Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΡΙΖΗΣ Ο ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

Ζούμε τραγικά  χρόνια  στην Ελλάδα και σε αυτή την κατάσταση η χώρα κυβερνιέται από ένα ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ, η Ελλάδα είχε ξανά τραπεζίτη για πρωθυπουργό, ο οποίος είχε τραγικό τέλος υπό το βάρος των στιγμών που κλήθηκε να κυβερνήσει την χώρα. 

Οι δύο αυτοί τραπεζίτες πρωθυπουργοί ( ο σημερινός και ο τραπεζίτης του 1941) αντιμετώπισαν την ίδια ....  οικονομική στην πρώτη περίπτωση, στρατιωτική  στην δεύτερη...... επίθεση από την ίδια χώρα την Γερμανία, είμαι περίεργος να δω ο σημερινός τραπεζίτης πρωθυπουργός πως θα τελειώσει το έργο που ανάλαβε....... πάντως ο πρώτος τραπεζίτης πρωθυπουργός έδειξε και πατριωτισμό και ευαισθησία.




Ο Αλέξανδρος Κοριζής γεννήθηκε στον Πόρο το 1885 και αυτοκτόνησε στην Αθήνα στις 18 Απριλίου 1941 ήταν γιος του  Γεωργίου Κοριζή , παλαίμαχου πολιτικού που διετέλεσε βουλευτής και δήμαρχος Πόρου. Η μητέρα του, Αικατερίνη, το γένος Αθανασίου Μισυρλή, κατάγονταν από την Πύλο και ήταν ανιψιά του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου.

            Ο Κορυζής πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στον Πόρο. Στα επτά του χρόνια έμεινε ορφανός από μητέρα, γεγονός που είχε αρνητική επίδραση στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Σπούδασε νομικά και σε πολύ νεαρή ηλικία διορίστηκε το 1903 στη Εθνική Τράπεζα, όπου σημείωσε ταχεία άνοδο στην ιεραρχία.

            Ο Κορυζής ήταν σύζυγος της Ελισάβετ Τσιτσάρα, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά: την Αικατερίνη, την Ελένη (Λένα, «Κυρία επί των Τιμών» της βασίλισσας Φρειδερίκης), την Ειρήνη (Ρένα, σύζυγος του εφοπλιστή Στρατή Ανδρεάδη) και τον Γεώργιο (που πέθανε το 1999). Τα παιδιά του δώρισαν το πατρικό τους σπίτι στον Πόρο για να γίνει αρχαιολογικό μουσείο.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η εφημερίδα "Ακρόπολις" παρουσιάζει την είδηση του θανάτου του Αλεξάνδρου Κοριζή στο πρωτοσέλιδο της 19ης Απριλίου 1941.


Συνέβαλε, από το 1915, στην οργάνωση κλάδου αγροτικής πίστης στην Εθνική Τράπεζα, από την απόσπαση του οποίου προήλθε η Αγροτική Τράπεζα  (1929) της οποίας διετέλεσε πρώτος πρόεδρος του διοικητικού της Συμβουλίου. Επίσης συνέβαλε στην ίδρυση του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού, του οποίου διετέλεσε πρώτος πρόεδρος (1925-28). Μετά την επικράτηση του δικτατορικού καθεστώτος της 4 Αυγούστου 1936 ανέλαβε υπουργός Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως και παρέμεινε στη θέση αυτή επί τρία σχεδόν χρόνια (ως τις 12 Ιουλ. 1939), οπότε διορίστηκε διοικητής της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος.

Με τον θάνατο του Μεταξά, τον Ιανουάριο του 1941, ο βασιλιάς τού ανέθεσε την πρωθυπουργία της Ελλάδος στις 29 Ιανουαρίου 1941.


Στις 6 Απριλίου του 1941, ο Κορυζής έγινε ο πρωθυπουργός που είπε το δεύτερο ΟΧΙ και αυτή την φορά στην γερμανική επίθεση. Μέσα σε δέκα ημέρες στην  Ελλάδα είχε αρχίσει να καταρρέει και η μισή χώρα βρίσκονταν ήδη στα χέρια των εισβολέων.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η κηδεία του Ιωάννη Μεταξά, ο θάνατός του Μεταξά έφερε στην πρωθυπουργία της Ελλάδος τον Αλέξανδρο Κοριζή.




Στις 18 Απριλίου (Μεγάλη Παρασκευή) ο Κοριζής συμμετείχε σε συνεδρίαση που  έγινε στο Τατόι με την συμμετοχή Του Γεωργίου Β, του αρχιστρατήγου Παπάγου, του στρατηγού της αεροπορίας Ντ Αλμπιάκ, του ναυάρχου Τερλ, η κατάσταση στο μέτωπο γινόταν πιεστική. Ο Παπάγος εξέθεσε την κατάσταση στην οποίο ο στρατός είχε χάσει τους Άγιους Σαράντα, η Λουφτβάφε έκανε αδιάκοπες επιθέσεις, αυτοκίνητα για την μεταφορά εφοδίων δεν υπήρχαν και τα γερμανικά αεροπλάνα πόντιζαν νάρκες στα  λιμάνια και ειδικά στον Πειραιά με αποτέλεσμα να έχει παραλύσει κάθε κίνηση. Στις δύο η ώρα στην σύσκεψη του υπουργικού συμβουλίου ο υπουργός των Στρατιωτικών διαβίβασε τηλεγράφημα του στρατηγού Μπάκου «Ανάφερα επανειλημμένως και αναφέρω μετά παρρησίας κατάστασις εξελίσσεται ραγδαίως επί τα χείρω». Ο Κοριζής δήλωσε αδυναμία ν αποφασίσει, ζήτησε δε να σχηματιστεί στρατιωτική κυβέρνηση, ο Γεώργιος Β δέχτηκε να εξετάσει αυτή την πρόταση. Το υπουργικό συμβούλιο διαλύθηκε μέσα σε γενική σύγχυση.

Ακολούθησε κατ' ιδίαν συνομιλία του με τον Γεώργιο Β. Το τι ειπώθηκε ακριβώς σ' αυτή τη συνομιλία δεν είναι γνωστό, αν και εικάζεται ότι οι δύο άνδρες διαφώνησαν ως προς την ενδεχόμενη μετακίνηση της Ελληνικής κυβέρνησης στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο, άλλοι μιλάνε για επίπληξη του Γεωργίου Β για κάποια διαρροή απορρήτου.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Βασιλεύς Γεώργιος Β'.


 Πάντως, ο Κοριζής εξήλθε συντετριμμένος, κάποιοι μιλούν για «ύφος τραγικό» από τη συνάντησή του με τον Βασιλιά, με κατεύθυνση την οικία του στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Ο Βασιλιάς ανησυχόντας για τον Κοριζή συμβουλεύτηκε τον δημοσιογράφο Ιωάννη Διάκο που τον διατήρησε στο περιβάλλον του μετά τον θάνατο του Ι Μεταξά, ταυτόχρονα  έστειλε τον διάδοχο Παύλο στην οικία του πρωθυπουργού. Ενώ ο Παύλος μιλούσε με την σύζυγο του Κορυζή ακούστηκαν δύο πυροβολισμοί από τον πρώτο όροφο της οικίας. Ο Κοριζής είχε αυτοκτονήσει με δύο σφαίρες στην καρδιακή χώρα. Ο τραπεζίτης πρωθυπουργός διάλεξε να ακολουθήσει το παράδειγμα του συναδέλφου του της Ουγγαρίας Τελέκυ που είχε τινάξει τα μυαλά του στην Βουδαπέστη 16 μέρες νωρίτερα.

Ο Γεώργιος Β είπε στον Ι Διάκο: «για πετάξου στο σπίτι του Κοριζή, δες πως είναι. Μου φάνηκε σε κακά χάλια», ο Διάκος αναχώρησε αμέσως, όταν έφτασε στην πρωθυπουργική κατοικία άκουσε δύο πυροβολισμούς, την είδηση μετέφερε στο ξενοδοχείο  «Μεγάλη Βρετανία», ο Γεώργιος Β ήταν ολοφάνερα ταραγμένος και σε όσους τον ρωτούσαν δικαιολογιόταν: «Δεν του είπα τίποτα που να τον στεναχωρήσει. Μου φίλησε ξαφνικά το χέρι, λέγοντάς μου ότι πάει σπίτι του για υποθέσεις και έφυγε….».

Στις 5.35 μμ  ο βρετανός πρέσβης Πάρλετ  τηλεγράφησε την είδηση της αυτοκτονίας « Ο πρόεδρος (της ) κυβερνήσεως μόλις αυτοκτόνησε , αφού δήλωσε στον βασιλιά ότι απέτυχε στο έργο  που του είχε αναθέσει» 


 

Κάποιοι είπαν τον μύθο ότι δολοφονήθηκε από την Ιντέλιτζενς Σέρβις και αυτό βοήθησε στους δύο πυροβολισμούς στην καρδιά! "Τα μαυρισμένα δάκτυλια των ποδιών" χρησιμοποιήθηκαν σαν "απόδειξη" για τον θάνατο του Κοριζή από τους Γερμανούς ο γερμανός ιατρός Χανς Εππινγκέρ  διατύπωσε αυτούς τους προβληματισμούς αργότερα ο ίδιος βρήκε τα ίδια συμπτώματα στην εξέταση στο πτώμα του βασιλιά της Βουλγαρίας Βόρις, το πιθανότερο  όμως είναι ότι η αυτοκτονία του Κοριζή να είχε να κάνει με την απόγνωση για την επικείμενη υποδούλωση.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-          ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ του Σ. Ν. Γρηγοριάδη τόμος Ι εκδόσεις ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
-          ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ 1940-1941 του Άγγελου Τερζάκη εκδόσεις ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη.
-          Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 40 του Ιωάννη Σ Κολιόπουλου εκδόσεις ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη.
-          ΤΑ ΦΟΒΕΡΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ, ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ εκδόσεις ΦΥΤΡΑΚΗ

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

ΣΙΤΣΑ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ




Γεννήθηκε στα Μοσχονήσια Μικράς Ασίας αποφοίτησε από το Κεντρικό Παρθεναγωγείο της Σμύρνης, αναφέρετε σαν δασκάλα στην Αναξαγόρειο  σχολή των Βούρλων ,  μετά την καταστροφή του 1922 εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη. Μετά το Γυμνάσιο γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Σίτσα Καραισκάκη υπήρξε σύμβουλος του Χίτλερ στο υπουργείο προπαγάνδας.



Το 1925 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της με τίτλο «Το ταίρι μου αμάρτησε» από τις εκδόσεις Γράμματα το οποίο απέσπασε ευμενείς κριτικές, ενώ για χρόνια δημοσίευε άρθρα και ποιήματά της στην εφημερία «Ο Νουμάς»,  έγραφε στο πρώιμο μαρξιστικό περιοδικό τέχνης "Νέοι Βωμοί", αργότερα συνεργάστηκε με το περιοδικό της ΟΚΝΕ (Κομμουνιστικής Νεολαίας) "Νέοι Πρωτοπόροι".

Λίγο αργότερα αναχώρησε για τη Γερμανία, συνέχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου απ’ όπου απέκτησε τον τίτλο της Διδάκτορος και το δίπλωμα της Φιλοσοφίας. Παρακολούθησε μαθήματα Βυζαντινολογίας, Ψυχολογίας και Γερμανικής Φιλολογίας στα Πανεπιστήμια Ζυρίχης, Βιέννης και Πράγας ενώ συνέχισε να γράφει βιβλία, μελέτες και άρθρα σε εφημερίδες και επιστημονικά περιοδικά της εποχής.



Παρακολούθησε από κοντά τον αγώνα του Χίτλερ να ανέλθει στην εξουσία κι ενστερνίστηκε τις εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες. Το 1933, όταν ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία, η Σίτσα Καραϊσκάκη υπήρξε σύμβουλος στο υπουργείο Προπαγάνδας.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Αδόλφος Χίτλερ τιμά τον Σπύρο Λούη, στους Ολυμπιακούς αυτούς η Σίτσα Καραισκάκη έδωσε έντονα φιλελληνικό κλίμα και πρόβαλε τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελλάδα.


Την εποχή εκείνη κυκλοφόρησε στα γερμανικά το βιβλίο της «Το Τρίτο Ράιχ μέσα από τα γυαλιά μου» στο οποίο ανέφερε γεγονότα της εποχής και επιτεύγματα της εθνικοσοσιαλιστικής διακυβέρνησης.

Ίδρυσε μαζί με  τον  Ευάγγελο Κυριάκη το 1933 στην Αθήνα,  τον εκδοτικό οίκο «Νέα Γενεά», φασιστικής προπαγάνδας το έμβλημα αυτού του εκδοτικού οίκου ήταν ο διπλός μινωικός πέλεκυς, το σύμβολο που υιοθέτησε αργότερα η ΕΟΝ του Μεταξά.

Το 1934 προσπάθησε μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο, τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και τους Μητροπολίτες Λήμνου και Λέσβου, να υλοποιήσει μια μορφή πανευρωπαϊκής αντικομουνιστικής χριστιανικής συνεργασίας.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο είχε τη διοργάνωση της ελληνικής συμμετοχής από πλευράς τύπου και προπαγάνδας.

Το 1939 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το βιβλίο της «Ο γιός της Καλογριάς» που εκδόθηκε από την «Εστία» στο οποίο παρουσίαζε τη ζωή και τη δράση του προγόνου της και ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης Γεωργίου Καραϊσκάκη. Με το βιβλίο αυτό, το οποίο έγινε αμέσως λογοτεχνική επιτυχία, έγινε γνωστή η Καραϊσκάκη στα ελληνικά γράμματα.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ιταλικές δυνάμεις πριν την επίθεση στην Ελλάδα, οι Σ Καραισκάκη από την Χιτλερική Γερμανία αρθρογραφούσε κατά της Ιταλικής ενέργειας και βοήθησε την εθνική προσπάθεια.




Μετά την ίδρυση της ΕΟΝ από τον Μεταξά έκανε τακτικότατη  αρθογράφος του περιοδικού «ΝΕΟΛΑΙΑ» στην «σελίδα των κοριτσιών» που έδινε συμβουλές ήθους και τις παρακινούσε να κρατούν τις εθνικές παραδόσεις και να ετοιμάζονται για μια υγιή οικογένεια . Συνεργάστηκε και με ένα ακόμη περιοδικό της εποχής τη «ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ» που έκδιδε ο καθηγητής της Ανωτάτης Εμπορικής Ιωάννης Τουρνάκης και συγκέντρωνε έναν ευρύ κύκλο εθνικιστών διανοουμένων. Στο περιοδικό αυτό η Καραϊσκάκη δημοσίευε διάφορα λογοτεχνικά κείμενα ξένων εθνικιστών συγγραφέων, μελέτες για τον Γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, την ισπανική Φάλαγγα, το εθνικοσοσιαλιστικό θέατρο και κινηματογράφο, ενώ τον Αύγουστο του 1937 δημοσίευσε ένα άρθρο για το βελγικό κίνημα των Ρεξιστών του Λεόν Ντεγκρέλ.

Το 1940 με την κήρυξη του ελληνοιταλικού πολέμου αρθρογραφεί κατά των Ιταλών, μετά την γερμανική εισβολή ανέλαβε τη θέση της συμβούλου Τύπου και Διαφώτισης στη γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα και πραγματοποίησε πολλές πολιτικές ομιλίες μέσω του ραδιοφώνου.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : "Ανάμεσα σε δύο μυλόπετρες".  Μυθιστόρημα από πολλές αλήθειες και λίγους μύθους




Πριν από την απελευθέρωση η Σίτσα Καραϊσκάκη έφυγε στη Γερμανία όπου συνέχισε τη δράση της στο πλαίσιο της συνεργασίας της με την κατοχική εξόριστη κυβέρνηση Τσιρονίκου που έδρευε στη Βιέννη.

Η αριστερά  έγραψε στα περιοδικά της κακεντρεχείς κριτικές όπως αυτή του Ασημάκη Πανσέληνου στο άρθρο του «Μια γυναίκα» στο αριστερό περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα» τεύχος 16 σ 1:

 «…Αλλά η κυρία Σίτσα ανήκει στην οικογένεια των ανθρώπων που καμιάν άλλη φιλοδοξία δεν έχουν παρά μοναχά πώς θα πετύχουν με κάθε τρόπο. Ξεκίνησε για να γίνει μεγάλη και ξέπεσε γιατί ήταν μικρή. Ζήτησε την επιτυχία με όλα τα μέσα. Στην ποίηση, στην πολιτική, και στην επιστήμη. Κι απέτυχε σε όλα με τη σειρά, γιατί δεν είχε μέσα της κανένα ιδεώδες, Απέτυχε επειδή ζήτησε να πετύχει. Κι αλήθεια η αποτυχία και η επιτυχία είναι οι δυο μεγάλες εστίες της σύγχρονης ηθικής κόλασης μας. Ο φόβος της μιας και η γοητεία της άλλης…»
 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το περιοδικό της νεολαίας του Μεταξά που αρθρογραφούσε.


Από τα Ειδικά Δικαστήρια Δοσίλογων, με βάση τη Συντακτική Πράξη 1/1944, "Περί επιβολής κυρώσεων κατά των συνεργασθέντων μετά του εχθρού" (Εφημερίς της Κυβερνήσεως του Βασιλείου της Ελλάδος. Τεύχος Πρώτον, Α.Φ. 12, 6 Νοεμβρίου 1944) και την τροπολογία της με τη Συντακτική Πράξη 6, του 1945 (κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα, υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Κολυβάς), καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο για την προπαγανδιστική της δράση, η απόφαση λέει: «εν ἐπιγνώσει της προσπαθείας του εχθρού, όπως δί' ωρισμένων διαδόσεων καταπείση τον λαόν περί του δήθεν ηθικού της επιθέσεως του και επωφελώς δί' όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη του διεξαγομένου παρ' αυτού αγώνος του ασφαλούς της τελικής νίκης του και του δήθεν αντιλαϊκού του αγώνος των Συμμάχων Κρατών, διαδίδων κάθ΄ οποιονδήποτε τρόπον τας αυτάς εξυπηρετούσας την εχθρικήν προπαγάνδαν αντιλήψεις», ο στρατηγός Τσολάκογλου καταδικάστηκε σε ισόβια έτσι ήταν τα πράγματα στην εκδικητική απονομή δικαιοσύνης μετά το τέλος του πολέμου, αργότερα όμως αμνηστεύτηκε.



Κατά την παραμονή της στη Γερμανία βρέθηκε στο ανατολικό τμήμα της χώρας το οποίο καταλήφθηκε από τα Σοβιετικά στρατεύματα, κατόρθωσε όμως η Καραϊσκάκη να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά της. Γνώρισε και παντρεύτηκε τον Γερμανό βιομήχανο Μπάχμαν κι έζησε στην αφάνεια για αρκετά χρόνια. Το 1963, μετά τον θάνατο του συζύγου της επέστρεψε στην Ελλάδα όπου αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία.

 




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το βιβλίο "Ο ΓΥΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΓΡΙΑΣ" εκδόθηκε από την ΕΣΤΙΑ.

Η Σίτσα Καραϊσκάκη - Μπάχμαν πέθανε στις 30 Απριλίου 1987. Δεν αποποιήθηκε ποτέ τις ιδέες της και τη σχέση της με τον εθνικοσοσιαλισμό.



ΕΡΓΑ ΤΗΣ





- Το ταίρι μου αμάρτησε, 1925

- Ο πόλεμος εναντίον Θρησκείας και Εκκλησίας 1935

- Τα βάσανα της Ρωμιοσύνης, Αθήνα 1977

- Εβραίοι και κομμουνισμός.

- Ο γιός της Καλογριάς.

- Νικόδημος Μεταξάς 1973





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : "ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ" της Σίτσα Καραϊσκάκη  και του Χέρμαν Φέστ η Α’ έκδοση έγινε το 1934






ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ



http://xantho.lis.upatras.gr/test2.php?art=19286 - Άρθρο στον «Νουμά»

http://xantho.lis.upatras.gr/test2.php?art=22709 - Ποίημα ΑΛΗΘΕΙΑ στον «Νουμά»

http://xantho.lis.upatras.gr/test2.php?art=20337 - Διήγημα Η ΑΝΝΕΛΟΡΑ στο «Νουμά»




Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

"ΔΕΙΞΤΕ ΜΟΥ ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΙΕΣΤΕ"

Υπάρχουν άπειρες μαρτυρίες της θηριωδίας που έδειξαν οι Γερμανοί κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή πραγματικά ξεπέρασε κάθε όριο όταν είχαν να κάνουν με όμηρους των ναζιστικών στρατοπέδων, ο Ιάκωβος Καπμπανέλης στο βιβλίο του Μαουτχάουζεν παραθέτει πλήθος συγκλονιστικές περιγραφές.






«Μόλις το σλέπι άφησε την όχθη, ο Ες Ες που ήταν επικεφαλής άρχισε να μας λέει πως μέσα στο στρατόπεδο πρέπει να έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας, αλλιώς δεν γλυτώνουμε .

"Εκεί μέσα", έλεγε, "ούτε ο Θεός δεν θα μας δει ποτέ, ούτε κανείς άλλος. Βοήθεια και έλεος δεν μπαίνει. Όλες οι τρύπες με τον υπόλοιπο κόσμο είναι φραγμένες". 
" Ότι κάνετε εσείς οι ίδιες. Το μόνο που περιμένετε είναι να βοηθά η μια την άλλη… Θα σας δείξω αμέσως τι θέλω να πω… Ποια από σας ξέρει να κολυμπά;" 



Μερικές  γυναίκες σήκωσαν τα χέρια τους…. "Ωραία"  είπε ο Ες Ες. "Έλα εδώ εσύ η ψηλή". Ήταν μια Γιουγκοσλάβα μέχρι τριάντα χρονών….  Ύστερα φώναξε σε μιαν άλλη απ αυτές που δεν ήξεραν κολύμπι…. "Έλα εδώ κι εσύ, για σένα φροντίζω . Βάλτε το δεξί χέρι πλάι πλάι".

Πήρε ένα σύρμα και έδεσε τα χέρια τους γερά. Τις έφερε εδώ, άκρη άκρη και είπε " Δείξτε μου πόσο αγαπιέστε ή η μια θα σώσει την άλλη , ή θα πνιγείτε κι  οι δύο".



Τις έσπρωξε και τις έριξε στο νερό. Ώσπου να πνιγούνε, παλεύανε με το νερό πάνω από μισή ώρα. Στην αρχή το σλέπι σταμάτησε για να βλέπουμε. Ύστερα τις ακολουθούσε, γιατί το ρεύμα τις παράσερνε . Άμα βουλιάξανε ο Ες Ες είπε στον σλεπιτζή να κάνει και αυτός μια αναφορά πως οι δύο γυναίκες πήγανε να το σκάσουν κολυμπώντας».


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ


-          ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ του Ιάκωβου Καμπανέλλη εκδόσεις Κέδρος 2011 24η έκδοση

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΕΙΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ






            Υπάρχει μια διήγηση για Μανιάτες πειρατές που πραγματικά εντυπωσιάζει με την πλοκή της αλλά και την πολυπλοκότητα της μανιάτικης νοοτροπίας, η ιστορία αναφέρεται στην περίοδο 1650 μχ την περίοδο αυτή οι Τούρκοι πραγματοποιούν την κατάληψη της Κρήτης και οι Μανιάτες λεηλατούν πλοία και των Τούρκων (κυρίως) αλλά και των Ενετών, φυσικά δεν λησμονούν να τσακώνονται και μεταξύ τους, το μεγαλύτερο «επίτευγμα των Μανιατών είναι η πειρατεία  και το μεγαλύτερο εμπόριό τους η πώληση αιχμαλώτων».



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μανιατες πειρατές.






            Το Οίτυλο το ονόμαζαν για αυτές τις δραστηριότητες των Μανιατών: «Μέγα Αλγέρι», οι Μανιάτες «αιχμαλωτίζουν Χριστιανούς και τους πουλούν στους Τούρκους και Τούρκους και τους πουλούν στους Χριστιανούς» στην συνέχεια διηγούνται με υπερηφάνεια τις ληστρικές επιδρομές τους, όταν τα χωριά μάθαιναν ότι οι πειρατές επρόκειτο να βγουν για λάφυρα «επικρατούσε μεγάλη αναταραχή στους κατοίκους, όσοι είχαν ωραία και γερά παιδιά, καθώς και ωραίες γυναίκες, τα έκρυβαν φοβούμενοι μήπως οι πειρατές τα συλλάβει και τα πουλήσουν». Αυτή ήταν η κατάσταση, αν όμως « ένας Μανιάτης πειρατής βρισκόταν σε εχθρότητα με τον γείτονά του, τον άρπαζε και τον πουλούσε στους ξένους».




            «…..όταν ήμουνα αιχμάλωτος στην Μπιζέρτα ήταν δεσμώτης ένας νέος Έλληνας μοναχογιός της πλουσιώτερης οικογένειας της Μεθώνης, γιατί ένας πλούσιος Τούρκος, θέλοντας να αρπάξει την κληρονομιά του, συνεννοήθηκε με τους Μανιάτες, οι οποίοι ήρθαν στην Μεθώνη, τον απήγαγαν και τον πούλησαν σε ένα πλοίο της Μπιζέρτας….. Λίγες μέρες πριν αράξουμε στο λιμάνι της Μάνης, συνέβη ένα παράξενο περιστατικό στις καλύβες που βρίσκονται ανάμεσα στη Μάνη και στο Οίτυλο:






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :

ΓΑΛΙΟΤΑ - ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΕΥΚΙΝΗΤΟ - ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΛΟΙΑ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ.



Δύο Μανιάτες , ο Θεόδωρος και ο Αναπλιώτης, διαβόητοι πειρατές και στενοί φίλοι, φιλονίκησαν για τη διανομή κοινών λαφύρων, και ταυτόχρονα σχεδίασαν ο καθένας για λογαριασμό του να απαγάγουν τις γυναίκες τους.».



            «Ο Θεόδωρος απήγαγε την γυναίκα του Αναπλιώτη και την έφερε να την πουλήσει σε ένα Μαλτέζο πειρατή που έμενε σε κάποιο όρμο, αλλά  επειδή δυσκολευόταν να συμφωνήσουν στην τιμή, ο Μαλτέζος, επιθεωρώντας προσεκτικότερα την αιχμάλωτη, είπε ότι πριν από δύο ώρες είχε αγοράσει μια ωραιότερη γυναίκα στη μισή τιμή από εκείνη που ζητούσε ο Θεόδωρος, και διέταξε τους συντρόφους του να την παρουσιάσουν ώστε να πειστεί και ο Θεόδωρος για την υπεροχή της .».



            «Μόλις όμως την είδε ο πειρατής, έμεινε κεραυνόπληκτος γιατί αναγνώρισε την δική του γυναίκα, που ο αντίπαλός του είχε προλάβει να την απαγάγει. Παρ όλα αυτά, αντί να φροντίσει να την πάρει από τα χέρια του Μαλτέζου, του ζήτησε να αγοράσει κι εκείνη που του πρόσφερε σε οποιαδήποτε τιμή ήθελε ο ίδιος, ώστε και οι δύο σύζυγοι να είναι ομοιοπαθείς, για να μην εκτεθεί αυτός στους σαρκασμούς των συμπατριωτών του.».



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Σκλαβοπάζαρο.


            «Ύστερα από λίγο, μαθαίνοντας ο Αναπλιώτης την απαγωγή της γυναίκας του, εξόπλισε μια κανονιοφόρο, και μαζί του ενώθηκε και ο Θεόδωρος λησμονώντας ότι είχε συμβεί, έτσι ήρθαν και απείλησαν με χίλιους τρόπους τον Μαλτέζο πειρατή, ο οποίος, είτε γιατί φοβήθηκε την επίθεση των δύο συζύγων είτε γιατί δεν ήθελε να καταστρέψει τα συμφέροντά που είχε σ εκείνον τον τόπο, αναγκάστηκε να αφήσει και τις δύο γυναίκες να φύγουν.».



            « Ύστερα από αυτό μεσολάβησαν κοινοί φίλοι και μόνοιασαν τους δύο αντιπάλους, οι οποίοι μετά από δύο μέρες βγήκαν για πειρατεία πάνω στο ίδιο πλοίο….».






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας η αδυναμία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να προστατέψει δια θαλάσσης τις υπόδουλες χώρες, έδωσε τη δυνατότητα σε πειρατές να αναδειχθούν σε μάστιγες των παραλίων της Μεσογείου και ιδιαίτερα του Αιγαίου.

            Θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν μαρτυρίες για εκπληκτικά πράγματα στο θέμα της Μανιάτικης πειρατείας, στο Guilletiere, athenes ancienne et nouvelle  αναφέρεται ότι στην πειρατεία συμμετείχαν και ιερείς και μοναχοί Μανιάτες, παραφυλούσαν μέσα σε σπηλιές και όταν έβλεπαν πλοία έτρεχαν να ειδοποιήσουν τα χωριά ή και για να ετοιμαστούν για την αντιμετώπιση του εχθρού και φυσικά να μπουν σε πλοία για να λεηλατήσουν ξένα σκάφη. Για αυτή την συμμετοχή τους εισέπρατταν το 10%  των λαφύρων υπέρ των εκκλησιών τους.




            Ο Γάλλος Τεβενό γράφει ότι τον 17ο αιώνα οι Μανιάτες λεηλατούσαν μέχρι το Πολύκανδρο, και ο  Ενετός γερουσιαστής και ιστοριογράφος Φοσκαρίνι γράφει στην ιστορία της Βενετικής δημοκρατίας, ότι οι Μανιάτες αρχηγοί θεωρούσαν ότι όλοι ήταν ίσοι  μεταξύ τους  και δεν αναγνώριζαν κανένα για ανώτερο τους (Non si somo capi  di credito, tutti si reputano uguali,cosi che divice della dipendenza e delcomando, metre ognuno d ubbidire, tutti servono).





ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ



            - ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ του Κων/νου Σαθά τόμος ΙΙ εκδόσεις ΑΑ ΛΙΒΑΝΗ

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΒΕΡΜΑΧΤ

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :

Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι, στην γερμανική έκδοση ονομάζεται "τα παιδιά της Βέρμαχτ", αναρωτιέμαι στην Βουλγάρικη ή την Τσάμικη  έκδοση πως θα ονομαζόταν;



            Για τους καρπούς των περιστασιακών  σχέσεων των Γερμανών με Ελληνίδες γράφτηκε σχετικό άρθρο του Τζίμα «Τα παιδιά της Βέρμαχτ» πρόκειται περί ιστοριών, νεαρών κοριτσιών με γερμανούς, σχέσεων   που έγιναν για διαφορετικούς λόγους από τις λέξεις "αντίσταση" ή «συνεργασία» το παραθέτω όπως έχει:




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :
Η «Αννα» με τον γερμανό πατέρα της.«Μου διηγήθηκε ότι συμπαθούσε πολύ τους Έλληνες, ότι τους βοηθούσε τον καιρό του πολέμου»






Όταν o Χέντρικ έφτασε στην Ελευσίνα, συνάντησε έναν ψαρά που θυμόταν τον αξιωματικό της Βέρμαχτ, της Λουφτβάφε για την ακρίβεια, «έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο». «Συμπαθούσαμε τον πατέρα σου, μας έδινε τρόφιμα, τα ανταλλάσσαμε με ψάρια», του είπε. Παρ’ όλα αυτά αρνήθηκε να του δώσει το χέρι. Η εξήγηση για τη στάση του ψαρά, που δίνει ο Χέντρικ, είναι ότι ο αξιωματικός παραπλάνησε το «λουλούδι της Αττικής», δηλαδή τη μητέρα του Όλγα, μια όμορφη και εντυπωσιακή γυναίκα.


Η δεκαεξάχρονη τότε κοπέλα, με τα μεγάλα αμυγδαλωτά μαύρα μάτια, έπλενε στην Kατοχή πιάτα στην κουζίνα ενός καζίνο για Γερμανούς, για να γλιτώσει την οικογένειά της από την πείνα.
Εκεί το 1941, γνώρισε τον Βίλρεμ, έναν ψηλό ξανθό Γερμανό αξιωματικό, που έμελλε να γίνει ο άντρας της ζωής της. Ο νεαρός αξιωματικός έβαλε στοίχημα με έναν συνάδελφο του ότι μ’ ένα φουστάνι και ένα σαπούνι θα κατακτούσε την καρδιά της Ελληνίδας. Την κέρδισε μ’ έναν μάλλον «απατεωνίστικο» τρόπο, αλλά όπως λέει ο γιος της Χέντρικ (καρπός του έρωτά της με τον Βίλρεμ) «άξιζε τον κόπο». Όταν αργότερα περπατούσαν στους δρόμους του Αμβούργου, «τη χάζευαν όλοι για την ομορφιά της».

Η Όλγα ήταν μια από τις «νύφες της Βέρμαχτ», τις Ελληνίδες που απέκτησαν παιδιά με Γερμανούς στρατιώτες της Kατοχής, τα λεγόμενα «παιδιά της Βέρμαχτ» ή τα «μπάσταρδα των Γερμανών», όπως τα αποκαλούσαν εδώ στην Ελλάδα.

Γι’ αυτές τις γυναίκες υπήρχαν δύο επιλογές. Ή έφευγαν, στη Γερμανία για να ζήσουν ως άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, εφόσον δεν ανήκαν στην αρία φυλή ή έμεναν πίσω, και ρίχνονταν από την κοινωνία στην «πυρά». Στη Γερμανία, τους απαγόρευαν, λόγω φυλετικής «κατωτερότητας», ακόμα και να μπουν στα καταφύγια για να προστατευτούν από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων, ενώ στην Ελλάδα, ήταν τα «γουρούνια των ναζί», οι «πόρνες-προδότριες», οι «σκύλες του Χίτλερ», καταδικασμένες να μην παντρευτούν και να ζήσουν στο περιθώριο. Τα παιδιά τους, όταν βαφτίζονταν, καταχωρούνταν στα εκκλησιαστικά μητρώα χωρίς επώνυμο, γιατί αυτό θα ήταν του Γερμανού πατέρα τους.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :
Η Μαρίζα Κωχ μόλις τα τελευταία δύο-τρία χρόνια έχει αρχίσει να μιλάει δειλά γι΄ αυτό το θέμα




Η... ΑΡΙΑ ΦΥΛΗ



Πίσω στην ιστορία της Όλγας, όταν έγινε γνωστό στη γερμανική διοίκηση ότι η πανέμορφη Ελληνίδα ήταν έγκυος, η Γκεστάπο πίεζε τον Βίλρεμ να κάνει άμβλωση. Οι στρατιώτες της Βέρμαχτ απαγορευόταν να κάνουν παιδιά με γυναίκες που δεν ανήκαν σε συγγενή φύλα, καθώς έπρεπε να αναπαραχθεί η αρία φυλή. Αυτός, όμως, αντιστεκόταν σθεναρά.

Την άνοιξη του 1943, ο Βίλρεμ μετατέθηκε στη Β. Αφρική και έπρεπε να γυρίσει στη Γερμανία πριν φύγει για τον Πόλεμο της Ερήμου.

Αποφάσισε να πάρει μαζί του την Όλγα, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν μαζί στο τρένο, την επιβίβασε κρυφά σε έναν άλλο συρμό, σ’ ένα βαγόνι που μετέφερε μουλάρια. Συναντήθηκαν στο Γκρατς της Αυστρίας, όπου στάθμευσαν για κάποιες ώρες τα τρένα και εκεί αποχωρίστηκαν.
Ο άντρας έφυγε για τη Β. Αφρική, και εκείνη συνέχισε για το Αμβούργο, όπου βρισκόταν η μητέρα του. Η Όλγα δεν ήξερε λέξη γερμανικά.

Η πεθερά της, σύμφωνα με τον Χέντρικ, που δεν την ήθελε γιατί δεν ανήκε στην αρία φυλή, την υποτιμούσε και σε κάθε ευκαιρία την εξευτέλιζε. Ήταν η εποχή που οι σύμμαχοι ισοπέδωναν πόλεις της Γερμανίας σε αντίποινα για τους βομβαρδισμούς του Λονδίνου. Τριάντα πέντε χιλιάδες ήταν οι νεκροί μόνο στο Αμβούργο. Η Όλγα, ως αλλοδαπή, δεν επιτρεπόταν να κατέβει στο καταφύγιο, όταν έπεφταν οι βόμβες.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :
Δεξιά,ο πατέρας του «Γιώργου». «Οταν τα άλλα παιδιά με κοροϊδεύανε ότι είχα πατέρα Γερμανό,τους έλεγα: Φτιάξτε πρώτα κι εσείς τέτοιες αυτοκινητάρες σαν των Γερμανών και μετά τα ξαναλέμε» λέει ο «Γιώργος»




Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου, γεννήθηκε ο Χέντρικ. Ανέλαβε να τον μεγαλώσει η πεθερά της Όλγας, με βάση τα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη. Η ίδια υποχρεώθηκε, όπως και οι άλλοι «κατώτερης φυλής» αλλοδαποί, σε καταναγκαστική εργασία.

Ο Χέντρικ μεγάλωνε σε δύσκολες συνθήκες, καθώς ήταν οι τελευταίες μέρες του πολέμου. Θυμάται ακόμη, αν και μικρός τότε, τις σειρήνες, έναν γιατρό που τον έσωσε από ωτίτιδα, και ο οποίος αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν Εβραίος. Το ’45 επέστρεψε ο πατέρας.

Η μαμά μετέφερε στον μικρό Χέντρικ μια εικόνα ειδυλλιακή για την Ελλάδα, ενώ ο μπαμπάς όλα τα άσχημα. Οτιδήποτε, θυμάται σήμερα στραβό πάνω του, ο πατέρας του έλεγε ότι το είχε κληρονομήσει από την ελληνική ρίζα. Η πρώτη επίσκεψη του μικρού στην Ελλάδα ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’50, μετά τον Εμφύλιο. Σοκαρίστηκε πολύ.

Η Όλγα παντρεύτηκε μετά τον πόλεμο τον Βίλρεμ για να αποκτήσει το παιδί γερμανικό επίθετο. Έζησε δύο χρόνια στην Ελλάδα, αλλά οι γονείς του Χέντρικ χώρισαν το ’54. Η Όλγα έπαθε κατάθλιψη. Το 1957 πήρε τον Χέντρικ και πήγε Ελευσίνα. Απογοήτευση. Χωρίς λεφτά, και με ένα «παιδί της Βέρμαχτ» απομονώθηκε. Το 1959, ο Χέντρικ επέστρεψε στη Γερμανία οριστικά, κοντά στον πατέρα του.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Θόδωρος είναι παντρεμένος αρκετά χρόνια, αλλά η γυναίκα του ξέρει ακόμα ότι είναι υιοθετημένος. Η μητέρα του ζει στην Αθήνα και όταν τη ρωτάνε γι’ αυτόν κλείνει το τηλέφωνο, ισχυριζόμενη ακόμη και τώρα ότι είναι η αδερφή του. «Δεν έχεις το δικαίωμα να με ρωτάς τόσα πολλά», του απαντά όταν εκείνος επιμένει να μάθει την αλήθεια.
«Μου λείπει ένα κομμάτι της ταυτότητάς μου. Θα ήθελα πολύ να βρω τον πατέρα μου, αλλά δεν θέλω να πληγώσω την οικογένειά μου, ξεκινώντας να ψάχνω και αναμοχλεύοντας παλιές ιστορίες», λέει το «παιδί της Βέρμαχτ».




 
Η Όλγα κατέφυγε σε μοναστήρι.

Δεν μπορούσε, όμως, να υπακούσει στους αυστηρούς κανόνες, όπως δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί της απαγορευόταν να ακούει γερμανική μουσική. Άλλαξε πολλά μοναστήρια, έζησε ακόμη και ερημήτρια στα δάση. Ο γιος, προκειμένου να καταλάβει τη μητέρα του, επισκέφθηκε πολλές φορές το Άγιον Όρος. Τα πρώτα χρόνια, η μητέρα του επισκεπτόταν συχνά τη Γερμανία. Μετά, όμως, ο Χέντρικ θυμάται ότι σε μια επίσκεψή της, το 1984, έφυγε χωρίς να τον αποχαιρετήσει. Μια φορά, όταν την εντόπισε σ’ ένα μοναστήρι, είπε στις μοναχές ότι ήταν ανιψιός. Ο Χέντρικ δεν την έχει δει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. «Τελευταία φορά μίλησα μαζί της τηλεφωνικά πριν από έξι χρόνια. Φαντάζομαι ότι όταν πεθάνει, θα το μάθω».



 




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : «η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που βρίσκονταν υπό γερμανική κατοχή και το επίμαχο θέμα καλύπτεται εδώ και μισό αιώνα από σιωπή σε αντίθεση με άλλες χώρες όπως η Γαλλία και η Νορβηγία».


«ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΤΑΜΠΟΥ»



«Τους συμπεριφέρονταν σαν ζώα. Στη Γερμανία τις θεωρούσαν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας και στον τόπο τους τις έριχναν στην πυρά». Έτσι μιλάει για τις «νύφες της Βέρμαχτ», τις Ελληνίδες αλλά και άλλες ξένες προς την αρία φυλή γυναίκες που έκαναν παιδιά με Γερμανούς την εποχή της Κατοχής, η Γερμανίδα ιστορικός Κέρστιν Μουτ, η οποία βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για την παρουσίαση του βιβλίου της «Τα Παιδιά της Βέρμαχτ», που οργάνωσε το Ινστιτούτο Γκαίτε.


Το βιβλίο ερευνά τη ζωή των παιδιών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν πολλές φορές χωρίς ταυτότητα, αφού αντιμετώπιζαν αποκλεισμό και κοροϊδία τόσο στη χώρα της μητέρας τους όσο και σε εκείνη του πατέρα τους.


Η κ. Μουτ, ερευνώντας ωστόσο για τα «Παιδιά της Βέρμαχτ», ήρθε αντιμέτωπη και με το δράμα των μανάδων τους.


«Στη Γαλλία τις κούρευαν και τις περιέφεραν στους δρόμους, όπου οι συμπολίτες τους τις λοιδορούσαν και τις χτυπούσαν. Στην Ελλάδα, το θέμα των σχέσεων Γερμανών στρατιωτών με ντόπιες γυναίκες ήταν ένα ταμπού. Οι κοπέλες αυτές θεωρούνταν μιάσματα. Η ίδια η κοινωνία τις εξοστράκιζε. Δεν τις παντρεύονταν οι άντρες. Ποιος άντρας την εποχή εκείνη, αμέσως μετά τον πόλεμο, θα παντρευόταν μια κοπέλα που είχε σχέση με Γερμανό; Ακόμη όμως και αν παντρεύονταν τελικά, έβρισκαν άντρες μόνο κατώτερούς τους. Η ίδια η κοινωνία τις ανάγκαζε να μισούν τα ίδια τους τα παιδιά».

Γι’ αυτές ήταν πηγή δυστυχίας η διαρκής υπενθύμιση μιας πράξης που η κοινωνία καταδίκαζε με τον χειρότερο τρόπο.


 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Με "όχημα" την κάμερά του και "συνταξιδιώτες" τους μαθητές ενός σχολείου στο Ρότενμπουργκ της Γερμανίας, του Oscar-von- Miller-Realschule, ο κινηματογραφιστής Τίλο Πόλε αποτυπώνει πτυχές της γερμανικής ιστορίας στα αποκαλούμενα "παιδιά της Βέρμαχτ στην Ελλάδα". "Οι μαθητές δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ντοκιμαντέρ καθώς, στην ουσία, μαθαίνουν ιστορία μέσα απ΄ αυτά", εξηγεί ο κ. Πόλε. Στη Νορβηγία το ζήτημα έλαβε μεγάλη έκταση καθώς νόθα κόρη γερμανού φαντάρου ήταν και η τραγουδίστρια των Αbba , Αnni-Frid Lyngstad .



ΕΜΦΑΝΙΣΑΝ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΩΣ ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ


Ο Θόδωρος γεννήθηκε το 1945 στην Καβάλα από Γερμανό πατέρα και Ελληνίδα μητέρα, νοσοκόμα στο επάγγελμα. Του είπαν αργότερα πως είναι υιοθετημένος, ότι δηλαδή τον υιοθέτησε η γιαγιά και τη μαμά του την εμφάνισαν ως… αδερφή του.

Δεν ένιωσε ποτέ τη μητρική τρυφερότητα, τη σχέση μάνας γιου για τον απλό λόγο ότι η πραγματική του μητέρα έπαιζε πάντα τον ρόλο της αδερφής του!

Το 1962 η μητέρα του παντρεύτηκε κάποιον και έκανε μια κόρη, η οποία σε όλη της τη ζωή θεωρούσε τον Θόδωρο θείο της. Δεν έμαθε ποτέ ότι ο Θόδωρος δεν ήταν αδερφός της μάνας της, αλλά δικός της.

Εξήντα χρόνια μετά, η μητέρα του λέει σήμερα ότι δεν είπε τίποτα για την πραγματική σχέση που είχε μαζί του, φοβούμενη ότι η κόρη της θα είχε πρόβλημα επειδή υπήρχε ένα εξώγαμο. Ο ίδιος έμαθε σχεδόν τυχαία την αλήθεια. Όταν έγινε τριάντα χρόνων άκουσε τυχαία μια κουβέντα μεταξύ της μαμάς και της γιαγιάς και πίεσε την «αδερφή» του να του πει την αλήθεια.

«Της είπα “είσαι η πραγματική μου μάνα” και εκείνη μου απάντησε “έχεις τρελαθεί”».
Ο Θόδωρος είναι παντρεμένος αρκετά χρόνια, αλλά η γυναίκα του ξέρει ακόμα ότι είναι υιοθετημένος. Η μητέρα του ζει στην Αθήνα και όταν τη ρωτάνε γι’ αυτόν κλείνει το τηλέφωνο, ισχυριζόμενη ακόμη και τώρα ότι είναι η αδερφή του. «Δεν έχεις το δικαίωμα να με ρωτάς τόσα πολλά», του απαντά όταν εκείνος επιμένει να μάθει την αλήθεια.

 «Μου λείπει ένα κομμάτι της ταυτότητάς μου. Θα ήθελα πολύ να βρω τον πατέρα μου, αλλά δεν θέλω να πληγώσω την οικογένειά μου, ξεκινώντας να ψάχνω και αναμοχλεύοντας παλιές ιστορίες», λέει το «παιδί της Βέρμαχτ».



 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Διαπόμπευση Γαλλίδων μετά την αποχώρηση των Γερμανών, οι γυναίκες αυτές υπήρξαν ερωμένες των στρατιωτών της Βέρμαχτ.


ΒΡΗΚΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ


Ο Πάουλ είναι παιδί του σφοδρού έρωτα μεταξύ μιας Ελληνίδας και ενός Γερμανού αξιωματικού και ήρθε στη ζωή τον Αύγουστο του 1943 στην Αθήνα. Συνόδευε τη Γερμανίδα ιστορικό Κέρστιν Μουτ στη Θεσσαλονίκη για την παρουσίαση του βιβλίου της και διηγήθηκε ο ίδιος τη ζωή του ενώπιον του κοινού που παρευρισκόταν.

«Όταν ήμουν δεκαπέντε εβδομάδων, ο πατέρας μου μετατέθηκε στην Τσεχία. Προτού φύγει, παντρεύτηκε παράνομα τη μητέρα μου, καθώς κάτι τέτοιο απαγορευόταν αυστηρά. Μας πήγε στη μάνα του στη Δρέσδη. Το κλίμα ήταν βαρύ για τις ξένες μανάδες που τις θεωρούσαν κατώτερα όντα. Η γιαγιά μου, χιτλερική μέχρι το κόκαλο, δεν αποδέχθηκε ποτέ τη μητέρα μου. Όταν ο πατέρας μου σκοτώθηκε σε έναν από τους βομβαρδισμούς της Δρέσδης, η ζωή της έγινε μαρτύριο. Το 1950 με άφησε στη γιαγιά και επέστρεψε στην Ελλάδα. Εκείνη προσπάθησε να με μεγαλώσει με εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη. Όταν ήμουν δεκαπέντε χρόνων με μαστίγωσε. Τότε, της άρπαξα το μαστίγιο, τη χτύπησα και έφυγα από το σπίτι».

Οι αρχές της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας θεώρησαν ότι η μητέρα του ήταν νεκρή, ότι είχε χαθεί στην ισοπέδωση της Δρέσδης από τις βόμβες των συμμάχων. Το ίδιο πίστευε και εκείνη για τον γιο της. Στο μεταξύ, η μητέρα του είχε παντρευτεί και είχε εγκατασταθεί στην Ιαπωνία. Επί πολλά χρόνια έκρυβε από τον σύζυγό της ότι είχε παντρευτεί Γερμανό και είχε αποκτήσει μαζί του παιδί.

Από το 1986 άρχισε όμως να αναζητεί τον γιο της. Το 1993, τον εντόπισε μέσω του Ερυθρού Σταυρού. «Μια μέρα επιστρέφοντας από τη δουλειά η γυναίκα μου μού είπε ότι με έψαχνε η μητέρα μου. Λίγες μέρες μετά, η μάνα μου ήρθε στο Μόναχο με τον αδερφό μου, από τον δεύτερο γάμο της». Σήμερα διατηρούν άριστες σχέσεις.


Κίρστεν Μουτ: «Στην Ελλάδα πιστεύω πως έχουν γεννηθεί περίπου 100 παιδιά από τέτοια ζευγάρια»

Η γερμανίδα ιστορικός Κέρστιν Μουτ έχει ήδη αναδείξει το θέμα σε γερμανική έκδοση όπως η ίδια λέει: «Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου στην Ελλάδα κατάφερα να εντοπίσω 12 "παιδιά", αλλά στο βιβλίο μου παρουσιάζω τις ιστορίες έξι εξ αυτών. Θα ήθελα το βιβλίο να μεταφραστεί και να εκδοθεί και στη χώρα σας, όμως δεν έχω βρει ακόμα εκδότη».




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : «Στην Ελλάδα πιστεύω πως έχουν γεννηθεί περίπου 100 παιδιά από τέτοια ζευγάρια. Αριθμός συγκριτικά ελάχιστος με άλλες χώρες, όπως η Νορβηγία, η Ουκρανία, η Πολωνία, η Γαλλία και οι χώρες της Βαλτικής, όπου τα παιδιά αυτά είναι χιλιάδες», λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Μουτ.


Η Κέρστιν Μουτ το όλο θέμα το αποτυπώνει με ένα τρόπο που κρύβει την δραματικότητα που έζησαν τα παιδιά αυτά: «Νομίζω ότι η αντιμετώπιση του θέματος έχει να κάνει με τις διαφορετικές κοινωνίες. Στον τομέα αυτόν η ελληνική κοινωνία είναι κάπως καθυστερημένη θα τολμούσα να πω σε σύγκριση με τη νορβηγική ή τη γαλλική. Πριν από λίγα χρόνια ο κ. Ρicaper, ο οποίος έχει τη γαλλική εμπειρία, μου είχε πει να κάνω για το θέμα μου ένα φιλμ και να είμαι σίγουρη ότι τα “παιδιά της Βέρμαχτ” στην Ελλάδα θα χτυπάνε την πόρτα μου το ένα μετά το άλλο. Το έκανα όντως μέσω ενός ιδιωτικού καναλιού στην Ελλάδα και μάλιστα πρόβαλαν και τον αριθμό του τηλεφώνου μου. Με τη διαφορά ότι το τηλέφωνό μου δεν χτύπησε ούτε μία φορά. Εξάλλου ο εντοπισμός μέσω αρχείων είναι εξαιρετικά δύσκολος επειδή οι παπάδες αρνούνταν συχνά να βαφτίσουν τα “μιαρά” αυτά παιδιά ή τα βάφτιζαν μόνο με το μικρό τους, όπως στην περίπτωση της “Αννας”. Οσον αφορά το τραυματικό υπόστρωμα των παιδιών αυτών, είναι παρόμοιο με αυτών στις άλλες χώρες που βρέθηκαν υπό γερμανική κατοχή».



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

- «Τα παιδιά της Βέρμαχτ» του Σταυρου Tζιμα
- «Die Wehrmachmacht in Griechenland und ihre Kinder» της Κέρστιν Μουτ (Kerstin Muth).

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

ΠΟΡΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ







ΤΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΡΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ


ΕΚΤΕΛΕΣΗ 1η


Γιούπι για για γιούπι-γιούπι για
γιούπι για για γιούπι-γιούπι για
γιούπι για για γιούπι-γιούπι για για
γιούπι-γιούπι για για γιούπι-γιούπι για.

Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά; (2)
Το 'να μου φωνάζει "Σι" τ' άλλο μου φωνάζει "Για",
τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά; (2)

Το 'να είναι του Γερμαναρά,
τ' άλλο είναι του Μακαρονά
και το τρίτο είναι το δικό μας
γαμώ το κέρατό μας αγάπη μου γλυκιά.
Και το τρίτο είναι το δικό μας
γαμώ το κέρατό μας αγάπη μου γλυκιά.

Γιούπι για για γιούπι-γιούπι για
γιούπι για για γιούπι-γιούπι για
γιούπι για για γιούπι-γιούπι για για
γιούπι-γιούπι για για γιούπι-γιούπι για.

Τα κορίτσια που 'χαν πρώτα Γερμανούς (2)
τώρα έχουν Εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια
κι από πίσω ένα σύνταγμα Ινδούς. (2)

Γιούπι για για γιούπι-γιούπι για
γιούπι για για γιούπι-γιούπι για
γιούπι για για γιούπι-γιούπι για για
γιούπι-γιούπι για για γιούπι-γιούπι για.

Εμείς τον θέλουμε παιδιά τον βασιλιά(2)
να τον πάμε στο Παγκράτι να πουλάει Ριζοσπάστη
κι ό,τι άλλο διατάξει ο ΕΛΑΣ.(2)

Γιούπι για για γιούπι-γιούπι για
γιούπι για για γιούπι-γιούπι για
γιούπι για για γιούπι-γιούπι για για
γιούπι-γιούπι για για γιούπι-γιούπι για.


 
 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Οι Γάλλοι τιμώρησαν τις γυναίκες που πήγαν με Γερμανούς μετά την απελευθέρωση με κούρεμα.






ΕΚΤΕΛΕΣΗ 2η





Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;


Τα κορίτσια που'χαν πρώτα Ιταλούς,
τα κορίτσια που' χαν πρώτα Γερμανούς
τώρα έχουν εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια
κι από πίσω ένα σύνταγμα Ινδούς.

Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;
Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;
Το ένα μου φωνάζει σι, το άλλο μου φωνάζει για
τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;

Το ένα είναι γερμανού ναζισταρά,
το άλλο είναι ιταλού φασισταρά,
και το τρίτο είναι το δικό μας,
γαμώ το κέρατό μας, αγάπη μου γλυκιά
γαμώ το κέρατό μας, γαμώ το βασιλιά!




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Οι Γάλλοι που ελάχιστα αντιστάθηκαν υπερέβαλαν σε όσες συνεβρέθηκαν με Γερμανούς στρατιώτες, φυσικά μετά την αποχώρηση των Γερμανών.


ΕΚΤΕΛΕΣΗ 3η




  


Τα κορίτσια που'χαν πρώτα Ιταλούς,
τα κορίτσια που' χαν πρώτα Γερμανούς
τώρα έχουν εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια
κι από πίσω ένα σύνταγμα Ινδούς.

Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;
Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;
Το ένα μου φωνάζει σι, το άλλο μου φωνάζει για
τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;

Το ένα είναι γερμανού ναζισταρά,
το άλλο είναι ιταλού φασισταρά,
και το τρίτο είναι το δικό μας,
γαμώ το κέρατό μας, αγάπη μου γλυκιά
γαμώ το κέρατό μας, γαμώ το βασιλιά!

εμείς τον θέλουμε ξανά τον βασιλιά,
εμείς τον θέλουμε ξανά τον βασιλιά,να τον παμε στο παλατι να πουλάει "Αριστερά" κι ότι άλλο τον προστάξει η εργατιά



 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Γάλλοι παλικαράδες, που  στο σύνολό τους ζητωκραύγαζαν υπέρ του Πεταίν το 1940, θριάμβευσαν στην διαπόμπευση Γαλλίδων φιλενάδων των στρατιωτών της Βέρμαχτ.




ΓΑΒΡΙΕΛΛΑ ΟΥΚΟΣΟΒΑ





Στίχοι: Κώστας Καλδάρας

Μουσική: Κώστας Καλδάρας

Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Χατζημιχάλης





Πού πήγε η Γαβριέλλα με την αλογοουρά

τα ξενύχτια μες στου δρόμου τα στενά

πού πήγε η Γαβριέλλα με τα στήθια τα βαριά

που μας τρέλαινε με κόλπα μαγικά

Η παρέα στην οδό Αχαρνών

για μια τσάρκα των ογδόντα δραχμών

και στην πόρτα το κόκκινο το φως

Πού πήγαν τα κορίτσια με τη φλόγα στη ματιά

πριγκηπέσσες σε δωμάτια στενά

πού πήγαν τα κορίτσια που φορούσανε γυαλιά

όταν τέλειωναν τη νύχτα απ’ τη δουλειά

Η παρέα στην οδό Αχαρνών

για μια τσάρκα των ογδόντα δραχμών

και στην πόρτα το κόκκινο το φως






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το αγαπημένο γερμανικό τραγούδι ήταν "Lili Marlene" το ερμήνευσε η Marlene Dietrich, υπο τους ήχους του νοσταλγικού αυτού τραγουδιού οι άντρες της Βέρμαχτ παρέσερναν στο κρεββάτι τους "αθώες" Ελληνοπούλες, βοηθούσε βέβαια και λίγο η γερμανική κουραμάνα στο να απωλέση η νέα ότι πολυτιμότερο είχε.



“Ένα από τα τραγούδια του Κώστα Καλδάρα είναι και η “Γαβριέλα” από το δίσκο “Νυχτερινή κυβέρνηση” που κυκλοφόρησε το 1988. Το τραγούδι αναφέρεται στην πλέον ξακουστή και επώνυμη ιερόδουλη της Αθήνας , τη Γαβριέλα Ουσάκοβα, που ξεπέταξε γενιές και γενιές εφήβων, που κράτησε αμέτρητες ώρες ερωτικής συντροφιάς σε χιλιάδες άνδρες.


Η Γαβριέλα είχε γεννηθεί στη Ρωσία στις 6-6-1916,με το νέο ημερολόγιο, και έφτασε στην Αθήνα με την οικογένειά της, αφού παρέμειναν για μικρό χρονικό διάστημα στην Κωνσταντινούπολη. Η ίδια έλεγε σχεδόν με καμάρι ότι στην πορνεία μπήκε από τα 5 χρόνια της. Αφορμή ένας Τούρκος , μέσα στο καράβι που τους μετέφερε από τη Ρωσία στην Πόλη. Ο Τούρκος της έδωσε ένα πεντόλιρο και την αποπλάνησε. Η Γαβριέλα το γούσταρε αυτό που έκανε. Σε μια συνέντευξή της στο περιοδικό “Ένα” , το 1990 , το αναφέρει:

«Κανένα απολύτως παράπονο δεν έχω, ούτε από την κοινωνία, ούτε από κανέναν, τι μου φταίει δηλαδή η κοινωνία; Αφού το ‘παμε από μικρή, πώς να το εξηγήσω, τον ήθελα τον άντρα, τον λιγουρευόμουνα. Όχι, όχι, δεν μετάνιωσα για τίποτε!»



Η Γαβριέλα , που δούλευε έως τα 75 της χρόνια. Η μοίρα της ήταν να βρεθεί τρία χρόνια αργότερα , το 1991, άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμά της. Οι δράστες παρέμειναν άγνωστοι .Η Γαβριέλα, άφησε τεράστια περιουσία που άφησε πίσω της, όπως ανέφεραν τα δημοσιεύματα της εποχής, ήταν 40 διαμερίσματα, καταθέσεις δεκάδων εκατομμυρίων και δυο τρία εξοχικά.

“Το τερπνόν μετά του ωφελίμου, μάτια μου” έλεγε η συγχωρεμένη η Γαβριέλα.



Κατά την περίοδο της Κατοχής εκμεταλλεύτηκε την φιλία της με Γερμανούς αξιωματικούς βοηθώντας την γειτονιά της, κυρίως όταν γίνονταν μπλόκα. Η γυναίκα αυτή είχε πλούσια «δράση» με τα στρατεύματα κατοχής, φυσικά όσο και αν βοήθησε κάποιους ανθρώπους , στην κατοχή δεν έκανε τίποτα άλλο από το να επιβιώνει , εκτονώνοντας τα στρατεύματα κατοχής και παραλήδες μαυραγορίτες.





.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ιταλοί στρατιώτες έδειξαν περισσότερο θάρρος στον γυναικείο πληθυσμό της Ελλάδος παρά στην Πίνδο.



ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑΣ



            Όσο και αν φαίνεται φαιδρό και πικάντικο δημιούργησε  κάποια προβλήματα στον στρατό κατοχής .

            Θα πρέπει να πούμε ότι οι Γερμανοί ήταν υποψιασμένοι ότι ο εχθρός μπορούσε να χρησιμοποιήσει κοινές γυναίκες για να αποσπάσει χρήσιμες πληροφορίες από γερμανούς επιβήτορες, έτσι από το 1941 αναφερόντουσαν σε «απόπειρες κατασκοπείας  από ιερόδουλες υπό αγγλική επιρροή», την σχετική παρακολούθηση αυτών των γυναικών είχε αναλάβει η Μυστική Στρατιωτική Υπηρεσία (GFP).

            Αυτό όμως που κυρίως προβλημάτισε τους Γερμανούς ήταν η σύφιλη και η βλεννόρροια. Το τελευταίο τρίμηνο του 1943 παρουσιάστηκε ανησυχητική αύξηση των αφροδισίων νοσημάτων, οφείλεται κυρίως στον ολοσχερή  μη εφοδιασμό της Βέρμαχτ με προφυλακτικά.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Αξιωματικοί των Waffen-SS στην Ελλάδα.

ΟΜΑΔΑ ΟΜ

           

Πρόκειται  για αντιστασιακή ομάδα στους κόλπους της Αστυνομίας Πόλεων που πρόσκειται στον ΕΔΕΣ και προτρέπει δηλωμένες πόρνες να μη πηγαίνουν στους οίκους ανοχής, προκειμένου να υποχρεωθούν οι Γερμανοί- Ιταλοί στρατιώτες να καταφύγουν σε πόρνες του δρόμου, οι οποίες έπασχαν (οι περισσότερες) από σύφιλη, αντικειμενικός στόχος ήταν με τον τρόπο αυτό να τεθούν εκτός μάχης πολυάριθμοι κατοχικοί  φαντάροι! (Α Αθανασιάδης «Τι έκαμα για την Ελλάδα ; Απομνημονεύματα» Αθήνα 1949 σ 162).



ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ (ΟΑΓ)



            Και αυτή ήταν μια αντιστασιακή οργάνωση που δρούσε προς την ίδια κατεύθυνση , επί αυτού του θέματος αναφέρεται ο γιατρός Κώστας Γιαννάτος μέλος της ΟΑΓ.

            Σε δύο λοιπόν από τους πιο αξιοπρεπείς οίκους ανοχής που σύχναζαν οι μαχητές της Βέρμαχτ, είχαν μοιράσει τις κοπέλες σε δύο «βάρδιες»

            Η πρώτη βάρδια ήταν οι υγιείς γυναίκες που δούλευαν μόνο κάποιες ώρες δύο φορές την εβδομάδα…. Όταν οι Γερμανοί γιατροί εξέταζαν το «προσωπικό» του «οίκου» .



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η φθορά στις δυνάμεις του στρατού του Ρόμελ ξεκινούσε από τα Ελληνικά πορνεία.

            Η δεύτερη βάρδια που ήταν πόρνες κυρίως που νοσούσαν.

            Το παιχνίδι αυτό κράτησε ένα περίπου χρόνο (Δεκέμβρης 1941 – Φεβρουάριος 1943) και βοήθησε η Ελληνική Αστυνομία εκδίδοντας πλαστές ταυτότητες, τον Φεβρουάριο του 1943 οι γερμανοί βρήκαν την άκρη και εξάρθρωσαν την οργάνωση.

            Από την υπόθεση αυτή προσβλήθηκαν από αφροδίσια νοσήματα 20.000 Γερμανοί στρατιώτες (το νούμερο το βάζω όπως το βρήκα). Ποιοι στρατιώτες ήταν αυτοί ; Εκτός των ντόπιων κατακτητικών μονάδων ήταν και φαντάροι του  «Άφρικα κορπς» αυτοί έμεναν επί μήνες στην Αθήνα μέχρι να βρεθεί τρόπος μεταφοράς τους στην Αφρική. Λέγεται ότι ο Ρόμελ παραπονέθηκε ότι του έστελναν «σαπισμένες» ενισχύσεις…………..

            Ο Ι Γ Διαμαντόπουλος στο «Ω Ειρήνη» Οδοιπορικό 40-44 Αθήνα 1974 σελ 199 μιλά και για σοβαρό πρόβλημα των Γερμανών στο ανατολικό μέτωπο από μολύνσεις και μάλιστα εμπνεύστηκε ένα λυρικό «Μνημείο της άγνωστης Τσούλας».


 


 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο στρατηγός Rommel παραπονιότανε ότι  στέλνανε  «σαπισμένες» ενισχύσεις στο  Afrika Korps.


ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ



            Το φαινόμενο των αφροδίσιων νοσημάτων προβλημάτισε την ηγεσία της Βέρμαχτ, ιδιαίτερα στην Κρήτη και έκαναν την σκέψη ότι «ο εχθρός δουλεύει συστηματικά με μολυσμένες πόρνες» (MA , RH19VII/49 Kdt Festung Kreta IA Nr 663/44 gKdos 7.12.44).



            Απ ότι φαίνεται η αντίσταση χρησιμοποίησε την κρεβατοκάμαρα και το μολυσμένο αιδοίο για να χτυπήσει την μαχητικότητα του Γερμανικού στρατού.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ



- ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ  τόμος ΙΙ του Χάγκεν Φλάισερ
- «Τι έκαμα για την Ελλάδα ; Απομνημονεύματα» του Α Αθανασιάδη.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...