Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟΝ ΟΘΩΝΑ



Ο Καποδίστριας κυβέρνησε από 8/1/1828 μέχρι 27/9/1831μετά την δολοφονία του κυβερνήτη μέχρι να έρθει ο Όθωνας στον ελεύθερο κράτος της Ελλάδος έγιναν απίστευτα πράγματα, οι πολιτικοί που οδήγησαν τα πράγματα στο δράμα της 27ης Σεπτεμβρίου του 1831 λειτούργησαν με τέτοιο εγκληματικό τρόπο που έφτασαν τον τόπο στο χείλος της αβύσσου.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Ιωάννης Κωλέττης


Η εγκληματικότητα των πολιτικών υπερέβη κάθε φαντασία, με πρόσχημα το σύνταγμα και της ελευθερίας έφεραν τον τόπο στο απόλυτο χάος. Η αναξιοπιστία τους ήταν τέτοια που στο τέλος κανείς δεν υπολόγιζε και έφτασαν να ζητούν από Γάλλους στρατιώτες να χτυπήσουν Έλληνες προκειμένου να διοικήσουν.

Περιττό να πει κανείς ότι χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα, ο απερίγραπτος Κωλέττης είχε φτάσει σε κάποια στιγμή στα άτακτα στρατεύματα που είχε μαζέψει γύρω του για εισβάλει στην Πελοπόννησο να μοιράσει 12.000 διπλώματα προβιβασμών (δηλαδή όλους με κάποιο τρόπο τους προβίβασε σε κάποιο αξίωμα), όχι δηλαδή ότι οι άλλοι ήταν καλύτεροι. Τα άτακτα στρατεύματα που κουβαλούσαν μαζί τους προκειμένου να επιβάλουν την εξουσία τους, περιφερόντουσαν πεινασμένα και λήστευαν τους κατεστραμμένους  Έλληνες. Οι κάτοικοι των πόλεων εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και έτρεχαν στα βουνά σε σπηλιές να κρυφτούν από τα άτακτα στίφη  των πολιτικών. Τέλος πάντων είδαν και αποείδαν οι ξένοι προστάτες και επίσπευσαν ένα δάνειο που θα ακολουθούσε τον Όθωνα, 7/5/1832 ο Όθων αναγορεύτηκε βασιλιάς της Ελλάδος, ώσπου όμως να φτάσει στο Ναύπλιο 18/1/1933 ο τόπος είδε πράγματα που το κάθε ένα είναι μια ξεχωριστή ιστορία.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μετά από πρόσκληση του Κωλέττη, 800 Γάλλοι στρατιώτες με διοικητή τον συνταγματάρχη, τον Στοφέλ, έφτασαν στο Άργος. Το βράδυ της 4ης Ιανουαρίου 1833 Γάλλοι εξοδούχοι και Έλληνες στρατιώτες είχαν βγει να γλεντήσουν, στα καπηλιά που πήγαν οι Γάλλοι ήρθαν σε σύγκρουση με Έλληνες θαμώνες. Ο Συνταγματάρχης Στοφέλ δίνει διαταγή στο τάγμα να ξεχυθεί στην πόλη του Άργους  και να τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά. Με μπαγιονέτες 40 εκατοστών λόγχιζαν αδιακρίτως όποιον έβρισκαν μπροστά τους.  Επί τέσσερις ώρες το Άργος ζούσε στιγμές πολέμου που ούτε οι Τούρκοι λίγα χρόνια πριν δεν προκάλεσαν. Ο δεσπότης Άνθιμος παίρνει μαζί του έναν διάκο και με μια άσπρη σημαία δεμένη σε μια ανάποδη πατερίτσα πηγαίνει γρήγορα στον στρατώνα να εκλιπαρήσει τον  Γάλλο διοικητή. Τελικά αυτός πείστηκε και διέταξε τις σάλπιγγες να παύσουν τη μάχη αφήνοντας πίσω τους, 300 περίπου σφαγμένους Αργείους.



Σε τέτοιο σημείο έφτασε η κατάσταση ώστε ο Θ Κολοκοτρώνης έβγαλε σε δημοπρασία την ελαιοπαραγωγή του έτους 1832 των εθνικών γαιών και κατακύρωσε σε πλειστηριασμό την είσπραξη της δεκάτης, την στιγμή που η κυβέρνηση είχε εκμισθώσει τις δημόσιες γαίες σε άλλους και το σημαντικότερο δεν μπορούσε να προστατεύσει τους μισθωτές.

Η άφιξη του Όθωνα έδωσε μεγάλη χαρά στον λαό, ο οποίος ήλπιζε ότι θα έβλεπε ένα τέλος από τα δεινά των κομματαρχών που στην πραγματικότητα δημιούργησαν το πλαίσιο της δολοφονίας του Καποδίστρια, αυτό φαίνεται καθαρά από την ανακούφιση που απεικονίζουν τα λόγια του Μακρυγιάννη στα Απομνημονεύματα :

«Σήμερα ξαναγεννιέται η πατρίδα κι αναστένεται, όπου ήταν τόσον καιρό χαμένη και σβυσμένη. Σήμερα αναστένονται οι αγωνισταί, πολιτικοί, θρησκευτικοί και στρατιωτικοί, ότι ήρθε ο Βασιλέας μας, όπου αποχτήσαμεν με την δύναμη του Θεού. Δόξα να χη το πανάγαθο σου όνομά, Κύριε, παντοδύναμε, πολυέλεγε, πολυέσπλαχνε! Τα 1833 Γεναριού 18 άραξε εις τα Ανάπλι».

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η άφιξη του Όθωνα (με ευρωπαίους μισθοφόρους) την είδαν οι Έλληνες σαν λύτρωση μετά από όσα πέρασαν στο διάστημα που μεσολάβησε μετά την δολοφονία του Καποδίστρια.




ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

1821 Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ – ΚΡΑΤΟΥΣ εκδόσεις ΣΚΑΙ βιβλίο

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΑΒΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ




 

            Το 1942 έγιναν δύο παραβιάσεις του άβατου. Στις 19/5 1942 ο γραμματέας της Ι Μ Σίμωνος Πέτρας αποβιβάστηκε στην Δάφνη με την σύζυγό του και άλλες γυναίκες.
 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το άβατο του Αγίου Όρους αποτελεί ίσως το πιο εντυπωσιακό ιδίωμα και το λεπτότερο και μοναδικότερο χαρακτηριστικό της αθωνικής πολιτείας.


            Στις 22/5/1942 ένα εμπορικό βενζινόπλοιο προσέγγισε στην Δάφνη και αποβιβάστηκαν γυναίκες, από αυτές η μια ήταν μνηστή εμπορουπαλλήλου καταστήματος στην Δάφνη.

            Με απόφαση της Ι Κοινότητος απελάθησαν αμέσως οι παραβάτες.  

            Τα ο καλοκαίρι του 1944 η Ι Κοινότητα ασχολήθηκε με την ΜΖ έκτακτη συνεδρίαση με το θέμα της παραβιάσεως του άβατου που έγινε τον Αύγουστο του 1944.

 

            Οικογένειες από την Ιερισσό μπήκαν στο Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Ι Μ Εσφιγμένου, η Ι Κοινότητα έστειλε αντιπρόσωπο ένα εκπρόσωπο της Ι Μ Κωνσταμονίτου με ένα αξιωματικό της χωροφυλακής για να εξετάσουν το πρόβλημα.

            Εκμεταλλευόμενος την κατάσταση αυτή ο εκπρόσωπος της Ι Μ Παντελεήμονος Βασίλειος Κριβοσέιν ζήτησε με δική του πρωτοβουλία από τον πλοίαρχο ενός καταδιωκτικού γερμανικού πλοίου που αγκυροβολούσε στο λιμάνι της Μονής , να απομακρύνει τις οικογένειες.

            Η Ι Κοινότητα μόλις έμαθε αυτή την ενέργεια την κατέκρινε και την χαρακτήρισε «βεβιασμένη».



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Απ ότι φαίνεται κάποιες γυναίκες κατάφεραν, με δόλιο τρόπο σε όλες τις εποχές να "σπάσουν" την ιερότητα της Αθωνικής πολιτείας, πόσο καλό έκαναν τώρα στην ψυχή τους...

            Από τον έλεγχο που έκανε η χωροφυλακή διαπίστωσε ότι οι οικογένειες κατάφυγαν στο ΑΟ διότι κινδύνευε η ζωή τους, και ότι θα αποχωρήσουν σε πρώτη ευκαιρία. Η Ι Μ Εσφιγμένου μάλιστα προθυμοποιήθηκε να τους μεταφέρει με βενζινόπλοιο στην Ιερισσό.

            Για την περίπτωση παραβίασης του άβατου κατά τον εμφύλιο θα ασχοληθώ σε ιδιαίτερο κεφάλαιο.

            Στις 9 με 10 Αυγούστου 1950 αποβιβάστηκαν γυναίκες στην Ι Μ Παντελεήμονος.


 

 

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ


Η μάχη αυτή ήταν μια νίκη των ορθόδοξων απέναντι στις σταυροφορίες του βορά των καθολικών, έγινε στις 5/4/1242 μχ στην λίμνη Τσουντ κοντά στα σημερινά σύνορα Ρωσίας – Εσθονίας.

 





            Οι Τεύτονες Ιππότες στόχευαν στην επέκταση της κυριαρχίας τους στην ανατολική Ευρώπη. Οι Τεύτονες επιτέθηκαν και αντιμετωπίστηκαν από τον πρίγκιπα Αλέξανδρο Νιέφσκι που διοικούσε χωρικούς, ο πρίγκιπας τους οδήγησε στην λίμνη Πέιπους που το στρώμα του πάγου είχε λεπτύνει και δεν μπορούσε να κρατήσει το βαρύ οπλισμό των ιπποτών, έτσι βρήκαν τραγικό θάνατο στο παγωμένα νερά της λίμνης.

 

Οι Τεύτονες Ιππότες επιτέθηκαν στην γειτονική δημοκρατία του Νόβγκοροντ και κατέλαβαν το Πσκοφ, το Ισμπόεσκ και το Κοπόριε το φθινόπωρο του 1240 μχ, οι κάτοικοι εγκατέστησαν τον εικοσάχρονο πρίγκιπα Αλέξανδρο Γιαροσλάβιτς, ο Γιαροσλάβιτς το 1241  κατέλαβε το Πσκοφ και το Κοπόριε από τους Ιππότες. Όλα αυτά έγιναν εν μέσω θηριωδιών και των δύο αντιμαχομένων πχ  οι Ιππότες έριξαν παιδιά στην πυρά και ο Αλέξανδρος απαγχόνισε ιππότες, Εσθονούς και Βότους (συμμαχικός των Ιπποτών λαός της περιοχής).


Την άνοιξη του 1242 μχ νίκησαν μια μικρή δύναμη του Νόβγκοροντ νότια του φρουρίου Ντόρπατ (Τάρτου) και μετά από αυτή την επιτυχία τους διοικούμενοι από τον πρίγκιπα Ερμάνο που ήταν και επίσκοπος στο Ντόρπατ με Εσθόνους Ουγκάουνι στις 5/4/1242 συνάντησαν τις δυνάμεις του Αλεξάνδρου στο πέρασμα που συνδέει το βόρειο και το νότιο τμήμα της λίμνης Τσουντ, ο Αλέξανδρος σκόπευε να πολεμήσει σε επιλεγμένη από τον ίδιο τοποθεσία  και  υποχώρησε εσπευσμένα με στόχο να παρασύρει προς την παγωμένη λίμνη τους σταυροφόρους που πίστεψαν στην εύκολη νίκη.

Οι σταυροφόροι αριθμούσαν 1.000 με 2.500 πολεμιστές κυρίως Γερμανούς, Δανούς, Σουηδούς και Εσθόνων μαζί με Τεύτονες Ιππότες, οι Ρώσοι έφταναν τους 5.000 άνδρες που αποτελούντο από τις δυνάμεις του Αλέξανδρου και του αδελφού του Ανδρέα (ντουζίνα) 1.000 άνδρες, τον στρατό του Νόβγκοροντ .






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Αλέξανδρος Γιαροσλάβιτς «Νιέφσκι» (1220 – 1263 μ.Χ.) είναι μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της μεσαιωνικής Ρωσίας και άγιος της Ρωσικής Εκκλησίας. 


Το σχέδιο που κατέστρωσε ο Νιέφσκι προέβλεπε ότι το πεζικό θα αντιστεκόταν στην πρώτη επίθεση, οι Μογγόλοι τοξότες θα παρέμεναν καλυμένοι στην αριστερή πλευρά και το ιππικό στα μετόπισθεν, τα ρωσικά χρονικά μας αποκαλύπτουν ότι ύστερα από ώρες μάχης σώμα προς σώμα ο Αλέξανδρος διέταξε την αριστερά πτέρυγα τοξοτών να ριχτούν στην μάχη, οι ιππείς εξαντλημένοι από την μάχη και από την ολισθηρότητα της παγωμένης λίμνης, χτυπήθηκαν από τα φονικά βέλη των Μογγόλων και ατάκτως υποχώρησαν στην μέση του πάγου, την στιγμή εκείνη εμφανίστηκε το ξεκούραστο ρωσικό ιππικό και οι Εσθονοί ετράπησαν σε φυγή, όταν οι Ιππότες προσπάθησαν να φτάσουν στο μακρινό σημείο της λίμνης ο λεπτός πάγος κατέρρευσε από το βάρος του οπλισμού τους και πνίγηκαν, γλύτωσε μόνο ο μέγας μάγιστος με λίγους ιππότες και έφτασαν στο Ντόμπατ, οι απώλειες τους  ήταν 400 στρατιώτες και 20 μέλη του τάγματος.  

Η ήττα αυτή ήταν η σημαντικότερη των χριστιανικών ιπποτικών ταγμάτων και σηματοδότησε το τέλος των στρατιωτικών εκστρατειών  εναντίον του ορθοδόξου κράτους του Νόβγκοροντ, μετά την τευτονική κατάκτηση της Εσθονίας.






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αυτό που ονομάστηκε "Battle on the Ice" είναι κάτι που το εφάρμοσαν κατ επανάληψη οι Ρώσοι στην πολεμική ιστορία τους.

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

ΜΑΣΟΝΙΚΕΣ ΣΤΟΕΣ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ



 

«Ἀπό τό 1820 κι ἀργότερα διάφορες τεκτονικές στοές ὠργανώθηκαν στήν Τουρκική αὐτοκρατορία καί εἰδικώτερα στήν Πόλη, Μακεδονία, Θράκη, Κιλικία κ.ἄ. Καί στή Σμύρνη ἱδρύονται στοές ἀπό Ἕλληνες, Ἰσραηλῖτες καί ξένους. Δυό ἀπ' αὐτές, ἡ ἑλληνική “Ἰωνία” καί ἡ ἰσραηλιτική “Μπενζεζέν” ἦσαν, ὅπως ἀναφέρεται, «ἄτακτα ἐργαστήρια». Καί ἡ Μεγάλη Στοά τῆς Τουρκίας, πού τήν εἶχαν ἀπαρτίσει τά δυό παραπάνω ἐργαστήρια, καθώς καί ἡ “Ὀριεντάλ” τῆς Πόλης, ἦσαν “ἄτακτα σώματα”. Κατά τά μέσα τοῦ περασμένου αἰῶνα λειτουργοῦσαν στή Σμύρνη ἕξη τακτικές στοές ἤ “σκηνώματα”, ὅπως τά ὠνόμαζαν ἐκεῖ. Ἐπίσης μιά στοά εἶχε ἱδρυθεί στήν Ἔφεσο καί ἄλλη στήν Πόλη.

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Καμιά άλλη μνεία σε Στοά της Σμύρνης δεν εμφανίζεται στα αρχεία πριν από τα έτη 1818-1820.



»Ἡ πρώτη καί παλαιότερη ἀπό τίς σμυρναϊκές στοές, μέ τίτλο “Ὅμηρος”, ἱδρύθηκε στά 1860 ἀπό Ἄγγλους, ἀλλ' ἦταν ἑλληνόφωνη, Δευτέρα ἑλληνική ἦταν ἡ “Νίκη”, πού ἱδρύθηκε στά 1862, τρίτη ἑλληνική ὁ “Ἅγιος Γεώργιος”, πού ἱδρύθηκε τόν Ἀπρίλη τοῦ 1864. Τά ἐγκαίνιά της ἔγιναν τήν 2α Μαΐου τοῦ 1865 καί προσχώρησαν σ' αὐτήν ἀμέσως οἱ Ἕλληνες τέκτονες τῆς ἰταλικῆς δικαιοδοσίας. Τήν ἴδια περίπου ἐποχή ἱδρύθηκαν ἡ ἑλληνική “Ἰωνικός Ἀστήρ”, ἡ ἀγγλική “Ἅγιος Ἰωάννης”, ἡ ἀρμενική “Δικράν” καί ἡ ἰσραηλιτική “Σιών”. Ἀργότερα ἱδρύθηκαν οἱ ἑλληνικές “Φοίνιξ”, “Μέλη”, κ.ἄ. Ὅλες οἱ στοές συνεδρίαζαν στό τεκτονικό οἴκημα, πού βρισκόταν στό Φραγκομαχαλᾶ. Μόνο ὁ “Ὅμηρος” συνεδρίαζε, γιά ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα, σέ οἴκημα τῆς Ἀγγλικῆς Λέσχης, πού βρισκόταν στήν ὁδό Μετζητιέ...».

Στο πρώτο χρονικό της Στοάς “Μέλης” (Ανατολή Σμύρνης 1867–1922) το οποίο συνέγραψε o Φίλιππος Φάλμπος, σεβάσμιος της στοάς “Μέλης” και δραστήριος τέκτονας, διαβάζουμε:

«Τό 1922 λοιπόν, οἱ Ἕλληνες τέκτονες τῆς Σμύρνης, τῆς γεραρᾶς Στοᾶς “Μέλης” καί τῆς τριετοῦς τότε Στοᾶς “Ἰωνία”, σάρξ ἐκ τῆς σαρκός τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἰωνίας, ἐγκατέλειψαν μέ βίαια μέσα τήν κατεστραμμένη πατρίδα τους καί μαζί μέ τούς νεκρούς τους -πρῶτον καί καλλίτερο τόν ἀπαράμιλλο ἀγωνιστή Δεσπότη τους, τόν γίγαντα τέκτονα Χρυσόστομο Καλαφάτη- ἄφησαν τά ὅσια καί τά ἱερά γιά νά προσφύγουν, ματωμένοι ψυχικά καί σωματικά στό ἱερό ἔδαφος τῆς ἐλεύθερης Πατρίδας.
 
 Ὁ τότε Σεβάσμιος τῆς Στοᾶς “Μέλης” ἀδελφός Ἠλίας Σιμιτόπουλος, φέρει τόν ἱδρυτικό τίτλο τῆς Στοᾶς μας, ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Γαληνοτάτης Ἀνατολῆς τῆς Γαλλίας, ἐνῷ οἱ ἀδελφοί τῆς Στοᾶς “Ἰωνία”στεγάζονται καί συνεχίζουν τάς ἐργασίας των ἀμέσως στό τεκτονικόν Μέγαρον τῆς ὁδοῦ Βουλῆς 32, ἐν Ἀνατολῇ Ἀθηνῶν καί ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Γαληνοτάτης τότε Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Στοά “Μέλης” γιά λόγους τυπικούς, λόγῳ τῆς γαλλικῆς, ἄς ποῦμε, ὑπηκοότητός της, «φιλοξενεῖται» καί στεγάζεται στό ἴδιο Μέγαρον. Ὁ Ἑλληνικός Ἐλευθεροτεκτονισμός (ἡ Μεγάλη Ἀνατολή καί τό Ὕπατον Συμβούλιον) ἀγκαλιάζει τούς πρόσφυγες ἀδελφούς τῆς Στοᾶς “Μέλης” καί τούς παρέχει στέγη καί ἄσυλον...» .

 
Ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης , ο από Δράμας.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης.

Μέλος των μασονικών στοών της Σμύρνης ήταν σημαντικές προσωπικότητες μεταξύ των οποίων και ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος.

Σύμφωνα πάντως με τις μαρτυρίες των μασόνων ὁ Χρυσόστομος Καλαφάτης οδήγησε πολλούς στις μασονικές στοές. Μεταφέρουμε ένα απόσπασμα από το δελτίο της εκατονταετηρίδας της Μασονικής στοάς «ΜΕΛΗΣ» :

 

 «...Ἐν συνεχείᾳ μετέφερον τόν γέροντα τοῦτον εἰς τήν τουρκικήν συνοικίαν, τόν διεμέλισαν καί τόν ἔρριψαν εἰς τούς σκύλους. Ὁ στρατηγός Νουρρεντίν εἶχε εἴπει: “Θά τόν δώσω εἰς τόν λαόν. Ἐάν ἔκαμε καλόν θά τοῦ κάμουν καλόν. Ἐάν ἔκαμε κακόν θά τοῦ κάμουν κακόν. Θά ἦτο ὡραῖος λόγος, ὁ λόγος οὗτος, ἐάν δέν εἶχεν ἐφαρμοσθῆ ἀπό φανατικούς...”.

 

    »Οἱ ἴδιοι οἱ ξένοι σκιαγραφοῦν ἐκφραστικώτατα τήν θυσίαν τοῦ Ἐθνομάρτυρος ἀδελφοῦ μας. Δέν ἔφυγε πρό τοῦ κινδύνου, ἀλλά παρέμεινεν, οὐχί ὡς μισθωτός, ἀλλ' ὡς καλός ποιμήν, ἵνα ἀγωνισθῇ καί συναποθάνει μετά τῶν διαπεπιστευμένων αὐτῷ Χριστιανῶν.

 

»Συγχωρήσατέ μας διά τήν ὡς ἄνω παρένθεσιν, καίτοι δέν ἀνάγεται εἰς τό σαφῶς κύριον θέμα μας. Ἄς θεωρηθῇ ὡς μία ἀπόδοσις σεβασμοῦ καί τιμῆς εἰς τόν ἀγωνιστήν Ἱεράρχην, ὅστις πολλούς ἐκ τῶν περί αὐτόν ἀπέστειλε νά μυηθοῦν εἰς τόν Τεκτονισμόν εἰς τήν Στοάν “Μέλης”.».

 


Από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι τα πρώτα έτη του 20ού λειτούργησαν στη Σμύρνη τουλάχιστον πέντε στοές ευρωπαϊκής προέλευσης:

1. η Στοά Meles, παράρτημα της γαλλικής στοάς στην Ανατολή, η οποία χρησιμοποιούσε την ελληνική γλώσσα γιατί η πλειονότητα των μελών της ήταν Ελληνορθόδοξοι Οθωμανοί υπήκοοι ή Έλληνες υπήκοοι και λειτούργησε από το 1867 ως το 1870·

2. η Στοά Homère, και αυτή παράρτημα της γαλλικής στοάς, η οποία αδιαφιλονίκητα έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο και αριθμούσε τα περισσότερα μέλη: απαρτιζόταν από Ευρωπαίους αλλά και Οθωμανούς κάθε θρησκεύματος (συμμετείχαν μάλιστα και μουσουλμάνοι προύχοντες της Σμύρνης)·

3. η στοά Mille, παράρτημα ιταλικής στοάς, που ιδρύθηκε το 1913·

4. η στοά Unione, και αυτή παράρτημα ιταλικής στοάς, που ιδρύθηκε επίσης το 1913 και έπαψε να λειτουργεί το 1914, με την έναρξη του Α΄ Παγκόσμιου Πoλέμου, και

5. μια άλλη Στοά, παράρτημα αυστροουγγρικής, με το όνομα Zoroaster.

6. η Στοά Guneche (Güneş), που λειτουργούσε από το 1917 ως παράρτημα τουρκικής στοάς η οποία είχε ιδρυθεί το 1909. Η Στοά Guneche έπαψε να λειτουργεί τον Μάιο του 1919, όταν τα ελληνικά στρατεύματα έφτασαν στη Σμύρνη.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η Σμύρνη των Ελλήνων.



Η ποικιλία των στοών και των παραρτημάτων τους μαρτυρεί τη σημασία που είχαν για τις ελίτ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αυτές οι νέες μορφές κοινωνικότητας που είχαν έρθει από τη Δύση. Οι στοές αυτές διαδραμάτισαν, η καθεμιά με τον τρόπο της, σημαντικό ρόλο στη Σμύρνη, κυρίως στο πεδίο της φιλανθρωπίας και της εκπαίδευσης. Έτσι, η Στοά Homère διοργάνωνε για τα μέλη της ομιλίες με φιλοσοφικά θέματα ή για ζητήματα της επικαιρότητας και παράλληλα προσπαθούσε να χρηματοδοτήσει φιλανθρωπικά έργα και να συμβάλει τρόπον τινά στην αρμονική συνύπαρξη των διαφορετικών στοιχείων του πληθυσμού της Σμύρνης. Μέσα σε μια τέτοια προοπτική, στο διάστημα 1913-1914 επεξεργάζεται ένα σχέδιο ίδρυσης επαγγελματικής σχολής στην Κωνσταντινούπολη: η σχολή θα πρόσφερε ειδική εκπαίδευση σε τρεις κλάδους (γεωργία, εμπόριο και βιομηχανία) και θα δεχόταν μαθητές από διάφορες ομάδες και κοινότητες, ώστε, όπως γράφει ο αρχηγός της Στοάς, «να αμβλυνθεί ο ανταγωνισμός των φυλών και των δογμάτων, καθώς οι μαθητές από όλα τα κοινωνικά περιβάλλοντα θα αναγκάζονται στα θρανία της σχολής να γίνουν συμμαθητές και φίλοι». Το σχέδιο δεν πραγματοποιήθηκε επειδή ξέσπασε ο πόλεμος.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

 «Σμυρναϊκά σημειώματα» του Χρ. Σολομωνίδη

Αρχείο Χρυσοστόμου

http://tektonismos.blogspot.gr/2012/07/blog-post_11.html

 

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Ο ΕΛΓΙΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΚΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ


 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ρωμαίος στρατηγός Λεύκιος Μόμμιος  που βάδισε προς την Πελοπόννησο. Οι Ρωμαίοι κυρίευσαν την πόλη κι επιδόθηκαν στην υλοποίηση της απόφασης της Συγκλήτου, με υπερβολικό ζήλο. Έτσι, έσφαξαν όλους τους άνδρες, πούλησαν ως δούλους τις γυναίκες, τα παιδιά και τους απελεύθερους δούλους, κατέστρεψαν εκ βάθρων την πόλη, λεηλάτησαν τους θησαυρούς της και τέλος την πυρπόλησαν. Η Κόρινθος ερημώθηκε κυριολεκτικά. Ένα τμήμα της χώρας δημεύτηκε από τη Ρώμη ως δημόσια γη, ενώ το υπόλοιπο υπήχθη στη Σικυώνα, η οποία ανέλαβε και την οργάνωση των Ισθμίων. Για τα επόμενα 100 χρόνια η Κόρινθος έχει σβήσει από το χάρτη.

Η ιστορία του Βρετανού Ελγίν που έγδυσε την Ακρόπολη είναι κάτι που ακόμα συζητείται, ο Λόρδος Ελγίν δεν ήταν ο μοναδικός που πήρε πολιτισμικά μνημεία από την Ελλάδα, μέγα πλήθος τέτοιων «συλλεκτών» από όλα τα μέρη της γης έχουν γυμνώσει την Ελλάδα για να επανδρωθούν τα μουσεία της πατρίδας τους.

Κατά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους, οι τιτλούχοι που ακολουθούσαν τις Ρωμαϊκές λεγεώνες, ερχόντουσαν όχι σαν λάτρες της Ελληνικής τέχνης αλλά σαν κοινοί εντολοδόχοι συγκεκριμένων παραγγελιών από πλούσιους Ρωμαίους.

 

 

Ο μεγαλύτερος Ελγίνος των Ρωμαίων ήταν ο ύπατος Μόμμιος που το 146πχ αφάνισε την πλούσια Κόρινθο και μετακόμισε κάθε τι που μπορούσαν να μεταφέρουν στην Ιταλία, τα λάφυρα μεταφέρθηκαν με πλοία όπως ακριβώς τα γλυπτά της Ακρόπολης από τον Βρετανό λόρδο, φυσικά και ο Ελγίν και ο Μόμμιος δεν χρησιμοποίησαν ειδικευμένους συντηρητές αρχαιοτήτων, έτσι κατάστρεφαν δύο μάρμαρα για κάθε ένα που έπαιρναν, ο Μόμμιος υπερτέρησε ως προς τον Ελγίν διότι εξέδωσε αυστηρή διαταγή σύμφωνα με την οποία όποιος έκανε ζημιά σε έργο τέχνης κατά την μεταφορά ήταν υποχρεωμένος να το αντικαταστήσει.

 
 
  
Τα έργα τέχνης αλλά και ολόκληρες βιβλιοθήκες που πήραν οι Ρωμαίοι πήγαν σε ιδιωτικές συλλογές και πολλά από τα έργα τοποθετήθηκαν σε δημόσιους χώρους.

Ο ιστορικός Σαλλούστιος για να δικαιολογήσει το πλιάτσικο αναφέρει:

«Οτιδήποτε καλό έβλεπαν  οι πρόγονοί μας σε  ξένους, εχθρούς ή συμμάχους, το υιοθετούσαν αμέσως με μεγάλη προθυμία, προτιμούσαν να μιμούνται παρά να φθονούν τα καλά πράγματα».

Όμορφες λέξεις για να καταδείξουν με εύσχημο τρόπο την κλοπή της περιουσίας των μη Ρωμαϊκών πόλεων (κυρίως των Ελληνικών διότι τι να πάρουν από τους Γαλάτες και τους Βρετανούς βαρβάρους).

 
 
 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η κλοπή των αρχαιοτήτων δεν είναι κάτι που το έκανε ο Λόρδος Ελγίν ... Ελγίν είχαμε από την αρχαιότητα και ο λόγος είναι ότι είχαμε πολιτισμό ζηλευτό που οι βάρβαροι δεν είχαν και ίσως ακόμα να μη μπορούν να τον πλησιάσουν.




ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΡΩΜΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ του Θ ΠΑΠΑΓΓΕΛΗ εκδόσεις το ΒΗΜΑ

http://pluton22.blogspot.gr/2013/05/blog-post_17.html

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Η ΤΣΑΡΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΗ


 

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Φρειδερίκος ο Μέγας αποτελούσε το ίνδαλμα του A Hitler, στον οποίο ήθελε να μοιάσει. Ήταν ο σημαντικότερος Πρώσος μονάρχης της Ιστορίας, του οποίου τα πολεμικά και διπλωματικά επιτεύγματα έφεραν το διπλασιασμό των εδαφών του βασιλείου της Πρωσίας, γεννήθηκε στο Βερολίνο στις 24 Ιανουαρίου 1712 και θεωρείται ο ιδρυτής της σύγχρονης Γερμανίας. «Για κάθε κράτος, από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο, η αρχή της εξάπλωσης είναι ο θεμελιώδης νόμος της ζωής» έγραφε ο Φρειδερίκος.





Δεν ήταν ο στρατός που υπερασπίστηκε επί επτά χρόνια την Πρωσία εναντίον των μεγαλύτερων δυνάμεων της Ευρώπης: ήταν ο Μέγας Φρειδερίκος», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Μέγας Ναπολέων, που τον θαύμαζε και όταν επισκέφθηκε τον τάφο του μετά τη μάχη της Ιένα, απευθυνόμενος στους στρατάρχες του, διέταξε: «Αποκαλυφθείτε κύριοι, αν αυτός ζούσε, εμείς δεν θα ήμασταν εδώ τώρα ».
 

Απρίλιος του 1945 οι σοβιετικοί είναι προ του Βερολίνου στον Δνείπερο ποταμό, οι σύμμαχοι έχουν φτάσει στον ποταμό Έλβα.

Ο Χίτλερ ελέγχει το Βερολίνο και κάποια μέρει στον βορά και την Βαυαρία. Ο Γκαίμπελς   διαβάζει μεγαλόφωνα στον Χίτλερ, για να τον ανακουφίσει το αγαπημένο του βιβλίο του Καρλάιλ « Η ιστορία του Φρειδερίκου του Μεγάλου» και ειδικά το κεφάλαιο που περιέγραφε, πως ο βασιλιάς έβρισκε διέξοδο στις δύσκολες στιγμές, όλοι οι στρατηγοί και οι υπουργοί του Φρειδερίκου ήταν πεπεισμένοι για την επικείμενη πτώση του και ο εχθρός θεωρούσε την Πρωσία κατεστραμμένη και στο τελευταίο γράμμα του στον υπουργό του κόμη Φίνκενστάιν έδινε στον εαυτό του μια διορία μέχρι τις 15/2 και ότι μετά θα έπαιρνε δηλητήριο… Στις 12/2 η Τσαρίνα πέθανε και το θαύμα είχε επιτελεστεί.

Αυτή η ιστορία έκαναν τα μάτια του Χίτλερ να δακρύσουν και άρχισε να ζητά πληροφορίες για το ωροσκόπιό του, που το είχαν σχεδιάσει 30/1/1933 και το ωροσκόπιο του κράτους που γράφτηκε 18/9/1918, τα ωροσκόπια αυτά λοιπόν μιλούσαν για τεράστιες καταστροφές στους πρώτους μήνες του 1945 και έπειτα επρόκειτο να υπάρξει μια μεγάλη νίκη και μετά τον Αύγουστο του 1945 ειρήνη (έγραφε τέλος πάντων και άλλα πράγματα), όλα αυτά δημιουργούσαν μια ευφορία στην ηγεσία των ΝΑΖΙ.

Λίγες μέρες αργότερα ο Σβέριν φον Κρόσιγκ το βράδυ έγραφε στο ημερολόγιό του: «Είναι αυτό άραγε το τέλος;», εκείνη την στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό του  και μια φωνή του ανήγγειλε «Ο Ρούσβελτ είναι νεκρός», «στο δωμάτιο» αναφέρει «νοιώσαμε το θρόισμα των φτερών του Αγγέλου της Ιστορίας. Μήπως ήταν αυτό το πολυαναμενόμενο γύρισμα της τύχης;».





 
Το επόμενο πρωί ο  Σβέριν φον Κρόσιγκ τηλεφώνησε στον Γκαίμελς για να τον συγχαρεί  και για να συζητήσει, τον σμβούλεψε ότι δεν έπρεπε να κακομεταχειριστούν τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ και να τον παινέσουν υπερβολικά και να τονιστούν με σύνεση τις διαφορές του με τον Ρούσβελτ, ο Γκαίμπελς   τον διαβεβαίωσε ότι το υπουργείο είχε λάβει όλες αυτές τις παραμέτρους υπόψιν και  είχαν δοθεί σχετικές οδηγίες, μάλιστα ανέφερε ότι σε σχετική συζήτηση για το «θαύμα στο Βρανδεβούργο» ένας από τους αξιωματικούς με ύφος ειρωνικό και σκεπτικό ρώτησε : «Ποια Τσαρίνα θα πεθάνει αυτή την φορά;». Ο Γκαίμπελς λοιπόν όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του Ρούσβελτ, τηλεφώνησε αμέσως στον Μπουσέ και του είπε: «Η Τσαρίνα είναι νεκρή», ο Μπουσέ απάντησε ότι : «Αυτό έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στους στρατιώτες του». Η ηγεσία των ΝΑΖΙ με τον θάνατο του Ρούσβελτ (πέθανε 12 Απριλίου 1945) έβλεπαν τη δύναμη της Ιστορικής Αναγκαιότητας και Δικαιοσύνη, έβλεπαν την επέμβαση του Θεού για λογαριασμό τους.

 
Μια γραμματέας του Υπουργείου Προπαγάνδας γράφει : «Θυμάμαι πολύ καλά την Παρασκευή 13 Απριλίου. Κάθε βδομάδα ο Γκαίμπελς επισκεπτόταν το Ανατολικό Μέτωπο για να απευθυνθεί στους στρατιώτες, να τους πάει προμήθειες από τσιγάρα, κονιάκ και βιβλία. Εκείνη την ημέρα ήταν στο Κύστριν …Καθώς επέστρεφε στο Βερολίνο με τα αυτοκίνητό του, μας ήρθε η είδηση του θανάτου του προέδρου Ρούσβελτ.
Ο Γκαίμπελς ως συνήθως επέστρεψε πολύ αργά την νύχτα. Ένας πολύ μεγάλος βομβαρδισμός ήταν σε εξέλιξη και η Καγγελαρία και το ξενοδοχείο Άντλον φλέγονταν. Συναντήσαμε τον Γκαίμπελς μπροστά από το Υπουργείο Προπαγάνδας. Ένας ρεπόρτερ του είπε: <<Κύριε υπουργέ ο Ρούσβελτ είναι νεκρός>>. Ο Γκαίμπελς πήδηξε έξω από το αμάξι του και για μια στιγμή στάθηκε αποσβολωμένος. Δεν θα ξεχάσω την έκφραση του προσώπου του, η οποία έλαμπε κάτω από το φως του φλεγόμενου Βερολίνου. <<Τώρα>> είπε <<φέρτε την καλύτερη σαμπάνια και ας κάνουμε ένα τηλεφώνημα στον φύρερ>>.
Πήγαμε στο γραφείο του, όπου μας προσφέρθηκε σαμπάνια. Ο Γκαίμπελς συνομιλούσε με τον Χίτλερ από την ιδιωτική του γραμμή και είπε: << Αγαπητέ μου Φύρερ, σας συγχαίρω! Το πρόβλεψαν οι αστρολόγοι ότι το δεύτερο μισό του Απριλίου θα είναι μια κρίσιμη καμπή για μας. Σήμερα είναι Παρασκευή και 13. Είναι η κρίσιμη καμπή το γύρισμα της τύχης>>. Ο Χίτλερ του είπε κάτι και έπειτα ο Γκαίμπελς έκλεισε το ακουστικό.
Βρισκόταν σε έκσταση».  

 Πριν περάσει ένας μήνας από τον θάνατο του Ρούσβελτ το Γ Ράιχ είχε συνθηκολογήσει ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ, η Γερμανία όλη ήταν υπό κατοχή και ο Χίτλερ είχε αυτοκτονήσει. Όσο και αν μοιάζουν οι ιστορικές συγκυρίες ποτέ δεν επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η μάχη του Βερολίνου τελείωσε με παράδοση της πόλης στους Σοβιετικούς, με τεράστιες απώλειες και για τις δύο πλευρές. Αναλυτικά:



Σοβιετικοί
Νεκροί: 78.291
Τραυματίες: 274.184
Συνολικά: 352.475
Γερμανοί Σύνολο νεκρών και τραυματιών: 458.080
Αιχμάλωτοι: 479.298
Άμαχοι
Συμπεριλαμβάνονται 125.000 Βερολινέζοι που έχασαν τη ζωή τους, εκ των οποίων 11.000 υπέστησαν καρδιακή προσβολή και 6.400 αυτοκτόνησαν.
Η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων στις 8 Μαΐου 1945.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΧΙΤΛΕΡ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ 1945 του Hugh Trevor Roper εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

ΝΗΣΙΔΑ ΓΑΜΑ «ΤΑ ΕΛΛΗΝΟ-ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΙΜΙΑ»



 
ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ    

 

 

 Η κατάσταση στις σχέσεις μεταξύ ανατολής δύσης στην δεκαετία του 50 και ιδιαίτερα το 1952 είναι πολεμική, ο πόλεμος στην Κορέα συνεχίζεται, στην Ινδοκίνα, η Γαλλία έχει εμπλακεί σε συμπλοκές με τους Βιετ-μινχ, οι Γάλοι δέχονται πλήγματα και στην Τυνησία .





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο κυρ-Αλέκος Μαδεμτζής καταθέτει:  "Από ένα λάθος ενός παρατηρητή ξεκίνησαν όλα. Αυτός ο παρατηρητής είδε μια Βουλγαρική περιπολία που έφυγε από το κάτω χωριό, το Καπετάν Αντρέεβο, και συναντιόταν με την άλλη περιπολία στο ενδιάμεσο, στο Γκενεράλοβο. Ο παρατηρητής είδε τη διαδικασία και χωρίς να γνωρίζει τι θα γίνει, ενώ στη νησίδα έβοσκαν τα δικά μας ζώα. Πιστεύοντας ότι η περιπολία θα συλλάμβανε τα παιδιά που έβοσκαν τα ζώα, έρχεται και ειδοποιεί στο χωριό. Επειδή δεν βρήκε αξιωματικό, λέει την ιστορία σε έναν οπλουργό και σε έναν μάγειρα που ήταν στα ΤΕΑ. Από 'κει και πέρα ο μάγειρας και ο οπλουργός δεν είπαν, δεν ενημέρωσαν κανέναν αξιωματικό, πήραν ένα πολυβόλο Μπρεντ και πήγαν στο καταργημένο φυλάκιο, που ήταν λίγο πιο πάνω από τη νησίδα. Δεν είδαν καμιά Βουλγάρικη κίνηση που να αφορούσε τα παιδιά και ρίχνουν μια ριπή. Πυροβόλησαν κατά μήκος της νησίδας προς το χωριό Καπετάν Αντρέεβο. Εκεί απέναντι στο Βουλγάρικο μέρος οι γυναίκες του χωριού πλέναν τα ρούχα τους. Οι Βούλγαροι διαμαρτυρήθηκαν ότι μια από τις σφαίρες σκότωσε μια από τις γυναίκες.

Αυτό το επεισόδιο ήταν μέρα Σάββατο, Ιούλιος 1952. Την Κυριακή ο Βουλγάρικος στρατός είχε πάρει θέση μάχης στην όχθη, στο Βουλγάρικο έδαφος. Ο δικός μας αγελαδάρης κατέβασε τα ζώα στο ποτάμι για να τα ποτίσει. Οι Βούλγαροι τον φώναξαν και του ζήτησαν να ενημερώσει τη στρατιωτική διοίκηση των Δικαίων για να μιλήσουν. Αυτός όμως ο βοσκός πήγε αντί στα ΤΕΑ στην αστυνομία. Ενημέρωσε τον ανθυπασπιστή. Ο ανθυπασπιστής πήρε το οπλππολυβόλο και δύο χωροφύλακες. Δεν πάει να κάνει ενημέρωση για το τι θέλουν οι Βούλγαροι. Μπήκε στη νησίδα και πέρασε στο Βουλγάρικο μέρος. Τότε οι Βούλγαροι τον πυροβολούν και τον σκοτώνουν. Από 'κει ξεκίνησε το συνοριακό επεισόδιο.
 
 
Στο ποτάμι υπήρχαν ήδη τρείς-τέσσερις δικοί μας ΤΕΑτζήδες που ήταν καλυμμένοι. Ο ανθυπασπιστής δεν πήγε σ' αυτούς και ενήργησε μόνος του. Κι έγινε το κακό. Πέφτει ο ανθυπασπιστής νεκρός στην άμμο αλλά οι Βούλγαροι θα τον πάρουν στο μέρος τους τη νύχτα. Γιατί άρχισαν να πυροβολούν και οι δικοί μας. Τελικά θα τον τραβήξουν στο μέρος τους κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σ' αυτή τη μάχη σκοτώθηκαν τέσσερις άνθρωποι. Δύο ΤΕΑτζήδες, ο βοσκός και ο ανθυπασπιστής. Θανάσης Σιναπίδης από τον Δίλοφο. Γιώργος Σακαλίδης που είχε απολυθεί πρόσφατα από τα ΛΟΚ. Αν και είχε πάρει καλή θέση, ο Βούλγαρος σκοπευτής τον εντόπισε από ένα ψηλό δέντρο κι από 'κει τον πυροβόλησε. Ο Σιναπίδης χτυπήθηκε όταν πήγε να περάσει κάτω από μια υπερυψωμένη γέφυρα, την οποία είχαν επισημάνει οι Βούλγαροι.
 
Μετά ήρθε και ο στρατός. Δυο μέρες μετά. Οι Βούλγαροι στο μεταξύ είχαν καταλάβει τη Νησίδα ΓΑΜΜΑ. Ο στρατός, που είχε έρθει από την Καβάλα ζήτησε από τους Βούλγαρους να αποχωρήσουν. Οι Βούλγαροι αρνούνται να αποχωρήσουν. Τότε διατάσσεται βολή όλμου και βομβαρδίζεται η Νησίδα ΓΑΜΜΑ όλη τη νύχτα. Κανένας δεν έμαθε για θύματα από τη Βουλγάρικη πλευρά. Οι Βούλγαροι θα αποχωρήσουν και το επεισόδιο θα θεωρηθεί λήξαν".
 
 
 
26/5/1952 στην Μπον υπογράφεται ο τερματισμός της κατοχής των Δυτικών στην Γερμανία, πράγμα που σημαίνει ότι επιτρέπεται ο επανεξοπλισμός της Δ Γερμανίας.

27/5/1952 υπογράφεται στο Παρίσι συμφωνία για ίδρυση Αμυντικής Κοινότητας και Ευρωπαϊκού στρατού.

Ο Εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα έχει τελειώσει πριν δυόμιση χρόνια και η κυβέρνηση των Αθηνών έχει δει τα σοσιαλιστικά κράτη της Αλβανίας, Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας να βοηθούν δραστήρια τον ΔΣΕ, η Εμπλοκή εξ άλλου της Βουλγαρίας κατά τον Β ΠΠ στον άξονα εις βάρος της Ελλάδος (υπέρ των Γερμανών εισβολέων, αλλά και η κατοχή μεγάλου μέρους της Ελληνικής επικράτειας από τον Βουλγαρικό στρατό) , αλλά και της Αλβανίας (υπέρ της Ιταλίας και η συμμετοχή αλβανών στις επιχειρήσεις και κατά τον πόλεμο και κατά την κατοχή), έχουν κάνει τους Έλληνες ιδιαίτερα ευαίσθητους απέναντι στους Βόρειους γείτονες, εξ άλλου ήδη στις χώρες αυτές υπάρχουν χιλιάδες πρόσφυγες, ένοπλα τμήματα του ΔΣΕ και παιδιά που έχουν φυγαδευτεί από τις δυνάμεις του ΔΣΕ.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η περιοχή όπου έγιναν οι εχθροπραξίες.



 

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΝΗΣΙΔΑ ΓΑΜΑ

 

           

            10 πμ της 25ης Ιουλίου 1952 ημέρα Κυριακή, τα βουλγαρικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την νησίδα Γάμα στον Έβρο, στήνουν ενέδρα και πυροβολούν κατά ελληνικού αποσπάσματος. Από την επίθεση αυτή σκοτώνεται ο ανθυπασπιστής της χωροφυλακής Νικόλαος Ψαράκης 46 ετών, δύο οπλίτες των ΤΕΑ, οι Σακαλίδης Γεώργιος του Αντωνίου ετών 25, Σιναπίδης Αθανάσιος του Kωνσταντίνου ετών 27 και τραυματίζεται ένας χωροφύλακας και τρεις οπλίτες των ΤΕΑ.

            Οι ελληνικές αρχές διαμαρτύρονται στους βούλγαρους και τότε παίρνουν την απάντηση ότι οι νησίδες του Έβρου ανήκουν στην Βουλγαρία. Τα γεγονότα μεταφέρονται στην κυβέρνηση των Αθηνών, υπουργός Αμύνης, στην κυβέρνηση Πλαστήρα που εξ αιτίας της ασθένειάς του, τον αντικαθιστά ο αντιπρόεδρος  Σοφοκλής Βενιζέλος, εκείνες τις ημέρες έχει αναλάβει ο Γ Μαύρος.

O Σ Βενιζέλος λείπει και ο Γ Μαύρος, έρχεται σε επαφή με τους αρχηγούς του στρατού Τσακαλώτο και Γρηγορόπουλο και συμφωνούν στο πιο κάτω σχέδιο:

 

«Στις 7πμ την επομένη ημέρα θα γινόταν βομβαρδισμός της νησίδας Γάμα με όλμους και πυροβολικό, στόχος ήταν να μη μείνει τίποτα ζωντανό επί της νησίδας και τα βουλγαρικά στρατεύματα να υποχρεωθούν να αποχωρίσουν. Ο βομβαρδισμός έπρεπε να τελειώσει στις 8πμ για να μπορέσει να περάσει το Σεμπλόν».

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Τζον Πιουριφόι.

 

ΟΙ ΝΗΣΙΔΕΣ

 

Στον Έβρο υπάρχουν αρκετές νησίδες που ονομάστηκαν Α,Β,Γ , η έκταση της νησίδας Α πχ το 1948 ήταν 700 με 800 στρέμματα, ενώ της Γ ήταν 45 ως 60 στρέμματα, υπάρχουν αλλοιώσεις στην έκταση από την ροή του ποταμού (για να καταλάβουμε για τι μιλάμε το Μπούρτζι είναι περίπου 5 στρέμματα). Η νησίδα Α, είναι ένα νησί του ποταμού που σύμφωνα με τη μελέτη δεν άνηκε στην Ελλάδα, αλλά τώρα παρουσιάζεται να ανήκει εξ αδιαίρετου και στις τρεις χώρες. Η Τουρκία μάλιστα έχει δικό της το μισό ανατολικό κομμάτι το 50% δηλαδή, ενώ από το υπόλοιπο το 25% ανήκει στη Βουλγαρία και το άλλο 25% στην Ελλάδα (θα μετονομάζονταν σε νησί Ειρήνης και Φιλίας).

Η Γάμα έχει στρατηγική αξία γιατί βρίσκεται κοντά σε κατοικημένη περιοχή και αυτός που την κατέχει μπορεί να προκαλέσει πλημμύρες και αχρήστευση της σιδηροδρομικής γραμμής (Επεισόδιο είχε συμβεί και στη νησίδα Α, την 4η  Απριλίου1948 με δύο νεκρούς βούλγαρους στρατιώτες. Kαι οι τρεις νησίδες δεν υπήρχαν το 1921, όταν οριοθετήθηκαν τα σύνορα των δύο κρατών Βουλγαρίας - Ελλάδας. Εμφανίστηκαν μετά το 1932 και η Ελλάδα από το 1939 είχε ζητήσει την ανάγκη καθορισμού σταθερών σημείων για τον ορισμό των συνόρων, στο μυαλό των Βουλγάρων τότε υπήρχαν άλλα σχέδια για την περιοχή).




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας (δεξιά) με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Εξωτερικών Σοφοκλή Βενιζέλο (αριστερά) και τον Βασιλέα Παύλο.
           

 

ΣΥΜΜΑΧΙΚΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ

 

            Νωρίς το πρωί ο Σ Βενιζέλος παίρνει τηλέφωνο τον Γεώργιο Μαύρο στο σπίτι του  στην Ν Ερυθραία.

«Τι συμβαίνει στον Έβρο; Με ξύπνησε ο Πιουριφόυ» (πρέσβης των ΗΠΑ), «ότι τον ειδοποίησαν από το ΝΑΤΟ ότι γίνονται επιχειρήσεις στον Έβρο».

            Ο Γ Μαύρος δίνει ραντεβού με τον Σ Βενιζέλο και τον Πιουριφόυ στις 8πμ για να τους εξηγήσει. Την ώρα της συνάντησης η επιχείρηση είχε ήδη λήξει, τα βουλγαρικά στρατεύματα αποσύρονται από την νησίδα. Και ταυτόχρονα η Βουλγαρία διαμαρτύρεται στον ΟΗΕ για «Ελληνικές προκλητικές ενέργειες». Ο ΟΗΕ στέλνει παρατηρητές στην νησίδα.

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το μέρος που έγινε το επεισόδιο.



Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

 

            Στις 10/7/1953 Έλληνες και Βούλγαροι συναντιούνται στα σύνορα και υπογράφουν πρωτόκολλα για την συγκρότηση μεικτής επιτροπής που θα λύσει τις συνοριακές διαφορές.

            Στις 30/12/1953 υπογράφεται στην Θεσσαλονίκη ελληνοβουλγαρική συμφωνία για την οριστική αποκατάσταση της οριοθετικής γραμμής. Ο υπουργός των Εξωτερικών Στ Στεφανόπουλος εκφράζει με δηλώσεις του την ικανοποίησης του γιατί λύθηκαν προς το συμφέρον της Ελλάδος ορισμένα διαφιλονικούμενα εδαφικά ζητήματα.

Οι προσαρτήσεις  που προέκυψαν από αυτές τις ρυθμίσεις, θεωρούνται οι τελευταίες που έχει κάνει η Ελλάδα.

  

 
 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

-          ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ του Σ Λιναρδατου τόμος Α

-          ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ του Σ Λιναρδατου τόμος Β

-          "ΤΡΙΓΩΝΟ, Η Μεσοποταμία του Έβρου" του Θ. Κυρκούδη  

 

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Ο ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


            Τον 19ο αιώνα ο σιδηρόδρομος ταυτιζόταν με την ανάπτυξη του καπιταλισμού μέσα στα εθνικά σύνορα.

            Η Ελληνική σιδηροδρομική περιπέτεια ξεκίνησε το 1880 όταν υπήρξε πολιτική βούληση και «σχέδιο» αλλά και αισιοδοξία για την πραγματοποίηση.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Αστικός Σιδηρόδρομος Πειραιά - Κηφισιάς, γνωστός ως «Ηλεκτρικός».  Ατμοκίνητος αρχικά και ηλεκτροκίνητος αργότερα, συνέδεσε το 1869 την Αθήνα με τον Πειραιά...

Η πρώτη ιδέα για τη δημιουργία του τέθηκε από τον Φρειδερίκο Φεράλδη το 1835, ένα χρόνο αφότου η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, αλλά απορρίφθηκε από την τότε κυβέρνηση. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1843, ο Αλέξανδρος Ραγκαβής επαναλαμβάνει δημόσια την πρόταση, αλλά και πάλι δεν υπήρξε ανταπόκριση.
Το 1855 ο πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, καταθέτει το πρώτο νομοσχέδιο για την ίδρυση σιδηροδρόμου Αθήνας - Πειραιά. Είναι ο Νόμος ΤΖ «περί συστάσεως σιδηροδρόμου Απ' Αθηνών εις Πειραιά», ο οποίος δίνει το δικαίωμα εκμετάλλευσης στην εταιρία που θ' αναλάμβανε το έργο για 55 χρόνια. Το 1857 το δικαίωμα αυτό αυξάνεται σε 75 χρόνια.


            Η ιδέα για σιδηροδρομική ένωση περιοχών ξεκίνησε από το 1835 αλλά η μόνη γραμμή που θα γίνει θα είναι αυτή Αθηνών –Πειραιά που θα ολοκληρωθεί μετά 12 χρόνια (1857-69), έτσι 50 χρόνια μετά την ανεξαρτησία της χώρας υπήρχαν μόνο 8,5 χιλιόμετρα σιδηροδρομικής γραμμής.

            Το 1881 ξένοι κυρίως κεφαλαιοκράτες πρότειναν επενδύσεις για την σιδηροδρομική κάλυψη της Πελοποννήσου και της Θεσσαλίας, τη σύνδεση της Στερεάς με την Θεσσαλία και την Ήπειρο με υπόγειες σήραγγες στον Παρνασσό, ακόμα και την σιδηροδρομική σύνδεση Ρίου – Αντιρίου με μεταφορά των αμαξοστοιχιών με φέριμποτ.

            Το 1885 ο Μαυροκορδάτος διακήρυξε ότι πρέπει να υπάρξουν σιδηρόδρομοι και ατμόπλοια στην Ελλάδα. Με την διάνοιξη του Σουέζ (1869) και την συνθήκη του Βερολίνου (1878) δημιουργούνται οι μεγάλοι συγκοινωνιακοί άξονες

Α. Αγγλογαλικός (μέχρι την Μασσαλία ή Πρίντιζι ) και μετά ατμοπλοικά μέχρι Σουέζ και μετά Ινδία και Ινδοκίνα.

 




Β. Ο Γερμανοαυστριακός από Βιέννη μέχρι Κωνσταντινούπολη και από εκεί μέχρι Βαγδάτη.

 
 
            Η αγνόηση αυτών των δεδομένων θα ήταν εγκληματικό για την Ελλάδα, αλλά ο σιδηρόδρομος ήταν ο γρήγορο άρα και φτηνός τρόπος μεταφοράς των αγαθών, η Ελλάδα τώρα αυτή την περίοδο είναι κατακερματισμένη σε μικρές αγορές η συγκοινωνιακή προσαρμογή είναι πλέον υπαρξιακό ζήτημα.

            Η ευνοϊκή συγκυρία για την Ελλάδα είναι η οικονομική κρίση του 1870, η προσάρτηση της Θεσσαλίας και η  αύξηση της εξαγωγής σταφίδας. Δημιουργούν οι λόγοι αυτοί προϋποθέσεις εισροής κεφαλαίων.

            Η εισροή αυτή απαιτεί  ρύθμιση των χρεών του τόπου που προήλθε από δύο πτωχεύσεις και την ενεργοποίηση των κεφαλαίων της ομογένειας, που δείχνει ενδείξεις να επενδύσει στο ελληνικό περιβάλλον. Έτσι δημιουργείται μια αισιοδοξία, δεν είναι τυχαίο ότι ξεκινούν μεγάλα έργα στον Ελληνικό χώρο (οδικό δίκτυο, λιμάνια, ισθμός Κορίνθου, γέφυρα Ευρίπου, αποξήρανση Κωπαίδος κλπ)

            Ο Κουμουνδούρος το 1881 υπογράφει σύμβαση για κατασκευή πλατιών γραμμών (1,43μ)  και υπόσχεται κέρδος 5% στις εταιρείες της σύμβασης.

            Ο Τρικούπης το 1882 ακυρώνει τις συμβάσεις και προκρίνει την κατασκευή στενών γραμμών (1,0μ) δέχεται μόνο εφ άπαξ χιλιομετρική επιχορήγηση με την συμμετοχή του κράτους στα κέρδη και δικαίωμα εξαγοράς έπειτα από 15 χρόνια.


            Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η αντιπαράθεση είναι πολιτική και δείχνει την συνολική αντίληψη για τις προοπτικές της χώρας.

            Η ΠΡΩΤΗ ΛΟΓΙΚΗ: Ο Δελιγιάννης, που είναι στην ομάδα Κουμουνδούρου, θεωρεί δεδομένη την ένταξη της χώρας στον «δρόμο των Ινδιών», η Ελλάδα σαν φυσική γέφυρα Δύσης Ανατολής συντόμευε για λίγα χιλιόμετρα και κάποιες ώρες την διαδρομή και θα δεχόταν το μεγαλύτερο εμπορικό ρεύμα προς όφελος της χώρας. Κατά την λογική αυτή το δίκτυο θα έπρεπε να έχει διεθνείς προδιαγραφές (πλατιές γραμμές)  και το κράτος να περιοριστεί στην εγγύηση κέρδους του 5% προς τους κεφαλαιούχους, που πίστευαν ότι ήταν Έλληνες της διασποράς. Το σιδηροδρομικό όνειρο εντάσσεται στην υπηρεσία της Μεγάλης Ιδέας.

            Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΛΟΓΙΚΗ : Η ομάδα που εκπροσωπεί ο Τρικούπης πιστεύει ότι οι διεθνείς κατάσταση δεν ευνοεί την ιδέα της ένταξης της Ελλάδος στον «δρόμο των Ινδιών», η χώρα δεν θα αναπτυχθεί όταν μπει στο κλαμπ των πλουσίων χωρών αλλά πρέπει να αναπτυχθεί και μετά να μπει, πρέπει να εξοικονομηθούν δυνάμεις για να μπορέσει να στηρίξει μακροπρόθεσμα τις επιδιώξεις του. Άρα το  σιδηροδρομικό δίκτυο θα πρέπει να είναι υποκατάστατο του υπαρκτού οδικού δικτύου με στενές γραμμές για να είναι φτηνό στην κατασκευή του, προσφέρει επιχορήγηση 20.000 δραχμές / χιλ (όσο δηλαδή στοιχίζει για το κράτος η κατασκευή ενός χιλιομέτρου δρόμο), με την κρατική δαπάνη, ελπίζει την προώθηση ευρύτατου σιδηροδρομικού δικτύου μέσα σε 10 χρόνια, προβλέπετε ότι οι σιδηρόδρομοι τα 10 πρώτα χρόνια θα είναι ζημιογόνοι και κέρδη θα έρθουν μετά 15 χρόνια, επιπλέον υπό την απειλή εξαγοράς το κράτος θα μπορεί να κατευθύνει τις εταιρείες.

 

 


            Η εκδοχή Κουμουνδούρου - Δελιγιάννης είναι ένα δίκτυο ακτινωτό προς τις εξόδους της χώρας από την Αθήνα, πολυτελές που υποφέρει από το γεγονός ότι ο πλούτος θα έρθει από το εξωτερικό.

            Η εκδοχή Τρικούπη είναι λιτή και εσωστρεφής με μια μόνο βόρεια έξοδο διεθνών προδιαγραφών, στηρίζεται σε ρεαλιστική προσέγγιση.

 

            Η δεύτερη λογική επαληθεύτηκε όχι όμως και οι προσδοκίες για τις δυνατότητές της, χρειάστηκαν 27 χρόνια για την κατασκευή 1.600 χιλιομέτρων (μέχρι το1909) και ματαιώθηκαν 270 χιλιόμετρα στην δύσκολη ενδοχώρα της Πελοποννήσου, η επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού   ήταν πολύ μεγάλη και η επιβατική και εμπορευματική κίνηση μικρή.

            Το 1879 ο Μπίσμαρκ έγραψε: «Πιστέψαμε ότι πολλαπλασιάζοντας τους σιδηροδρόμους εφοδιάζουμε την Γερμανία μ ένα μοχλό πλουτισμού. Έγινε ακριβώς το αντίθετο. Είδαμε τα ξένα προϊόντα να εισβάλλουν στις αγορές μας , να συντρίβουν τις τιμές όλων των πραγμάτων, να σταματούν τη λειτουργία των εργοστασίων μας………..¨» . Αυτό ακριβώς συνέβει στην Ελλάδα μέχρι το 1909.


 
 

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ


Τείχος του Βερολίνου

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Τείχος είχε προγραμματίσει ο Α Χίτλερ στα Ουράλια για  να αποκλείσει τους Ρώσους από την Ευρώπη, τελικά η ιδέα του υλοποιήθηκε στο Βερολίνο για να αποκλείσει τους Γερμανούς.
 
 

Ένα από τα άπειρα σχέδια του Α Χίτλερ που θα γινόντουσαν μετά την στρατιωτική νίκη του Γ Ράιχ ήταν και η δημιουργία τείχους στα όρια της Ευρώπης για να αποκλειστούν στην Ασία οι Ρώσοι.

 

Για το ζήτημα αυτό υπάρχουν δύο μαρτυρίες.

Το Φεβρουάριο του 1944 ο Χίμλερ ανέλαβε τα ηνία της κατασκοπίας του Ράιχ, φυσικά είχε προηγηθεί η απομάκρυνση του Κανάρη, τα απομεινάρια της Αμπβερ (στα γερμανικά σημαίνει ΑΜΥΝΑ) τα συγκέντρωσε στο Kursalon του Σάλτσμπουργκ. Ο Χίμλερ έβγαλε ένα λόγο στον οποίο τους αποκάλυπτε τι σκεπτόταν σχετικά με την κατασκοπία από εκεί και πέρα, αλλά και ποια ήταν τα σχέδια του Γ Ράιχ, σχετικά με την Ανατολή τους διαβεβαίωσε ότι σε ένα χρόνο οι Ρώσοι θα καταδιώκονται πέρα από τον Βόλγα, πέρα από τα Ουράλια όρη, εκεί λοιπόν σκεπτόντουσαν να φτιάξουν ένα Σινικό τείχος, που φυσικά θα το έφτιαχναν σκλάβοι Σλάβοι και θα εμπόδιζε τους Ρώσους που θα είχαν σπρώξει πέρα των Ουραλίων να μπορούν να έχουν πρόσβαση προς την Ευρώπη.

 

Αυτά δεν ήταν λόγια του Χίμλερ αλλά απηχούσαν τις σκέψεις και τα σχέδια του ίδιου του Α Χίτλερ.

Από το 1943 συγκεκριμένα στις 25/3/1943) ο Α Χίτλερ με επιστολή του προς τον Μουσολίνι του έκανε γνωστή την σκέψη του για την δημιουργία του ανατολικού τείχους.

 
post-29-34791-700587_b.jpg
 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Την ιδέα του τείχους την εφάρμοσαν πλήθος λαών, οι Ισραηλίτες, ακόμα και οι Έλληνες.
 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Vom andern Deutschland  του Ulrich von Hassel

ΧΙΤΛΕΡ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ 1945 του Hugh Trevor Roper εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ

 

 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...