ΟΙ ΑΜΕΤΟΧΟΙ (attentistes)

Στην κατοχική Ελλάδα πέραν των αντιστασιακών και των δοσιλόγων υπήρχε και μια άλλη εν πολοίς καιροσκοπική ομάδα πολιτιτών, πολιτικών κλπ παραγόντων που ΄τους δίνεται ο γενικός χαρακτηρισμός ΑΜΕΤΟΧΟΙ (attentistes).

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Γιάννης Ράλλης στην κατοχή με συνεργάτες των Γερμανών αλλά και  Αμέτοχους (attentistes).


Ο Christopher Montague Woodhouse αναφέρει «... δεν υπήρχε τίποτα ηθικά ασυμβίβαστο ανάμεσα στην δημόσια και στην ιδιωτική επιχείρηση. Κανένας όμως απ όλους αυτούς δεν αισθανόταν την ανάγκη να ταχθεί φανερά με την μια ή την άλλη πλευρά. Ο κόσμος των πολιτικών ήταν ελεύθερος να ασκεί την πολιτική του πίνοντας τον καφέ του , οι επιχειρηματίες και βιομήχανοι ήταν ελεύθεροι ήταν ελεύθεροι να ανανεώνουν την ασφάλεια τους, χρηματοδοτώντας με τρόπο τον καθένα που φαινόταν ο πιθανός νικητής, οι επαγγελματίες απαλλάσσονταν από κάθε κριτική... η εκκλησία δεν μπορούσε να παροτρύνει ανοικτά τους πιστούς ούτε προς το αμάρτημα της συνεργασίας ούτε προς την απελπιστική εκλογή της πείνας...».

Οι Θεοτόκης (στην Κέρκυρα), Μαυρομιχάλης, Τσαλδάρης, Στεφανόπουλος (στην Τουρκία) περίμεναν την Απελευθέρωση. Οι Μυλωνάς, Σοφούλης, Καφαντάρης και Ρέντης υπέργηροι έμεναν στην σιωπή τους αλλά και πολύ νεότερος Σοφιανόπουλος την ίδια τακτική ακολουθούσε, αντίθετα άλλοι πολιτικοί όπως οι  Ι Ράλλης και οι Παν Κανελλόπουλος και Γεώργιος Παπανδρέου δραστηριοποιούντο στην παράταξη που ο καθένας επέλεξαν.

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες μέσα στην δυστυχία του λαού και της πατρίδας εξασφάλιζαν κέρδη από την Κατοχή της χώρας.

Η Εκκλησία πάλι έκανε αισθητή την παρουσία της στην φιλανθρωπία, ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός δέχτηκε υπαινιγμούς συνεργασίας με τον κατακτητή αλλά η συμβολή του στην διάσωση του Ελληνικού λαού ήταν καθοριστική ( Βλέπε http://pluton22.blogspot.gr/2012/05/blog-post_22.html ) .

Οι κρατικοί υπάλληλοι παρέμειναν στην ρουτίνα της ζωής τους υπό όποια συγκυρία βρέθηκαν είτε υπό ιταλική, γερμανική, βουλγάρικη, αλβανική κατοχή ή και σε περιοχές που έλεγχαν αντάρτικες δυνάμεις.

Οι κρατικοί υπάλληλοι «έπαιξαν» με όλους πχ ο Σπαρούνης που υπηρέτησε στην αρχή τον Τσολάκογλου σαν οικονομικός εμπειρογνώμων αλλά στην συνέχεια και τον Τσουδερό.

Οι επικεφαλείς της Αστυνομίας Δημαράτος και ο Έβερτ αλλά και ο Σπηλιωτόπουλος ένας από τους επικεφαλείς της Χωροφυλακής κατείχαν θέσεις επί Κατοχής και υπηρέτησαν τους Γερμανούς και τους Ιταλούς αλλά ταυτόχρονα έκαναν ότι μπορούσαν για να ματαιώσουν σχέδια των κατακτητών και να βοηθήσουν τους Συμμάχους.

Ο Στρατηγός Παπάγος που έμεινε στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση του Βασιλιά και της κυβέρνησης (όχι με δική του ευθύνη), έμεινε σε κατ οίκον περιορισμό, αρνήθηκε να συνταξιοδοτηθεί από τον Τσολάκογλου, προσπάθησε να φτιάξει αντιστασιακή οργάνωση και μετά έμεινε για πάνω από ένα χρόνο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Γερμανών (Βλέπε http://pluton22.blogspot.gr/2013/02/blog-post_28.html ) .

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μεγάλο μέρος του πληθυσμού έμειναν αμέτοχοι (attentistes), ούτε με την Αντίσταση ούτε με τους κατακτητές, προσπάθησαν απλά να επιζήσουν, φυσικά και αυτοί πλήρωναν φόρο αίματος, σε τέτοιες περίοδους δύσκολα μπορείς να κρατήσεις αποστάσεις από τους αντιμαχόμενους.

Ο Christopher Montague Woodhouse τονίζει ότι οι Συνεργάτες και οι Αμέτοχοι αποτελούσαν δύο περιπτώσεις που «...η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα τους είναι ακαθόριστη και κυμαινόμενη...». Υπήρχαν άνθρωποι που ήταν αντικομμουνιστές και άλλοι που ήταν αντιμοναρχικοί και η απόλυτη αυτή τοποθέτησή τους οδήγησε σε παρατάξεις της Κατοχής. Όπως και να έχει το πράγμα οι Αμέτοχοι δεν περιορίστηκαν μόνο στους επώνυμους αλλά και μεγάλο μέρος του πληθυσμού διατήρησε αποστάσεις και από την Αντίσταση και από τον Άξονα και από τους Συμμάχους, στο σύνολό τους οι Αμέτοχοι φρόντιζαν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους και περίμεναν να δουν ποιος θα επικρατήσει.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ του Christopher Montague Woodhouse εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ