ΜΟΥΛΑΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΖΟΥΡΙ (MISSOURI MULE)

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η koula τα καλύτερα μουλάρια έφεραν οι Αμερικανοί για τους Έλληνες αγρότες .... αλλά...

Το τέλος της κατοχής βρήκε την Ελλάδα κατεστραμμένη σ όλες τις δομές της, ειδικά οι αγροτικές περιοχές είχαν αποψιλωθεί ακόμα και από τα απαραίτητα ζώα ζεύξης για τις εργασίες των χωρικών, τα μουλάρια ένα ζώο αντοχής και εύχρηστο για τις ορεινές συνθήκες της Ελλάδας:

Το 1939 υπήρχαν 183.619 ημίονοι

Το 1944 υπήρχαν 73.448 ημίονοι. Δηλαδή μείωση 60%

Ενώ για τα υπόλοιπα ζώα εργασία η κατάσταση είναι η ακόλουθη:

Το 1939 υπήρχαν 363.183 άλογα

Το 1944 υπήρχαν 145.273 άλογα. Δηλαδή μείωση 60%

 

Το 1939 υπήρχαν 404.379 όνοι

Το 1944 υπήρχαν 202.200 όνοι Δηλαδή μείωση 50%

Το 1939 υπήρχαν 967.322 βόδια

Το 1944 υπήρχαν 386.941 βόδια. Δηλαδή μείωση 60%

Το 1939 υπήρχαν 87.332 βουβάλια

Το 1944 υπήρχαν 46.941 βουβάλια. Δηλαδή μείωση 60%

 Το πρόβλημα το εντόπισαν πρώτοι οι Βρετανοί το 1944, η μεταφορά μουλαριών στην Ελλάδα ήταν αναγκαία για πολιτικούς, στρατιωτικούς και οικονομικούς λόγους.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η κούλα το μουλάρι από το Μισούρι.

Οι οικονομικοί λόγοι είναι προφανείς, η αναζωογόνηση της ελληνικής υπαίθρου. Οι πολιτικοί λόγοι ήταν για να καταφανεί το ενδιαφέρον της Δύσης προς τον πληθυσμό σε αντίθεση με το τι προσέφερε ο αντίπαλος και οι στρατιωτικοί ήταν η διευκόλυνση των μεταφορών του στρατού σε ένα ορεινό έδαφος.

 

Οι Βρετανοί είδαν τις πραγματικές διαστάσεις του ελληνικού προβλήματος, δηλαδή μιας ράτσας μουλαριών αντοχής (σε πετρώδη ορεινά εδάφη), που να τρώνε λίγο, να αντέχουν σε εναλλαγές θερμοκρασίας υψηλής ζέστης και παγετού και σχετικά ευφυή. Έτσι μετέφεραν στην Ελλάδα μουλάρια από περιοχές των Ιμαλαίων και του Αφγανιστάν που πληρούσαν αυτές τις προϋποθέσεις.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το αγαπημένο μουλάρι της Αμερικής. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ  Harry Truman με τα  Missouri Mules το 1955.

Οι Αμερικάνοι πάλι διέθεσαν κατά εκατοντάδες από τα καλύτερα μουλάρια που διέθεταν, τα μουλάρια του Μισούρι. Τα ζώα αυτά μπορούσαν να μεταφέρουν και 150 κιλά σε βατό έδαφος σε αντίθεση με τα ντόπια που μετέφεραν μέχρι 70 κιλά. Αλλά …

Είχαν μέγεθος άλογου άρα ήταν δύσκολη η μετακίνηση του σε μουλαρόδρομους.

Ήταν μαθημένα να τρώνε και καρπό πράγμα που καμιά ελληνική οικογένεια δεν μπορούσε να του προσφέρει.

Δεν ανεχόντουσαν άβολα σαμάρια και κακοζυγισμένα φορτία.

Απαιτούσαν ανά τετράωρο ξεφόρτωμα και  ξεκούραση.

 Χρειαζόταν σταβλισμό, καθαριότητα και περιποίηση.

Οι αγρότες το απέρριπταν το ζώο, για τους πιο πάνω λόγους αλλά και ο στρατός δυσφορούσε όταν οι Αμερικάνοι τους εξηγούσαν τους τις προϋποθέσεις χρήσης του μουλαριού. Το μουλάρι αυτό που ήταν ότι καλύτερο υπήρχε υστερούσε στις μεταφορές στο ισχνό και πεινασμένο μουλάρι του ΔΣΕ που ανταπεξερχόταν καλύτερα από τα μουλάρια του Μισούρι.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ  Ο Αμερικάνικος στρατός το μουλάρι του Μιζούρι το χρησιμοποιούσε με επιτυχία, ο Ελληνικός στρατός είχε τις χειρότερες εντυπώσεις για το μουλάρι αυτό.

Έτσι αυτό το εντυπωσιακό μουλάρι  δεν αγαπήθηκε ούτε από τους αγρότες, ούτε από τον στρατό, μετά το τέλος του Εμφυλίου το μουλάρι του Μισούρι οι περίφημες Κούλες, χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία από τους υλοτόμους της Πίνδου.

 

 

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ εκδόσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ άρθρο του Γ Μαργαρίτη