Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

ΓΕΦΥΡΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ


 

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Διάβαση πόρου μέσω του Αξιού (Βαρδάρη). (Πηγή: ΓΕΕΘΑ),  οι αρμόδιοι είχαν προμηθευτεί υλικό ζεύξης για μεγάλα ποτάμια (πχ τον Δούναβη), το υλικό αυτό αν και το πληρώσαμε ήταν άχρηστο, δεν ήξεραν αυτοί που το προμηθεύτηκαν ή γίνηκαν άλλες συναλλαγές με την Αυστροουγγαρία;

            Επειδή αυτά τα χρόνια ζούμε σενάρια κατασπατάλησης  του δημοσίου χρήματος σε ατυχείς εξοπλισμού, θα πρέπει να ξέρουμε ότι αυτή την κατάσταση την αντιμετώπισαν  όλες οι προηγούμενες γενιές των Ελλήνων.

            Στους Βαλκανικούς πολέμους η στρατιά Θεσσαλίας που εισέβαλε στην Μακεδονία ήταν εφοδιασμένη από τους προμηθευτές της  Αυστροουγγαρίας υλικό προς ζεύξη των ποταμών το οποίο ήταν άχρηστο και φυσικά αυτό το υλικό που ταλαιπώρησε και τον στρατό μας αλλά και τους Ελληνικούς πληθυσμούς που απελευθερώθηκαν οι πάμφτωχοι Έλληνες το είχαν πληρωμένο.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μεταφορά τραυματιών του Σαρανταπόρου στον Ελασσόνα. (Πηγή: ΓΕΕΘΑ), Κάπως έτσι γινόταν και η μεταφορά του υλικού ζεύξης και του άχρηστου και του επιταγμένου.


            Ας δούμε πως περιγράφει αυτή την κατάσταση ο Σπύρος Μελάς :

«….οι Τούρκοι είχαν ανατινάξει, φεύγοντας, την γέφυρα του δημοσίου δρόμου και δεν έμενε παρά μονάχα η σιδηροδρομική. Είναι άξιο να σημειωθεί ότι μια στρατιά εκστρατεύοντας σε χώρα με ποταμούς που δεν είναι όλοι βατοί, δεν είχε μαζί της γεφυροσκευές, όχι γιατί ο λαός δεν πλήρωσε και γι αυτές, αλλά γιατί εκείνοι που τους είχαν εμπιστευτεί το χρήμα του, αμαθείς κι ασυνείδητοι, όργανα ξένων συμφερόντων , είχαν αγοράσει πανάκριβα το παλιό υλικό γεφυροσκευών, που γύρευε βλάκες η Αυστρία για να το ξεφορτωθεί, κατάλληλο για μεγάλα ποτάμια, βαρύ και δυσμετακόμιτο.

            Άνθρωποι, λοιπόν, κατατσακισμένοι από τους κόπους, τη στέρηση και την αρρώστια, μ ανεπαπαρκέστατα μέσα μεταφοράς κι ακόμα πιο ανεπαρκείς δυνάμεις γυμνασμένου και συγχρονισμένου μηχανικού, υποχρεώθηκαν να γυρίσουν χωριά, να επιτάξουν βαρέλια και ξύλα, να τα μεταφέρουν νύχτα κα ν αυτοσχεδιάσουν γέφυρες!
Και ποιος μπορεί να περιγράψει τα μαρτύρια των αντρών, που μέσα  στην πάχνη που απλωνόταν στην καταραμένη ακροποταμιά και το χιονερό παγερής μέρας, τραβούσαν κοπαδιαστά από το ένα σημείο του ποταμού στο άλλο και από τούτο στο πρώτο, βέβαιοι πως περπατούσαν άσκοπα, αφού βλέπανε καθαρά πως τις διαρκείς αυτές μετακινήσεις τις χρώσταγαν στην αναρμοδιότητα των βαθμοφόρων, που πήγαιναν ψάχνοντας να βρουν τα σημεία τα πιο ευνοϊκά για την ζεύξη, ενώ έπρεπε να τα ξέρουν από πριν ή τουλάχιστον να ψάξουν πρώτα, να βεβαιωθούν και κατόπιν να οδηγήσουν τους άντρες……».




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Και πρόσφυγες του πολέμου υποχρεώθηκαν να χρησιμοποιήσουν πόρους που δεν υπήρχαν γεφύρια.




            Και συνεχίζει πιο κάτω:

«……Και πώς να περιγράψει κανένας τη νύχτα να έρχεται, με τέτοιες συνθήκες, σ εχθρικό έδαφος, τις δραματικές πορείες χωρίς ορισμένη κατεύθυνση, με το αίσθημα του ξεκομμένου και του περιπλανώμενου στην ψυχή, κάτω από τις ξαφνικές ερευνητικές αναλαμπές των ηλεκτρικών προβολέων του Καραμπουρνού;
 
Και πώς να ζωγραφιστεί η απελπισία των ανθρώπων, που έβλεπαν το ρέμα του ποταμού να παρασύρει τα βαρέλια, που με τόσους κόπους είχανε φέρει ως εκεί και τους αφάνταστους κόπους να τα συγκρατήσουν με κάτι παλιόσχοινα; 
Και τι έπρεπε να διαλογιστούν οι άντρες μιας ολάκερης μεραρχίας, που της ανέθεσαν να εκτελέσει τη μεγαλοπρεπέστερη βλακεία, να διαβεί τον Αξιό με ένα πέρασμα, που δεν χωρούσε παρά σκιά ανθρώπου το πολύ;
Και τι έπρεπε να νοιώσουν όταν, μόλις μετά μιας μέρας ταλάνισμα και ματαιοπονίας, μπόρεσαν επιτέλους οι εκδότες της διαταγής να καταλάβουν ότι γύρευαν τα αδύνατα;…………».

 


 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Κατεστραμμένη γέφυρα στον Έβρο.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ 1912 – 1913 του Σ Μελά εκδόσεις ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη.

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Η ΒΥΘΙΣΗ ΤΟΥ HMS Royal Oak


 

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το θωρηκτό HMS Royal Oak.


Μια βύθιση σαν αυτή που πέτυχε ο Βότσης στο λιμάνι  της τουρκοκρατούμενης  Θεσσαλονίκης, πέτυχε γερμανικό υποβρύχιο στο Scapa Flow σε ένα αγγλικό θωρηκτό  που ήταν αγκυροβολημένο.

Το HMS Royal Oak ήταν ένα από τα πέντε θωρηκτά που πού πήραν μέρος στην ναυμαχία της Γιουτλάνδης το 1916. Μετά τον πόλεμο υπηρέτησε στον Ατλαντικό και στην Μεσόγειο. Το πλοίο έγινε αντικείμενο προσοχής το 1928 όταν ανώτερα στελέχη του πέρασαν ένα αμφιλεγόμενο στρατοδικείο. Το θωρηκτό στα 25 χρόνια της καριέρας του έτυχε πολλών αναβαθμίσεων και θεωρήθηκε με την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου το πλέον αξιόμαχο θωρηκτό του Βρετανικού στόλου.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το ναυάγιο του θωρηκτού όπως είναι σήμερα.
 

Στις 14 Οκτωβρίου 1939, το Royal Oak, ήταν αγκυροβολημένος στο Scapa Flow στο Orkney της Σκωτίας ( που θεωρείτο ναυτική βάση απόρθητη για υποβρύχια επίθεση). Ο κύριος στόλος είχε αποπλεύσει εκείνη την ημέρα, αλλά το HMS Royal Oak παρέμεινε στο λιμάνι, διότι μόλις είχε επιστρέψει από την περιπολία του στο κανάλι Fair Isle και θα έπρεπε να αποκατάσταση τυχόν ζημιών και έχει, η γερμανική αεροπορία έκανε έλεγχο της περιοχής και ένα υποβρύχιο παρακολουθούσε την κίνηση στο λιμάνι, εντοπίστηκαν κενά μεταξύ των blockships στο Kirk Sound. Το U 47 έφθασε στα ανοικτά των Νήσων Orkney τη νύχτα της 12ης Οκτωβρίου 1939 και βρισκόταν στο βυθό της θάλασσας για σχεδόν 24 ώρες.

  Κατευθύνθηκε με την βοήθεια της  παλίρροιας, κατάφερε να περάσει  διάφορα εμπόδια και βρέθηκε   στο Scapa Flow, εκεί ο καπετάνιος του υποβρυχίου Günther Prien  απογοητεύτηκε που  ανακάλυψε ότι ο  κύριος Στόλος είχε αποπλεύσει εκείνη την ημέρα,  ανακουφίστηκε όταν είδε ένα πολεμικό πλοίο να βρίσκεται κάτω από τους βράχους στο Gaitnip, Holm.

 

 Εκεί τορπιλίστηκε  από το γερμανικό υποβρύχιο U-47, τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Οκτωβρίου του 1939. Η πρώτη τορπίλη έπληξε το HMS Royal Oak στις 1.04 π.μ. ακολούθησαν άλλες  τρεις τορπίλες στις 1.16 π.μ.
 

 Το πλήρωμα του HMS Royal Oak αποτελείτο από 1.234 άνδρες, την ημέρα εκείνη σκοτώθηκαν 833 άνδρες του πληρώματος του (120 θάνατοι ήταν αγόρια ηλικίας μεταξύ 14 και 18 χρονών), το πλοίο μέσα σε λίγα λεπτά βυθίστηκε και εκατοντάδες άνδρες του πάλεψαν υπό χαμηλές θερμοκρασίες και ένα παχύ στρώμα πετρελαίου και λαδιού για να σώσουν την ζωή τους (υπό αυτές τις συνθήκες είχαν μόλις δεκατρία λεπτά για να σώσουν τους εαυτούς τους). Η  μικρή μηχανότρατα Daisy II που βρισκόταν εκεί έσωσε 386 άνδρες μέσα από την θάλασσα.  

 

Η βύθιση του HMS Royal Oak δεν επηρέασε την ισχύ του Βρετανικού ναυτικού όσο υπέσκαψε το ηθικό των βρετανών και φυσικά αναβάθμισε το ηθικό των Γερμανών. Το σοκ οδήγησε σε ραγδαίες αλλαγές στην αποβάθρα ασφάλειας και την κατασκευή  εμποδίων Churchill γύρω Scapa Flow. Το υποβρύχιο U-47 (U-boat) ακολούθησε το ίδιο δρομολόγιο για να βγει από το λιμάνι και αμέσως ενημέρωσε την Γερμανία για την βύθιση του θωρηκτού. Επέστρεψε στην βάση του σε τρεις μέρες την 17η Οκτωβρίου 1939.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Οι Βρετανοί τιμούν τους νεκρούς του θωρηκτού με σειρά υποβρυχίων εκδηλώσεων.




Την επιδρομή την έκανε ο διοικητής του γερμανικού υποβρυχίου U-47 (U-boat), Günther Prien , ο οποίος έγινε ο πρώτος Γερμανός αξιωματικός υποβρύχιου που του  απονεμηθεί το παράσημο του Ιππότη του  Σταυρού  του Σιδηρούν Σταυρού,  ενώ στο πλήρωμα απονεμηθεί το παράσημο του Σιδηρούν Σταυρού δευτέρας σειράς (Second Class).

Ο διοικητής πήγε με αεροπλάνο στο Βερολίνο, όπου συναντήθηκαν με τον Χίτλερ και τον υπουργό προπαγάνδας Δρ Goebbels.  Μια γερμανική ραδιοφωνική εκπομπή που το ίδιο βράδυ έγινε, έδωσε μια διαστρεβλωμένη άποψη των γεγονότων.

 

Ο Günther Prien  σκοτώθηκε πολύ σύντομα στις ακτές της Ιρλανδίας από βόμβες βυθού  του HMS Wolverine, η βύθιση του U 47 στις 7 ή 8 Μαρτίου 1941 δεν άφησε κανένα επιζώντα από το γερμανικό πλήρωμα που συμμετείχε στην επιχείρηση κατά του  HMS Royal Oak.

 




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Στον οπλισμό του HMS Royal Oak φαίνονται καθαρά βόμβες βυθού για ανθυποβρυχιακό πόλεμο, τις οποίες όμως δεν πρόλαβε να χρησιμοποιήσει.

 

Το ναυάγιο του HMS Royal Oak, θεωρείται πολεμικό νεκροταφείο, το θωρηκτό βρίσκεται σχεδόν ανάποδα στον βυθό, σε βάθος  100 πόδια (30 μέτρα) με την γάστρα του 16 πόδια (4,9 m) κάτω από την επιφάνεια.  Στην ετήσια τελετή για τον εορτασμό της απώλειας του πλοίου, δύτες του  Βασιλικού  Ναυτικού τοποθετούν   λευκό στεφάνι  στην πρύμνη του.  Οι μη εξουσιοδοτημένοι δύτες απαγορεύεται να προσεγγίζουν το ναυάγιο.

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο καπετάνιος του υποβρυχίου Günther Prien, ο οποίος όμως χάθηκε με όλο το πλήρωμα του υποβρυχίου του στις 7 ή 8 Μαρτίου του 1941. Εκτός της εκδοχής της  καταβύθισής του από το HMS Wolverine, εικάζεται ότι βυθίστηκε από βλάβη των δικών του τορπιλών.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ του Norman Davies τόμος Ι

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΙΑ ΣΤΟΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΝ Α ΠΠ




 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Βρετανοί στρατιώτες σε στιγμές ανάπαυλας.

O T.E. Λόρενς στο βιβλίο του «Οι Επτά Στύλοι της Σοφίας» παραδέχτηκε:

 

«Οι κοινές γυναίκες των σπανίων οικισμών που συναντούσαμε στις πολύμηνες περιπλανήσεις μας δεν επαρκούσαν για το μεγάλο αριθμό μας ακόμα και αν το παραφτιασιδωμένο κρέας τους ήταν ευπρόσδεκτο για έναν άνδρα με υγιή μέλη.

Από τρόμο σε τέτοιες ποταπές συνουσίες, οι νέοι μας άρχισαν αδιάφορα να ικανοποιούν ο ένας τις λιγοστές ανάγκες του άλλου με τα δικά τους καθαρά σώματα – μια ψυχρή εξυπηρέτηση που, συγκριτικά, έμοιαζε μη σεξουαλική και ακόμα αγνη.

Αργότερα, κάποιοι άρχισαν να δικαιολογούν αυτή την στείρα διαδικασία και ορκίζονταν ότι όσοι φίλοι έτρεμαν μαζί στην μαλακιά άμμο  σε οικείους θερμούς εναγκαλισμούς, έβρισκαν εκεί στο σκοτάδι έναν αισθησιακό συντελεστή πνευματικού πάθους που συνένωνε τις ψυχές και τα πνεύματα σε μια φλογερή προσπάθεια.».

 

Πάντως για «ασέλγεια» σε βάρος άλλων ανδρών τα βρετανικά στρατοδικεία καταδίκασαν 22 αξιωματικούς και 270 στρατιώτες. Ο αριθμός είναι μικράς μπροστά στα εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που πολέμησαν στην Γαλλία την περίοδο 1914-1919.

 

Αλλά σαν φαινόμενο ομοφυλοφιλίας αξιωματικών και στρατιωτών καταγράφτηκε ντροπαλά από τον Λόρενς. Φαινόμενο που ωστόσο δεν καταγράφτηκε σ άλλους στρατούς.

 

 




 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Α ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ τόμος 2ος εκδόσεις ΙΟΛΚΟΣ του Niall Ferguson

SEVEN PILLARS του T.E. Lawrence

 

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ν ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ



Επειδή πολύ λόγος γίνεται περί ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ και η «ψευτοδιανόηση» και οι «προοδευτικάριοι» έχουν κάνει παντιέρα τον «αντιρατσισμό».

Ας δούμε τι γνώμη έχει για το ζήτημα του ρατσισμού ο πλέον αγαπημένος εκπρόσωπος του «προοδευτικού» χώρου, ο Νίκος Καζατζάκης.

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Νίκος Καζατζάκης ( 1883-1957).



Γράφει λοιπόν στην ΑΣΚΗΤΙΚΗ του:

 

«Είσαι ένα φύλλο στο μέγα δέντρο της ράτσας. Να νιώθεις το χώμα ν’ ανεβαίνει από τις σκοτεινές ρίζες και ν’ απλοκαμιέται στα κλαριά και τα φύλλα. Ποιός είναι ο σκοπός σου; Να μάχεσαι να πιαστείς στέρεα από το κλαρί, κι είτε σαν ανθός είτε σαν καρπός να σαλεύει μέσα σου, ν’ ανανεώνεται και ν’ αναπνέει ολάκερο το δέντρο. Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους…».

Και αλλού αναφέρει:

«Πειθαρχία, να η ανώτατη αρετή».

 


 

«Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερο του ρυθμό είναι λεύτερος. Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπός μου απάνω στη γης ετούτη. Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Ν' αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους, να ζητάς συντρόφους.

 «Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε! Σκύβω κι αφουγκράζουμαι την πολεμική τούτη Κραυγή στα σωθικά μου. Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του Αρχηγού, ξεκαθαρίζω τη φωνή του, δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις σκληρές εντολές του. Ναι, ναι δεν είμαι τίποτα. Ένας αχρείος φωσφορισμός απάνω στην υγρή πεδιάδα, ένα άθλιο σκουλήκι που σούρνεται και αγαπάει, φωνάζει και μιλάει για φτερούγες, μια ώρα, δύο ώρες, κι ύστερα το στόμα του φράζει με χώματα. Άλλη απόκριση οι σκοτεινές δυνάμεις δε δίνουν».

 

«Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα. Το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο».

«Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιό τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».

«Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα, μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος. Πόλεμο στους άπιστους! Άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι. Το μίσος μας είναι χωρίς συμβιβασμό, γιατί κατέχει πως καλύτερα, βαθύτερα από τις ξέπνοες φιλάνθρωπες αγάπες, δουλεύει τον έρωτα. Μισούμε, δε βολευόμαστε, είμαστε άδικοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, ζητούμε το αδύνατο, σαν τους ερωτευμένους. Φωτιά, να καθαρίσει η γης!»

 




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η κηδεία του Ν Καζαντζάκη στο Ηράκλειο Κρήτης το 1957 ... στον τόπο  του  με σημαίες.

 

«Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου.

 

Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γένηκαν Ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη.

 

Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου.»

 

 

Μη το λησμονείτε. Ανήκουμε στη φυλή μας. Η φυλή μας ζει, υπάρχει, θα ζήσει, θα υπάρξει. Αγωνιζόμαστε για την φυλή μας.

 

 


 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Ν Καζαντζάκης  1912. Εθελοντής στους βαλκανικούς πολέμους.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΙΜΟΡΑΓΕΙ του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΥ εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ

ΑΣΚΗΤΙΚΗ Ν ΚΑΖΑΤΖΑΚΗ

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ


 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β. Ο Χαλέτ Εφέντης καταγόταν από λαϊκή και άσημη οικογένεια. Γνώρισε ωστόσο μεγάλη δόξα, αφού διακρίθηκε ως πανέξυπνος, ρέκτης, πανούργος, καιροσκόπος και επιτήδειος. Αρχικά έγινε γραμματέας του αρχικρεοπώλη της Κωνσταντινούπολης. Υπό την προστασία του αρχικουρέα και ευνοούμενου του Σουλτάνου Σελίμ Γ’, διορίσθηκε το 1806 ακόλουθος της τουρκικής πρεσβείας στη Γαλλία. Επί Μαχμούτ Β’, κυρίως από το 1815, έγινε μυστικός σύμβουλός του και σφραγιδοφύλακας του κράτους (Νισσαντζής) με υπέρτατη εξουσία. Ο Χαλέτ εφέντης εξορίστηκε στην Προύσσα και στο Ικόνιο, καταδικάστηκε δε σε θάνατο. Ένας θηριώδης γενίτσαρος εκτέλεσε την εντολή και στις 22 Νοεμβρίου 1822 το κεφάλι του φοβερού μεγιστάνα της αυτοκρατορίας βρισκόταν στην πύλη του Σουλτανικού Σεραγίου της Κωνσταντινούπολης.

Οι τούρκοι χρονικογράφοι επισημαίνουν τον χωρίς προηγούμενο συναγερμό που έκανε ο Χαλέτ εφέντης.

Στις 23 Μαρτίου 1821 στην τελετή των χαιρετισμών (σελαμλίκ) με τις προσευχές της Παρασκευής, έξαλλος ο σουλτάνος Μαχμούτ Β ήθελε να κάνει γενική σφαγή όλων των Ελλήνων, μετά βίας μεταπείστηκε να αποσύρη το διάταγμα για την γενική σφαγή των Ελλήνων στην αυτοκρατορία.

Με την αποχώρηση του σουλτάνου από την τελετή ο σειχουλισλάμης Τσερκέζ Χατζή Χαλίλ εφέντης εξέθεσε δημοσίως τον Χαλέτ εφέντη και τον επιτίμησε γιατί άνοιξε δρόμο στην ελληνική εξέγερση.

Ο Βρετανός πρέσβης λόρδος Στράνγκφορντ σημειώνει ότι «ο Χαλέτ εφέντης, βασικός ευνοούμενος ασκούσε περισσότερη επιρροή στον σουλτάνο από όλους μαζί τους υπουργούς του». Φυσικό ήταν ο Χαλέτ εφέντης να κατορθώσει να απαλλαγεί από τους αντιπάλους του.


Ο σειχουλισλάμης Τσερκέζ Χατζή Χαλίλ εφέντης εκτοπίστηκε στην Προύσα στις 29 Μαρτίου 1821, ο λόγος της εκτόπισής του ήταν η άρνησή του να εκδώσει θρησκευτική γνωμοδότηση (φετβά) με την οποία θα δινόταν η έγκριση για την γενική σφαγή των Ελλήνων. Αντικαταστάτης του ορίστηκε ο Γιασιντζιζάντε  Αμπντουλβαζάαμπ εφέντης  και τώρα πια από το πρώτο αυτοκρατορικό συμβούλιο που συμμετείχε ο νέος  σειχουσλάμης ο Γιασιντζιζάντε  Αμπντουλβαζάαμπ εφέντης η Οθωμανική αυτοκρατορία υιοθέτησε πολιτική του μπεντεβιγιέτ.

Η πολιτική μπεντεβιγιέτ είναι ένα σύνολο κανόνων και τρόπων ζωής που αναφέρονται στον νομαδικό βίο, ήταν μια αντίθετη μορφή διακυβέρνησης σε σχέση με την διαβίωση αστικού τύπου (χαζαρίγιετ).

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Μεχμέτ Χαλέτ εφέντης (Hâlet Efendi  1761–1822) στην στέψη του Ναπολέοντα το 1805 (πίνακας του Jacques-Louis David).



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

1821 Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ – ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ SUKRU ILICAK εκδόσεις ΣΚΑΙ βιβλίο

 

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΤΟΥ ΘΩΡΗΚΤΟΥ ΑΒΕΡΩΦ


 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Πίνακας του Λουκούργου Κογεβίνα, που δείχνει το θωρηκτό «Αβέρωφ» να εισέρχεται θριαμβευτικά στην Κωνσταντινούπολη το 1918!... Πλήθος Έλληνες το υπεδέχτηκαν με Ελληνικές σημαίες.

Τον Νοέμβριο του 1918 οι Έλληνες ετοιμαζόντουσαν να υποδεχτούν τον νικηφόρο στρατό του Βενιζέλου, μετά την ανακωχή του Μούνδρου, τότε στα Μικρασιάτικα σπίτια γράφει η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου: «…δούλεψαν οι μηχανές και ράφτηκαν οι γαλανές από επιδέξια χέρια…» για να κυματίσουν στα μπαλκόνια και στις εξώθυρες των σπιτιών, μια τέτοια σημαία φτιάχτηκε και από την οικογένεια του Μιχαήλ Θεοτοκά και κατετέθηκε στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Η Λιλή Αλεβιζάτου γράφει: «… Τα χρόνια εκείνα γαλουχηθήκαμε από τους γονείς με την Ελλάδα μέσα στην ψυχή μας, μαθαίναμε τον Εθνικό ύμνο και ψάλαμε πατριωτικά τραγούδια. Πώς να ξεχάσω τον πατέρα με το λεξικό στο χέρι, να οδηγεί την μαμά να ράβει την ελληνική σημαία; Ένα σεντόνι κόπηκε σε λωρίδες, οι μισές βάφτηκαν με μελάνι μπλε. Και οι ελευθερωτές διερωτώντο που βρέθηκαν ξαφνικά τόσες ελληνικές σημαίες. Βλέπω ακόμα την μαμά να ράβει βιαστικά την προσκοπική στολή του Γιώργου για την υποδοχή του στρατηγού Παρασκευόπουλου…».





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Είσοδος Ελληνικών και συμμαχικών στρατευμάτων στην Κωνσταντινούπολη, παντού Ελληνικές σημαίες.



Την απορία που είχαν οι Έλληνες στρατιώτες την είχαν και οι Οθωμανοί «…που βρέθηκαν ξαφνικά τόσες ελληνικές σημαίες…». Η   Κινεζέ Μουράτ γράφει «… ένα κρύο και ομιχλιασμένο πρωινό του Νοεμβρίου, ο στόλος των νικητών διασχίζοντας στα στενά των Δαρδανελίων, κάνει την εμφάνισή του στον Βόσπορο… με τα αντιτορπιλικά επικεφαλής τα πλοία πλησιάζουν με απόλυτο σιωπή, αργά μπαίνουν στον Κεράτιο κόλπο όπου αγκυροβολούν , με τα κανόνια τους στραμμένα προς το παλάτι του σουλτάνου και την Υψηλή Πύλη, την έδρα της Κεβέρνησης….  Τα καταστήματα είναι κλειστά και στα όμορφα πέτρινα σπίτια κυματίζουν σημαίες. Στα πεζοδρόμια- είναι ο μόνος δρόμος της Κωνσταντινούπολης που έχει πεζοδρόμια – ενθουσιασμένο πλήθος ανεμίζει σημαιάκια. Σημαιάκια ελληνικά αλλά και αρμένικα… Το θέμα προκαλεί κατάπληξη: στις αποβάθρες, στις πλευρές της πόλης όπου κατοικούν οι χριστιανοί, ένα παρδαλό πλήθος ανεμίζει σημαίες. Η Χατιτζέ αναγνωρίζει τα γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά χρώματα οι περισσότερες όμως  - γαλάζιες με λευκές ρίγες – είναι σημαίες ελληνικές!...».

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η λεωφόρος του Πέραν, παντού δέσποζε η Ελληνική σημαία.




ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑΣ εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ του Κινεζέ Μουράτ

ΜΝΗΜΗ ΜΙΧΑΗΛ Γ ΘΕΟΤΟΚΑ της Λιλή Αλεβιζάτου.

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ


 

 


 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Οι εφημερίδες της εποχής αφιέρωσαν ελάχιστες μόνο γραμμές στο γεγονός, παραλείποντας φυσικά την εκδήλωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, ενώ τις επόμενες μέρες περιορίζοντας σε αστεία δημοσιεύματα περί δήθεν αντιδικίας Πατρινών και Μεσολογγιτών για την καταγωγή του ποιητή. Η πιο ενδιαφέρουσα περιγραφή που έχουμε τόσο για την ημέρα του θανάτου όσο και για την κηδεία του εθνικού ποιητή, προέρχεται από το συγγραφέα Γιώργο Θεοτοκά, όπως περιλαμβάνεται στο βιβλίο του "Πνευματική Πορεία", που εκδόθηκε το 1961 από τον εκδοτικό οίκο ΕΣΤΙΑ.
 

Ο Κωστής Παλαμάς, ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα και τα πιο πολυσύνθετα κεφάλαια της Νεοελληνικής Γραμματείας είδε το πρώτο φως στην Πάτρα, όπου ήταν δικαστής ο πατέρας του, στις 13 Ιανουαρίου του 1859, από γονείς Μεσολογγίτες. Προπάππος του ήταν ὁ Παναγιώτης Παλαμάς, ιδρυτής της ονομαστής Παλαμαίας Σχολής στο Μεσολόγγι.

 

Σύμφωνα με τους βιογράφους του, ο Παλαμάς ήτανε ένα μωρό, που το κλαίγανε ζωντανό από τη γέννηση του, η μητέρα του Πηνελόπη, ο πατέρας του Μιχάλης, η γιαγιά του Αλτάνη, από τη μεριά της μητέρα του, η ψυχοκόρη τους Κωνσταντίνα και ο πρωτότοκος αδερφός του Χρήστος, αφού σύμφωνα με τις προλήψεις περίμεναν από στιγμή σε στιγμή να πεθάνει.

Ο μεγάλος μας Εθνικός Ποιητής πέθανε από βαριά γρίπη  στην Αθήνα στις 3.20 π.μ., 27 Φεβρουαρίου 1943, μεσούσης της Γερμανικής κατοχής.  Λίγες ημέρες πριν είχε πεθάνει η σύζυγός του, αλλά στην κατάσταση που βρισκόταν του το απέκρυπταν , εκείνος δε ρωτούσε συνεχώς «Μα που είναι η Μαρία; Γιατί δεν βλέπω τη Μαρία;» Το θλιβερό άγγελμα διαδόθηκε αστραπιαία από στόμα σε στόμα σ όλη τη Γερμανοκρατούμενη πρωτεύουσα.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Σαν τελείωσε η ακολουθία, ο Σικελιανός απομάκρυνε τους νεκροθάφτες και κάλεσε όσους ήταν κοντύτερα να σηκώσουν το φέρετρο, σηκώνοντας αυτός πρώτος. Τον είδα να περνά κοντά μου άσπρος και ονειροπαρμένος, σαν υπνοβάτης. Άκουσα τότε τη Μαρίκα Κοτοπούλη να λέει: "Είναι ο Σικελιανός που θάβει τον Παλαμά"! Κι αυτή η ιδέα την τάραζε, σαν να περιείχε ένα συγκλονιστικό συμβολισμό.

Γράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο η Ιωάννα Τσάτσου :  «Χτες βράδυ μια είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μια είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός». Στην κηδεία του παρέστησαν ο πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος και εκπρόσωποι του Γερμανού αρμοστή και του Ιταλού πληρεξούσιου. Βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση γιατί η κηδεία πήρε μορφή μαζικής εκδήλωσης που στρεφόταν κατά του κατακτητή

 

Η κηδεία του αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα αντικατοχικά συλλαλητήρια, καθώς σύσσωμος ο πνευματικός κόσμος της χώρας αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες απλού λαού συνόδεψαν συγκλονισμένοι το σκήνωμα του Ποιητή στην τελευταία του κατοικία.... στο Α' Νεκροταφείο δημοσία δαπάνη, τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο. Η οικογένεια Παλαμά (τα παιδιά του Ναυσικά και Λέανδρος ) ζήτησαν να μη εκφωνηθούν επικήδειοι. Μόνο ο Άγγελος Σικελιανός θα απήγγειλε επιτάφιους στίχους.

Κι ενώ το φέρετρο κατέβαινε στον τάφο, ακούστηκε ἡ βροντώδης και θαρραλέα φωνή του Άγγελου Σικελιανού που χτυπούσε το χέρι του πάνω στο φέρετρο και σε γενική συγκίνηση εκφώνησε  τον ύστατο ποιητικό - εθνικό αποχαιρετισμό που ήταν ταυτόχρονα και μία δυναμική αντιστασιακή πράξη μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων κατακτητών.

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Όταν τελείωσε η ταφή, ήρθαν στρατιώτες Γερμανοί και Ιταλοί και κατάθεσαν στεφάνους, ενώ οι αντιπρόσωποι των πρεσβειών τους χαιρετούσαν με τρόπο φασιστικό. Τότε, χωρίς κανένα σύνθημα, καμιά προηγούμενη συνεννόηση, όλο εκείνο το πλήθος άρχισε να τραγουδά τον εθνικό ύμνο μ' ένα πάθος και μιαν ένταση, που δεν φαντάζομαι κανείς που ήταν εκεί να τον άκουσε άλλη φορά στη ζωή του να τραγουδιέται έτσι. Και σαν τελείωσε κι ο ύμνος, από παντού ακούστηκαν οι φωνές, "Ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω η Ελευθερία!" Κι όλες αυτές οι αυθόρμητες πράξεις θαρρούσε κανείς πως υπακούανε σ' έναν ποιητικό ρυθμό.

Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονῆστε σύγκορμη τὴ χώρα πέρα ὡς πέρα…
Βογκῆστε τύμπανα πολέμου… Οἱ φοβερὲς


σημαῖες, ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!

 

***

 

Σ᾿ αὐτὸ τὸ φέρετρο ἀκουμπᾶ ἡ Ἑλλάδα ! Ἕνα βουνὸ
μὲ δάφνες ἂν ὑψώσουμε ὡς τὸ Πήλιο κι ὡς τὴν Ὄσσα,
κι ἂν τὸ πυργώσουμε ὡς τὸν ἕβδομο οὐρανό, 
ποιὸν κλεῖ, τί κι ἂν τὸ πεῖ ἡ δικιά μου γλώσσα;

 

***

 

Μὰ ἐσὺ Λαέ, ποὺ τὴ φτωχή σου τὴ μιλιά,
Ἥρωας τὴν πῆρε καὶ τὴν ὕψωσε ὡς τ᾿ ἀστέρια,
μεράσου τώρα τὴ θεϊκὴ φεγγοβολιὰ
τῆς τέλειας δόξας του, ἀνασήκωσ᾿ τον στὰ χέρια

 

***

 

γιγάντιο φλάμπουρο κι ἀπάνω ἀπὸ μᾶς
ποὺ τὸν ὑμνοῦμε μὲ καρδιὰ ἀναμμένη,
πὲς μ᾿ ἕνα μόνο ἀνασασμόν: «Ὁ Παλαμᾶς!»,
ν᾿ ἀντιβογκήσει τ᾿ ὄνομά του ἡ οἰκουμένη!

 

***

 

Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονῆστε σύγκορμη τὴ χώρα πέρα ὡς πέρα…
Βογκῆστε τύμπανα πολέμου… Οἱ φοβερὲς
σημαῖες, ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!

 

***

 

Σ᾿ αὐτὸ τὸ φέρετρο ἀκουμπᾶ ἡ Ἑλλάδα! Ἕνας λαός,
σηκώνοντας τὰ μάτια του τὴ βλέπει…
κι ἀκέριος φλέγεται ὡς μὲ τ᾿ ἄδυτο ὁ Ναός,
κι ἀπὸ ψηλὰ νεφέλη Δόξας τόνε σκέπει.

 

***

 

Τί πάνωθέ μας, ὅπου ὁ ἄρρητος παλμὸ
τῆς αἰωνιότητας, ἀστράφτει αὐτὴν τὴν ὥρα
Ὀρφέας, Ἠράκλειτος, Αἰσχύλος, Σολωμὸς
τὴν ἅγια δέχονται ψυχὴ τὴν τροπαιοφόρα,

 

***

 

ποὺ ἀφοῦ τὸ ἔργο της θεμέλιωσε βαθιὰ
στὴ γῆν αὐτὴν μὲ μίαν ἰσόθεη Σκέψη,
τὸν τρισμακάριο τώρα πάει ψηλὰ τὸν Ἴακχο
μὲ τοὺς ἀθάνατους θεοὺς γιὰ νὰ χορέψει.

 

***

 

Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές
δονῆστε σύγκορμη τὴ χώρα πέρα ὡς πέρα…
Βόγκα Παιάνα! Οἱ σημαῖες οἱ φοβερὲς


τῆς Λευτεριᾶς ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!

 
Αμέσως μετά και εκτός προγράμματος ξεπετάχτηκε ο ποιητής Σωτήρης Σκίπης και απήγγειλε ένα ποίημα μέσα σε νέο κύμα συγκίνησης:

 

Μέσ' από τα κάγκελλα τ' αόρατα

της απέραντής μας φυλακής,

μέσα στο κελί το σκοτεινό μας,

δεν εβάσταξες στον πόνο της Φυλής

κι έπεσες σα δρυς

από τα χτυπήματα

κάποιων μαύρων ξυλοκόπων

στο σκοτάδι της νυχτιάς της τραγικής,

δίχως να προσμείνεις την αχτίδα

της καινούργιας Χαραυγής.

 

Κι έπεσες καθώς από σεισμό

πέφτει μια μαρμάρινη κολόνα

κάποιου πανάρχαιου ναού.

Σα ναός, οπού χτυπιέται

απ' τα βόλια των βαρβάρων.

Σαν τον Παρθενώνα,

ήρωα, ποιητή του Αιώνα.

 

Μάτια στερεμένα από τις τόσες

συμφορές,

δάκρυα δε θα χύσουνε για Σένα.

 

Θα σε κλάψουνε μια μέρα

οι ίδιοι αυτοί που μας σκοτώνουν

έναν - ένα,

σαν ξυπνήσουν απ' τη μέθη τους

κι αντικρύσουν τι ερημιές

εσκορπίσανε στο διάβα τους

σ' αναρίθμητες καρδιές.

 

Φεύγεις, πας για το ταξίδι σου

το Αχερούσιο, το στερνό,

ω πρωτότοκε αδερφέ μας,

όμως κοίτα πώς ξοπίσω σου

οι Έλληνες σε χαιρετάνε.

Ο καθένας ένα στίχο σου

ψέλνοντας μελωδικό,

σε ξεπροβοδάνε

με τα μύρια σου τραγούδια,

που βουίζουν σα μελίσσια

πάνω απ' Απριλιού λουλούδια,

σα να προμηνάνε την Ανάσταση,

ω μεγάλε ραψωδέ μας.

 





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Σωτήρης Σκίπης (1881-1952) 
 

Ο Εθνικός Ύμνος δονούσε το Α νεκροταφείο, το πλήθος αυτό ξεχύθηκε σε μεγάλη διαδήλωση τραγουδώντας και έφτασε ως τη γέφυρα της λεωφόρου Αναπαύσεως, εκεί ήταν εγκατεστημένα ισχυρά ιταλικά αποσπάσματα που υποχρέωσαν το πλήθος να διαλυθεί.

 

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

-          ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ του Σόλωνα Ν Γρηγοριάδη τόμος Ι εκδόσεις ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...