Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΔΟΥΝΑΒΗ

 

Στην Βοιβοντίνα δημιουργήθηκε η Ελληνική κομμούνα, μια πρώην γερμανική πόλη που την εγκατέλειψαν οι Γερμανοί κάτοικοί της (το Μπουλκές) στάλθηκαν Έλληνες να την κατοικήσουν, κατά τους Γιουγκοσλάβους  το Μπουλκές ήταν η έβδομη Δημοκρατία της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας.  Κομματικός καθοδηγητής στο Μπούλκες, ορίσθηκε ο Μιχάλης Πεκτασίδης (ανιψιός της Δόμνας, γυναίκας του Γιάννη Ιωαννίδη).

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το Μπουλκές (Маглић) όπως ήταν μετά τον πόλεμο και την αποχώρηση των Γερμανών κατοίκων του, μια ειδυλλιακή κωμόπολη την μετέτρεψαν σε κόλαση  .

Η πόλη αυτή οργανώθηκε από το ΚΚΕ και κατοικήθηκε από Έλληνες και δημιουργήθηκαν όλες οι δραστηριότητες που έχει ένα κράτος μέχρι και νόμισμα εκδόθηκε.

Στο Μπουλκές του Ελληνικού Εμφυλίου έγιναν πολλά το κάθε ένα έχει την αξία του, ο Αλέκος Κουτσούκαλης που έζησε στο Μπουλκές μας πληροφορεί για ένα αποτρόπαιο έγκλημα στο βιβλίο του.

Σε κάποιο σημείο του βιβλίου του διαβάζουμε :

 

«...Τον Κάλφα  τον έδιωξε και διέλυσε την ομάδα του (ομάδα Καταστολής έχει υπεύθυνο τον Στέλιο Κάλφα και καθοδηγείται από τον Ιωαννίδη), έπειτα από το έγκλημα που έκανε, χωρίς να τον ρωτήσει. Έπνιξε στον Δούναβη 20 αγωνιστές με εντολή του Ιωαννίδη...».

Μιλά λοιπόν για κάποιο έγκλημα εις βάρος «20 αγωνιστών» αλλού αυτοί που χάθηκαν στον Δούναβη γίνονται 30... (θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα ονόματα που παρατίθενται είναι κυρίως ψευδώνυμα).

Τι έγινε λοιπόν;

Παρατίθεται ένας διάλογος μεταξύ του συγγραφεα και κάποιου συντρόφου του:

«... Θα μαθες ότι ο Κάλφας πήγε ως υπεύθυνος της αποστολής 30 αγωνιστών από την 8^η ΚΟΒ για να βοσκήσουν αγελάδες σ ένα από τα τρία μικρά ακατοίκητα και δασωμένα νησιά του Δούναβη, που βρίσκεται 15-20 μέτρα από την ξηρά, κοντά στην Πάλαγκα. Στο γυρισμό μπατάρισε το αυτοκίνητο και έπεσε στον Δούναβη. Πνίγηκαν όλοι, εκτός από τον οδηγό....» .

Ο Κώστας Σιαπέρας στο βιβλίο του γράφει : «Η δικαιολογία αυτή ήταν ψεύτικη. Οι αγωνιστές αυτοί στάλθηκαν με εντολή του Ιωαννίδη για να τους πνίξει ο Κάλφας.

Μετά την ρήξη του Στάλιν-Τίτο και την αντιγιουγκοσλαβική στάση του ΚΚΕ στις  εφημερίδες «Πολίτικα» και «Μπόρμπα» δημοσιεύτικαν μια σειρά άρθρα και φωτογραφίες από τους πνιγμένους Έλληνες αγωνιστές στο «νησί» του Δούναβη. Οι Γιουγκοσλαβικές αρχές ήταν ενημερωμένες για το τι συνέβαινε σ εκείνο το «νησί», ξέθαψαν τους δολοφονημένους και παραχωμένους αγωνιστές. Τα πτώματα ήταν πολλά δεν είχαν λιώσει γιατί το έδαφος είναι ασβεστούχο».

Αυτό λοιπόν το «ατύχημα» το έμαθε και ο Μιχάλης (Πεχτασίδης), ο οποίος έδειξε «αδιαφορία» ...

Υπάρχει όμως σχετικά με αυτή την υπόθεση και κάποιο άλλο βιβλίο που αναφέρει σχετικά, είναι το «ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΕ» του Θωμά Δρίτσιου:

«... Τους προγραμμένους αυτούς η Υπηρεσία Τάξης Ομάδας (ΥΤΟ) με υπεύθυνο τον Αλέκο Στράντζαλη, τους συγκέντρωνε σ ένα νησί στον Δούναβη, τους υποχρέωναν να κόβουν ξύλα για τα ασβεστοκάμινα της Κοινότητας και μετά, μ εντολή της καθοδήγησης τους εξαφάνιζαν» και συνεχίζει παρακάτω: « Συνέβη κάποτε από το «περατάρι» που συνέδεε το νησί με τ ασβεστοκάμινα να πέσει στοποτάμι ένα φορτηγό της κοινότητας. Το συνεργείο που πήγε από το Μπουλκές  για να ανασύρει από το νερό τ αυτοκίνητο διαπίστωσε ότι το όχημα ήταν γεμάτο αίματα.

Ήταν τα αίματα κατακρεουργημένων συντρόφων τους!

Τους σφάξανε και τους λιανίσανε κομμάτια, τους μετέφεραν με τ αυτοκίνητα στην ξηρά και τους πετάγανε στα νερά του Δούναβη. Πολύ πιό πέρα από το νησί....».

Σύμφωνα με την μαρτυρία όλων των συγραφέων πρωταγονιστικό ρόλο έπαιξε ο Στέλιος Κάλφας ( πρώην μέλος της ΟΠΛΑ στα Δεκεμβριανά του 1944).

Τώρ ο Αλέκος Κουτσούκαλης υποστηρίζει ότι :

1.     Δεν υπάρχει κανένα νησί την περιοχή του Δούναβη με δένδρα για τα ασβεστοκάμινα, όμως υπάρχουν 2-3 νησάκια με θάμνους.

2.     Δεν υπήρχαν ασβεστοκάμινα στο Μπουλκές.

3.     Η δεξιά όχθη του Δούναβη, 50 μέτρα από την Παλάγκα και 400 χιλιόμετρα από το Μπουλκές αρχίζουν μεγάλες δασωμένες κοιλάδες.

4.     Το περατάρι ήταν πολύ επικίνδυνο για τους πεζούς πολύ περισσότερο για φορτηγά αυτοκίνητα.

Άρα η διήγηση του Δρίτσιου έχει κάποια πράγματα που δεν στέκουν και πιθανά προέρχεται από φουκωμένες διηγήσεις και φαντασιώσεις.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η εφημερίδα που εκδιδόταν στο Μπουλκές (Маглић. Μαγκλίτς).
 

 

Ο Κάλφας:  «Κατηγόρησε τον Δρίτσο ως κοινό και μισερό συκοφάντη. Αν ήταν έγκλημα, ισχυρίστηκε ο Κάλφας, γιατί τα άτομα αυτά να σφαγιαστούν, να φορτωθούν στ' αυτοκίνητα και να ριχτούν μαζί με το αυτοκίνητο στο Δούναβη, και να μην εκτελεστούν και ταφούν στις δασωμένες κοιλάδες, χωρίς να γίνει αντιληπτό το έγκλημα;

Δεύτερο, θα δεχόταν ο οδηγός του αυτοκινήτου να πάρει μαζί του στο θάνατο τόσα άτομα, γιατί δεν ήταν σίγουρος ότι θα σωθεί. Ο οδηγός όμως σώθηκε.

Τρίτο, το «περατάρι» ήταν κάθε μέρα, από το πρωί ως το βράδυ, σε λειτουργία. Οι Περαστικοί δεν θα έβλεπαν τα κατακρεουργημένα και κατακομματιασμένα πτώματα;

Τέταρτο, το αυτοκίνητο ανασύρθηκε την ίδια μέρα από τους υπαλλήλους του «περαταριού» και δεν στάλθηκε συνεργείο για να το μεταφέρει στο Μπούλκες, αλλά το μετέφεραν Γιουγκοσλάβοι οδηγοί της περιοχής.».

Το γεγονός όμως του χαμού στον Δούναβη 20-30 ανθρώπων είναι γεγονός, το αναφέρουν πολλοί εκτός των Γιουγκοσλάβων  και πολλοί Έλληνες.

Ο Εξαρχάκος (πρόεδρος της επιτροπής που πήγε για τον θάνατο στον Δούναβη) είπε στην επιτόπια έρευνα ότι ο Δούναβης ήταν πλημμυρισμένος και το φορτηγό υπερφορτωμένο. Ο Εξαρχάκος καθαιρέθηκε από μέλος της Κομματικής Επιτροπής του Μπουλκές γιατί ήρθε σε ρήξη με τον Πεχτασίδη για την τρομοκρατική πολιτική του, αλλά η κύρια αφορμή ήταν ότι το πόρισμα του δεν ήταν αυτό που ήθελε-ο Μιχάλης, ότι το έγκλημα το έκανε ο Κάλφας με εντολή του Ιωαννίδη.  και ο Κάλφας καθαιρέθηκε γιατί ο Μιχάλης του έριξε την ευθύνη που δεν τον ενημέρωσε: «και ότι έδρασε πίσω από την πλάτη του με εντολή του εκφυλισμένου και εγκληματία Ιωαννίδη».

Ο Εξαρχάκος αργότερα διηγήθηκε στον συγγραφέα:  «...στο Γράμμο που συναντηθήκαμε και μιλήσαμε μια ολόκληρη νύχτα με τον Εξαρχάκο, μια μέρα πριν σκοτωθεί, σαν επίτροπος Τάγματος του ΔΣΕ, μου είπε τα ίδια πράγματα, με κυρίαρχη γνώμη ότι ήταν έγκλημα, ύστερα από διαταγή του Ιωαννίδη προς τον Κάλφα.».

Σε άλλο σημείο ο συγγραφέας δίνει την μαρτυρία του οδηγού του αυτοκινήτου : «Ο δάσκαλος Γιώργος Καρατζιάς σε μια σχετική συζήτηση μου είπε, ότι ο Γιώργος Χρυσουλίδης του διηγήθηκε στην Τασκέντη το γεγονός αυτό, όπως το έμαθε από τον συγχωριανό του οδηγό του μοιραίου αυτοκινήτου στο Μπούλκες. Ο οδηγός του είπε:

Πριν λίγες μέρες έριξα το αυτοκίνητο που οδηγούσα στο Δούναβη και πνίγηκαν κάμποσα άτομα.

Από τη συζήτηση αυτή του Χρυσουλίδη με τον οδηγό βγαίνει το συμπέρασμα ότι ήταν έγκλημα.

Μπαίνει όμως και ένα άλλο ερώτημα: Γιατί να εξοντωθούν απλοί αγωνιστές, εξαιρετικά απαραίτητοι για τον Εμφύλιο Πόλεμο και να μη ματώσει μύτη κανενός στελέχους;

Εκτός και αν ο Ιωαννίδης και ο Μιχάλης διψούσαν για αίμα σαν την ύαινα και μιας και δεν μπορούσαν να πιουν το αίμα στελεχών, προτίμησαν να πιουν το αίμα απλών αγωνιστών, που δεν θα έδιναν σε κανένα λόγο και δεν θα τους επέρριπτε κανένας από τους καθοδηγητές του ευθύνη.» .

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ένα από τα νομίσματα που χρησιμοποιήθηκαν στο Μπουλκές.

Στο Βιβλίο του Κώστα Σιαπέρα «ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΔΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΡΚΙΖΑ ΣΤΟ ΜΠΟΥΛΚΕΣ» Εκδόσεις «Γλάρος», γράφει: «...για το έγκλημα στο νησί .... (ενημερώθηκα) από τις εφημερίδες «Πολίτικα» και «Μπόρμπα» δημοσιεύτικαν μια σειρά άρθρα και φωτογραφίες.....» .

Ο Αλέκος Κουτσούκαλης όμως αναφέρει μια προσωπική του εμπειρία για το ζήτημα αυτό που έχει την βαρύτητά της. Στις αρχές του Απριλίου 1947 τον κάλεσε ο Μπάστης και τον έστειλε λογιστή-ταμία σε ένα εργοτάξιο Ελλήνων 500 χιλιόμετρα από το Μπουλκές, πηγαίνοντας γνωρίστηκε με μια νεαρή δασκάλα που μίλαγε Ελληνικά (ήταν μισό Ελληνίδα μισο Σερβίδα),  την Σίτσα Ντράγκοβιτς που πήγαινε στην Παλάγκα. Αργότερα πήγαινε  στο σπίτι της και περιδιαβαίναν στις όχθες του Δούναβη. Όταν κάποια φορά πέρασαν από ένα σημείο του Δούναβη την έλουσε κρύος ιδρώτας την κοπέλα :

«Τι έπαθες;

Φοβάμαι Αλέκο.

Τι φοβάσαι, εμένα;

Εσένα και όλους τους Έλληνες.

Σε πείραξε κανένας Έλληνας;

Όχι.»

Και τότε διηγηθήκε τα πιό κάτω:

«Στις 17 του Δεκέμβρη 1946 ήμουν προσκεκλημένη σε μια φίλη μου .... Ήταν μεσάνυκτα. Το φεγγάρι φώτιζε τον δρόμο..... 100 μέτρα από την πόλη, και έτρεχα για να κρυφτώ, γιατί έβρεχε δυνατά .... Φτάνοντας πιό κάτω είδα με κατάπληξη ένα μπαταρισμένο φορτηγό αυτοκίνητο και δίπλα του να στέκεται στην κορυφή ένας κοντόχοντρος ηλικιωμένος άντρας με μαύρη καμπαρτίνα. Πλησίασα αθόρυβα και τον ρώτησα αν θέλει καμιά βοήθεια. Εκείνος με κοίταξε παράξενα, μ ένα οργισμένο ύφος  και μου έδειξε επιδεικτικά το περίστροφό που φορούσε στην μέση. Εγώ φοβήθηκα και έφυγα τρέχοντας μέσα στην βροχή.... Την άλλη μέρα πήγα στον Χρήστο κατατρομαγμένη και του διηγήθηκα όσα είδα....» Ο Χρήστος την καθησύχασε και αργότερα έμαθε ότι πνίγηκαν εκεί Έλληνες του Μπουλκές.

Στην ερώτηση του συγγραφέα αν θα αναγνώριζε τον άνθρωπο που είδε με το πιστόλι είπε ότι δεν θα το ξέχναγε ποτέ.  Τότε αποφάσισαν με τον Λεωνίδα να κρύψουν την Ελληνο-Σερβίδα δασκάλα  για να δει τον Κάλφα.

Πράγματι κατάφεραν με ένα τέχνασμα να φέρουν αντίκρι στον Στέλιο Κάλφα την Σίτσα Ντράγκοβιτς, ο Κάλφας μόλις την είδε της είπε:

«Μου φαίνεται ότι κάπου σε συνάντησα είναι γνωστή η φυσιογνωμία σου.

Κάνεις λάθος συναγωνιστή. Είμαι Σερβίδα δασκάλα και μένω με την μητέρα μου στο Βελιγράδι. Ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός του Τίτο και σκοτώθηκε σε μια μάχη με τους Γερμανούς.....»

Μετά την συνάντηση η Σίτσα Ντράγκοβιτς τους είπε :

«Δεν καταλαβαίνεται ότι με αναγνώρισε; Αυτός ήταν. Δεν έχω καμιά απολύτως αμφιβολία».

 

Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι είχε μια αποκαλυπτική συζήτηση με τον Μιχάλη ο οποίος μεταξύ των άλλων του είπε: «....Σκόπευαν να δραπετεύσουν και να πάνε στα Σκόπια. Εμπνευστές της συνωμοσίας αυτής ήταν Σκοπιανοί πράκτορες. Η συνωμοσία προδόθηκε. Ο Κάλφας με την Ομάδα Καταστολής και με την επιδοκιμασία του Ιωαννίδη, πίσω από τις πλάτες μου, τους βασάνισαν άγρια και ετοιμοθάνατους τους έριξαν στο Δούναβη. Τώρα ικανοποιήθηκες από τη γυμνή αλήθεια;.... Πρόσεχε είναι μεγάλο μυστικό .... Πρόσεχε μη πεις σε κανένα τίποτα το σχετικό θα σε εξοντώσουν...».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Γιάννης Ιωαννίδης στο γραφείο του κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών που ουσιαστικά τα καθοδηγούσε. Ο άνθρωπος αυτός έπαιξε ρόλο και στην συνέχεια ακόμα και στο Μπουλκές το οποίο  σύμφωνα με τα σταλινικά πρότυπα, τα οποία ασπάζονταν απολύτως και ο Ζαχαριάδης, το καθεστώς που δημιουργήθηκε στο Μπούλκες ήταν αυταρχικό και αστυνομοκρατούμενο με κύριο στόχο την προστασία από τους εχθρούς, εξωτερικούς και εσωτερικούς, και τον εντοπισμό των προδοτών. Η καχυποψία επικράτησε και οι αγωνιστές παρακολουθούσαν ο ένας τον άλλο σε ένα ατέρμονο κυνήγι πρακτόρων, κατά το οποιο σπιλώθηκαν άδικα πολλοί άδολοι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ του Αλέκου Κουτσούκαλη εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ