ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Μετά την κατάκτηση της Παλαιστίνης από τον Μ. Αλέξανδρο επικράτησε η δυναστεία των Πτολεμαίων την οποία διαδέχθηκε η μακεδονική δυναστεία των Σελευκιδών οπότε ο ρόλος του ελληνισμού στην Ιουδαία γίνεται ολοένα σημαντικότερος. Οι Ιουδαίοι ιερείς έκαναν τα πάντα για να σταματήσουν τον εξελληνισμό, καθώς έβλεπαν να κινδυνεύουν τα αρχαία ιουδαϊκά έθιμα, πρωτεργάτης αυτής της κίνησης ήταν ο ιερέας Ονίας Γ ο αδελφός του ωστόσο , ο Ιάσων κατάφερε να γίνει αυτός αρχιερέας και έχτισε στην Ιερουσαλήμ ένα γυμνάσιον, ένα εφηβείον, και επιδίωκε να γίνει η Ιερουσαλήμ μια ελληνική πόλις. Το οποίο σχεδόν πέτυχε.

Οι οπαδοί των αρχαίων ιουδαϊκών παραδόσεων ξεσήκωσαν διαμάχες, οδομαχίες.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Οι Μακκαβαίοι ήταν μια Ιουδαϊκή οικογένεια (2ος αι. π.Χ.). Ο πρώτος αρχηγός των Μακκαβαίων, ο Ματταθίας, είχε επαναστατήσει κατά των Σελευκιδών της Συρίας.

Ο Αντίοχος Δ' ο Επιφανής εισβάλει στον ναό, ανοικοδομεί ένα βωμό του Ολυμπίου Διός πάνω από το ανακαινισμένο μεγάλο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, απαγορεύει την επικίνδυνη για το βασίλειό του ιουδαϊκή θρησκεία και αποσπάει τον θησαυρό του Ναού ο οποίος είναι 1800 τάλαντα περίπου 7.500.000 Ευρώ!!!

ΜΑΚΚΑΒΑΙΑΟΙ

Ο πρώτος αρχηγός των Μακκαβαίων, ο Ματταθίας, είχε επαναστατήσει ενάντια στους Σελευκίδες της Συρίας και συγκεκριμένα στον Αντίοχο τον Δ' το 168 π.Χ. Μετά το θάνατο του Ματταθία, τον αγώνα ανάλαβε ο γιος του Μακκαβαίος (απ' τον οποίο πήρε και τ' όνομά του το κίνημα αυτό), που κατάφερε να πάρει την Ιερουσαλήμ και ν' αποκαταστήσει τη μονοθεϊστική λατρεία. Τον διαδέχτηκε ο Σίμωνας, που κατόρθωσε ν' αποσπάσει απ' το Δημήτριο το Β' την αναγνώριση της αρχιερατικής δυναστείας των Μακκαβαίων. Κυβέρνησαν την Ιουδαία από το 142 μέχρι το 62 πχ

Τα 66πχ δύο Ασμόνιοι άρχοντες ο Υρκανός Β και ο αδελφός του Αριστόβουλος πολεμούν για τον θρόνο, κατά την διάρκεια του εμφυλίου και οι δύο ζήτησαν την βοήθεια του Ρωμαίου στρατηγού Πομπήιου που βρισκόταν στην Συρία. Έτσι βάζουν πόδι οι Ρωμαίοι στα θέματα της Ιουδαίας. Ο στρατηγός Πομπήιος υποστήριξε τον Υρκανό και το 63 πχ οι Ρωμαίοι εισβάλουν στην Ιερουσαλήμ, τον Υρκανό μάλιστα οι Ρωμαίοι ονόμασαν «Εθνάρχη».

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΥΡΚΑΝΟΥ Β

Ο Εθνάρχης αυτός ήταν ελεύθερος να κυβερνά στο εσωτερικό της Ιουδαίας αλλά προσάρμοζε την πολιτική του στα συμφέροντα της Ρώμης στο εξωτερικό. Ο «Εθνάρχης» Υρκανός Β ήταν άβουλος ηγεμόνας στην διοίκηση τον βοηθούσε ο Ιδουμαίος Αντίπατρος , στην πραγματικότητα ο Ιδουμαίος Αντίπατρος κυβερνούσε, αυτός λοιπόν βοήθησετον Ιούλιο Καίσαρα στις επιχειρήσεις του στην Αίγυπτο και οι Ρωμαίοι τον αντάμειψαν προάγοντας τον σε «Αυτοκρατορικό επίτροπο», ο  Ιδουμαίος Αντίπατρος με την σειρά του διόρισε τους γιους του Φασαήλ κυβερνήτη της Ιερουσαλήμ και τον Ηρώδη κυβερνήτη της Γαλιλαίας.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Ηρώδης  

ΗΡΩΔΗΣ

Ο Ηρώδης  ήταν άνθρωπος με πυγμή. Ήταν 25 χρονών όταν ανέλαβε κυβερνήτης της Γαλιλαίας και κατάφερε να διαλύσει τις ληστρικές ομάδες στην επικράτειά του, εκμεταλλεύθηκε τη δύναμη που του προσέδιδαν ο τίτλος του κυβερνήτη της Γαλιλαίας καθώς και η λόγω των εμφυλίων πολέμων έκρυθμη κατάσταση που οδήγησε, το 37 π.Χ., στην πτώση της δυναστείας των Ασμοναίων από την οποία προερχόταν ο αρχιερέας των Ιουδαίων και ηγέτης του λαού, ο εθνάρχης.

Το 40 π.Χ., αφού η Ρωμαϊκή Σύγκλητος του απένειμε τον τίτλο του βασιλιά της Ιουδαίας ― «το βασίλειο δόθηκε στον Ηρώδη από τον Μάρκο Αντώνιο», γράφει ο Τάκιτος― ο Ηρώδης χρειάσθηκε να περιμένει τρία ολόκληρα χρόνια για να γίνει πραγματικός κύριος της Παλαιστίνης. Απέπεμψε ακόμη και τη γυναίκα του, για να παντρευτεί μια Ασμοναία πριγκίπισσα, τη Μαριάμνη, την πρώτη με αυτό το όνομα, γιατί αργότερα θα τη συγχέουν με κάποια άλλη συνονόματή της. Φρόντισε, επίσης, να κυβερνήσει σαν εξελληνισμένος άνακτας: συνέχισε την οικοδόμηση του Ναού της Ιερουσαλήμ τον οποίο είχε κτίσει άλλοτε ο Ζωροβάβελ μετά την επιστροφή του από τη Μετοικεσία στη Βαβυλώνα το 586 π.Χ. Ίδρυσε πόλεις για την ενίσχυση του εμπορίου. Μια από αυτές ήταν η Καισάρεια και το λιμάνι της. Επέτρεψε να δεχθούν ξένες επιρροές στα κρατίδιά του: Έγινε χορηγός των Ολυμπιακών Αγώνων.

Προεξέτεινε ως τη Φασαηλίδα το περίφημο φοινικόδασος της Ιεριχούς.

 Η «pax romana» τον ευνόησε και είχε την εξυπνάδα να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αυτοκράτορα Αύγουστο, χωρίς να παραμελήσει το προσωπικό του συμφέρον αυξάνοντας σημαντικά τα εδάφη του και από τις δυο πλευρές της Νεκρής Θάλασσας και του Ιορδάνη. Η κυριαρχία του εξαπλώθηκε από την Ιδουμαία και την Ιουδαία στον Νότο ως τη Γαλιλαία και την Τραχωνίτιδα στον Βορρά. Η σιδερένια πυγμή, με την οποία ο Ηρώδης κυβέρνησε το βασίλειό του, δεν εμπόδισε, βέβαια, να εκδηλωθούν η δυσαρέσκεια και η μνησικακία που έτρεφε εναντίον του το θρησκευτικό κατεστημένο, που τον κατηγορούσε για αδιαφορία. Τουλάχιστον όχι φανερά.

Ανέθεσε στον επίσημο ιστοριογράφο του, τον Νικόλαο Δαμασκηνό, ένα δουλοπρεπή αυλικό, να σκιαγραφήσει μάλλον κολακευτικά τους προγόνους του. Ο πατέρας του, ο Αντίπατρος, ήταν Ιδουμαίος και η μητέρα του Ναβαταία, η Κύπρος, κόρη Ναβαταίου σεΐχη. Ο Νικόλαος μετέτρεψε τον Ηρώδη σε ευγενή απόγονο των πρώτων Ιουδαίων που επέστρεψαν από τη Βαβυλώνα μετά τη Μετοικεσία, και μάλιστα εκείνων που ανοικοδόμησαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ και ξαναέκτισαν τον Ναό. Συγχρόνως ο Ηρώδης ισχυριζόταν ότι είχε ιερατική καταγωγή: πρόγονός του ήταν ο αδελφός του Μωϋσή, Ααρών. Ισχυριζόταν, επίσης, ότι ανήκε στον βασιλικό οίκο των Ασμοναίων. Ο Αντώνιος, είχε βάλει να αποκεφαλίσουν έναν πρίγκιπα της δυναστείας, τον Αντίγονο – μερικοί, όμως, διαβεβαίωναν ότι ο Ηρώδης είχε διατάξει και πληρώσει για να γίνει το έγκλημα. Μολοταύτα, οι φήμες αυτές δεν έγιναν πιστευτές από όλους τους ιστορικούς.

 Ο Έλληνας ιστορικός και γεωγράφος Στράβων έγραψε ότι «παρά τα βασανιστήρια οι Ιουδαίοι αρνούνταν να αναγνωρίσουν για βασιλιά τους τον νεοφερμένο», τον οποίο είχε επιβάλει ο Αντώνιος, ενώ ο Φλάβιος Ιώσηπος δεν παρέλειψε να τον χαρακτηρίσει ως «Ιουδαίο κατά το ήμισυ» και ενώ, επίσης, το Ταλμούδ της Βαβυλώνας ανέφερε ―αλλά χωρίς επαρκείς αποδείξεις και με κάποια κακοπιστία― ότι ο Ηρώδης ήταν απελεύθερος, εγγονός μιας ιερόδουλης του ναού του Απόλλωνα στην Ασκάλωνα. Περί το 40 π.Χ., όταν ο ραβίνος Συμεών, που είχε ξεσηκώσει τον λαό εναντίον του εγγονού του Ηρώδη Αγρίππα Α’, ―πατέρα της περίφημης Βερενίκης που αγάπησε ο αυτοκράτορας Τίτος― και του απαγόρευσε την είσοδο στον Ναό της Ιερουσαλήμ με το πρόσχημα «ότι η είσοδος επιτρεπόταν μόνο στους ντόπιους», η αμφίβολη καταγωγή του βγήκε πάλι στην επιφάνεια.

Μεταξύ αυτών που υπέφεραν από την αιμοδιψή κτηνωδία του Ηρώδη ήταν και τα πλησιέστερα μέλη της οικογένειάς του. Κανένας δεν γλίτωσε. Η Μαριάμνη, που είχε κατηγορηθεί για μοιχεία και ήταν η μόνη σύζυγος με βασιλικό τίτλο, ανιψιά εκείνου του Αντίγονου του οποίου τη δολοφονία είχε πληρώσει ο Ηρώδης, εκτελέσθηκε καθώς και οι δύο γιοι της Αριστόβουλος και Αλέξανδρος, το 7 π.Χ., ―αυτοί με την κατηγορία ότι είχαν συνωμοτήσει εναντίον του πατέρα της. Ένα άλλος γιος του Ηρώδη, ο Αντίπατρος, τον οποίο είχε αποκτήσει από τη Δωρίδα, την πρώτη σύζυγό του ―αυτήν που είχε αποπέμψει για να παντρευτεί τη Μαριάμνη― δολοφονήθηκε με διαταγή του βασιλιά λίγο πριν πεθάνει και ο ίδιος ο Ηρώδης με τη σειρά του, το 4 π.Χ.
Στα τέλη του 4ου αιώνα, ο Μακρόβιος, ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος, έγραψε για τη βασιλεία του τυράννου της Ιουδαίας ότι ο αυτοκράτορας Αύγουστος ―μιμούμενος τον Διογένη που θεωρούσε ότι ήταν καλύτερο να είσαι το κριάρι ενός κατοίκου των Μεγάρων παρά το παιδί του, αφού το παιδί περιφέρεται ολόγυμνο, ενώ το κριάρι έχει το τρίχωμά του― ο Αύγουστος, λοιπόν, είχε πει: «Θα προτιμούσα να ήμουν γουρούνι του Ηρώδη παρά γιος του». Όπως γίνεται συνήθως με τις περισσότερες ιστορικές ρήσεις, τίποτε δεν μας βεβαιώνει ότι τα λόγια του Αυγούστου είναι γνήσια. Αλλά ακόμη και αν είναι κατασκευασμένα, μας επιτρέπουν να καταλάβουμε ότι ο Ηρώδης άφησε την ανάμνηση ενός δεσπότη που ήταν ανελέητος ακόμη και για τους δικούς του.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Η σφαγή των νηπίων – Χαρακτικό του Gustave Doré.

ΓΕΝΝΗΣΗ ΙΗΣΟΥ

Βέβαια το πιο γνωστό περιστατικό που έδωσε στον Ηρώδη τον χαρακτηρισμό του αιμοδιψούς μονάρχη είναι η Σφαγή των Νηπίων.

Ίσως θα πρέπει να επισημάνουμε εδώ μια παραδοξότητα της χρονολογίας. Ο Ηρώδης πέθανε την άνοιξη του έτους 750 από Κτίσεως Ρώμης, δηλαδή το 4 π.Χ. Όμως, ο ευαγγελιστής Ματθαίος είναι κατηγορηματικός: ο Ιησούς γεννήθηκε κατά τη βασιλεία του Ηρώδη. Αν τον πιστέψουμε, πρέπει το παιδί να ήρθε στον κόσμο τέσσερα χρόνια πριν γεννηθεί! Η λύση του προβλήματος βρίσκεται σε ένα λάθος υπολογισμού του καλόγερου Διονυσίου του Μικρού το πρώτο ήμισυ του 4ου αιώνα, ο οποίος είχε την ιδέα να αντικαταστήσει την εν χρήσει Διοκλητιανή χρονολόγηση με μια άλλη η οποία όφειλε να αρχίζει με τη Γέννηση του Κυρίου. Δυστυχώς ο Διονύσιος όρισε τη Γέννηση στο έτος 754 από Κτίσεως Ρώμης, που αντιστοιχούσε στο έτος 1 της χριστιανικής εποχής. Αν πράγματι, ο Ηρώδης, που ζούσε ακόμη, διέταξε τον αφανισμό των μέχρι ηλικίας 2 ετών παιδιών της Βηθλεέμ, αυτό μας επιτρέπει να κάνουμε ένα νέο βήμα: ο Ιησούς γεννήθηκε περί το 748 από Κτίσεως Ρώμης, δηλαδή περίπου έξι χρόνια πριν από την επίσημη χρονολογία της χριστιανικής παράδοσης.

Πάντως, το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο αναφέρει ότι οι από ανατολών μάγοι, αφού πληροφορήθηκαν από τον Ηρώδη για τον τόπο όπου βρισκόταν «ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων»... «χρηματισθέντες κατ’ όναρ μη ανακάμψαι προς Ηρώδην, δι’ άλλης οδού ανεχώρησαν εις την χώραν αυτών». Ο Ηρώδης, ταραγμένος επειδή τον εξαπάτησαν οι μάγοι, και φοβούμενος την έλευση ενός διεκδικητή του θρόνου του, οργίσθηκε τόσο πολύ ώστε διέταξε αμέσως να σφαγιασθούν χωρίς οίκτο όλα τα κάτω των 2 ετών παιδιά στη Βηθλεέμ και στα περίχωρά της. Ο Ιησούς σώθηκε γιατί ο Ιωσήφ, χάρη στη θεϊκή προειδοποίηση, έφυγε με τη Μαρία και το παιδί στην Αίγυπτο. Διαβάζοντας τη διήγηση του Ματθαίου, ένα απλό εδάφιο - «Τότε Ηρώδης ιδών ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων εθυμώθη λίαν και αποστείλας ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω, κατά τον χρόνον ον ηκρίβωσεν παρά των μάγων»   - μένουμε έκπληκτοι για τη νηφαλιότητα με την οποία λέγονται αυτά τα πράγματα και η οποία είναι εντελώς αντίθετη με την αγριότητα του συμβάντος. Όμως αυτές οι γραμμές δεν είναι ιστορική αφήγηση. Ο στόχος τους είναι θεολογικός ή, μάλλον, κατηχητικός. Θέλουν να πείσουν τον αναγνώστη ότι στο πρόσωπο του Ιησού «επληρώθησαν αι γραφαί». Μολοταύτα, τίποτε από όσα γράφει ο Ματθαίος δεν είναι απίθανο, ακόμη και τα όνειρα ανταποκρίνονται στις δοξασίες της εποχής. Τα περισσότερα περιγράφουν μάλλον όσα ξέρουμε για τη θηριωδία του Ηρώδη, την καχυποψία του, τη θέλησή του να βασιλεύσει ως αδιαμφισβήτητος δεσπότης.

Η απουσία της έννοιας του θαύματος θα έπρεπε να αρκεί για να επισημάνει ότι όσα περιγράφονται δεν είναι παραμύθι. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η αφήγηση θεωρήθηκε στεγνή από ορισμένους οι οποίοι ωραιοποίησαν την ιστορία για να την καταστήσουν μύθο. Το βλέπουμε αυτό σε πολλά κείμενα της απόκρυφης χριστιανικής φιλολογίας, που αναπτύσσουν τη διήγηση του Ματθαίου και γεμίζουν τα κενά που δημιουργούν οι αποσιωπήσεις της. Ας πάρουμε το Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, το αρχαιότερο «από τα ευαγγέλια της παιδικής ηλικίας», που χρονολογείται στον 2ο αιώνα. Διηγείται ότι ο Ηρώδης έβαλε να αναζητήσουν όχι μόνο τον Ιησού αλλά και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Για να γλιτώσει ο Ιωάννης την καταδίωξη του βασιλιά, η μητέρα του η Ελισάβετ τον έκρυψε στη σπηλιά ενός βουνού που σχηματίσθηκε εκείνη την ώρα ακριβώς για να τον δεχτεί, ενώ ο Ηρώδης έβαλε να δολοφονήσουν μέσα στον Ναό τον πατέρα του, τον αρχιερέα Ζαχαρία, αφού πρώτα εκείνος του είπε: «Είμαι μάρτυρας του Θεού. Πάρε το αίμα μου το πνεύμα μου, όμως, θα το δεχθεί ο Κύριος γιατί χύνεις το αίμα ενός αθώου μέσα στον Ναό του Θεού». Το ευαγγέλιο του Ψευδοματθαίου, ένα άλλο «ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας» ―η λατινική αναθεώρηση των πρωτοτύπων κειμένων έγινε περί τον 6ο αιώνα ή στις αρχές του 7ου― επιμένει λιγότερο στη σφαγή των Νηπίων, αλλά εξηγεί με ποιον τρόπο ο Ηρώδης σκόπευε να συλλάβει τους μάγους που κατάφεραν να ξεφύγουν από τους στρατιώτες που είχε στείλει να τους καταδιώξουν, ενώ η Αγία Οικογένεια στον δρόμο για την Αίγυπτο συνάντησε δράκοντες που δάμασε ο Ιησούς. Εξημέρωσε επίσης θηρία τα οποία, όπως και οι δράκοντες, άρχισαν αμέσως να τον προσκυνούν. Όσο για τις «Πράξεις του Ματθαίου στην πόλη Καχενάτ», ένα άλλο απόκρυφο κείμενο που σώθηκε στα αραβικά και στα αιθιοπικά και που ισχυρίζεται ότι αναγράφει πράξεις και λόγια αυτού του αποστόλου, αναφέρεται επί τη ευκαιρία στα 140.000, κατά την αραβική εκδοχή, ενώ, κατά την αιθιοπική, στα 444.000 νήπια, που ο Ηρώδης διέταξε να σκοτώσουν και που η ψυχή τους δεν πρόφτασε να φθαρεί στον κόσμο αυτό. Στην Αποκάλυψη ο αριθμός αυτός είναι και ο αριθμός των λυτρωθέντων. Εάν τον μεταφέρουμε στην αφήγηση της Σφαγής των Νηπίων, δεν θα έχουμε τότε καμιά ιστορική βάση, γιατί είναι δυνατόν να φαντασθεί κανείς ότι υπήρχαν στη Βηθλεέμ τόσα παιδιά κάτω των δύο ετών; Εάν εκείνη την εποχή οι κάτοικοι της πόλης ήταν περίπου 1000, πρέπει να υπολογίσουμε ότι υπήρχαν καμιά τριανταριά γεννήσεις τον χρόνο από τις οποίες ίσως οι μισές να ήταν γεννήσεις αγοριών, ενώ συγχρόνως γνωρίζουμε ότι πολλά νήπια πέθαιναν σε πολύ μικρή ηλικία. Αυτός ο αριθμός αποδεικνύει ότι ο Ηρώδης, εξαιτίας της κτηνωδίας του, κατέληξε να θεωρείται η προσωποποίηση του Κακού την οποία μαρτυρούν τα Νήπια του Ευαγγελίου.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας Γερμανικός (Gaius Iulius Caesar Germanicus, 31 Αυγούστου 12 - 24 Ιανουαρίου 41).

ΜΕΤΑ  ΗΡΩΔΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Μόλις μαθεύτηκε ο θάνατος του Ηρώδη, έγιναν  εξεγέρσεις. Μεταξύ άλλων και η εξέγερση κάποιου Σίμωνα, την οποία κατέπνιξε ο κυβερνήτης της Συρίας Κοϊντίλιος Βάρος.

 Το βασίλειο μοιράσθηκε ανάμεσα στους γιους του Ηρώδη που το διεκδικούσαν. Μεταξύ αυτών ήταν ο Αρχέλαος κυβερνήτης της Ιουδαίας και στην Περαία, που πέθανε εξόριστος στη Γαλατία. Ενώ δύο άλλοι γιοί του θα ήταν ανεξάρτητοι άρχοντες  ή αλλιώς τετράρχες, ο Ηρώδης Αντίπας, ενώπιον του οποίου οδηγήθηκε ο Ιησούς κατά τη δίκη Του στην Γαλιλαία. Παντρεύτηκε τη κόρη του βασιλιά της Αραβίας, Αρέτα, αλλά σύντομα την έδιωξε για να παντρευτεί την ανιψιά του Ηρωδιάδα, κόρη του αδελφού του Αριστόβουλου, που είχε εκτελεσθεί κατά διαταγή του πατέρα του και σύζυγο του αδελφού του, Ηρώδη Φιλίππου Α’. Αυτός ήταν ο πατέρας της Σαλώμης, την οποία είχε αποκτήσει από την Ηρωδιάδα. Η Σαλώμη είχε παντρευτεί τον θείο της Ηρώδη Φίλιππο Β’. Επειδή χόρεψε μπροστά στον Αντίπα, που ήταν συγχρόνως θείος της, πεθερός της και κουνιάδος της, απαίτησε την κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή. Και ο Φίλιππος τετράρχης στην Ιτουραία και Τραχωνίτιδα.

Ο Αρχέλαος αποδείχτηκε αντιδημοφιλής μετά από μια δεκαετία ανεπιτυχούς διακυβέρνησης , οι Ρωμαίοι τον απομάκρυναν και διόρισαν δικό τους κυβερνήτη τον ανθύπατου της Ιουδαίας Πούβλιου Λέντουλου, προκάτοχο του Ποντίου Πιλάτου.

Ο Αντίπας (ο Λουκάς τον αποκαλεί Ηρώδη Λουκάς 3:1,19, Πράξεις 13:1,  Μάρκος τον αποκαλεί βασιλιά Μάρκος 6:14) ίδρυσε κοντά στη λίμνη Γεννησαρέτ  πόλη προς τιμή του αυτοκράτορα Τιβέριου, το 22 μ.Χ. και την ονόμασε Τιβεριάδα, μαζί με την Ηρωδιάδα πήγε στη Ρώμη και παρακάλεσε τον αυτοκράτορα Γάιο (Καλιγούλα) να του δώσει τον τίτλο και την εξουσία του βασιλιά. Ο Γάιος όμως τον καθαίρεσε και τον έστειλε εξορία στη Λυών της Γαλλίας. Οι επαρχίες δόθηκαν στον αδερφό της Ηρωδιάδας και ανιψιό του Αντίπα, Ηρώδη Αγρίππα. Από τη Γαλλία μεταφέρθηκε στην Ισπανία όπου και πέθανε το 41 μ.Χ. . Ο Φίλιππος συνέχισε να κυβερνά την τετραρχία του.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Ηρώδης Αγρίππας Α΄ (10 πχ - 44) 

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ

218 ΑΝΝΙΒΑΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΑΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

167 ΔΙΩΓΜΟΣ ΑΠ ΤΟΝ ΑΝΤΙΟΧΟ ΙΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

150πΧ Οι ρωμαίοι καθορίζουν την 1η Ιανουαρίου αρχή του έτους

149 ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΡΧΗΔΟΝΑΣ

148 Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΠΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ

135πΧ Δολοφονία του Σίμωνα του τελευταίου Μακαβαίου

130πΧ Ο Ιωάννης Υρκανός επεκτείνει το Ιουδαϊκό κράτος 

104πΧ Θάνατος του Υρκανού. Τέλος δυναστείας Ασμοναίων . Ίδρυση του συνεδρίου των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων.

86 Η ΑΘΗΝΑ ΕΠΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ

64πΧ Διάλυση του κράτους των Σελευκιδών. Οι ρωμαίοι στην Συρία

63πΧ Οι ρωμαίοι στην Ιερουσαλήμ

59- 49 ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΑΛΑΤΩΝ

37πΧ Ο Ηρώδης ο Μέγας Βασιλιάς της Ιουδαίας

31πΧ-14μΧ ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ‘‘PAX ROMANA’’ Ρωμαϊκά στρατεύματα

30 ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ και ΚΛΕΟΠΑΤΡΑΣ / Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΑΡΧΙΑ

4πΧ ( Ίσος το 2πΧ )
Θάνατος του Ηρώδη του Μέγα . Μοίρασμα της Ιουδαίας στους 3 υιούς του .
Ο Αρχέλαος την Ιουδαία & Σαμάρεια.
Ο Ηρώδης Αντίπας την Γαλιλαία & Περαία.
Ο Φίλιππος τις ΒΑ Περιοχές .

20πΧ Ο Ηρώδης ο μέγας ανοικοδομεί την Ιερουσαλήμ και το Ναό

9πΧ Ξαναρχίζει η λατρεία στο Ναό

6πΧ ( Ίσος το 4πΧ ) Γέννηση του Ιησού Χριστού