Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

ΒΕΛΓΙO, ENA ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΔΙΑΛΥΣΗ



Το Βέλγιο είναι μια χώρα ίση με την Ουαλία περίπου η οποία όμως χωρίζεται σε τρεις περιοχές με βάση τις γλωσσικές διαφορές:

Α Την Ολλανδόφωνη περιοχή του βορά (Φλάνδρα)
Β Την Γαλλόφωνη περιοχή του νότου (Βαλονία) και
Γ Την Γερμανόφωνη περιοχή στα δυτικά.



 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Την  7η Φεβρουαρίου του 1968, στη μικρή πόλη Louvain ξέσπασαν ταραχές στο αριστοκρατικό καθολικό πανεπιστήμιο της, αντικείμενο το γλωσσικό ζήτημα του Βελγίου. Τα γεγονότα αυτά έγιναν γνωστά σαν Walen Buiten.
  Την δεκαετία του '60, η μικρή αυτή πόλη στην Brabant ήταν  ειρηνική, αλλά η εχθρότητα μέσα στην χώρα είναι ένα ζήτημα που απλά κρατείται σε καταστολή.



Η ίδια δε η πρωτεύουσα της χώρας οι Βρυξέλες βρίσκονται στην Φλαμανδία και είναι δίγλωσση.
Οι Ολλανδόφωνοι είναι αριθμητικά περισσότεροι από τους Γαλλόφωνους σε αναλογία 2 προς 3. Ενώ οι περισσότεροι Φλαμανδοί καταλαβαίνουν Γαλλικά, οι Βαλόνοι δεν καταλαβαίνουν Ολλανδικά.

 Οι διαφορές σ αυτές τις περιοχές δεν είναι μόνο γλωσσικές αλλά και οικονομικές και διαφορά πολιτισμού και επιθυμίας εξουσίασης της μιας επί της άλλης.

Την δεκαετία του 1990 οι περιοχές της Βαλονίας βυθίστηκαν σε μεταβιομηχανική παρακμή με την εξαφάνιση των ανθρακωρυχείων, της χαλυβουργίας, της βιομηχανίας παραγωγής πλακών από σχιστόλιθο, της μεταλλουργικής βιομηχανίας και της κλωστοϋφαντουργίας. Η παραγωγή άνθρακα το 1998 ήταν μικρότερη κατά 2.000.000 τόνους ετησίως έναντι των 21.000.000 τόνων του 1961. Αντίθετα οι Φλαμανδοί γνώρισαν ραγδαία οικονομική ανάπτυξη, την δεκαετία 1966-1976 είχε ανάπτυξη 5,3%.

Ιστορικά τώρα αυτό είναι έξω από την Βελγική λογική, οι γαλλόφωνοι που ζούσαν που ζούσαν στις βιομηχανικές περιοχές της Βαλονίας κυριαρχούσαν στις φτωχές περιοχές της αγροτικής Φλάνδρας, που το 1947 αντιπροσώπευε το 20% του αγροτικού πληθυσμού. Το γεγονός αυτό δημιούργησε μνησικακία στου Φλαμανδούς θεωρώντας ότι η γαλλόφωνη ελίτ κρατούσε στα χέρια της την πολιτική και πολιτιστική εξουσία της χώρας.

Έτσι δημιουργήθηκε Φλαμανδικό εθνικιστικό κίνημα, ιστορικά οι Φλαμανδοί είχαν συνεργαστεί με τις γερμανικές αρχές κατοχής κατά τον Β ΠΠ με στόχο να κερδίσουν αυτονομία από τους ΝΑΖΙ.
Οι οικονομικοί όροι Φλάνδρας Βαλονίας από το 1960 ανατράπηκαν, οι Φλαμανδοί λοιπόν ένοιωσαν  ότι είναι μια δυναμική κοινότητα παγιδευμένη σε ένα αναχρονιστικό κράτος.


 




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η μεγάλη διαίρεση του Βελγίου, οι κάτοικοι δεν νοιώθουν πολίτες ενός κράτους, στα ανατολικά μέρη της Wallonie φαίνονται οι γερμανόφωνες περιοχές.

Επιπλέον στον «γλωσσικό πόλεμο» της χώρας προστέθηκε ένα ακόμα ζήτημα, κυριάρχησε δια νόμου η επιβολή της Ολλανδικής σαν επίσημης γλώσσας της χώρας, στα δικαστήρια, τα σχολεία, τις υπηρεσίες της Φλάνδρας έγινε υποχρεωτική.

Δηλαδή το Βέλγιο συνδυάζει όλα τα κριτήρια των κρατών που διασπούνται.

Τα σημάδια αυτής της εχθρότητας δεν άργησαν να φανούν στην Βελγική κοινωνία. Στο πανεπιστήμιο του Λεφέν (Λουβαίν) οι ολλανδόφωνοι φοιτητές εναντιώθηκαν στην παρουσία γαλλόφωνου καθηγητή με συνθήματα όπως «Walen buiten!» (Έξω οι Βαλόνοι!) και το πανεπιστήμιο διασπάστηκε, οι γαλλόφωνοι πήγαν στην Βραβάντη Βαλονία και ίδρυσαν πανεπιστήμιο της Βουβαίν λα Νεβ, στην συνέχεια χωρίστηκε η βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου.

Τα γεγονότα ανέτρεψαν την κυβέρνηση και γίνηκαν μια σειρά συνταγματικές ρυθμίσεις από μετριοπαθείς πολιτικούς με στόχο να ικανοποιηθούν οι Φλαμανδοί που πια ήταν υπέρ της απόσχισης.
Το Βέλγιο διαιρέθηκε σε τρεις περιοχές :

Φλάνδρα
Βαλονία και
Βρυξέλλες.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Σημαία  της Φλάνδρας, το λιοντάρι το έμβλημά τους, στο βάθος η εκκλησία της Notre Dame.


Η κάθε μια είχε δικό της κοινοβούλιο πλάι στο εθνικό κοινοβούλιο, επισήμως αναγνωρίστηκαν τρεις κοινότητες:

Η Ολλανδόφωνη
Η Γαλλόφωνη και
Η Γερμανόφωνη (με 65.000 κατοίκους).

Ειδικά προνόμια έχουν καθοριστεί για όλες τις περιοχές και τις γλωσσικές κοινότητες, οι Βρυξέλλες κηρύχθηκαν επισήμως δίγλωσση, στην πραγματικότητα όμως το 85% του πληθυσμού μιλά Γαλλικά.
Το Βέλγιο είναι χωρισμένο σε 10 επαρχίες (5 στην Φλάνδρα και 5 στην Βαλονία), φυσικά οι διαρκείς μεταρρυθμίσεις  μεταβιβάζουν εξουσίες στην περιφέρεια εξασθενίζοντας το κεντρικό κράτος. Ο πρωθυπουργός πρέπει να είναι δίγλωσσος (άρα προερχόταν από την Φλάνδρα), ισότητα μεταξύ των γλωσσικών διαιρέσεων υπάρχει και Συνταγματικό Δικαστήριο (Cour d Arbitrage) η προεδρία εναλλάσσεται με βάση το γλωσσικό κριτήριο. Στην κυβέρνηση μιλούν την γλώσσα επιλογής τους προκειμένου να αποφασίσουν ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η σημαία της Βαλλονίας, ο κόκορας το έμβλημά τους.


Δηλαδή το Βέλγιο είναι ένα κράτος κουρελού, η δε κεντρική κυβέρνηση έχει ελάχιστα περιθώρια πρωτοβουλιών, ακόμα και στην εξωτερική πολιτική.

Όλα αυτά έχουν τεράστιο κόστος διότι   τα πάντα λειτουργού εις διπλούν μέχρι και η ονομασία τους κράτους που είναι Belgie  η Belgique  δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι σήμερα η κοινή γλώσσα του Βελγίου είναι η Αγγλική.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αντισυμμαχική αφίσα των Φλαμανδών, οι οποίοι τάχθηκαν με το μέρος των ΝΑΖΙ.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ;


Το ερώτημα είναι αφού υπάρχουν τέτοιες αντιθέσεις μεταξύ του μικρού πληθυσμού του Βελγίου γιατί δεν διαλύεται το κράτος, προσωπικά πιστεύω ότι σύντομα θα συμβεί η διάλυση, προς το παρόν υπάρχουν τρεις λόγοι που δεν διαλύεται το Βέλγιο, αν ένας από αυτούς ατονήσει η διάλυση είναι δεδομένη.


ΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Το Βέλγιο είναι ένα πλούσιο κράτος.

ΛΟΓΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

Οι συνταγματικές ρυθμίσεις που έσπευσαν οι πολιτικοί του Βελγίου να κάνουν μετά τα γεγονότα του Λεφέν έδωσαν χρόνο και απομάκρυναν τον αποχωρισμό, ο οποίος έχασε τον επείγοντα χαρακτήρα.

ΛΟΓΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

Το εθνικό αίσθημα της βελγικής νεολαίας δεν έχει την ένταση που είχε πριν μερικές δεκαετίες.

Ωστόσο το χάσμα που χωρίζει τους Φλαμανδούς από Βαλόνους είναι πολύ μεγαλύτερο από το χάσμα που χώριζε τους Τσέχους από τους Σλοβάκους και τους Κροάτες από τους Σέρβους, έτσι η διάσπαση του Βελγίου σε δύο ή περισσότερα κράτη είναι κάτι που θα συμβεί τα επόμενα χρόνια.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τα αισθήματα εχθρότητας είναι εμφανή.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ


Η ΕΥΡΩΠΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ του Tony Judt εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

ΒΑΣΙΛΙΚΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ




            Η τακτική που ακολούθησε κυρίως ο Μ Αλέξανδρος ήταν της «σφύρας και αμόνι», αμόνι θα πρέπει να θεωρηθεί ότι ήταν η φάλαγγες των σαρισοφόρων και σφύρα οι εταίροι, δηλαδή επίλεκτοι ιππείς που κυρίως ήταν ευγενείς μακεδόνες.


            Οι Μακεδόνες ευγενής ήταν μεγαλοκτηματίες (απόγονοι ελίτ πολεμιστών). Αυτοί ήταν μια ολιγομελής ομάδα που δεν ξεπερνούσε τους 600 άνδρες και ήταν η βασιλική σωματοφυλακή, επειδή ήταν ευκατάστατοι είχαν την δυνατότητα να προμηθευτούν αξιόλογες ράτσες θεσσαλικά και μακεδονικά άλογα και να εξοπλιστούν κατά τον καλύτερο τρόπο, ο μικρός τους αριθμός όμως τους έκανε αναποτελεσματικούς, αυτά μέχρι που βασίλευσε ο Φίλιππος ο Β, αυτός έδωσε γη, προνόμια και χρήμα σε ικανούς ιππείς, όχι μόνο μακεδόνες αλλά και Θεσσαλούς και νοτιοέλληνες και έτσι τους προήγαγε στην κατηγορία ων εταίρων, έτσι ο Αλέξανδρος  παρέλαβε ένα σώμα από 2.000 εταίρους.


 

            Οι εταίροι αποτέλεσαν καινοτομία για την εποχή τους, μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο βαρύ ιππικό, δεν εκτελούσε επίθεση αλλά φύλαγε τα πλάγια του στρατεύματος, και επέμβαινε στην καταδίωξη και εξόντωση του εχθρού όταν υποχωρούσε, στην Χαιρώνεια πχ χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο κρούσης και έτσι κυρίως χρησιμοποιήθηκε από τον Μ Αλέξανδρο και στην συνέχεια.


            Ο οπλισμός τους ήταν εξαιρετικός, έφεραν πλήρη πολεμική πανοπλία, ολομέταλλικο θώρακα ή με λινοθώρακα ενισχυμένο με μεταλλικά ελάσματα, κράνος «βοιωτικού τύπου», λόγχη 3  ή 4 μέτρων η λόγχη αυτή ονομαζόταν «ξύστον» (οι Θεσσαλοί πολεμούσαν με ελαφρότερες λόγχες «παλτά»),  θλαστικό ξίφος 80-90 εκατοστά, μονής κοπής, αποτελεσματικό για χτυπήματα από πάνω προς τα  κάτω λεγόταν «κοπίς», δεν έφεραν ασπίδα παρά μόνο όταν πολεμούσαν πεζοί και ήταν οργανωμένοι σε ίλες 200-250 ατόμων, δρούσαν σε σχηματισμό σφήνας, εν αντιθέσει με τους Θεσσαλούς ιππείς που πολεμούσαν σε σχήμα ρόμβου (αποτελεσματικότερος σχηματισμός με δυνατότητα ακαριαίας αλλαγής μετώπου).





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το μακεδονικό ιππικό αποτελούνταν από δύο τμήματα: αυτό των Εταίρων, που απαρτιζόταν από ευγενείς μακεδόνες, και αυτό των Θεσσαλών. Το ιππικό των «Εταίρων» (=συντρόφων) ήταν χωρισμένο σε 8 ίλες. Κάθε ίλη είχε 200 ιππείς, εκτός από αυτήν του βασιλιά που είχε 300 ιππείς. Οι Θεσσαλοί ιππείς έφεραν κοντύτερη λόγχη και είχαν χαλαρότερο σχηματισμό. Οι πολεμικές ίλες του ιππικού περιβάλλονταν από ελαφρύτερο ιππικό, τους «Προδρόμους», που έφεραν ίσως ασπίδες και βοηθητικό υλικό για αναγνωριστικές εφόδους. Σε περίπτωση ανάγκης κατά την επίθεση όμως έπαιρναν και αυτοί μακριές λόγχες.

            Οι εταίροι διατηρήθηκαν και μετά τον θάνατό του Μ Αλεξάνδρου στα βασίλεια των Σελευκιδών και των Λαγιδών,  άλλαξαν όμως ως προς την κοινωνική προέλευση τους και τον τρόπο που πολεμούσαν και που εξοπλιζόταν. Σαν έννοια του βαρέως ιππικού ατόνησε τόσο στην ελληνιστική περίοδο όσο και στη Ρωμαϊκή, επανήλθε η λογική αυτή στους στρατούς των πρώτων μεταχριστιανικών χρόνων κυρίως στους Γερμανούς και Σκύθες. 

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕΣ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΟ Γ ΡΑΙΧ



Δέκα εντολές για την επιλογή συζύγου που βρίσκονται στο εγχειρίδιο για την γερμανική οικογένεια με το οποίο προμήθευε κάθε νέο ζευγάρι το καθεστώς των ΝΑΖΙ στο κράτος του Γ Ράιχ. Στο εγχειρίδιο δινόντουσαν συμβουλές για την φροντίδα των παιδιών, το νοικοκυριό, το διαιτολόγιο και την φυλετική υγεία.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αυτής τις μορφής οικογένειες επιδίωκε το κράτος των ΝΑΖΙ.



Η οικιακή υγεία και ευτυχία δεν ήταν υπόθεση ατομικής επιλογής και ικανοποίησης λέει το εγχειρίδιο.

Ας δούμε όμως ποιος ήταν ο δεκάλογος για την επιλογή συζύγου:

1 Να θυμάσαι ότι  είσαι Γερμανός/ Γερμανίδα.
2 Αν είσαι από καλή φύτρα, μη μείνεις ανύπαντρος/η.
3 Κράτησε το σώμα σου καθαρό.
4 Κράτησε το πνεύμα και την ψυχή σου καθαρά.
5 Σαν Γερμανός/ίδα διάλεξε κάποια/ον με γερμανικό ή βόρειο αίμα για σύντροφό σου.
6 Όταν διαλέγεις σύζυγο , έλεγξε την καταγωγή του.
7 Η υγεία είναι προϋπόθεση του εξωτερικού κάλλους.
8 Παντρέψου μόνο από αγάπη.
9 Μην ψάχνεις συμπαίχτη αλλά σύντροφο σε γάμο.
10 Να εύχεσαι ν αποκτήσεις όσο περισσότερα παιδιά γίνεται



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Βασική αρχή είναι ο διαχωρισμός των φύλων. Από την άλλη πλευρά υπήρχε η διάδοση του πυρήνα της  πατριαρχικής μονογαμικής οικογένειας " ως το σημαντικότερο κοινωνικό θεσμό και τη διασφάλιση της γυναικείας ύπαρξης και, την ιδέα της νέας μητρότητας ".
Στο βιβλίο υπάρχουν ρήσεις του Φύρερ όπως: «Αν δεν έχει κανείς τη δύναμη ν αγωνιστεί για την ίδια του την υγεία, χάνει το δικαίωμα να ζει σ αυτόν τον αγωνιστικό κόσμο».




ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΗΠΕΙΡΟΣ του Μαρκ Μάζοουερ Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ
HAUSBUCH FUR EINE DEUTSCHE FAMILIE 

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

ΜΗΧΑΝΟΡΑΦΙΕΣ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ



            Η ηττημένη Βουλγαρία μετά τον Β Βαλκανικό Πόλεμο προσπαθούσε να περισώσει ότι μπορούσε, θέμα κυριαρχίας της Θεσσαλονίκης δεν ετίθετο πια, όλη η προσπάθεια των Βουλγάρων ήταν να αποσπάσουν το λιμάνι της Καβάλας.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου στον Τύπο.

Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν ευνοούσαν καθόλου την εξουθένωση της ηττημένης Βουλγαρίας, η Ρωσία την υποστήριζε φανερά, η Γαλλία σαν σύμμαχος της Ρωσίας δεν μπορούσε να εκτεθεί, ο Πουνκαρέ είχε συστήσεις διαλλακτικότητας στον Αλέξανδρο Ζαΐμη, η Αγγλία  ήταν ποτισμένη με φιλοβουλγαρικό πνεύμα η προπαγάνδα των αδελφών Μπώξτον είχε κάνει την δουλειά της, εξ άλλου η Αγγλία σαν ναυτική δύναμη ήθελε να ελέγχει την Βουλγαρία μέσα από μια έξοδό της στο Αιγαίο. Η Γερμανία είχε κάνει διάβημα με τον πρέσβη της στην Αθήνα για διαλλακτικότητα, η Ρουμανία που πια ήταν ο διαιτητής, με δεδομένο ότι είχε εμπλακεί στον πόλεμο αλλά στην ουσία δεν είχε πολεμήσει και οι στρατιωτικές της δυνάμεις ήταν ακέραιες, ζητούσε από τον Κωνσταντίνο να φανεί συμβιβαστικός. 

Όλοι δηλαδή θέλανε μια Βουλγαρία μικρότερη, αλλά όχι πολύ μικρότερη. Τώρα και οι σύμμαχοι της Ελλάδος οι Σέρβοι δια του πρωθυπουργού Πάσιτς δεν επικροτούσαν την επιθετική στάση της Ελλάδος κι έβρισκαν υπερβολικές τις αξιώσεις της, εξ άλλου η Σερβία και  η Ρουμανία είχαν εκπληρώσει το σύνολο των διεκδικήσεων τους, οι δε Μαυροβούνιοι έπαιρναν μεν μέρος στην διάσκεψη αλλά τα Σκόρδα που ήθελαν τα είχαν ήδη πάρει μετά από πολιορκία και κανείς δεν τους τα αμφισβητούσε.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Βενιζέλος στο Βουκουρέστι. Δίπλα του με τη μεγάλη γενιάδα 
ο πρωθυπουργός της Σερβίας Νικόλα Πάσιτς



Την βουλγαρική αντιπροσωπεία την αποτελούσαν οι Τόντσεφ, Ιβάντσεφ,  Συμεών Ράντεφ και ο αρχηγός του βουλγαρικού επιτελείου στρατηγός Φίτσεφ, οι προθέσεις των βουλγάρων για την Καβάλα φαίνονται και στην συνέντευξη που έδωσαν οι  Τόντσεφ, Ιβάντσεφ και  ο Συμεών Ράντεφ στον Σπ Μελά, τον οποίο απροκάλυπτα προσπάθησαν να τον εξαγοράσουν υπαινισσόμενοι οικονομικά και προσωπικά ανταλλάγματα για να βοηθήσει προπαγανδίζοντας στον Αθηναϊκό τύπο την διεκδίκηση της Καβάλας, ας δούμε πως περιγράφει αυτή την συνάντηση στο Βουκουρέστι ο ίδιος (η συζήτηση έγινε στα γαλλικά):


Μελάς: «Η Καβάλα» – τους είπα – «χρειάζεται στην Ελλάδα…».

Ιβάντσεφ: "Αλλά μια ειρήνη αδιατάρακτη της χρειάζεται επίσης. Και αν πάρετε την καβάλα, ειρήνη μαζί μας δεν θα έχετε ποτέ. Η έξοδος στο Αιγαίο είναι ζήτημα τόσο ζωτικό για μας, ώστε θα πραγματοποιήσουμε τη λύση αντί πάσης θυσίας!".

Μελάς : «Και ο δρόμος σας προς το Αιγαίο – αν φανταστούμε ότι πρόκειται ν ανοίξει μια μέρα – πρέπει απαραίτητα να περνάει από την Καβάλα;…».

Ιβάντσεφ: «Ένα λιμάνι μας χρειάζεται. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό.».

Μελάς : «Έχετε λιμάνια στον Εύξεινο.».

Γέλασαν δυνατά

Ιβάντσεφ: «Έχουμε μόνον, αν θέλουν, τα … Δαρδανέλια. Αν οι Τούρκοι δεν το επιθυμούν, δεν έχουμε τίποτα. Είμαστε κλεισμένοι στη φάκα.».





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Κωνσταντίνος στο στρατηγείο του στο Λιβούνοβο. Από εδώ απένειμε στον Βενιζέλο, που βρίσκονταν στο Βουκουρέστι, τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος


Τους υπενθύμισα ότι η Ελλάδα τους έδωσε μια γραμμή συνόρων λίγα χιλιόμετρα έξω από την Θεσσαλονίκη. Και απόρριψαν τις προτάσεις της. Θέλησαν να τα παίξουν όλα για όλα, τυφλοί από υπεροψία. Αλλά οι αλαζόνες τιμωρούνται. Και η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα… Ο Συμεών Ράντεφ σώπαινε, Έφτιανε το μουστάκι του μ ένα τσατσαράκι.

 «Εργαστείτε για την ειρήνη  και αυτή πρέπει να βασίζεται στη δικαιοσύνη. Και δεν θα είναι δίκαιο να μας πάρουν την Καβάλα, που είναι ανέκαθεν … βουλγαρική!...».

Μελάς : «Δεν υπάρχει ούτε ένας Βούλγαρος στην πόλη αυτή.».

 Συμεών Ράντεφ : «Πλανάσθαι. Υπάρχουν πάρα πολλοί. Αλλά τι θα εσήμαινε και αν δεν υπήρχε, όπως λέτε, κανένας Βούλγαρος στην πόλη; Η ύπαιθρος είναι γεμάτη. Οι Βούλγαροι είναι αγρότες, γεωργοί παραγωγικοί, η πραγματική δύναμη του νομού. Οι Έλληνες είναι έμποροι και δικηγόροι.».








ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Ο βασιλιάς της Βουλγαρίας Φερδινάνδος και μια ομάδα αξιωματικών του, στο  φρούριο της Καβάλας. Οι συζητήσεις στο Βουκουρέστι  επικεντρώθηκαν στο ποιος θα καταλάβει την Καβάλα.


Όπως ήδη έχω γράψει η συζήτηση έγινε στα γαλλικά, αλλά όπως αποδείχτηκε, ο   Συμεών Ράντεφ γνώριζε περίφημα ελληνικά και το έκρυβε για να μπορεί να παρακολουθεί τα όσα έλεγαν τα μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας μεταξύ τους στο τραπέζι της διάσκεψης. Την ημέρα της υπογραφής της συνθήκης όταν οι πληρεξούσιοι έβγαιναν από την πόρτα του μεγάρου Στούρζα, ο Συμεών Ράντεφ έκαμε θέση να περάσει ο Βενιζέλος λέγοντάς του καθαρά στα ελληνικά

 Συμεών Ράντεφ : «Περάστε κύριε πρόεδρε!».

Ε Βενιζέλος: «Μπα! Μιλάτε ελληνικά εσείς;».

 Συμεών Ράντεφ : «Μας τα μάθατε εσείς, κύριε Πρόεδρε, σ αυτή τη διάσκεψη!».


Για να κρατηθεί η Καβάλα έφτασε ο Βενιζέλος να ζητήσει να τηλεγραφήσει ο Κωνσταντίνος  να βοηθήσει ο Κάιζερ, ο Βενιζέλος σε μια ατμόσφαιρα απομόνωσης με την Σερβία να κλίνει προς την ιδέα να κάνει χωριστή διαπραγμάτευση με την Βουλγαρία και με το ενδεχόμενο ενός τρίτου βαλκανικού πολέμου για την Καβάλα, πρότεινε μια άλλη πρόταση που έβαζε σαν γραμμή το Πόρτο Λάγο (με την συγκατάθεση του Κωνσταντίνου). Η ειρήνη υπογράφτηκε με την Καβάλα Ελληνική και με έξοδο της Βουλγαρίας στο Αιγαίο.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Οι Иван Луков, Андрей Ляпчев και ο  Симеон Радев ( Συμεών Ράντεφ) κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων στη Θεσσαλονίκη για την ανακωχή του 1918.  
Ο Συμεών Traychev Radev ( βουλγαρικά : Симеон Трайчев Радев  (19 Ιαν 1879 έως 1815 Φεβρουάριος 1967 ) ήταν ένας Βούλγαρος συγγραφέας , δημοσιογράφος , διπλωμάτης και ιστορικός.
Radev γεννήθηκε στην πόλη Ρέσεν στην περιοχή Μακεδονία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1879 . Σπούδασε στα βουλγαρικά σχολεία στο Ρέσεν, Μπίτολα και Οχρίδα πριν τελειώσει το Λύκειο Γαλατασαράι στην Κωνσταντινούπολη . Αποφοίτησε από τη Νομική του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Radev άρχισε να ενδιαφέρεται για τη δημοσιογραφία και ήταν τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας Evening Mail από το 1901. Το 1905 , άρχισε να εκδίδει  περιοδικό. Αργότερα, δημιούργησε την καθημερινή εφημερίδα Will.
Από νεαρή ηλικία ο ίδιος Radev αφιερωμένο στη διπλωματία. Το 1913 , συμμετείχε στη διάσκεψη που οδήγησε στην υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου. Παρέμεινε Βούλγαρος πληρεξούσιος υπουργός στο Βουκουρέστι μέχρι το 1916. Μετά την Ρουμανία δραστηριοποιήθηκε κατά τον  Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, κινήθηκε διπλωματικά στη Βέρνη, την Ελβετία. Το 1917, έδωσε την παραίτησή του, άφησε την Ελβετία και προσχώρησε στο Βουλγαρικό Στρατό ως στρατιώτης του Μακεδονικού - Adrianopolitan Σώματος Εθελοντών . Προς το τέλος του πολέμου Radev ήταν ένας από τους εκπροσώπους της Βουλγαρίας που υπέγραψαν τη ανακωχή της  Θεσσαλονίκης. Μετά τον πόλεμο, Radev ήταν πληρεξούσιος υπουργός της Βουλγαρίας στη Χάγη, στην Άγκυρα, στην  Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και τις Βρυξέλλες. Ήταν ο πρώτος Βούλγαρος εκπρόσωπος της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη .

Συμεών Radev πεθάνει σ ηλικία 88 στη βουλγαρική πρωτεύουσα Σόφια στις 15 Φεβρουαρίου 1967.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ


ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ 1912 -1913 του Σπ Μελά εκδόσεις ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Η ΒΥΘΙΣΗ ΤΟΥ ΒΙΛΧΕΛΜ ΓΚΟΥΣΤΛΟΦ (Wilhelm Gustloff)




(η βύθισή του ΒΙΛΧΕΛΜ ΓΚΟΥΣΤΛΟΦ 

ισοδυναμεί με πέντε Τιτανικούς)


Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ


Το πλοίο κατασκευάστηκε από τη ναυπηγική εταιρία Μπλομ και Φος (Blohm & Voss) και είχε εκτόπισμα 25.484 τόνων, ενώ κόστισε 25 εκατομμύρια μάρκα. 





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το γερμανικό  υπερωκεάνιο Wilhelm Gustloff, συνολικού εκτοπίσματος 25.484 τόνων.


Το πλήρωμά του ανερχόταν σε 400 άτομα, ενώ η χωρητικότητά του έφθανε τα 1.465 άτομα. Η μέγιστη ταχύτητα που μπορούσε να αναπτύξει ήταν μόλις 12 κόμβοι ανά ώρα. Καθελκύστηκε στις 5 Μαΐου 1937 και έλαβε την ονομασία του από έναν μάρτυρα του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Ο Βίλχελμ Γκούστλοφ ήταν ο επικεφαλής του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην Ελβετία. Το 1936 ο Γκούστλοφ δολοφονήθηκε από τον Εβραίο τρομοκράτη Νταβίντ Φρανκφούρτερ (David Frnakfurter), μέλος της σιωνιστικής οργάνωσης Ιργκούν (Irgun).

Το όνομα του νεκρού Γκούστλοφ, επομένως, επιλέγηκε για το μεγαλύτερο υπερωκεάνιο του στόλου της οργάνωσης Δύναμη μέσω της Χαράς (Kraft durch Freude-ΚdF). Η εν λόγω οργάνωση ήταν υπηρεσία παροχής κοινωνικής πρόνοιας στ ασθενή οικονομικά στρώματα του εργατικού πληθυσμού του Ράιχ. Διοικητικά ανήκε στο Γερμανικό Εργατικό Μέτωπο (Deutsche Arbeitsfront-DAF), την ενιαία οργάνωση που από τον Μάιο του 1933 είχε υποκαταστήσει τα επιμέρους εργατικά συνδικάτα και τις ενώσεις. Εκτός από τη ναυαρχίδα του, το Γκούστλοφ, η οργάνωση διέθετε πολυάριθμα άλλα σκάφη, μεγάλου και μικρού εκτοπίσματος, που χρησιμοποιούνταν για τους σκοπούς της κοινωνικής πρόνοιας.

Κατά την καθέλκυση του πλοίου η βάπτιση πραγματοποιήθηκε από την χήρα του εθνικοσοσιαλιστή αξιωματούχου, ενώ δίπλα της στεκόταν ο ίδιος ο Χίτλερ. Για τα επόμενα δύο έτη περίπου (1938-39) το πλοίο χρησιμοποιήθηκε για ταξίδια αναψυχής, εκτελώντας δρομολόγια στον Ατλαντικό Ωκεανό, τη Μεσόγειο Θάλασσα και τη Βόρειο Θάλασσα. Επισκέφθηκε, μάλιστα, και την Αγγλία, συγκεκριμένα τον Τάμεση στο Λονδίνο. Η ιδιαίτερη επιμέλεια που είχε επιδειχθεί στην κατασκευή και την αισθητική διακόσμηση του πλοίου, αλλά και η ομοιογενής κατανομή των πολυτελειών και των ανέσεων αντανακλούσαν το αταξικό κοινωνικό πρότυπο της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Η αντίθεση με τα μεγάλα υπερωκεάνια των δυτικών κρατών, όπου επικρατούσαν αυστηροί διαχωρισμοί των θέσεων οικονομικής και επομένως ταξικής υφής, λειτουργούσε σε επίπεδο ιδεολογικής συνδήλωσης για να τονίσει την εκσυγχρονιστική διάσταση του εθνικοσοσιαλισμού έναντι του συντηρητικού και ταξικά προσανατολισμένου καπιταλισμού.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η διαδρομή του Wilhelm Gustloff.

Τον Μάιο του 1939, τέσσερις μήνες πριν την έναρξη του πολέμου, το Γκούστλοφ ανέλαβε μία αποστολή διαφορετικής υφής από όσες είχε πραγματοποιήσει έως τότε. Μαζί με πέντε ακόμη πλοία, το Ρόμπερτ Λέυ (Robert Ley), το «Γερμανοί» (Deutsche), το «Στουτγάρδη» (Stuttgart), το «Σιέρρα Κόρδοβα» (Sierra Cordoba) και το «Ωκεάνα» (Oceana), ανέλαβε τη μεταφορά στη Γερμανία της Λεγεώνας Κόνδωρ (Kondor Legion). Η Λεγεώνα Κόνδωρ ήταν το σώμα των Γερμανών εθελοντών στρατιωτών που είχαν συμμετάσχει στον ισπανικό Εμφύλιο (1936-1939) στο πλευρό των δυνάμεων των Εθνικιστών του στρατηγού Φράνκο.


Ο στολίσκος των πέντε πλοίων έφθασε στο λιμάνι του Βίγκο (Vigo), στη Γαλικία, περιοχή της βορειοδυτικής Ισπανίας, στις 24 Μαΐου 1939. Το πλοίο είχε εφοδιαστεί με μεγάλες ποσότητες υλικού φαρμακευτικής περίθαλψης, το οποίο παραδόθηκε στην ισπανική οργάνωση κοινωνικής πρόνοιας, στις 26 Μαΐου 1939, οι άνδρες της Λεγεώνας Κόνδωρ επιβιβάστηκαν στα πέντε πλοία. Το Γκούστλοφ μετέφερε σδυνολικά 1.405 πολεμιστές. Στις 30 Μαΐου 1939 ο στόλος έφθασε στα γερμανικά χωρικά ύδατα και συνοδεύτηκε στο λιμάνι του Αμβούργου από ισχυρά θωρηκτά του Πολεμικού Ναυτικού, όπως το «Γκραφ Σπέε» (Panzerschiffe Admiral Graf Spee) και το «Σέερ» (Panzerschiffe Admiral Scheer).


Μετά τον Σεπτέμβριο του 1939 το  «Γκούστλοφ» τέθηκε σε αυξημένη επιφυλακή. Στις 22 Σεπτεμβρίου εντάχθηκε επισήμως στις τάξεις του Πολεμικού Ναυτικού, για να χρησιμοποιηθεί ως νοσοκομειακό πλοίο, για τη μεταφορά δηλαδή τραυματιών, αρρώστων και αμάχων στα μετόπισθεν. Έλαβε την κωδική ονομασία Νοσοκομειακό Πλοίο D (Lazaretschiff D). Η χρήση του πλοίου ακολουθούσε ένα αυστηρό πλαίσιο διεθνών κανόνων, ακριβώς όπως συνέβαινε και με πλοία των Συμμάχων. Τα νοσοκομειακά πλοία βάφονταν εξολοκλήρου λευκά, ώστε να διακρίνονται από τα εχθρικά σκάφη και υποβρύχια. Έφεραν επίσης μία πράσινη ταινία καθ’ όλο το μήκος του κύτους και στις δύο πλευρές, καθώς επίσης και ερυθρούς σταυρούς στο κατάστρωμα και στα πλευρά, ώστε να είναι εύκολα αντιληπτή η αποστολή τους και από τον αέρα. Τέλος, στα νοσοκομειακά πλοία δεν επιτρεπόταν να μεταφέρουν οποιοδήποτε αμυντικό ή επιθετικό όπλο.

Το «Γκούστλοφ» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως νοσοκομειακό στις αρχές του Οκτωβρίου 1939. Το πλοίο έφθασε στο λιμάνι Νώυφαρβασερ του Ντάντσιχ (Danzig-Neufahrwasser), για να παραλάβει τραυματίες και αρρώστους. Οι πρώτοι του τέτοιοι επιβάτες ήταν, μάλιστα, 685 άνδρες του ηττημένου πολωνικού στρατού, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε γερμανικά στρατιωτικά νοσοκομεία ως αιχμάλωτοι πολέμου. Το πλοίο συνέχισε να δρα στην περιοχή της Βαλτικής, κυρίως σε επιχειρήσεις απεγκλωβισμού Γερμανών κατοίκων των χωρών της Βαλτικής που είχαν πρόσφατα περιέλθει υπό τη σοβιετική κατοχή και σφαίρα επιρροής. Στις βαλτικές χώρες, Λιθουανία, Λετονία και Εσθονία, υπήρχε σημαντικός αριθμός πολιτών εθνικής γερμανικής καταγωγής (Volksdeutsche). Την περίοδο 1939-41, οπότε ίσχυε το γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ μη-επίθεσης ανάμεσα στο Γερμανικό Ράιχ και την ΕΣΣΔ, χιλιάδες Γερμανοί των βαλτικών περιοχών μετακινήθηκαν δυτικά, κυρίως στις ανατολικές εκτάσεις του Ράιχ.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Γερμανοί στρατιώτες που  τραυματίστηκαν στο Νάρβικ μεταφέρονται πίσω στη Γερμανία για το πλοίο Wilhelm Gustloff τον Ιούλιο του 1940.


Μετά την επιτυχημένη γερμανική εισβολή στη Νορβηγία, το «Γκούστλοφ» στάθμευσε στο λιμάνι του Όσλο, από τον Μάιο έως τον Ιούλιο του 1940. Το πλοίο χρησιμοποιήθηκε ως νοσοκομείο για την περίθαλψη των αρρώστων και των τραυματιών Γερμανών στρατιωτών. Στις 2 Ιουλίου 1940 απέπλευσε από τη νορβηγική πρωτεύουσα και έφθασε στο γερμανικό λιμάνι του Στέττιν (Stettin), μεταφέροντας 563 τραυματίες.

Το καλοκαίρι του 1940 το πλοίο τέθηκε σε επιφυλακή για το ενδεχόμενο γερμανικής εισβολής στην Αγγλία. Στις 20 Οκτωβρίου 1940 το «Γκούστλοφ» κατευθύνθηκε ξανά στο λιμάνι του Όσλο, για να μεταφέρει πίσω στην Γερμανία 414 τραυματίες στρατιώτες. Καθ’ όλη την διάρκεια της υπηρεσίας του ως νοσοκομειακού πλοίου, το «Γκούστλοφ» μετέφερε συνολικά 3.151 αρρώστους και τραυματίες και σε τέσσερα ταξίδια διεκπεραίωσε 1.961 τραυματίες στην Γερμανία.

Λίγες εβδομάδες αργότερα το πλοίο θα μετέβαλλε την αποστολή του, αφού από τις 20 Νοεμβρίου καθίστατο πλοίο-στρατώνας (Wohnschiff). Πλέον ανήκε στον τομέα υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού, αρχικά στην 1η Εκπαιδευτική Μοίρα Υποβρυχίων, κατόπιν στην 2η, και εγκαταστάθηκε στο λιμάνι του Γκότενχαφεν (Gotenhafen), για τα επόμενα τέσσερα έτη. Κατά την περίοδο αυτή δεν συμμετείχε σε σημαντικές επιχειρήσεις, παρά μόνο σε ασκήσεις εκπαιδευτικής φύσης. Συμμετείχε στο υποβρυχιακό πρόγραμμα του γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Οι Γερμανοί, με την σοβιετική προέλαση, εγκατέλειπαν την Α Πρωσία με κάθε μέσον, κάποιοι επέλεξαν την οδό δια της θαλάσσης.



ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ ΕΙΣΒΑΛΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΣΣΙΑ


Τον Ιανουάριο του 1945 τα σοβιετικά στρατεύματα βρίσκονται στα σύνορα της Πρωσίας, οι γερμανικές γραμμές άμυνας στο Ανατολικό Μέτωπο άρχισαν να καταρρέουν. Έτσι στις 21 Ιανουαρίου του ’45, αποφασίζεται η έναρξη της γερμανικής επιχείρησης «Αννίβας» (Hannibal), και εγκρίθηκε από τον επικεφαλής του Ναυτικού Καρλ Νταίνιτς (Karl Dönitz, ), ήταν η μεγαλύτερη επιχείρηση τέτοιου είδους στην ιστορία. Της μεταφοράς δηλαδή προσφύγων, τραυματιών και βοηθητικού προσωπικού από την Πρωσία στα δυτικά της Γερμανίας, για να ξεφύγουν από τον σοβιετικό κλοιό.


Τα μεγαλύτερα από αυτά τα πλοία - παίρνουν μέρος στην επιχείρηση εκκένωσης των προσφύγων,- ήταν το «Καπ Αρκόνα» (Cap Arcona-27561), το «Αμβούργο» (Hamburg-22117), το «Χάνσα» (Hansa-21131), το «Γερμανία» (Deutschland-21046), το «Πότσνταμ» (Potsdam-17528), το «Πραιτόρια» (Pretoria-16662), το «Βερολίνο» (Berlin-15286) και το «Στρατηγός Στώυμπεν» (General Steuben-14660). οι πρόσφυγες  καταφθάνουν καθημερινά στα λιμάνια Ντάντσιχ και Γκέτενχαφεν, μετά από απίστευτες κακουχίες και ενώ η θερμοκρασία πέφτει τη νύχτα στους -10 με -30 βαθμούς Κελσίου.


Την 30η Ιανουαρίου 1945  που ήταν επίσημη κρατική εορτή στο Γ Ράιχ, που σηματοδοτούσε την δωδέκατη επέτειο από την άνοδο των εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία, αποφασίζεται η αναχώρηση του Wilhelm Gustloff, που χρησιμοποιείτο τον τελευταίο καιρό από το Πολεμικό Ναυτικό ως barracks ship.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το καλοκαίρι του 1944 ο σοβιετικός στρατός άρχισε την προέλασή του στα Πολωνία, τις Βαλτικές Δημοκρατίες και την Ανατολική Πρωσία.

Πρώσος Nights, περιγράφει σε ένα ποίημα του, μια σκηνή που είδε σε ένα σπίτι στην πόλη Neidenburg της Ανατολικής  Πρωσίας:  

"Οδός  Hoeringstrasse 22.
  Δεν  υπάρχει έχει  καεί, μόλις λεηλατήθηκε, ακούγονται τουφεκιές.
  Ο λαός γκρινιάζει :
  Η μητέρα τραυματίστηκε, είναι μισό ζωντανή.
  Η μικρή κόρη είναι στο στρώμα, Νεκρή. 

Πόσοι έχουν άραγε έχουν πάθει, κάτι σχετικά με αυτό;
  Μια διμοιρία; Μια εταιρεία ίσως;
  Ένα κορίτσι έχει ήδη μετατραπεί σε  γυναίκα (βιασμένο),
  Μια γυναίκα μετατράπηκε σε  πτώμα ...
Η μάνα παρακαλεί, «Στρατιώτη σκότωσε με!»".


Αυτό έζησαν οι Γερμανοί στην σοβιετική προέλαση.






Το μεσημέρι της 30/1 αποπλέει και το Βίλχελμ Γκούστλοφ,  με πλοίαρχο τον  Πέτερσεν (Petersen),  από το λιμάνι του Γκέτενχαφεν (που βρίσκεται στη σημερινή Πολωνία), ο προορισμός ήταν το Κίελο(Kiel), κάποια άλλα πλοία θα προσέγγιζαν στο Φλένσμπουργκ (Flensburg)  . Είχε προηγηθεί διήμερη φόρτωση προσφύγων και τραυματιών, όχι υπό τις καλύτερες συνθήκες, καθώς πλήθος κόσμου προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να τρυπώσει στο πλοίο για το πολυπόθητο ταξίδι προς τα δυτικά και την ασφάλεια. Το πλοίο είναι σχεδιασμένο να μεταφέρει 1880 επιβάτες και πλήρωμα, σύμφωνα με τα αρχεία του ιδίου του πλοίου, στις 30 Ιανουαρίου το σκάφος είχε 918 αξιωματικούς και άνδρες της 2ης Εκπαιδευτικής Μοίρας Υποβρυχίων, 173 μέλη του πληρώματος, 373 μέλη των επικουρικών γυναικείων ναυτικών μονάδων, 162 βαριά τραυματισμένους στρατιώτες και 4.424 πρόσφυγες, συνολικά 6.050 άτομα. Ωστόσο, εκτός από τους επισήμως καταγεγραμμένους, υπήρχαν και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι είχαν καταφέρει να επιβιβαστούν στο πλοίο με κάθε τρόπο. Ο συνολικός αριθμός, έτσι, των επιβατών του πλοίου, ανήλθε σε 10.582 άτομα, εκτίμηση που επιβεβαιώνεται από νεότερες ιστορικές έρευνες. Από αυτούς οι 8.956 ήταν άμαχοι πρόσφυγες.
Η πορεία που αποφασίζεται με τους πρόσφυγες  είναι  η  δίοδος 58, ένα κανάλι που έχει καθαριστεί από τις νάρκες πριν μερικές μέρες, αλλά που οδηγεί σε πιο βαθιά νερά. Η επιλογή αυτή ήταν η μοιραία επιλογή για την πορεία του σκάφους , υπήρχε η άποψη δύο  αξιωματούχων να πλεύσουν κατά μήκος της ακτής που ήταν ασφαλέστερη διαδρομή αλλά δεν την υιοθέτησαν οι περισσότεροι  από τους υπευθύνους, ο πλοίαρχος δεν έδειξε να ανησυχεί ιδιαίτερα για τις παράκτιες νάρκες, αλλά περισσότερο για τα βρετανικά αεροσκάφη που δρούσαν τον τελευταίο καιρό στην ευρύτερη παραθαλάσσια περιοχή του Ντάντσιχ.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Αλεξάντερ Μαρινέσκο.


ΤΟ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟ ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ S13


            Στην διαδρομή που θα ακολουθούσε το ΒΙΛΧΕΛΜ ΓΚΟΥΣΤΛΟΦ περιπολούσε το σοβιετικό υποβρύχιο S13 εκτοπίσματος 780 τόνων απέπλευσε από τη βάση στην χερσόνησο Χάνγκο το πρωί της 11ης Ιανουαρίου 1945. Τις επόμενες δεκαεννέα ημέρες πραγματοποίησε περιπολίες και αναγνωριστικές πορείες στα ανοικτά της Λιθουανίας. Σε αυτές συνάντησε μόνο μικρά σκάφη πολιτών, καΐκια και επιβατικά. Το σοβιετικό πλήρωμα γνώριζε από μηνύματα στον ασύρματό του για την πτώση του Μέμελ (Memel) και της Καινιξβέργης (Königsberg) στις δυνάμεις του σοβιετικού στρατού ξηράς.  

            Ο κυβερνήτης του S13, Αλεξάντερ Μαρινέσκο (έχει πρόσφατα ανακριθεί από τη NKVD για μια υπόθεση «ανάρμοστου στενής σχέσης με υπήκοο καπιταλιστικού κράτους». Στην πραγματικότητα, για μια εβδομάδα, ξεκινώντας από την πρωτοχρονιά του ’45, ο Μαρινέσκο εγκατέλειψε τη σοβιετική βάση του Χάνκο στη Φινλανδία και την πέρασε στο κρεβάτι παρέα με τη Σουηδέζα ιδιοκτήτρια ενός τοπικού εστιατορίου και ατελείωτα μπουκάλια βότκα. Η ποινή για παρόμοιες σχέσεις ήταν καθαίρεση και αρκετά χρόνια στα Γκούλαγκ, αλλά ο Μαρινέσκο στάλθηκε για να επανορθώσει στο πεδίο της μάχης, υπό τη δαμόκλειο σπάθη του Μπέρια να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του. Χρειαζόταν μια τρανταχτή επιτυχία και γρήγορα, αν ήθελε να παραμείνει κυβερνήτης υποβρυχίων.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Σοβιετικό υποβρύχιο τύπου S 13 (Stalinec).


Ο ΤΟΡΠΙΛΙΣΜΟΣ
           

Από το απόγευμα της 30 Ιανουαρίου 1945 θερμοκρασία είναι σταθερά στους -18 βαθμούς και η θάλασσα όλο και αγριεύει, με τραγικές συνέπειες για τους ήδη εξασθενημένους πρόσφυγες και τραυματίες στα έγκατα του Βίλχελμ Γκούστλοφ. Ο παγετός στο κατάστρωμα του πλοίου, αλλά και στη συνοδό τορπιλάκατο Λόεβε, προκαλεί νέκρωση των οργάνων ηχοβολισμού και τα δύο σκάφη αναγκάζονται να τοποθετήσουν σκοπούς στα παγωμένα καταστρώματα για εντοπισμό υποβρυχίων. Λίγο μετά τις 6 μ.μ. το σκάφος λαμβάνει σήμα, πως ένας στολίσκος από ναρκαλιευτικά έρχεται από τα δυτικά και ανάβουν τα φώτα ναυτιλίας για την αποφυγή πιθανής σύγκρουσης. Η απόφαση αυτή θα σφραγίσει την τύχη του Γκούστλοφ.


Δύο ώρες μετά ο σκοπός βάρδιας του S13 εντοπίζει αχνά φώτα ναυτιλίας μέσα στη χιονοθύελλα και σημαίνει συναγερμό. Ο Μαρινέσκο γυρίζει το S13 πάνω στον στόχο του και αρχίζει μεθοδικά την επίθεσή του με τρεις τορπίλες στην αριστερή πλευρά του Γκούστλοφ, οι διαταγές του Αλεξάντερ Μαρινέσκο :  «Πυρ η πρώτη-για την πατρίδα», τρία δευτερόλεπτα αργότερα, «πυρ η δεύτερη» και στο τέλος «πυρ η τρίτη-για τον σοβιετικό λαό»… Και οι 3 θα βρουν τον στόχο τους και το Γκούστλοφ θα πάρει αμέσως κλίση προς τα αριστερά. Μόνο να φανταστεί μπορεί κάποιος τις στιγμές πανικού και πλήρους χάους που εκτυλίχτηκαν πάνω στο πληγωμένο πλοίο, καθώς οι χιλιάδες πρόσφυγες κατρακυλούσαν στο κεκλιμένο κατάστρωμα και έπεφταν στο νερό, ενώ οι σωστικές λέμβοι δεν κατέβαιναν, γιατί οι μηχανισμοί τους είχαν παγώσει από το ψύχος.

            Ένας από τους αξιωματικούς του πλοίου είχε ήδη στείλει σήμα κινδύνου S.O.S. Το σήμα είχε γίνει αντιληπτό στο Ναύσταθμο του Γκότενχαφεν. Από εκεί ειδοποιήθηκαν όλα τα πλοία που έπλεαν στην ανατολική Βαλτική «να σπεύσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στη θέση του Γκούστλοφ, 55,07 μοίρες βόρεια, 17, 41 μοίρες ανατολικά». Εντομεταξύ δεν ήταν δυνατόν να αποκτηθεί επικοινωνία με το μηχανοστάσιο, καθώς όλες οι γραμμές είχαν τεθεί εκτός λειτουργίας.


Το πλοίο βυθίστηκε σε λιγότερο από μία ώρα, παίρνοντας μαζί του 9.343 άνδρες, γυναίκες και παιδιά. 1.239 τον αριθμό, κατάφεραν να σωθούν. Το σχεδόν απίστευτο αυτό γεγονός οφείλεται στις ηρωικές προσπάθειες αρκετών γερμανικών πλοίων, που βρίσκονταν στην ευρύτερη περιοχή κατά την ώρα του τορπιλισμού. Η τορπιλάκατος Τ-36 διέσωσε 564 άτομα, η τορπιλάκατος Λέων (Löwe) 472 άτομα, το ναρκαλιευτικό M387 98 άτομα, το ναρκαλιευτικό M375 43 άτομα, το ναρκαλιευτικό M341 37 άτομα, το ατμόπλοιο Γκέτινγκεν (Göttingen) 28 άτομα, το αντιτορπιλικό TF19 7 άτομα, το φορτηγό Γκότλαντ (Gotland) 2 άτομα και το πλοίο προφυλακής 1703 έσωσε ένα άτομο, ένα βρέφος ενός έτους.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Ένα  φινιστρίνι του  Wilhelm Gustloff, σώζεται από το 1988 στο πλοίο Μουσείο Albatross. Το φινιστρίνι έχει 2 ράβδους σιδήρου και χάλυβα στο εξωτερικό.


ΤΑ ΜΟΙΡΑΙΑ ΛΑΘΗ


Πέρα από την επιλογή της ρότας του πλοίου στην δίοδο 58 (Πορεία Κινδύνου 58) και της υπερφόρτωσης του πλοίου (είχε σχεδιαστεί για μέγιστη χωρητικότητα 1.865 ατόμων, μετέφερε συνολικά 10.582 επιβάτες), η νεώτερη μελέτη του ναυαγίου έφερε στην επιφάνεια πλήθος λαθών και παραλείψεων των τότε αξιωματούχων της Γερμανίας.


Το πλοίο δεν έφερε διακριτικά του Ερυθρού Σταυρού, αλλά ήταν βαμμένο με το γκρι του γερμανικού ναυτικού και έφερε αντιαεροπορικό οπλισμό, ο οποίος, τελικά, αποδείχτηκε τελείως άχρηστος.

Οι Γερμανοί έλαβαν σοβαρά τοις προβλέψεις που ανέφεραν ότι ο καιρός θα χαρακτηριζόταν από χιονοπτώσεις και μειωμένη ορατότητα. Δύο, όμως, ώρες αφότου είχε ξεκινήσει το ταξίδι του «Γκούστλοφ», ο καιρός άρχισε να βελτιώνεται σημαντικά.

Προβλήματα παρουσιάστηκαν και στα συνοδευτικά πολεμικά σκάφη. Στο TF-1 (που συνόδευε το πλοίο)  εμφανίστηκε ξαφνικά διαρροή καυσίμων και το σκάφος μετέδωσε με τον ασύρματο ότι έπρεπε να επιστρέψει στο λιμάνι.

Λίγο προτού νυχτώσει, ο πλοίαρχος Πέτερσεν έλαβε άλλη μία λανθασμένη, από τακτικής άποψης, απόφαση. Διέταξε να υπάρξει πλήρης φωτισμός, σκεπτόμενος ότι ήταν πολύ πιο επίφοβη η προοπτική να συγκρουστούν με κάποιο άλλο πλοίο ή κάποια νάρκη λόγω μειωμένης ορατότητας παρά να γίνουν αντιληπτοί από κάποιο εχθρικό υποβρύχιο.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : η βύθισή του ΒΙΛΧΕΛΜ ΓΚΟΥΣΤΛΟΦ  ισοδυναμεί με πέντε Τιτανικούς.



ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ


Η βύθιση του Γκούστλοφ έγινε αντικείμενο προπαγάνδας από τη γερμανική άκρα δεξιά ως σοβιετικό έγκλημα πολέμου. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών επιβατών ανήλθε σε 9.343 άτομα, αποτελεί σαν γεγονός μια τεράστια ναυτική τραγωδία.


Η προπαγάνδα που αναπτύχθηκε, ήθελε τον  Μαρινέσκο να γνώριζε τις κινήσεις των γερμανών να μεταφέρουν πρόσφυγες δια θαλάσσης , αφού οι χερσαίες δίοδοι είχαν αποκλειστεί. Και πια έψαχνε στόχους ευκαιρίας από τέτοια πλοία.


Ο Μαρινέσκο, δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα νύχια της NKVD, παρά την «επιτυχία» του. Ο φάκελός του έφερε τον χαρακτηρισμό «μακράν του σοβιετικού ιδεώδους» και απολύθηκε ατιμωτικά από τον Κόκκινο Στόλο, τον Οκτώβρη του ’45. Μετά από έναν καβγά με τον επόπτη του σε κάποιο κρατικό ινστιτούτο, κατηγορήθηκε για κλοπή και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία, εκεί κατρακύλησε στην ανεξέλεγκτη χρήση οινοπνευματωδών .  Το ’60 κάποιος τον θυμήθηκε και αποκαταστάθηκε. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι, αν και ο ίδιος πέθανε το ’63 από κύρωση του ήπατος, το 1990 του απονεμήθηκε ο τίτλος του ήρωα της ΕΣΣΔ.


Το 1955 γυρίστηκε στη Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας η ταινία Η νύχτα σκέπασε το Γκότενχαφεν (Nacht fiel über Gotenhafen).

Σήμερα, στον βυθό της Βαλτικής, 24 ναυτικά μίλια βόρεια του πολωνικού λιμανιού Λέμπα (Leba), στη θέση 55,07 μοίρες βόρεια και 17,41 μοίρες ανατολικά, και σε μικρό σχετικά βάθος, απομένει ένα κατεστραμμένο ναυάγιο, το οποίο έχει επισήμως αναγορευτεί σε χώρο ταφής και μνημείο πολέμου. Η πρόσβαση στους δύτες απαγορεύεται από το πολωνικό κράτος, στα χωρικά ύδατα του οποίου πλέον ανήκει η περιοχή, όπου καταβυθίστηκε το σκάφος. Στους πολωνικούς ναυτικούς χάρτες αναφέρεται, με μάλλον αδιάκριτο τρόπο, ως «Εμπόδιο αρ. 73».


 


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ


Ρήξη φ. 90  του Κωνσταντίνου Μαυρίδη .
Ch. Dobson: THE CRUELEST NIGHT: GERMANY’S DUNKIRK AND THE SINKING OF THE WILHELM GUSTLOFF, εκδ. Hodder and Stoughton, Λονδίνο 1979.

K. Dönitz: MEMOIRS: TEN YEARS AND TWENTY DAYS, εκδ. Da Capo Press, Νέα Υόρκη 1997

FLUCHT ÜBER DIE OSTSEE, 1944/45: DER UNTERGANG DER WILHELM GUSTLOFF VOR 50 JAHREN: AUSSTELLUNG VOM 14. JANUAR BIS 19. MÄRZ 1995, εκδ. Westpreussisches Landesmuseum, 1994.

H. Schön: SOS WILHELM GUSTLOFF: DIE GRÖSSTE SCHIFFSKATASTROPE DER GESCHICHTE, εκδ. Pietsch-Verlag, Βερολίνο 1998.

A.V. Sellwood: THE DAMNED DON’T DROWN: THE SINKING OF THE WILHELM GUSTLOFF, εκδ. Naval Institute Press, Νέα Υόρκη 1996.
«Τα Μεγάλα Ναυάγια της Ιστορίας»,  έκδοση του περιοδικού Ιστορικά Θέματα, Περισκόπιο 2006, μονογραφία του Ιωάννη Κωτούλα.






ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...