Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΜΙΛΗΤΟ





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η θέση της Μιλήτου στην Μ Ασία.




Το έτος που ήταν άρχων στην Αθήνα ο Αλεξίας και στην Ρώμη αναδείχτηκαν τρεις χιλίαρχοι ο Γάιος Ιούλιος, ο Πόμπιος  Κορνήλιος και ο Γάιος Σερβίλιος, ευθύς μετά την μάχη των Αργινουσών και την εκτέλεση των νικητών στρατηγών της ναυμαχίας  και λίγο πριν την ήττα στους Αιγούς ποταμούς, στην Μίλητο κάποιοι ήθελαν να εγκαθιδρήσουν ολιηαρχικό πολίτευμα «τινές ολιγαρχίας ορεγόμενοι καταλύσαι τον δήμον».

Έτσι κατέλησαν την δημοκρατία με την βοήθεια των Λακεδαιμονίων «συμπραξάντων αυτοίς Λακεδαιμονίων». Κατά την εορτή των Διονυσίων έγινε το κίνημα.

Έπιασαν στα σπίτια τους τους δραστηριοδέστερους δημοκράτες, σαράντα περίπου και τους σκότωσαν. «περί τους τεσσαράκοντα όντας απέσφαξαν».

Μετά την ώρα που η αγορά ήταν συνήθως γεμάτη κόσμο, έπιασαν τριακόσιους τους πλουσιώτερους και τους σκότωσαν «...της αγοράς πληθούσης, τριακοσίους επιλέξαντες τους ευπορώτερους ανείλον.».






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : Η Μίλητος υπήρξε η σημαντικότερη πόλη της Ιωνίας κατά την Αρχαϊκή περίοδο.

Οι υπόλοιποι δημοκράτες που ήταν περίπου 1.000  βλέποντας αυτή την κατάσταση φοβήθηκαν και έφυγαν ζητώντας προστασία στον σατράπη Φαρνάβαζο, αυτός τους υποδέχτηκε φιλικά και δώρισε στον κάθε ένα χρυσό στατήρα και στην συνέχεια τους εγκατέστησε στη Βλαύδα, ένα φρούριο της Λυδίας. «...έφυγον προς Φαρνάβαζον τον σατράπην, ούτος δε φιλοφρόνως αυτούς δεξάμενος και στατήρα χρυσούν εκάστω δωρησάμενος, κατώκισεν εις Βλαύδα, φρούριον τι της Λυδίας.».

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΔΙΟΔΩΡΟΥ ΣΙΚΕΛΙΩΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ τόμος Ι Εκδόσεις ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

 

 

Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

ΦΑΡΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΒΑΝΟΙ


 

 

 

ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ

 

  1. Ο Αλβανός
  2.  Τους Έλληνες αλβανόφωνους
  3. Τον άρπαγα , τον ληστή. Αυτή η έννοια δόθηκε διότι οι Αλβανοί κατάκλεβαν τις περιοχές στις οποίες εμφανιζόντουσαν.
  4. Τον επαγγελματία στρατιώτη, αυτό γινόταν ανεξάρτητα εθνικής προέλευσης, επειδή οι Αλβανοί συνήθως επαγγελόντουσαν τους στρατιωτικούς  και χρησιμοποιούντο για αστυνομικά καθήκοντα από τους διάφορους κατακτητές (η χρήση γινόταν κατά τρόπο γενικευτικό).
  5. Τον βρωμιάρη επί αυτού υπάρχει σχετική ρήση που λέει « Αρβανίτης νίβεται , η ποδιά του χαίρεται», αντιλαμβάνεται κανείς περί ποίας ρυπαρότητας άνθρωποι ήταν οι άνδρες των Αλβανικών μπουλουκιών.
  6. Στην περιοχή της Αθήνας λεγόντουσαν οι κάτοικοι σε μια περιοχή της Πλάκας από τους κατοίκους αυτούς μια πύλη της Ακρόπολης ονομάστηκε «Αρβανίτικη Πόρτα» αλλιώς λεγόταν «Τρεις πύργοι» και ήταν στην περιοχή Μακρυγιάννη, εκεί στρατωνιζόντουσαν η φρουρά του Χασεκή που λεγόταν «Αρβανιτάδες».
  7. Στην Ήπειρο «Αρβανίτη» λένε το Βόρειο άνεμο.
  8. Χρησιμοποιείται σαν επώνυμο είτε λόγω καταγωγής είτε λόγω επαγγέλματος , είτε λόγω τραχύτητας του χαρακτήρα. Το επίθετο αυτό εμφανίζεται σε όλες τις περιοχές του Ελληνικού χώρου στην Μάνη ακούστηκε κάποτε και το μοιρολόι της Αρβανίταινας, εδώ έχουμε μια περίεργη περίπτωση όπου κάποιος μανιάτης έπεσε στην μάχη του Μπιζανίου στο πόλεμο 1912-1913 και το επίθετό του ήταν Γ Αρβανίτης, η μάνα του Μανιάτη είπε στην γυναίκα του σκοτωμένου να μη ξηλώσει το «μπουγάσι» που έδειχνε ότι είναι σύζυγος εν ζωή διότι θεωρούσε προσβολή η μάνα να αφαιρεθεί το «μπουγάζι» από την γυναίκα του γιου της  που έπεσε για την πατρίδα «και διάη με δόξα και τιμή»στον άλλο κόσμο. Τον δε γκρα του σκοτωμένου ζήτησε να τον φυλάξουν μέχρι να μεγαλώσει ο γιός του και να αξιωθεί να το πάρει στον πόλεμο.

Αρβανίτης το 1606 ονόμασαν  και Σοφιανό, όπως και αρβανίτη είπε ο Τσάρος τον Γεωργάκη ολύμπιο κατά την παρασημοφόρησή του.



 

ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΟΙ

 

            Έλληνες  και  Αλβανικά φύλα έχουν ζήσει επί αιώνες μαζί στις περιοχές της Ιλλυρίας και την Ήπειρο, υπήρξαν λοιπόν επιγαμίες γράφει ο Κ Β Καραστάθης (ο ιστορικός της Μαλεσίνας) «Οι προσμίξεις μεταξύ των δύο λαών , δημιούργησαν τους δίγλωσσους εκείνους κατοίκους της Β Ηπείρου, που ονομάστηκαν Αρβανίτες αλλά που όλοι τους είχαν έντονη την ελληνική εθνική τους συνείδηση…………….οι Ηπειρώτες οικειώθηκαν την απλή και εύκολη γλώσσα των γειτόνων τους……….». Και αλλού ο Κ Β Καραστάθης γράφει: «………..είναι οι Αρβανίτες της Ελλάδας σάρκα από τη σάρκα του Ελληνισμού…………..». Ο δε Jacomo Barbarrigo έγραψε το 1479 προς τους Γερμανούς « Οι Αρβανίτες και οι Έλληνες δεν είναι παρά ένας μόνο λαός που μισεί κάθε ξένο». Στα δε πρακτικά της Γερουσίας της Βενετίας

Το 1471 αναφέρεται: « Το μεγαλύτερο μέρος των μισθοφόρων είναι Έλληνες και Αρβανίτες Έλληνες!».

            Πουθενά το τονίζω ΠΟΥΘΕΝΑ στον ελληνικό χώρο οι Αρβανίτες δεν ονομάζονται Αλβανοί. κάτι τέτοιο για τους Αρβανίτες θεωρείτο προσβολή.

            Ο Τσεβάς  γράφει  στο βιβλίο του «Ιστορία των Θηβών και της Βοιωτίας από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερον» σελ 138 « Οι Αλβανοί (που ήρθαν στην Ελλάδα) ούτοι πάντες χριστιανοί ορθόδοξοι, ήλθον δε εις την Ελλάδα με το θάρρος της ομοφυλίας και με το αίσθημα ελληνικόν………», η δε Μαρία Μιχαήλ Δέδε γράφει στο βιβλίο (Οι Έλληνες Αρβανίτες εκδ Δωδώνης 1997 σελ 139-140) : «………….οι Έλληνες Αρβανίτες είχαν από την πρώτη στιγμή της καθόδου τους απόλυτη ελευθερία  εκλογής. Κανένας δεν τους επέβαλε την ταύτισή τους με τους Έλληνες και τη συμμετοχή τους στα δεινά της φυλής………. Οι περισσότεροι διάλεξαν να μείνουν Έλληνες και Ορθόδοξοι Χριστιανοί………». Το γεγονός ότι στην μεγάλη δοκιμασία του 1821 οι Αρβανίτες τάχθηκαν αναφανδόν με τους Έλληνες όχι σαν σύμμαχοι αλλά σαν Έλληνες  κατά του σουλτανικού ζυγού δείχνει πόσο στενά είναι τα πιστεύω των Ελλήνων και των Αρβανιτών.

           

 

 


 

ΑΡΝΑΟΥΤΗΣ

 

            Συνήθως Αρναούτηδες ονομαζόντουσαν οι Αλβανοί της Βόρειας Αλβανίας, για τους Έλληνες αρναούτης είχε την έννοια του άγριου, του άξεστου, του κακόβουλου.

            Στην ναυτική γλώσσα «αρναούτης» λεγόταν ναυτικός κόμπος, ο ίδιος κόμπος λεγόταν και «αραβόκομπος».

            Το όνομα απαντάται σε πολλά μέρη της Ελλάδος , Κωνσταντίνος Αρναουτάκης από τα Βρούλα της Μ Ασίας και πολέμησε στην επανάσταση του 1821, υπήρξαν και άλλοι αγωνιστές του 1821 με σχετικό όνομα όπως οι Δημήτριος και Ευστάθιος Αρναούτης από την Παρνασίδα, Μανώλης Αρναούτηςαπό την Κύμη, Αναγνώστης Αρναούτης από την Μάνη.

Γνωστή είναι η οικογένεια του Αρναούτογλου που ήρθε το 1715 και έγιναν διοικητές στην Πελοπόννησο. Το 1821 στην Τρίπολη ζούσε ο Αβδούλ μπέης Αρναούτογλου, αυτός είχε μια όμορφη κόρη την Αντιλλέ, με την απελευθέρωση της Τρίπολης μεταφέρθηκε στην Σπάρτη υπό την προστασία του Αναγνωσταρά, με την ανταλλαγή των αιχμαλώτων η Αντιλλέ έμεινε στην Ελλάδα και βαπτίστηκε χριστιανή με το όνομα Χαρίκλεια από τν Καποδίστρια , της έδωσαν μάλιστα προίκα 1000 στρέμματα στις Μυκήνες και παντρεύτηκε τον βουλγαρικής καταγωγής Παύλο Τουρναβίτη

            Στα Καλάβρυτα ζούσε ο Ιμπραήμ Αρναούτογλου, ο οποίος ήταν επιρρεπής στο ποτό και τις ηδονές, αυτόν τον χρησιμοποίησαν οι Έλληνες αποκοιμίζοντάς τον με προσφορές για την προετοιμασία της επανάστασης.

            Ο πιο γνωστός ήταν ο Σουλειμάν Αρναούτογλου βοεβόδας της Καλαμάτας, που και αυτόν τοα χρησιμοποίησαν οι Έλληνες για να μπορέσουν να προετοιμάσουν την επανάσταση, κατάλαβε ότι κάτι μαγείρευαν οι ραγιάδες όταν έφτασε στην Καρδαμύλη πλοίο από την Μ Ασία (άλλοι λένε την Σμύρνη και άλλοι το Αιβαλί) γεμάτο πολεμοφόδια, ήταν όμως πια αργά 22-23 Μαρτίου 1821 κατελήφθη η Καλαμάτα  και ο Αρναούτογλου πιάστηκε αιχμάλωτος και όπως λέει ο Φρντζής τον «έφαγε το φεγγάρι» !

 

ΝΤΡΕΔΕΣ (DHRES)

 

Ντρες = Ανδρέας

 

            Εμφανίζεται στην Σουλιμά (Δώριον) της Τριφυλίας, λέξη Dhres σημαίνει ανυπότακτος, στο παρελθόν είχαν την συνήθεια του μασχαλισμού, στην επανάσταση συμμετείχαν με αρχηγό τον Μήτρο Αναστασόπουλο, μετά το 1922 200 Ντρέδες πήγαν στα Μέγαρα και στα Κούντουρα και επί δύο μήνες πολεμούσαν τούρκους και αλβανούς. Οι ντρέδες ήταν οπαδοί του Θ Κολοκοτρώνη, πήραν μέρος στον Β εμφύλιο και ηττήθηκαν, οι πιο γνωστοί Ντρέδες ήταν οι Γιαννάκης Μέλλιος και ο Παναγιώτης Ντούφας αλλά αυτοί χάθηκαν χωρίς αρχηγός τους διετέλεσε και ο Γιαννάκης Γκρίτζαλης που πήρε μέρος στο αντιοθωνικό κίνημα του 1834. Ο Γκρίτζαλης ήταν φοβερός για την αγριότητά του.

 

Ας δούμε  ο  καλύτερος ίσως εκπρόσωπος  των Ντρέδων………. Του προύχοντα, Φιλικού, επαναστάτη, βουλευτή και γερουσιαστή, Αθανάσιου Γρηγοριάδη, συγγραφέα του βιβλίου "Ιστορικαί Αλήθειαι".
"Οι ορεινοί της Αρκαδίας, ιδία δε οι Σουλιμοχωρίται, ή Ντρέδες, ουδέποτε υπέκυψαν υπό ζυγόν, ή των Ενετών, ή και αυτών των Τούρκων. Η κυρία αυτών ενασχόλησις, κατ' εκείνους τους χρόνους, ήτο η άσκηση εις τα όπλα, η θήρα, η φροντίς των ποιμνίων, η αρπαγή και ο πόλεμος, όθεν οι Ντρέδες διετέλεσαν επί πολλά έτη τα φόβητρα εις τους εν Πελοποννήσω κατακτητάς. Ήσαν οι μάλλον ανδρειότατοι, μαζιμώτατοι και ορμητικώτατοι πολεμισταί απάσης της Πελοποννήσου.

Αυτοδιωκούντο υπό είδους στρατιωτικής ομοσπονδίας και κατά φυλάς, υπό την επικυριαρχίαν της αρχαίας και ιστορικής οικογενείας των Παπατσωραίων, εχόντων την έδραν αυτών εν τη κώμη Σουλιμά. (...) Η κώμη Σουλιμά εκτίσθη κατά το έτος 1400 παρά τινος διασήμου Αλβανού Μπέη Σουλιμάν Μπέη, ελθόντος εξ Αλβανίας, μετά 1600 Αλβανών χριστιανών τσάμηδων και 200 Αλβανών γυναικοπαίδων. (...) Κείται επί υψηλού και πετρώδους βουνού προς βορράν της Κυπαρισσίας. Η κώμη αύτη, ένεκα της ορεινοτάτης τοποθεσίας της εθεωρείτο τότε φύσει οχυρά και απόρθητος, όθεν ουδέποτε πους εχθρικός επάτησεν το έδαφος αυτής. Εκ του ονόματος της κώμης Σουλιμά, ωνομάσθησαν και τα λοιπά χωρία Σουλιμοχώρα, άτινα και αυτά ποτέ δεν επατήθησαν από τους Τούρκους, ή και τους Ενετούς.

Οι Ντρέδες ήσαν (...) θρήσκοι μέχρι δυσειδαιμονίας. Ηγάπων και ετίμων υπερβολικά τους γονείς των, τους αδελφούς και αδελφάς των, ως δε και τας γυναίκας των και τα τέκνα των, τους δε γέροντας εσέβοντο υπερμέτρως. Ωμίλουν την Αλβανικήν διάλεκτον την οποίαν ωμίλουν και μετά την απελευθέρωσιν της Ελλάδος.

Πάντοτε ήσαν οπλισμένοι ως εν καιρώ μάχης, πολλάκις δε, εισερχόμενοι εις τας διαφόρους επαρχίας, ουδέποτε ηνοχλούντο παρά των Τούρκων, επειδή τους εφοβούντο.

Εν καιρώ πολεμικής περιστάσεως, οι Ντρέδες, συν γυναιξί και τέκνοις ωχυρούνται εν τη κώμη Σουλιμά και εμάχοντο δε, άνδρες και γυναίκες.

Πας Έλλην εγκληματίας, Τούρκος, ή και Αλβανός, καταφεύγων εις τα Σουλιμοχώρια, εθεωρείτο πλέον ελεύθερος από πάσης Τουρκικής καταδιώξεως. Εκ των Ντρέδων τούτων, εχρημάτισαν ουκ ολίγοι κλέφται και αρματωλοί, εξ ων περιώνυμοι υπήρξαν ο Μάρκος Ντάρας, ο Αλέξης Ντάρας, ο Ιωάννης Μέλιος, ο Ι. Ρούσης και άλλοι καταφανίσαντες ικανούς Τούρκους".

 

Ντρες θεωρείται από κάποιους και ο Πλαπούτας :

 

Ο Νικόλαος ("Κόλιας") ο Πλαπούτας πατέρας του Δημήτρη ήταν από τους Ντρεδες Αρβανίτες των Σουλιμοχωρίων της Τριφυλίας.
Γεννηθηκε το 1735 και πέθανε το 1827 στην Παλούμπα.
Ήταν από μικρός τσαμπουκάς στα 18 του σκότωσε έναν τούρκο και αναγκάστηκε να φύγει από τα Σουλιμοχώρια.
Πήγε και βρήκε καταφύγιο στους Αρβανίτες Τζαβελαίους της Ολυμπίας . Ναι οι Τζαβελαίοι δεν ήταν από το Σούλι αλλά μετά πήγαν εκεί . Νέα φονικά και ταραχές τον έφεραν στην Παλούμπα και λίγο με την βοήθεια των Δεληγιανναίων λίγο επειδή ήταν ασίκης και ντελικανής έγινε καπομπάσης (μέγας επιστάτης) των κτημάτων της περιοχής.

Σύντομα έγινε μεγάλος και τρανός και πήρε μέρος στα Ορλωφικά .

Κάποια στιγμή μετά τα Ορλωφικά αρπάχτηκε με τον Ισμαηλ αγά λεβέντη Λαλαίο αρβανίτη για τις επιστασίες και για το κύρος στην περιοχή. Η κόντρα κράτησε χρόνια μέχρι την επανάσταση του '21 .

Από το πήγαινε έλα με τις συγκρούσεις με Τούρκους και Λαλαίους άργησε να παντρευτεί. Κάπου στα πενήντα του παντρεύτηκε την κόρη του Γιώργη Τζώρτζη την Κυράτσω . Έκανε δυο γιούς τον Γιώργο που σκοτώθηκε το Ιούνη του '21 σε μάχη με τους Λαλαίους , τον Δημήτρη και τρείς θυγατέρες. Ο γερο Κόλιας όμως ήταν να μην πάρει μπρος.


 

Σε κάποια μάχη με τους Λαλαίους αιχμαλώτισε μια πανέμορφη αρβανιτοπούλα την Λιόσια. Την πήρε την σπίτωσε σαν δεύτερη γυναίκα τις έκανε τρείς γιούς και μια κόρη και ζούσαν όλοι μαζί. Τα παιδιά της καθεμιάς ήσαν αγαπημένα, ζούσαν όλα μαζί και αποκαλούσαν και τις δυο γυναίκες "μανα" . Η Λιόσια που ήταν πολύ νεότερη του έμεινε πιστή και πονετική κοντά του μέχρι το θάνατό του (ήταν και κορακοζώητος ο μακαρίτης 93 χρονών πέθανε.) Αλλά και ο Κόλιας από την διαθήκη του φάνηκε δίκαιος αφού μοίρασε εξίσου την περιουσία του σε όλα τα παιδιά του.




ΛΕΜΠΕΣΗΔΕΣ

 

Είναι τούρκικη λέξη και δηλώνει τον κλέφτη με την έννοια του άτακτου του ζορμπά.

Οι λεμπέσηδες έπαιρναν επί τουρκοκρατίας περιοχές για να τις φυλάνε όπως τα Δερβενοχώρια.

            Η λέξη χρησιμοποιήθηκε και σαν επίθετο από την επανάσταση του 1821 γνωστός είναι ο Ανάργυρος Λεμπέσης από της Σπέτσες που είχε δύο πλοία την «Ασπασία» και την «Κυπραία», ο αδελφός του Γεώργιος Λεμπέσης ήταν οπλαρχηγός στο Κρανίδι πιάστηκε από τους Τούρκους την ημέρα του Πάσχα 10/4/1821 και παλουκώθηκε. Γνωστός είναι και ο ζωγράφος Πολυχρόνης Λεμπέσης.

            Κατά την διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1768-1774) ο αρματολός Μητρομάρας με ομάδα αλανόφωνων πολεμιστών νίκησε στα Μέγαρα τους τούρκους, οι άνδρες του πήραν την ονομασία «Λεμπέσηδες», η πορεία του Μητρομάρα μετά το τέλος των Ορλοφικών ήταν διαρκείς αγώνες με τους «Λεμπέσηδες» του που ρήμαξε την Αττική και τις ακτές , ο πασάς της Πελοποννήσου έστειλε 100 αλβανούς τους οποίους μακέλεψε στο Κερατόπυργο, στην συνέχεις τσάκισε και άλλους 100 αλβανούς στους Αγίους Ασώματους, το 1772 τραυματισμένος αποσύρθηκε στο Αγκίστρι όπου και πέθανε, οι Λεμπέσηδές του πιάστηκαν με τις οικογένειές τους μαζί και η γυναίκα του Μητρομάρα και ο βοεβόδας των Αθηνών τους μεν άντρες σκότωσε τις γυναίκες πούλησε σκλάβες, έτσι σκορπίστηκαν οι Λεμπέσηδες. Αυτή όμως η ένοπλη αντιπαράθεση τους με τους Αλβανούς καλλιέργησε σφοδρή αντιπάθεια ανάμεσα σε Αλβανόφωνους χριστιανούς  και μουσουλμάνους (τουρκαλβανούς).

 

ΤΟΥΡΚΑΛΒΑΝΟΙ

 

            Τόσο οι Αλβανοί Χριστιανοί όσο και οι Έλληνες χριστιανοί έγιναν πολλές φορές, όργανα των Ενετών και μετά των Ρώσων στις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις στην Ελληνική χερσόνησο, σε κάθε αποτυχημένη επέμβασή τους οι τούρκοι έκαναν δύο πράγματα

Α. Σφαγές.

Β. Εξισλαμισμούς και Ελλήνων και Αλβανών.

            Όποιος εξισλαμιζόταν ξεκοβόταν από τον κορμό της κοινής μοίρας Ελλήνων, Αλβανών  και Αρβανιτών. Οι έλληνες γινόντουσταν Τούρκοι και οι Αλβανοί Τουρκαλβανοί.

Στις εξεγέρσεις των Ελλήνων οι τουρκαλβανοί είχαν κόψει τις γέφυρες με τους Έλληνες και γινόντουσαν μοχλός καταπίεσης και αστυνόμευσης των Ελλήνων στα χέρια των Τούρκων, οι μόνες γέφυρες επικοινωνίας Ελλήνων και τουρκαλβανών ήταν

  1. Οι χριστιανοί αρβανίτες
  2. Οι πεφωτισμένοι κλέφτες – αρματολοί των Ελλήνων και των τουρκαλβανών (Κολοκοτρώναίοι, Αλή Φαρμάκης κλπ).

Συνεργασία με τους τουρκαλβανούς είχε και ο Ζαχαριάς, ο οποίος στρατολόγησε 1.300 ρέμπελους τουρκαλβανούς και μαζί με τα παλικάρια του κυνήγησε τους τούρκους.

Ας δούμε τώρα τι γράφει ο Ανώνυμος  στη «Ελληνική Νομαρχία» σελ 89 « Οι τουρρκαλβανοί είναι τα χαιδεμένα παιδιά των τούρκων, είναι τα παλληκάρια των, τα οποία είναι αρμοδιώτερα, προς καταπίεσιν των χριστιανών. Έπειτα τι να κάμουν οι δυστυχείς, αφ ου η πατρίς των είναι τόσον άγονος, ώστε αδυνατεί να θρέψει αυτούς;»

 

 

ΤΟΣΚΗΔΕΣ ΚΑΙ ΓΚΕΚΗΔΕΣ

 

Από το βιβλίο του Ευγενίου Ρίζου Ραγκαβή «Ελλάς, Μακεδονία και Νότιος Αλβανία, ήτοι η Μεσημβρινή Ελληνική Χερσόνησος» Αθήνα 1901.

 

            «Οι αλβανοί υποδιαιρούνται εις δύο κυρίως φυλάς, προς βορράν μεν των Γκέκηδων και προς νότον των Τόσκηδων , ους  χωρίζει αρκούντος ακριβώς ο ποταμός Σκούμπης ….. Οι Γκέκαι και οι Τόσκαι διαφέρουσιν αλλήλων περισσότερον αφ ότι συνήθως υποθέτει τις. Καίτοι η γλώσσα αυτών είναι η αυτή, μετά δυσχερείας εννοούσι αλλήλους και τρέφουσιν αμοιβαίον μίσος, βέβαιαον δ  είναι ότι οι βόρειοι Γκέκαι δύνανται έτι να θεωρηθώσιν ως ημιβάρβαροι , ενώ οι νότιοι Τόσκαι και ιδίως οι Αλβανοί της Ελλάδος , ίστανται επί ανωτέρας βαθμόδος πολιτισμού……..».

 

            Στο ίδιο βιβλίο βλέπουμε τα ποιο κάτω για τις σχέσεις Αλβανών και Τούρκων:

            «………….Άπαντες οι Αλβανοί , είτε χριστιανοί, είτε μωαμεθανοί , μισούν εν τούτοις, εκ ίσου τους Τούρκους, το μίσος δε τούτο εξηγεί το γεγονός ότι μέχρι τούδε ευκολότερον αφομοιώθησαν μετά των Ελλήνων και των Σλάβων ή μετά των Οθωμανών……..».

 

            Ας δούμε τι γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του «Οι λαοί των Βαλκανίων» εκδόσεις ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ Αθήνα 1994 σελ 177

 «Κυρίως Αλβανοί , συνεπώς είναι μόνον οι βόρειοι Γκέκηδες που θα μπορούσαν να θεωρηθούν απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών……….. Πάντως οι νότιοι Αλβανοί, οι Τόσκηδες απ τους οποίους κατάγονται και ι Έλληνες Αρβανίτες είναι μια πανσπερμία λαώνανάμεσα στους οποίους υπάρχουν και «γνήσιοι» απόγονοι αρχαίων Ελλήνων………..».

 

ΚΟΣΣΟΒΑΡΟΙ

 

            Ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του «Οι λαοί των Βαλκανίων» εκδόσεις ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ Αθήνα 1994 σελ181  γράφει:

«…………..οι Κοσσυφοπεδίτες ισχυρίζονται  πως αυτοί είναι οι ‘γνήσιοι’ Αλβανοί!».

 





ΒΛΑΜΗΔΕΣ

 

            Σημαίνει οι αδελφοποιτοί, βλάμης γινόταν κανείς με θρησκευτική τελετή και ο βλάμης είχε θέση αδεκφού, στην σημερινή Ελληνική πραγματικότητα έχουν μείνει φράσεις σχετικές πχ «Βλάμης και η ψυχή του» αλλά και σε τραγούδια έχει μείνει η λέξη, στην κωδική ορολογία της Φιλικής Εταιρείας βλάμηδες λεγόντουσαν  οι πρωτο κατηχούμενοι και ο βλάμης φιλικός έδινε όρκο σε ιερέα. Υπάρχουν και ονόματα όπως Δρόσος Βλάμης από το Γαλαξίδι που πολέμησε στη Ναύπακτο.

            Σήμερα βλάμηδες λέγονται οι συνοδοί του γαμπρού, στην αργκό σημαίνει τον παλικαρά τον αγαπητικό και τον μάγκα.

 

ΣΑΜΠΑΝΗΔΕΣ ή ΓΙΑΜΠΑΝΗΔΕΣ

 

Σμπάνηδες είναι οι μουσουλμάνοι που δεν ήταν πιστοί τηρητές του κορανίου, τέτοιοι ήταν οι μουσουλμάνοι της Ευβοίας, οι Σαμπάνηδες της Ευβοίας μετά την αποχώρηση των τούρκων βαφτήστηκαν χριστιανοίαπό τον Κριεζώτη.

 

ΛΙΑΠΗΔΕΣ

 

            Λιαπουριά είναι η περιοχή από Αυλώνα , Χιμάρα, Αργυρόκαστρο, Δέλβινο κάποιοι λένε ότι η Λιαπουριά προέρχεται ααπό την Ιαπθγία(περιοχή των Ακροκεραυνίων), λάπιθες ήταν αρχάιος λαός της Θεσσαλίας που τον αναφέρει και ο Όμηρος.

            Λιάπης είναι εξισλαμισθέντες κατά τον 17ο αιώνα και είναι γνωστοί από τον 14ο αιώνα, αν και μουσουλμάνοι είχαν χριστιανικά ήθη και παραδόσεις, στην κοινωνία τους υπήρχε η παράδοση της αυτοδικίας, διακρίθηκαν στην ληστεία και την πειρατεία, ήταν χωρισμένοι σε φάρες και είχαν δημογεροντίες που λεγόντουσαν πλεκεσίες. Χρησιμοποιήθηκαν σαν μισθοφόροι, πάντως δεν ήταν τόσο πολεμοχαρείς όσο οι Τόσκηδες και οι Γκέκηδες. Ο στρατός του Αλή πασά αποτελείτο από Λιάπηδες. Σέβονται την μπέσα. Μετά τον θάνατο του Γκιουλέκα οι Λιάπηδες επαναστάτησαν αλλά καταπνίγηκε η επανάστασή τους. Ονομαστός Λίαπης ήταν ο Φερήτ πασάς Βλιώρας Μεγάλος Βεζύρης του Χαμίτ Β

            Οι νησιώτες έλεγαν λίαπηδες τους στρατιώτες του Κριεζώτη.

            Στα νεοελληνικά Λιάπης δημαίνει κλέφτης, κακοντυμένος.

 

 


 

ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ

 

 

            Το Σούλι είναι ΝΔ των Ιωαννίνωνκαι στην ακμή του περιελάμβανε έντεκα χωριά τα σουλιωτοχώρια σε ένα είδος συμπολιτείας με αυτονομία ανγνωρισμένη απ΄ο την Πύλη , είχαν και 66 χωριά από τα οποία έπαιρναν φόρους μέρος των οποίων έδιναν στους τούρκους            

Οι Σουλιώτες ήταν δίγλωσσοι , οι δε κεφαλές τους Ελληνόγλωσοι κυρίως που γνώριζαν και αρβανίτικα. Αισθανόντουσαν να τμήμα του ελληνόφωνου χριστιανικού κόσμου και η κοινωνική ζωή τους στηριζόταν στην φάρα (Φάρα = σπόρος). Οι φάρες αλληλοτρογώντουσαν μεταξύ τους μέχρι του σημείου που η φαγωμάρα δεν ήταν βλαπτική για την ομοσπονδία

Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το όνομα του Σουλίου, παραθέτω μερικές:

Α. Το Σούλι σχετίζεται με το ομηρικό Σελλοί

Β. Έχει σχέση με το Σόλλιον που αναφέρει ο Θουκιδίδης.

Γ. Άλλοι υποστηρίζουν ότι προέρχεται από το Αλβανικό σούλι που σημαίνει σκοπιά βίγλα.

Δ. Ο Περαιβός λέει ότι πήρε το όνομά του από κάποιο τουρκαλβανό Σούλη ή Σούλιο.

Η διοίκηση του Σουλίου γινόταν «Κριτήριον της Πατρίδος» που αποτελείτο από τους αρχηγούς των φαρών, αρχηγός ήταν ή ο αρχαιότερος ή ο πλουσιώτεροςή ο ποίο ανδρείος, οι περισσότεροι αρχηγοί ήταν από τους Τζαβελαίους και μετά των Μποτσαραίων.

            Τις διαφορές τις έλυναν οι γυναίκες που ήταν ίσες με τους άνδρες. Η μοιχί ή υποψία μοιχίας τιμωρείτο με λιθοβολισμόμόνο της μοιχαλίδας.ή το κλείσιμο σε σακί τςη μοιχαλίδας και το πέταμά της στον Αχέροντα.

 

            Ο Μάρκος Μπότσαρης (1790-1823)έφτιαξε το πρώτο ελληνοαλβανικό λεξικό.

            Οι Σουλιώτες είναι ένα κράμα από προσμίξεις Ελλήνων, Αλβανών, Ελλήνων Αρβανιτών, Λιάπηδων, όλοι αυτοί κυρίως ήταν από τα υπολείμματα του στρατού του Γεώργιου Καστριώτη. Ο Παπαρρηγόπουλος έγραψε « Οι Σουλιώται ήταν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και εις των επιφανέστερων γόνων του συνοικεσίου των δύο φυλών, του από της ΙΔεκατονταετηρίδος αρξαμένου και τελουμένου μέχρι σήμερον»

            Οι Σουλιώτες έκαναν τους ποιο κάτω πολέμους:

            1731 κατά του Χατζή Αχμέτ πασά των Ιωαννίνων.

            1745 κατά του Μουσταφά  πασά των Ιωαννίνων.

            1759 κατά του Δοστ μπεη του Γαρδικίου.

            1762 κατά του Μαζούτ αγά βοεβόδα της Άρτας

            1772 κατά του Σουλειμάν Τσαπάρη  (εκτουρκισθέντος Έλληνα).

            1775 κατά  του Κουρτ πασά

 

Έξη πόλεμοι  σε 44 χρόνια στους οποίους νίκησαν οι Σουλιώτες. Το 1788 ο Αλή πασάς παίρνει την εξουσία στα Ιωάννινα και γίνονται τρεις πόλεμοι.

            1791 , 1792 και 1802 στον τρίτο πόλεμο κατάφερο ο Αλή πασάς να πάρει το Σούλι και οι Σουλιώτες πάνε στα Επτάνησα και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

 

            Στην Ελληνική επανάσταση πήραν μέρος περίπου 2.000 Σουλιώτες μέρος και όταν τελείωσε η επανάσταση είχαν επιζήσει 200. Η Ελληνικότητα τους είναι σφραγισμένη με αίμα, θάνατο, πένθος.

 

ΤΣΑΜΗΔΕΣ

 

                        Η περιοχή της Τσαμουριάς είναι η περιοχή Φιλιατών, Πάργας, Μαργαριτίου, Παραμυθιάς, η Τσαμουριά εκτεινόταν μέχρι το Δέλβινι  και το Βουθρωτό.

            Στην περιοχή φιλιατών  κατά τον 19ο αιώνα είχε δύο σφοδρά αντιμαχόμενες φάρες των Ντεκάτων και των Σεικάτων.

            Στην περιοχή Παραμυθιάς δέσποζε η φάρα των Προνιαίων που συμπεριφερόντουσαν τυραννικά στον ντόπιο πληθυσμό. Οι Προνιάτες ήταν σε διαρκή αντίθεση με τους Σουλιώτες , ο Αλή κτυπούσε και τους σουλιώτες κα τους μπέηδες τησα Τσαμουριάς.

            Οι τσάμηδες τώρα  είναι μίγμα Ελλήνων και Αλβανώνπου εξισλαμίστηκαν τον 17ο αιώνα.

            Χαρακτηριστικά τους ήταν ξεχωριστά ήταν όμορφοι, δυνατοί, ευκίνητοι αλλά και δόλιοι εκδικητικοί και άρπαγες, δεν είχαν τάση μετανάστευσης και οι Τσάμηδες μέχρι πριν τον Β ΠΠ ήταν 70.000 από αυτούς 50.000 περίπου ήταν χριστιανοί και 16.661 (απογραφή 1928) μουσουλμάνοι. Η ανταλλαγή τους εξαιρέθηκε λόγω του ότι ο δικτάτορας Θεόδ Πάγκαλος ήταν θαυμαστής του Μουσολίνι , έτσι έμειναν στην Ελλάδα και έγιναν  όργανο της ιταλικής πολιτικής κατά της Ελλάδος στην διάρκεια της ιταλικής κατοχής πολέμησαν στο πλευρό των Ιταλών και οργάνωσαν ομάδες τρομοκρατικής δράσης, με την απελευθέρωση εγκατέλειψαν την Ελλάδα φοβούμενοι αντίποινα για τις θηριωδίες που έκαναν. 18.000 έφυγαν μέσω Κονισπόλεως, αλλά και στην Αλβανία παρά το φασιστικό τους παρελθόν έγιναν όργανα του Χοτζικού καθεστώτος. το καθεστώς του Εμβέρ Χότζα τους εγκατέστησε στην πεδιάδα της Μουζακιάς και τους διατήρησε ως Έλληνες υπηκόους με την ελπίδα τυχόν επιστροφής τους στην Ελλάδα ή επανάκτησης των περιουσιακών τους στοιχείων, τα οποία είχαν δεσμευθεί στο μεταξύ από το ελληνικό κράτος. Συγκεκριμένα, με την υπ΄αρ. 344/23-4-1945 απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου δοσιλόγων Ιωαννίνων και περί τις 1.700 σχετικές καταδικαστικές αποφάσεις ερήμην που επακολούθησαν καταδικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου, ενώ οι περιουσίες τους δημεύτηκαν (Β.Δ. 2185/1952 και Ν.27891/1954) και εκποιήθηκαν ή διανεμήθηκαν σε όλους, όσους έπεσαν θύματα της θηριωδίας τους. Παράλληλα, με την υπ΄αρ. Α.Π. 50862/1947 απόφαση του Υπουργείου Στρατιωτικών οι Τσάμηδες στερήθηκαν της ελληνικής ιθαγένειας.

            Σήμερα μεγάλο μέρος από τους Τσάμηδες έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα με Ελληνικά ονόματα σαν Βορειοηπειρώτεςκαι πρωτοστατούν σε κάθε ενέργεια εγκληματική και ανθελληνική.

            Τσάμης  είναι όνομα που προέρχεται από:

 

Α. τον Θύαμη (καλαμά) ποταμό

Β. Από το όνομα του πρώτου αρνησίθρησκου Ισάμ από το Λεσκοβίκι.

Γ. Ότι είναι ιλλυρικό φύλο Σάμεις,

Δ. Ότι προέρχονται από την τουρκική λέξη τσιάμ που σημαίνει πεύκο.

Ε.   Ότι προέρχονται από την τουρκική λέξη τσιαμούρ  που σημαίνει λάσπη

Ζ.  ότι προέρχονται από τη Θαμάρ την ηπειρώτισσα πριγκιποπούλα που σε ηλικία 17 ετών παντρεύτηκε το βασιλέα του Τάραντα Φίλιππο ντ Ανζού το 1294.

            Το 1925 έγινε προσπάθεια ειρηνικής απομάκρυνσής των Τσάμηδων , οι Τσάμηδες δολοφόνησαν τον πρόεδρο της κοινότητας Βαρφάνης Χουσείν Ρουστάν που ήταν υπέρ αυτής της αποχώρησης, ο ένα από τους δολοφόνους είχε έρθει από την Κονίσπολη για να πραγματοποιήσει αυτή την δολοφονία. Στο χέδιο παραμονής οι αλβανοί χρησιμοποίησαν και τον βουλευτή Αργυροκάστρου Βασίλειο Μπαχίμα ο οποίος ήταν διαβλητό   πρόσωπο. Στο σημείο αυτό η Ελλάδα έφτασε  να διαλύσει τις Βορειοηπειρωτικές οργανώσεις σαν ένδειξη καλής θελήσεως. Αλλά οι Τσάμηδες όταν εγκαταστάθηκαν κάποιοι πρόσφυγες από την Μ Ασία στην Θεσπρωτία χάλασαν τον κόσμο έφτασαν μάλιστα να προσφύγουν στην ΚτΕ κατά της Ελλάδος ότι τάχα παραβιάζονται τα δικαιώματά τους, στην ΚτΕ Έλληνας αντιπρόσωπος ήταν ο Ν Πολίτης που αποστομωτικά απάντησε και η ΚτΕ απέρριψε τις τσιάμικες κατηγορίες.

 

            Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι πλήθος Αλβανικών συμμοριών εξορμούσαν από τη Αλβανία και υποθαλπτόμενοι από τους Τσάμηδες λήστευαν τους ηπειρωτικούς πληθυσμούς, και όταν τους καταδίωκαν οι Έλληνες υπό την ομπρέλα των Τσάμηδων φυγαδευόντουσαν στην Αλβανία, επί αυτού υπάρχουν πάμπολλες δημοσιεύσεις στον τοπικό Ηπειρώτικο τύπο της εποχής.

            Οι Τσάμηδες όλη αυτή την περίοδο δουν ανθελληνικά ένα παράδειγμα ο πολιτευτής της Πρέβεζας Αλή βέη Ντίνο έστειλε τηλεγράφημα προς την αλβανική κυβέρνηση που είχε προσφύγει στην ΚτΕ κατά της Ελλάδος με το οποίο συμπαραστεκόταν και μίλαγε για καταπίεση των Τσάμηδων από τις Ελληνικές αρχές.

            Και η Ελλάδα εν τω μεταξύ όλο υποχωρήσεις προ της Αλβανικής θρασύτητας μέχρι στις ελληνικές στρατιωτικές σχολές σπούδαζαν δωρεάν αλβανοί σπουδαστές. Ο δε Βενιζέλος αρνήθηκε να θέσει θέμα Βορειοηπειρωτικού.

 

 


 

 

 

 

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

1.     Ιστορία της ελληνικής Επαναστάσεως Σ Τρικούπη εκδοσεις Χ Γιοβάνη Αθήνα 1978

2.     Μεγ. Ελλ. Εγκυκλ. τόμ. ΙΖ΄,

3.     «Ιστορία της Μάνης όλης» Νικήτα Νηφάκη.

4.     Επιτομή της Ιστορίας της Αναγεννηθείσης Ελλάδος  Αθήνα 1832 σελ 439-440

5.     Αλβανοί Αρβανίτες Έλληνες του Σαράντου Καργάκου εκδόσεις  Ι ΣΙΔΕΡΗΣ  Αθήνα 2005 Ε ΕΚΔΟΣΗ.

6.     «Ιστορία των Θηβών και της Βοιωτίας από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερον» του Τσεβά

7.     «Οι Έλληνες Αρβανίτες» εκδ Δωδώνης 1997 Μαρία Μιχαήλ Δέδε.

8.     «Οι λαοί των Βαλκανίων» Βασίλης Ραφαηλίδης  εκδόσεις ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ Αθήνα 1994

9.     "ΦΟΒΕΡΑ ΝΤΟΥΚΟΥΜΕΝΤΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ 1923" του Σόλωνα Ν Γρηγοριάδη ΑΘΗΝΑ 1976 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΥΤΡΑΚΗ  σελ 126

 

Παρασκευή 20 Απριλίου 2018

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ 1968/1973


 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Δικαίωμα στο Δημοψήφισμα για το Σύνταγμα είχαν και οι πολιτικοί κρατούμενοι.

 

Το σύνταγμα του 1968/73 στόχο είχε να εξυγειάνει τον θεσμό του κοινοβουλίου, οι μεταρυθμίσεις που έκανε είναι οι πιό κάτω:

1.     Βουλευτές εκλεγόμενοι 180 (άρθρο 56 παρ 1)

2.     Βουλευτές «αριστίνδην» 20 (άρθρο 57) αυτοί διορισζόντουσαν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ήταν πολίτες που διακρίθηκαν «εις τον πολιτικόν, κοινωνικόν, οικονομικόν και επιστημονικόν βίον». Είχαν την ίδια θητεία με τους αιρετούς, τους ίδιους όρους, μετείχαν «αποκλειστικώς και μόνον» για την «ενάσκησιν του νομοθετικού έργου» (άρθρο 57 παρ 11). Σκοπός ήταν να υπάρχει μια υπερκομματική εθνική φωνή στο κοινοβούλιο.

3.     Καθιέρωση του ασυμβιβάστου βουλευτού με την ιδιότητα του υπουργού (άρθρο 88 παρ 2). Με στόχο τον διαχωρισμό της Νομοθετικής από την Εκτελεστική εξουσία, αποφυγή συναλλαγών για σχηματισμό κυβερνήσεως και την δυνατότητα να γίνουν υπουργοί μη πολιτικοί τεχνοκράτες.

4.     Κατάργηση των βουλευτικών ατελειών (άρθρο 70 παρ 1).

5.     Απαγόρευση επανεκλογής βουλευτού για Τετάρτη συνεχή φορά (άρθρο 61 παρ 4). Με τον τρόπο αυτό πλητόταν ο ο πολιτικός επαγγελματισμός και τα πολιτικά τζάκια.

6.     Εφαρμογή του εκλογικού νόμου για τις μεθεπόμενες εκλογές (άρθρο 61 παρ 2).

7.     Επέκταση της βουλευτικής περιόδου στα 5 χρόνια (άρθρο 61 παρ 1).

8.     Καθιέρωση ευρυτάτων εκλογικών περιφερειών (άρθρο 57 παρ 3) για να παταχτεί η πελατειακή σχέση και ο τοπικός «κομματάρχης».

9.     Ίδρυση του θεσμού των βουλευτών Επικρατείας (άρθρο 57 παρ 4) ο θεσμός επέζησε μέχρι σήμερα.

10.  Επίτροπος της Βουλής (άρθρο 127) είναι αντίστοιχος θεσμός που εφαρμόζεται στα Σκανδιναυικά κράτη, πρόκειτα για νομομαθή με αποστολή τον έλεγχο λειτουργίας του Κοινοβουλίου.

11.  Προσόντα βουλευτών (άρθρο 61 παρ 1,2,3) : Να είναι 25 ετών Έλλην, με απολυτήριο ΜΕ, να έχει εκπληρώσει τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, να μη έχει καταδικαστεί για προδοσία, ανθρωποκτονία, κατασκοπεία, ληστεία, κλοπή, δωροδοκία, λιποταξία, παραχάραξη, πλαστογραφία, απάτη, εκβιασμό, απιστία, έγκλημα ηθών, εμπορία ναρκωτικών, συκοφαντική δυσφήμιση, ότι συμμετέχει σε κόμμα, οργάνωση, σωματείο με σκοπό την ανατροπή του πολιτεύματοςκαι του κοινωνικού καθεστώτος.

12.  Απαγόρευση σε υπουργό να θέση υποψηφιότητα βουλευτού στις επόμενες εκλογές (άρθρο 61 παρ 5). Με σκοπό να μη ασκούν μικροπολιτική οι υπουργοί.

13.  Κατάργηση της διεξαγωγής εκλογών από υπηρεσιακές κυβερνήσεις (άρθρο 60 παρ 2).

14.  Περιορισμός της ποινικής ασυλίας των βουλευτών (άρθρο 68). Κατάργηση της ασυλίας «δι εξύβρισιν, απλή και συκοφαντική συσφήμισιν εναντίον προσώπου και αρχής. Εις τας περιπτώσεις ταύτας ουδεμία άδεια της Βουλής απαιτείται προς δίωξιν αυτού».

15.  Διαίρεση της Βουλής σε δύο τμήματα (άρθρο 71 παρ 3,4,5 και άρθρο 72 παρ 3 ).

16.  Θέσπιση ειδικών επιτροπών επεξεργασίας νομοσχεδίων (άρθρο 77).

17.  Συνεδρίαση της ολομελίας τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα (άρθρο73).

18.  Ελάχιστο ποσοστό ψήφων για την είσοδο κόμματος στην Βουλή (άρθρο 57 παρ 6) ο θεσμός επιβίωσε μέχρι σήμερα.

19.  Απαγόρευση μεταστάσεως βουλευτού σε άλλο κόμμα (άρθρο 62 παρ 2).

20.  Ελάχιστο όριο παρουσίας βουλευτών (άρθρο 57).

21.  Αποβολή και περικοπή αποζημιώσεως σε τρεις συνεχείς παρεκτροπές βουλευτού (άρθρο 69 παρ 5).

22.  Παρακράτηση βουλευτικής αποζημίωσης για κάθε απουσία (άρθρο 70 παρ 2).

 

Ασφαλώς το μεταπολιτευτικό σύνταγμα φρόντισε να διαγράψει όλες σχεδόν αυτές τις ρυθμίσεις. Προσέξτε πόσο προοδευτικές ρυθμίσεις προέβλεπε το Σύνταγμα της Χούντας.
 
 

Δημοψήφισμα 1968
Εγγεγραμμένοι6.516.285
Ψήφισαν5.048.90477,47%
Άκυρα ψηφοδέλτια18.5150,37%
Έγκυρα ψηφοδέλτια5.030.58999,63%
ΨήφοιΠοσοστό
Symbol confirmed.svg Ναι4.638.46692,21%
Symbol delete vote.svg Όχι391.9237,79%
Αποχή22,53%
 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ του Μάνου Χατζηδάκη εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ

Δευτέρα 16 Απριλίου 2018

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ Γ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΜΕ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ



 

Η Σοβιετική Στρατιωτική Αποστολή (ΣΣΑ) έφτασε στα ελληνικά βουνά το βράδυ της 26ης Ιουλίου 1944,  η ΣΣΑ δεν ήταν καθόλου στρατιωτική ήταν καθαρά πολιτική και έφτασε στα ελληνικά βουνά με καθαρά κομματική αποστολή απ ευθείας από τον Στάλιν για να «καθοδηγεί» το ΚΚΕ και να «ελέγχει επί τόπου» την εφαρμογή των εντολών της ΕΣΣΔ.
 
 
 
 
 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Δύο αξιωματικοί της Σοβιετικής Στρατιωτικής Αποστολής στην ελεύθερη Ελλάδα.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης συναντήθηκε με την ΣΣΑ γράφει:

«Ώσπου αποφάσισαν να μας στείλουν τη ΣΣΑ. Η αποστροφή των πραγμάτων ήταν πια καθαρή. Μας την έστειλαν στα τέλη Ιουλίου 1944. Τότε έφτασαν και ήταν κουμπωμένοι μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Κατάλαβες; Μαζί τους είχαν και τον Βαβούδη που εγώ τον καθοδηγούσα στον Πειραιά και τον γνώριζα πολύ καλά από το 1929 ακόμα...».

Η συζήτησή τους ήταν καθαρά πολιτική και από την αρχή περιστράφηκε στην συμφωνία του Λιβάνου.

«...Πριν ακόμα βάλω εγώ το ζήτημα για τον Ζαχαριάδη, μας έθεσαν αυτοί το ζήτημα γιατί ανακαλέσαμε τους αντιπροσώπους από τον Λίβανο.

Τότε ο Τσερνίτσεφ, όχι ο ποπώφ που ήταν στρατιωτικός αλλά ο Τσερνίτσεφ, που είχε το ψευδώνυμο Νικολάου και παλιότερα δούλευε στη σοβιετική πρεσβεία της Αθήνας, μου λέει:

"Και τι έχετε υπόψη σας, να πολεμήσετε ενάντια στους Εγγλέζους;".

Του λέω ότι:

 "Αν παρουσιαστεί ανάγκη, φυσικά θα πολεμήσουμε και με τους Εγγλέζους".

Μου κάνει ένα μορφασμό πολύ χαρακτηριστικό. Τι εσήμαινε αυτό; Αποδοκιμασία της απάντησής μου. Εγώ εκείνη τη στιγμή τα έχασα. Είδα ότι αποδοκιμάζομαι. Ο Τσερνίτσεφ δεν μπορούσε να πει κάνε αυτό ή εκείνο. Σε καμιά περίπτωση.
Αλλά ο μορφασμός του έλεγε καθαρά: <Τι μου λες τώρα εσύ>.
Στραπάτσο.
Και ήταν παραμονές της συνεδρίασης της ΚΕ. Άντε τώρα να βρεις άκρη... Αυτός ο μορφασμός εμένα με έκανε ανω – κάτω. Και αυτό κατά κύριο λόγο μας εξανάγκασε να αποφασίσουμε να δεχτούμε τη συμφωνία του Λιβάνου και να στείλουμε τους υπουργούς μας στην Κυβέρνηση....».

Ένας μορφασμός στάθηκε ικανός να κάνει τον Γ Ιωαννίδη ανω – κάτω αυτό δείχνει πόσο χαμηλό ήταν το πολιτικό και ψυχικό ανάστημα των ηγετών του ΚΚΕ, πόσο ασπόνδυλοι ήταν, οι δε σοβιετικοί καθοδηγούσαν τα πάντα με ένα μορφασμό.
 
 
 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Γ. Ιωαννίδης, επάγγελμα κουρέας. Πέθανε στην Ρουμανία, άρρωστος και διωγμένος από το κόμμα του.

Ολα αυτά θα κάνουν τον Ιωαννίδη να συμπληρώσει λίγο αργότερα στις αναμνήσεις του για τους Σοβιετικούς:

«...Τους κατατοπίσαμε για όλα από την πρώτη στιγμή. Μ αυτό μπορούσαν να δουν και έβλεπαν την ειλικρίνεια μας. Παρ όλα αυτά αυτοί αυτοί δεν ήθελαν αν αναλάβουν καμμιά υποχρέωση. Δεν ήταν πια ότι δεν μας είχαν εμπιστοσύνη. Αλλά ήταν ότι ήξεραν πως η Ελλάδα την είχαν αναλάβει υπό την επιρροή τους οι Άγγλοι. Το ήξεραν αυτόκαι τι να μας πουν. Δεν μπορούσαν να μας το πουν. Δεν μπορούσαν να μας το πουν....».

Με δύο λόγια η λοιρασιά που έγινε σε σφαίρες επιρροής ήταν θέμα υψηλής πολιτικής και δεν έπεφτε λόγος στους Έλληνες κομμονιστές!

Ο Γ Ιωαννίδης για να δικαιολογήσει διηγείται ότι:

«... δε μας δώσαν ούτε ένα φυσίγγι στην περίοδο του αγώνα και προς το τέλος, με την αποχώρηση των Γερμανών, ούτε τότε μας δώσαν ένα φυσίγγι».

Δεν δόθηκε βοήθεια, ούτε όταν ο Ερυθριάδης πήγε τον Σεπτέμβριο του 1944 στη Σόφια και συναντήθηκε με τον αρχηγό τού προελαύνοντος στα Βαλκάνια Κόκκινου Στρατού, στρατάρχη Τολμπούχιν.

Αφηγούνταν ο Ιωαννίδης με παράπονο ότι όταν ο Ερυθριάδης ζήτησε από τον σοβιετικό στρατό ενίσχυση σε όπλα και πολεμοφόδια, ο σοβιετικός στρατάρχης αρνήθηκε:

«Ο Τολμπούχιν είπε ότι "δεν μπορούμε τώρα". Και δεν μας έστειλε ούτε ο Τολμπούχιν. Μπορούσε τέλος πάντων, εκεί από τα σύνορα, να μας στείλει καμιά παρτίδα πολεμικό υλικό».

Και γιατί να δώσει βοήθεια αφού ήδη είχαν αποφασίσει τίνος οικόπεδο ήταν η Ελλάδα.

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τα πάντα τα είχαν μοιράσει, οι Έλληνες κομμουνιστές καθοδηγούντο με γκριμάτσες από τα μέλη της ΣΣΑ.
 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Γιάννης Ιωαννίδης: «Αναμνήσεις», εκδόσεις Θεμέλιο.

 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...