Ο αμερικανός λοχίας Άλβιν Γιορκ

Ένας νεαρός σιδεράς του Τενεσί δεν θέλει να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, μιας και είναι πασιφιστής και αντιρρησίας συνείδησης. Πρόκειται για τον  Άλβιν Κάλουμ Γιορκ που γεννιέται στις 13 Δεκεμβρίου 1887 σε αγροτική κωμόπολη του Τενεσί μέσα σε πολύτεκνη οικογένεια. Ήταν το τρίτο από τα έντεκα παιδιά μιας φαμίλιας χωρικών και μπήκε στα κτήματα από πολύ τρυφερή ηλικία, λαμβάνοντας ελάχιστη σχολική εκπαίδευση.

Σε ηλικία 24 ετών έχασε τον πατέρα του, και σταδιακά παίρνει τον κακό τον δρόμο, μέσα στις εμπειρίες αυτή της ζωής άλλαξε η νοοτροπία του, έκοψε το ποτό και τις ολονύκτιες εξόδους και στράφηκε στον δρόμο του θεού. Έγινε μάλιστα μέλος μιας σκληροπυρηνικής χριστιανικής ένωσης που απαγόρευε τη βία και το αλκοόλ και κήρυττε τα αυστηρά χριστιανικά ιδεώδη.

 

Όταν μπήκαν οι ΗΠΑ στον Μεγάλο Πόλεμο τον Απρίλιο του 1917,  στις 5 Ιουνίου, όταν του ήρθε το χαρτί της στράτευσης. Εκείνος όμως ήταν μέλος μιας φανατικής χριστιανικής εκκλησίας που απαγόρευε κάθε βία, κι έτσι έγραψε στο κάλεσμα του στρατού πως «δεν θέλω να πολεμήσω». Ο αμερικανικός στρατός το στράτευσε άρον-άρον για τις ανάγκες του Μεγάλου Πολέμου.

Ο 30άρης πια Γιορκ τοποθετήθηκε στο 328ο Σύνταγμα Πεζικού της 82ης Μεραρχίας και εκπαιδεύτηκε σε κέντρο νεοσυλλέκτων της Τζόρτζια. Οι εκπαιδευτές του μάλιστα απορούσαν  πώς αυτός ο δεινός αυτός σκοπευτής δεν ήθελε να κρατήσει όπλο!

Η  82η στάλθηκε για να συνδράμει στις επιχειρήσεις της Meuse-Argonne. Λίγο αργότερα, στις 7 Οκτωβρίου, η μονάδα του Άλβιν διατάχθηκε να καταλάβει μέχρι το επόμενο πρωινό το Ύψωμα 223 και να θέσει μετά εκτός λειτουργίας την παρακείμενη σιδηροδρομική γραμμή.

Μέχρι τις 6:00 τα ξημερώματα, η  μικρή μονάδα είχε καταφέρει να καταλάβει τον λόφο, εγκλωβίστηκε ωστόσο στην προέλασή του μέσα σε μια κοιλάδα με πολυβολεία επανδρωμένα με εμπειροπόλεμους Γερμανούς στρατιώτες και  δεχόμενο βαριά πυρά από γερμανικά πυροβόλα από τους γύρω λόφους.

Τότε, σε μια απέλπιδα κίνηση, 17 άτομα επιλέχθηκαν προσεκτικά για μια αποστολή αυτοκτονίας: να υπερφαλαγγίσουν τα γερμανικά πολυβόλα! Ο λοχίας Έρλι και οι 16 γενναίοι του έπρεπε να περάσουν πίσω από τα εχθρικά πυρά για να βγάλουν εκτός τα πολυβόλα, επιτρέποντας έτσι στο υπόλοιπο αμερικανικό σώμα να περάσει από την κοιλάδα του θανάτου.

Το απόσπασμα του Έρλι κατάφερε να τρυπώσει πίσω από τη γερμανική εμπροσθοφυλακή. Στην πορεία τους έπεσαν τυχαία πάνω σε ένα γερμανικό στρατηγείο βλέποντας τον ταγματάρχη και την ομάδα του να παίρνουν το πρωινό τους! Τους έπιασαν εύκολα αιχμαλώτους, τότε άρχισε να δέχονται καταιγισμό πυρών από τα γειτονικά πολυβολεία.

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Κινηματογραφική αφίσα.

Η ομάδα έχει  χάσει 6 στρατιώτες και τρεις τραυματίστηκαν βαριά, μεταξύ αυτών και ο λοχίας Έρλι (Bernard Early),  καθηλώθηκε από βαριά εχθρικά πυρά, τότε  ανέλαβε τα πρωτοβουλία  ο δεκανέας Γιορκ με οχτώ Αμερικανών που απέμειναν αξιόμαχοι. Κάποιοι έπρεπε να φυλάνε όμως τους γερμανούς αιχμαλώτους και κάποιοι άλλοι παραήταν λιπόψυχοι για να βγουν από την κρυψώνα τους, ο Γιορκ πήρε το Enfield 1917 και 1911 πιστόλι του και επιτέθηκε μόνος του!

Έγραψε αργότερα στο ημερολόγιό του ο ήρωας Γιορκ: «Δεν προλάβαινα να καλυφθώ πίσω από κάποιο δέντρο ή να πηδήξω στους θάμνους, δεν προλάβαινα καν να γονατίσω ή να ξαπλώσω. Το μόνο που προλάβαινα ήταν να σηκώσω το όπλο μου και να τα παίξω όλα για όλα. Όποτε έβλεπα Γερμανό, απλά τον σκότωνα. Όταν τα κατάφερα, έπεσα σε θέση πρηνηδόν. Ήταν σαν να κυνηγώ γαλοπούλες στο Τενεσί. Πλέον όμως οι στόχοι ήταν μεγαλύτεροι, κάτι που έκανε το έργο μου πιο εύκολο. Δεν ήταν δυνατόν να αστοχήσω από τέτοια απόσταση».

 

Με φονική ακρίβεια και μέσα σε καταιγισμό πυρών, ο δεκανέας σκότωσε πάνω από 20  εχθρούς, αναγκάζοντας τους άλλους Γερμανούς να παραδοθούν! Επιστρέφοντας μάλιστα πίσω στη μεραρχία του, ο Γιορκ έπιασε και μερικούς ακόμα αιχμαλώτους, στέλνοντας τον συνολικό αριθμό των Γερμανών του στους 132! Το προσωπικό δελτίο του δεκανέα Γιορκ περιλάμβανε 28 γερμανούς πολυβολητές νεκρούς και 35 πολυβόλα είτε εκτός λειτουργίας είτε σε αμερικανικά χέρια!

Γερμανός αιχμάλωτος στρατιώτης χρόνια μετά έγραψε: «Σηκώσαμε τα χέρια ψηλά γιατί ήμασταν σίγουροι ότι υστερούσαμε σε αριθμό. Ακόμα και όταν τον πλησιάσαμε με τα χέρια πίσω από το κεφάλι, νιώθαμε ότι χιλιάδες ελεύθεροι σκοπευτές μας σημαδεύουν. Όταν μάθαμε ότι ήταν μόνο ένας, ντραπήκαμε. Όμως, ακόμα και τόσα χρόνια αργότερα, πιστεύω ότι ήταν το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε. Θα μας σκότωνε όλους»!

Τον προήγαγαν αμέσως σε λοχία, γεννώντας έτσι τον θρύλο του λοχία Γιορκ που τόσο θα λάτρευε το κοινό όσο και ο ίδιος ο κινηματογράφος. Και στις 18 Απριλίου 1919 τιμήθηκε με το Μετάλλιο Τιμής του Κογκρέσου. Γάλλοι, Ιταλοί, Μαυροβούνιοι και άλλοι Σύμμαχοι έσπευσαν να κάνουν το ίδιο, μιας και το κατόρθωμά του είχε ευρύτερες επιπτώσεις στη συμμαχική επιχείρηση κατά των χαρακωμάτων της οχυρωματικής γραμμής Χίντενμπουργκ.

 

Μετά τον πόλεμο, καταλάγιασε στο κτηματάκι που του έδωσε τιμητικά το αμερικανικό κράτος και ζούσε πλέον ως αγρότης με την γυναίκα του με την οποία απέκτεισε στα επόμενα χρόνια εφτά παιδιά.

Αφού βοήθησε στην ίδρυση μιας γεωργικής σχολής που έφερε το όνομά του, αλλά και μιας χριστιανικής ένωσης για την αγωγή των νέων, έγραψε την αυτοβιογραφία του και ως ήρωας πολέμου τα ανδραγαθήματά του.

Το 1941, έπειτα από χρόνια πιέσεων, είπε τελικά το «ναι» στο να γυριστεί η περιπέτειά του σε ταινία, από την εταιρία Warner Bros με τον Γκάρι Κούπερ να τον ενσαρκώνει ιδανικά στο πανί. Η σκηνοθεσία ανατέθηκε στο μεγάλο Χάουαρντ Χοκς και το σενάριο έγραψαν οι Τζον Χιούστον, Χάουαρντ Κοχ, Έιμπεμ Φίνκελ και Χάρι Τσάντλι. Ο Άλβιν Γιορκ συμφώνησε για τον «Λοχία Γιορκ» («Sergeant York»). Ο Γκάρι Κούπερ τιμήθηκε με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου και η ταινία έλαβε συνολικά 11 υποψηφιότητες, αναγκάζοντας το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου να την κατατάξει στην 57η θέση της λίστας με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών…

Το 1941 δούλεψε πυρετωδώς για να ιδρυθεί η Εθνοφυλακή του Τενεσί, στην οποία υπηρέτησε ως συνταγματάρχης του 7ου Συντάγματος. Όταν μπήκαν μάλιστα οι ΗΠΑ στον πόλεμο, ο Γιορκ προσπάθησε να καταταγεί και πάλι στις ένοπλες δυνάμεις, τώρα όμως του το αρνήθηκαν λόγω ηλικίας και περιττών κιλών.

Τα τελευταία του χρόνια της ζωής του,  τα πέρασε σε κακή οικονομική κατάσταση αλλά και υγεία. Η όρασή του έφθινε συνεχώς και μετά το εγκεφαλικό που υπέστη το 1954 δεν επανήλθε ποτέ.

Όταν πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου 1964, χτυπημένος από δεύτερο εγκεφαλικό στο Νάσβιλ του Τενεσί. Τον έθαψαν στο μικρό κοιμητήριο της γενέτειράς του Παλ Μαλ, αν και μέχρι τότε είχε δανείσει το όνομά του και τη φήμη του σε πάμπολλα δημόσια κτίρια των ΗΠΑ, σε δρόμους και πλατείες, ήταν ο κορυφαίος αμερικανός ήρωας του Α Παγκοσμίου Πολέμου, ο πιο πολυπαρασημοφορημένος στρατιωτικός.