Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΙΤΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ






 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Οθωμανικός στρατός πριν το 1826.




Η κατάσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας λίγο πριν την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης περιγράφεται με σαφήνεια από τον  Διονύσιο Κόκκινο ο οποίος  αναφέρει:

«Ο σουλτάνος Μαχμούτ Β' επερνούσε κατά τα τελευταία εκείνα χρόνια πολύ ανησύχους ημέρας. Είχεν αναβή εις τον θρόνον με το όνειρον μεγάλων εσωτερικών μεταρρυθμίσεων εις όλους τους κλάδους και απαλλαγής του κράτους από τους παρασιτικούς οργανισμούς του, όπως οι γενίτσαροι, απασχολημένος εξωτερικώς προς όλα τα τουρκικά όρια, όσον κανείς από τους προκατόχους του, και με εσωτερικάς ανοικτάς πληγάς από διαφόρους επαναστάσεις και ανταρσίας. Ο Αλή πασσάς είχε περιχαρακωθεί εις τα Ιωάννινα, διαθέτων όλους σχεδόν τους Αλβανούς και αρκετούς οπλαρχηγούς Έλληνας, και απειλούσεν, αν δεν κατεβάλλετο, να επεκτείνει το αυτόνομον πασσαλίκι του εις ολόκληρον την Ρούμελην. Ο πασσάς της Πτολεμαΐδος είχεν επαναστατήσει. Οι Δρούσοι ενοχλούσαν τας γειτονικάς των επαρχίας δια ληστρικών ενεργειών και εζητούσαν αυτονομίαν. Φίλαρχοι Άραβες απειλούσαν αυτήν την Μέκκαν και την Μεδίναν. Ο σάχης της Περσίας εισέβαλλε διαρκώς εις τας ανατολικάς επαρχίας. Ισχυρά ρωσσικά στρατεύματα συνεκεντρούντο επί των οχθών του Προύθου και επροκαλούσαν δικαίας ανησυχίας εις την Κωνσταντινούπολιν, παρ' όλας τας διαβεβαιώσεις του Ρώσσου πρεσβευτού Στρογγανώφ δια τας είρηνικάς διαθέσεις του Αλεξάνδρου του Α'. Οι Σέρβοι εννοούσαν να επιτύχουν επίσημον αναγνώρισιν του εκλεγέντος από την σερβικήν εθνοσυνέλευσιν ηγεμόνος των Μίλος Οβρένοβιτς και τον καθορισμόν του ετησίου φόρου προς την Τουρκίαν, χωρίς το δικαίωμα της Πύλης να μεταβάλη εις το εξής τους όρους της οικονομικής εξαρτήσεως. Και συγχρόνως εκυκλοφορούσαν φήμαι περί υπάρξεως μυστικής πολιτικής εταιρείας δρώσης εντός αυτού του κράτους με σκοπόν την επανάστασιν των Ελλήνων».




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Σύγχρονη απεικόνιση γενιτσάρου, ο γενιτσαρισμός είναι κάτι που τρέφει τον τουρκικό εθνικισμό, αλλά τι ήταν οι γενίτσαροι; Παιδιά κυρίως χριστιανών που με την βία έπαιρναν οι Οθωμανοί για να τους μετατρέψουν σε πολεμιστές κατά του έθνους τους. Το σύνολο των τούρκων σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο παρά πρώην παιδιά χριστιανών κυρίως Ελλήνων.



Μετά τις επιτυχίες του τακτικού στρατού του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β (1808 – 1839) αποφάσισε να δημιουργήσει και τακτικό τούρκικο στρατό.

 Κάλεσε Γάλλους αξιωματικούς να οργανώσουν τακτικό στρατό κατά τα Ευρωπαϊκά πρότυπα, δημιούργησε κέντρα εκπαίδευσης στους «ορτάδες»  των γενιτσάρων και τους ζήτησε να επανεκπαιδευτούν και να γίνουν τακτικός στρατός, η εκπαίδευση προχωρούσε μέχρι τις 14/6/1826 που ο σουλτάνος αποφάσισε να επισκεφτεί και να επιθεωρήσει τους γενιτσάρους, να δει και την πρόοδό τους.

Οι γενίτσαροι «μπαιντιλσμένοι» από ορθοστασία τους ελιγμούς τις ασκήσεις βηματισμού και γενικά την εκπαίδευση επαναστάτησαν, σκόρπισαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και άρχισαν να λεηλατούν και να βιαιοπραγούν κατά των κατοίκων, στο τέλος συγκεντρώθηκαν στο Ατ Μειντάν ( τον βυζαντινό ιππόδρομο) και ζητούσαν από τον Μαχμούτ Β να κόψει το κεφάλι του μεγάλου βεζίρη και του μουφτή που ενέκριναν αυτούς τους ασεβείς νεοτερισμούς.

 Μαχμούτ Β΄


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β Χαλίφης του Ισλάμ ήταν γιος του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Α΄ και της Νακσιντίλ Σουλτάν η οποία ήταν εξαδέλφη της Ιωσηφίνας (Οθ. τουρκ:   محمود ثان, II. Mahmut),  ήταν τριακοστός Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι ο σουλτάνος που αντιμετώπισε την Ελληνική Επανάσταση.

Οι γενίτσαροι ήθελαν να πολεμούν με τον παραδοσιακό τρόπο με την ιαχή «γέκδιρ Αλλάχ» (ένας είναι ο Θεός), έχοντας μπροστά τον «σοιταρή» ( γελωτοποιό)    που φορούσε ένα καπέλο σαν χωνί, στολισμένο με καθρεφτάκια και ουρές αλεπούς.

Ο Μαχμούτ Β συγκέντρωσε τον πιστό σ αυτόν στρατό στο τζαμί Σουλτάν Αχμέτ, τοποθέτησε στους δρόμους πυροβόλα και απέκλεισε τους γενιτσάρους.
Ο ίδιος κατ επανάληψη κάλεσε τους γενιτσάρους να επιστρέψουν στους «καζάρμες» (στρατώνες), αλλά οι γενίτσαροι αρνήθηκαν να υπακούσουν, κατηγόρησαν μέχρι και τον Μαχμούτ Β ως «άπιστο σουλτάνο». Ο Μαχμούτ Β  κράδαινε το μεγάλο πράσινο λάβαρο του προφήτη Μωάμεθ και ζήτησε από όλους τους εξεγερμένους να υπακούσουν στις αποφάσεις του. Αυτοί όμως αρνήθηκαν να υπακούσουν.   

Τότε έδωσε εντολή για επίθεση ο σουλτάνος και άρχισε κανονιοβολισμός και επίθεση με αποτέλεσμα η μάχη να μεταβληθεί σε σφαγή. Σκοτώθηκαν 8.000 γενίτσαροι.




Ο πρέσβης της Αγγλίας στην Κωνσταντινούπολη Στράτφορντ Κάννινγκ (ξάδελφος του Γεωργίου Κάννινγκ) σε αναφορά του γράφει ότι και μόνο το όνομα γενίτσαρος ήταν λόγος να οδηγηθεί κάποιος σε εκτέλεση, όσοι γλύτωσαν από τα κανόνια και την σφαγή «δικάστηκαν» και καταδικάσθηκαν, μετά την «δίκη» η εκτέλεση ήταν άμεση, γέμισε ο Μαρμαράς με πτώματα.
Ταυτόχρονα έφυγαν ταχυδρόμοι σε όλα τα μέρη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με διαταγή  του σουλτάνου να εξοντωθεί κάθε μονάδα γενιτσάρου που θα προέβαλε αντίσταση.

Αυτό ήταν το τέλος των γενιτσάρων σαν απόηχος της Ελληνικής Επανάστασης, οι τούρκοι το γεγονός αυτό το ονομάζουν «Βακάι Χαϊριγιέ» (Vaka-i Hayriye) που σημαίνει κατά λέξη γεγονός ευνοϊκό ή ευτυχές (ευτυχές γεγονός). Οι στρατιωτικές δυνάμεις που πήραν μέρος στην σφαγή των γενιτσάρων ονομάστηκαν «Ασκέρι Μανσούρι Μωχαμεντιγιέ» (= Νικηφόρος στρατός του Μωχάμεντ) (Asakir-i Mansure-i Muhammediye).

 File:Yeniçeri Atatürk.JPG

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Κεμάλ Ατατούρκ με στολή γενιτσάρου, απ ότι φαίνεται  το «Βακάι Χαϊριγιέ» (Vaka-i Hayriye) δεν εξάλειψε την αίγλη που εξασκούσε στους τούρκους ο γενιτσαρισμός.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ


Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 Τόμος Ι του Σ. Ι. Καργάκου εκδόσεις ΡΕΑΛ ΜΕΝΤΙΑ ΑΕ

1821 Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ  - ΚΡΆΤΟΥΣ τόμος Ε του SUKRU ILICAK εκδόσεις ΣΚΑΙ βιβλίο

Ἡ Ελληνική Επανάστασις του  Διονύσιου Κόκκινου τόμος Α



Τρίτη 29 Απριλίου 2014

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ


 

 

 

 
Μάιος, κατά τους  Ρωμαίους, Maja (Μάγια) από την αντίστοιχη ρωμαϊκή θεότητα της οποίας το όνομα προήλθε σαν δάνεια από την ελληνική λέξη Μαία, τροφός και μητέρα. Η Μάγια ταυτίστηκε και με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, μητέρα του Ερμή στον οποίο και αφιερώθηκε ο μήνας.

Σύμφωνα με τον τρόπο διαίρεσης του χρόνου των αρχαίων Ελλήνων, ο Μάιος αντιστοιχούσε σε μέρος του Μουνιχιώνα και του Θαργηλιώνα που σημαίνει το μήνα που ο ήλιος καίει, θερμαίνει τη γη.







Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δώδεκα (12) μήνες, όπως έχουμε και εμείς σήμερα. Στην αρχαία Αθήνα κάθε μήνας είχε 30 ημέρες (πλήρης μήνας) ή 29 ημέρες (κοίλος μήνας). Οι μήνες αυτοί και οι αντιστοιχίες τους με τους σημερινούς αναφέρονται παρακάτω:

 

Εκατομβαίων (30 ημέρες) 16 Ιουλίου - 15 Αυγούστου

Μεταγειτνιών (29 ημέρες) 16 Αυγούστου - 15 Σεπτεμβρίου

Βοηοδρομιών (30 ημέρες) 16 Σεπτεμβρίου - 15 Οκτωβρίου

Πυανεψιών (29 ημέρες) 16 Οκτωβρίου - 15 Νοεμβρίου
Μαιμακτηριών (30 ημέρες) 16 Νοεμβρίου - 15 Δεκεμβρίου
Ποσειδεών (29 ημέρες) 16 Δεκεμβρίου - 15 Ιανουαρίου
Γαμηλιών (30 ημέρες) 16 Ιανουαρίου - 15 Φεβρουαρίου
Ανθεστηριών (29 ημέρες) 16 Φεβρουαρίου - 15 Μαρτίου
Ελαφηβολιών (30 ημέρες) 16 Μαρτίου - 15 Απριλίου
Μουνιχιών (29 ημέρες) 16 Απριλίου - 15 Μαϊου
Θαργηλιών (30 ημέρες) 16 Μαϊου - 15 Ιουνίου
Σκιροφοριών (29 ημέρες) 16 Ιουνίου - 15 Ιουλίου
Η πρώτη ημέρα κάθε μήνα ονομαζόταν νουμηνία.


Ήδη από τους Ρωμαίους, η αρχή του μήνα σηματοδοτούνταν από τον εορτασμό της Αγαθής Θεάς ενώ σε όλη τη διάρκειά του τελούνταν γιορτές συνδεδεμένες με την ευφορία.

 

 1 μαιου στην Αρχαια ελλαδα

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τα Aνθεσφόρια ήταν  αρχαία ελληνική γιορτή των λουλουδιών, την οποία τελούσαν προς τιμήν της Δήμητρος και της Περσεφόνηςστην αρχή της άνοιξης, οπότε πίστευαν ότι επέστρεφε η Περσεφόνη από τον Άδη στη μητέρα της.

Η φυσιογνωμία του Μαΐου στη λαϊκή αντίληψη είναι δίσημη: συνυπάρχει σ αυτήν το καλό και το κακό, η αναγέννηση και ο θάνατος. Όλες αυτές οι ιδιότητες συγκλίνουν και συγκεντρώνονται στην πρώτη του μέρα, την Πρωτομαγιά. Ο εθιμικός εορτασμός της ως της τελικής νίκης του καλοκαιριού κατά του χειμώνα και της κατίσχυσης της ζωής επί του θανάτου έχει μακρότατη παράδοση με ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των αγρών και, κατ επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.

 

Οι αρχαίοι Έλληνες, ως φλογεροί φυσιολάτρες, γιόρταζαν το άνοιγμα των λουλουδιών και το φτάσιμο της άνοιξης. Από τα αρχαιότερα χρόνια του πολιτισμού τους, που έφθασε στην Ελλάδα από τη Θράκη το ρόδο, μαζί με τις Oρφικές διδασκαλίες, το άνθος αυτό έγινε σύμβολο και υμνήθηκε ως η νύμφη των ανθέων. Ο Aνακρέων ύμνησε έτσι το άνθος αυτό του Mαγιού:

 

«Pόδον, άνθος των ερώτων

αναμίξωμεν τω Bάκχω

ρόδον, ω+ ωραίον άνθος

ενθέντες τοις κροτάφοις

ευθυμήσωμεν εν τούτοις».

 

 

Η γιορτή, όμως, της άνοιξης, η αρχαία Πρωτομαγιά, πήρε σιγά-σιγά κι επίσημη μορφή. Από τις παλαιότερες γιορτές, δημιουργήθηκαν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων. Ιδρύθηκε πρώτα στην Αθήνα, όπου με μεγαλοπρέπεια βάδιζαν προς τα ιερά πομπές με κανηφόρες, που έφερναν άνθη. Έπειτα τα Ανθεστήρια διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος και πήραν πανελλήνια μορφή.

 

Στα Ανθεστήρια της Ελλάδας «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος Ευάνθης θεός, επίθετο του Διόνυσου, που από το χυμένο αίμα του φύτρωσε, σύμφωνα με το μύθο, η άμπελος. Δρώμενο της Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα κατά τα νεότερα χρόνια ήταν η ανάσταση του Μαγιόπουλου. Ένας έφηβος μιμείτο στα ξέφωτα του δάσους τον πεθαμένο, τάχατες, Διόνυσο. Κοπέλες τον στόλιζαν με άνθη και του τραγουδούσαν τον «κομμό, το θρήνο και τον οδυρμό, μέχρι που να «αναστηθεί» και μαζί με αυτόν όλη η φύση.

 Τα Ανθεστήρια στην αρχαιότητα ήταν Ιωνική Γιορτή γιορτάζονταν - κυρίως στην Αθήνα - κατά το μήνα Ανθεστηρίωνα  (τέλος Φεβρουαρίου - αρχές Μαρτίου).  Γιορτάζονταν επίσης σε διάφορες πόλεις της Ιωνίας.

 

Οι γιορτές των Ανθεστηρίων στην Αθήνα διαρκούσαν τρεις μέρες.  Η γιορτή περιελάμβανε συμπόσιο όλων των Αθηναίων, διαγωνισμό οινοποσίας και προσφορά στεφανιών από λουλούδια προς τον τιμώμενο Θεό.  Παράλληλα γινόταν μια συμβολική τελετή γάμου, μεταξύ του Θεού και της γυναίκας του άρχοντα βασιλέα, μέσα από την οποία ολόκληρη η πόλη ερχόταν σε κοινωνία με το Διόνυσο και εξασφάλιζε έτσι πλούσιους καρπούς στη γη της.  Η τελευταία μέρα ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς και οι πιστοί πρόσφεραν μέσα σε χύτρες, σπόρους στο Διόνυσο και στο χθόνιο Ερμή. Τα Ανθεστήρια σαν γιορτή των λουλουδιών και της Άνοιξης, της αναγέννησης της φύσης και της καρποφορίας, συνδυάστηκαν και με το μύθο του Πλούτωνα και της Περσεφόνης που διασώθηκε στον Ομηρικό Ύμνο προς τη Δήμητρα.

 

 

Όταν προσωποποιήθηκαν οι ιδιότητες της Φύσης και αποδόθηκαν σε συγκεκριμένους θεούς, τότε τις αρχικές εκείνες γιορτές της Άνοιξης μοιράστηκαν μεταξύ τους η Ίσιδα, ο Διόνυσος, η Δήμητρα, ο Απόλλωνας, η Χλωρίδα (Flora) και αν κάποιος άλλος θεός θεωρήθηκε επόπτης της φυσικής παραγωγής ή αίτιος της βλάστησης των φυτών.

 

Και λοιπόν αντί για την αρχική και ενστικτώδη εκείνη χαρά των ανθρώπων από τη θέα της ζωής που ξαναγεννιέται στη φύση, γιόρταζαν οι δικοί μας πρόγονοι , από υποχρέωση πια, γιορτές, σαν τα Ανθεσφόρια περίπου (ήταν αρχαία εορτή των Σικελιωτών προς τιμή της Περσεφόνης), τα Ηροσάνθεια, τα Χλόεια, τα Θαλύσια (αγροτική γιορτή, προσφέρονταν οι απαρχές των δημητριακών στον τιμώμενο θεό) και τέλος τα περίφημα Διονύσια για των οποίων την εξύμνηση συναγωνίζονται οι μεγαλύτεροι λυρικοί ποιητές της Ελλάδας που για την ανοιξιάτικη λαμπρότητά τους ψάλλει ο ουράνιος Πίνδαρος ότι:

 

Φοίνικος έρνος οπότ΄οιχθέντος Ωράν θαλάμου.

Εύοδμον επαιωσιν έαρ, φυτά νεκτάρεα.

Τότε βάλλεται , τότ΄επ΄αμβρόταν χέρσον εραταί

ίων φόβαι ρόδα τε κόμαισι μίγνυται,

αχεί τ΄ομφαί μελέων συν αυλοίς,

αχεί τε Σεμέλαν ελικάμπυκα χοροί.

 

(Το βλαστάρι του φοίνικα, των Ωρών σαν ανοίξει ο θάλαμος

και τα μυρωδάτα φυτά μυριστούν την εύοσμη άνοιξη,

τότε πετιέται, τότε στη γη των αθανάτων σωρός

χαριτωμένοι μενεξέδες και τριαντάφυλλα

με τα μαλλιά ανακατεύεται

και ηχεί γλυκιά φωνή με λυρικούς αυλούς

και σέρνουνε χορούς για την ανθοστεφάνωτη Σεμέλη).

 

 

Αργότερα, με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς χάθηκε και τα έθιμα επιβίωσαν απλώς ως λαϊκές γιορτές στις οποίες συμπεριλαμβάνονται περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι. Πρόκειται για μια από τις ελάχιστες γιορτές χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο που έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών.

 

Το στεφάνι

 

 

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι, σχεδόν, το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, πλούσια σε εκδηλώσεις σε παλαιότερες εποχές. Στις μέρες μας η Πρωτομαγιά με το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι έχουμε απομακρυνθεί, ζώντας στις πόλεις.

 

Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Αικατερίνη Καμηλάκη, το στεφάνι κατασκευαζόταν με βέργα από ευλύγιστο και ανθεκτικό ξύλο κλήματος ή άλλο και στολιζόταν με λουλούδια και κλαδάκια καρποφόρων δέντρων, όπως η αμυγδαλιά, η συκιά και η ροδιά. Ακόμα, το διακοσμούσαν με στάχυα από σιτάρι και κριθάρι, με κρεμμύδι αλλά και σκόρδο για το μάτι. Η χρησιμοποίηση πρασινάδας και όχι τόσο λουλουδιών με σκοπό τη μετάδοση της γονιμότητάς τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των μαγιάτικων συνηθειών. Στον αγροτικό χώρο, μάλιστα, δε θεωρείτο απαραίτητο το πλέξιμο στεφανιών. Αρκούσε η τοποθέτηση πάνω από την πόρτα του σπιτιού μιας δέσμης από χλωρά κλαδιά ελιάς, συκιάς, νερατζιάς, πορτοκαλιάς και άλλα μαζί με λουλούδια. Απαραίτητη ήταν, επίσης, η ύπαρξη μεταξύ τους φυτών αποτρεπτικών… του κακού, όπως είναι η τσουκνίδα, το σκόρδο και άλλα.

 

Σύμφωνα με κείμενο του καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Μιχάλη Τιβέριου, το μαγιάτικο κλαδί ή το άνθινο στεφάνι, έχει κατά πάσα πιθανότητα τις ρίζες του στην αρχαιότητα: «Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα τέτοια κλαδιά ή στεφάνια τα χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι δεν έλειπαν από καμία σημαντική εκδήλωση του δημόσιου, ιδιωτικού και θρησκευτικού βίου. Επιπλέον, είναι αξιοπρόσεκτο ότι μια σημαντική γιορτή ενός μήνα των αρχαίων, του Θαργηλίωνος, που αντιστοιχούσε, περίπου, με το δικό μας Μάιο, περιλάμβανε στα δρώμενά της την κατασκευή ενός κλαδιού ανάλογου με το μαγιάτικο. Το κλαδί αυτό δεν το έφτιαχναν με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία αναρτούσαν κρεμμύδι και σκόρδο».

 

Στις μέρες μας που έχουμε καθιερώσει στεφάνια από λουλούδια του αγρού ή των κήπων, τα οποία τοποθετούμε για μερικές μέρες στην κύρια είσοδο των σπιτιών μας. Δύσκολα μπορεί, πια, να ανιχνευτεί συμβολισμός στο σύγχρονο πρωτομαγιάτικο στεφάνι, κατά το Μιχάλη Τιβέριο, αφού για τους περισσότερους δεν αποτελεί, ίσως, τίποτα περισσότερο από μια όμορφη και μυρωδάτη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του χαρίζει ευφορία σε μεγάλους και μικρούς, που ξεφεύγοντας από τις πόλεις αναζητούν τη χαρά της άνοιξης στην ολάνθιστη φύση.





 Πηγή
 


 

 
 

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ... ΜΕ ΨΗΦΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ



 

Μετά το δημοψήφισμα της 13ης Απριλίου 1924 με το οποίο η Ελλάδα απέκτησε κοινοβουλευτική δημοκρατία με πρόεδρο τον Π Κουντουριώτη και ενώ η Συντακτική Συνέλευση εργαζόταν για την αναθεώρηση του Συντάγματος, στις 25 Ιουνίου 1925 ο Θεόδωρος Πάγκαλος ανέτρεψε την κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου με πραξικόπημα. Στο κίνημα αυτό συμμετείχε ο στόλος και στρατιωτικές μονάδες της Βορείου Ελλάδος, ο Μιχαλακόπουλος για να μη προκληθεί και εμφύλιος πόλεμος, εν μέσω των ερειπίων της Μικρασιατικής καταστροφής, δεν διέταξε τις πιστές στρατιωτικές δυνάμεις να κτυπήσουν το κίνημα.







ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Στη Θεσσαλονίκη η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ η πληροφορεί τους αναγνώστες της με δύο αλλεπάλληλες εκδόσεις την Πέμπτη 25/6/1925. Γράφοντας μεταξύ των άλλων "Η επι τα χείρωτροπή των εσωτερικών πραγμάτωντης Χώρας ηνάγκασε το Σώματων Αξιωματικών, όπως επέμβη ενεργώς άπαξ έτι εν τω πόθω αυτού, προς ανύψωσιν του τόπου... ούτω ανασυνεστήθησαν οι ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ, οίτινες είχον διαλυθή μετά την εγκαθίδρυσιν του δημοκρατικού Πολιτεύματος."


Το ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ  της εποχής γράφει: «..Άμα τη εκδηλώσει του κινήματος, όσα μεγάλα αυτοκίνητα της οδού Πατησίων προ της διευθύνσεως της αστυνομίας επιτάσοντο και εχρησιμοποιούντο δια την μεταφοράν στρατού και αστυνομικών δυνάμεων εις διάφορα σημεία της πόλεως.

Η κυκλοφορία προ της βουλής, τόσο εις το μεταξύ των οδών Βουκουρεστίου και Εδουάρδου Λω τμήμα της οδού Σταδίου, όσον και εις τας παρόδους αυτής είχε απαγορευτεί απολύτως. Άνδρες του τάγματος των κυνηγών με εφόπλου λόγχην ημπόδιζαν την δίοδον όχι μόνον εις τα τροχοφόρα αλλά και εις τους πεζούς.
 

Ειε την παλτείαν των παλαιών ανακτόρων ευρίσκετο εν επιφυλακή τμήμα στρατού μετά τεθωρακισμένου αυτοκινήτου….»



 
 

Ο Πάγκαλος πέτυχε μάλιστα να πάρει  και ψήφο εμπιστοσύνης από την Συνέλευση, δηλαδή της Βουλής και ψήφο εμπιστοσύνης έδωσε ακόμα και ο «πατέρας» της αβασίλευτης δημοκρατίας Αλέξανδρος Παπαναστασίου, την Συνέλευση  μάλιστα ο Θ Πάγκαλος με διάγγελμα την 4η Ιουλίου 1926 την διέλυσε και ανέλαβε ο ίδιος την συντακτική και νομοθετική εξουσία.

Έτσι πριν περάσουν λίγοι μήνες από την στιγμή που Ε Βενιζέλος είχε εκφράσει τους φόβους του για την επικράτηση των άκρων και μάλιστα είχε πει την περίφημη – πάντα επίκαιρη – φράση περί των δημοκρατών που βλέπουν την δημοκρατία σαν «ιδιοκτησιακή», επιβεβαιώθηκε. Ο Βενιζελικός Θ Πάγκαλος μάλιστα έδωσε εντολή στις διπλωματικές αρχές της χώρας να μη έχουν καμιά επαφή με τον Ε Βενιζέλο ξεπληρώνοντας παλιούς λογαριασμούς από το 1923 που δεν του επέτρεψε να εισβάλει στην Ανατολική Θράκη και ο δικτάτωρ συμπέρανε: «Ο μεν Βενιζέλος απέθανεν πολιτικώς, ο δε Κωνσταντίνος φυσιολογικώς» και κατέληξε «Είμεθα κατάστασις».




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Θ Πάγκαλος στην εποχή της παντοδυναμίας του.



Μετά την επιτυχία του κινήματος, ο ναύαρχος Κουντουριώτης παραιτήθηκε και ο Θ Παγκάλος προκήρυξε εκλογές για την άμεση εκλογή προέδρου από τον λαό, στις εκλογές αυτές νίκησε ο Θ Παγκάλος μιας και ήταν ο μοναδικός υποψήφιος (τώρα τι ψήφισε ο λαός… η απόλυτη σύγχυση, μέχρι βαθμού παράνοιας).

Τέλος πάντων στις 22 Αυγούστου 1926 ξέσπασε νέο κίνημα από τον στρατηγό Γ Κονδύλη και ανέτρεψε τον Θ Παγκάλο.

Το έργο που παρήγαγε το κίνημα της 25ης Ιουνίου του 1925 είναι ένα άλλο ζήτημα.

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Ο Θ Πάγκαλος σε τελετή στο Παναθηναικό στάδιο.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ του Β ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ εκδόσεις ΓΙΟΒΑΝΗ

90 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΒΗΜΑ

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ ΣΤΑ ΔΕΡΒΕΒΝΑΚΙΑ



Κι ο Χατζή Χρήστος πρόβανε από τον Αγιαντώνη,
φέρνει Βουργάρους διαλεχτούς ως δεκαοχτώ νομάτους,
στην λάκκα εξαπέζαψαν και παίζουν τάλογά τους.

 (1822)


 


Ρε Χατζη Χρήστο βούργαρη, μην πας με τους ραγιάδες
έλα κ’ εδώ προσκύνησε να πας με τους αγάδες.
- Εγώ δεν είμαι νιόνυφη να ‘ρθω να προσκυνήσω,
μον μ’ έστειλε το έθνος μου για να σε πολεμήσω
(1825)





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : 23 Σεπτεμβρίου 1821 η Άλωση της Τριπολιτσάς, εδώ βρήκε ο Νικηταράς τον Χατζηχρήστο Βούλγαρη στην δούλεψη των Τούρκων και τον στρατολόγησε στην Επανάσταση.

 

«Ήταν ασκέρι τούρκικο, μιά κοσαριά χιλιάδες.

Ήταν πασάδες ξακουστοί, πολοί ντερεμπεήδες,

δέν ετηράξανε στρατό, μηδέ καί παλληκάρια,

καί άλα - άλα κάνανε, στόν Αγιο Σώστη πάνε.

 

Μά κεί τούς καρτεράγανε μέ δυνατό ντουφέκι,

ο καπετάν Νικηταράς κ' οι Κολοκοτρωναίοι.

Δώστε Φωτιά, μωρέ παιδιά, προσέχτε παλληκάρια.

Κ' ευθύς εξεσπαθώσανε, τούς έδωκαν ντουμάνι,

θέλτε ν' ακούστε κλάματα, δάκρυα καί μοιρολόγια;

 

Κλαίνε τ' αχούρια γι' άλογα καί τά τζαμιά γι' αγάδες,

κλαίνε καί οι χανούμισες τούς άντρες, τά παιδιά τους,

τ' είν το κακό που γίνηκε, τ' είν' το κακό που πάθαν,

τής Ρούμελης οι μπέηδες καί τού Μωριά οι λεβέντες;

 

Στά Δερβενάκια κείτονται, κορμιά χωρίς κεφάλι,

στρώμα 'χουνε τή μαύρη γης, προσκέφαλο τήν πέτρα,

κ' έχουνε γιά παπλώματα τούς πάγους καί τά χιόνια.

 

Κι' όσοι διαβάτες κι' άν περνούν στέκουν καί τά ρωτάνε:

κορμιά, πούν τά κεφάλια σας κορμιά πούν τ' άρματά σας;

- Οι κλέφτες μάς τά πήρανε, οι Κολοκοτρωναίοι,

 

Το κρίμα ν' άχει ο Δράμαλης, τ' ανάθεμα ο Σουλτάνος,

μάς έστειλαν μεσ' τό Μωριά, τούς κλέφτες νά βαρούμε.

Εδώ κλέφτες δεν πήραμε. Ευρήκαμε λιοντάρια,

στά δόντια σούρνουν τό σπαθί, στά χέρια το ντουφέκι.

 

Φυσάει αγέρας Κορθινός, μαΐστρος τραμουντάνας

 καί πάει τά χαιρετίσματα στού Δράμαλη τ' ασκέρια.

Πιάνουν καί κάνουν γράμματα στά δόλια τά χαρέμια.

 

- Νά μή μάς παντυχαίνετε, νά μή μάς καρτεράτε.

Γιατί επαντρευτήκαμε στά Δερβενάκια μέσα,

πήραμ' τήν πέτρα πεθερά, τή μαύρη γής γυναίκα

 κι' αυτά τά λιανολίθαρα ούλα γυναικαδέλφια.»

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια.

Στην μάχη της Τριπόλεως συνελήφθη ο Χατζηχρήστος Βούλγαρης (Хаджи Христо Българинът), ένα Βούλγαρος οπλαρχηγός που γεννήθηκε στο Βελιγράδι το 1873, η οικογένειά του πολέμησε τους Τούρκους, μάλιστα ο πατέρας του σκοτώθηκε κατά την επανάσταση των Σέρβων για να ανεξαρτητοποιηθούν το 1806, ο ίδιος διέφυγε μαζί με την μητέρα του Άννα και εντάχθηκε στον στρατό του Μωχάμετ Άλυ στην Αίγυπτο και τον πήρε ο Μόρα Βαλεσής Χουρσίτ στην δούλεψή του, του ανέθεσε μάλιστα να φυλάει το χαρέμι του και τους θησαυρούς του στην Τρίπολη.

Όταν μπήκαν οι Έλληνες στην Τρίπολη, ο Χατζηχρήστος βλέποντας τον Νικηταρά με ξεγύμνωτο σπαθί να πλησιάζει έρχισε να φωνάζει: «Ράι καπιτάν, Χριστιάν!», ο Νικηταράς τον έσωσε και ο Χατζηχρήστος δημιούργησε μια ομάδα από Σέρβους, Βούλγαρους και άλλους ξένους και εντάχτηκε στην Επανάσταση.


Νικηταράς. Ο Νικηταράς καταθραύσας το ιππικόν του Δραμαπασσά, επονομάζεται Τουρκοφάγος. Peter Von Hess.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Νικηταράς στα Δερβενάκια.



Τώρα στα Δερβενάκια έγινα τρεις μάχες η πρώτη 26/7/1822  αυτή κράτησε περίπου μια ώρα, την ίδια μέρα έγινε σαν συνέχεια της αρχικής μάχης η μάχη στον Άγιο Σώστη (είναι δρόμος που περνά από το μοναστήρι του Αγίου Σώστη), προς την περιοχή αυτή κατευθύνθηκε μια μεγάλη ομάδα τουρκαλβανών, κατόπιν εντολής του Δράμαλη που βρισκόταν στο Φίκτια, εκεί όμως ήταν ο Νικηταράς, ο Παπαφλέσσας με τους αδελφούς του Νικήτα, Δημήτρη και Γιάννη, ο Παπά - Αρσένης Κρέστας από το Κρανίδι, ο Ευμορφόπουλος, ο Κριεζής και ο Δημήτριος Υψηλάντης. Και η Τρίτη μάχη έγινε στο Αγιονόρι 28/7/1822 όπου ο Δράμαλης υποχρεώθηκε να φύγει στην Κόρινθο πάνω σε γαϊδούρι χωρίς όλα τα διάσημά του και κυρίως χωρίς το τουρμπάνι του ώστε να μη αναγνωρίζεται.

Στην μάχη του Αγίου Σώστη διακρίθηκε ο Νικηταράς και ο Χατζηχρήστος με τους είκοσι (20) Βούλγαρους της ομάδας του.

Ο Χατζηχρήστος στους εμφύλιους πολέμους στράφηκε κατά του ευεργέτη του Νικηταρά και τάχθηκε στο πλευρό του Κουντουριώτη. Ο Νικηταράς όμως όταν ο Χατζηχρήστος αιχμαλωτίστηκε από τον Ιμπραήμ αργότερα έστειλε επιστολή και πέτυχε την απελευθέρωσή του το 1828. Ο Χατζηχρήστος μετά την λευτεριά του συνέχισε να πολεμά με τον Υψηλάντη στην Στερεά και μετά την έλευση του Όθωνα έγινε υπασπιστής του πρώτου Έλληνα Βασιλιά. Ο Χατζή Χρήστος (Κρίστε) Ντάγκοβιτς Βούλγαρης έγινε  πληρεξούσιος Σέρβων Βουλγάρων και Θρακών στην εθνοσυνέλευση του 1843. Πέθανε το 1856 από αποπληξία.

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 του Σ. Ι. Καργάκου Εκδόσεις Realnews

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...