Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Φώτης Κόντογλου στο Άγιο Όρος.



Ο Φώτης Κόντογλου, γιός του Νικόλαου Αποστολλέλη και της Δέσπως Κόντογλου, γεννήθηκε στο Αϊβαλί το 1895. Ένα χρόνο μετά έχασε τον πατέρα του και την κηδεμονία αυτού και τριών μεγαλύτερων αδερφών του ανέλαβε ο θείος του Στέφανος Κόντογλου, ηγούμενος της μονής της Αγίας Παρασκευής, στον οποίο οφείλεται και η χρήση του επωνύμου της οικογένειας της μητέρας του. Μεγάλωσε στη Μονή της Αγίας Παρασκευής Κυδωνιών αργότερα στο βιβλίο το «ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ» του περιέγραψε την ζωή του στο μοναστήρι. Τα παιδικά και νεανικά του χρόνια τα έζησε στο Αϊβαλί. Εκεί τελείωσε το σχολείο το 1912 στο Γυμνάσιο ήταν συμμαθητής με τον λογοτέχνη και ζωγράφο Στρατή Δούκα και ήταν μέλος μιας ομάδας μαθητών που εξέδιδε το περιοδικό Μέλισσα, το οποίο ο Κόντογλου διακοσμούσε με ζωγραφιές.
Μετά την αποφοίτησή του γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, από την οποία δεν αποφοίτησε ποτέ. Το 1914. Στην Αθήνα στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών, είχε καθηγητές τους Γ.Ιακωβίδη, Α.Καλούδη, Γ.Ροϊλό και Δ.Γερανιώτη, εγκατέλειψε την σχολή του και πήγε στο Παρίσι, όπου μελέτησε το έργο διαφόρων σχολών ζωγραφικής. Παράλληλα συνεργαζόταν με το περιοδικό Illustration και το 1916 κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό του περιοδικού για την εικονογράφηση βιβλίου, για την εικονογράφηση της Πείνας του Κνουτ Χάμσουν. το 1917 έκανε ταξίδια στην Ισπανία και την Πορτογαλία και το 1918 επέστρεψε στην Γαλλία. Τότε έγραψε και το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο, το Pedro Cazas. Επέστρεψε στην πατρίδα του το 1919, μετά την λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί ίδρυσε τον πνευματικό σύλλογο "Νέοι Άνθρωποι", στον οποίο συμμετείχαν επίσης ο Ηλίας Βενέζης και ο Στρατής Δούκας, εξέδωσε το Pedro Cazas και διορίστηκε στο Παρθεναγωγείο Κυδωνίων, όπου δίδασκε Γαλλική Γλώσσα και Ιστορία της Τέχνης.
1919 Επιστροφή στο Αϊβαλί. Διδάσκει Γαλλικά και Τεχνικά στο Παρθεναγωγείο. Και το 1921 Επιστρατεύεται στη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας.


 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  ο Φώτης Κόντογλου με την γυναίκα του και την κόρη του. Νωπογραφία με την οικογένεια από το σπίτι της οδού Βιζυηνού που φυλάσσεται στην Εθνική Πινακοθήκη (1932). Μαρία και Δεσπούλα. Η λατρεμένη σύντροφος και η πολυαγαπημένη κόρη του Φωτίου εμπνέουν και απεικονίζονται πολύ συχνά από τον ζωγράφο άλλες φορές σε πειραματισμούς της τεχνικής φαγιούμ και άλλοτε πάνω στον καμβά υπερβαίνοντας τα διδάγματα της βυζαντινής ζωγραφικής που πρόβαλλε στην Ελλάδα από τον Μεσοπόλεμο έως τη δεκαετία του 1960.


Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή πήγε αρχικά στην Μυτιλήνη και έπειτα στην Αθήνα, μετά από πρόσκληση Ελλήνων λογοτεχνών που διάβασαν το βιβλίο του και ενθουσιάστηκαν, όπως η Έλλη Αλεξίου, ο Μάρκος Αυγέρης, η Γαλάτεια Καζαντζάκη και ο Νίκος Καζαντζάκης. Το 1923 έκανε ταξίδι στο Άγιο Όρος εκεί «ανακάλυψε» την βυζαντινή ζωγραφική, αντέγραψε πολλά έργα και έγραψε αρκετά κείμενα. Όταν επέστρεψε εξέδωσε το λεύκωμα Η Τέχνη του Άθω και έκανε μια πρώτη έκθεση με έργα ζωγραφικής του. Το 1925 παντρεύτηκε την Αϊβαλιώτισσα Μαρία Χατζηκαμπούρη και εγκαταστάθηκε στη Νέα Ιωνία. Το 1927 γεννήθηκε το μοναπαίδι του , η Δέσπω.



Εργάστηκε ως συντηρητής εικόνων σε μουσεία (στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας, στον Μυστρά, στον Κοπτικό Μουσείο στο Κάιρο) και ως αγιογράφους σε ναούς (στην Καπνικαρέα, στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, στην Μητρόπολη της Ρόδου και αλλού), ενώ έκανε και την εικονογράφηση του Δημαρχείου Αθηνών.
Ο Φώτης Κόντογλου στην διάρκεια της κατοχής 1940-41 Πουλάει το σπίτι του για ένα σακί αλεύρι. Αρχίζουν οι διάφορες μετακομίσεις όπου χάνονται πολλά από τα πρώτα του έργα. Το σπίτι του στα Πατήσια καταφέρνει να το ξανααγοράσει το 1952 όπου όμως οι τοιχογραφίες έχουν σκεπαστεί από τον κατοχικό αγοραστή με λαδομπογιές.




Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου 1965, έπειτα από μετεγχειρητική μόλυνση.
Τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1961 για το βιβλίο Έκφρασις της Ορθοδόξου Εικονογραφίας, με το Βραβείο «Πουρφίνα»της Ομάδας των Δώδεκα (1963) για το βιβλίο Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου και με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του.




ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ



1922 PEDRO CASAS

1923 ΒΑΣΑΝΤΑ

1923 Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΑΘΩ
1928 ΤΑΞΕΙΔΙΑ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
1932 ICONES ET FRESQUES D'ART BYZANTIN
1933 ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ (Με τη συνεργασία Α. Ξυγγόπουλου). Και γαλλική έκδοση.
1934 Ο ΑΣΤΡΟΛΑΒΑΟΣ (με ζουγραφιές του ίδιου και του μαθητή του Γιάννη Τσαρούχη)
1936 ΛΕΥΚΩΜΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ (Με τη συνεργασία της Αγγελικής Χατζημιχάλη)
1942 ΦΗΜΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟ
1943 Ο ΘΕΟΣ ΚΟΝΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΚΑΤΑΒΥΘΙΣΗ. ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΦΡΥΓΙΑΣ. ΕΞ ΑΝΑΤΟΛΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ
1944 Ο ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ ΠΕΔΡΟ ΚΑΖΑΣ
1944 ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΡΑΒΙΟΥ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΑΠΑΝΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΞΕΡΑ
1944 Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΗΠΟ
 1944 Η ΑΦΡΙΚΗ ΚΙ ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ
1944 ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΙ ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ
1944 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
1945 ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
1947 ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΑΝΑΧΩΡΗΤΟΥ ΕΞ ΑΘΗΝΩΝ
1947 ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΠΑΣΚΑΛ ΤΟΥ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΥ
1949 ΑΝΘΟΣ, ΗΓΟΥΝ ΛΟΓΙΑ ΑΝΘΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ
1951 ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ, ΗΓΟΥΝ ΛΟΓΟΙ ΤΩΝ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΞΗΓΗΜΕΝΟ
1952 ΛΕΩΝΙΔΑ ΟΥΣΠΕΝΣΚΗ: Η ΕΙΚΟΝΑ. Μετάφραση
1952 ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΑΓΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΕΞΗΓΗΜΕΝΟΝ ΤΟ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΟΥΣ
1953 ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ
1953 ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
1955 ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ
1956 Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΤΕΧΝΗ Ή Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
1957 Η ΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ
1958 *ΟΡΗ ΑΓΙΑ



1960 ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ΕΚΦΡΑΣΙΣ, ΗΓΟΥΝ ΙΣΤΟΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΤΙΜΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, ΤΗΣ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΑΛΟΥΜΕΝΗΣ. Δύο τόμοι
1961 Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚ. ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΝ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΚΑΙ Η ΕΙΡΗΝΟΧΥΤΟΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ
1961 ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΟΠΟΥ ΕΥΡΕΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΥΑΝ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ (ΛΕΣΒΟΥ)
1962 ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΓΑ, ΗΓΟΥΝ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ
1962 ΕΡΓΑ Α΄. ΤΟ ΑΪΒΑΛΙ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ
1962 ΕΡΓΑ Β΄. ΑΔΑΜΑΣΤΕΣ ΨΥΧΕΣ
1963 ΕΡΓΑ Γ΄. Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ
1964 ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ. Και δεύτερη έκδοση τον ίδιο χρόνο με προσθήκη Προλόγου και Επιλόγου
1965 ΕΡΓΑ Δ΄. ΓΙΑΒΑΣ Ο ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
1967 ΕΡΓΑ΄. ΠΕΔΡΟ ΚΑΖΑΣ, ΒΑΣΑΝΤΑ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
1967 Ο ΑΓ. ΜΑΡΚΟΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ. Ο φιλόσοφος και αναχωρητής
1977 ΕΡΓΑ ΣΤ΄. ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ, ΗΓΟΥΝ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΘΑΝΑΤΕΣ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΖΩΗΣ
1978 ΘΑΛΑΣΣΕΣ, ΚΑΪΚΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΑΒΟΚΥΡΗΔΕΣ
Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ 
WHAT ORTHODOX ICONOGRAPHY IS?

Αναφερόμενα από τον Φ.Κ.


ΙΣΤΟΡΙΑ ΦΟΒΕΡΗ 
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΑΠΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ 
Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΩΝ 
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ 
Η ΡΩΜΕΪΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ Η ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΜΕΝΗ 
Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ**






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Στην Γερμανική κατοχή πείνασε και πούλησε το σπίτι του για λίγο σιτάρι και για λίγο λάδι. Μετά την πώληση του σπιτιού τους 
 ζούσαν σε ένα γκαράζ. Ο Κόντογλου ξεχωρίζει με τα όρθια μαλιά, δίπλα του η Μαρία και η Δέσπω. 


ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ


.... «Θα καθόμαστε να κυττάζουμε τώρα παπάδες και Ορθοδοξίες»; Μα αυτούς δεν τους μέλλει κι αν εξαφανισθεί από τον κόσμο κάθε ελληνικό πράγμα. Και θα εξαφανισθεί όχι τόσο εύκολα με τον αμερικανισμό που πάθαμε, όσο αν γίνουμε στη θρησκεία παπικοί. Γιατί γι' αυτού πάμε. Παπική Ελλάδα θα πει αξαφάνιση της Ελλάδας. Να γιατί είπα πως είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα αυτές οι ερωτωτροπίες που αρχίσανε κάποιοι κληρικοί δικοί μας με τους παπικούς, κι η αιτία είναι το ότι δεν νοιώσανε τι είναι Ορθοδοξία ολότελα, μ' όλο που είναι δεσποτάδες. Το κακό είναι πως ο λαός δεν πήρε, καλά - καλά, είδηση για τη συνωμοσία.......Πίστη ασάλευτη στην Ορθοδοξία, που εμείς οι προκομμένοι την πήραμε κληρονομιά και την πουλάμε «αντί πινακίου φακής» και ασπασμού της παντόφλας του Πάπα! Μα σε τέτοιο σημείο εκφυλισθήκαμε; Αιτία είναι η έμφυτη ματαιοδοξία μας, που μας κάνει να θέλουμε να φαινόμαστε έξυπνοι συγχρονισμένοι, προοδευτικοί, κι όχι καθυστερημένοι. Με τη συναίσθηση της κατωτερότητας που αποχτήσαμε, φοβόμαστε σαν τον διάβολο μήπως μας πούνε «παλιά μυαλά, παλιοημερολογίτες, καθυστερημένους». Και τρέχουμε να πάμε πρώτη σε κάθε κίνηση που περνά για «μοντέρνα», θέλεις μίμηση της «αφηρημένης ζωγραφικής», θέλεις ακαταλαβίστικες «λογοτεχνίες» (καημένη λογοτεχνία, πού κατάντησες!), θες φιλοπαπισμός, θες φιλοαμερικανισμός, στα πάντα, στα ντυσίματα μας(προ πάντων της νεολαίας), στον τρόπο που μιλάμε και σκεπτόμαστε, ακόμα και στις χειρονομίες. Δηλαδή, καταντήσαμε μαϊμούδες του ανθρωπίνου γένους «εν ονόματι της προόδου και της θαυμάσιας εποχής μας»







ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Φώτης Κόντογλου θέλησε να αναδείξει στα έργα του την διαχρονικότητα του ελληνικού πνεύματος. Έτσι απεικόνισε 40 πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας και ιστορίας μέσα από επιβλητικές παραστάσεις σε τέσσερις επιφάνειες. Τα έργα αυτά κοσμούσαν το Αναγνωστήριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης που βρίσκονταν στο ισόγειο του Δημαρχείου. 


ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ




«Η Ρωμιοσύνη βγήκε από το Βυζάντιο, ή για να πούμε καλύτερα, το Βυζάντιο στα τελευταία του χρόνια στάθηκε η ίδια η Ρωμιοσύνη. Ακόμα και τον καιρό του Φωκά φανερώνονται καθαρά τα χαρακτηριστικά της, και στα χρόνια των Παλαιολόγων, που ψυχομαχά το βασίλειο, αντρειώνεται η βασανισμένη Ρωμιοσύνη, η καινούργια Ελλάδα. Μεγάλωσε μέσα στην αγωνία η Χριστιανική Ελλάδα, γιατί ο πόνος είναι η καινούργια σφραγίδα του Χριστού. Η Ρωμιοσύνη είναι η πονεμένη Ελλάδα. Η αρχαία Ελλάδα μπορεί να ‘τανε δοξασμένη κι αντρειωμένη, αλλά η καινούργια, η χριστιανική, είναι πιο βαθειά, επειδής ο πόνος είναι ένα πράγμα πιο βαθύ κι από τη δόξα κι από τη χαρά κι από κάθε τι. Οι λαοί που ζούνε με πόνο και με πίστη τυπώνουνε πιο βαθειά τον χαραχτήρα τους στον σκληρό βράχο της ζωής, και σφραγίζουνται με μια σφραγίδα που δεν σβήνει από τις συμφορές κι από τις αβάσταχτες καταδρομές, αλλά γίνεται πιο άσβηστη. Με μια τέτοια σφραγίδα είναι σφραγισμένη η Ρωμιοσύνη. Τα έθνη που εξαγοράζουνε κάθε ώρα τη ζωή τους με αίμα και μ’ αγωνία, πλουτίζουνται με πνευματικές χάρες, που δεν τις γνωρίζουνε οι καλοπερασμένοι λαοί. Αυτοί απομένουνε φτωχοί από πνευματικούς θησαυρούς και από ανθρωπιά, γιατί η καλοπέραση κάνει χοντροειδή τον μέσα άνθρωπο».






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Λεπτομέρεια από την οικογένεια του ζωγράφου, με τη Δεσπούλα να συμμετέχει και να πρωταγωνιστεί στο έργο του Φωτίου (περ. 1930).


ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ


«Όση διαφορά έχει ο Χριστιανισμός από την ειδωλολατρία, άλλη τόση διαφορά χωρίζει το Βυζάντιο από την αρχαία Ελλάδα. Η αρχαιότητα είναι η βασιλεία του λογικού, ενώ το Βυζάντιο είναι η βασιλεία της πίστεως, της πνευματικής μέθης και της αθανασίας. Ο Πραξιτέλης και ο Απελλής δεν θα ένοιωθαν μια βυζαντινή εικόνα, γιατί δεν είναι φτιαγμένη απάνω στον υλικόν κανόνα. Πολλοί αρχαίοι μιλήσανε για την ματαιότητα του κόσμου , αλλά κανένας δεν την πίστεψε αληθινά, ώστε να την αφήσει, εκτός από τον Διογένη, που και αυτός καμώθηκε ψεύτικα πώς την σιχάθηκε, μόνο και μόνο για να θρέψει τη ματαιοδοξία του. Ενώ στο Βυζάντιο ο βασιλιάς κατέβαινε από το θρόνο και πήγαινε στην έρημο ντυμένος παλιόρασα από γιδότριχα και χαιρότανε γιατί ηλευθερώθη από της δουλείας της φθοράς. Η αγιότης, η όσιότης, η μακαριότης γινήκανε πραγματικότητες της ζωής, δεν ήτανε όπως πριν κάποια ηθικά σύμβολα. Στο Βυζάντιο ο άνθρωπος έγινε πιο εσωτερικός, κατέβητε στον βυθό του εαυτού του, (έγνω εαυτόν), όχι όπως ήθελε η αρχαία φιλοσοφία με το ερευνητικό ψάξιμο των εγκάτων του, αλλά με τον θείο έρωτα, που του έλεγε (Υμείς ναός του πνεύματος εστέ). Με την ταπείνωση έγινε πιο ευαίσθητος στον ψυχικό πόνο και στη συντριβή της καρδίας, και βρήκε τη λύτρωση της συγγνώμης και της μετανοίας».

 




ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

«Πνευματικόν άνθρωπο, λέγει ο κόσμος τον άνθρωπο που ξέρει γράμματα. Μα άληθινά πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που έχει κάποια ιδιαίτερη ψυχική ευαισθησία και καθαρότητα, που δεν την έχουνε οι άλλοι, και που τον κάνει να υποφέρει κρυφά για όλους και για όλα, σαν να ‘ναι εκείνος ο φταίχτης για τις αδυναμίες τους και τα στραβά που γίνονται στον κόσμο. Και αυτό δεν το κάνει σαν ένα χρέος, αλλά σαν να ‘ναι ανάγκη του, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να ζήσει».









ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ


H πάντιμος τέχνη της Εικονογραφίας της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι μία ιερά τέχνη και λειτουργική, όπως είναι όλαι αι εκκλησιαστικαί τέχναι, όπου έχουν σκοπόν πνευματικόν. Αι άγιαι αυταί τέχναι δεν θέλουν να στολίσουν μόνον τον ναόν με ζωγραφικήν δια να είναι ευχ άριστος και τερπνός εις τους εκκλησιαζομένους, ή να τέρψουν την ακοήν των με την μουσικήν, αλλά να τους ανεβάσουν είς τον μυστικόν κόσμον της πίστεως με την πνευματικήν κλίμακα, όπου έχει διαβαθμίδας ήγουν σκαλούνια, τας ιεράς τέχνας, την υμνολογίαν, την ψαλμωδίαν, τήν οικοδομήν, την αγιογραφίαν και τας λοιπάς τέχνας, οπού συνεργούν, όλες μαζί, εις το να μορφωθή μέσα εις τας ψυχάς των πιστών ο μυστικός Πράδεισος, ο ευωδιάζων με πνευματικήν ευωδίαν. Δια τούτο, τά έργα των εκκλησιαστικών τεχνών της Ανατολικής Εκκλησίας είναι υπομνήματα εις τον θείον λόγον................





ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : 
Ὁ Κόντογλου μὲ τὸν Ἐγγονόπουλο ὡς μοναχοὶ
στὸ Ἅγιον Ὄρος, γύρω στὴ δεκαετία τοῦ ῾30.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Στο βιβλίο της της Ιζαμπέλλας Παλάσκα αναφέρεται μια άγνωστη και εκπληκτική εξιστόρηση προσπάθειας του Θ Πάγκαλου να δει τον Μουσολίνι, ο ο...