Τον τζουρά (μάλλον μπαγλαμά) ως επί το πλείστον ο Γεώργιος Μπίλιος . Μαζί δηλαδή τον κάναμε, περισσότερο αυτός. μαζί με τον συχωρεμένο Γιώργο Μπίλιο που τον σκοτώσανε οι γερμανοί και στον οποίον οφείλω που έμαθα μπουζούκι.
Λοιπόν τον μπαγλαμά τον κάναμε το 1941 στις φυλακές του Παύλου Μελά, του στρατοπέδου Παύλου Μελά. Εγώ ήμουνα βοηθός μαγείρου και επειδής είχα το ελεύθερο, βρήκα ένα κούτσουρο και το δούλευα στο μαγειρείο για σκάφος - να κάνουμε δηλαδή το σκάφος του μπαγλαμά - δηλαδή το δούλευα με φωτιές . Τώρα για να σου δώσω να καταλάβεις επειδής ήμουνα στο μαγειρείο είχα το ελεύθερο και δούλευα , να πούμε για να φκιάξω το σκάφος. Ναι! Έπαιρνα φωτιές και τις Έβαζα φωτιές και με ένα κουτάλι τόξυνα. Αυτό το βιολί κράτησε μήνες. Όταν τελείωσε το σκάφος το παρέδωσα στον Μπίλιο, ο οποίος έκανε μετά τον μάνικα. Για να κολλήσουμε τον μάνικα όμως βγάλαμε ψαρόκολλα από τα κρεβάτια. Ξύσαμε όλα τα κρεβάτια της φυλακής. Αυτό δεν ήταν εύκολη δουλειά , γιατί έπρεπε να πάμε σ όλες τις ακτίνες - θαλάμους, σε παρένθεση . Γιατί ο κάθε θάλαμος είχε από εφτά- οχτώ κρεβάτια. Και για να συγκεντρωθεί αυτή η κόλα (πόση κόλα θα βγάζαμε απόνα κρεβάτι;) έπρεπε να πάμε σε πολλούς θαλάμους.
Μετά τον κολλήσαμε. κάναμε και τα κλειδιά από ξύλο. Και τάστα βάλαμε από χοντρό σύρμα, το οποίο βρήκαμε τυχαίως. Όλη αυτή τη δουλειά την έκανε ο Μπίλιος. Χορδές πάλι ο Μπίλιος, Εγώ τίποτα δεν έκανα . μόνο το σκάφος.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Σκάψιμο του σκάφους, θέλει ιδιαίτερη προσοχή, όταν πλησιάζουμε προς την ολοκλήρωση της κατεργασίας του εσωτερικού του σκάφους, αφαιρούμε λεπτά ξυλοτεμάχια. Κατά την διάρκεια του σκαψίματος πρέπει να ελέγχουμε το πάχος του ξύλου με το παχύμετρο.
Μετά , όταν έγινε ο μπαγλαμάς , πήγα και τον δοκίμασα, τον έπαιξα δηλαδή.
Το πρωί που μας ανοίξανε πήγα στον θάλαμο του Μπίλιου – γιατί ήμασταν σε χωριστούς θαλάμους – και έπαιξα τον μπαγλαμά. Και από τον ενθουσιασμό μας συγκεντρώθηκαν όλοι οι κρατούμενοι και δεν πήραμε χαμπάρι πότε έφτασε ο υπαρχιφύλακας Σαίτης , ο οποίος και μας τον πήρε. Μα τον παρακαλέσαμε όλοι οι κρατούμενοι κει πέρα να μας τον ξαναδώσει. Αδύνατον στάθηκε. Επί είκοσι μέρες, εγώ κι ο Μπίλιος , μόνο που δεν κλαίγαμε. Δεν μπορούσανε να μας παρηγορήσουν οι κρατούμενοι (συγκρατούμενοι μάλλον) - αλλά είχε γίνει ένας μπαγλαμάς, ρε Ηλία!
Το στρατόπεδο μέσα , το οποίο ήτανε όλο γερμανοκρατούμενοι , ήτανε χωρισμένο: αλλού οι πολιτικοί κρατούμενοι, αλλού του ποινικού. Εμείς ήμασταν του ποινικού.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Στρατόπεδο Παύλου Μελά.
Στις 22 Απριλίου 1942 ο Χίτλερ έδωσε χάρη όσοι είχανε μέχρι δύο χρόνια. Μεταξύ αυτών ήμουνα κι εγώ , κι ο Μπίλιος. Όταν βγήκα από την φυλακή εγώ απολύθηκα πλέον μόνο με το μπουζούκι , ενώ ο Μπίλιος μπλέχτηκε με μια δουλειά που πήγαν να κάνουν . Στη Διεθνή Έκθεση πήγαν να πάρουν κάτι μαρμρλάδες (- ας μη το γράψουμε αυτό). Τους πιάσαν και τους εκτελέσανε . Μόνο ένας – Γαλατάς λεγόταν – πήγε σ ένα δικαστήριο και δραπέτευσε.
(Γραμμένο καθ υπαγόρευση στην Θεσσαλονίκη . Σάββατο μεσημέρι 24-6-1972) .
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ :
ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ του ΗΛΙΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ σελ 265
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου