ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ SYGNE

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Γυναίκες της Θεσσαλονίκης. Χαρακτικό του 1880.

Στην Μεκεδονία ποτέ δεν σταμάτησε ο επαναστατικός αναβρασμός των Ελλήνων, πάντα υπήρχαν ντόπιοι αντάρτες που δρούσαν χωρίς την βοήθεια της Ελλάδος και εφάρμοζαν την τατκτική των κλεφτών και Αρματολών, δηλαδή την τροφοδοσία τους από τον ντόπιο πληθυσμό και την «φορολόγηση» των ευπόρων και των ξένων. Οι επαναστάτες αυτοί ονομαζόντοτσαν «ληστές».

Στην περιοχή της Βέροιας το 1880 δρούσε  ο Νίκος Ρεντινίωτης η ΙτΕΕ αναφέρει:

«...Το Φεβρουάριο του 1880 η συμμορία του διαβόητου λήσταρχου Νίκου Ρεντινιώτη αιχμαλώτησε έναν Άγγλο, τον ταγματάρχη  Sygne στο αγρόκτημά του στην επαρχία Βεροίας...».

Αυτός ο ταγματάρχης  Sygne δεν ήταν ένας τυχαίος Άγγλος όπως παρουσιάζεται από την επίσημη ιστορία, απεναντίας ήταν ένα μισελληνικό όργανο των Οθωμανών, που κατασκόπευε και ενεργούσε για λογαριασμό της Αγγλικής πολιτικής, έκανε περιοδίες στην περιοχή - με συμπαγή Ελληνικό πληθυσμό – του Μοναστηρίου, Αχρίδος, Φλωρίνης και Ανασελίτσης κάνοντας ανθελληνική προπαγάνδα, ασκόντας πιέσεις στους Έλληνες να είναι υποτεταγμένοι στους Οθωμανούς, παρουσίαζε ψευδή στοιχεία του Βουλγαρικού πληθυσμού σε περιοχές όπως το Νευροκόπι και τις Σέρρες, και ταυτόχρονα εκμεταλλευόταν οικονομικά στην περίοδο 1876 - 1878 μια τεράστια έκταση.

Επίσημες αναφορές των  Γ Προξένων Μοναστηρίου και Θεσσαλονίκης Σκωτίδη και Βατικιώτη προς την Αθήνα το υπουργείο Εξωτερικών και τον Θ Δελιγιάννη αναφέρονται γεγονότα από την δράση του ταγματάρχη  Sygne.

Δεν ήταν λοιπόν ο «αθώος απονήρευτος αγροκτήμονας». Η απαγωγή του από τον Νίκο Ρεντινιώτη πέρα του σκοπού να εξουδετερωθεί ένας δραστήριος πράκτορας στόχο είχε και να αποσπαστούν χρήματα που θα βοηθούσαν την Ελληνική  επανάσταση στην Μακεδονία.

Ο  Νίκος Ρεντινιώτης ζήτησε λοιπόν λύτρα για τον Άγγλο ταγματάρχη 12.000 λίρες τις οποίες και κατέβαλε η Αγγλία.

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Βέρροια, το έμβλημα της πόλης το ρολόι (δεν υπάρχει πια).

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ τόμος ΙΔ

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΟ 1878 του Ευ Κωφού

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ του Ν Ι Μέρτζου

 

Τελλίας ο Ακραντινός

 

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ακράγας - Ναός της Ομονοίας - Κοιλάδα των Ναών - Μεγάλη Ελλάδα - 6ος αιώνας

Ο Ακράγας ήταν μια πλουσιώτατη Ελληνική πόλη, πολλά τα παραδείγματα του πλούτου του όπως η περίπτωση του Αντισθένη του Ρόδιου που έκανε τους γάμους της κόρης του και τραπέζωσε όλους τους πολίτες στις αυλές που έμεναν και συνόδευαν την νύφη πάνω από 800 ζευγάρια, στον γάμο αυτό είχαν κληθεί όχι μόνο οι ιππείς αλλά και πολλοί από γειτονικές πόλεις. Το πιο πρωτότυπο ήταν ότι γέμισε τους βωμούς των ναών και τους άλλους που ήταν στα προαύλια των σπιτιών με ξύλα έδωσε δαδιά και κληματίδες με εντολή όταν ανάψει το πυρ στην ακρόπολη να κάνουν το ίδιο, έτσι όταν περνούσε η νύφη όλη η πόλη κολυμπούσε στο φως.

O Aντισθένης είδε τον γιο του να μαλώνει με έναν πτωχό γείτονα για τα χωράφια, τον πίεζε λοιπόν να του πουλήσει το χωραφάκι του. Ο Αντισθένης του είπε ότι πρέπει να επιδιώκει όχι πως θα κάνει φτωχότερο τον γείτονά του, αλλά αντίθετα πως θα γίνει πλούσιος. Διότι τότε, όταν δηλαδή πλουτήσει, θα θελήσει να αποκτήσει μεγαλύτερο χωράφι κι επειδή δεν θα μπορεί να το αγοράσει από τον πλούσιο Αντισθένη και τον γιό του, θα πουλήσει αυτό το μικρό που τώρα διεκδικεί ο γιός του Αντισθένη. «φήσαι δειν μη σπεύδειν πως απορον ποιήση τον γείτονα, αλλά τουναντίον όπως πλούσιος υπάρχη, ούτως γαρ αυτόν επιθυμήσειν μεν αγρού μείζονος, ου δυνάμενον δε παρά του γείτονος προσαγαράσαι τον υπάρχοντα πωλήσεις.».

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος.

Όμως από τους πλουσιώτερους ήταν ο Τελλίας ο Ακραντινός που είχε στο σπίτι του πολλούς ξενώνες και έβαζε στην πύλη υπηρέτες να καλούν για φιλοξενία όλους τους ξένους (το ίδιο έκαναν και άλλοι Ακραγαντινοί). Ο Εμπεδοκλής (φιλόσοφος του 5^ου αιώνα) λέει : «ξείνων αιδοίοι λιμένες, κακότητος άπειροι». Δηλαδή «λιμάνια προστασίας των ξένων, άπραγοι από κακία».

Κάποτε έφτασαν λόγω καταιγίδος 500 ιππείς από την Γέλα, τους υποδέχτηκε όλους στο σπίτι του και  τους έδωσε ρούχα στεγνά. «Ὅτι Ξενοκράτης ὁ Χαλκηδόνιος καὶ Σπεύσιππος ὁ Ἀκαδημαϊκὸς καὶ Ἀριστοτέλης βασιλικοὺς νόμους ἔγραψε.

Ἀλλὰ μὴν καὶ ὁ Ἀκραγαντῖνος Τελλίας, φιλόξενος ὢν καὶ πάντας πολυωρῶν, πεντακοσίοις ἱππεῦσιν ἐκ Γέλας ποτὲ καταλύσασιν ὡς αὐτὸν χειμῶνος ὥρᾳ ἔδωκεν ἑκάστῳ χιτῶνα καὶ ἱμάτιον».

Ο Πολύξκειτος περιγράφει την καβα που είχε στο σπίτι του, λέει ότι υπήρχαν εκεί 300 πιθάρια σκαμμένα  επάνω στον βράχο και το κάθε πιθάρι χωρούσε 100 αμφορείς, δίπλα υπήρχε μια στοκαρισμένη στέρνα κρασιού που χωρούσε 1.000 αμφορείς και απ αυτή έρρεε το κρασί κατ ευθείαν στους αμφορείς ώστε να γεμίζουν πάντα.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο χάρτης της Σικελίας το 315 πΧ

Ο Τελλίας ο Ακραντινός ήταν άσκημο εμφανισιακά, αλλά είχε θαυμάσιο χαρακτήρα. Κάποτε τον έστειλαν πρέσβη στους Κεντοριπινούς και ανέβηκε στο βήμα να μιλήσει στην συνέλευση. Το πλήθος ξέσπασε σε γέλια και ο Τελλίας ο Ακραντινός διακόπτοντάς τους είπε να μη εκπλήτονται γιατί οι Ακραντινοί  το έχουν συνήθειο, στις ένδοξες πόλεις να στέλνουν εκείνους που λάμπουν με την ομορφία τους, ενώ στις ασήμαντες και ευτελέστατες τους όμοιούς του. «έθει γαρ είναι τοις Ακραγαντίνοις προς μεν ταςεπιδόξους πόλεις αποστελλείν τους κρατίστους τω κάλλει, προς δε τας ταπεινάς και λίαν ευτελείς ομοίους».

Οι Ακραγαντινοί ζούσαν σε μεγάλο πλούτο και αυτό φαίνεται όταν πολιορκήθηκαν, έβγαλαν διάταγμα για όσους διανυκτερεύουν σε φυλάκια, να μη έχει κανείς παραπάνω από ένα στρώμα, μια κουβέρτα, μια προβιά και δύο μαξιλάρια. Αυτή η κλινοσκευή θεωρείτο η πιό σκληρή σε συνθήκες πολέμου. «ψήφισμα περί των εν τοις φυλακείοις διανυκτερευόντων, όπως μη τις έχη πλείον τύλης και περιστρώματος και κωδίου και δυείν προσκεφαλαίων».

 

 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο θεός ποταμός Ακράγας σε νόμισμα των Ακραγαντίνων.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Ο ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ τόμος Ι του Διοδώρου του Σικελιώτου εκδόσεις ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ.

 

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

 

Την 1^η Απριλίου του 1824, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης δικαζόταν σε μία δίκη παρωδία, με την κατηγορία της προδοσίας.

Η δίκη έγινε στην εκκλησία της Παναγιάς στο Αιτωλικό.

Ο Καραϊσκάκης, υποπτεύων δολοφονίαν τινά, έπεμψεν πρωτύτερα κάμποσους εδικούς του και ευρίσκοντο μέσα, άλλοι δε τον συνώδευαν έως εις την εκκλησίαν.

 

Ο Καραϊσκάκης άρρωστος, μπαίνει στην εκκλησία οπλισμένος, ασπάζεται τα εικονίσματα και ζητά την ευχή του Δεσπότη.

 

Σύμφωνα με την περιγραφή Κασομούλη, ο Πορφύριος κάθεται στον αρχιερατικό θρόνο. Στα στασίδια των επιτρόπων στέκουν οι κριτές.

"-Πες μου, του λέει, ορθός θα σταθώ ή θα καθίσω;

-Κάθισε, γιατί είσαι ασθενής.

Του έφεραν ένα μαξιλάρι «διότι το έδαφος ήταν πλάκες μάρμαρα, να μη βλαφθή από το ψύχος".

Πορφύριος: Καραϊσκάκη, η πατρίς λαβούσα υποψίαν από τα κινήματά σου, έχουσα και διδόμενα από μερικάς σου ανταποκρίσεις, σήμερον σε προσκάλεσεν εις το κριτήριο … Αφού με τόσας ανδραγαθίας εδόξασες τον εαυτό σου και η πατρίς σε αντάμειψεν … εφάνης αχάριστος. Είθε να είσαι αθώος. Έστειλες τον Κ. Βουλπιώτην εις Ιωάννινα. Τι δουλειά είχε ο Βουλπιώτης εκεί; Τι απολογίαν έχεις;

Καραϊσκάκης: Απ’ όσα με κατηγορούν καμίαν είδησιν δεν έχω … Τον Βουλπιώτην εγώ δεν τον έστειλα. Επήγε διά δουλειάν του. Μόνος του με εζήτησεν διαβατήριον. Ήξευρον τον εαυτόν  μου αθώον από αυτήν την κατηγορίαν. Το κριτήριον ας εξετάσει τον Βουλπιώτην …

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος

Εμφανίστηκε (αντί του Βουλπιώτη) μάρτυρας «ο έπαρχος κύριος Γιάγκος Σούτζιος (φαναριώτης, φίλος του Μαυροκορδάτου) … και τα είπεν:

-Εγώ, μωρέ, λέγει ο Καραϊσκάκης, σε τα είπα εσένα;

-Μάλιστα, λέγει ο Σούτζιος …

Καραϊσκάκης: Αν βάλετε θεμέλιο εις τα λόγια μου, εκατό ζωές να έχω δεν γλυτώνω, πλην ποτέ έργο δεν έκαμα.

Κριτής (Γαλάνης Μεγαπάνου): Βρε, ηξεύρομεν Καραϊσκάκη όπου λέγεις όλο λόγια. Μα διατί να τα λέγης έτζι; (πρόστυχα).

Καραϊσκάκης: Το έχω χούι, κυρ Πάνο.

Κριτής: Μα γιατί να το έχεις αυτό το χούι, ενώ είσαι πενήντα χρονών;

(για την ακρίβεια ο Καραϊσκάκης ήταν τότε 42 χρονών)

Καραϊσκάκης: Αμ δεν ημπορώ να το κόψω τώρα, κυρ Πάνο. Και συ, κυρ Πάνο, είσαι ογδόντα χρονών, μα το χούι δεν τ’ αφήνεις να γαμής.

Την στιγμή που είπε αυτά ο Καραϊσκάκης μέσα στην εκκλησία , «εκτύπησαν τα γέλια όλοι και πήγαν και πολλοί να λιποθυμήσουν, καθώς κι εγώ ο ίδιος», γράφει ο Κασομούλης.

- Αφήσατέ το σήμερον, λέγει ο Στουρνάρης. Το καταντήσαμε Τζιορτζίνα (δηλ. σκηνή γελοιώδη) το κριτήριον.

Οι υπέρ του Καραϊσκάκη άρχισαν πλέον αναφανδόν να φωνάζουν, άλλος ότι αθωώθη, άλλος ότι αποκρίθηκεν εξαίρετα και αποστόμωσεν τους κριτάς.

Άλλος εκθείαζεν το παρουσιαστικόν του, άλλος την ετοιμολογίαν του, ένας και ταις αστειότηταίς του.  Άλλος φώναζεν:

- Μωρέ που ματαγίνεται άλλος τέτοιος πουτζιαράς; …

(Διεσκόρπισε το στρατοδικείο με τα χώρατά του).

Παρόλο που το δικαστήριο δεν ολοκλήρωσε ποτέ το έργο του. Βγήκε καταδικαστική απόφαση για τον Καραϊσκάκη που ήταν ουσιαστικά μια διοικητική πράξη του Μαυροκορδάτου.

Δεύτερη μέρα της δίκης

Το δεκαμελές  στρατοδικείο της πρώτης μέρας, σήμερα έχει μόνον έξι μέλη.

Η δίκη γίνεται στο σπίτι του Σωτήρη Γιώτη (την πρώτη ημέρα ήταν συνήγορος εκ μέρους της Διοικήσεως) και χωρίς τον …Καραϊσκάκη!

Γιατί;

….

Καπετάν Ζώης Πάνου: Κύριοι, λέγει, δύο είναι αι μαρτυρίαι, ενάντια η μία της άλλης. Άρα ο μάρτυς είναι ψεύτης, ο δε κατηγορούμενος αθώος. Ο μάρτυρας πρέπει να παιδευθή και ως προδότης κυρίως, και ως συκοφάντης.

Κίτσος Τζαβέλας: Στρατηγοί, βλέπω ότι αδίκως θέλετε να βλάψωμεν τα χέρια μας εις το αίμα του αθώου Καραϊσκάκη, με τας ψευδείς εξομολογήσεις του ψευδο- Βουλπιώτου. Εγώ δεν είμαι σύμφωνος, και αν εσείς αποφασίσετε τον θάνατόν του, το αθώον αίμα του, εις τας κεφαλάς των πρωταιτίων και εις τα τέκναν των,  τους είπε. Κι έφυγεν.

…

(Πως λοιπόν  ο Μαυροκορδάτος τώρα θα τον καταδικάσει εις θάνατον;)

 

 

Και η κατάληξη της «δίκης» – παρωδίας:

«Ο Διευθυντής (Μαυροκορδάτος) κοινοποίησεν ότι ο Καραϊσκάκης είναι ένοχος προδοσίας κατά τας εξομολογήσεις του Βουλπιώτου … Εξεδόθη προκήρυξη εις τας 2 Απριλίου 1824. Αντεγράφη και ετοιχοκολλήθη».

Στην «Προκήρυξη των εγκλημάτων του Καραϊσκάκη», που την υπογράφουν ο Μαυροκορδάτος και οι περισσότεροι καπετάνιοι της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος, ο ήρως γνωρίζεται «ως επίβουλος της πατρίδος και προδότης».

Σύμφωνα μ’ αυτήν δίνεται προσταγή στον Καραϊσκάκη να αναχωρήσει αμέσως «μόλον όπου είναι ασθενής …; Αν μετανοήσει και επιστρέψει στα χριστιανικά και ελληνικά χρέη του, η πατρίς θέλει λάβει την ευχαρίστησιν ότι τον εκέρδισεν …;»

Και η προκήρυξη καταλήγει:

«Ειδοποιήστε άπαντες (οι πολίτες) διά του παρόντος ότι ο Καραϊσκάκης είναι διωγμένος από την πατρίδα του και δεν έχει καμίαν εξουσίαν παρά της Διοικήσεως. Μάλιστα εστερήθη όλων των βαθμών και αξιωμάτων ως αμαρτήσας … Πάντες οι Έλληνες να απομακρυνθούν της συναναστροφής του και να τον στοχασθούν ως εχθρόν, ενόσω να μετανοήση και προσπέση εις το έλεος του έθνους και ζητήση συγχώρεσιν».

Μετά την τοιχοκόλληση και τη δημοσίευση της προκήρυξης στα «Ελληνικά Χρονικά», ο Καραϊσκάκης ζήτησε διορία 5-6 ημερών να παραμείνει στο Αιτωλικό για να προετοιμάσει την αναχώρησή του. «Δεν του εσυγχωρήθη παρά σαράντα οχτώ ώρες μόνον».

Φεύγοντας με 80 στρατιώτες λέει δημόσια στους καπετάνιους που τον καταδίκασαν και στον Μαυροκορδάτο:

-Αδελφοί καπιτάνιοι, αν με καταδικάσατε δικαίως ο Θεός να με το στείλη στο κεφάλι ευθύς, κι αν αδίκως, ογλήγορα να σας το πέμψη εις το δικόν σας κεφάλι.

Και στο διευθυντής Δ. Χ. Ελλάδος:

-Ε, ωρέ Μαυροκορδάτε, εσύ την προδοσίαν μου με την έγραψες εις το χαρτί και εγώ ογλήγορα ελπίζω να σου τη γράψω εις το μέτωπόν σου για να φανής ποιος είσαι.

Κι εκτύπησεν το μέτωπόν του με τα τέσσερα δάκτυλα δείχνοντάς τον.

-Εδώ! λέει.

Μαυροκορδάτος: Τι να ελπίζω από τον Καραϊσκάκην ; ότι θα είναι ταπεινός μου υπηρέτης… Δεν το πιστεύω… Ευτυχώς η φθίσις του έφθασε εις τον τρίτον βαθμόν και μαθαίνω ότι είναι κακά άρρωστος. Ίσως ο θεός μας απαλλάξει από αυτόν. Δυστυχώς ακόμη ζει.. Είναι εχθρός του Έθνους, επίβουλος της Πατρίδος…

Από το Αιτωλικό οι στρατιώτες του τον μεταφέρουν λόγω της κατάστασης της υγείας του … με φορείο! (ένα ξυλοκρέβατο που το κουβαλούν τέσσερις). Προσπαθούν να φτάσουν στα λημέρια των Αγράφων. Στην πορεία τους απ’ τα διάφορα χωριά οι αρχικά 80 πολεμιστές γίνονται … 1500! Έφευγαν από τα σπίτια τους και τον ακολουθούσαν.  Όταν συναντήθηκε με άλλους οπλαρχηγούς στο Καρπενήσι που τον δέχτηκαν σαν συμπολεμιστή τους, μετά από 2 μήνες πορεία κυνηγητό και πορεία με το ξυλοκρέβατο στα άγραφα. Αυτό που ήλπιζε ο Μαυροκορδάτος, να δει τον Καραϊσκάκη να ζητήσει καταφύγιο στους Τούρκους, όπως είχε αναγκάσει να κάνει έναν άλλο ήρωα μας τον Βαρνακιώτη, δεν το κατάφερε και έτσι ο Καραϊσκάκης συνέχισε τα κατορθώματα του που έσωσαν την Ρούμελη και την Επανάσταση.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Ν. Βαρδιάμπαση : “Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΓΡΙΑΣ: ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ”

 Δ. Φωτιάδη : “ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ” εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ

 

ΣΟΥΝ ΤΣΟΥ No 4

H βσική αρχή του Κινέζου σοφού στρατιωτικού Σουν Τζου: «Το κορύφωμα της τέχνης δεν είναι να νικήσεις εκατό νίκες σε εκατό μάχες, αλλά να καταβάλεις τον εχθρό δίχως να χρειαστεί να πολεμήσεις ούτε μία».

 

Ή το άλλο, του Μάρκου Αυρήλιου: «Η ευγενέστερη εκδίκηση είναι να μην καταντήσεις σαν τον εχθρό σου».

 

Οι Αμερικανοί έχουν μεγάλη παράδοση στους σατιρικούς. Ένας από τους μεγαλύτερους ήταν ο Αμβρόσιος Μπιρς του δέκατου ένατου αιώνα. Από τους σύγχρονους ξεχωρίζει ο Τσαφ Μπιουφ. Δικός του είναι αυτός ο αφορισμός: «Βόμβα: όνομα ουσιαστικό. Μέσον πειθούς. Όταν χρησιμοποιείται από όσους έχουν την εξουσία, η χρήση της χαρακτηρίζεται “εθνικά συμφέρουσα” και “θαρραλέα”. Όταν χρησιμοποιείται από εκείνους που δεν έχουν την εξουσία, χαρακτηρίζεται “τρομοκρατία” και “δειλία” από αυτούς που την έχουν».

 

 

Το πραγματικό του όνομα ήταν Σου Βου και γεννήθηκε στο Λήη Αν, του βασιλείου Τσίι, (σήμερα ονομάζεται Χούιμινγκ της Επαρχίας Σανγκτόνγκ). Η ημερομηνία γέννησής του είναι περίπου στα μέσα του 6^ου αιώνα π.χ. Έγραψε το πολύ γνωστό βιβλίο, που αποτελείτε από 13 κεφάλαια και ονομάζεται « Τέχνη του Πολέμου».

 

Σύμφωνα με τον γνωστό χρονικογράφο Σου Μα Τσιέν, αυτό το βιβλίο, στάθηκε η αφορμή να τον προσέξει ο βασιλιάς Χο Λού, ο οποίος και του ανέθεσε έτη συνέχεια την διοίκηση των στρατευμάτων του βασιλείου του.

Επί αρκετά χρόνια ο στρατός του βασιλιά αυτού νικούσε συνεχώς τους μόνιμους αντιπάλους και στη διάρκεια αυτή είναι που πέθανε και ο στρατηγός Σούν Τζού.

 

Ο ίδιος ο βασιλιά σκοτώθηκε περίπου στο 496 π.χ.

Αυτοί που διαδέχτηκαν τον Σούν Τζού ακολούθησαν τα διδάγματά του με αποτέλεσμα να συνεχίζουν να έχουν πάντα επιτυχίες. Αργότερα που ξεχάστηκαν οι οδηγίες του, είναι που ήρθε και η ήτα του βασιλείου του Βού και έτσι το κράτος διαλύθηκε.

 

Ο Σούν Τσού είχε συγκεντρώσει όλη την σοφία του  στο έργο του « Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ». Είναι γενικά ένα μικρό κείμενο που αποτελείτε από δεκατρία κεφάλαια.

 

Μέσα από το έργο του αυτό ο μεγάλος Στρατηγός, διδάσκει τα μυστικά του Πολέμου, με έναν απλό και σαφή τρόπο και πολύ συμπυκνωμένο περιεχόμενο επίσης. Σε όλες τις ιδέες του διαφαίνεται  το κεντρικό νόημα που δεν είναι άλλο από τα στόχο του να αποφύγει κανείς τον πόλεμο και γενικά να φτάσει στο να κερδίζει επιτυχίες χωρίς συγκρούσεις. Λέει ότι πράγματι ο πόλεμος επιφέρει καταστρεπτικές συνέπειες και πολύ περισσότερες αυτός ο μακροχρόνιος πόλεμος.

 

Κάθε στρατιωτικός ηγέτης, μας λέει ο Σούν Τσού, πως πρέπει για να κερδίσει, να χρησιμοποιήσει την πανουργία, να γνωρίζει καλά όλους τους παράγοντες που επηρεάζουν την κάθε κατάσταση. Τέτοιοι παράγοντες  είναι ο Στόχος της αποστολής του, η κατάσταση του στρατεύματος, η δύναμη του εχθρικού στρατεύματος, το έδαφος, τον καιρό και τον διαθέσιμο χρόνο. Σε όλα αυτά πρέπει πάντα να έχει σωστή εκτίμηση, να μην επηρεάζεται από τις διαφορετικές απόψεις και να μην ενεργήσει με στερεότυπους κανόνες. Θα πρέπει την κάθε φορά να λειτουργήσει σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει μπροστά του.

 

Επίσης να αποφεύγει να ενεργεί επηρεασμένος από τα διάφορα συναισθήματα, να έχει πάντα έναν ήρεμο νου και μια σταθερή εκτίμηση. Δηλαδή χωρίς οργή, χωρίς λύπη ή ντροπή, χωρίς εκδίκηση, ακόμη και ενθουσιασμό. Πάντα να δίνει σε κάθε αποστολή, την μεγαλύτερη σημασία στους ελιγμούς και στα τεχνάσματα, στον αιφνιδιασμό και στις αστραπιαίες κινήσεις όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία. Αν δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες να νικήσουμε, το καλύτερο είναι να αποφεύγουμε την μάχη. Δίνει και τονίζει πάντα στο εξαιρετικό αυτό κείμενο, ο Σούν Τσού, την χωρίς συμπλοκή αρχικά επιτυχία. Μόνο αν εξαντλήσουμε αυτές τις πιθανότητες, τότε θα υποχρεωθούμε στην αναπόφευκτη σύγκρουση.

                                          

Αν αποφασιστεί τελικά η σύγκρουση, τότε δύο είναι οι τρόποι που πρέπει να δράσει το στράτευμα. Ο πρώτος είναι η άμεση επίθεση κατά του εχθρού, αυτό που ονομάζεται κατά μέτωπο επίθεση και είναι η Δύναμη Τσένγκ.

 

Ο δεύτερος τρόπος είναι έμμεση προσέγγιση. Κάτι που ο εχθρός δεν θα το περιμένει.

 

Η συμβουλή του Σούν Τζού είναι να χρησιμοποιούν κυρίως αυτήν την Δύναμη, που ονομάζεται και Τσί.

 

Είναι ο πρώτος Στρατηγός που συστηματοποίησε τις Τεχνικές Στρατηγικής, ενσωματώνοντας ταυτόχρονα και την Ταοϊστική Φιλοσοφία. Αυτές λοιπόν οι οδηγίες του Στρατηγού Σούν Τζού είναι μία βάση εκπαίδευσης όλων των στρατιωτικών, όπως επίσης μπορεί να είναι οδηγός για την δράση του κάθε ανθρώπου. Εκεί είναι που βρίσκεται και η μεγαλύτερη αξία του, αφού γίνεται πια ένα διαχρονικό έργο. Ένα έργο δηλαδή που γράφτηκε 2500 χρόνια πριν και όμως είναι ένας οδηγός για τον σημερινό άνθρωπο και για τις πιο πολλές καταστάσεις του Πολιτισμού μας. Σήμερα πολλοί είναι εκείνοι που τον έχουν σαν παράδειγμα αποτελεσματικής Στρατηγικής, όπως Στρατιωτικοί και Στρατιωτικές Ακαδημίες γενικότερα, αλλά και άνθρωποι των Γραμμάτων και των Σύγχρονων Επιστημών.

 

Ο Σούν Τζού μπορούσε να πετύχει αυτό που άλλοι θεωρούσαν τελείως αδύνατο να επιτευχθεί. Ένα γνωστό γεγονός είναι αυτό με την επίκριση που δέχτηκε από άλλους Στρατηγούς, όταν βρίσκονταν σε μια πολύ μειονεκτική θέση και χρειάζονταν για να πολεμήσουν την επόμενη ημέρα πάνω από 2000 βέλη, τα οποία δεν είχαν. Τότε  ο Σούν Τζού έστειλε το βράδυ δύο πλοιάρια γεμάτα άχυρα, να πλεύσουν στον ποταμό που βρίσκονταν, εναντίων του εχθρού. Ο Εχθρός νομίζοντας ότι γίνεται επίθεση μέσα στο σκοτάδι, γέμισαν με βέλη τα άχυρα, τα οποία συνέλεξαν οι στρατιώτες του Σούν Τζού, που με τη σειρά του τα παρέδωσε στους Στρατηγούς, λέγοντας πως τίποτα δεν είναι αδύνατο.

 

Μερικά αποσπάσματα από την « ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ» :

 

« Σκεφτείτε καλά και προσεκτικά πριν κάνετε μία κίνηση»

 

« Το να μην κάνεις λάθη είναι εκείνο που θεμελιώνει τη βεβαιότητα της νίκης»

 

« Δεν υπάρχει παράδειγμα χώρας που να επωφελήθηκε από ένα πόλεμο που τραβάει σε μάκρος»

 

«  Το να αρχίσετε με κομπασμούς αλλά μετά να τρομάξετε από την δύναμη του εχθρού, αυτό δείχνει μεγάλη έλειψη πληροφοριών»

 

«  Η άριστη ενέργεια στον πόλεμο είναι να υποταχτεί ο εχθρός χωρίς μάχη»

 

«  Ο Σκοπός του πολέμου είναι η ειρήνη».

 

 

Αναστάσιος Α΄ ο Δίκορος

 

 

 

Ο Αναστάσιος Α΄ ο Δίκορος (431 – 9 Ιουλίου 518) ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 491 έως το 518.

Ο Φλάβιος Αναστάσιος γεννήθηκε περί το 431 στο Δυρράχιο από γονείς ταπεινής καταγωγής και είχε ένα ιδιαίτερο φυσικό χαρακτηριστικό. Οι κόρες των ματιών του είχαν διαφορετικό χρώμα, έτσι το ένα μάτι φαινόταν μαύρο ενώ το άλλο γαλανό, για αυτό και τον ονόμαζαν Δίκορο. Πολύ νέος ήλθε στην Κωνσταντινούπολη και έγινε δεκτός στην υπηρεσία των ανακτόρων. Με την πάροδο του χρόνου, προήχθη σε δευτερεύουσα θέση αυλικού, αυτή του σιλεντιάριου. Απέκτησε όμως φήμη για τις διοικητικές του ικανότητες και εξασφάλισε την εύνοια του αυτοκράτορα Λέοντα Α’, Αριάδνης.

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Α' Ο ΔΙΚΟΡΟΣ.

Μετά το θάνατο του Ζήνωνα, ο λαός ζήτησε διά βοής από τη χήρα του Αριάδνη: «Ορθόδοξον βασιλέα τη οικουμένη, Ρωμαίον βασιλέα τη οικουμένη».  Η χήρα πλέον αυτοκράτειρα, Αριάδνη, προώθησε και ανέβασε στο θρόνο, στις 11 Απριλίου 491, τον εκλεκτό της αυλικό Αναστάσιο. Σαράντα ημέρες μετά την αναγόρευσή του σε αυτοκράτορα, τον παντρεύτηκε, εξακολουθώντας έτσι να αναμειγνύεται στις υποθέσεις της αυτοκρατορίας. Ο Αναστάσιος πρέσβευε το δόγμα της αίρεσης του Ευτυχούς, ήταν δηλαδή μονοφυσίτης. Για το λόγο αυτό, ο Πατριάρχης Ευφήμιος προέβαλλε αντιρρήσεις για την άνοδό του στο θρόνο. Η διένεξη όμως αυτή διευθετήθηκε με την έγγραφη ομολογία πίστης του Αναστασίου στο Ορθόδοξο δόγμα. Στην Κωνσταντινούπολη ο λαός δεν ανεχόταν πια η κυβέρνησή του να αποτελείται από αλλογενείς σφετεριστές και αιρετικούς.

Από τις πρώτες πράξεις του ως αυτοκράτορα ήταν ο περιορισμός της δύναμης των Ισαύρων. Έτσι κατέστειλε τη στάση του Λογγίνου, αδελφού του αποθανόντος αυτοκράτορα Ζήνωνα, ο οποίος ήταν Ίσαυρος στην καταγωγή και προσπάθησε να σφετεριστεί το θρόνο ως διάδοχος του Ζήνωνα. Στη συνέχεια, υποχρέωσε τους Ισαύρους να εγκαταλείψουν την Κωνσταντινούπολη, περιορίζοντας και τις υπέρογκες αμοιβές που τους είχε παραχωρήσει ο Ζήνων. Οι Ίσαυροι εξοργισμένοι στασίασαν και, με ορμητήριο την Ισαυρία, κατέστρεφαν τις γύρω περιοχές της Φρυγίας. Τελικά το 496, ύστερα από εξαετή πόλεμο, ο στρατός τους διαλύθηκε και έχασαν όλα τους τα προνόμια.

Στην εξωτερική πολιτική ο Αναστάσιος Α΄ σημαίνεται κυρίως επειδή η μακρόχρονη ειρήνη που επικρατούσε στο ανατολικό σύνορο διαταράχθηκε με την άρνησή του να καταβάλει το ετήσιο ποσό στους Πέρσες, το οποίο προοριζόταν για την φύλαξη των περασμάτων του Καυκάσου. Ο πόλεμος ξεκίνησε το 502 και κατά τη διάρκειά του αλώθηκε η Άμιδα(σημ. Ντιγιάρμπακιρ), σημαντικό προπύργιο των Βυζαντινών στον Ευφράτη. Μετά το πέρας του πολέμου, ο Αναστάσιος οχύρωσε το Δάρας, χωρίον που βρισκόταν πολύ κοντά στην περσική Νίσιβι, το οποίο μετονόμασε Αναστασιούπολη και το μετέτρεψε σε ισχυρό φρούριο με δίκαιον πόλεως και φρουρά. Ο Αναστάσιος προέβη και σε άλλα οχυρωματικά έργα κυρίως στις βορειο-βαλκανικές επαρχίες και ανήγειρε τα Μακρά Τείχη, τα οποία προστάτευαν την άμεση χώρα της Κωνσταντινούπολης από την Θρακική πλευρά. Το οικοδομητικό του πρόγραμμα σε αυτές τις περιοχές προορίστηκε να υποβοηθήσει την αντιμετώπιση των φύλων που έρχονταν πέρα από το σύνορο ου Δούναβη, κυρίως των Βουλγάρων.

 

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αναστάσιος Α΄ ο Δίκορος.

Από τις πρώτες ενέργειες του Αναστασίου ήταν η κατάργηση του μισητού στους Βυζαντινούς κεφαλικού-επαγγελματικού φόρου, του χρυσάργυρου. Ο κλήρος έπεσε στον γέρο αυλικό Αναστάσιο (491-518), που αναδείχθηκε ικανός κυβερνήτης και κυρίως πέτυχε να αναδιοργανώσει τα οικονομικά του κράτους. Τελειοποίησε το νομισματικό σύστημα του Μεγάλου Κωνσταντίνου με τη σταθεροποίηση του χάλκινου follis, που η τιμή του παρουσίαζε μεγάλες διακυμάνσεις, καθορίζοντάς την σε σταθερή σχέση με την αξία του χρυσού νομίσματος.

 Το 498 αναμόρφωσε το νομισματικό σύστημα, εκδίδοντας νέους χρυσούς σόλιδους καθώς και υποδιαιρέσεις σε μισά και τρίτα καθώς και σε μικρότερης αξίας χάλκινα νομίσματα. Κατάργησε το παλαιό σύστημα συλλογής των φόρων, δημιουργώντας μία κεντρική υπηρεσία φοροσυλλογής.

Μεταβίβασε την ευθύνη της συλλογής των φόρων στις πόλεις από τους χρεωκοπημένους και ανίσχυρους βουλευτές (curiales) στους βίνδικες (vindices), που υπάγονταν απ’ ευθείας στον έπαρχο των πραιτωρίων. ίδρυσε την υπηρεσία του ιερού πατριμονίου (sacrum patrimonium). Ακόμη, κατάργησε το γνωστό χρυσάργυρον, την παλαιά auri lustralis collatio, που επιβάρυνε τους εμπόρους και τους βιοτέχνες των πόλεων. Το μέτρο αυτό προκάλεσε βαθειά ικανοποίηση στον αστικό πληθυσμό, γιατί ευνόησε σημαντικά το εμπόριο και τη βιοτεχνία, έθιξε όμως τον αγροτικό πληθυσμό, γιατί το αντιστάθισμα από την κατάργηση του «χρυσάργυρου» ήταν η απαίτηση του κράτους να καταβάλλεται τώρα η annona σε νόμισμα και όχι πια σε είδος. Η ριζική μετατροπή του φόρου της γης η (χρυσοτέλεια) δείχνει καθαρά, ότι ακόμη και η αγροτική οικονομία σιγά-σιγά προσαρμόσθηκε στη νομισματική οικονομία.

Οι ανάγκες του κράτους σε γεωργικά προϊόντα καλύφθηκαν με την εφαρμογή της coemptio (της συνωνής), δηλ. της αναγκαστικής πωλήσεως των τροφίμων σε χαμηλές τιμές, που καθόριζε η κυβέρνηση. Ενώ λοιπόν η εμπορική και βιοτεχνική τάξη ανακουφίσθηκε, αντίθετα τα βάρη έπεσαν αισθητά πάνω στον αγροτικό πληθυσμό, όπως φαίνεται και από τις συχνές αναταραχές και εξεγέρσεις του λαού στην εποχή του Αναστασίου Α’.

Ήταν από τους ελάχιστους αυτοκράτορες που άφησε γεμάτα τα δημόσια ταμεία, εφόσον μετά τον θάνατό του υπήρχαν στο κρατικό θησαυροφυλάκιο 350.000 λίτρες χρυσού. Από τα μεγαλύτερα δημόσια έργα του ήταν η κατασκευή νέου τείχους γύρω από την πρωτεύουσα, το οποίο περιέλαβε όλα τα κτίσματα που είχαν κτισθεί πέρα από το Θεοδοσιανό τείχος. Έτσι έκτισε το Αναστασιανό τείχος της Κωνσταντινούπολης, ενισχυμένο με πύργους που επικοινωνούσαν με εσωτερικούς διαδρόμους. Φρόντισε επίσης να οχυρώσει πολλές πόλεις της περιφέρειας, άνοιξε τη διώρυγα που ένωσε την λίμνη Βοάνη κοντά στη Νικομήδεια με τον Αστακινό κόλπο, έκτισε υδραγωγεία και δημόσια λουτρά.

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ο Φλάβιος Αναστάσιος σε χρυσό σόλιδο: D[OMI]N[US] ANASTASIVS P[ER]P[ETUUS] AVG[USTUS]. Στην πίσω όψη η νίκη: VICTORIA AVGVSTA.

Τα βυζαντινά κόμματα των Βενέτων και των Πρασίνων δεν ήταν, όπως είναι γνωστό, μόνο αθλητικές αλλά και πολιτικές οργανώσεις. Βέβαια συνέπρατταν με τα παλαιά κόμματα του Ιπποδρόμου και χρησιμοποιούσαν τα χρώματα και τις ονομασίες τους. Ο Ιππόδρομος ήταν για την Κωνσταντινούπολη (όπως το forum για την Ρώμη και η Αγορά για την Αθήνα), ο χώρος όπου ο λαός εξέφραζε τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Τα κόμματα των Βενέτων και των Πρασίνων, με διορισμένους από την κυβέρνηση ηγέτες, ασκούσαν πολύτιμες δημόσιες λειτουργίες, ιδιαίτερα στη φρούρηση των πόλεων και στην ανοικοδόμηση των τειχών τους. Τον πυρήνα των δήμων πάντως αποτελούσε κυρίως το τμήμα εκείνο του πληθυσμού, που ήταν επιφορτισμένο με τη φρούρηση των πόλεων. Οι μεγάλες αστικές μάζες συγκεντρώνονταν γύρω από αυτόν τον πυρήνα στα δύο κόμματα, υποστήριζαν το ένα και πολεμούσαν το άλλο. Έτσι οι Βένετοι και οι Πράσινοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε όλες τις μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας ως φορείς και εκπρόσωποι των πολιτικών τάσεων του λαού. Είναι λάθος να θεωρούμε τους Βένετους ως το κόμμα της αριστοκρατίας και τους Πράσινους ως το κόμμα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Κατά κανόνα τα ευρύτερα στρώματα του λαού αποτελούσαν το κύριο σώμα και των δύο κομμάτω, ωστόσο φαίνεται ότι τα ηγετικά στελέχη των Βενέτων προέρχονταν από τις παλαιές αριστοκρατικές οικογένειες των ελληνο-ρωμαίων μεγαλοκτημόνων συγκλητικών, ενώ η ηγεσία των Πρασίνων ανήκε στην τάξη των εμπόρων και των βιοτεχνών, καθώς επίσης και στην τάξη των αυλικών και των λειτουργών της οικονομικής διοικήσεως, που προέρχονταν κυρίως από τις ανατολικές επαρχίες. Έτσι οι Βένετοι αντιπροσώπευαν την ελληνική ορθοδοξία, ενώ οι Πράσινοι υποστήριζαν τον Μονοφυσιτισμό ή τις άλλες ανατολικές αιρέσεις. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο κόμματα έπαιρνε συχνά τη μορφή σκληρών αγώνων. Από τα μέσα του πέμπτου αιώνα την πολιτική ζωή της αυτοκρατορίας χαρακτηρίζουν οι ατέλειωτοι αγώνες ανάμεσα στους Βενέτους και τους Πράσινους. Η κεντρική διοίκηση αναγκαστικά υπολόγιζε τους δήμους ως παράγοντες της πολιτικής ζωής και ευνοούσε άλλοτε τη μια και άλλοτε την άλλη παράταξη, έτσι που κατά κανόνα η μία από τις δύο υποστήριζε την κυβέρνηση, ενώ η άλλη περνούσε στην αντιπολίτευση. Μερικές φορές οι δύο δήμοι ενώνονταν σε κοινό αγώνα κατά της αυτοκρατορικής κυβερνήσεως για να υπερασπίσουν τις ελευθερίες τους εναντίον της αυθαιρεσίας και της απολυταρχίας της διοικήσεως. Άλλωστε στις οργανώσεις των δήμων επιβίωναν ως έναν βαθμό οι δημοκρατικές παραδόσεις των αρχαίων πόλεων.

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Τα κόμματα  των Βενέτων και των Πρασίνων γεννήθηκαν στον ιππόδρομο.

Την εποχή του Αναστασίου, το Βυζάντιο σπαρασσόταν από θρησκευτικές διαμάχες ανάμεσα στους Ορθοδόξους και τους Μονοφυσίτες της αίρεσης του Ευτυχούς. Ο αυτοκράτορας, αν και μονοφυσιτικών τάσεων, δήλωσε επίσημα την αποδοχή του Ορθόδοξου (Χαλκηδόνιου) δόγματος και προσπάθησε να ακολουθήσει ήπια πολιτική ανάμεσα στις αντιμαχόμενες μερίδες εφαρμόζοντας το Ενωτικό του Ζήνωνα.

Η φιλο-μονοφυσιτική υπολιτική είχε επιπτώσεις και στις σχέσεις της Κωνσταντινούπολης με τη Ρώμη, με αποτέλεσμα το λεγόμενο Ακακιανό Σχίσμα (484) να διατηρηθεί μέχρι το 519.

Ο αυτοκράτορας Αναστάσιος Α’, που στον τομέα της οικονομίας προώθησε το εμπόριο και τη βιοτεχνία και στα θρησκευτικά θέματα υποστήριζε ανοικτά το Μονοφυσιτισμό, ήταν φίλος των Πρασίνων και έγινε έτσι ο στόχος επιθέσεως των Βενέτων. Συχνά εμπρησμοί κατέστρεφαν τα δημόσια κτίρια, οι προτομές του αυτοκράτορα καταρρίπτονταν και σέρνονταν στους δρόμους. Στον Ιππόδρομο γίνονταν εχθρικές διαδηλώσεις εναντίον του «ιερού» προσώπου του αυτοκράτορα. Ο όχλος περιύβριζε τον γέρο ηγεμόνα, μερικές μάλιστα φορές του επιτέθηκε με πέτρες. Όταν το 512 έγινε μια μονοφυσιτική προσθήκη στον Τρισάγιο ύμνο, ξέσπασε επανάσταση στην Κωνσταντινούπολη, που λίγο έλλειψε να στοιχίσει στον Αναστάσιο τον θρόνο. Η κρίση κορυφώθηκε με την επανάσταση του στρατηγού της Θράκης Βιταλιανού, που από το 513 έφθασε τρεις φορές με στρατό και στόλο ως τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως.

 

Στις στιγμές της μεγάλης κρίσης ο αυτοκράτορας ήταν διατεθειμένος να κάνει παραχωρήσεις, μόλις όμως ηρεμούσαν τα πράγματα υπαναχωρούσε στην παλαιά του πολιτική, έτσι που το κράτος δεν έβγαινε ποτέ από τον πυρετό της κρίσης. Βέβαια η θρησκευτική αντίθεση δεν ήταν το μόνο ούτε το πρωταρχικό κίνητρο στην εξέγερση του Βιταλιανού. Κέρδισε όμως την ισχυρή υποστήριξη στον αγώνα του, επειδή ακριβώς εμφανίσθηκε ως υπέρμαχος της ορθοδοξίας εναντίον του μονοφυσίτη αυτοκράτορα. Η πολιτική του Αναστασίου έδειξε καθαρά, ότι η υποστήριξη του Μονοφυσιτισμού οδηγούσε σε αδιέξοδο. Ήταν αμφίβολο αν η ειρήνη που έφερνε στη μακρινή Αίγυπτο και τη Συρία η πολιτική αυτή θα είχε διάρκεια, ενώ στοίχιζε πολύ ακριβά γενικά, γιατί ήταν η αιτία της μόνιμης αναταραχής στις κεντρικές επαρχίες της αυτοκρατορίας.

 

Η διαμάχη όμως είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις με τους πληθυσμούς της Αιγύπτου, Συρίας και Παλαιστίνης να ασπάζονται τον μονοφυσιτισμό ενώ στην πρωτεύουσα και τις ευρωπαϊκές κτήσεις επικρατούσε το Χαλκηδόνιο δόγμα. Φανατικοί και από τις δύο πλευρές ξεσήκωναν τον πληθυσμό και ταραχές ξεσπούσαν στην Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη. Το 496 ο Αναστάσιος αναγκάστηκε να καθαιρέσει τον Πατριάρχη Ευφήμιο, ο οποίος αντιπολιτεύονταν τον αυτοκράτορα ερχόμενος σε κρυφές συνεννοήσεις με τον Πάπα της Ρώμης. Στην θέση του τοποθέτησε τον Μακεδόνιο, ο οποίος ενώ στην αρχή έδειξε κάποια διαλλακτικότητα, στη συνέχεια αντιτάχθηκε και αυτός στον Αναστάσιο, κατηγορώντας τον ότι προστατεύει τους αιρετικούς. Το 514 καθαιρέθηκε και ο Μακεδόνιος και στη θέση του τοποθετήθηκε ο Τιμόθεος, ο οποίος διοίκησε την Εκκλησία με μετριοπάθεια.

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αναστάσιος Α' ο δίκορος, χάλκινος φόλλις, 491-518 μ.Χ.

Μετά την καθαίρεση του Πατριάρχη Μακεδόνιου, οι φανατικοί Ορθόδοξοι της Κωνσταντινούπολης υποκίνησαν σοβαρή στάση στην πρωτεύουσα, η οποία όμως κατεστάλη. Στη συνέχεια όμως εκδηλώθηκε κίνημα στη Θράκη υπό την ηγεσία του Βιταλιανού, που ήταν εγγονός του Άσπαρος. Ο Βιταλιανός - κόμης των φοιδεράτων, δηλαδή αρχηγός των Γότθων, Αλανών και άλλων βαρβάρων μισθοφόρων του Βυζαντινού στρατού - κατευθύνθηκε προς τις βορειότερες επαρχίες του κράτους, όπου συγκέντρωσε στρατό από Βουλγάρους και Ούννους. Στη συνέχεια ναυπήγησε στόλο και εμφανίστηκε μπροστά στην πρωτεύουσα, απειλώντας να την κυριεύσει, ζητώντας την επαναφορά του Μακεδόνιου και το διορισμό του ίδιου ως γενικού διοικητή της Θράκης. Η επανάστασή του όμως απέτυχε. Σύμφωνα με τον ιστορικό Μαλάλα, ο στόλος του καταστράφηκε από εύφλεκτη ουσία κατασκευασμένη με βάση το θειάφι. Αυτό ήταν το περίφημο ελληνικόν πυρ (υγρό πυρ), που επινόησε ο Αθηναίος φιλόσοφος, φυσικός και χημικός Πρόκλος, το οποίο εκτοξευόταν πάνω στα ξύλινα καράβια και άναβε με μόνη τη θερμότητα του ήλιου, κατακαίγοντας το στόλο των πολιορκητών.

 

 

Ο Αναστάσιος πέθανε το 518 χωρίς να αφήσει απογόνους. Είχε βέβαια τρεις ανεψιούς, από τους οποίους όμως δεν εξέλεξε κανένα για διάδοχό του. Πολλοί σύγχρονοί του έγραψαν ατελείωτους επαίνους για τα έργα του και την προσφορά του στην αυτοκρατορία, ενώ άλλοι τον πολέμησαν με φανατισμό, επικρίνοντας τα θρησκευτικά του πιστεύω και τη στάση του απέναντι στην Εκκλησία. Όπως και να έχουν τα πράγματα, μπορεί μεν να μην έφερε το χρυσό αιώνα στο Βυζάντιο, πέτυχε όμως όσο λίγοι να αντιμετωπίσει πολλούς εξωτερικούς κινδύνους, να ανακουφίσει τις λαϊκές μάζες, να προάγει την τεχνολογία, την οικονομία και τη δικαιοσύνη. Ήταν ο τελευταίος Ρωμαίος-Βυζαντινός Αυτοκράτορας που θεοποιήθηκε.

Νέος αυτοκράτορας αναγορεύτηκε ο αρχηγός των βασιλικών σωματοφυλάκων Ιουστίνος.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η Ιστορία του Βυζαντινού κράτους, Georg Ostrogorsky

I· Χριστοφιλοπούλου, Ιστορία τ. Α΄

Χατζηαντωνίου, Θρησκευτική πολιτική