Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Εθνομάρτυρας Ιωάννης Δαλέζιος


 (Σύρος, Φεβρουάριος 1856 – Βόλος, 18 Μαρτίου 1898)

 


 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Δαλέζιος Ιωάννης, don Dalezios Ioannis.

Ο Ιωάννης Δαλέζιος ήταν καθολικός ιερέας και εθνομάρτυρας. Δολοφονήθηκε από στρατιώτες του οθωμανικού στρατού κατοχής της Θεσσαλίας το βράδυ της 18ης προς 19η Μαρτίου του 1898 στον Βόλο (6ης προς 7η, σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο), όπου ήταν εφημέριος της εκεί καθολικής εκκλησίας.

 

Γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου του 1856 στη συνοικία Βορνά της Άνω Σύρου και γονείς του ήταν ο Φραγκίσκος Δαλέζιος και η Αδελαΐδα Μαρινέλλη. Αφού έλαβε τη στοιχειώδη εκπαίδευση στο δημοτικό, φοίτησε εν συνεχεία για δύο χρόνια στο ιεροδιδασκαλείο της καθολικής επισκοπής Σύρου και τον Σεπτέμβριο του 1870 εκάρη κληρικός. Έπειτα σπούδασε για 6 χρόνια στη Γένοβα της Ιταλίας και το 1877 χειροτονήθηκε ιερέας. Το επόμενο έτος επέστρεψε στην Ελλάδα και διατέλεσε για ένα μικρό χρονικό διάστημα δάσκαλος στο δημοτικό της Άνω Σύρου. Το 1879 διορίστηκε εφημέριος στην Ποσειδωνία και το 1881 μετατέθηκε στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Γεωργίου. Το 1883 τον βρίσκει στην Αθήνα και στις 7 Δεκεμβρίου του 1884 διορίζεται εφημέριος στο Βόλο, αντικατέστησε τον Στέφανο Μαντζολίνο ως ιερέας της Καθολικής εκκλησίας Βόλου, η οποία ήταν αφιερωμένη στην Αμίαντο Σύλληψη της Θεοτόκου.

 

Στην πόλη της Μαγνησίας διακρίθηκε γρήγορα για τα πατριωτικά του φρονήματα και κέρδισε την εκτίμηση των κατοίκων ενώ σύμφωνα με πληροφορίες εφημερίδων της εποχής ήταν εύσωμος, ήπιων τόνων και δεινός εκκλησιαστικός ρήτορας.

 

Τον Φεβρουάριο του 1897, όταν έγινε γνωστή η απόβαση ελληνικών δυνάμεων υπό την αρχηγία του Τιμολέοντα Βάσσου, στον όρμο του Κολυμπαρίου κοντά στα Χανιά, έψαλε από κοινού με τον ορθόδοξο μητροπολίτη Δημητριάδος Γρηγόριο, δοξολογία. Μάλιστα δραστηριοποιήθηκε έντονα κατά τη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού Πολέμου εκείνης της χρονιάς καθώς με την έναρξη των εχθροπραξιών μετέβη στο μέτωπο της Μελούνας εμψυχώνοντας τους στρατιώτες, ενώ συνόδευε τους τραυματίες των μαχών στην Λάρισα και στο Βόλο φροντίζοντάς τους.

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μια λαμπρή μορφή καθολικού, που στάθηκε δίπλα στους Ορθόδοξους σε δύσκολους χρόνους... Η Ελλάδα τον κήρυξε Εθνομάρτυρα. 

Κατά την κατάληψη του Βόλου από τα οθωμανικά στρατεύματα (Τούρκοι ξανά καταλαμβάνουν το Βόλο μετά από περίπου 16 χρόνια ελευθερίας) δεν εγκατέλειψε την πόλη. Οι Τούρκοι μόλις πάτησαν το πόδι τους στην Θεσσαλία επέβαλαν νέους βαρύτατους φόρους και άρχισε πάλι να ανθεί η ληστεία .... «Νέοι φόροι, η παραγωγή μειώνεται, οι ληστίες είναι συχνές και οι αρρώστειες θερίζουν» .

Ένα γράμμα του καθολικού επισκόπου Αθηνών αναφέρει:

«… Η ειρήνη επιτέλους έφτασε, αλλά κρίμα! Η δυστυχία δείχνει καθημερινά το τρομερό πρόσωπο της στους κακόμοιρους κατοίκους, όπως αποδεικνύει το γράμμα του υποπρόξενου της Γαλλίας στο Βόλο της Θεσσαλίας, που σας αποστέλνω. Οι Τούρκοι είναι εκεί, και οι φτωχοί κάτοικοι βρίσκονται σε απερίγραπτες δυσκολίες χωρίς κατάλυμμα, χωρίς ψωμί, χωρίς καταφύγιο, μέσα στο καταχείμωνο. Ο εφημέριος της καθολικής εκκλησίας, ο οποίος μου ζητάει βοήθεια μου έδωσε αυτές τις πληροφορίες. Σας ικετεύω να συνεχίσετε να παράχετε την προστασία σας και το φιλανθρωπικό σας έργο στο αδελφό ποίμνιο.» .

 

Μάλιστα,στις 15 Μαρτίου του 1898 έψαλε δοξολογία υπέρ της διάσωσης του βασιλιά Γεωργίου Α', εναντίον του οποίου είχε γίνει την προηγούμενη ημέρα απόπειρα δολοφονίας κοντά στο Παλαιό Φάληρο, η οποία συνοδεύτηκε από έναν πύρινο λόγο εναντίον των στρατευμάτων κατοχής. Αυτός ο λόγος, φαίνεται πως ερέθισε τις αρχές κατοχής. Λίγες μέρες αργότερα,το βράδυ της 18ης προς 19η Μαρτίου, ο Δαλέζιος δέχτηκε δολοφονική επίθεση εντός του καθολικού ναού, τον οποίο χρησιμοποιούσε και ως κατοικία, που είχε ως αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό και τον θάνατό του λίγη ώρα αργότερα ενώ του παρέσχονταν οι πρώτες βοήθειες.

 

Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε την επόμενη ημέρα στον Ορθόδοξο Μητροπολιτικό Ναό από τον Μητροπολίτη Δημητριάδος, χοροστατούντος του ορθόδοξου μητροπολίτη Γρηγορίου και παρουσία διάφορων επισήμων (πρόξενοι Γαλλίας, Ρωσίας, Αγγλίας, Αυστρίας αλλά και οι οθωμανικές αρχές) αλλά και πλήθους κόσμου όχι μόνο από τον Βόλο αλλά και από γειτονικά χωρία.

 

Αν και οι οθωμανικές αρχές προσπάθησαν να επιρρίψουν με διάφορα τεχνάσματα τις ευθύνες για τη δολοφονία σε Έλληνες, τόσο οι καταθέσεις των ανθρώπων που περιέθαλψαν τον πατέρα Ιωάννη, όσο και οι μαρτυρίες του Τούρκου ανθυπολοχαγού Τεφήκ μπέη αλλά και ενός Αλβανού αξιωματικού κατεδείκνυαν την ευθύνη ανδρών του οθωμανικού στρατού.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η παλιά καθολική εκκλησία που καταστράφηκε από τους σεισμούς του 1955, και η καθολική κοινότητα Βόλου  σε μια  γιορτή του χρίσματος στα 1954-55.


Ένα  γράμμα του Ροζού στον καθολικό αρχιεπίσκοπο. αναφέρει:

 

«Επίσκοπε

Τώρα που τα γεγονότα στην Θεσσαλία φαίνονται να έχουν κάποια κατάληξη, θα ήθελα να σας επισημάνω την αξιέπαινη συμπεριφορά του εφημερίου [στο Βόλο] κ. Δαλεζίου κατά την θλιβερή περίοδο που περνάμε. Ο εφημέριος μας, πέρα από την εξαιρετική εκκλησιαστική προσφορά του, έχει επιδείξει φιλανθρωπία και αφιέρωση που ξεπερνάνε τα ανθρώπινα όρια. Έκανε την εκκλησία του άσυλο (η οποία είναι κάτω από την προστασία της Γαλλίας) και κατα την διάρκεια της τουρκικής κατοχής βοηθάει όλους, χωρίς εξαίρεση, φτωχούς και πλούσιους. Δεν δίστασε παρόλες τις ελλείψεις να μοιραστεί και το ψωμί του μ΄αυτούς που πεινάνε.».

 
Το 1920 πραγματοποιήθηκε η μεταφορά των οστών του εθνομάρτυρα Ιωάννη Δαλεζίου στον καθολικό ναό της Παναχράντου στον Βόλο ενώ σήμερα, προτομές του βρίσκονται τόσο στο Βόλο όσο και στην πατρίδα του, Άνω Σύρο. Εκατό χρόνια μετά τη δολοφονία του, αναγέρθηκε προτομή του στον περίβολο της Καθολικής Εκκλησίας Βόλου. Προτομή του βρίσκεται  στην Άνω Σύρο, κοντά στη Μητρόπολη.

Σήμερα η συγγραφέας Κάθυ Χαμ που ζει πια σχεδόν πάντα στον Βόλο και μιλά πολύ όμορφα Ελληνικά αναφέρει ότι ο Δον Ιωάννης Δαλέζιος (1856-1898), ήταν πρώτος θείος της γιαγιάς της Κάθυ Χαμ:

«Η προγιαγιά μου Αδελαΐδα, έγκυος τότε, είχε έρθει από την Ιταλία, από την Τζένοα, να δει τον δίδυμο αδελφό της που ήταν ο Ντον Τζιοβάνι Νταλέσιο (Δαλέζιος), και γέννησε πρόωρα τη γιαγιά μου εκεί, το 1895.

Επιπλέον, η γιαγιά μου λεγόταν Κατερίνα Καλβοκορέση, το γένος Καπώνη, και ο αδελφός της συμμετείχε στην πολιτική ομάδα των φοιτητών που οργάνωσε τη δολοφονία του αρχιδούκα Φερδινάνδου της Αυστρίας, η οποία πυροδότησε την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1914» .




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Προτομή του Εθνομάρτυρα  Δον Ιωάννη Δαλέζιου.



Βιβλιογραφία

 

Δρ. Μάρκου Ν. Ρούσσου: Επιφανείς  Συριανοί,  Εκδόσεις Κίνησης Καθολικών Επιστημόνων και Διανοουμένων Ελλάδας, Αθήνα 1986.

“Ο εθνομάρτυρας Ιωάννης Δαλέζιος (1856-1898) και η Καθολική κοινότητα Βόλου”. Έκδοση Καθολικής Εκκλησίας Βόλου. Αθήνα, 1993

Εφημερίδα Σκριπτ.
Εφημερίδα Εσπερινή Ακρόπολις.

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΗΔΙΟΥ




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το Παλαμήδι το σπουδαιότερο κάστρο που κρατούσαν οι Έλληνες κατά την Επανάσταση.



Μετά την δεινή θέση που βρέθηκε η φρουρά του Παλαμηδίου αποφάσισαν να παραδοθούν «...έκαμαν Συνέλευσιν, υπόγραψαν την Συνθήκη και την έστειλαν με τα κλειδιά. Ο Αλή-Πασάς και άλλος ένας Πασάς δεν υπόγραψαν διατί εφοβούντο από τον Σουλτάνο...».

Τώρα ότι πράματα αξίας υπήρχαν τα συγκέντρωσαν άνθρωποι του Κολοκοτρώνη σε τζαμιά «...και έστειλα ανθρώπους κ εμάζωναν τα πράγματα τα Τούρκικα εις τα τζαμιά...».

Ταυτόχρονα έγραψε στην Ύδρα και στις Σπέτσες να στείλουν καράβια για μπαρκάρουν τους Τούρκους, το δε Κάστρο το είχε κλείσει για να μη γίνουν καταχρήσεις και πλατσικολόγημα.

Τους Τούρκους, όταν ήρθαν τα καράβια από τα νησιά τους μπάρκαρε για την Σμύρνη, τα καράβια για αυτή την μεταφορά ζήτησαν 110.000 γρόσια  που βρέθηκε από τα λάφυρα που είχαν μαζέψει στα τζαμιά και αυτά ήταν ασημικά και λοιπά είδη αξίας «...έδοσα ασημικά και σκουτικά δια τον ναύλον τους...», τα υπόλοιπα «...το λοιπόν το άρπαξαν οι Έλληνες, χρήματα μετρητά δεν ευρέθηκαν, διότι τα είχαν εξοδεμένα δια ζωοτροφάς εις την πολιορκίαν...».

Και ότι έμεινε μεταφέρθηκε στου Αγά Πασά το σπίτι και βγήκαν σε δημοπρασία και ότι μάζεψαν από αυτή την δημοπρασία «...κάθε επαρχία και τα νησιά επήραν το ανάλογον τους. Έτζι εγλύτωσα και απ αυτήν την έγνοιαν του Αναπλιού.» .

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ του Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ



 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ο αρχιστράτηγος Αναστάσιος Παπούλας.
 

H Ελλάδα ετοιμάζεται να δώσει τον υπερ πάντων αγώνα, ήδη έχει αποτύχει η πρώτη προσπάθεια κατάληψης της γραμμής Αφιόν Καραχισάρ - Εσκί Σεχίρ ό Ισμέτ έχει κερδίσει μια αμυντική νίκη.
 
 Στο Κορδελιό πραγματοποιείται η καθοριστική σύσκεψη για την πορεία της εκστρατείας, περιγράφει ο Δουσμάνης:

«Την επομένης (30 Μαΐου 1921) , περί 10,30 πμ ο Θεοτόκης μου είπεν ότι ο Γούναρης θέλει να ομιλήσωμεν ιδιαιτέρως. Πράγματι κατήλθομεν εις την αίθουσαν του Κυβερνήτου και εκεί ο Γούναρης με ύφος ωσεί να ήθελε να με καθυποτάξει ευθύς εξ αρχής μοι είπεν : «Έχω παράπονα μαζί σου, διότι είπες ότι απεκάλεσα τον Παπούλα γάιδαρον» ».

 

Ο Δουσμάνης απάντησε καταφατικά  γιατί πράγματι τον χαρακτηρισμό αυτό είχε κάνει ο πρωθυπουργός σε υπουργικό συμβούλιο.

Τότε ο Γούναρης του απάντησε ότι ναι είπε γάιδαρο τον Παπούλα (που διεύθυνε τον πόλεμο στην Μ Ασία) αλλά δεν έπρεπε να επαναληφθεί, και ο Δουσμάνης με αφέλεια απάντησε: « Δεν το ήξερα αυτό… Τώρα όμως ότε ακούω ότι δεν θέλεις να γνωσθή η περί αυτού γνώμη σου, δεν θα το επαναλάβω».

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : ΕΥΖΩΝΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΣΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΟ ΚΟΡΔΕΛΙΟ.
 

Αστειότητες την στιγμή που η πατρίδα έπαιζε την μοίρα της, από ανθρώπους που είχαν διχάσει το Έθνος και ήταν και μεταξύ τους διχασμένοι. Την διοίκηση του στρατού την είχαν εμπιστευτεί σε έναν γάιδαρο.

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ του Σ. Ι. Καργάκου εκδόσεις Realnews τόμος ΙΙ

 

ΑΠΟΜΝΗΜΗΝΕΥΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΖΗΣΑ του Βίκτωρα Δουσμάνη

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ


 

 

Στις 20 Δεκεμβρίου 1940 ο πρέσβυς της Γερμανίας (1936-1941)  πρίγκιπας Βίκτωρ φον Έρμπαχ (Viktor Prinz zu Erbach-Schönberg , 26/9/1880 - 27/4/1967 στο Μόναχο) συναντήθηκε με τον Ιωάννη Μεταξά.

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Viktor Prinz zu Erbach-Schönberg  πρέσβης του Γ Ράχ στην Ελλάδα από το 1936 έως το 1941.



Ο Ι Μεταξάς αναφέρθηκε στην απρόκλητη επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδος και μεταξύ των άλλων είπε:

 

«... Δια τον λόγο αυτόν η Ελλάς εσηκώθη σαν ένας άνθρωπος και θα αντισταθώμεν μέχρι τέλους, δηλαδή έως ότου η Ιταλία εκδιωχθή από τα Βαλκάνια...».

 

Ο Γερμανός πρέσβης Βίκτωρ φον Έρμπαχ ρώτησε αν η συμμαχία Ελλάδος – Μ Βρετανίας στρεφόταν κατά του Γ Ράιχ.

 

Ο Ι Μεταξάς δεν μάσησε τα λόγια του, του είπε:

«Αν μας αγγίσετε εις τα Βαλκάνια, βεβαίως!».

Αυτό απηχούσε τις προθέσεις του Ιωάννη Μεταξά απέναντι στην Γερμανία και ουσιαστικά ήταν το δεύτερο ΟΧΙ αυτή την φορά απέναντι στους Γερμανούς.

Μετά το τέλος της συνάντησης ο Ι Μεταξάς έγραφε στο ημερολόγιό του

«Ευτυχώς η επίσκεψις του Γερμανού δεν είχε κακά αποτελέσματα. Στην αρχή -χθες- ενόμισα ότι θα επήρχετο ρήξις. Και ότι οι Γερμανοί θα μας επίεζαν με απειλάς.Ευτυχώς τίποτε από αυτά. Ήμουν έτοιμος για όλα…» .

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ του Μάνου Ν Χατζηδάκη εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ

 

 

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

Η ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΓΟΥ



Μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους Γερμανούς και την δημιουργία της πρώτης κατοχικής Κυβέρνησης, ο Αλέξανδρος Παπάγος τέθηκε σε κατ οίκον περιορισμό.
 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Αλ  Παπάγος σε γερμανικό στρατόπεδο αιχμάλωτος.
 

Η κυβέρνηση Τσολάκογλου θέλησε να δικάσει κυρίως τον Παπάγο (ο οποίος ήταν στην Αθήνα) και ανέθεσε σε επιτροπή υπό την προεδρεία του Αντιστρατήγου ε.α. Δ Καθενιώτη να υποβάλει έκθεση για τον πόλεμο 40-41(φυσικά αρνητική, ώστε να οδηγηθεί ο Αρχιστράτηγος σε εκτελεστικό απόσπασμα)  η υπόθεση αυτή όμως ναυάγησε και έτσι προσπάθησε να συμφιλιωθεί μαζί του εξασφαλίθζοντάς του κάποιο εισόδημα.

Μόλις ο Αλ Παπάγος έμαθε ότι δια Νομοθετικού διαταγματος θα χωρηγείτο σύνταξη στους Ανώτατους Αηιωματικούς και τους Αρχιστρατήγους των πολέμων 1917-23 και 1940-41 έστειλε εξώδικον δήλωσή.

Η δήλωση αυτή του Αλ Παπάγου αποτελεί αντιστασιακή πράξη και είναι η πιό κάτω:

«Αθήναι τη 19 Ιανουαρίου 1942

Ο ε.α. Αντιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος τέως Αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού.

Προς το Υπουργείον Εθνικής Αμύνης και το Υπουργείον Οικονομικών.

Έχων υπόψιν πληροφορίαν δημοσιευθείσαν εν τη εφημερίδι <Καθημερινη> της 18ης Ιανουαρίου 1942, καθ ην πρόκειται δια νομοθετικού διατάγματος  να χορηγηθεί ειδική σύνταξις εις τους διατελέσαντας Αρχιστρατήγους των πολέμων 1917-23 και 1940-41, ως και εις άλλους Ανώτατους Αξιωματικούς, λαμβάνω την τιμήν να δηλώσω υμίν ότι, το κατ εμέ, δεν θα αποδεχτώ τοιαύτην ειδικήν σύνταξιν τυχόν χορηγηθησόμενην εμοί συμφώνως τη εν λόγω πληροφορίαν.

Αρμόδιος Δικαστικός Επιμελητής.

Επιδοτω νομίμως, αντιγράφων ολόκληρον εν τοις επιδοτηρίοι; Του.

Ο Δηλών

Α Παπάγος

Αρ 5645 αποδεικτικόν....».

 

 

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΓΟΣ του Ηλία Ηλιόπουλου εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ

ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ του C M Woodhouse

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΧΙΟΠΟΛΙΤΗΣ


 

 

 

Ο ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΤΩΝ ΚΥΔΩΝΙΩΝ

 

 



           

            Στην Καβάλα το 1790  διοικούσε διορισμένος από τον Σουλτάνο ο Μουσταφαγάς, θεριό χριστιανομάχος, για το τίποτα κρέμαγε, έγδερνε, έκοβε κεφάλια των γκιαούρηδων, οι φυλακές του πάντα γεμάτες, και καμάρι είχε να αλλαξοπιστήσει τους χριστιανούς. Οι Τούρκοι τον είχαν για άγιο και οι χριστιανοί για το θεριό της αποκάλυψης. Είχε διορίσει λοιπόν μπεχλιβάνη έναν Καραμανλή, αυτός λοιπόν ο άνθρωπος μαζί με τον βοηθό του έναν Αρβανίτη  κατέβαινε στα κρατητήρια που πάντα ήταν γεμάτα από Ρωμιούς και σαν τον μακελάρη διάλεγε χριστιανούς που μετά τους έσφαζε, τόσο τρομερός ήταν που από στόμα σε στόμα ακουγόταν ότι με το αίμα τους ο Αρβανίτης ζύμωνε ψωμί για τον Μουσταφαγά.

            Μια μέρα κάποια χριστιανόπουλα μπήκαν στο μποστάνι ενός Τούρκου,  να παίξουν και  να φάνε καρπούζια, το γεγονός είναι ότι ο Τούρκος τα είδε και τα πυροβόλησε, τότε αυτά λάκισαν μα το μικρότερο έμεινε στον τόπο φοβισμένο, το άρπαξε λοιπόν ο Τούρκος και γραμμή για τον Μουσταφαγά, αυτός κατάλαβε ότι παιδιακίσια πράγματα ήταν αλλά επειδή ήθελε να τρομάξει το παιδί το έστειλε στο μπουντρούμι, την άλλη μέρα το έδωκε το παιδί σε Τούρκο φαμελίτη που τον έλεγαν Καρά Αλί  με την παραγγελιά να κάμει το παιδί μωαμεθανό.
 
 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Άγιος Γώργιος ό Χιοπολίτης. Δια χειρός Φωτίου Κόντογλου.

Ο Γιωργάκης  Πυτιώτης, παιδί ορφανό από εννιά μηνών είχε χάσει την μάνα του την κυρά Αγγερού,  ο πατέρα του ονομαζόταν  Παρασκευάς  ναυτικός που ξενοδούλευε ξαναπαντρεύτηκε, έτσι ο Γεώργιος είχε πια την φροντίδα της μητρυιάς,  έμαθε τα πρώτα γράμματα στο χωριό του το Πυτιό της Χίου όταν έγινε 11 χρονών μπήκε δίπλα σε τεχνίτη ξυλουργό ονόματι Βισεντζή για να μάθει την τέχνη, ο άνθρωπος αυτός ήταν ταλιαδούρος* στα Ψαρά που είχαν πάει να φτιάξουν το τέμπλο της εκκλησίας έπιασε φιλίες με συνομίληκους του και μια μέρα κρυφά από τον Βισεντζή έφυγε με ένα πλοίο για την Καβάλα, έτσι  από το Πυτιός της  Χίο που γεννήθηκε μετά την περιπέτεια στο μποστάνι και μετά στο μπουντρούμι τώρα ζούσε τώρα  δίπλα στον Καρά Αλί, ο οποίος από την πρώτη στιγμή έβαλε σκοπό να τον τουρκέψει, τον έντυσε τούρκικα, τον ταΐσε τον καλόπιασε και σαν θέλησε να γυρίσει το παιδί στους δικούς του, τότε του το ξέκοψε «εδώ πια είναι το σπίτι σου».

 

ΤΟΥΡΚΟΠΟΥΛΟ

 

Σαν πέρασε λίγος καιρός ο Καρά Αλί   πήγε το παιδί στο Μουσταφαγά, ο οποίος του είπε ότι πατέρας του ήταν ο Καρά Αλί   και αμέσως μπήκε στο θέμα, να σταματήσει να κάνει τον σταυρό του και να μιλά τούρκικα, αλλιώς…. Το παιδί τρόμαξε και σύντομα κούνησε ναι το κεφάλι του και από εκεί και πέρα του αλλάξανε το όνομα και το Γιώργος έγινε Αχμέτ….

Μα σαν μεγάλωσε λίγο ακόμα ο Αχμέτ σκεπτόταν πια τι έκανε, ντρεπόταν και απέφευγε τους Ρωμιούς, έφερνε στον νου του τους γονείς του, την πατρίδα του την Χίο, τους συγγενείς του και όλο πιο πολύ αποκοβόταν από παρέες και θλιβόταν. Εν τω μεταξύ ο  Καρά Αλί   σαν γίνηκε το δικό του τον έδιωξε από το σπίτι, διότι πολλά παιδιά δικά του είχε να θρέψει  και το ξένο παιδί περίσσευε, για να είναι ένταξη όμως τον έκανε ναυτικό σε τούρκικο πλοίο.

Στα ταξίδια του άλλαξε διάφορα  πλοία μα πάντα έβλεπε τους Ρωμιούς από μακριά και οι παιδικές αναμνήσεις τον παίδευαν… Μια μέρα στην Χίο στο λιμάνι τον είδε κάποιος χριστιανός συγγενής του πατέρα του, άρχισε λοιπόν να τον παρατηρεί  επίμονα, σύντομα τον πλησίασε και χωρίς λόγια πολλά του είπε: «Γιώργη εσύ είσαι;», ταράχτηκε ο Αχμέτ και χωρίς να απαντήσει γρήγορα έφυγε και μπήκε στο πλοίο που δούλευε, τον έβλεπαν οι Τούρκοι σκεπτικό και μουρμούριζαν όλο υπονοούμενα… μα ο Αχμέτ ξένος από τους Ρωμιούς τώρα άρχισε να γίνεται ξένος και με τους Τούρκους, μόνο ο Ρωμιός καπετάνιος  που τον αναγνώρισε όλο έξω από το πλοίο του ήταν και όλο ματιές του έριχνε. Ένα βράδυ λοιπόν το αποφάσισε «Εγώ χριστιανός είμαι και άλλο Τούρκος δεν μένω» και χωρίς άλλη σκέψη κατέβητε από το καΐκι και με οικονομίες που είχε χάραμα βρέθηκε κοντά στον ναυτικό συγγενή του, με λίγα λόγια του διηγήθηκε την περιπέτεια του και ζήτησε βοήθεια, αυτός σύντομα τον προμήθευσε με Ρωμαίικα ρούχα και χωρίς κανείς να πάρει είδηση τον έκρυψε στο αμπάρι του καϊκιού του και πλώρη έξω από το λιμάνι, σύντομα το καΐκι βρέθηκε στα νερά της Μυτιλήνης και από εκεί στο λιμάνι του Αϊβαλιού.

 





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Άγιος Γεώργιος Χιλιοπολίτης στον Διόνυσος Αττικής.

 

ΣΤΟ ΑΪΒΑΛΙ 

 

 

            Στην Ελληνική αυτή πολιτεία της ανατολής ο Αχμέτ έγινε Γιώργης πάλι, βρήκε το γέλιο του,  απόκτησε φίλους και ο κόσμος τον αγαπούσε, έπιασε δουλειά σε κτήματα ώστε να απομακρυνθεί από τα λιμάνια ,   έμεινε κοντά σε μια γριά στην οποία της είπε την ιστορία του και η ζωή του πια ήταν δουλειά σπίτι και εκκλησία, χριστιανός από τους καλύτερους.

            Μα ο Γιώργος τώρα νέος πια ερωτεύτηκε και έστειλε την «μάνα» του να ζητήσει την κοπέλα, όμως η γυναίκα αυτή είπε το μυστικό του Γιώργη στα πεθερικά του δίστασαν οι άνθρωποι αλλά ο Γιώργης ήταν το καλύτερο παλικάρι του Αϊβαλιού και είπαν ναι στην πρόταση.

            Μα αλλιώς ήταν γραμμένο… η νύφη είχε αδελφό ένα διεστραμμένο άτομο, καβγατζή και δεν άργησε να λογοφέρει με   τον Γιώργη, για εκδίκηση πήγε και πρόδωσε το μυστικό του στον Αγά της πόλης «ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΕ»!!!

Που να κρυφτεί; Οι Τούρκοι τον έψαχναν παντού, ώσπου μια μέρα λαμπροφορέθηκε και ξεκίνησε για να παραδοθεί, όλη η πολιτεία περίμενε με κομμένη ανάσα .

            Ο Γιώργης παρουσιάστηκε λοιπόν στον Αγά 8 Νοεμβρίου 1807 την ημέρα των Ταξιαρχών αυτός  τον δέχτηκε με καλοπιάσματα και συμβουλές,  Αχμέτ τον ανέβαζε Αχμέτ τον κατέβαζε και σαν ήρθε η ώρα να μιλήσει το παλικάρι ορθά κοφτά του είπε: «Εγώ Γιώργης βαφτήστηκα , και παιδάκι μακριά από τους γονείς μου, με ταξίματα και φοβέρες Αχμέτ με σουνετέψανε*. Τώρα λοιπόν απόφαση μου είναι Γιώργος να πεθάνω». Από εκεί και μετά όσα παινέματα και αν του είπαν, όσες συμβουλές, όλα τα λόγια των «γνωστικών» κανένα  αποτέλεσμα δεν έφεραν….

            Ο Αγάς τον έστειλε στο συμβούλιο συνοδεία, όπως ο Χριστός από τον Άνα στον Καϊάφα,  οι εξευτελισμοί να φανεί η περιτομή μπρος σε Τούρκους και Ρωμιούς, οι απειλές όλα ο Γιώργος τα αντιμετώπισε σαν Χριστιανός όπως ο Χριστός με καρτερία και απόφαση να μη ξαναγίνει Τούρκος, τόσο περήφανα αντιμετώπισε τους Τούρκους που οι παρόντες χριστιανοί έβλεπαν τον Γιώργο με άλλα μάτια.

            Δέκα επτά ημέρες τον τυράννησαν, βάσανο που να σκεφτεί ο άνθρωπος δεν το άφησαν οι σταυρωτήδες του, μα να αλλάξουν τον Γιώργο σε Αχμέτ δεν το μπορούσαν, σαν είδαν και αποείδαν πήραν την απόφαση να του κόψουν το κεφάλι….

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Γεώργιος ὁ Νεομάρτυρας μαρτύρησε (26 Νοεμβρίου 1807) απεικόνιση του Αγίου  από τον Φ Κόντογλου.

 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

 



            25 Νοέμβρη  μυστικά παράγγειλε στους δικούς του ότι θέλει να κοινωνήσει, έτσι ένας παπάς μεταμφιεσμένος  πιάστηκε τάχα σε καυγά, οι Τούρκοι τον πήγαν στην φυλακή εκεί μπόρεσε να ξομολογήσει και να μεταλάβει το παλικάρι. Ξημέρωσε η μέρα 26 Νοεμβρίου 1807 οι Τούρκοι είχαν μεταφέρει μια μεγάλη πλάκα στη μέση του παζαριού (συγκεκριμένα μπροστά στο μετέπειτα κατάστημα του Αδ Πατρικέλλη παραπλεύρως του ζαχαροπλαστείου του Μιχαήλ Σάλτα), γύρω τριγύρα οι Ρωμιοί χλωμοί στενάχωροι παρακολουθούσαν, ο Αγάς σε εξέδρα με το συμβούλιο για να δουν το τέλος του Γιώργη, τρόμαξαν οι Τούρκοι και είχαν ήδη μαζέψει στρατό από την Πέργαμο μη και γίνει καμιά φασαρία, όλη η πόλης στο ποδάρι οι μισοί στο παζάρι και οι παπάδες με τους άλλους στις εκκλησιές  από το βράδυ, ολονυκτία και «κύριε ελέησον» για τον αγώνα του μάρτυρα…

            Στην πλάκα δίπλα καθόταν ο μπόγιας ο Χασάν από την Προύσα, δίπλα σε κάθε ρωμιό  και ένας οπλισμένος Τούρκος γέμισε ο τόπος ζεϊμπέκηδες  και μπασιμπουζούκηδες μα να τον φέρνουν, ο Γιώργος  ατάραχος κακοπαθημένος  χαιρετούσε με ένα γνέψιμο της κεφαλής τους κατοίκους του Αϊβαλιού, ανατριχίλα σ΄ όλους Τούρκους και Έλληνες . Ο Αγάς την τελευταία στιγμή κάτι θέλησε να πει για να δείξει την γενναιοψυχία του μα ο Γιώργος τίποτα δεν τον άφησε να αρθρώσει μήτε καλό μήτε κακό, έσκυψε το κεφάλι του στην πέτρα αφήνοντας τον εκεί κατά μεσίς άφωνο ντροπιασμένο ηττημένο, ένα μουρμουρητά ακούστηκε από το παζάρι και κάποιες φωνές   ακουστήκαν «Αφερίμ Γιώργη».  Ο μπόγια με στομωμένο μαχαίρι ώρες παίδεψε τον μάρτυρα μέχρι να τον αποτελειώσει και όταν τελείωσε το έργο του σήκωσε το κεφάλι του ψηλά να το δει ο Αγάς  και οι χριστιανοί να φοβηθούν, μα οι χριστιανοί τι και αν δίπλα τους είχαν οπλισμένους ζαπτιέδες παίρνοντας δύναμη από το αίμα του Γιώργη  χίμηξαν πάνω στο ζεστό κορμί και άλλος ασπαζόταν το λείψανο, άλλος έπαιρνε ένα κομμάτι από το ρούχο του, άλλος μάζευε με το πουκάμισό του λίγο από το αίμα του, για όλους ο Γιώργος ήταν πια ΑΓΙΟΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ  και οι Τούρκοι με ραβδιά χτυπούσαν το πλήθος που πίσω δεν έκανε, μάχη γίνηκε ώσπου να καταφέρουν να πάρουν στο κονάκι του Αγά το άψυχο κορμί του Αγίου.

            Την επόμενη οι Αιβαλιώτες ζήτησαν το σώμα του Αγίου από τους Τούρκους μα αυτοί  αρνήθηκαν και το πέταξαν  στην θάλασσα αφού του έδεσαν μεγάλες πέτρες, μετά από μέρες  δύο τρία παλικάρια πήγαν και το πήραν και το θάψαν στο μικρό νησί Νησοπούλα έξω από την πόλη, μετά από χρόνια κρυφά γίνηκε ανακομιδή του Νεομάρτυρα,  την κάρα του αφού την ασήμωσαν μαζί με το σώμα του τα τοποθέτησαν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στο Άγιο Βήμα δεξιά τω εισερχομένω. Αργότερα στο μέρος που έγινε ο αποκεφαλισμός τοποθετήθηκε κιγκλίδωμα και  κάθε επέτειο στηνόταν προσκυνητάριο, εκτίθετο σε προσκύνημα η πέτρα που εσφάγη.   

            Η αρραβωνιαστικιά του έζησε και γέρασε, λένε ότι κάθε τόσο τον έβλεπε και όσο του στάθηκε πιστή και ελεύθερη  της άφηνε κάθε μέρα ένα νόμισμα στο τζάκι για την συντήρησή της.

 

 
Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ

 

 

Τον άγιο τον πρωτοζωγράφησε ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες της θυσίας του ο Ντάντινας, μετά δε ο φημισμένος  αγιογράφος  Γιώργης Αγραφιώτης, ο Διδότος γράφει ότι ο ζωγράφος Ραφαήλ απεικόνισε το μαρτύριο του με ζωηρά χρώματα,   αργότερα ο Φώτης Κόντογλου έφτιαξε περίτεχνες αγιογραφίες για τον ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΤΟΝ ΧΙΟΠΟΛΙΤΗ. Για την ζωή του αγίου έχουμε πληροφορίες από διαφόρους φιλομάρτυρας και έχουν διασταυρωθεί και είναι αληθέστατοι, εξ άλλου έχει γράψει για το μαρτύριο του πρώτα ο ιερομόναχος της εποχής εκείνης Νικηφόρος ο εκ Χίου, αργότερα ο θεολόγος καθηγητής και ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Μυτιλήνης Σωτηρίου  και τέλος με γλαφυρό και έξοχο τρόπο ο μέγας Κυδωνεύς  Φώτης Κόντογλου.

Τέλος ένας Αιβαλιώτης παπάς,  ο παπα - Κατσαρέλι έγραψε την ακολουθία του και το απολυτίκιο του :

            «Πληθύς Κυδωνέων, εν ωδαίς ευφημήσωεν ημών τον πολιούχον και της Χλιου το βλάστημα, της πίστεως πρόμαχον θερμόν, Γεώργιον οπλίτην τον στερρόν, επλάκη γαρ γενναίως τω δυσμενεί και τούτω κατηκόντισεν, όθεν εν ουρανοίς στεφηφορών μάρτυσι συναγάλλεται και ημίν εξευμενίζεται τον μόνον φιλάνθρωπον».

 

 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 όλα άλλαξαν. Οι Κυδωνιάτες σκόρπισαν, αλλά ποτέ δεν λησμόνησαν τον άγιό τους. Τον νιώθουν όλοι προστάτη τους. Στις Νέες Κυδωνιές Λέσβου τον γιορτάζουν πανηγυρικά κάθε χρόνο.

 

            Στην πόλη των Κυδωνιών οι 17 ημέρες που κράτησε το μαρτύριο του ( κατ’ οικονομία 15 ημέρες, δηλαδή το πρώτο 15ημερο του Νοεμβρίου ) διενεργούταν διάφορες λαογραφικές εκδηλώσεις:

Ø  Για να γλυκάνει η πίκρα, όπως έλεγαν,  έκαναν χαλβά και τον μοίραζαν τα σπίτια μεταξύ τους .

Ø  Υπήρχε το έθιμο να κάμουν στα σπίτια τους τηγανίτες ή λουκουμάδες και αργότερα θεωρούσαν καλό για την παραγωγή τους να δοκιμάζουν τα καινούργια αγουρέλαια.

Ø  Στα χαλβατζίδικα έφτιαχναν τον κοκκαλένιο χαλβά, τα πτάρια, που του έδιναν σχήμα μικρής πίτας με σουσάμι.

Ø  Την περίοδο αυτή υπήρχε το έθιμο των «χοιροσφαγείων» δηλαδή μια ολόκληρη τελετή σφαγής χοίρου και την διατήρηση χοιρινού κρέατος για την οικογένεια, αυτή η ιεροτελεστία κατέληγε πάντα σε γλέντι με ποτά τοπικά τραγούδια με συνοδεία του τσιβούρι ( ταμπουράς), χορούς κλπ  .

                                                                                   

 

 

 

  • Σουνάτεμα = Μουσουλμανική περιτομή
  • Ταλιαδούρος = Ειδικότητα ξυλουργού να κάνει εικονοστάσια τέμπλα κλπ

 

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2017

Η μεγαλύτερη λέξη που έχει καταγραφεί.


Η ελληνική γλώσσα κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ καθώς η μεγαλύτερη πραγματική λέξη στον κόσμο υπάρχει στο έργο ”Εκκλησιάζουσες” του Αριστοφάνη και αποτελείται από 172 γράμματα, 27 συνθετικά και 78 συλλαβές!
 
 

Ο Αριστοφάνης μέσα σε 172 γράμματα περιγράφει μια ολόκληρη συνταγή μαγειρικής, η οποία περιλαμβάνει ένα συνονθύλευμα τροφών! Η αριστοφανική λέξη βρίσκεται στους στίχους 1169-1175.

Πρόκειται για μια συνταγή, η οποία περιγράφεται εξ’ ολοκλήρου σε μία τεράστια, σύνθετη λέξη.

Την εκφωνεί η χορωδία, όταν παρουσιάζεται το συμπόσιο που ετοιμάζεται προς τιμήν του νέου γυναικοκρατούμενου καθεστώτος.και έχει καταγραφεί στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες:

 

λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανοδριμυποτριμματοσιλφιολιπαρομελιτοκατακεχυμενοκιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστεραλεκτρυονοπτοπιφαλλιδοκιγκλοπελειολαγῳοσιραιοβαφητραγανοπτερυγών…

 

Ο λεξιλογικός αυτός “σιδηρόδρομος” είναι δύσκολο να διαβαστεί απνευστί, ενώ με μια μικρή προσπάθεια μπορούμε να μεταφράσουμε:

 

-πάστοπεταλίδο-γαλεοσάλαχο-τούρσοπιπεράτο-μυαλοκόμματα-

 

-μελοπερεχύτο-μυτζηθρότυρο-τρύγονοκοτσύφο-τσιχλοπίτσουνα -

 

-ψήτοσουσουράδο-κοτοκέφαλα-άγριοπεριστέρο-λαγοκούνελα -

 

-στράγαλοπετμέζο-φτερουγόδιπλες.

 

Μια πιό περιγραφική μετάφραση είναι η πιό κάτω:

«Ένα πιάτο με φέτες ψαριών, καρχαρία και κομμάτια από κεφάλι σκυλόψαρου, που δημιουργούν μια μίξη με έντονη, πικάντικη γεύση. Κάβουρα με μέλι, τσίχλα και κοτσύφι από πάνω, αγριοπερίστερο, ένα κανονικό περιστέρι, λίγο ψητό κοτόπουλο, ένα λαγό κρασάτο και τραγανές φτερούγες για βουτήγματα».

 


 

Το podium-arts.com ηχογράφησε τη λέξη, όπως θα προφερόταν στο αρχαίο ελληνικό θέατρο.

Μπορείτε να την ακούσετε εδώ:

 

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

ΜΑΖΕΨΤΕ ΚΟΧΥΛΙΑ



Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας Αύγουστος Γερμανικός (31 Αυγούστου 12 – 24 Ιανουαρίου 41), πιο γνωστός από το προσωνύμιο Καλιγούλας, ήταν ο τρίτος Ρωμαίος Αυτοκράτορας, βασιλεύοντας από τις 18 Μαρτίου 37 μχ έως τη δολοφονία του στις 24 Ιανουαρίου 41 μχ. (Ο Καλιγούλας έγινε Αυτοκράτορας σε ηλικία 24 ετών και πέθανε μετά τρία έτη, δέκα μήνες και οκτώ ημέρες . Ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας, που δολοφονήθηκε απ’ τους υπηκόους του.) Ο Καλιγούλας ήταν μέλος του οίκου των κυβερνητών συμβατικά γνωστού ως η Δυναστεία Ιουλίων-Κλαυδίων.

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Καλιγούλας ο παρανοϊκός Ρωμαίος αυτοκράτωρ.



Ο πατέρας του Καλιγούλα, Γερμανικός, ανιψιός και υιοθετημένος υιός του αυτοκράτορα Τιβέριου, ήταν ένας πολύ επιτυχημένος στρατηγός και μια από τις πιο αγαπημένες μορφές της Ρώμης. Ο νεαρός Γάιος κέρδισε το προσωνύμιο του Caligula (το υποκοριστικό του caliga) που σημαίνει "μικρή μπότα (στρατιώτη)", ο Γάιος ήταν 3 χρονών  συνόδευε τον πατέρα του σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Γερμανία.
 
Όταν ο Γερμανικός πέθανε στην Αντιόχεια το 19, η μητέρα του Αγριππίνα η Πρεσβύτερη επέστρεψε στη Ρώμη με τα έξι παιδιά της, όπου ενεπλάκη σε μια αυξανόμενα δριμύτερη διαμάχη με τον Τιβέριο (ο θάνατός του αποδίδεται στον Καλιγούλα με την  βοήθεια του Μάκρωνος, του επικεφαλής της Φρουράς των Πραιτωριανών). Ο Καλιγούλας εμφανίζεται ως μια θλιβερή περίπτωση ενός νεαρού ηγεμόνα οποίος έπασχε μάλλον από ψυχικό νόσημα ( «Ας με μισούν, αρκεί να με σέβονται» είναι η φράση που αποτέλεσε το έμβλημά του κατά τη θητεία του ως αυτοκράτορα, για να δικαιολογήσει τις μεγαλύτερες θηριωδίες. Υποχρέωσε τον πεθερό του  Σιλανό να αυτοκτονήσει, σκότωσε τη γιαγιά του, διέφθειρε τις αδελφές του και κακομεταχειρίστηκε πολλούς από τους Συγκλητικούς της Ρώμης. Κάποιους τους σημάδεψε με πυρωμένο σίδερο και τους ανάγκασε να δουλεύουν στα ορυχεία ή να επισκευάζουν δρόμους. Άλλους τους πριόνισε στα δύο ή τους έκλεισε σε κλουβιά πεσμένους στα τέσσερα ή τους έριξε στα θηρία. Με άλλους δεν έφτασε σε αυτά τα άκρα: τους ταπείνωνε κάνοντάς τους να τρέχουν πίσω από το άρμα του, με την τήβεννο, για πολλά χιλιόμετρα, ή τους υποχρέωνε να παραμένουν όρθιοι φορώντας ποδιά, στα πόδια του ανακλίντρου του ενώ έτρωγε.).

Τους πρώτους έξι μήνες της ηγεμονίας του, ο Καλιγούλας φαινόταν να έχει «σώας τας φρένας». Ό κόσμος τον λάτρευε, γιατί ήταν γιος του δημοφιλούς Γερμανικού και ήξερε να χειρίζεται πολύ καλά τα περί «άρτου και θεαμάτων». Έδωσε χάρη στους εξόριστους και στους καταδικασμένους σε θάνατο, χάρισε χρήματα στον λαό και βελτίωσε τις σχέσεις με τους πολεμοχαρείς Πάρθους.

Ο Καλιγούλας είχε κατηγορηθεί, ότι είχε «στενές επαφές» και με τις τρεις αδερφές του. Αλλά δεν είχε περιοριστεί μόνο σε αυτό. Απολάμβανε περιπτύξεις με άντρες και γυναίκες, από όλα τα κοινωνικά στρώματα, με ή χωρίς τη θέλησή τους.

Εκτός από την Ιουνία Κλαυδίλλα, η οποία πέθανε στη γέννα, και τη Δρουσίλλα, είχε τρεις συζύγους.
 Τη Λιβία Ορεστίλλα την πήρε από τη γαμήλια γιορτή λέγοντας στον σύζυγό της: «Σταμάτα να βάζεις χέρι στη γυναίκα μου» .
Τη Λολία Παυλίνα την άρπαξε από τον σύζυγό της όταν άκουσε ότι η γιαγιά της ήταν η πιο όμορφη γυναίκα της εποχής της.
Την Καισονία, που δεν ήταν ούτε νέα ούτε ωραία αλλά υπέρμετρα λάγνα, την αγάπησε με πάθος. Από αυτήν απέκτησε μια κόρη, την Ιουλία Δρουσίλλα. Θεώρησε ότι η απόδειξη της πατρότητάς του ήταν ο τρόπος με τον οποίο γρατσουνούσε με τα δαχτυλάκια της το πρόσωπο και τα μάτια των παιδιών που έπαιζαν μαζί της.

 
 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Καλιγούλας έδωσε ιδιαίτερες τιμές στο άλογό του.


Σχετικά με το φύλο του Καλιγούλα, το μοναδικό που μπορούμε να βεβαιώσουμε είναι ότι είχε κάποιο, αν και δεν είναι γνωστό ποιο. Ενώ έτρωγε ή συνουσιαζόταν έβλεπε συχνά βασανιστήρια ή αποκεφαλισμούς. Διατήρησε σεξουαλικές σχέσεις με πολλούς άνδρες, μεταξύ αυτών και με τον μίμο Μνηστήρα και πολλούς από τους ομήρους.
 
Ο Βαλέριος Κάτουλλος, ένας νεαρός από οικογένεια υπάτων, διεκήρυσσε ότι τον είχε σοδομήσει. Η ευνοουμένη του εταίρα ήταν η Πίριλις και δεν άφηνε ήσυχη καμία γυναίκα. Τις ευγενείς τις υποχρέωνε να παρευρίσκονται στα συμπόσιά του, συνήθως με τους συζύγους τους. Τις εξέταζε σαν έμπορος σκλάβων και όποτε ήθελε διάλεγε κάποια. Επιστρέφοντας στην τραπεζαρία την επαινούσε ή την πρόσβαλλε περιγράφοντας το σώμα της και το πώς έκανε έρωτα. Ο Τιβέριος είχε υπάρξει καλός δάσκαλος όταν στο Κάπρι έκανε μπάνια μαζί με παιδιά που δεν είχαν ακόμη απογαλακτιστεί, στα οποία προσέφερε το πέος του σαν θηλή και τα αποκαλούσε «ψαράκια». Και χωρίς αμφιβολία γνώρισε τους «sprintias», νεαρούς ερμαφρόδιτους, που ο Τιβέριος έβαζε ανά τρεις να συνουσιάζονται μπροστά του.

 

Το χιούμορ του Καλιγούλα ήταν επικίνδυνος για όσους ήταν κοντά του. Εξασκούμενος με ξύλινα όπλα με έναν μονομάχο Μυρμίλλωνα (από αυτούς που παρίσταναν το ψάρι με κατάλληλη «διακόσμηση» στην πανοπλία τους, ενώ ο αντίπαλός τους είχε ένα δίχτυ για να τους ακινητοποιήσει) όταν αυτός έπεσε στο έδαφος, κάνοντας ότι νικήθηκε, τον μαχαίρωσε με ένα στιλέτο και άρχισε να τρέχει πέρα δώθε με τις δάφνες του νικητή. Κατά τη διάρκεια μιας θυσίας, ενώ το εξιλαστήριο θύμα ήταν ήδη πάνω στον βωμό, φόρεσε την τήβεννο των δημίων, σήκωσε το ξύλινο σφυρί και το κοπάνησε στο κεφάλι του ιερέα. Χάριν αστειότητας έριξε στα παγωμένα νερά του Ρήνου τον άρρωστο  θείο του Κλαύδιο.

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Καλιγούλας βάζει σε οικογενειακό τάφο τις στάχτες της μητέρας του και του αδελφού πίνακας του Eustache Le Sueur, 1647
 

Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας Αύγουστος Γερμανικός είχε ιδιαίτερη αγάπη στις αρματοδρομίες, δειπνούσε με τους αρματηλάτες τους οποίους θαύμαζε σαν  αθλητές και σαν άντρες, είχε στενή σχέση με τον πιο ακριβοπληρωμένο τον Εύτυχο, στον οποίο ήταν και σπόνσορας με τεράστιες οικονομικές παροχές, είχε το δικό του άλογο που το ονόμαζε Ιncitatus «Ακάθεκτος», «Αστραπή», του  έφτιαξε έναν μαρμάρινο στάβλο και ένα παχνί από ελεφαντόδοντο, και του χάρισε ένα σπίτι και σκλάβους.
 
 Μια μέρα ανακοίνωσε στην Σύγκλητο ότι το άλογό του έχει όλα τα προσόντα για να γίνει συγκλητικός… αν τώρα έγινε ψηφοφορία προφανώς δεν υπήρχαν αρνητικές ψήφοι ή αν υπήρχαν εξοντώθηκαν οι αρνητικά ψηφίσαντες.

Επί αυτού του θέματος υπάρχει και η άποψη ότι δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα αστείο:

Είχε προηγηθεί μία συζήτηση, όπου είχε εκφράσει την πρόθεσή του, να κάνει ύπατο τον θείο του  Κλαύδιο, ο οποίος είχε αποτραβηχτεί. Κάποιος είχε σχολιάσει, ότι θα ήταν καλύτερο να έκανε το άλογό του ύπατο, τόσο «άχρηστος» θα ήταν ο Κλαύδιος.

 

Τον Μάκρωνα, του επικεφαλής της Φρουράς των Πραιτωριανών και την γυναίκα του (την οποία χρησιμοποίησε για να γίνει αυτοκράτορας) μόλις σταθεροποιήθηκε στην εξουσία φρόντισε να τους σκοτώσει.

Η φαλάκρα ήταν μια άλλη εμμονή του. Δεν είχε μαλλιά στην κορυφή του κεφαλιού και αν κάποιος τον κοίταζε από πάνω τον τιμωρούσαν με την έσχατη ποινή, ενώ όταν συναντούσε άτομα με μακριά και όμορφα μαλλιά τούς τα έκοβε. Σε κάποια περίπτωση, με τους κρατουμένους σε σειρά, χωρίς να ασχοληθεί να δει καν τι είχαν κάνει, αποφάσισε να ρίξουν στα θηρία όλους «από τον έναν φαλακρό ως τον άλλον φαλακρό».

Ο ιστορικός Σουητώνιος έγραψε ότι το 39, ο Καλιγούλας αποφάσισε να ενώσει τον κόλπο της Νάπολης με το απέναντι λιμάνι. Έδεσε μαζί 4.000 πλοία, τα οποία απλώθηκαν σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων και δημιούργησαν μία πλωτή γέφυρα. Σκοπός του, λένε κάποιοι, ήταν να ξεπεράσει τον Πέρση Βασιλιά Ξέρξη, που είχε ενώσει με αυτό τον τρόπο τον Ελλήσποντο.



 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Απεικονίζεται  ο Καλιγούλας και η προσωποποίηση της Ρώμης.

Άλλοι λένε ότι το έκανε, ως αντίδραση στην πρόβλεψη του μάντη Θρασύλλου, που είχε πει ότι ο Καλιγούλας ήταν πιο πιθανό να διασχίσει τον κόλπο του Βαΐου χωρίς να βραχεί, απ’ το να γίνει αυτοκράτορας. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι δε βρέθηκαν ποτέ στοιχεία, που να αποδεικνύουν ότι αυτή η πράξη έγινε πραγματικά.

 

Εκεί όμως που ο Καλιγούλας υπερέβει κάθε όριο παραφροσύνης είναι η απόφαση του να εισβάλει στην Βρετανία, παράταξε τις λεγεώνες στην Μάγχη, τις επιθεώρησε, έδωσε εντολές στους μηχανικούς να ετοιμάσουν τις λεπτομέρειες της απόβασης, έβγαλε ένα λόγο στο στρατό με απαγγελίες από την Αινειάδα του Βιργίλιου, καλοτυχίσματα της Συγκλήτου και του ρωμαϊκού λαού  που ζούσαν με ασφάλεια στην Ρώμη ενώ εκείνος προτάσσει τα στήθη του σε κάθε λογής κινδύνους και στο τέλος ενώ όλοι περίμεναν παράγγελμα για την έναρξη της εισβολής, τους είπε « Και τώρα, μαζέψτε κοχύλια», με αυτή την εντολή ολοκληρώθηκε η Μάχη της Αγγλίας.

Κατά την επιστροφή του βγήκε να τον προϋπαντήσει πρεσβεία από ευπατρίδες που τον παρακάλεσαν να επιταχύνει τον ρυθμό του. Ο Καλιγούλας απάντησε χτυπώντας τη λαβή του ξίφους του: «Θα φτάσω, θα φτάσω, και θα φτάσει κι αυτό μαζί μου». Αλλά αυτό που πάντα φτάνει είναι ο θάνατος, και του Καλιγούλα τού απέμεναν τέσσερις μήνες ζωής.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αναπαράσταση της δολοφονίας του Καλιγούλα.
 
Η δολοφονία του έφερε στην εξουσία τον Κλαύδιο τον θείο του, έναν άνθρωπο φυσιολογικό στο μυαλό αλλά άρρωστο στο σώμα.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Η ΡΩΜΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ του Θ Παπαγγελλή εκδόσεις ΒΗΜΑ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...