Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

ΕΥΡΩΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ


Τα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης είχαν υπονομευτεί λόγω της σοβιετικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακία.

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Σαντιάγο Καρίγιο 1915 – 2012 ο εμπνευστής του όρου Ευρωκομμουνισμός.



Το Γαλλικό ΚΚ αποτελείτο από από ημιαμετανόητους σταλινικούς δεν είχε πάρει  αποστάσεις από τα γεγονότα του 1956 στην Ουγγαρία και τα γεγονότα του 1968 γνώριζε πτώση στα ποστά του από 28% του 1946 έφτασε στο 18,6% το 1977 και τελικά έφτασε  κάτω από 10% το 1980.

Το Ιταλικό ΚΚ έτυχε να έχει δύ σπουδαίες ηγετικές μορφές τον Ερνίκο Μπερλινγκουέρ και τον Παλμίρο Τολιάτι. Ο Ερνίκο Μπερλινγκουέρ το 1973 παρουσίασε τον «ιστορικό συμβιβασμό» ο οποίος προέβλεπε την δέσμευση των κομμουνιστών να υπερασπιστούν την ιταλική δημοκρατία και την εγκατάλειψη της ολοκληρωτικής αντιπολίτευσης των Χριστιανοδημοκρατών. Από αυτές τις κινήσεις το ΚΚΙ από 6.700.000 ψηφοφόρους το 1958 πήγε σε 9.000.000 το 1972 και σε 12.600.000 το 1976 κερδίζοντας 228 έδρες με ποσοστό 34,4% με τους Χριστιανοδημοκράτες να βρίσκονται στο 38%

Και το ΚΚΓ και το ΚΚΙ εξαρτιόταν από την σοβιετική οικονομική βοήθεια, οι μεν Γάλλοι πήραν 50.000.000 δολλάρια οι δε Ιταλοί 47.000.000 δολλάρια.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Ο ηγέτης του «Ιστορικού Συμβιβασμού».



Την ιδεολογική παρουσίαση του Ευρωκομμουνισμού όμως πρωτοεμφάνισαν οι Ισπανοί τον Νοέμβριο του 1975 ο γενικός γραμματέας του Ισπανικού ΚΚ Σαντιάγο Καρίγιο εμφάνισε το δοκίμιο «Ευρωκομμουνισμός και κράτος». Το Ισπανικό ΚΚ εμφανιζόταν μετά από  παρανομία δεκατιών και οι ηγέτες του ήθελαν δημοκρατικά διαπιστευτήρια και ο καλύτερος τρόπος ήταν ο Ιταλικός να πάρουν δηλαδή αποστάσεις από την ΕΣΣΔ.

Ο Ευρωκομμουνισμός ήταν μια αντίφαση, η υποταγή στην ΕΣΣΔ αποτελούσε το άλφα και το ωμέγα της ταυτότητας των κομμουνιστικών κομμάτων και φυσικά τα δυτικά ΚΚ ήταν αδύνατον να απομακρυνθούν απ αυτή την αρχή – μέχρι την κατάρρευση της ίδιας της ΕΣΣΔ – έτσι ο Ευρωκομμουνισμός ακολούθησε μια διαρκή παρακμή, οι Ισπανοί που κατασκεύασαν τον Ευρωκομμουνισμό είδαν το 1982το εκλογικό ποσοστό τους να φτάνει το 4%.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Παλμίρο Τολιάτι, ιταλός κομμουνιστής ηγέτης.


Η ΕΣΣΔ φυσικά προσπάθησε να σιγοντάρει το κίνημα του Ευρωκομμουνισμού παίρνοντας αποστάσεις, αλλά αυτές οι κινήσεις της ΕΣΣΔ ήταν ορατό ότι ήταν προιόν στρατηγικής και μόνον και φυσικά συνέχισαν την οικονομική ενίσχυση στο δυτικά ΚΚ σε μετρητά και σε είδος.

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΕΥΡΩΠΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ του Tony Judt εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΜΥΡΝΗ


Η αποκριά στην Σμύρνη ήταν ένα γεγονός που ο πληθυσμός το γιόρταζε με ξέφρεναν γλέντια και πλούσιο φαγοπότι, οι «κουδουνάτοι» (οι μασκαράδες) μπαινόβγαιναν ελεύθερα την νύχτα στα κατάφωτα Σμυρναίικα σπίτια με πειράγματα με αρμένικη, τούρκικη και ελληνική προφορά.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο εύπορος Ελληνισμός της Σμύρνης είχε την δυνατότητα και την διάθεση να γλεντήσει την περίοδο της αποκριάς.


 
 Όλα τα σπίτια είναι ανοικτά και προσφέρουν γλυκίσματα, κονιάκ και φαγητά στους «κουδουνάτους». Μανδολίνα και κιθάρες στους δρόμους αλλά και στα καφέσαντάν. «...Πλούσιες  λέσχες, με ατελείωτες σάλες μαζεύουν τις οικογένειες των μετόχων, και Σμυρναικές κοπέλες και Σμυρναίες κυρίες δείχνουν εκείόλα τα πλούτητων όλα τα κάλλη.». Την τελευταία Κυριακή ο κόσμος πετά φασόλες και κουφέτα, έτσι «...όλοι γυρίζουν σπίτια των και μόνον μέραις έπειτα στους στρωμένους δρόμους γλυστράς και παραπατείς από τις φασόλες που έχουν σχηματίσει ένα δάκτυλο στρώμα επάνω από τις πέτρες...».

Μετά από αυτό το γλεντοκόπημα το ξημέρωμα της Καθαρής Δευτέρας οι τσιγγάνες με σακούλια και καλάθια περνούν τους δρόμους και φωνάζουν :

«Μάντζα, μακαρόνια, Μάντζα κοκώνα».
 
Κάθε σπίτι τους δίνει ότι αποφάγι έχει το σπίτι τους, διότι πια κανείς δεν τρώει κρέας πια, μόνο λίγα μη αρτήσιμα φυλάνε για να πάνε να τα θάψουν έξω από την πόλη σε χωράφια. Αυτό συμβολίζει τους δαιμόνους της σάρκας που τους θάβουν, ώστε να αρχίσει η νηστεία μέχρι το Πάσχα.

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η Σμύρνη των Ελλήνων.
 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Εφημερίς ΕΣΤΙΑ 14/2/1895

 

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

ΧΕΝΡΥ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ


Τον Φεβρουάριο του 1997, το  περιοδικό «Νέμεσις» της Λιάνας Κανέλλη δημοσίευσε ένα απόσπασμα ομιλίας του Χένρι Κίσινγκερ από τη βράβευσή του από προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον, που  είχε γίνει το Σεπτέμβριο του 1994, πηγή του δημοσιεύματος υποδεικνύεται η αγγλόγλωσση τουρκική εφημερίδα «Turkish Daily News» της 17/2/97:
 
 
 
«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».


 




Τον μύθο αναπαράγουν  πολλά έντυπα, δημοσιογράφοι, σχολιαστές, πολιτικοί αναλυτές.

Ο Κίσινγκερ πληροφορήθηκε, από συνεργάτη του περιοδικού «Πολιτικά Θέματα», ότι κυκλοφορούσε η πιο πάνω δήλωσή του.


Διαψεύδει  στα «Πολιτικά Θέματα» (13/6/97) με τα εξής λόγια : «Το απόσπασμα για το οποίο με πληροφορήσατε είναι ψευδές. Κάθε λέξη σ’ αυτό είναι ένα ψεύδος και το νόημά του είναι επίσης ψευδές».


 Όταν ζητήθηκε από την Λιάνα Κανέλλη να παρουσιάσει την πηγή της, εκείνη ισχυρίστηκε ότι το συγκεκριμένο φύλλο της τουρκικής εφημερίδας έχει γίνει άφαντο από τα γραφεία της εφημερίδας και από την ηλεκτρονική της έκδοση!


Ο Γιάννης Μαρίνος, που τότε ήταν εκδότης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου». Έγραψε στον Κίσινγκερ, ο οποίος του απάντησε ότι πρόκειται για μύθο. Το κείμενο της διάψευσης έχει ως εξής:




Dear Mr. Marinos
 
Thank you for your letter. As to the quote, there was no award ceremony, there was no speech and the alleged quote is entirely untrue. The whole thing is pure invention, and I expect you to correct it.
 
Since you are the first to tell me where the quote came from, I have only today had the opportunity to correct it in the Turkish Daily News and I have done so.
 
Sincerely yours,
Henry A. Kissinger



Αγαπητέ κύριε Μαρίνο,

Ευχαριστώ για την επιστολή σας. Όσον αφορά το απόσπασμα, ούτε τελετή βραβεύσεώς μου υπήρξε, ούτε ομιλία μου και το προβαλλόμενο απόσπασμα είναι εξολοκλήρου αναληθές. Η όλη ιστορία είναι καθαρό εφεύρημα και αναμένω ότι θα προβείτε σε διόρθωση.

Καθώς είσθε ο πρώτος που με πληροφορεί από πού προήλθε το δημοσιευθέν απόσπασμα, μόλις σήμερα είχα την ευκαιρία να προβώ σε διόρθωση προς την «Turkish Daily News» και αυτό έπραξα.

Ειλικρινά δικός σας,
Χένρι Α. Κίσινγκερ


Η υπόθεση αυτή συνεχίζει να έχει μια διαρκή τροφοδότηση από διαφόρους ακόμα και από τον Κίσιγκερ, αλλά η δική μου πεποίθηση είναι ότι είναι ένας μύθος που όμως ο Ελληνικός λαός αδυνατεί να απορρίψει και ποια έχει γίνει πεποίθηση η ορθότητά του, αν και δεν προκύπτει από πουθενά και πηγές είναι ανύπαρκτες.



http://www.pare-dose.net/3159








 

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΑΟΥΣΒΙΤΣ








ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τον Αύγουστο του 1998 την «απογοήτευσή» του εκφράζει ο αρχιραβίνος της Πολωνίας, Pinchas Menachem Joskowicz, με την απόφαση των Ρωμαιοκαθολικών επισκόπων, να βάλουν ένα μεγάλο Σταυρό ως μνημείο, ακριβώς έξω από το πρώην ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς.
 
 
 
 

Το 1998 οι Πολωνοί έστησαν στο ναζιστικό στρατόπεδο του Άουσβιτς, που βρίσκεται  στην Πολωνία ένα σταυρό 8 μέτρων σε ανάμνηση των Χριστιανών θυμάτων της γερμανικής θηριοδίας.

Στο Άουσβιτς οι Χριστιανοί που θυσιάστηκαν ανέρχονται σε 1.500.000.

Το στήσιμο αυτό του σταυρού δημιούργησε αντιδράσεις στους Εβραίους σιωνιστές  και στο Ισραήλ, ότι δηλαδή ο σταυρός προσβάλει την μνήμη των εκτελεσμένων Εβραίων στο στρατόπεδο, διότι ενώ για τους Χριστιανούς ο σταυρός είναι σύμβολο ελπίδος και νίκης για τους ιουδαίους είναι όργανο αισχύνης και ως εκ τούτου οι σιωνιστές θεωρούσαν ότι βεβηλωνόταν ο τόπος θυσίας των συμπατριωτών τους. Και απαίτησαν την απομάκρυνσή  του Χριστιανικού συμβόλου.

 






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Στην φωτογραφία: το εσωτερικό του κελιού αριθ. 18, όπου ο π. Kolbe αφέθηκε να πεθάνει. Στον τοίχο είναι μια αναμνηστική πλάκα. Αυτό το κελί είναι πάντα στολισμένο με φρέσκα λουλούδια, αλλά προσέξτε ότι δεν υπάρχει σταυρός εδώ, καθώς αυτό το κτίριο είναι μέσα στο κεντρικό στρατόπεδο του Άουσβιτς, το οποίο είναι πλέον μουσείο.
 
 

Η απαίτηση αυτή προκάλεσε αντίδραση της καθολικής Πολωνίας, και ο κόσμος άρχισε να στήνει μικρούς σταυρούς στον χώρο του Άουσβιτς και αρνήθηκε το επίσημο κράτος την απομάκρυνση του μεγάλου σταυρού.

Η Καθολική εκκλησία για να μη δημιουργηθεί περισσότερη όξυνση πήρε θέση να μη φύγει ο σταυρός από τον χώρο του Άουσβιτς αλλά ζήτησε από τον κόσμο να μη βάζει σταυρούς, ο Σύνδεσμος των Συντηρητικών Καθολικών Πολωνίας περιφρόνησε την υπόδειξη του Πάπα. Ο πριμάτος καρδινάλιος Ιωσήφ Γκλεμπ έστειλε γράμμα προς τα μέλη της Καθολικής Ιεραρχίας ζητώντας από τους καθολικούς αρχιερείς να κάνουν ότι είναι δυνατόν για να παύση η διαμάχη και να μη διαταραχτούν «οι ειρηνικές σχέσεις χριστιανισμού και ιουδαισμού».

Οι Πολωνοί όμως συνέχισαν να στήνουν σταυρούς όχι μόνο στο στρατόπεδο αλλά και στον γύρω από το στρατόπεδο χώρο.


Για τον πολωνικό λαό, που είναι 98% καθολικοί, το Άουσβιτς-Μπίρκεναου είναι το μέρος όπου όχι ένας, αλλά δύο, καθολικοί άγιοι πέθαναν ως μάρτυρες.

Τόσο ο πατέρας Maksymilian Kolbe, ένας καθολικός ιερέας όσο και μια καλόγρια από το Τάγμα των Καρμελιτών με το όνομα Edith Stein οδηγήθηκαν στο θάνατο στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου και έχουν αγιοποιηθεί από την Καθολική Εκκλησία. Το κελί της φυλακής στο πεδίο 11 στο κύριο στρατόπεδο του Άουσβιτς, στο οποίο ήταν φυλακισμένος ο π. Kolbe που προσφέρθηκε εθελοντικά να πεθάνει για να σώσει τη ζωή ενός συναδέλφου του αιχμαλώτου, είναι τώρα ένα καθολικό ιερό. Το 1998, οι σταυροί τοποθετήθηκαν μπροστά από το πλευρικό τοίχωμα του Πεδίου 11 του κτιρίου, όπου ο π. Kolbe φυλακίστηκε σε ένα «κελί πείνας».
 
 
 

 

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Πάνω από 200 μικροί σταυροί ‘φυτεύτηκαν’ στην περίμετρο του Άουσβιτς από Πολωνούς καθολικούς και εθνικιστικές ομάδες σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα σχέδια της απομάκρυνσης του μεγαλύτερου σταυρού.
 


 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΙΜΟΡΑΓΕΙ τόμος 2ος του Κυρ Βελόπουλου εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1940-1944




 
 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Νόμισμα με ονομαστική αξία του απίθανου ποσού των 200 εκατομμυρίων δραχμών! Λόγω του ιλιγγιώδους ρυθμού ανόδου του πληθωρισμού, τέτοιο ποσό ήταν… μικρό. Το πολύ πολύ να αγόραζε κανείς μιάμιση οκά ψωμί ή ένα αβγό!


(Τα στοιχεία μαζεύτηκαν από το Γραφείο Χωροταξικών και Πολεοδομικών Μελετών του υπ Δημ Έργων κατά την διάρκεια της κατοχής, οι μελέτες κατετέθηκαν  μετά την απελευθέρωση σ όλους τους διεθνείς οργανισμούς)

Νομισματική κυκλοφορία σε δισεκατομμύρια δραχμών

1941 : 11

ΙΑΝ 1941: 16

ΙΟΥΛ 1941 : 36

ΙΑΝ 1942 : 53

ΙΟΥΛ 1942 : 132

ΙΑΝ 1943 : 367

ΙΟΥΛ 1943 : 869

ΙΑΝ 1944 : 3.945

ΙΟΥΛ 1944 : 130.337

ΣΕΠΤ 1944 : 7.305.500

 

Αύξηση του τιμαρίθμου

 

 




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Χαρτονόμισμα έκδοσης Οκτωβρίου 1944 500.000.000 δρχ.




Για την αγορά ψωμιού (1 οκά) που ο Έλληνας την πλήρωνε σε δραχμές:

ΑΠΡ 1941 : 10 Δραχμές.

ΙΑΝ 1942 : 230 Δραχμές.

ΙΟΥΛ 1942 : 890  Δραχμές.

ΙΑΝ 1943 : 1.550 Δραχμές.

ΙΟΥΛ 1943 : 2.600 Δραχμές.

ΙΑΝ 1944 : 38.000 Δραχμές.

ΙΟΥΛ 1944 : 3.310.000 Δραχμές.

ΣΕΠ 1944 : 153.000.000 Δραχμές.

 

Από το βιβλίο « ΤΟ ΑΓΙΟ ΧΑΙΔΑΡΙ» διαβάζουμε:
 
«Η αγοραστική αξία της δραχμής και οι τιμές ήταν για να κλαις τότε και να γελάς σήμερα διαβάζοντάς τες. Δυο αυγά που τον Απρίλιο του 1941 είχαν 3 δραχμές, τον Οκτώβρη του 1944 είχαν φτάσει, αν βέβαια τα εύρισκες, 700.000.000.000 (εφτακόσια δις, όπως έλεγαν τότε….


Μια οκά ψάρια που είχαν 40 δραχμές προπολεμικά στην οκά έφτασαν να έχουν 5.000.000.000.000 (πέντε τρις), μια οκά κρέας που είχε 55 δρχ. το κιλό έφτασε τα 7.000.000.000.000 (εφτά τρεις) και ίσως από άλογο, ένα κουτί σπίρτα έφτασε τα 500.000.000.000, μια οκά λάχανο 600.000.000.000, μια χρυσή λίρα που είχε 1.000 δραχμές προπολεμικά έφτασε 180.000.000.000.000 (180 τρεις) τον Οκτώβρη του 1944.


Επί πλέον για να φτιάξεις ένα ζευγάρι παπούτσια ανδρικά τον Οκτώβρη του 1944 έπρεπε να πληρώσεις 1 ½ λίρα (240 τρις), ένα πουκάμισο ½ λίρα (ή 90 τρεις), ένα τσιγάρο τότε, στο περίπτερο, από τα κοντά της απαίσιας κατοχής «κούτας» πουλιόταν ένα δισεκατομμύριο δραχμές.

Τέλος η νομισματική κυκλοφορία, από 12.598.979.600 του Οκτωβρίου του 1940 έφτασε τον Οκτώβριο του 1944 τα 6.500.000.000.000.000.000.000 δηλαδή 6 ½ πεντάκις) χρήμα, να χορτάσει και το πιο αχόρταγο μάτι».

 

Ο πληθωρισμός δημιούργησε την δυνατότητα αγοράς ελάχιστων τροφίμων. Έτσι μια μέση εργατική οικογένεια σε γραμμάρια κατά καταναλωτική μονάδα στα διάφορα είδη τροφίμων έχει ως εξής:

 
 
 




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ιονική κατοχική Δραχμή.



ΚΡΕΑΣ

1939 : 31,0

1942 : 8,2

1943 : 6,4

 

 

ΨΑΡΙΑ

1939 : 27,0

1942 : 5,0

1943 : 4,6

 

ΓΑΛΑ

1939 : 93,0

1942 : 15,8

1943 : 19,0



ΑΥΓΑ

1939 : 5,0

1942 : 0,5

1943 : 1,0

 

ΤΥΡΙ

 

1939 : 11,0

1942 : 0

1943 : 0,5

 

ΠΑΤΑΤΕΣ

 

1939 : 60,8

1942 : 24,0

1943 : 17,0

 

 

ΛΑΧΑΝΙΚΑ

1939 : 163,0

1942 : 292,0

1943 : 255,0

 

ΖΥΜΑΡΙΚΑ

 

1939 : 23,0

1942 : 1,2

1943 : 10,0

 

ΟΣΠΡΙΑ

 

1939 : 29,0

1942 : 31,0

1943 : 86,0

 

ΣΙΤΗΡΑ

1939 : 538,0

1942 : 149,0

1943 : 370,0

 

ΦΡΟΥΤΑ

 

1939 : 61,0

1942 : 62,0

1943 : 12,0





ΞΗΡΟΙ ΚΑΡΠΟΙ

1939 : 16,0

1942 : 45,0

1943 : 27,0

 

ΛΙΠΗ

 

1939 : 43,0

1942 : 21,0

1943 : 36,5

 

 


 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Γερμανικό κατοχικό μάρκο.

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΑΙ ΘΥΣΙΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟΝ Β ΠΠ εκδόσεις ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

 ΤΟ ΑΓΙΟ ΧΑΙΔΑΡΙ του Θεόδωρου Μιχ.Τσερπέ

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΥΔΩΝΙΩΝ (ΑΙΒΑΛΙ)


Όπως αναφέρεται  και στην ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ  (τόμος 1ος ) του ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗ, αι Κυδωνίαι ήταν < πόλις περιέχουσα ψυχάς 30.000 >, η πόλη αυτή των 30.000 Ελλήνων ήταν <γνωσταί δια την αυτονομίαν και ευνομίαν, δια τα φιλανθρωπικά καταστήματα, δια το φιλοσοφικόν σχολείον και την φιλοκαλίαν και ευζωίαν των κατοίκων >, αλλά αι Κυδωνίαι ήταν και η πόλη που είχε περίπου 400 ( τερακόσιους) Φιλικούς, οι περισσότεροι δε ήταν από τις σημαντικότερες  οικογένειες της πόλης, όπως οι :

  • ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΑΝΔΡΟΣ
  • ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
  • ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
  • ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΤΖΑΣ
  • ΧΑΤΖΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
  • ΟΙ ΠΙΝΕΡΛΙΔΕΣ
  • ΟΙ ΠΑΤΕΡΑΙΟΙ
  • ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΑΙ
  • ΟΙ ΓΟΝΑΤΑΔΕΣ
  • ΟΙ ΑΜΜΑΝΙΤΑΙ
  • ΟΙ ΣΑΛΤΑΙΟΙ
  • Ο ΠΙΣΣΑΣ
  • Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ κ.ά.

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:  Στις 3 Ιουνίου ο Ιωάννης Φιλήμων χαρακτηριστικά αναφέρει:
Η πυρκαϊά, άμα τεθείσα, ηυξήθη κολοσσιαία, ένεκα των πολλών ελαιουργείων και ελαιοπωλείων· οι ναοί, η σχολή, η βιβλιοθήκη και πάντα τα καταστήματα κατέπεσαν ολόκαυστα. Πατέρες, σύζυγοι, τέκνα, περιέτρεχον από του ενός εις το άλλο μέρος τρομώδη και αμηχανούντα, όπως διεκφύγωσι την σφαγήν... Ούτω κατεστράφη η πόλις των Κυδωνιών, σφαγείσα και αιχμαλωτισθείσα κατά το έν τρίτον, λεηλατηθείσα κατά το όλον και αποτεφρωθείσα κατά κράτος




Γνωστή είναι εξ άλλου η αλληλογραφία του Υψηλάντη, εκ μέρους της ανωτάτης αρχής, προς τον Χατζή Αθανάσιον για οικονομική βοήθεια προς την Φιλική εταιρεία με ημερομηνία 4-7-1919. Σε άλλη επιστολή του  ο Υψηλάντης προς τον εν Σμύρνη έφορον  Μιχαήλ Ναύτην αναφέρει:   < Διωρήσαμεν τους εν Χίω, Σάμω Πάτμω και Κυδωνίαις εγκριτωτέρους  των μελών να συναθροίσωσι των αδελφών τας εισφοράς και να εμβάσουν εις τους εν Σμύρνη εφόρους >, πλήθος μαρτυριών  υπάρχουν για τις σχέσεις των Κυδωνέων με εξέχοντα μέλη της Φιλικής εταιρεία όπως τον Υψηλάντη τον Κων. Μουρούζη κ.α.

      Οι Κυδωνείς όπως γράφει και ο Σ Τρικούπης λόγω της θέσεως της πόλεως φρόντιζαν να καθησυχάζουν τις υποψίες των Τούρκων  (όπως ακριβώς έκανα στις παραμονές της επανάστασης και οι Έλληνες της Πελοποννήσου και αλλού ), έτσι έστειλαν τον προεστό Χατζή Θανάση στην Πέργαμο για να πείσει τους Τούρκους να ανακαλέσουν τα άτακτα Τουρκικά σώματα , αλλά οι Τούρκοι δεν πείσθηκαν.



     Τις πρώτες ημέρες του Μαίου του 1821 εμφανίστηκε προ του λιμανιού των Κυδωνιών μικρά μοίρα του Ελληνικού στόλου (που τον αποτελούσαν 52 πλοία, 30 μίστικα και δύο πυρπολικά), ο δυσκίνητος οθωμανικός στόλος δεν μπόρεσε να εμποδίσει τις ναυτικές επιδείξεις των Ελληνικών πλοίων,  ήδη δε είχαν  επιτεθεί τα Ελληνικά πλοία σε δύο εξοπλισμένα Τουρκικά μεταγωγικά  που μετέφεραν στρατό από την Πέργαμο νότια των Κυδωνιών, και τα δύο συνελήφθησαν προ του λιμένος  πυρπολήθηκαν,  το πλήρωμα τους όλο εξοντώθηκε ( οι Τούρκοι αυτοί πήγαιναν στην Πελοπόννησο ).
Αυτά τα γεγονότα και άλλα παρόμοια κατατάραξαν την οθωμανική κυβέρνηση και δόθηκε διαταγή στους πασάδες της Προύσας και του Αιδινίου  να λάβουν μέτρα,  έτσι στα μέσα Μαίου του 1821 κατασκήνωσε έξω από την πόλη στην περιοχή Αγιασματίου δύναμη 700 Τούρκων ιππέων,  μαζί με αυτούς συνέρευσαν πολλοί φανατικοί μωαμεθανοί από τις πλησίον κωμοπόλεις, ενώ ο αρχηγός  των ιππέων ζητούσε από τους Αιβαλιώτες να του παραδώσουν συγκεκριμένο αριθμό όπλων, εκ των οποίων  μόνο μικρό μέρος μπορούσαν  να συγκεντρώσουν, ήδη όμως οι συγκεντρωθέντες άτακτοι  επιτίθεντο στους Αιβαλίωτες που ζούσαν στην ύπαιθρο  και τους φόνευαν ή τους λήστευαν, ο δε διοικητής των ιππέων  ζητούσε ενισχύσεις από τον πασά της Προύσας, για να αντιμετωπίσει τους άοπλους στην πραγματικότητα Κυδωνιάτες.

      Την 17η Μαίου 1821 ο  Παπανικολής  ανετίναξε ένα δίκροτο του οθωμανικού στόλου  προ της Ερεσού και ο έντρομος στόλος του εχθρού έσπευσε στον Ελλήσποντο, οι Τούρκοι πλέον συγκέντρωναν  ενισχύσεις  προ των Κυδωνιών,  γέμισε ο κάμπος του Αγιασμάτ με ζειμπέκους και ταγκαλάκια που περίμεναν να πέσουν στο Αιβαλί  σαν τα κοράκια για φόνο και πλιάτσικο. Στις Κυδωνίες οι  άνδρες που χρησιμοποιούντο για προστασία από ληστές και για απονομή δικαιοσύνης δεν ήταν παραπάνω από 250 παλικάρια υπό τον Γιώργο Σάλτα, αυτοί προσπαθούσαν να οργανώσουν ταμπούρια μπάς και κρατήσουν την πόλη.


 



      Ο Δαούτ πασάς έχοντας ισχυρή δύναμη απέναντι στις ελάχιστες δυνάμεις των ελαφρά οπλισμένων του Γ. Σάλτα  ζήτησε 40.000 γρόσια  σαν στρατιωτική  εισφορά της πόλης για τον πόλεμο του Σουλτάνου, όμως ποιός θα έδινε αυτά τα χρήματα; Στην πόλη πια υπήρχαν μόνο φτωχοί άνθρωποι, οι πλούσιοι ήδη ήταν στην Λέσβο, τα Μοσχονήσια ή αλλού. Βγήκε λοιπόν ο φιλικός Χατζηπαρασκευάς Σαλτέλης για να εξηγήσει : < Πέστε στον Δαούτ πασά πως δεν υπάρχουν γρόσια... Αν κτυπήσει την πολιτεία θα τον πολεμήσουμε...> Εν τω μεταξύ όσοι άμαχοι είχαν μείνει τρέξανε να σωθούν στη θάλασσα με ότι πλεούμενα υπήρχαν όσοι μπορούσαν περνούσαν στα Μοσχονήσια.

      Ο Γιώργος Σάλτας μοίρασε στα παλικάρια του  μπαρούτι βόλια και πιάσανε τη δημοσιά για τον αη Δημήτρη, στον Ταξιάρχη ταμπουρώθηκε ο Δημήτριος Οικονόμου, στην Μητρόπολη ταμπουρώθηκε ο Κάπανδρος και οι Πισσαίοι, ο Άγγελος Ζωντανός με καμιά πενηνταριά παλικάρια φυλούσε τον κατάγιαλο και παράστεκε στο φεβγιό του κόσμου.

      Μέσα σ εκείνη την ώρα της αγωνίας ο Κωνσταντίνος Τόμπρας (ο τυπογράφος του Ελληνομουσείου ) πήρε τον Δημήτριο Τζίτζιρα και τους Αμμανίτες και πήγαν στον Τομπάζη για να στείλει σκαμπαβίες να πάρουν τα πιεστήρια και τα μολύβια, πράγμα που έγινε μπορετό την άλλη μέρα 2 Ιουνίου 1821,  μόλις όμως είδαν οι Τούρκοι τις σκαμπαβίες  να φτάνουν στο γιαλό αρχίσανε το τουφεκίδι, σε ενίσχυσή τους έτρεξαν οι Αιβαλιώτες, οι Τούρκοι υποχώρησαν, βάζοντα φωτιά στο τυπογραφείο,  μα ξανά γύρισαν  μετά από υποσχέσεις του Δαούτ πασά  για παράδες και πλιάτσικο, πολέμησαν δύο ώρες  ναύτες και Αιβαλιώτες τους έβαλαν στη μέση, τα ταγκαλάκια κάναν γιουρούσι με τα γιαταγάνια, βάρεσαν τα τουμπερλέκια και σαν δαιμονισμένοι ξεχύθηκαν στις ρούγες, οι Ψαριανοί και Σπετσιώτες τους άφησαν να σκορπιστούν και έπειτα τους έσφαξαν σαν τα τραγιά. Γέμισαν κουφάρια οι ρούγες, καθώς υποχωρούσαν οι Τούρκοι καίγοντας και κλέβοντας έφτασαν στον Άγιο Χαράλαμπο, τότε ο Ζωντανός με τους δικούς του αφήκαν τον καταγιαλό  τους ξετρύπωναν από τα σπίτια και τους χαλούσαν, τις μαντήλες με τα πλιάτσικα τα στοίβαζαν σε δύο μουλάρια.

      Οι ταχτικοί πάλι έστησαν πόλεμο και φέραν σε δύσκολη θέση τον Δημήτριο Οικονόμου, μέχρι που φάνηκε ο Γεώργιος Σάλτας και υποχώρησαν, στην υποχώρηση ένα βόλι πήρε κατάστηθα τον Γ.Σάλτα

     






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Δημήτριος ο Μοσχονησιώτης και 300 άνδρες πάτησαν το Παλαμίδι . Τα Μοσχονήσια είναι τα νησάκια που βρίσκονται στο λιμάνι των Κυδωνιών. Ιδιόχειρη αφήγηση:

Προς την Σεβαστήν Διοίκησιν

Ο υποσημειούμενος ηγωνίσθην με όλην μου την δυνατήν προθυμίαν εις τον υπέρ της Ελευθερίας της Πατρίδος ιερόν αγώνα, δια διάστημα τριών ήδη χρόνων, υπό διαφόρους. Κατά το 1822 μετά του μακαρίτου κυρίου Θάνου εις διάστημα 7 μηνών, χωρίς να λάβω κανένα μισθόν, εσυντρόφευσα τον ρηθέντα εξ Άργους εις τα πλοία και εγώ διέμενα πολεμών κατά των εχθρών, έως ού ούτοι κατεδιώχθησαν. Μετά ταύτα συνενώθην μετά του καπετάν Στάϊκου Σταϊκόπουλου, υπό την οδηγίαν του οποίου εδούλευσα ένδεκα μήνας, χωρίς ποτέ να λάβω ούδ ‘ οβολόν.

Ότε δε έγινε η έφοδος Παλαμηδιού, εγώ πρώτος πηδήσας ένδον του τείχους, εγώ πρώτος και μόνος εμβήκα εις όλας τας δάπιας, και αναβαίνων την κλίμακα και με τα εργαλεία ανά χείρας ήνοιγα τας θύρας και εισήρχοντο οι λοιποί (ως φαίνεται από το εσώκλειστον αποδεικτικόν και καθώς ημπορούν και όλοι όσοι τότε εις την έφοδον παρήσαν). Μετά δε την έφοδον, μ ‘ όλον ότι ο καπετάν Στάϊκος κατά την στιγμήν ενώ είμεθα πλησίον εις τα τείχη του Παλαμηδίον μου υπεσχέθη επί παρρη­σία όλων των συντρόφων εάν έμβω πρώτος να μου δίδη αμοιβήν του κινδύνου τα ίδια του τα όπλα και τας πιστόλας του, πέντε μερίδια από τα λάφυρα του Παλαμη­διού και χίλια γρόσια δώρον, μ’ όλον τούτο αφού εμβήκαμεν μέσα εις το Παλαμήδι δεν έλαβα ειμή μόνον δια τον εαυτόν μου και τους δέκα συντρόφους μου γρόσια 101 και 25.

Αλλ’ όταν του εζητούσα το δώρον μου, μού έλεγε συχνά ότι η Διοίκησις θέλει γνωρίσει τους κόπους μου και θέλει με επιβραβεύσει. Ήδη λοιπόν όπου δεν έχω άλλον πόρον πλέον τροφής, λαμβάνω το θάρρος να αναγγείλω  ταύτα εις την Σεβαστήν Διοίκησιν και να την παρακαλέσω να γνωρίση τα δίκαια μου και τους αγώνας μου και να συγκατάνευση εις το να προνοήση και δι’ εμέ πόρον τινα, δι’ ού να ημπορώ να θρέψω εμαυτόν και την οικογένειάν μου. Ομοίως να με τιμήση και με ένα ανάλογον βαθμόν αξιώματος των εκδουλεύσεων όπου έκαμα και κινδύνων όπου υπέφερα.

 Ων δ’ ευελπις επί των αιτήσεών μου, μένω ευσεβάστως

Τη 15 Μαρτίου 1825                   ο ευπειθής πατριώτης

Ναύπλιον                                 δουλουσας ταπηνως   δημητριως μωσχουνησοτης




ΠΑΝΤΟΥ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΕΡΉΜΩΣΗ,   περασμένα μεσάνυχτα δύο τσιρνίκια με Αιβαλιώτες φιλικούς βλέπουν Τούρκους να κατηφορίζουν στα χαλάσματα  για πλιάτσικο,  αγρίεψε το μάτι τους πλησιάζουν στο Ταλιάνι και με λύσσα πέφτουν στους ζειμπέκους και τους λιανίζουν. Το Αιβαλι δεν υπήρχε πιά.

 Στις συγκρούσεις που γίνηκαν οι απώλειες των Τούρκων ήταν πάνω από 1500 νεκροι  και απροσδιόριστος αριθμός τραυματιών, οι δε Έλληνες μαχητές είχαν 150 νεκρούς και τραυματίες, η λύσσα των Τούρκων για τα συμβάντα εκορέστει κατά των δυστυχών Ελλήνων κατοίκων στα πέριξ χωριά. Σα ξημέρωσε τα πλεούμενα με τον κόσμο  και τους μαχητές έφυγαν. Προσφυγιά, πείνα, στέρηση μα και παλικάρια που στελέχωσαν τα άτακτα μα και τα τακτικά επαναστατικά σώματα της Ελλάδας.
 
 
Παντού πολέμησαν οι Αιβαλιώτες, όλοι οι οπλαρχηγοί, ο Κολοκοτρώνης, ο Λόντος, ο Πανουργιάς, ο Κριεζώτης, ο Φλέσσας, ο Πλαπούτας, ο Νικηταράς, ο Καρατάσος κ.α.  είχαν παλικάρια από το Αιβαλί.
Υπό τον Γιατράκο αγωνίζετο σαν οπλαρχηγός ο Χατζή Αποστόλης με δικό του σώμα από 80 Αιβαλιώτες, ο Δημήτριος Κάπανδρος διεκρίθηκε σε πολλές μάχες  με τους 50 Κυδωνιάτες του, 300 Αιβαλιώτες με δικό τους σώμα μαχόντουσαν στους αμπελώνες του Άργους κατά του Δράμαλη, 100 υπό τον Κριεζή μετείχαν στην άμυνα της Ακροπόλεως κατά του Κιουταχή, μόλις έγινε το πρώτο τακτικό σώμα στην Καλαμάτα το 1821 από τον συνταγματάρχη Μπαλέστρα κατετάχθηκαν αμέσως 60 Κυδωνιείς που σιγά σιγά ανήλθε σε 200, οι περισσότεροι  δε τούτων υπό την αρχηγία του Ταρέλλα  έπεσαν στην μάχη του Πέτα, τον Μπαλέστρα κατά την ακστρατεία στην Κρήτη τον ακολούθησαν 25 Αιβαλιώτες.

      Οι προσωπικές ανδραγαθίες των μαχητών από τις Κυδωνίες υπήρξαν φωτεινά παραδείγματα φιλοπατρίας και παλικαριάς, δες μερικά:

·       .ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΑΛΤΕΛΗΣ : Περικυκλωμένος στο φρούριο των Ψαρών  έβαλε φωτιά στην πυρίτιδα, σαν άλλος Σαμουήλ, και συναποθνήσκει με  άλλους πατριώτες παίρνοντας στον όλεθρο και τους εισορμήσαντας εχθρούς .

·       ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΑΛΤΕΛΗΣ : Διακρίθηκε στους πολιτικούς αγώνας, ακολούθησε τον Μιαούλη σε όλες τις εκστρατείες σαν γραμματέας , και σε όλη την διάρκεια του αγώνα μαζί με τον αδελφό του ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ στο πολιτικό τομέα.

·       ΑΓΓΕΛΟΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ : Σκοτώθηκε μαζί με πολλούς άλλους Κυδωνείς στη μάχη του Πέτα , αγωνιζόμενος στο τάγμα των φιλελλήνων υπό τον Νόρμαν.

·       ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΑΜΜΑΝΙΤΗΣ: Έπεσε στη μάχη του Πέτα κρατώντας την σημαία, με το σώμα του Γιατράκου υπό τον Αλέξανδρον Μαυροκορδάτο.

·       ΓΑΒΡΙΗΛ ΑΜΜΑΝΙΤΗΣ: Διέπρεψε στους στρατιωτικούς και πολιτικούς αγώνας και υπέκυψε από τις ταλαιπωρίας.

·       ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΖΙΤΖΙΡΑΣ:  ( Ο la Cigale του Διδότου) Έπεσε ένδοξα κατά την επίθεση κατά της Ακροπόλεως, εισορμών πρώτος σε σ’ αυτήν.

·       ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΙΣΣΑΣ : Αγωνίσθηκε στην Πελοπόννησο υπό τας διαταγάς του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, και στην Κρήτη υπό τον Μπαλέστρα με τον τακτικό του Φαβιέρου και έπεσε μαχόμενος στην Κάρυστο.

·       ΝΙΚΟΛΑΟΣ  & ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΠΙΣΣΑΣ : Φιλικοί και οι δύο διακρίθηκαν κατά την μάχη των Κυδωνιών , ο Νικόλαος έπεσε στο Άργος και ο Ευστράτιος συμμετείχε στην εκστρατεία της Κρήτης υπό τον Μπαλέστρα, υπό τον  Φαβιέρο διακρινόταν σε όλες τις επιχειρήσεις σαν Ταγματάρχης, κατά την είσοδο προς βοήθεια των πολιορκουμένων  από τον Κιουταχή στην Ακρόπολη  συμμετείχαν και οι δύο αδελφοί του ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ @ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ,  ο Αθανάσιος διεκρίθηκε κατά την εκστρατεία του Φαβιέρου στην Χίο (1828) και ιδιαίτερα στην μάχη της Τουρλωτής. ( Ο ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ άφησε χειρόγραφα , απομνημονεύματα, όπου υπάρχει διεξοδική περιγραφή της καταστροφής των Κυδωνιών, αλλά και διηγήσεις από τις επιχειρήσεις που μετείχε με τους αδελφούς του).

·       ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ : Κατέφυγε στην αρχή στα Ψαρά, μετά  στην Άνδρο και έπειτα στην Τήνον, όπου δίδασκε σε σχολείο  μέχρι το 1841. Στην εν Άργος συνέλευση παρέστει σαν ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΣ ΤΩΝ ΚΥΔΩΝΕΩΝ. Η Ελληνική κυβέρνηση εκτιμώσα την επί μακρόν εθνική  υπηρεσία του μετά την απελευθέρωση, του χορήγησε σύνταξη.

·       ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΟΜΠΡΑΣ: Βλέποντας τον όλεθρο της πόλης των Κυδωνιών, πακετάρησε κατάλληλα τα τυπογραφικά εργαλεία και μηχανήματα, του τυπογραφείου της Ακαδημίας και προσπάθησε να διασώσει με την βοήθεια του Ιακώβου Τομπάζη, όμως οι Τούρκοι  ήδη είχαν βάλει φωτιά. Στα Ψαρά που σώθηκε, κλήθηκε μετά από ολίγες  μέρες από τον Δημήτριο Υψηλάντη ο οποίος είχε φέρει από την Τεργέστη πλήρες τυπογραφείο, έτσι ο Τόμπρας υπήρξε ο πρώτος διευθυντής τυπογραφείου της αγωνιζομένης Ελλάδος, που λειτουργούσε στην Καλαμάτα, εκεί τυπόνοντω τα πρώτα επίσημα έγγραφα και η εφημερίδα <ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΑΛΠΙΓΓΑ>. Το τυπογραφείο αυτό μεταφέρθηκε στην  Κόρινθο και καταστράφηκε από τον Δράμαλη. Από  το 1824 στην Ύδρα διεύθυνε το νέο τυπογραφείο  καθ όλη την διάρκεια του αγώνα. ( Ο Κ Τόμπρας  με υποτροφία της διοίκησης της πόλεως των Κυδωνιών εστάλει να σπουδάσει στην Ευρώπη το επάγγελμα του Τυπογράφου, προκειμένου να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του και σε άλλους Ελληνόπαιδας, η τακτική αυτή ακολουθείτο και σε άλλους εύελπεις νέους της πόλης).
Δημήτριος Μοσχονησιώτης:  Ο πρωταγωνιστής της άλωσης του Παλαμηδιού.

 






 


 


 

 
 
 





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ακόμα και σήμερα μετά από τρεις καταστροφές η πόλη έχει ΕΝΤΟΝΟ Ελληνικό χρώμα, βλέποντας την κάθε γωνιά του αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι σε μια πόλη που έζησαν Έλληνες.





Αυτή εν ολίγοις υπήρξε η συμβολή των Κυδωνιών στο μεγάλο απελευθερωτικό αγώνα της Ελλάδος, στα σχολεία μας γνωρίζουμε για τις επαναστατικές κινήσεις των Ελληνικών πόλεων από την Μακεδονία και κάτω, στην επανάσταση όμως μετείχαν οι Έλληνες των περιοχών της Θράκης, της Κύπρου, της Κρήτης, της Ηπείρου, του Πόντου, των Ελλήνων των Δυτικο - Ευρωπαικών πόλεων  αλλά και των Ελλήνων της Ρωσίας και κυρίως της Μικράς Ασίας

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...