ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ

 

 

 

 

«Η ιδανική περίπτωση (αναφερόμενος για την Ελλάδα) κυβερνήσεως είναι να μη είναι τόσο αριστεροί που να προσφέρονται για παραχωρήσεις ή διαπραγματεύσεις με τους κομμουνιστές, ούτε τόσο δεξιοί που να αρνούνται τη συνεργασία με μη κομμουνιστές»

Στρατηγός Μάρσαλ

 

Επί αυτής της αρχής στηρίχτηκαν οι κυβερνήσεις που εκλέχτηκαν μέχρι την 21^η Απριλίου 1967. Και έχοντας υπ όψη αυτό θα πρέπει να κατανοήσουμε τι ακριβώς έγινε στις εκλογές του 1950.

 

 

 

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Πολιτική συγκέντρωση του Αλέξανδρου  Παπάγου. Ο ιθύνων νους ήταν ο Σπ Μαρκεζίνης.  

 

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΑΠΑΓΟΥ

 

            Η χρησιμοποίηση του Παπάγου  στα πολιτικά πράγματα είχε προταθεί από τον Μαρκεζίνη από το 1945 ακόμα, σαν «αρχιστράτηγος του πολέμου του 1940» και φυσικά θα ήταν ηγέτης της συντηρητικής παράταξης, πολιτικός ιθύνων νους φυσικά θα ήταν ο ίδιος ο Σ Μαρκεζίνης, στην προσπάθειά του αυτή βοηθούσε ο Γεώργιος  Βλάχου της Καθημερινής και ο Αχιλλέας Κύρου της Εστίας, το 1947-48 μπήκε σε αυτή την λογική και ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο οποίος όπως είπε αργότερα ο Μαρκεζίνης  Θα «είναι ο πρώτος δημόσια προτείνας τον Παπάγο ως πρωθυπουργόν».

            Ο Α Παπάγος προωθείται στην αρχιστρατηγία, αυτό όμως μπλοκάρει  από τον φόβο των Αγγλοαμερικάνων ότι είχε δικτατορικές τάσεις.

            Το Ιανουάριο του 1949 απειλώντας ο ΙΔΕΑ δικτατορία άρχισε να επικρατεί η λύση της αρχιστρατηγίας του Παπάγου.

            Ο Μαρκεζίνης μπήκε στην κυβέρνηση Σοφούλη με αντιπρόεδρο τον Διομήδη.

            Την κάθοδο στην Πολιτική του Παπάγου έβλεπε με κακό μάτι ο αρχηγός του φιλοβασιλικού συντηρητικού κόμματος των Λαϊκών,  ο Π Τσαλδάρης , οι λόγοι ήταν ευνόητοι, χανόταν και αυτός και το κόμματου με την κάθοδο του Παπάγου στην Πολιτική, γι αυτό πρότεινε να χρησιμοποιηθεί ο Παπάγος σαν αντιπρόσωπος της Ελλάδος στο ΝΑΤΟ.

            Ο Μαρκεζίνης πάλι έβλεπε στο πρόσωπο του Παπάγου  τον «Συναγερμό του Γαλλικού Λαού» του Ντε Γκωλ και πρότεινε μέχρι και στον Γ Κάρταλη και Αλέξανδρο Σβώλο (Πρόεδρο της ΠΕΕΑ) να ενταχθούν υπό τον φιλοβασιλικό πραξικοπηματία του 1935 Παπάγο. Ο Α Σβώλος απάντησε ότι «Δεν είναι δυνατόν εγώ να έλθω υπό τον Παπάγο…… Θα είναι αδιάβλητος ,τόσο όσο θα ήμουν εγώ αν έκανα δικτατορία!».

            Μετά τον θάνατο του Σοφούλη σχηματίστηκε στις 30/6/1949 η κυβέρνηση του Αλεξάνδρου Διομήδη με αντιπροέδρους τον Κ Τσαλδάρη και Σ Βενιζέλο και ο αρχηγός του «Ενωτικού κόμματος» Π Κανελλόπουλος ήταν υπουργός Στρατιωτικών, η κυβέρνηση αυτή πήρε στην Βουλή την δεδηλωμένη με 199 ψήφους υπέρ και 72 κατά. Αντιπολίτευση ήταν το «Δημοκρατικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα» του Γεωργίου Παπανδρέου, το «Νέον κόμμα» του Μαρκεζίνη, το «Κόμμα των Εθνικών Φιλελευθέρων» του Γονατά και το «Εθνικόν κόμμα» του Ν Ζέρβα.

            Ο Παπάγος τώρα ψευδόμενος δι αντιπροσώπου κάνει δηλώσεις όπως η πιο κάτω:

«Αφοσιωμένος αποκλειστικά και μόνο εις τα υψηλά στρατιωτικά του καθήκοντα, εις ουδεμίαν πολιτικής φύσεως δήλωσιν πρόκειται να προβή , εφ όσον είναι επιφορτισμένος με αυτά».

            Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι περίεργη οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι υποπτεύονται δικτατορία και η Μοντ γράφει: «Το φάσμα της δικτατορίας αιωρείται πάντοτε εις την χώραν αυτήν…..».

 

ΠΤΩΣΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ

 

            Ο Τσαλδάρης σε λόγο του στην  Τρίπολη κάνει επίθεση στον  «νικητή αρχιστράτηγο», λέει «……..Υπάρχουν αξιωματικοί τους οποίους ουχί άπαξ, ουχί δις αλλά πολλάκις παρακάλεσα να αναλάβουν να πολεμήσουν τον συμμοριτισμόνκαι μου αρνήθηκαν, δικαιολογούμενοι ότι δεν θεωρούν τας δυνάμεις και τα μέσα επαρκή. Και όταν η πολιτική ηγεσία παρεσκεύασε τον στρατόν με άφθονα εφόδια ….. υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι αναμφισβήτως προσέφεραν υπηρεσίαν τινά εις τον αγώνα. Αλλά αν προχωρήσουν και αλλαχού, θα προξενήσουν ζημίαν εις τον τόπον».

Σαφώς μιλούσε για τον Παπάγο, και ο «νικητής αρχιστράτηγος» έκανε το ανήκουστο ΚΑΛΕΣΕ τον τυπικά προϊστάμενο του υπουργό Στρατιωτικών Παναγιώτη Κανελλόπουλο και του ανακοίνωσε την παραίτηση του! Ο υπουργός Π Κανελλόπουλος απάντησε «θα σας ακολουθήσω και εγώ» και προσχώρησε στην κίνηση Παπάγου. Ο Σοφοκλής  στις 5/1/1950 παραιτήθηκε και ο πρωθυπουργός Διομήδης ανακοίνωσε την διάλυση της κυβέρνησής του και ζήτησε να σχηματιστεί «κυβέρνηση πολιτικής ευθύνης».

            Ο Παύλος, η Φρειδερίκη και ο Αρ Μεταξάς πήραν απόφαση να κάνουν υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον Τζον Θεοτόκη, την απόφαση αυτή οι μόνοι που την ήξεραν ήταν οι πρέσβης ΗΠΑ Γκραίηντυ και Αγγλίας Νόρτον, έστειλαν λοιπόν αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας στην Κέρκυρα και στις 9.30 πμ την επομένη των Θεοφνείων έφτασε στην Αθήνα με μοναδικό επιβάτη τον Τζον Θεοτόκη..

            Οι ΗΠΑ ήθελαν οπωσδήποτε εκλογές για να δικαιολογήσουν τα λεφτά που Έδιναν στην Ελλάδα, στους ψηφοφόρους τους ότι δεν στήριζαν ένα «μοναρχοφασιστικό καθεστώς».

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950 το κόμμα του Μαρκεζίνη έλαβε το 2,5% των ψήφων και εξέλεξε ένα βουλευτή, όχι τον ίδιο, που απέτυχε λόγω της κατανομής των εδρών.

«ΒΟΜΒΑ ΠΑΠΑΓΟΥ»

 

            Η παραίτηση του Παπάγου ήταν βόμβα για το όλο πολιτικό κατεστημένο, ο ίδιος ο Παύλος τον κάλεσε και «κλειθείς χθες την μεσημβρίαν εις τα Ανάκτορα απεδέχθη σύστασιν του Βασιλέως , όπως εις μιαν τόσον κρίσιμον στιγμήν μη επιμείνη ει την παραίτησίν του».

            Δεν ήταν μόνο το παλάτι που έπεσε πάνω του, ορισμένες εφημερίδες μίλησαν για πιέσεις να ανακαλέσει την παραίτηση από τους Άγγλους και προσωπικά από τον ξάδελφο του βασιλιά λόρδο Μαουντμπάτεν.

            Οι ΗΠΑ φοβόντουσαν πιθανές δικτατορικές βλέψεις του Παπάγου και «συμβούλευαν», να μη παραιτηθεί.

            Ο Μαρκεζίνης ο κυριότερος σύμβουλός του ζήτησε να ανακαλέσει την παραίτηση του.

            Τελικά ο Παπάγος ανακάλεσε και ο Μαρκεζίνης μίλησε για «οριστική του απόφασιν όπως μη πολιτευθή» την ανακοίνωση αυτή δημοσίευσε ο τύπος 8/1/1950.

 

 

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

 

-Των «Λαϊκών»

-Των «Φιλελευθέρων»

-Το «Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό» που μετονομάστηκε σε «Κόμμα Γ Παπανδρέου».

-ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου) του Πλαστήρα – Τσουδερού Τον Πλαστήρα ο Παύλος τον θεωρούσε εχθρό και διοχέτευε πληροφορίες ότι βρίσκεται σε συνεννόηση με τον Ν Ζαχαριάδη

-Η «Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς».

-Η «Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξις» του Μανιαδάκη-Κοτζιά-Τουρκοβασίλη

-Το «Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας» του Π Κανελόπουλου- Ν Παπαδόπουλου – Αλ Σακελλαρίου.

- Το «Μέτωπο Αγροτών και Εργαζομένων» του Αλ Μπαλτατζή-Αλ Μυλωνα

- Το «Εθνικόν Κόμμα» του Ζέρβα

_ «Το Νέον Κόμμα» σπ Μαρκεζίνη.

-        Το «Εθνικό Μέτωπον του Εργαζομένου Λαού» του Μαυρομιχάλη- Βαρβαρέσου – Αρ Δημαράτου- Β Παπαδάκη

-        Το «Κομμα των Χιτών’ του Γριβα

Στις εκλογές πήραν μέρος 44 κόμματα , δεκάδες «ανεξάρτητοι» και μεμονωμένοι υποψήφιοι (δηλαδή συνολικά 3.042 υποψήφιοι). Υπήρξαν και μερικοί γραφικοί όπως:

-Το «Κίνημα Ανανεώσεως» του Γ Βαρβούτη

- Το «Κόμμα των Ανεξαρτήτων Φιλελευθέρων» του Γ. Μελά

- Το «Πανελλήνιον Κόμμα του ναυάρχου Σακελλάριου»

- Το Αγροτικό» του Παγκούτσου

- Το «Κόμμα της Χριστιανικής Ισότητας» που πήρε 62 ψήφους

- Το «Εθνικόν Βυζαντινόν Κόμμα Ελλάδος» του Μ Αγγελόπουλου που πήρε 20 ψήφους στην Θεσσαλονίκη.

 

 

 

Οι εκλογές ορίστηκαν για 19/2 αλλά αναβλήθηκαν μετά για 5/3/1950, το εκλογικό σύστημα που προτάθηκε ήταν ιδιότυπο «φωτογραφικό» μετά όμως από πιέσεις δέχτηκαν να γίνουν οι εκλογές στο εκλογικό σύστημα των εκλογών του 1946 την απλή αναλογική.

 

Κόμματα της αριστεράς:

-ΣΚΕΛΔ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας) του Σβώλου- Τσιριμώκου

-«Αριστεροί Φιλελεύθεροι» των Ν Γρηγοριάδη- Στ Χατζημπέη

- «Σοσιαλιστικό Κόμμα» του Γιάννη Πασαλίδη.

- «Ένωση Δημοκρατικών Αριστερών» του Σοφιανόπουλου

Ο Πλαστήρας  αρνήθηκε να πάει με κόμματα της αριστεράς.

 

ΤΟ ΚΚΕ

 

            Το ΚΚΕ ένα μήνα μετά την ήττα στο Βίτσι την 9/10/1949 στην 6^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ πήρε απόφαση « ο ΔΣΕ που έγινε βραχνάς για τους εχθρούς του λαού της Ελλάδος , θα ανταποκριθεί στην ιστορική του αποστολή σαν νεκροθάφτης του μοναρχοφασισμού», δηλαδή δεν διαλυόταν αλλά πίστευε ότι ήταν δυνατή μια επανάληψη του Ανταρτοπολέμου και ζητούσε «να παραμείνουν μικρά παρτιζάνικα τμήματα σα μέσο πίεσης για όσο το δυνατόν περισσότερο εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής του τόπου». Ο σε Ν Ζαχαριάδης έριξε το σύνθημα «Τα όπλα παρά πόδα».

            Η λογική αυτή του ΚΚΕ έκανε δυσχερή την θέση των αριστερών κομμάτων στην Ελλάδα, έτσι τα τρία κόμματα της αριστεράς

«Ένωση Δημοκρατικών Αριστερών» του Σοφιανόπουλου, η ΣΚΕΛΔ και οι «Αριστεροί Φιλελεύθεροι» των Ν Γρηγοριάδη- Στ Χατζημπέη έκαναν σύμπραξη και έφτιαξαν το κόμμα « ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ».

            Το ΚΚΕ τώρα έδινε γραμμή να ψηφιστούν οι Σβώλος, Τσιριμώκος, Στρατής, Πελτέκης, Τσιάρας, Τανούλα κλπ μερικούς μάλιστα τους κατηγορούσε σαν πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Έλληνες στην πρωτεύουσα της Σοσιαλιστικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν, τη μακρινή Τασκένδη.

 

 

ΑΜΝΗΣΤΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ  ΤΟΥ ΚΚΕ

 

            Θερμός υποστηρικτής της νομιμοποιήσεως του ΚΚΕ μετά την λήξη του εμφυλίου ήταν ο Σ Μαρκεζίνης έλεγε «Χαραχθέντος του γενικού αντικειμενικού σκοπού, θα προβάλει , κατά τινα ώραν , και η ανάγκη της λήθης του παρελθόντος» και μιλούσε για «…………. Ούτε ο νικητής να υποπτεύεται τον κυβερνήτην επί συνοδοιπορία, ούτε ο ηττημένος επί υποκρισία…..» , ο λόγος του ήταν δεκαετίες μπροστά και μιλούσε ευθύς μόλις τελείωσε ο εμφύλιος για «καθολική και όχι μερική αμνηστία» με εξαίρεση «αριθμού ηγετικών στελεχών» που βρίσκονται στο εξωτερικό κι πρέπει να παραμείνουν «εις ισόβιον υπερωρίαν». Μιλούσε ακόμα σε αυτές τις στιγμές που κανείς δεν το διανοείτο «……..να εξαλείψη τον κίνδυνον συνειδητοποιήσεως μιαιδιοτύπου δευτέρας κατηγορίας πολιτών……μία τοιαύτη κατάστασις θα ενέχει το σπέρμα της ανατροπής».

            Υπέρ της νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν και ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο λόγος αυτός ήταν που ο Σ Βενιζέλος αποχωριζόταν του Πλαστήρα διότι «….τρέφει συμπαθειες έναντι της κομμουνιστικής παρατάξεως».

            Εν τω μεταξύ στις 29/9/1949 η κυβέρνηση του Αλεξάνδρου Διομήδη δήλωσε ότι οι θανατικές εκτελέσεις αναστέλλονται

            Στις 11/10 1949 στο Βήμα υπάρχει δημοσίευση του υπουργού στρατιωτικών Παναγιώτη Κανελλόπουλου που εξηγούσε ότι τα μέτρα ήταν «μέτρα  κατευνασμού» και «ουδεμίαν σχέσιν έχει προς την αρχήν της επιεικείας……» απειλούσε σε τόνο οξύ «….Ας έχουν μάλιστα υπ όψιν των οι εχθροί της Ελλάδος ότι η ισχύς της διατάξεως αυτής είναι ισχυρώς περιορισμένη……. Και οι δικαστές μας είναι εξ ίσου εθνικόφρονες όπως είναι και οι αξιωματικοί……»

            Για να γίνει αντιληπτό σε το σκιά θανάτου ευρίσκετο η Ελλάδα σημειώνω ότι μέχρι τον Οκτώβρη του 1949 είχαν καταδικαστεί σε θάνατο για αδικήματα του εμφυλίου 5.322 άτομα και είχαν εκτελεστεί 3.033 κρατούντο δε ακόμα 2.289 θανατοποινίτες άνδρες και γυναίκες. Στις φυλακές για παρόμοια αδικήματα με ισόβια ποινή ήταν 16.738 άτομα και υπόδικοι 5.425 άτομα, εκτοπισμένοι ήταν περίπου 13.000 άτομα. Οι σχέσεις της Ελλάδος με την Αλβανία ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση και με την Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και ΕΣΣΔ τεταμένη.

            Κατά της αμνήστευσης του ΚΚΕ και πολύ περισσότερο της νομιμοποίησης του ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου.

            Ο Παπάγος εν τω μεταξύ κάνει δηλώσεις ότι «ο κίνδυνος δεν παρήλθε» και ότι «12.000 συμμορίτες ευρίσκονται ακόμη εις γειτονικάς χώρας…….. και χίλιοι διακόσιοι συμμορίται είναι διεσπαρμένοι εις μικράς ομάδας εις το εσωτερικόν της χώρας….» αρνήθηκε περίπτωση δικτατορίας . Σε ανταπόκριση σε αγγλικές εφημερίδες  στην Μ Βρετανία τονίζει:

 «Η δικτατορία θα ήτο τάφος της χώρας αυτής, καταστροφή πρώτου μεγέθους………. Αν αριστερισμός σημαίνει βελτίωσιν των βιοτικών συνθηκών του λαού μας , τότε όλοι μας είμαστε αριστεροί, από τον Βασιλέα μέχρι του πλέον ταπεινού πολίτου…..κάθε προοδευτική κυβέρνησις οφείλει να δανεισθεί όλας τας καλάς πλευράς του σοσιαλισμού….».

 

 

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΠΡΕΣΒΗ

 

            Το Νοέμβριο του 1949, λίγο μετά την λήξη του εμφυλίου και την ήτα του ΔΣΕ , ο πρέσβης των ΗΠΑ Γκραίηντυ ξεκίνησε προσωπική εκστρατεία σε όλη την Ελλάδα για την προπαρασκευή των πρώτων εκλογών που θα γινόντουσαν μετά τον Εμφύλιο.

            Περιόδευσε λοιπόν σε διάφορες πόλεις και οι πάμπτωχοι (αγροτικοί κυρίως πληθυσμοί) τον σήκωναν στα χέρια, όπως κάνανε στους υποψηφίους πολιτευτές!

            Ο Αμερικανός πρέσβης μίλησε για την αμερικανική βοήθεια αλλά και «δίδασκε» τους  εξαθλιωμένους Έλληνες το «αλφαβητάριο της δημοκρατίας», έτσι το είπαν στον τύπο ……….

            Σε λόγο του στην Θεσσαλονίκη στις 28/11/1949 είπε :

«Πρέπει συντόμως να διεξαχθούν βουλευτικαί εκλογαί. Εν συνεχεία , δέον να επακολουθήσουν δημοτικαί εκλογαί, κανονικώς διεξαγόμεναι κατά σύντομα χρονικά διαστήματα, όπως συμβαίνει και εις άλλα δημοκρατικά κράτη……….. Ικανοί άνδρες από όλα τα κοινωνικά στρώματα δέον να συμμετέχουν κατ αύξουσαν αναλογίαν εις την διαχείρισιν των κοινών…….».

            Στις 29/11/1949 στην Λάρισα είπε:

«Ελπίζω συνεπώς ότι αι εκλογαί θα διεξαχθούν ουχί βραδύτερον των αρχών της προσεχούς ανοίξεως…….».

Με δύο λόγια ο πρέσβης των ΗΠΑ λειτουργούσε σαν επαρχιακός πολιτικάντης και υπαγόρευε στην κυβέρνηση των Αθηνών, τις αποφάσεις του από τα μπαλκόνια !

Τι νομίζεις ότι πείραξε από όλα αυτά τους Έλληνες πολιτικούς ;

Ο Τσαλδάρης ταράχτηκε με την φράση του πρέσβη των ΗΠΑ «νέους άνδρες» και ζητούσε «διευκρινίσεις» αν έτσι καταδικάζονται τα παλαιά κόμματα;

Εκείνες τις μέρες εμφανίστηκε στην Ελλάδα και ο Μακ Γκη (υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ), αυτός ο άνθρωπος είχε συνομιλίες με πολιτικούς την στιγμή που ο πρέσβης έκανε προεκλογικές περιοδείες, και ο Μακ Γκη κινήθηκε στην ίδια κατεύθυνση με τον Γκραίηντυ.

 

 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Οι πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά από 15 χρόνια.

 

ΕΚΛΟΓΕΣ

 

            Οι εκλογές του 1950, έμοιαζαν ειδυλλιακές σε σχέση με αυτές του 1946, ο Παπάγος έδωσε εντολή στον στρατό να μη κάνει ανοικτές παρεμβάσεις, η «ΔΠ» είχε συνδυασμούς μόνο στις μεγάλες πόλεις, επιθέσεις κατά μελών της έγιναν πολλές πχ Ο Τσιριμώκος δέχτηκε επίθεση στην Καλλιθέα, ο Σβώλος στο Ηράκλειο Κρήτης, πολλά μέλη της «ΔΠ» συλλήφθηκαν και εκτοπίστηκαν, αλλά και η ΕΠΕΚ κατήγγειλε επιθέσεις από ενόπλους των ΜΕΑ στην Κοζάνη και στα Τρίκαλα.

            Ο στρατός τώρα εκεί που βρισκόταν, αλλά οι ψήφοι τους ψήφιζαν τους υποψηφίους της περιφερείας τους, με τον ίδιο τρόπο ψήφισαν και οι χιλιάδες κρατούμενοι και στρατιώτες της Μακρονήσου. Στην Μακρόνησο το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό για τους «αναμορφωτές» διότι οι «ανανήψαντες» ψήφισαν ΕΠΕΚ και ΔΠ!

            Κατά την περίοδο των εκλογών ο στρατός συνέχισε τις επιχειρήσεις για την «εξόντωση των συμμοριών», η προβολή των κομμάτων δυσχεράνθηκε διότι έγινε μια απεργία των δημοσιογράφων και εργατών τύπου από 29/1 μέχρι 25/2.

            Τα συνθήματα που ακούστηκαν ήταν «Αλλαγή» από τον Πλαστήρα, «Κατά της απλήστου ολιγαρχίας» και «λήθη του παρελθόντος» από τον Βενιζέλο.

 

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

 

            Ο Σουλτσμπεργκερ έκανε μια περιγραφή των εκλογών  στις 8/3/1950  πήρε συνέντευξη από τον Παύλο και έγραψε ότι ήταν «ενοχλημένος που ο Πλαστήρας κέρδισε ψήφους…..», ο πραγματικός νικητής ήταν η ΕΠΕΚ  το Λαϊκό Κόμμα αν και κέρδισε είχε κατακόρυφη πτώση και το Κόμμα των Φιλελευθέρων είχε κάμψη, ενισχύθηκε ο Γ Παπανδρέου και σημαντική συγκέντρωση ψήφων είχε η ΔΠ που είχε εκπροσώπους σε 14 περιοχές

            Ας δούμε όμως πως κατανεμόταν οι ψήφοι του στρατού που ήταν 135.215 άνδρες:

Λαϊκοί 32.019

Φιλελεύθεροι 26.810

ΠΑΠ (4^η Αυγούστου) 16.997

Παπανδρέου 14.339

ΕΠΕΚ 12.105

ΜΕΑ 8.895

Ζέρβας 6.082

ΔΠ 5.708

 

            Τα τελικά αποτελέσματα επί 1.688.923 εγκύρων πήραν 

 Λαϊκοί 317.512 σηλαδή 18,8% έδρες 62

Φιλελεύθεροι 291.083 δηλαδή 17,24% έδρες 56

ΕΠΕΚ 277.739  δηλαδή16,44% έδρες 45

Παπανδρέου 180.185 δηλαδή 10,67% έδρες 35

ΔΠ 163.824 δηλαδή 9,7% έδρες 18

ΠΑΠ (4^η Αυγούστου) 137.618 δηλαδή 8,15% έδρες 16

ΜΕΑ 88.979 δηλαδή 5,27% έδρες 7

Ζέρβας 61.573 δηλαδή 3,65% έδρες7

ΠΑΕ 44.308 δηλαδή 3,62 έδρες 3

Νέον Κόμμα 42.157 δηλαδή 2,5% έδρες 1 (o  Μαρκεζίνης δεν εκλέχτηκε)

ΑΠΕΛ 26.925

Εθνικό Κόμμα της Χ 14.256

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η δεκακομματική Βουλή του… 1950.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ

 

            Η ίδρυση του Ελληνικού Συναγερμού έγινε το 1951 και η χώρα ωθήθηκε στην λύση διακυβέρνησης της χώρας από Παπάγο-Μαρκεζίνη, δηλαδή πραγματοποιήθηκε το σχέδιο που προωθούσε ο Σ Μαρκεζίνης από το 1945

 

 

Ας δούμε  όμως πως εξιστορεί την ανάμιξη των ΗΠΑ στην εφαρμογή των σχεδίων τους από τον   Παπάγο  ο  ίδιος ο Σ Μαρκεζίνης σε ομιλία του το 1957:

«Εις τας 8.30 μμ της 1^ης Ιανουαρίου 1949συναντήθην με τον Χάριμαν (υπεύθυνος του Σχεδίου Μάρσαλ για την Ευρώπη) εις την οικίαν του τότε οικονομικού συμβούλου της αμερικανικής πρεσβείας κ Σμιθ , σημερινήν οικίαν του κ Βενιζέλου, και παρέμειναμεν επί  μίαν και ημίσειαν ώραν συνομιλούντες.

«Η συνομιλία εκείνη υπήρξε για εμένα πολυτιμοτάτη. Άλλωστο ο κ Χάριμαν δεν είναι τυχαία προσωπικότης. Ως επακόλουθον αυτής, ήτο εντατική επί δεκαήμερον εργασία, θα έλεγον εξαντλητική, η οποία κατέληξεν εις ανάρτισιν πλήρους γενικού προγράμματος αντιμετωπίσεως της τότε ελληνικής πραγματικότητος.

«Σημειωσατε ότι τμήματα του προγράμματος εκείνου είδον έκτοτε την εφαρμογήν των ήδη από της κυβερνήσεως Σοφούλη της 20^ης Ιανουαρίου1949 και πολύ περισσότερον κατόπιν, επί Συναγερμού……..»

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο τύπος της εποχής.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

-        Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ τόμος Α Έκδοσις κόμματος Προοδευτικών Αθήνα 1957 του Σ Μαρκεζίνη.

-        ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ του Σπύρου Λιναρδάτου
 

      - ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ του Κ. Λ. Σουλτσμπεργκερ μετάφραση Κοσμά Πολίτη.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΧΕΔΙΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΥΡΡΟΥ

 

Ο Γάιος Φαβρίκιος και ο Ο Πύρρος γνωριζόντουσαν πριν ο πρώτος γίνει ύπατος, οι δύο άνδρες εκτιμούσαν ο ένας τον άλλο, ο Πύρρος εκτιμούσε την ακεραιότητα του χαρακτήρα του του Γάιου Φαβρίκιου την οποία είχε ελέγξει όταν αυτός είχε πάει πρεσβευτής για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων.

Το θέμα των αιχμαλώτων τέθηκε υπό όρους από τον Πύρρο αλλά ο Άππιος Κλαύδιος, ένας διακεκριμένος πολιτικός, ο οποίος είχε εγκαταλείψει πια την ενεργό δράση εξαιτίας της μεγάλης του ηλικίας. Αν και τυφλός πια, μετέβη στη Σύγκλητο όπου εκφώνησε ένα διάσημο λόγο κατά του Κινέα μεταστρέφοντας τα βουλεύματα των Ρωμαίων. Πρόκειται για τον πρώτο καταγεγραμμένο λόγο στη λατινική γλώσσα, και αποτελεί την πηγή της έκφρασης «καθένας κατασκευάζει τη δική του τύχη» (quisque faber suae fortunae). Μετά την παρέμβαση του Άππιου Κλαύδιου οι Ρωμαίοι έστειλαν τον Κινέα στον Πύρρο με την παραγγελία να εγκαταλείψει την Ιταλία, διαφορετικά θα συνέχιζαν τον πόλεμο με κάθε δυνατό τρόπο.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Πύρρος Α΄ ή Πύρρος της Ηπείρου (318 π.Χ. – 272 π.Χ.) ήταν Έλληναςβασιλιάς των Μολοσσών.

Λίγο αργότερα ο Πύρρος υποδέχτηκε μια ρωμαϊκή πρεσβεία η οποία έφθασε με στόχο τις διαπραγματεύσεις για την τύχη των αιχμαλώτων ο Πύρρος συμπεριφέρθηκε με ευμένεια στον Γάιο Φαβρίκιο περισσότερο από όσο στους άλλους και του προσέφερε δώρα και χρυσάφι, αλλά αν και εντελώς φτωχός ο Φαβρίκιος απάντησε σε αυτόν: «Αν με θεωρείς ενάρετο άνδρα, γιατί θέλεις να με διαφθείρεις; Αν πάλι με θεωρείς αχρείο, γιατί ζητάς τη φιλία μου;»

Ο Πύρρος, θέλησε  να τον τρομοκρατήσει με την ξαφνική εμφάνιση ενός ελέφαντα, πρόσταξε τους ανθρώπους του να οδηγήσουν το ζώο από πίσω από το παραπέτασμα κατά πάνω στον Φαβρίκιο, την ώρα που θα συζητούσε μαζί του.

Έτσι έγινε όταν δόθηκε σήμα και τραβήχτηκε το παραπέτασμα, ξαφνικά το θηρίο έβγαλε μια τρομακτική στριγκλιά και κρέμασε την προβοσκίδα πάνω από το κεφάλι του Φαβρίκιου.

 Εκείνος όμως ατάραχος χαμογέλασε και είπε στον Πύρρο:

«Σήμερα το θηρίο σου δεν με ταράζει περισσότερο από όσο με δελέασε χθες το χρυσάφι σου».

Ο Πύρρος συμφώνησε να στείλει πίσω στις οικογένειές τους διακόσιους αιχμαλώτους χωρίς την καταβολή λύτρων, για να γιορτάσουν με τους δικούς τους τα Κρόνια, με την προϋπόθεση να επιστρέψουν πίσω εάν αποτύγχαναν οι διαπραγματεύσεις. Η ειρήνη δεν ψηφίστηκε, ψηφίστηκε όμως ποινή θανάτου γι’ αυτούς που δεν θα επέστρεφαν στην αιχμαλωσία μετά τις γιορτές.

Άνοιξη του 279 π.Χ. Ο Πύρρος, ο βασιλιάς της Ηπείρου σε μια από τις επανειλημμένες προσπάθειές του να κατακτήσει τη Ρώμη συγκρούεται με τους Ρωμαίους στο Άσκλο.

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ  :  Ορειχάλκινος Θώραξ (από μελετητή αποδίδεται στο Βασιλιά Πύρρο Ι), Mουσείο Ηγουμενίτσας.

Η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Οι Ηπειρώτες και οι σύμμαχοι τους επικράτησαν, αλλά με βαριές απώλειες οι οποίες τους καθιστούσαν ανήμπορους να καταλάβουν την «Αιώνια Πόλη».

Έκτοτε, η μάχη του Άσκλου αποτέλεσε τον ορισμό της φράσης «Πύρρειος Νίκη». Μετά τη μάχη στο Άσκλο ένας προδότης από το στρατόπεδο του Πύρρου, ο Τιμόχαρις από την Αμβρακία, έστειλε μήνυμα στον διοικητή των Ρωμαίων, Γάιο Φαβρίκιο Λουσκίνο και του πρότεινε τη δολοφονία του Ηπειρώτη βασιλιά έναντι τεράστιας αμοιβής. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο προδότης ήταν ο προσωπικός ιατρός του Πύρρου.

 

Ο Φαβρίκιος, υπόδειγμα πατριωτισμού και εντιμότητας, αντί να ενδώσει σε αυτήν την πρόταση, η οποία θα απάλλασσε την πατρίδα του από έναν επικίνδυνο εχθρό, έστειλε επιστολή στον Πύρρο και του κατήγγειλε τη συνωμοσία.

 

Το κείμενο της επιστολής είχε ως εξής:

 

«Γάιος Φαβρίκιος καὶ Κόιντος Αἰμίλιος ὕπατοι

Ῥωμαίων Πύρρῳ βασιλεῖ χαίρειν. Οὔτε φίλων

εὐτυχὴς ἔοικας εἶναι κριτὴς οὔτε πολεμίων.

Γνώσῃ δὲ τὴν πεμφθεῖσαν ἡμῖν ἐπιστολὴν

ἀναγνούς, ὅτι χρηστοῖς καὶ δικαίοις ἀνδράσι

πολεμεῖς, ἀδίκοις δὲ καὶ κακοῖς πιστεύεις.

Οὐδὲ γὰρ ταῦτα σῇ χάριτι μηνύομεν, ἀλλ' ὅπως

μὴ τὸ σὸν πάθος ἡμῖν διαβολὴν ἐνέγκῃ καὶ δόλῳ

δόξωμεν, ὡς ἀρετῇ μὴ δυνάμενοι,

κατεργάσασθαι τὸν πόλεμον.»

 

«Ο Γάιος Φαβρίκιος και ο Κόιντος Αιμίλιος, ύπατοι των Ρωμαίων, προς τον βασιλέα Πύρρον, χαίρειν. Δεν φαίνεται να κρίνεις με επιτυχία ούτε τους φίλους σου ούτε τους εχθρούς σου.

Όταν θα διαβάσεις το γράμμα που μας έστειλαν, θα αντιληφθείς πως πολεμάς άνδρες που είναι τίμιοι και δίκαιοι και πως εμπιστεύεσαι άδικους και κακούς.

Αν σου καταγγέλλουμε αυτά, δεν το κάνουμε για να χαριστούμε σε σένα, αλλά για να μη φανούμε πως επιζητούμε με δόλο να κερδίσουμε τον πόλεμο που δεν μπορούμε να τον κερδίσουμε με την αξία μας».

 

Όταν ο Πύρρος διάβασε την επιστολή, έμεινε κατάπληκτος από τη χειρονομία του Φαβρικίου. Γύρισε στους φίλους του και είπε:

«Αυτός είναι ο Φαβρίκιος, που δυσκολότερα μπορείς να τον παρασύρεις από τον τίμιο δρόμο παρά τον ήλιο από την κανονική τροχιά του».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Aσημένιο κράνος (από μελετητή αποδίδεται στο Βασιλιά Πύρρο Ι), Μουσείο Ηγουμενίτσας.

 

Αφού βεβαιώθηκε ο Πύρρος για την προδοσία εκτέλεσε τον προδότη και επένδυσε με το δέρμα του τα χαλινάρια ενός αλόγου.

 

Επιπλέον, ως εκτίμηση προς το πρόσωπο του Φαβρικίου, απελευθέρωσε χωρίς λύτρα τους ρωμαίους αιχμαλώτους.

 

Οι Ρωμαίοι, μην επιθυμώντας να δεχθούν χωρίς αντάλλαγμα τους αιχμαλώτους απελευθέρωσαν με τη σειρά τους  ισάριθμους αιχμαλώτους, Ταραντίνους και Σαυνίτες συμμάχους των Ηπειρωτών.

 

Ο ύπατος Φαβρίκιος δεν καταδέχθηκε να εξοντώσει τον Πύρρο με δόλο.

 

Η Σύγκλητος μάλιστα τιμώρησε αυστηρά τους αιχμαλώτους που επέστρεψαν. Τους χαρακτήρισε άτιμους και τους υποβίβασε από την κατηγορία του πολίτη.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Χάρτης με τη διαδρομή που ακολούθησε ο Πύρρος κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στην Ιταλία.

Για να αποκατασταθούν έπρεπε ο καθένας να φέρει ως λάφυρα τα όπλα δύο εχθρών!

Το Γάιο Φαβρίκιο μνημονεύει ο ρήτορας Κικέρων για την ασκητικότητα και το αδιάφθορο του χαρακτήρα του.  Αναφέρεται επίσης για τον ίδιο λόγο στη Θεία Κωμωδία του Δάντη.

Οι Λατίνοι απέδωσαν τα γεγονότα :

Fabricius unus fuit ex legatis qui ad Pyrrhum de captiuis redimendis uenerant.

 cuius postquam audiuit Pyrrhus magnum esse apud Romanos nomen ut uiri boni et bello egregii, sed admodum pauperis,

 

eum prae cetĕris benigne habuit,

 eique munera atque aurum obtŭlit.

 omnia Fabricius repudiauit.

 postero die cum illum Pyrrhus uellet exterrere conspectu subito elephantis,

 imperauit suis ut belua post aulaeum admoueretur Fabricio secum colloquenti.

 

 quod ubi factum est, signo dato remotoque aulaeo repente belua stridorem horrendum emisit, et proboscidem super Fabricii caput suspendit.

 at ille placĭdus subrisit, Pyrrhoque dixit:

«non me hodie magis tua commŏuet belua, quam heri tuum aurum pellexit.»

Fabricii uirtutem admiratus Pyrrhus, illum secreto inuitauit ut patriam desereret, secumque uellet uiuere, quarta etiam regni sui parte oblata;

 

 cui Fabricius respondit: «si me uirum bonum iudĭcas, cur me uis corrumpere? sin uero malum, cur me ambis?»

 

anno interiecto, omni spe pacis inter Pyrrhum et Romanos conciliandae ablata, Fabricius consul factus, contra eum missus est.

 

 cumque uicīna castra ipse et rex haberent, medĭcus regis nocte ad Fabricium uenit, eique pollicitus est, si praemium sibi proposuisset, se Pyrrhum uenēno necaturum.

 

 hunc Fabricius uinctum reduci iussit ad dominum, et Pyrrho dici quae contra caput eius medicus spopondisset.

 

tunc rex admiratus eum dixisse fertur:

«ille est Fabricius qui difficilius ab honestate, quam sol a suo cursu posset auerti.»

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο ύπατος Φαβρίκιος δεν καταδέχθηκε να εξοντώσει τον Πύρρο με δόλο. Η εικόνα αποδίδει το περιστατικό με τον ελέφαντα που διηγήθηκα πιο πάνω.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι: Πύρρος

 

 http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2015/10/prodosia-dolofonia-pirrou-meta-pirrio-niki.html

 

 

 

 

ΤΟ ΣΟΥΤΙΕΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

 

 

Η χρήση των εσωρούχων όπως τα γνωρίζουμε σήμερα  γενικεύτηκε κατά το δεύτερο τέταρτο του 19ου αιώνα. Το πρώτο σουτιέν εμφανίστηκε στις 30 Μαΐου 1889, όταν η Γαλλίδα Ερμίν Καντόλ, πρόσθεσε στον κλασικό κορσέ ένα δεύτερο μέρος που συγκρατούσε το στήθος.

Το 1907, το πάνω μέρος του κορσέ αρχίζει πλέον να πωλείται αυτόνομα (δημιουργός θεωρείται ο Γάλλος στυλίστας, Πολ Ποαρέ) και η λέξη «brassiere» (σουτιέν) εμφανίζεται για πρώτη φορά στη λεγόμενη Βίβλο της μόδας, το Vogue.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ένα από τα πρώτα σύγχρονα σουτιέν.

Τέσσερα χρόνια μετά, η λέξη περνά και στο αγγλικό λεξικό της Οξφόρδης, μέχρι που το 1914, η Μέρι Φελπς Τζέικομπ κατοχυρώνει την πρώτη πατέντα σουτιέν στην Αμερική (φτιαγμένη από μεταξωτά μαντίλια που δεν διαγράφονταν κάτω από το φόρεμα), την οποία πουλά για 1.500 δολάρια στην Warner Brothers Corset Company για 1500 δολάρια. Μέσα σε ένα χρόνο η εταιρία κέρδισε από τις πωλήσεις του νέου εσωρούχου περίπου 15 εκατομμύρια δολάρια...

 

Στην αρχαία Ελλάδα η αμφίεση των γυναικών αποτελούσαν, όπως και των αντρών, ο χιτών και το ιμάτιον, μόνο που ο γυναικείος χιτών λεγόταν εσθής και ήταν μακρύτερος από τον αντρικό, φτάνοντας ως τα πόδια (ποδήρης), πιο πολύπτυχος και συχνά κοντομάνικος, που κουμπωνόταν στους ώμους. Καμιά Αθηναία σεβόμενη τον εαυτό της δεν έβγαινε από το σπίτι μόνο με τον εσθήτα της, χωρίς το ιμάτιον, που το έλεγαν και αμπεχόνιον και που συχνά ανέβαινε πάνω από τον τράχηλο και της σκέπαζε το κεφάλι μ’ ένα είδος κουκούλας. Αυτό ήταν το μόνο «καπέλο» που χρησιμοποιούσαν οι Αθηναίες, μολονότι για την προστασία του κεφαλιού τους από τον ήλιο, στις πολύ καφτερές μέρες, έπαιρναν μαζί τους σκιάδια, δηλαδή ομπρελίνα. Μπορούμε να υποθέσουμε πως οι Αθηναίες έκαναν συχνότερα χρήση χρωματιστών υφασμάτων από τους άντρες: η γυναικεία εσθής ήταν αρχικά λευκή, αλλά μαζί με την ευημερία και την εισβολή των ασιατικών τρόπων εισβάλανε στην Αθήνα και τα χρώματα: βυσινί, κροκάτο, μήλινο, ουρανί, (αέρινον) και εμπριμέ (υδάτινον ή υδροβαφές). Φορούσαν επίσης την κυπασσίδα, κομψότατο ημίπαλτο που κούμπωνε μπροστά, και οι πλουσιότερες τον πέπλον, που ήταν το ωραιότερο γυναικείο ρούχο, αφού μ’ αυτό έντυναν και την Αθηνά, την ημέρα των Παναθηναίων.

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά στη Μινωική Κρήτη ήταν η μεγάλη ελευθερία των γυναικών που συμμετέχουν σε κάθε εκδήλωση της κοινωνικής ζωής.

Η ιστορία όμως του σουτιέν φαίνεται πως ξεκινά περί τα 3.000 χρόνια πριν στην αρχαία Ελλάδα. Τοιχογραφίες στην Κρήτη δείχνουν ότι την εποχή του Μινωικού πολιτισμού οι γυναίκες φορούσαν εσώρουχα που στήριζαν -έσπρωχναν προς τα πάνω- και ταυτόχρονα αποκάλυπταν το γυναικείο στήθος, το οποίο είχε μια ιδιαίτερη θέση στην κουλτούρα της εποχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα θεωρούνται οι πήλινες μινιατούρες της Θεάς των φιδιών.

Στην αρχαία Ελλάδα οι γυναίκες φορούσαν απλώς ένα είδος σουτιέν (“ταινία”, “στηθόδεσμος”, “στρόφιον”). Αποτελείτο από μια πλατιά ταινία σ’ οποιοδήποτε χρώμα, που κάποτε ήταν πλούσια διακοσμημένη και φοριόταν κατάσαρκα. Έτσι, όπως και σήμερα, το σουτιέν χρησίμευε για την ανάδειξη, τη στήριξη ή την απόκρυψη της θηλυκότητας του σώματος.

Οτι το σουτιέν προφανώς εθεωρείτο απαραίτητο σύνεργο γυναικείας ενδυμασίας, όπως μας πληροφορεί ο λεξικογράφος του 2ου αιώνα Πολυδεύκης: «… το δε των μαστών των γυναικείων ζώσμα ταινίαν ωνόμαζον και ταινίδιον». Άλλες ονομασίες του σουτιέν ήταν: απόδεσμος, μίτρα, αλλά και στηθόδεσμος

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Οι Κυρίες με τα γαλάζια.

Στις “Θεσμοφοριάζουσες” του Αριστοφάνη φαίνεται ότι ο στηθόδεσμος φοριόταν, για να κάνει ένα μέτριο στήθος να φαίνεται μεγαλύτερο και ελκυστικύτερο.

Αυτό βγαίνει από ένα παλαιό παράδειγμα μιας μεταμφίεσης, που δεν είχε πάντως ευτυχή κατάληξη. Έτσι ο Μνησίλοχος, ένας συγγενής του τραγικού ποιητή Ευριπίδη, μεταμφιεσμένος σε γυναίκα, χώθηκε σε μια συνέλευση γυναικών, ώστε παραμένοντας άγνωστος ανάμεσά τους να υπερασπισθεί τον ποιητή. Τα υπόλοιπα χρειώδη τα έθεσε στη διάθεσή του ο τραγικός ποιητής Αγάθων, ο οποίος ήταν γνωστός ως “θηλυδρίας”. Οι αντίστοιχοι διάλογοι, που αναφέρονται στο στηθόδεσμο, είναι οι ακόλουθοι:

«Ευ. Αγάθων, επειδή σαυτόν επιδούναι φθονείς, αλλ ιμάτιον γουν χρήσον ημίν τουτωί και στρόφιον, ου γαρ ταύτα γ ως ουκ εστ ερείς.

Αγ. Λαμβάνετε και χρησθ, ου φθονώ».

«Έυριπίδης: Αγάθωνα, μου αρνήθηκες μια χάρη, δάνεισέ μας τουλάχιστον για τούτον ένα φουστάνι κι ένα στηθοπάνι. Τέτοια είδη δεν θα πεις ότι δεν έχεις.

 

Αγάθωνας: Πολύ ευχαρίστως. Πάρετε ό, τι αγαπάτε».

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Οι εικονιζόμενες «Δεσποινίδες με το Μπικίνι» βρέθηκαν σε πάτωμα με μωσαϊκό στη Villa Romana.

Στη συνέλευση των γυναικών διαδόθηκε γρήγορα η φήμη πως ο Ευριπίδης είχε εισαγάγει λαθραία έναν κατάσκοπο. Ο ύποπτος γι’ αυτό Μνησίλοχος υποβλήθηκε σε σωματική έρευνα και γρήγορα ξεμασκαρεύτηκε ως άνδρας:

«Γυ. Απόδυσον αυτόν, ουδέν υγιές γαρ λέγει.

Μν. Κάπειτ αποδύσετ εννέα παιδιών μητέρα;

Κλ. Χάλα ταχέως το στρόφιον ωναίσχυντε συ.

Γυ. Ως και στιβαρά τις φαίνεται και καρτερά, και νη Δία τιτθούς γ ώσπερ ημείς ουκ έχει.

Μν. Στερίφη γαρ ειμί ουκ εκύησα πώποτε.

Γυ. Νυν, τότε δε μήτηρ ήσθα παιδιών εννέα.»

 

 

 

«Μνησίλοχος: Τι; Μάννα εννιά παιδιών και θα με γδύσουν!

 

Κλεισθένης: Λύσε το στηθοπάνι σου. Μπρος, σβέλτα.

 

Πρώτη γυν.: Γερή, καρδαμωμένη. Στήθος πλάκα.

 

δεν είναι φουσκωτό σαν το δικό μας.

 

Μνησίλοχος: Γιατί ποτέ δε γέννησα. Είμαι στείρα.

 

Πρώτη γυν.: Μπα! Μάννα εννιά παιδιών δεν ήσουν τώρα;».

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Κορίτσια στην Αρχαία Σπάρτη σε  κλασσικό  ευρωπαϊκό  πίνακα.

Ιδιαίτερα παραστατική είναι μια σκηνή, που μας έχει παραδοθεί επάνω σε μια ερυθρόμορφη υδρία (450-430 π. X.). Η Αφροδίτη, περιστοιχισμένη από περισσότερα πρόσωπα, ασχολείται κάνοντας την τουαλέτα της . Είναι ασαφές αν η θεά φορεί ή βγάζει το ρούχο της. Διακρίνεται όμως με σαφήνεια ότι ως μοναδικό ένδυμά της φορεί μια πλατιά ταινία.

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

«Η μόδα στην αρχαία Ελλάδα» της Αναστασίας Πεκρίδου

«η γυναίκα στην αρχαιότητα» του Θ. Καρζή εκδ. Φιλιππότη

«Θεσμοφοριάζουσαι» εκδόσεις Γεωργιάδη.