Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

ΜΟΥΛΑΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΖΟΥΡΙ (MISSOURI MULE)




 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η koula τα καλύτερα μουλάρια έφεραν οι Αμερικανοί για τους Έλληνες αγρότες .... αλλά...

Το τέλος της κατοχής βρήκε την Ελλάδα κατεστραμμένη σ όλες τις δομές της, ειδικά οι αγροτικές περιοχές είχαν αποψιλωθεί ακόμα και από τα απαραίτητα ζώα ζεύξης για τις εργασίες των χωρικών, τα μουλάρια ένα ζώο αντοχής και εύχρηστο για τις ορεινές συνθήκες της Ελλάδας:

Το 1939 υπήρχαν 183.619 ημίονοι

Το 1944 υπήρχαν 73.448 ημίονοι. Δηλαδή μείωση 60%

Ενώ για τα υπόλοιπα ζώα εργασία η κατάσταση είναι η ακόλουθη:

Το 1939 υπήρχαν 363.183 άλογα

Το 1944 υπήρχαν 145.273 άλογα. Δηλαδή μείωση 60%

 

Το 1939 υπήρχαν 404.379 όνοι

Το 1944 υπήρχαν 202.200 όνοι Δηλαδή μείωση 50%

Το 1939 υπήρχαν 967.322 βόδια

Το 1944 υπήρχαν 386.941 βόδια. Δηλαδή μείωση 60%

Το 1939 υπήρχαν 87.332 βουβάλια

Το 1944 υπήρχαν 46.941 βουβάλια. Δηλαδή μείωση 60%

 Το πρόβλημα το εντόπισαν πρώτοι οι Βρετανοί το 1944, η μεταφορά μουλαριών στην Ελλάδα ήταν αναγκαία για πολιτικούς, στρατιωτικούς και οικονομικούς λόγους.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η κούλα το μουλάρι από το Μισούρι.


Οι οικονομικοί λόγοι είναι προφανείς, η αναζωογόνηση της ελληνικής υπαίθρου. Οι πολιτικοί λόγοι ήταν για να καταφανεί το ενδιαφέρον της Δύσης προς τον πληθυσμό σε αντίθεση με το τι προσέφερε ο αντίπαλος και οι στρατιωτικοί ήταν η διευκόλυνση των μεταφορών του στρατού σε ένα ορεινό έδαφος.

 

Οι Βρετανοί είδαν τις πραγματικές διαστάσεις του ελληνικού προβλήματος, δηλαδή μιας ράτσας μουλαριών αντοχής (σε πετρώδη ορεινά εδάφη), που να τρώνε λίγο, να αντέχουν σε εναλλαγές θερμοκρασίας υψηλής ζέστης και παγετού και σχετικά ευφυή. Έτσι μετέφεραν στην Ελλάδα μουλάρια από περιοχές των Ιμαλαίων και του Αφγανιστάν που πληρούσαν αυτές τις προϋποθέσεις.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το αγαπημένο μουλάρι της Αμερικής. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ  Harry Truman με τα  Missouri Mules το 1955.



Οι Αμερικάνοι πάλι διέθεσαν κατά εκατοντάδες από τα καλύτερα μουλάρια που διέθεταν, τα μουλάρια του Μισούρι. Τα ζώα αυτά μπορούσαν να μεταφέρουν και 150 κιλά σε βατό έδαφος σε αντίθεση με τα ντόπια που μετέφεραν μέχρι 70 κιλά. Αλλά …

Είχαν μέγεθος άλογου άρα ήταν δύσκολη η μετακίνηση του σε μουλαρόδρομους.

Ήταν μαθημένα να τρώνε και καρπό πράγμα που καμιά ελληνική οικογένεια δεν μπορούσε να του προσφέρει.

Δεν ανεχόντουσαν άβολα σαμάρια και κακοζυγισμένα φορτία.

Απαιτούσαν ανά τετράωρο ξεφόρτωμα και  ξεκούραση.

 Χρειαζόταν σταβλισμό, καθαριότητα και περιποίηση.

Οι αγρότες το απέρριπταν το ζώο, για τους πιο πάνω λόγους αλλά και ο στρατός δυσφορούσε όταν οι Αμερικάνοι τους εξηγούσαν τους τις προϋποθέσεις χρήσης του μουλαριού. Το μουλάρι αυτό που ήταν ότι καλύτερο υπήρχε υστερούσε στις μεταφορές στο ισχνό και πεινασμένο μουλάρι του ΔΣΕ που ανταπεξερχόταν καλύτερα από τα μουλάρια του Μισούρι.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ  Ο Αμερικάνικος στρατός το μουλάρι του Μιζούρι το χρησιμοποιούσε με επιτυχία, ο Ελληνικός στρατός είχε τις χειρότερες εντυπώσεις για το μουλάρι αυτό.



Έτσι αυτό το εντυπωσιακό μουλάρι  δεν αγαπήθηκε ούτε από τους αγρότες, ούτε από τον στρατό, μετά το τέλος του Εμφυλίου το μουλάρι του Μισούρι οι περίφημες Κούλες, χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία από τους υλοτόμους της Πίνδου.

 

 

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ εκδόσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ άρθρο του Γ Μαργαρίτη

 

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

ΜΑΡΟΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΨΙΜΑΧΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ Α ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ


Οι αποικιακές δυνάμεις λίγο πριν τον Α ΠΠ διέθεταν η κάθε μία μια λίστα ιμπεριαλιστικών ζητημάτων που ήθελαν να λύσουν προς όφελός τους, με βάση αυτά τα σχέδια προσπαθούσαν να οικοδομήσουν και τις συμμαχίες που τους ήταν απαραίτητες για να εμπλακούν σε πόλεμο μεταξύ τους. Πριν η εμπλοκή λοιπόν μεταφερθεί στην Ευρώπη άρχισε αυτό το πολύπλοκο παιχνίδι στις αποικίες.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Γελοιογραφία του Κάιζερ το 1911 που δείχνει να κάνει επίδειξη ισχύος στο Agadir στο Μαρόκο.


Μια από τις μεγαλύτερες παραχωρήσεις που θα μπορούσε να κάνει η Γερμανία προς την Αγγλία ήταν η αποδοχή της βρετανικής θέσης για την Αίγυπτο (την θέση αυτή αμφισβήτησε και στον Β ΠΠ με την στρατιά του Ρόμελ), στον τομέα αυτόν έδειξε ευελιξία η Γαλλία μετά από 20 χρόνια προστριβών ο Θεόφιλος Ντεκλασέ ( Delcassé) υποχώρησε  και ο Μαρκήσιος Λάνσντοουν ζήτησε αυτή η συμφωνία να αποτυπωθεί εγγράφως, έναντι αυτής της παραχώρησης, η Γαλλία θεωρούσε de facto την παραχώρηση του Μαρόκου, στην διαμάχη αυτή μπήκε και η Γερμανία (η οποία είχε δίκαιο στις απαιτήσεις της, με βάση τον ιμπεριαλισμό), η Αγγλία φυσικά τάχθηκε με το μέρος της Γαλλίας.

Η Αγγλογαλλική Εγκάρδια Συνεννόηση της 8ης Απριλίου 1904 (Entente Cordiale) στην πραγματικότητα είχε βαρύτητα στις αποικιακές ανταλλαγές, και διευθετούνταν αποικιακές αντιθέσεις. Σύμφωνα με το άρθρο 2 η Γαλλία αποκτούσε το δικαίωμα «να προφυλάσσει την τάξη» στο Μαρόκο και «να παρέχει στήριξη σε όσες διοικητικές, οικονομικές, δημοσιονομικές και στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις μπορεί να χρειαστούν».




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Φιλονικία πάνω από το Μαρόκο μεταξύ Edward VII, Kaiser Wilhelm II και υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Θεόφιλο Delcassé. Γελοιογραφία του 1905.




Ο Κάιζερ επισκέφτηκε την Ταγγέρη στις 31/3/1905  και συναντήθηκε με εκπροσώπους του Σουλτάνου Αμπντελαζίζ, ζητούσε δε ανεξαρτησία του Μαρόκου, εφαρμόζοντας πολιτική «Ανοικτών Θυρών» και αμφισβητούσε τη  γαλλική επιρροή στο Μαρόκο, ο  Λάνσντοουν φοβούμενος ότι η κρίση του Μαρόκου θα επέφερε την πτώση του Ντεκλασέ μετά από υποχώρηση της Γαλλίας αντέδρασε.

Ο αγγλικός τύπος - την επίσκεψη Κάιζερ - την παρουσίασε σαν άμεση επίθεση κατά της αγγλο-γαλλικής προσέγγισης, φυσικά η μαροκινή κρίση είχε σχεδιαστεί από την Γερμανία με στόχους που είχαν καθοριστεί πριν από την ήττα της Ρωσίας στο Μουκντέν και έτσι δεν μπορούσε να της αποδοθούν ότι ζητούσε πλεονεκτήματα από την αποδυνάμωση της Διπλής συμμαχίας, οι στόχοι για τους Γερμανούς ήταν η προστασία των οικονομικών τους συμφερόντων και να αντιμετωπιστεί η αντιγερμανική πολιτική του Ντεκλασέ, η απόκτηση εδαφών ήταν δευτερεύον, για τους Γερμανούς, για τον Κάιζερ και τον πρίγκιπα Μπίλοβ (Bernhard von Bülow), το κύριο ήταν οικονομική ενδυνάμωση της Γερμανίας με την εξασφάλιση ενός λιμανιού στην Μαροκινή ακτή. Για να πετύχει τους στόχους της η   Γερμανία απείλησε να υπογράψει μια αμυντική συμμαχία με τον Σουλτάνο του Μαρόκου (22 Ιουνίου).

 

Γάλλος πρωθυπουργός Maurice Rouvier αρνήθηκε να διακινδυνεύσει πόλεμο με τη Γερμανία σχετικά με το ζήτημα και ο Delcassé παραιτήθηκε.

Στην  παραίτηση του Γάλλου υπουργού εξωτερικών Ντεκλασέ ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπάλφουρ είπε : «Η πτώση του Ντεκλασέ είναι αηδιαστική και κατακρήμνησε την υπόληψη της Αντάντ». Στις 28/7/1905 προχώρησε σε πλήρη διπλωματική στήριξη προς την Γαλλία.

Στις 9/1/1906 στην κορύφωση της κρίσης του Μαρόκου ο Γκρέι που είχε αντικαταστήσει τον Μαρκήσιο Λάνσντοουν είπε στον Γερμανό πρέσβη Κόμη Μέτερνιχ σχετικά με το Μαρόκο : «Αν η Γαλλία είχε μπελάδες το δημόσιο αίσθημα στην Αγγλία και η συμπάθεια προς την Γαλλία…. Θα είχε τέτοια ένταση, που οποιαδήποτε κυβέρνηση θα ήταν αδύνατον να παραμείνη ουδέτερη».


 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Κάιζερ στο Μαρόκο.



Βέβαια εξέταζε ο Γκρέι το ενδεχόμενο να δώσει στην Γερμανία ένα ναύσταθμο ανθράκευσης στην ακτογραμμή του Μαρόκου από την πλευρά του Ατλαντικού, παρά τις προειδοποιήσεις του Τουίντμαουθ που υποστήρζε ότι « … η απόκτηση και η οχύρωση των λιμανιών του Μαρόκου από την Γερμανία θα αποτελούσε μεγάλο κίνδυνο για την ναυτική μας ισχύ…».

Μάλιστα ο ναύαρχος Φίσερ θεωρούσε την εξασφάλιση από τους Γερμανούς βάσης στο Μαρόκο ως αιτία πολέμου (casus belli), εκτός αν η Αγγλία εξασφάλιζε την Ταγγέρη σαν αποζημίωση.

Ο βασιλιάς Εδουάρδος έστειλε μήνυμα στο οποίο στήριζε τις προσπάθειες του Ντελκασέ να αγνοήσει τις γερμανικές προκλήσεις. Αυτά έπεισαν τον Ντεκλασέ και τον πρωθυπουργό Ρουβιέ να κρατήσουν τις αρχικές θέσεις κατά της Γερμανίας.

Σε όλο αυτό το παρασκήνιο εμπλέκεται η μυστική (incognito) επίσκεψη του Εδουάρδου στο Παρίσι στις 29 Απριλίου μέχρι 4 Μαΐου 1905 και τις διαβεβαιώσεις της Βρετανίας περί στρατιωτικής υποστήριξης.   

Η πρώτη κρίση του Μαρόκου (Μαρτίος 1905 και Μάιος 1906) είχε αρνητικότατη επίδραση στις αγγλο-γερμανικές σχέσεις.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αντιγερμανική γελοιογραφία.



Η διάσκεψη της Αλγεθίρας (Αλγκεσίρας, Algeciras, βερβερικά: Agadir, μαροκινά αραβικά: اگادير) που βάστηξε από  τις 16 Ιανουαρίου έως τις 7 Απριλίου 1906, τον Απρίλιο του 1906 υποστήριξε τις γερμανικές θέσεις μόνο  η Αυστρία-Ουγγαρία και αναγκάστηκε η  Γερμανία να υποχωρήσει, μιας και τις γαλλικές  θέσεις υποστήριξαν η Αγγλία, η Ιταλία, η Ρωσία, η Ισπανία και οι ΗΠΑ. Αποτέλεσμα αυτής της διάσκεψης ήταν η Αντάντ να επεκταθεί και να συμπεριλάβει την Ρωσία, διαλύοντας τον μύθο περί ρωσο-γερμανικής προσέγγισης. Η εξέλιξη της διάσκεψης της Αλγεθίρας διαμόρφωσε και καθόρισε τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες σχέσεις και κατά την διάρκεια του Α ΠΠ.

Η κρίση του Μαρόκου είχε διάρκεια και οι προειδοποιήσεις εκατέρωθεν είχαν οξύτητα, στην δεύτερη κρίση του Μαρόκου την 1 Ιουλίου 1911, ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β΄ έστειλε στο Algeciras το πολεμικό πλοίο Πάνθηρ, ώστε να κατασκευαστεί μια γερμανική ναυτική βάση ώστε να σταματήσει η επέκταση της επιρροής τους στο Μαρόκο.  η Αγγλία δια του Λόιντ Τζορτζ προειδοποίησε το Βερολίνο «… να μη απειλεί τη Μ Βρετανία σαν να μη ήταν υπόλογη στη Διεθνή Κοινότητα…» και ο Γκρέι υπογράμμιζε: «… ούτε είμαστε υποχρεωμένοι ούτε μπορούμε να μη δεχόμαστε κανένα συμβιβασμό για τη δυτική ακτή του Μαρόκου…», η υπόθεση αυτή είχε έναν συμβιβασμό μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας μια συμφωνία με βάση μια μερική εκχώρηση στο Γαλλικό Κογκό και οι Άγγλοι συμβούλευαν τους Γάλλους να τον δεχτούν.  Το 1912,  ο Πουανκαρέ ανέλαβε πρωθυπουργός της Γαλλίας, και το 1913,  έγινε πρόεδρος της δημοκρατίας.

Η Ευρώπη όδευε προς τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
 
 
 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Δημοσίευμα που έχει να κάνει με την επίσκεψη του Κάιζερ με την Victoria Louisa  στο Μαρόκο το 1908.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ  του Ηλία Θερμού εκδόσεις Καστανιώτη ΑΕ

Α ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ του Niall Fergusonεκδόσεις ΙΟΛΚΟΣ

 

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

ΚΥΘΗΡΑ Η ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ


Κατά του Μηδικούς πολέμους στην περσική αυλή είχαν πάει φυγάδες από τις ελληνικές πόλεις που έδιναν πληροφορίες με ποιο τρόπο θα κατακτήσουν την Ελλάδα και φυσικά θα τους τοποθετήσει ο Μεγάλος Βασιλιάς υποτελείς άρχοντες στην πατρίδα τους, που πρόδιδαν.





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο χάρτης της Λακωνίας και των Κυθήρων, είναι φανερή η δεσπόζουσα θέση που έχει το νησί για τις θαλάσσιες επικοινωνίες στην περιοχή.



Ο πιο επικίνδυνος ήταν ο βασιλιάς της Σπάρτης Δημάρατος, ο οποίος έδωσε μια στρατηγική πληροφορία, την οποία ευτυχώς δεν εφάρμοσαν οι Πέρσες.

 

Το πιο ευαίσθητο σημείο της Λακωνίας ήταν η νήσος Κύθηρα, για την οποία ο Χίλων ο Λακεδεμόνιος (ένας από τους επτά σοφούς) είπε:

 

«Ἐνδοξότατος δὲ μάλιστα παρὰ τοῖς Ἕλλησιν ἐγένετο προ-

ειπὼν περὶ Κυθήρων τῆς νήσου τῆς Λακωνικῆς. καταμαθὼν γὰρ

 τὴν φύσιν αὐτῆς, "εἴθε," ἔφη, "μὴ ἐγεγόνει, ἢ γενομένη


κατεβυθίσθη." καὶ εὖ προὐνοήσατο.»

Δηλαδή προέβλεψε για τα Κύθηρα, όταν γνώρισε την φύση του νησιού (στρατηγική). Μακάρι να μην υπήρχε αλλά μια και υπάρχει να καταποντιστεί.

 

Ο Δημάρατος ήταν ο 15ος βασιλιάς της αρχαίας Σπάρτης από τη γενιά των Ευρυποντιδών, που κυβέρνησε προσεγγιστικά από το 510 μέχρι το 491 π.Χ. ήρθε σε ρίξη με τον Κλεομένη και η θητεία του τελείωσε γρήγορα.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ασπίδα Λακεδαιμονίων.


Ο Δημαράτος ενήργησε σαμποτάροντας τις ενέργειες του Κλεομένη σε ζητήματα με την Αθήνα, την Κόρινθο και την Αίγινα που το 501 π.Χ., δήλωσε υποταγή τους στους Πέρσες, η στρατηγική θέση της Αίγινας μπορεί να σήμαινε ακόμα και ήττα όλων των Ελλήνων σε περίπτωση σύγκρουσης με την Περσία.

Οι Σπαρτιάτες επενέβησαν αλλά η  προσπάθεια του Κλεομένη απέτυχε με παρασκηνιακές ενέργειες του Δημαράτου. Ο Κλεομένης επέστρεψε στην Σπάρτη και ανακινώντας μια παλιά υποψία του πατέρα του Δημάρατου και με την συνεργασία του Λεωτυχίδα από την οικογένεια των Ευρυποντιδών αλλά και δωροδοκόντας το μαντείο των Δελφών πέτυχε να ρίξει από τον θρόνο τον Δημαράτο, ο οποίος χλευαζόμενος που έχασε την βασιλική θέση του  μετέβη στην Ηλεία με πρόσχημα ένα ταξίδι προσκυνήματος κι εκεί άρχισε να στρατολογεί συμμάχους. Η ενέργειά του αποκαλύφτηκε και  πήγε στην αυλή του Ξέρξη. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ξέρξη εναντίον των Ελλήνων, ο Δημάρατος τον ακολούθησε με την ιδιότητα του συμβούλου. Οι Κλεομένης – Λεωτυχίδας διευθετούν  άμεσα η υπόθεση «Αίγινα», συλλαμβάνονται  οι δέκα επιφανέστεροι άρχοντες της νήσου και παραδίδονται στους άσπονδους εχθρούς τους, τους Αθηναίους για τα περαιτέρω.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :
»Μεγάλη αδικία τον έγινε.
Ήταν του Αρίστωνος ο υιός. Αναίσχυντα
εδωροδόκησαν οι εχθροί του το μαντείον.
Και δεν τους έφθασε που τον εστέρησαν την βασιλεία,
αλλ’ όταν πια υπέκυψε, και το απεφάσισε
να ζήσει μ’ εγκαρτέρησιν ως ιδιώτης,
έπρεπ’ εμπρός και στον λαό να τον προσβάλουν,
έπρεπε δημοσία να τον ταπεινώσουν στην γιορτή.«

Δημάρατος, από ποίημα του Καβάφη


Πριν από τη Μάχη των Θερμοπυλών, ο Μεγάλος Βασιλιάς, βλέποντας τους Σπαρτιάτες που στρατοπέδευαν εναντίον των πολυάριθμων στρατιωτών του να χτενίζουν με ηρεμία τα μαλλιά τους πριν από τη μάχη, κάλεσε κοντά του τον Δημάρατο για να του εξηγήσει το φαινόμενο. Ο Δημάρατος είπε:

 

 

«Το ίδιο ισχύει και για τους Λακεδαιμονίους. Στη μάχη ένας-εναντίον-ενός είναι το ίδιο καλοί με τον οποιονδήποτε. Όταν όμως μάχονται ο ένας πλάι στον άλλοι είναι οι καλύτεροι όλων. Γιατί παρόλο που είναι ελεύθεροι άνδρες, δεν είναι πραγματικά ελεύθεροι. Αναγνωρίζουν για αφέντη τους το Νόμο. Και υπακούουν τον αφέντη τους αυτό περισσότερο από όσο υπακούουν εσένα οι υπήκοοί σου. Ό,τι κι αν προστάξει εκείνοι ακολουθούν. Και οι εντολές του μένουν απαράλλαχτες: τους απαγορεύει να εγκαταλείψουν τη μάχη, όσοι αντίπαλοι κι αν σταθούν απέναντί τους. Απαιτεί από αυτούς να παραμείνουν στη θέση τους – να νικήσουν ή να πεθάνουν. Ω βασιλιά, αν μοιάζω να μιλώ ανόητα, θα ήμουν ικανοποιημένος από αυτή τη στιγμή να σωπάσω. Μίλησα τώρα μοναχά, επειδή εσύ με διέταξες να το κάνω. Ελπίζω τα πάντα να εξελιχθούν σύμφωνα με την επιθυμία σου».

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Άγαλμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες.
 

Αλλά ο Δημαράτος έδωσε το κλειδί για την νίκη στον Ξέρξη και αυτή ήταν πολύ απλή, η κατάληψη της νήσου Κύθηρα

 

 

«Δημάρατος μὲν γὰρ φυγὰς ὢν Λακεδαιμονίων Ξέρξῃ συνεβούλευσε τὰς ναῦς συνέχειν ἐν τῇ νήσῳ· κἂν ἑαλώκει ἡ Ἑλλάς, εἰ ἐπείσθη Ξέρξης.»

 

Δηλαδή: Ο Δημαράτος ο φυγάς από Σπάρτη, συμβούλευσε με τον στόλο του να συγκεντρώσει τα πλοία του στο νησί (Κύθηρα) και η Ελλάδα ασφαλώς θα κατακτηθεί.

Ευτυχώς όμως ο Ξέρξης δεν πείσθηκε και ακολούθησε την χερσαία  διαδρομή του Μακεδονία, Θεσσαλία, Θερμοπύλες, Αθήνα, Σαλαμίνα.

Το μέγεθος της πληροφορίας που έδωσε ο Δημάρατος φάνηκε στον Πελοποννησιακό πόλεμο, όταν ο Νικίας έκανε αυτό που δεν έκανε ο Ξέρξης.

«ὕστερόν τε Νικίας ἐπὶ τῶν Πελοποννησιακῶν καταστρεψάμενος τὴν νῆσον, φρουρὸν ἐγκατέστησεν Ἀθηναίων, καὶ πάμπολλα τοὺς Λακεδαιμονίους κακὰ διέθηκε.».

 

Δηλαδή: Αργότερα στην εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου, ο Νικίας κατέλαβε το νησί, εγκατέστησε εκεί αθηναϊκή φρουρά και προξένησε πάμπολλα κακά στους Λακεδαιμονίους.

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Νικίας (470-413 πχ).


Εκ των υστέρων ο Ξέρξης κατάλαβε τις υπηρεσίες και την ορθότητα της συμβουλής του Δημαράτου, αλλά ήταν αργά. Ο Παυσανίας μας πληροφορεί  ότι οι απόγονοί του Δημαράτου  έζησαν στην Περσία για πολλά χρόνια ακόμη, και  ο Ξενοφών αναφέρει ότι οι  απόγονοι του, Ευρυσθένη και Προκλή,  κυβερνούσαν  την Πέργαμο, την Τευθρανία και την Αλίσαρνα, οι οποίες και παραδόθηκαν από τον Ξέρξη στο Δημάρατο για τις υπηρεσίες του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας.

 

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Διδαχές φιλοσόφων του Διογένη Λαέρτιου ΧΙΛΩΝ Ο ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΣ

 

 

 

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

ΓΚΙΟΥΖΕΛΗΣ Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΔΣΕ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Από αριστερά προς τα δεξιά ο Γιώργος Κονταλώνης, επιτελάρχης της 3ης Μεραρχίας, ο Στέφανος Γκιουζέλης, διοικητής, και ο Κώστας Μπασακίδης, διευθυντής του γραφείου επιχειρήσεων.



Η δυσπιστία του ΚΚΕ προς το στελεχιακό προσωπικό (μόνιμοι αξιωματικοί) του ΕΛΑΣ, είχε πλήρη εφαρμογή στην διάρθρωση του ΔΣΕ. Ο Δ Βλαντάς αναφέρει: «Η κακή κληρονομιά του ΕΛΑΣ μας υποχρέωσε να μελετήσουμε καλύτερα τα στελέχη που θα αποτελούσαν τον ηγετικό πυρήνα του ΔΣΕ, τόσο πανελλαδικά όσο και στις περιοχές και στις περιφέρειες». Ίδια άποψη είχαν όλα τα στελέχη του ΚΚΕ, μετά την ήττα βέβαια κατάλαβαν ότι τσαγκάρηδες, σαμαράδες και καπνεργάτες δεν μπορούν να γίνουν στρατηγοί μόνο επειδή ήταν πιστά στελέχη του ΚΚΕ.

Για παράδειγμα ο Β Μπαρτζιώτας έγραφε για «ύποπτα και ανίκανα» στοιχεία αναφερόμενος στους μόνιμους αξιωματικούς  που υπηρέτησαν στον ΕΛΑΣ μετά την ήττα έλεγε: «Ο Αρχιστράτηγός μας αρχηγός του ΔΣΕ πλαισιωμένος από τον Ν Ζαχαριάδη, τα πιο ικανά μέλη του ΠΓ καθώς και τους καλύτερους κομμουνιστές επαγγελματίες επιτελικούς αξιωματικούς μας έπρεπε να είναι ο αρχηγός του ΕΛΑΣ Στέφανος Σαράφης. Αυτός είχε τεράστιο κύρος και μεγάλες στρατιωτικές ικανότητες που τις έδειξε στην περίοδο του ΕΛΑΣ». Αλλά  ο Γούσιας στον κόσμο του μετά την ήττα αναπολούσε τον Άρη και τον ήθελε  «φυσικό ηγέτη».



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ Πέτρος Ρούσος (αριστερά), Γιάννης Ιωαννίδης (μέσον) και Βασίλης Μπαρτζιώτας σε φωτογραφία τους κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου.

Όταν όμως ξεκίνησε ο Εμφύλιος η καθοδήγηση του ΚΚΕ δώρισε τους μόνιμους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ, όμηρους στους αντιπάλους του, έτσι το πολύτιμο αυτό στελεχιακό δυναμικό βρέθηκε εξόριστο. Και ποιον έκαναν στρατηγό; τον καπνεργάτη Μάρκο Βαφειάδη που απ ένα σημείο και μετά το ίδιο το ΚΚΕ θεωρούσε «σοβαρή αποτυχία», αλλά και μετά την απομάκρυνση του η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση συνέστησε Ανώτατο Πολεμικό Συμβούλιο με πρόεδρο τον Ν Ζαχαριάδη, τον Γιάννη Ιωαννίδη, τον Β Μπαρτζιώτα (υποστράτηγος), τον Μήτσο Βλαντά (υποστράτηγος), τον Γιώργη Βοντίτσο – Γούσια (αντιστράτηγος), τον Κώστα Καραγιώργη (αντιστράτηγο), τον Κώστα Κολιγιάννη- Αρβανίτης  (υποστράτηγος), τον Στέφανο Γκιουζέλη (συνταγματάρχης), Κ Λουλές (αντισυνταγματάρχης). Κανένας τους δεν είχε επαγγελματική κατάρτιση σαν στρατιωτικός.

 

Ο Λεωνίδας Κύρκος ιστορικό στέλεχος της αριστεράς είπε: «Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο -τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν- θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία, γραμματέας της νεολαίας κ.τ.λ. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες».

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Λ Κύρκος με τον Μ Γλέζο σε στρατοδικείο το 1949.



Στείλανε λοιπόν σε διάφορες περιοχές τους άσχετους με τα στρατιωτικά να ηγηθούν και καταπολεμήσουν τους επαγγελματίες του ΕΣ.

Στην Πελοπόννησο έστειλαν τον Στέφανο Γκιουζέλη, εκεί λοιπόν ο ΕΣ αποδεκάτισε τον ΔΣΕ, ένας από τους λιγοστούς που επέζησαν ο Γιάννης Παναρίτης γράφει μεταξύ των άλλων.

«Γιατί μας έστειλαν σαν στρατιωτικό διοικητή της Μεραρχίας Πελοποννήσου τον  Στέφανο Γκιουζέλη, τη στιγμή που υπήρχαν αρκετοί μόνιμοι αξιωματικοί στην ανώτερη βαθμίδα, όλοι Πελοποννήσιοι όπως ο Κ Κανελλόπουλος, Κ Μπασακίδης, Γ Κονταλώνης, Μ Σταθάκης όλοι τους μόνιμοι αξιωματικοί με πείρα. Όλοι τους είχαν πολεμήσει στον ΕΛΑΣ, διοίκησαν τμήματα και ήταν γνώστες του εδάφους. Σχετικά τώρα με την περίπτωση του συντρόφου μας και συναγωνιστή Στέφανου Γκιουζέλη. Δεν ξέρω ποια ήταν η σκοπιμότητα της απόφασης, με ποια συλλογιστική τον θεώρησαν κατάλληλο και τον τοποθέτησαν διοικητή μεραρχίας. Εκείνο που ξέρω είναι ότι σαν στρατιωτικός δεν είχε καμιά σχέση σ αυτόν τον τομέα, ήταν άπειρος και άγνωστος στην Πελοπόννησο μη γνωρίζοντας την κάθε περιοχή».

 

Ο Στέφανος Γκιουζέλης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1912. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) εγκαταστάθηκε στην Κηφισιά.

Εργάτης, οικοδόμος. Σε νεαρή ηλικία έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας (ΟΚΝΕ) και το 1935 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Έγινε  στέλεχος του ΚΚΕ και Γραμματέας Αχτιδικής Επιτροπής Βορείων Προαστίων της Αθήνας. Εξορίστηκε στη Φολέγανδρο. Τον Ιούνιο του 1941 δραπέτευσε. Έγινε Καπετάνιος του Α’ Σώματος Στρατού του Εφεδρικού ΕΛΑΣ Αθηνών και πήρε μέρος στη «μάχη της Αθήνας» τον Δεκέμβρη του 1944.

 

Στην περίοδο του Εμφύλιου (Μάρτης 1945-Ιούνης 1946) δούλεψε στην παρανομία, ως καθοδηγητής των οργανώσεων του ΚΚΕ σε δύο Αχτίδες της περιοχής Αθηνών και ως καθοδηγητής των οργανώσεων του ΚΚΕ στη Μεσσηνία μετά το «Κίνημα Μαγγανά» (Φλεβάρης 1946). Τον Οκτώβρη του 1945 ανέλαβε υπεύθυνος της «Οργάνωσης Λαϊκής Αυτοάμυνας» της Αθήνας.

 

Το Φεβρουάριο του 1947, με εντολή τον Κόμματος κατατάχτηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Στερεάς Ελλάδας. Με Διαταγή του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ ονομάστηκε Συνταγματάρχης Πολιτικός Επίτροπος. Τον Γενάρη του 1948, επικεφαλής μιας 14μελούς ομάδας έφτασε στην Πελοπόννησο, και ανέλαβε στρατιωτικός διοικητής της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ.

Στην Πελοπόννησο, στις αρχές Αυγούστου 1949 σκοτώθηκαν οι Ρογκάκος, Λάτσης και Φούρκας στον Πάρνωνα και ο Πέρδικας στο Μαίναλο. Ο Στέφανος Γκιουζέλης προσανατολίστηκε στη διαφυγή του ίδιου, του Κονταλώνη και της ομάδας Καμαρινού στην Αλβανία, χρησιμοποιώντας βενζινόπλοιο από τις ακτές του Μεσσηνιακού Κόλπου, αλλά στις 4 του Σεπτέμβρη 1949, όταν η ομάδα κινούνταν από Λουσίνα προς την κοιλάδα του Ευρώτα, έπεσε σε ενέδρα στην τοποθεσία «Λάτα» του χωριού Καστανιά (Καστόρι) και σκοτώθηκε.

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : 1948, το επιτελείο του ΔΣΠ. Από αριστερά οι: Λυκούργος Γιαννούκος, Γιώργος Κονταλώνης, Στέφανος Γκιουζέλης και ο Αλβανός σύνδεσμος Κότσο Κοζάντζε.

Για να βγάλουμε μια άκρη στην επιλογή του ΚΚΕ στο πρόσωπο του οικοδόμου Γκιουζέλη ας δούμε μερικά εδάφια από μια «ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΡΡΗΤΗ» διαταγή του Στέφανου επιχειρήσεως προς τα αρχηγεία Ταϋγέτου, Μαίναλου, Κορινθίας και τον λόχο Ασφάλειας «ΚΑΤΑ ΔΗΜΗΤΣΑΝΑΣ» την οποία υπογράφει σαν «ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ», η επιχείρηση αυτή έγινε 30/8/1948 σκόπευε κυρίως:

Στην εκκαθάριση της υπαίθρου.

Στην εξύψωση του ηθικού των αριστερών δυνάμεων.

Στον αντιπερισπασμό ώστε να μειωθεί η πίεση του ΔΣΕ στην βόρεια Ελλάδα.

Για προπαγανδιστικό όφελος.

Όχι στην κατοχή εδάφους, μια επιχείρηση δηλαδή πυροτέχνημα.

 
 
 
 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Δημοσίευμα στον τύπο της εποχής.



 « ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΕΧΘΡΟΥ……….. Συνήθειες: Βγαίνουν ενεδρικά έξω της πόλης προς Ζυγοβίτσι και προς Δόκανο (τοποθεσία προς Καρκαλού κοντά στο Υδραγωγείο). Ακόμα τη νύχτα φυλάνε το γεφύρι στο δρόμο προς Καρκαλού…..

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΤΜΗΜΑΤΑ Δικές δυνάμεις που διατίθενται είναι 2 Τάγματα του Αρχηγείου, 6 Λόχοι συν 1 βαρύς όλμος και 4 βαρειά πυροβόλα. 2 Τάγματα του Αρχηγείου Καινάλου, 6 Λόχοι και 4 βαρειά πολυβόλα. Τα τμήματά μας είναι συγκεντρωμένα στο χώρο του Μαινάλου……

ΣΥΝΘΗΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ Στην πορεία Συ  είσαι Γιάννη; Εγώ είμαι Θανάση. Στη μάχη Συ είσαι Θεμιστοκλή; Εγώ είμαι Λεωνίδα………..

 

Όλοι οι άνδρες να πάρουν εκτός των δικών των πυρομαχικών 150 σφαίρες επιπλέον…..

1) Ν αναλυθεί σε όλους τους άνδρες η σημασία της επιχείρησης, που θα πρέπει να έχει εξοντωτικά αποτελέσματα για τον εχθρό και να τελειώνει σύντομα.

2) Ν αντιμετωπιστεί ενεργητικά η αεροπορία, καθώς και καλή οργάνωση θέσεων απ όλους τους άνδρες, ιδιαίτερα των οργάνων της βάσης πυρός. Η καλύτερη αντιμετώπιση της είναι να μπουν τα τμήματα στην κωμόπολη μέχρι της 7ης ώρας τα αργότερο.

3) Να προσεχτεί η ψύχραιμη και έντεχνη χρησιμοποίηση των Πάντζερ.

4) Η ορμητικότητά, θα  μας δώσει τη σύντομη νίκη. Κανείς δισταγμός και ταλάντευση δεν χωράει.

5) Να προσεχτεί η σύνδεση των τμημάτων εντός της κωμόπολης και ο συντονισμός της ενέργειας των τμημάτων επίθεσης κατά των χωριστών στόχων, ιδιαίτερα ο συντονισμός της βάσης πυρός και τμήματος επίθεσης κατά Αγίας Παρασκευής.

6) Θα γίνει έρευνα στα σπίτια, υπόγεια για την ανακάλυψη πραχτόρων, φασιστών, χωροφυλάκων, που ασφαλώς θα κρυφτούν. Όλος ο κόσμος να συγκεντρωθεί σε εκκλησίες και μεγάλα κτίρια και να γίνει η εκκαθάριση…..

 

Για την ακρίβεια Το 1ο Επ Γραφείο».

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Παρέλαση των ανταρτών του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο.


Βέβαια το έγγραφο είναι αναλυτικό και από αυτές τις 150 σφαίρες που δινόντουσαν σαν ενίσχυση (  Είναι χαρακτηριστικό ότι στις διαταγές επιχειρήσεων των τμημάτων της Πελοποννήσου συναντά κανείς προς το τέλος δύο πολύ χαρακτηριστικές γραμμές, που γράφουν : «Ανεφοδιασμός και επιμελητεία : εκ του εχθρού». ) αλλά από την ύπαρξη ενός όλμου δείχνει την ανυπαρξία δυνατότητας επιτυχίας απέναντι μιας διλοχίας στρατού, 150 περίπου χωροφυλάκων, τρία τεθωρακισμένα οχήματα (Κάριερς), μπόλικα πυρομαχικά ισχυρή οχύρωση και γύρω γύρω πόλεις με αρκετό στρατό.

Η επιχείρηση βασίστηκε σε δύο σημεία στην χρησιμοποίηση των Πάντζερ  για να χτυπηθούν τα πολλά τσιμεντένια πολυβολεία της άμυνας και εκεί απέτυχαν πλήρως και στην ταχύτητα «μέχρι τις 7ης ώρας το αργότερο» αναφέρει, η επιχείρηση άρχισε 05:00, δηλαδή είχαν στην διάθεσή τους 7 ώρες στις12:00 δόθηκε το γενικό σύνθημα υποχώρησης και δεν κατόρθωσαν να καταλάβουν παρά πολύ μικρό μέρος της κωμόπολης και κατέφθαναν ήδη ενισχύσεις προς τον ΕΣ από τις γύρω περιοχές . Η επιχείρηση για τον ΔΣΕ είχε πολλές απώλειες, οι νεκροί αντάρτες ανέρχονται σε 117 και 24 αιχμάλωτους.

Όλη αυτή η εξιστόρηση δείχνει γιατί το ΚΚΕ έβαλε έναν οικοδόμο αλλά πιστό κομματικό στέλεχός του σε μια στρατιωτική θέση, έπρεπε να ενεργεί πιστά στους κομματικούς στόχους, έστω και αν ήταν αυτό αυτοκτονικό.

 

 


 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το κορμί του Πέρδικα δεμένο σε σανίδια εκτίθεται στην πλατεία της Μεγαλόπολης, ο Πέρδικας μετά την μάχη της Δημητσάνας αντικαταστάθηκε για την εξαλλοσύνη που έδειξε αποστέλλοντας τους αντάρτες στον τομέα του,  σε αλλεπάλληλες επιθέσεις, επί κυβερνητικών  θέσεων που φυλασσόντουσαν με ισχυρές δυνάμεις.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΕΜΦΥΛΙΟΣ εκδόσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ άρθρο Φοίβου Οικονομίδη

Καθημερινή 3.12.2006

 

Η ΝΕΚΡΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ: (ΙΙΙ ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΔΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ),  "Αλφειός", Κ. Παπακωνσταντίνου  (Μπελάς)

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ τόμος 7 ΑΡΧΕΙΑ ΓΕΣ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: Βασικοί σταθμοί του αγώνα.  Ν. Κυρίτσης, Σύγχρονη εποχή.

Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου, τόμος 1 του Γιώργου Μαργαρίτη.

Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ: Γιάννης-Λέων Λέφας Δ.Φ. / Εκδόσεις: Αλφειός

Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ 1946-1949: Εκδόσεις Σύγχρονη εποχή, του Αρ. Καμαρινός. 

 

 

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ


(Λουκά κεφ. ιέ' στίχοι 11-32)

 

 

«Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην· άνθρωπός τις είχε δύο υιούς. Και είπεν ο νεώτερος αυτών τω πατρί· πάτερ, δός μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας. Και διείλεν αυτοίς τον βίον. Και μετ' ου πολλάς ημέρας συναγαγών άπαντα ο νεώτερος υιός απεδήμησεν εις χώραν μακράν, και εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζών ασώτως. Δαπανήσαντος δε αυτού πάντα εγένετο λιμός ισχυρός κατά την χώραν εκείνην, και αυτός ήρξατο υστερείσθαι. Και πορευθείς εκολλήθη ενί των πολιτών της χώρας εκείνης, και έπεμψεν αυτόν εις τους αγρούς αυτού βόσκειν χοίρους. Και επεθύμει γεμίσαι την κοιλίαν αυτού από των κερατίων ων ήσθιον οί χοίροι, και ουδείς εδίδου αυτώ. Εις εαυτόν δε ελθών είπε· πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι; αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ· πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου· ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου· ποίησαν με ως ένα των μισθίων σου.

Και αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού. έτι δε αυτού μακράν απέχοντος είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και εσπλαγχνίσθη, και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν. Είπε δε αυτώ ο υιός- πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου, και ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου. Είπε δε ο πατήρ προς τους δούλους αυτού· εξενέγκατε την στολήν την πρώτην και ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτύλιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους πόδας και ενέγκαντες τον μόσχον τον σιτευτόν θύσατε, και φαγόντες ευφρανθώμεν, ότι ούτος ο υιός μου νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη. Και ήρξαντο ευφραίνεσθαι. Ην δε ο υιός αυτού ο πρεσβύτερος εν αγρώ· και ως ερχόμενος ήγγισε τη οικία, ήκουσε συμφωνίας και χορών και προσκαλεσάμενος ένα των παίδων επυνθάνετο τι είη ταύτα. ο δε είπεν αυτώ ότι ο αδελφός σου ήκει και έθυσεν ο πατήρ σου τον μόσχον τον σιτευτόν, ότι υγιαίνοντα αυτόν απέλαβεν. Ωργίσθη δε και ουκ ήθελεν εισελθείν.

ο ουν πατήρ αυτού εξελθών παρεκάλει αυτόν. ο δε αποκριθείς είπε τω πατρί· Ιδού τοσαύτα έτη δουλεύω σοι και ουδέποτε εντολήν σου παρήλθον, και εμοί ουδέποτε έδωκας εριφον, ίνα μετά των φίλων μου ευφρανθώ. Ότε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφα γών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έθυσας αυτώ τον μόσχον τον σιτευτόν. ο δε είπεν αυτώ· τέκνον, συ πάντοτε μετ' εμού ει, και πάντα τα εμά σα εστίν· ευφρανθήναι δε και χαρήναι εδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην Και ευρέθη». 

 


ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

 

 

Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή. Ένας άνθρωπος είχε δυο γιους. Και είπε ο πιο μικρός από αυτούς στον πατέρα του· πατέρα, δώσ’ μου, το μερίδιο που μου ανήκει από την περιουσία. Και τους μοίρασε την περιουσία. Και ύστερα από λίγες μέρες τα μάζεψε όλα ο μικρότερος γιος και έφυγε σε μακρινή χώρα· και εκεί διασκόρπισε την περιουσία του κάνοντας άσωτη ζωή. Και όταν αυτός τα ξόδεψε όλα, έπεσε μεγάλη πείνα σ' εκείνη τη χώρα· και αυτός άρχισε να στερείται. Τότε πήγε και προσκολλήθηκε σ' έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας και εκείνος τον έστειλε στα χωράφια να βόσκει χοίρους. Και λαχταρούσε να γεμίσει την κοιλιά του από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι και κανένας δεν του έδινε. Τότε ήρθε στον εαυτόν του και είπε. Πόσοι υπηρέτες του πατέρα μου τρώνε ψωμί και τους περισσεύει και εγώ πεθαίνω της πείνας; Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω· Πατέρα' ήμαρτον στον ουρανό και σε σένα και δεν αξίζω πια να με πεις παιδί σου· κάνε με σαν έναν από τους υπηρέτες σου.

Και σηκώθηκε και ήρθε στον πατέρα του. Και ενώ ήταν ακόμη μακριά, τον είδε ο πατέρας του και τον πόνεσε η ψυχή του και έτρεξε και έπεσε στο λαιμό του και τον φίλησε καλά καλά. Τότε του είπε ο γιος· Πατέρα, ήμαρτον στον ουρανό και σε σένα και δεν αξίζω πια να με πεις παιδί σου. Και ο πατέρας είπε στους υπηρέτες του· βγάλτε και φέρτε την πιο καλή φορεσιά και ντύστε τον και βάλτε δαχτυλίδι στο χέρι του και υποδήματα στα πόδια· και φέρτε και σφάξτε το θρεμμένο μοσχάρι, και ας φάμε και ας χαρούμε· γιατί τούτο το παιδί μου ήταν πεθαμένο και ξανάζησε και ήταν χαμένο και βρέθηκε. Και άρχισαν να διασκεδάζουν.

Και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του στο χωράφι' και όπως ερχόταν και πλησίασε στο σπίτι, άκουσε όργανα και τραγούδια, και κάλεσε έναν από τους υπηρέτες και ζητούσε να μάθει τι τάχα να ήσαν τούτα. Και ο υπηρέτης του είπε πως ήρθε Ο αδελφός σου και ο πατέρας σου έσφαξε το θρεμμένο μοσχάρι, γιατί τον είδε και ήρθε πίσω γερός. Τότε Οργίστηκε και δεν ήθελε να μπει στο σπίτι.

Βγήκε λοιπόν ο πατέρας του και τον παρακαλούσε. Και εκείνος αποκρίθηκε και είπε στον πατέρα· τόσα χρόνια σε δουλεύω και ποτέ δεν παραμέλησα εντολή σου, και ποτέ δεν έδωκες σε μένα ένα κατσίκι για να διασκεδάσω με τους φίλους μου· αλλά όταν ήρθε τούτος ο γιος σου, που σου έφαγε όλο το βίος με τις αμαρτωλές, έσφαξες για χάρη του το θρεμμένο μοσχάρι. Τότε Ο πατέρας του είπε· παιδί μου, συ πάντα είσαι μαζί μου και όλα τα δικά μου είναι δικά σου· αλλά έπρεπε να διασκεδάσουμε και να χαρούμε, γιατί τούτος ο αδελφός σου ήταν πεθαμένος και ξανάζησε και ήταν χαμένος και βρέθηκε. 

 

 

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

            Πραγματικά η σύγχρονη πολιτική ιστορία ταιριάζει γάντι με την παραβολή που ειπώθηκε από τον Χριστό πριν 2.000 χρόνια.

 

Ας δούμε λοιπόν την παραβολή με μια σημερινή ματιά.

 

«άνθρωπός τις είχε δύο υιούς.»  

 Κάποιο κράτος είχε δύο ειδών ανθρώπους.

«Και είπεν ο νεώτερος αυτών τω πατρί· πάτερ, δός μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας.»

Και είπε ο πονηρότερος Κράτος δώσε μου το μέρος της περιουσίας που μου ανήκει, όχι να το πουλήσω  αλλά να το αξιοποιήσω.

«Και διείλεν αυτοίς τον βίον.»

Και το κράτος μοίρασε, στην περίπτωση μας το κράτος έκανε ότι δεν έβλεπε που ο ένας έπαιρνε μέρος της περιουσίας.

«ο νεώτερος υιός απεδήμησεν εις χώραν μακράν, και εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζών ασώτως.»

Ο πονηρός λοιπόν πήγε σε ξένη χώρα και εκεί διασκόρπισε την περιουσία του πατρικού κράτους, ζώντας άσωτα.

«Δαπανήσαντος δε αυτού πάντα εγένετο λιμός ισχυρός κατά την χώραν εκείνην, και αυτός ήρξατο υστερείσθαι.»

Αφού έφαγε τα πάντα, οι ανάγκες του δεν κεράστηκαν, και μη έχοντας άλλα να σπαταλήσει άρχισε να στερείται, αυτών που είχε μάθει να σπαταλά.

 


 

  «Και πορευθείς εκολλήθη ενί των πολιτών της χώρας εκείνης, και έπεμψεν αυτόν εις τους αγρούς αυτού βόσκειν χοίρους… Και επεθύμει γεμίσαι την κοιλίαν αυτού από των κερατίων ων ήσθιον οί χοίροι,»

 

Πήγε λοιπόν σε πολίτες άλλων κρατών και υπό άθλιες συνθήκες προσπάθησε να συγκεντρώσει χρήματα για να ζήσει την ζωή που θα επιθυμούσε και την ζωή με την οποία σπατάλησε την πατρική περιουσία.

 

«και ουδείς εδίδου αυτώ.»

 

Κανείς πια όμως δεν του δάνειζε.






«Εις εαυτόν δε ελθών είπε· πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι; αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ· πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου· ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου· ποίησαν με ως ένα των μισθίων σου.»

 

Σκέφτηκε λοιπόν το λαμόγιο, ρε τι καλά που περνούσα στην πατρίδα, δεν ξαναπάω να ξεκοκαλίσω ότι απέμεινε, ποντάροντας στην ευαισθησία της μεγαλόθυμης πατρίδας;

 

«Και αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού. έτι δε αυτού μακράν απέχοντος είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και εσπλαγχνίσθη, και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν.»

 

Ήρθε λοιπόν στην πατρίδα έσκυψε το κεφάλι και ζήτησε κατανόηση.

 

 «Είπε δε αυτώ ο υιός- πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου, και ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου. Είπε δε ο πατήρ προς τους δούλους αυτού· Είπε δε αυτώ ο υιός- πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου, και ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου.»

 

Είπε στην πατρίδα «ότι έγινε, έγινε, ανάξιος ήμουνα αλλά τώρα ας ξεκινήσουμε ξανά να φτιάξουμε βιος», να σας ΣΩΣΩ.

 





«Είπε δε ο πατήρ προς τους δούλους αυτού· εξενέγκατε την στολήν την πρώτην και ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτύλιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους πόδας και ενέγκαντες τον μόσχον τον σιτευτόν θύσατε, και φαγόντες ευφρανθώμεν, ότι ούτος ο υιός μου νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη. Και ήρξαντο ευφραίνεσθαι.»

 

Η μεγαλόθυμη πατρίδα, είπε «κομμάτια να γίνε βρε αχαήρευτε, έλα να σε ντύσω, να σε ταίσω και να σου βάλω στο δάκτυλο το πρωθυπουργικό δακτυλίδι»  Και άρχισαν να χαίρονται.

 

«Ην δε ο υιός αυτού ο πρεσβύτερος εν αγρώ· και ως ερχόμενος ήγγισε τη οικία, ήκουσε συμφωνίας και χορών και προσκαλεσάμενος ένα των παίδων επυνθάνετο τι είη ταύτα.»

 

Το άλλο μέρος της πατρίδας που ήταν εργατικό και συνετό, γύρισε από την δουλειά του άκουσε τα όργανα και ρώτησε «τι είναι αυτά ρε παιδιά;»

 

«ο δε είπεν αυτώ ότι ο αδελφός σου ήκει και έθυσεν ο πατήρ σου τον μόσχον τον σιτευτόν, ότι υγιαίνοντα αυτόν απέλαβεν. Ωργίσθη δε και ουκ ήθελεν εισελθείν.»

 

Του είπαν ότι τα λαμόγια που έφαγαν την περιουσία της πατρίδας τα καλοδέχτηκε η πατρίδα, και θύμωσε, όπου δε έβρισκε τα λαμόγια τα έβριζε.

 

«ο ουν πατήρ αυτού εξελθών παρεκάλει αυτόν. ο δε αποκριθείς είπε τω πατρί· Ιδού τοσαύτα έτη δουλεύω σοι και ουδέποτε εντολήν σου παρήλθον, και εμοί ουδέποτε έδωκας εριφον, ίνα μετά των φίλων μου ευφρανθώ.»

 

Το κράτος πλησίασε τα φιλότιμα εργατικά παιδιά του και ρώτησε «τι συμβαίνει;», τα αδικημένα παιδιά είπαν «Δουλεύουμε, κάνουμε ότι πεις, πάμε στον στρατό, φυλάμε την κληρονομιά μας και ποτέ δεν μας έδωσες και σε μας έστω μια λιμουζίνα δωρεάν, χρήματα χωρίς να κοπιάσουμε να πάμε και εμείς στο εξωτερικό να ξεφαντώσουμε, να παντρευτούμε με πολυτέλεια στο Παρίσι, να έχουμε εξουσία, καλά ρούχα που; όλο με τα ρούχα της δουλειάς είμαστε»





«Ότε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έθυσας αυτώ τον μόσχον τον σιτευτόν.»

 

«Όταν δε ήρθαν αυτά τα ρεμάλια που κατασπατάλησαν την περιουσία της πατρίδας και με δανεικά, πήρες από αυτά που εγώ έφτιαξα και τους τραπέζωσες πάλι. Τέλος πάντων ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ

«ο δε είπεν αυτώ· τέκνον, συ πάντοτε μετ' εμού ει, και πάντα τα εμά σα εστίν· ευφρανθήναι δε και χαρήναι εδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην Και ευρέθη». 

Το κράτος προσπάθησε να δικαιολόγηση ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΑ τις πράξεις του.

 

 

Εκεί σταματά η παραβολή, δεν γράφει αν το αδικημένο μέρος του κράτους μπήκε μέσα στο σπίτι και αν  άρπαξε το άσωτο τμήμα από τον γιακά, αλλά μη νομίζεται κάποια στιγμή γίνεται και αυτό, τα γεγονότα στην Αίγυπτο και στην Τύνιδα επιβεβαιώνουν αυτό το ενδεχόμενο.

 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...