Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ Η ΙΔΙΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΑΠΟΡΟΥΣ»

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Οικογενειακή φωτογραφία, με τον Εμμ.Μπενάκη στο κέντρο και την Πηνελόπη Δέλτα να διακρίνεται στην πρώτη σειρά

Η ιστορία αυτή διαδραματίστηκε κατά την περίοδο του Διχασμού κατλα τον Α ΠΠ, στην Ελλάδα υπήρχε η κυβερνηση Βασιλικιά των Αθηνών και κυβέρνηση τριανδρίας στην Θεσσαλονίκη.

Η εύπορη οικογένεια της Πινελόπης Δέλτα, ήταν κόρη του επιχειρηματία Εμμανουήλ Μπενάκη ο οποίος διατέλεσς βουλευτής, υπουργός και Δήμαρχος Αθηναίων, ήταν Βενιζελικιά και διέθετε χρήματα για την περίθαλψη προσφύγων, κυρίως Μικρασιατών οι οποίοι είχαν υποστεί τον πρώτο διωγμό.

Ο Εμμανουήλ Μπενάκη το 1914 εξελέγη Δήμαρχος Αθηναίων, κατά την διάρκεια των Νοεμβριανών συνελήφθηκε, διαπομπεύτηκε και φυλακίστηκε από τους Επίστρατους, το σπίτι του κατά την διάρκεια της μεταφοράς του στους στρατώνες του Ιλισσού λεηλατήθηκε από τους Επίστρατους και ο ίδιος σχεδόν λιτζαρίστηκε, μετά την απελευθέρωσή του τέθηκε σε κατ οίκον περιορισμό και στην συνέχεις φυλακίστηκε για 41 ήμέρες στις φυλακές Αβέρωφ. Πραγματοποίησε τεράστιο φιλανθρωπικό έργο και δώρισε τεράστια ποσά για κοινωφελή ιδρύματα.

 

 Στην Αθήνα ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος ΙΒ (ή Α) είχε δημιουργήσει τραμπούκικες ομάδες (σε μορφή πολιτοφυλακής) που ενεργούσαν εγκληματικά κατά των Βενιζελικών και Μικρασιατών προσφύγων, αυτοί ονομαζόντουσαν «Επίστρατοι» (επίσημος τίτλος «Πανελλήνιος Σύνδεσμος Εφέδρων») και έφτασαν τις 200.000 άνδρες, ήταν δε οργανωμένοι με στρατιωτικό τρόπο από την Ι Μεταξά.

 

Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος είχε αναθέσει την διαχείριση του φιλανθρωπικού έργου στην σύζυγό του Βασίλισσα Σοφία (αδελφή του Κάιζερ).

Έτσι εχόντων των πραγμάτων ας παρακολουθήσουμε ένα πολύ εδιαφέροντα διάλογο μεταξύ του Η. Β. Hill και της Πινελόπης Δέλτα που στόχο είχε την διαχείριση των χρημάτων της οικογένειάς της.

 

«....Μια αποστολή είχε φύγει, όταν ένα απόγεμα παρουσιάστηκε στο σπίτι μας ο Η. Β. Hill, της Αμερικανικής Σχολής. Βρέθηκα στον κήπο σαν ήλθε, και με το πλατύ του ανειλικρινές χαμόγελο, μου άρχισε κουβέντες για τούτα και κείνα, και απαντούσα μετρώντας τα λόγια μου.

Και ξεσκεπάζοντας, τέλος, τους σκοπούς του, μου είπε:

 

 «Έρχομαι εκ μέρους της βασίλισσας Σοφίας. Έμαθε πως διαθέτετε χρήματα και είστε ευδιάθετη να τα ξοδέψετε για τους απόρους. Είναι αλήθεια;»

 

 «Για τους πρόσφυγες», διόρθωσα. «Ναι, είναι αλήθεια, μου έστειλε χρήματα ο πατέρας μου».

 

 «Γνωρίζετε τη διαταγή της βασίλισσας, να της σταλούν όσα χρήματα διαθέτουν όλοι για τους απόρους;»

 «Τη γνωρίζω».

 

 «Της εστείλατε τα χρήματα που διαθέτετε;»

 

  «Όχι».

 

 «Νομίζω καλό να της τα στείλετε, θα συγκεντρωθεί η δουλειά σ' ένα ταμείο, σ' ένα χέρι, δε θα σκορπιέται σε άτακτες προσπάθειες όπου πολλοί κάνουν την ίδια δουλειά. Και ξέρετε», πρόσθεσε με το ίδιο διφορούμενο χαμόγελο του, «από διοργάνωση ξέρει η βασίλισσα, και ό,τι κάνει, το κάνει καλά. Δεν θα πάγει στράφι ούτε μια δραχμή...».

 

 «Ούτε όμως και στους πρόσφυγες», διέκοψα, «και βλέπετε, η διαταγή του πατέρα μου είναι να ξοδευτούν τα χρήματα αυτά για τους πρόσφυγες».

Με κοίταζε πάντα με το διπρόσωπο χαμόγελο του που πλάταινε ακόμα το πλατύ του πρόσωπο. Μου άναψε τα αίματα μου.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η βασίλισσα Σοφία όταν ήταν ακόμη πριγκίπισσα, στο «μικρό ανάκτορο» της Ηρώδου του Αττικού η τάξη ήταν το πρώτο και σπουδαιότερο καθήκον της. Φαίνεται μάλιστα ότι δίκαια έλεγαν πολλοί ότι επικρατούσε «σιδηρά πειθαρχία», που την επέβαλλε η αυταρχική οικοδέσποινα. Αργότερα, όταν η Σοφία έγινε βασίλισσα, οι συνθήκες αυτές όχι μόνο δεν άλλαξαν, αλλά και έγιναν πιο αυστηρές.

 «Ακούσετε δω, κύριε Χιλλ», του είπα. «Ξέρω πως τα χρήματα που δίνονται στη βασίλισσα και που ξοδεύει εκείνη, παν όλα στους επιστράτους, που απ' αυτούς περιμένει να την υπερασπίσουν εναντίον της λαϊκής οργής που νιώθει γύρω της. Από μένα δε θα πάρει μια πεντάρα. Ο πατέρας μου μου έστειλε χρήματα να βοηθήσω πρόσφυγες. Δε θα τα δώσω στους δολοφόνους του, τους επιστράτους, που έβγαλε ο Βασιλεύς από τις φυλακές στα Νοεμβριανά για να τον σκοτώσουν. Μ' εμποδίζει η βασίλισσα να εργαστώ. Το κέφι της! Αλλά για να πάρει χρήματα από μένα, ας μην το περιμένει. Και σα θέλετε, πείτε της το, δε θα της δώσω μια πεντάρα. Τα στέλνω πίσω στον πατέρα μου, μα δεν της τα δίνω. Πείτε της το».

Μια στιγμή δεν αποκρίθηκε αυτός. Σάστισε νομίζω. Ύστερα είπε:

 

 «Έχετε άδικο φοβούμαι. Η φτώχια είναι φρικτή, οι ανάγκες μεγάλες».

 

 «θα κάνω ό, τι μπορώ ιδιαιτέρως».

 

 «Ναι... ξέρετε πως αυτό απαγορεύεται;»

 

 «Το ξέρω. Μα για να μου πάρει τα χρήματα η Σοφία με τη βία, δεν υπάρχει τρόπος. Κι εγώ δεν τα δίνω».

Πάλι έγινε σιωπή. Και πάλι την έκοψε ο Χιλλ:

 

 «Πηγαίνω από δω στο Τατόι», μου είπε. «Τελικώς τι θα πω στη βασίλισσα;»

 

 «Πως τα χρήματα του πατέρα μου δεν τα δίνω».

 

 «Είναι ο τελευταίος σας λόγος;»

 

 «Μάλιστα».

 

Και χωριστήκαμε...»

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ελευθέριος Βενιζέλος, Αρχείο της Π.Σ. Δέλτα.