να τον φέρει στην Αθήνα.

 

 Η υποδοχή που του επιφυλάχθηκε ήταν αποθεωτική. Πλήθος λαού με επικεφαλής τους άρχοντες και τους ιερείς κατευθύνθηκαν αυθόρμητα στον Πειραιά για να τον υποδεχθούν. Το μαρτυρικό τέλος όμως του μεγαλύτερου ρήτορα της Αρχαιότητας απείχε μόλις ένα χρόνο μακριά.....

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Πλουτάρχου – Αλέξανδρος 35.15, 39.7-9

Διόδωρος – ΙΖ.108.4

Παυσανία – Περιγραφή της Ελλάδας 2,33

Werner Gaeger, Δημοσθένης (διαμόρφωση και εξέλιξη της πολιτικής του), εκδόσεις Μ.Ι.Ε.Τ.

Κωνσταντίνος Τσάτσος, Δημοσθένης, εκδόσεις "Εστία"

Πλούταρχος, Δημοσθένους βίος, (το αρχαίο κείμενο σε ηλεκτρονική μορφή στον μικρό απόπλου)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1914

 

 

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, γνωστός επίσης ως Μεγάλος Πόλεμος, διήρκεσε από τον Αύγουστο του 1914 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου 1918. Αυτό το χρονικό διάστημα ήταν ικανό για να χαθούν 9 εκατομμύρια ζωές. Αν και ο  Α ΠΠ είχε τέσσερις μήνες που είχε ξεκινήσει στους λίγους μήνες που κρατούσε η πολεμική εμπλοκή, οι νεκροί ήταν πολλές χιλιάδες, ενώ όλοι ισχυρίζονταν ότι θα είναι ένας ρομαντικός πόλεμος λίγων ημερών. Ψέματα. Μέχρι το τέλος, εννέα εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

Αντιμέτωπα σ αυτόν τον πόλεμο  βρέθηκαν τα στρατεύματα της Αντάντ (κυρίως Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία ως τις αρχές του 1918, Ηνωμένες Πολιτείες από το 1917) και των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία). Τη νίκη κατέκτησε η συμμαχία της Αντάντ στην οποία είχε προσχωρήσει και η Ελλάδα.

Τα πρώτα πολεμικά Χριστούγεννα πλησίαζαν Πάπας Βενέδικτος ο 15ος κάνει έκκληση σε διάφορες κυβερνήσεις «να σωπάσουν τα όπλα, την ημέρα που τραγούδησαν οι άγγελοι», δηλαδή τα Χριστούγεννα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κατατέθηκε πρόταση στη γερουσία, σε μία γενική προσπάθεια ανακωχής για 20 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, με την ελπίδα ότι θα συνεχιζόταν και μετά το πέρας της προθεσμίας.

Σύνδεσμοι φεμινιστριών της Αγγλίας έστειλαν μία επιστολή στις γυναίκες της Αυστρίας και της Γερμανίας. Οι Γερμανίδες φεμινίστριες απάντησαν με δικό τους μήνυμα, στο οποίο πραγματεύονταν την αξία της ειρήνης και κατήγγειλαν τις αισχρότητες του μοντέρνου πολέμου. Οι γυναίκες είχαν συγκλονιστεί, καθώς μόνο στη μάχη του Σομ, στη βόρεια Γαλλία, μόνο την πρώτη μέρα, οι Βρετανοί είχαν εξήντα χιλιάδες νεκρούς.

 

Με τις πρωτοβουλίες για εκεχειρία σε όλα τα μέτωπα του πολέμου, σημειώθηκαν συγκινητικά περιστατικά αλληλεγγύης και κατανόησης. Οι στρατιώτες κατάφεραν επιτέλους και έθαψαν νεκρούς, περιποιήθηκαν τους αρρώστους και ενίσχυσαν τα χαρακώματά τους.

 

Στα χαρακώματα του Βελγίου, από όπου ξεκίνησε η ανταρσία της ανακωχής, οι Γερμανοί πρώτοι στόλισαν δέντρα, όπως ήταν το έθιμό τους και ξεκίνησαν να τραγουδούν. Οι Γάλλοι και οι Άγγλοι τραγούδησαν και αυτοί. Ένας αξιωματικός των Γερμανών βγήκε και πρότεινε να μην πέσουν άλλοι πυροβολισμοί. Ευχήθηκε στα αγγλικά καλά Χριστούγεννα. Του αντευχήθηκαν και ξαφνικά άρχισαν όλοι να εύχονται, ακόμη και αν δεν καταλάβαιναν τη γλώσσα.

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Την επόμενη μέρα, η ανακωχή ήταν απόλυτη. Το γλέντι στα χαρακώματα άρχισε, χωρίς άνωθεν εντολές. Άλλωστε, οι στρατηγοί που διεύθυναν τον πόλεμο πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μέσα από την θαλπωρή των γραφείων τους, διαφωνούσαν με οποιαδήποτε κατάπαυση του πυρός.

Οι στρατιώτες όμως, εκτός από τις πατροπαράδοτες ανταλλαγές δώρων στο μέτωπο, λέγεται ότι έκαναν και κοινές προσευχές. Σίγουρα έπαιξαν ποδόσφαιρο με πάνινη μπάλα, ή τενεκεδάκια. Το ματς έληξε με όλους τους φαντάρους ζωντανούς, αν και έπαιζαν με τον εχθρό. Η εκεχειρία επεκτάθηκε σε όλο το μέτωπο. Ήταν σχεδόν καθολική και οι στρατιώτες άρχισαν να έχουν μία τελείως διαφορετική προσέγγιση για την ζωή, τόσο τη δική τους, όσο και των εχθρών.

Ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο οι στρατευμένοι της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας, που παραμέρισαν τις εντολές των στρατηγών. Βγήκαν από τα χαρακώματα, ευχήθηκαν «Καλά Χριστούγεννα», τραγούδησαν την «Αγια Νύχτα», έπαιξαν ποδόσφαιρο και αντάλλαξαν τα υποτυπώδη δώρα που θα μπορούσαν να έχουν επάνω τους, τσιγάρα, λίγο κρυμμένο κονιάκ και κουμπιά από τις χλαίνες τους.

 

Στιγμιότυπο από την κινηματογραφική ταινία «Καλά Χριστούγεννα» του σκηνοθέτη Κριστιάν Καριόν, που προβλήθηκε στην Ελλάδα το 2005. Η ταινία έδειξε γλαφυρά πως οι άνθρωποι μπορούν να συμφιλιωθούν ακόμα κι όταν πολεμούν σε αντίπαλους στρατούς. Ηταν μια παράτολμη, σχεδόν απίστευτη μαζική εκδήλωση, που αιφνιδίασε τις στρατιωτικές διοικήσεις των εμπολέμων. Ξεκίνησε αυθόρμητα από ένα σημείο των γαλλοελβετικών συνόρων και απλώθηκε σε ολόκληρη τη γραμμή του μετώπου, μέχρι τις ακτές της Φλάνδρας.

Περίπου ένα εκατομμύριο στρατιώτες κατέβασαν τα όπλα και οι στρατηγοί έγιναν έξαλλοι. Τι αξιωματικοί ήταν αυτοί, που έδιναν εντολές και δεν τους υπάκουαν; Τα μέτρα λοιπόν ήταν άμεσα, με τιμωρίες και μεταθέσεις αξιωματικών που ανέχθηκαν τη στάση του στρατού.

Ηταν η πιο αυθόρμητη ανακωχή της παγκόσμιας ιστορίας. Ολα ξεκίνησαν πρόχειρα. Κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιο ήταν το σημείο του μετώπου απ όπου έγινε η αρχή. Γεγονός αποτελεί ότι επεκτάθηκε ταχύτατα, σχεδόν αστραπιαία.

 

Φαίνεται ότι την πρωτοβουλία πήρε ένας Γερμανός στρατιώτης, που εκτός από τη μητρική του γλώσσα, μιλούσε και αγγλικά. Πρόκειται για τον οπλίτη Μέκελ, όπως αφηγείται σε διασωθείσες επιστολές του ο συστρατιώτης του Κουρτ Τσέμις. Γράφει σχετικά: «Ο στρατιώτης Μέκελ από τον λόχο μου, που για πολλά χρόνια είχε ζήσει στη Βρετανία, φώναξε μιλώντας αγγλικά απευθυνόμενος στο απέναντι εχθρικό χαράκωμα. Γρήγορα άρχισε μια έντονη συζήτηση».

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : «ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Η ταινία που ζωντάνεψε τη συμφιλίωση.

Ο λοχαγός Α. Ντι. Τσάρτερ υπηρετούσε στο 2ο Τάγμα Γκόρντον Χαιλάντερ στο Δυτικό Μέτωπο έγραψεμια επιστολή: «Αγαπημένη μητέρα, σήμερα έζησα κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου», γράφει ο στρατιώτης και συνεχίζει, «γύρω στις δέκα η ώρα το πρωί είδα από τα χαρακώματα έναν Γερμανό στρατιώτη να κουνάει τα χέρια του. Αμέσως μετά ο ίδιος Γερμανός στρατιώτης μαζί με άλλους δύο βγήκε από το χαράκωμα και κατευθύνθηκε προς το μέρος μας. Ήμασταν έτοιμοι να τους πυροβολήσουμε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν άοπλοι. Ένας από τους δικούς μας σηκώθηκε και πήγε να τους συναντήσει στη μέση.

Μέσα σε δύο λεπτά η περιοχή που μας χώριζε είχε γεμίσει από στρατιώτες και αξιωματικούς των δύο αντιμαχόμενων πλευρών. Δώσαμε τα χέρια και ευχόμαστε ο ένας στον άλλο ‘Ευτυχισμένα Χριστούγεννα’».

Η επιστολή δόθηκε στη δημοσιότητα από τη βρετανική υπηρεσία ταχυδρομείων. Ο στρατιώτης επισημαίνει επίσης ότι κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας οι δύο πλευρές τίμησαν τους νεκρούς τους με τελετές ενταφιασμού. Στρατιώτες και των δύο πλευρών έβγαζαν αναμνηστικές φωτογραφίες. «Μητέρα έδωσα κι εγώ τα χέρια με έναν αντίπαλο στρατιώτη. Είναι ολοφάνερο το πόσο θέλουν κι αυτοί να γυρίσουν πίσω τις οικογένειές τους. Οι πίπιζες ηχούσαν όλη μέρα και στρατιώτες κυκλοφορούσαν στο μέτωπο ανενόχλητοι χωρίς το φόβο του θανάτου», καταλήγει ο Βρετανός λοχαγός Τσάρτερ.

Ο στρατιώτης Κουρτ Τσέμις αφηγήται του: «Στο χαράκωμά μας είχαμε τοποθετήσει ήδη γιορταστικά δεντράκια και κεριά. Μετά την πετυχημένη συνάντησή μας με τους Άγγλους, βάλαμε ακόμα περισσότερα στολίδια. Οι Αγγλοι έδειχναν τη χαρά τους για τα φωταγωγημένα χαρακώματά μας. Φώναζαν, σφύριζαν και χειροκροτούσαν. Εγώ, όπως και οι περισσότεροι, όλη τη νύχτα την πέρασα ξάγρυπνος. Μπορεί να έκανε κρύο, αλλά ήταν υπέροχα». Ο Τσέμις επέζησε του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Έχασε τη ζωή του περί τα τέλη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, αιχμάλωτος των συμμάχων.

Ένας Βρετανός ταγματάρχης επέμενε, ότι τον Γερμανό όπου τον βλέπεις, πρέπει να τον σκοτώνεις, αλλά δεν τον άκουσε κανείς. Τουλάχιστον εκείνη την ημέρα.

 

Στην ανακωχή πήρε μέρος και ο δεκανέας Αδόλφος Χίτλερ, που φέρεται να είπε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες θα έπρεπε να απαγορεύονται αυστηρά.

Στην ανεπίσημη αυτή εκεχειρία φαίνεται ότι συμμετείχαν και πολλοί αξιωματικοί και από τα δύο μέρη. Αλλά οι ανώτερες διοικήσεις δεν χάρηκαν καθόλου.

Οι μονάδες που «συναδελφώθηκαν με τον εχθρό» μετατέθηκαν σε άλλα σημεία.

Δεν είναι εύκολο να πυροβολήσεις αυτόν που λίγο πριν του έδωσες χριστουγεννιάτικο δώρο. Τα νέα της «εκεχειρίας» αποσιωπήθηκαν από τον τύπο εκατέρωθεν, μέχρι που τα έβγαλε στη φόρα η (τότε ακόμα ουδέτερη) αμερικανική εφημερίδα «Τάϊμς» της Νέας Υόρκης. Το επόμενο Πάσχα του 1915 απειλήθηκαν στρατοδικεία για κάθε απόπειρα «συναδέλφωσης με τον εχθρό σαν ισοδύναμη με προδοσία. Και το πυροβολικό διατάχθηκε να βάλλει συνέχεια το βράδυ της Ανάστασης.

Η ανακωχή δεν επαναλήφθηκε το 1916, αφού και η μάχη είχε γίνει αρκετά πιο έντονη και οι αξιωματικοί είχαν γίνει αρκετά πιο σκληροί σε τέτοια ζητήματα. Μάλιστα, είχε δοθεί εντολή να μην σταματήσουν τα πολυβόλα και αντίθετα να ρίχνουν συνεχώς, ώστε να μένουν σε εγρήγορση οι φαντάροι. Ακόμα και τότε όμως, υπάρχουν μαρτυρίες που λένε, ότι τα κανόνια που έριχναν, δεν στόχευαν στα απέναντι χαρακώματα, ώστε να μην προκληθούν απώλειες την άγια εκείνη μέρα.

 

«ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Η ταινία που ζωντάνεψε τη συμφιλίωση

 

Το περιστατικό των πολεμικών Χριστουγέννων του 1914 έγινε και κινηματογραφική ταινία, που προβλήθηκε στις αθηναϊκές αίθουσες το 2005. Εχει τον τίτλο «Καλά Χριστούγεννα» και σκηνοθετήθηκε από τον Κριστιάν Καριόν.

Η ταινία δείχνει πώς οι άνθρωποι μπορούν να συμφιλιωθούν ακόμα και όταν πολεμούν σε αντίπαλους στρατούς. Η πλοκή της υπόθεσης γίνεται ακόμα πιο συγκινητική επειδή στηρίζεται σε αληθινή ιστορία.

Ξαναζωντανεύει σκηνές από τα γαλλοελβετικά σύνορα, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα του 1914. Τα στρατεύματα των αντιμαχομένων βρίσκονται καθηλωμένα στα χαρακώματά τους. Οι στρατιώτες είναι εγκλωβισμένοι στις λάσπες και νιώθουν απελπισία που οι οικογένειές τους είναι μακριά. Την παραμονή της γιορτής, με αφορμή τη μουσική που ακούγεται μέσα από κάποια χαρακώματα, οι εχθρικοί στρατοί έρχονται σε επαφή και αποφασίζουν την ανακωχή. Την επόμενη μέρα αρνούνται να πολεμήσουν προκαλώντας την οργή των διοικητών τους.

Πρωταγωνιστές: Ο Γκιγιόν Κανέ, η Ντιάν Κρούγκερ ο Ντάνιελ Μπρουλ και ο Γκάρι Λιούις.

https://www.youtube.com/watch?v=U-VDJERuvso