ΚΑΤΑΘΕΣΗ Κ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗ ΣΕ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

 

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο αρχηγός ΓΕΣ ο Κωνσταντίνος Παναγιωτάκης.

Ο πρώην αρχηγός ΓΕΣ στρατηγός Κ Παναγιωτάκης κατέθεσε σε εξεταστική της Βουλής για τις εξοπλιστικές προμήθειες που έγιναν επί υπουργίας των Α Τσοχατζόπουλου και Γ Παπαντωνίου την 17^η Νοεμβρίου 2008 σαν μάρτυρας, είναι πολύ ενδιαφέροντα αυτά που ακούστηκαν, είπε λοιπόν μεταξύ των άλλων:

 

«…παίρναμε οπλικά συστήματα τα οποία ήταν σάπια, με τις λεγόμενες βοήθειες και τα προγράμματα FMF. Ότι περίσσευε μας δίνανε».

«… μας δημιούργησε προβλήματα στις σχέσεις μας και στις επιχειρήσεις μας, αν κάναμε, με τους Τούρκους. Το ΝΑΤΟ μπορεί να μας κάνει παρεμβολές όποτε θέλει».

«… Πρέπει κάποτε να κρατάμε και κάποια οπλικά συστήματα για την δική μας την άμυνα, γιατί το ΝΑΤΟ, όταν κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία, δεν θα μας βοηθήσει, όπως ξέρετε».

Τι σημαίνουν όλα αυτά άραγε; Απλά τα όπλα που αγοράσαμε με δάνεια, προορίζονται για επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και όχι για την άμυνα της χώρας μας. Για παράδειγμα τα 5 αντιτορπιλικά που πήρε σαν δώρο ο Μητσοτάκης ήταν ηλικίας 30 ετών και αποσύρθηκαν ύστερα από 10 χρόνια αφού προηγούμενα «εκσυγχρονίστηκαν» με υψηλό κόστος χωρίς να προσφέρουν στην άμυνα της χώρας. Με την σύμβαση του 2002 για ανακατασκευή τριών  παλαιών υποβρυχίων Τ- 209, το κόστος άγγιξε το ποσό εξ αρχής κατασκευής τους.

Και δεν είναι τα μοναδικά παραδείγματα αλλά είναι μέρος μιας λίστας παρομοίων ζητημάτων όπως η παραγγελία Τ – 214 που πληρώσαμε 2,3 δις και το πολεμικό ναυτικό παρέλαβε μέχρι το 2012 μόνον ένα (δώδεκα χρόνια μετά την παραγγελία) το «Παπανικολής».

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ του ΔΗΜ ΜΗΛΑΚΑ εκδόσεις ΠΟΝΤΙΚΙ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/09/blog-post_8319.html

 

ΛΟΓΟΣ ΝΑΥΑΡΧΟΥ ΤΕΛΕΥΤΙΑ ΠΡΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ

Το 389πΧ ο Λακεδεμόνιοι πολεμούν με τους Αθηναίους στην Αίγινα κατά τον Κορινθιακό πόλεμο (395-387πΧ), έχει φονευτεί σε μάχη ο Λακεδαιμόνιος ναύαρχος  Γοργώπας και τον έχει αντικαταστήσει ο Ετεόνικος (για τον στόλο τους στην Αίγινα διότι ο διοικητής όλου του στόλου ήταν ναύαρχος  ο Ανταλκίδας που όμως βρισκόταν στην Μ Ασία), τον οποίο όμως  παρακούν οι κωπηλάτες που  αρνούνται να κωπηλατήσουν διότι δεν τους πλήρωνε, σε αυτή την δεινή θέση οι Λακεδαιμόνιοι καλούν τον επιτυχημένο ναύαρχο  Τελευτία ο οποίος όμως δεν είχε την δυνατότητα να είναι ναύαρχος για δεύτερη φορά σύμφωνα με τον νόμο τους (ίδια περίπτωση με τον Λύσανδρο στους Αιγός Ποταμούς).

Ο ναύαρχος Τελυτίας ανέλαβε λοιπόν την διοίκηση του στόλου (παράτυπα) στην Αίγινα, χωρίς και αυτός να έχει χρήματα να πληρώσει τους μισθούς των στρατιωτών, έβγαλε ένα λόγο που δείχνει με ποιό τρόπο μπορεί να επιρρεάσει ο διοικητής το στρατευμα.

 

 

 

 

ΚΕΙΜΕΝΟ

 

[14] «Ω άνδρες στρατιώται, εγώ χρήματα μεν ουκ έχω ήκω, εάν μέντοι θεός εθέλη και υμείς συμπροθυμήστε, πειράσομαι τα επιτήδεια υμίν ως πλείστα πορίζειν.

Ευ δ ίστε, εγώ, εγώ όταν υμών άρχω, εύχομαι τε ουδέν ήττον ζην υμάς ή και εμαυτόν, να τ επιτήδεια θαυμάσαιτε μεν αν ίσως, ει φαίην βούλεσθαι υμάς μάλλον ή εμέ έχειν,  εγώ δε νη τους θεούς και δεξαίμην αν αυτός μάλλον δύο ημέρας άσιτος ΄γ υνάς μίαν γενέσθαι ή γε μην θύρα ή εμή ανέωκτο μεν δήπου και πρόσθεν εισιέναι τω δεομένω τι εμού, ανεώξεται δε και νυν.

[15] Ώστε όταν υμείς πλήρη έχητε τα επιτήδεια, τότε και εμέ όψεσθαι αφθονώτερον διαιτώμενον αν δε ανεχόμενον με οράτε και ψυχή και θάλπη και αγρυπνίαν, οίεσθε και υμείςταύτα πάντα καρτερείν. Ουδέν γαρ εγώ τούτων κελεύω υμάς ποιείν ίνα ανιάσθε, αλλ ίνα εκ τούτων αγαθόν τι λαμβάνητε.

[16] Και η πόλις τοι, έφη, ω άνδρες στρατιώται, η ημετέρα, ή δοκεί εύδαίμων είναι, ευ ίστε ότι ταγαθά και τα καλά εκτήσατο ου ραθυμούσα, αλλά εθέλουσα και πονείν και κινδυνεύειν, οπότε δέοι.

Και υμείς ουν ήτε μεν και πρότερον, ως εγώ, οίδα, άνδρες αγαθοί, νυν δε πειράσθαι χρη έτι εμείνουςγίνεσθαο, ιν ηδέως μεν συμπόνώμεν, ηδέως δε συνευδαιμονούμεν.

[17] Τι γαρ ήδιον ή μηδένα ανθρώπων κολακεύειν μήτε Έλληνα μήτε βάρβαρον ένεκα μοισθού. Αλλ εαυτοίς ικανούς είναι τα επιτήδειαπορίζεσθαι, και ταύταοθενπερ κάλλιστον ή γαρ τοι πολέμω από των πολεμίων αφθονία ευ ίστε τροφήν τε και εύκλείαν εν πάσιν ανθρώποις παρέχεται»..........

«Άγετε, ω άνδρες, δειπνήσατε μὲν άπερ καὶ ως εμέλλετε· προπαράσχεσθε δέ μοι μιας ημέρας σίτον. έπειτα δὲ ήκετε επὶ τας ναυς αυτίκα μάλα, όπως πλεύσωμεν ένθα θεὸς εθέλει, εν καιρώ αφιξόμενοι.».

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

«Άνδρες στρατιώτες, εγώ βέβαια έρχομαι χωρίς χρήματα, αν όμως θέλει ο θεός και εσείς συμπαραταχθείτε με προθυμία, θα επιχειρήσω να σας παρέχω με αυθονία τα αναγκαία εφόδια για την ζωή.

Γνωρίζετε ασφαλώς καλά ότι, όταν εγώ σας κυβερνώ, θεωρώ την ζωή σας το ίδιο πολύτιμη με την δική μου.

Εγώ μα τους θεούς, θα προτιμούσα να μείνω χωρίς τροφή για δύο ημέρες, παρά να μείνετε χωρίς τροφή εσείς για μια μέρα.

Η πόρτα μου βέβαια, και πριν ήταν ανοιχτή για να μπαίνει όποιος έχει ανάγκη να μου ζητήσει κάτι, άρα και τώρα θα είναι ανοικτή.

Όταν θα έχετε πολλά τρόφιμα, θα βλέπετε και εμένα να τρέφομαι καλύτερα. Αν όμως βλέπετε εμένα να υπομένω το κρύο και την ζέστη και την αυπνία, να θεωρείτε ότι και εσείς έχετε την υποχρέωση να υπομένετε τα ίδια. Γιατί εγώ τίποτε από αυτά δεν θα σας διατάξω να κάνετε για να ταλαιπωρείστε, αλλά για να ωφελείστε από αυτά.

Γνωρίζετε επίσης καλά, άνδρες στρατιώτες, ότι και η πόλη μας, που θεωρείται ευτυχησμένη, απέκτησε αυτά τα καλά και αγαθά όχι με την τεμπελιά, αλλά με την θέληση να κοπιάζει και να κινδυνεύει, όταν υπάρχει ανάγκη. Και εσείς υπήρξατε στο παρελθόν γενναίοι άνδρες, όπως γνωρίζω.

Τώρα λοιπόν έχετε καθήκον να προσπαθείτε να είστε ακόμη γενναιότεροι, για να βρίσκουμε ευχαρίστηση στις κοινές μας επιδιώξεις και επιτυχίες.

Γιατί τι είναι πιό ευχάριστο να μη κολακεύει κανείς κανένα από τους ανθρώπους, ούτε Έλληνα, ούτε βάρβαρο, για τα χρήματα, αλλά να είναι ικανός να προμηθεύεται τα τρόφιμα μόνος του, και μάλιστα με τον πιό έντιμο τρόπο;

Τα αφθονα λάφυρα που παίρνετε από τους εχθρούς σε καιρό πολέμου, να είστε βέβαιοι, παρέχουν συγχρόνως σε εσάς και τροφή και σας κάνουν ενδόξους σ εόλους τους ανθρώπους.»......

«Πηγαίνετε τώρα, άνδρες, να δειπνήσετε όπως το ᾽χατε σκοπό, κι εφοδιαστείτε με τροφή για μια μέρα. Κατόπιν να πάτε γρήγορα γρήγορα στα καράβια, να τραβήξουμε για κει που θέλει ο θεός και να φτάσουμε στην ώρα μας».

Με αυτά τα λόγια τους τόνωσε και τους οδήγησε εναντίον του Πειραιά.

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΙΑ

Ο Τελευτίας ήταν πρίγκηπας της δυναστεία Ευρυποντιδών  και αδελφός του βασιλιά της Σπάρτης Αγησίλαου Β, γιός του Αρχίδαμου Β΄ και  της Ευπολίας, διακρίθηκε κατά τον κορινθιακό πόλεμο σαν ναύαρχος, εκλέχτηκε ναύαρχος για ένα χρόνο το 390 πΧ  μετά τον θάνατο του Γεργώπα το 388πΧ ανέλαβε πάλι την αρχηγία  του στόλου στην Αίγινα και επιτέθηκε στον Πειραιά παίρνοντας άφθονα λάφυρα. Ο ναύαρχος Τελευτίας έπεσε μαχόμενος κατά την πολιορκία της Ολύνθου το 380 πΧ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΛΛΗΝΙΚΑ του Ξενοφώντα τόμος Β  έκδοση NATIONAL GEIGRAPHIC

 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ Β ΠΕΙΡΑΙΑ

 

Ήταν 10 Απριλίου 1932, ο Πειραιάς παρουσίαζε όψη στρατοκρατούμενης πόλης. Τα πάντα ήταν κλειστά, ενώ στους δρόμους υπήρχαν μόνο περίπολοι αστυνομίας και στρατού.

Τότε ήταν μάλιστα, που για πρώτη φορά εμφανίσθηκαν στον Πειραιά τεθωρακισμένα οχήματα της Αστυνομίας Πόλεων που μερικά εξ αυτών στάθμευσαν στην Πλατεία Κοραή ενώ τα περισσότερα στην Τερψιθέα. Επίσης σε όλη την παραλιακή γραμμή της Ακτής Μιαούλη ουλαμοί ιππικού περιπολούσαν.

Επρόκειτο για  εκλογική αναμέτρηση Δημοτικών εκλογών. Αντιμέτωποι ήταν από την μια πλευρά ο Σωτήριος Στρατήγης (υποψήφιος του Λαϊκού Συνδέσμου Πειραιώς - βασιλικοί) και από την άλλη ο Αθανάσιος Μιαούλης (υποψήφιος του Κόμματος των Φιλελευθέρων).

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο  κατακερματισμός του Πειραιά το 1934 είναι αποτέλεσμα της  σύγκρουσης μεταξύ Βενιζελικού και Αντιβενιζελικού στοιχείου, αυτό φάνηκε κυρίως στην εκλογική αναμέτρηση του 1932  μεταξύ του Σωτήριου Στρατήγη (αντιβενιζελικου) με τον Αθανάσιο Μιαούλη (Βενιζελικό). 

Ο Μιαούλης καθώς ήταν των Φιλελευθέρων (Βενιζελικός), ήταν δημοφιλής υποψήφιος ανάμεσα στους εκλογείς των προσφυγικών συνοικισμών ειδικά της Νέας Κοκκινιάς, του Κορυδαλλού και της Δραπετσώνας. Ο Αθανάσιος Μιαούλης (19-05-1932 / 26-09-1932) δεν ήταν τυχαίος υποψήφιος. Ο Αθανάσιος Ν. Μιαούλης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1868. Εισήχθηκε στη Ναυτική Σχολή ως δόκιμος κατά τη σύστασή της το 1884 μαζί με τον ξάδελφό του Ανδρέα Δ. Μιαούλη. Εξήλθε το 1888 σημαιοφόρος και στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 συμμετείχε με τον βαθμό του ανθυποπλοιάρχου, κυβερνήτης τορπιλοβόλου. Αποστρατεύθηκε ως αντιπλοίαρχος το 1911 προκειμένου να πολιτευτεί στο τόπο καταγωγής του στην Ύδρα. Κατά τους Βαλκανικούς πολέμους ανακλήθηκε στην ενέργεια και ανέλαβε κυβερνήτης του ανιχνευτικού (Θηρίου) ΠΑΝΘΗΡ από της παραλαβής του από τα ναυπηγεία μέχρι της υπογραφής της ειρήνης όπου και επανήλθε στη κατάσταση εφεδρείας. Νυμφεύθηκε την Μαρία το γένος Εμμανουήλ Στ. Λυκούδη. Ανέλαβε τέσσερις φορές υπουργός των Ναυτικών (1909, 1914, 1915 και 1919).

Περιζήτητος λοιπόν στον Πειραιά είχε πιεστεί από τον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο να κατέβει ως υποψήφιος των Φιλελευθέρων, καθώς ο ίδιος επιθυμούσε μια βουλευτική υποψηφιότητα.

 

Από την άλλη πλευρά ο «βέρος Πειραιώτης» (γεννημένος στον Πειραιά το 1878) Σωτήριος Στρατήγης, φανατικός αντιβενιζελικός, στρέφονταν φανατικά «εναντίον της Βενιζελικής φατρίας, η οποία καταβαράθρωσε κατά την τελευταία τετραετία την Ελλάδα».

 

Η σύγκρουση των δύο υποψηφίων ήταν τόσο έντονη που ο Στρατήγης έφτασε στο σημείο να πει δημόσια πως εάν κέρδιζε ο αντίπαλός του, θα ξεσπούσε στρατιωτικό κίνημα από τον Πειραιά!

Έτσι κάτω από την ένταση είχαν ληφθεί τόσα μέτρα. Όλα τα δημόσια κέντρα ήταν κλειστά και μόνο όπου υπήρχαν τα τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας, υπήρχε συγκέντρωση κόσμου, καθώς όλοι ήθελαν να δουν από κοντά αυτά τα παράξενα τετράτροχα οχήματα!

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Εκλογικό Κέντρο του Σωτήριου Στρατήγη το 1933, μόλις έχει δεχθεί την επίθεση Φιλοβενιζελικών. Θαμώνες δείχνουν στον φακό τα σημεία που έπεσαν οι πέτρες.

Παρόλα αυτά ο Σωτήριος Στρατήγης είχε δώσει γραμμή στους ψηφοφόρους του να συγκεντρώνονται όλοι πέριξ των εκλογικών του κέντρων, με αποτέλεσμα να παρατηρείται μια παράξενη συγκέντρωση κυρίως ανδρών σε έναν έρημο Πειραιά!

Στους τοίχους και στις μάνδρες από την προηγούμενη ημέρα είχαν γραφτεί με μπογιά τεράστια γράμματα «Ψηφίσατε Στρατήγη» ή «Στρατήγαρος» αλλά και «Μιαούλαρος» ακόμα και πάνω στα ίδια τα κτήρια των εκλογικών κέντρων!

Στο κέντρο του Πειραιά ήταν καταφανής η υπεροχή του Στρατήγη, αλλά στους προσφυγικούς συνοικισμούς επικρατούσε ο Μιαούλης.

Στο μεταξύ είχε παρατηρηθεί πως ανάμεσα στα ψηφοδέλτια που κυκλοφορούσαν υπήρχαν και κάποια που στο κάτω μέρος τους ήταν γραμμένος ένα ψηφίο ή ένας αριθμός, προσθήκες που αποτελούσαν λόγο ακυρότητας του ψηφοδελτίου! Αυτό δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερη ένταση ανάμεσα στους υποψηφίους.

Τα αποτελέσματα που έγιναν γνωστά την αμέσως επόμενη ημέρα Δευτέρα 11 Απριλίου 1932, έδειξαν πως Δήμαρχος Πειραιώς είχε εκλεγεί ο Αθανάσιος Μιαούλης με 19.818 ψήφους ενώ ο Σωτήριος Στρατήγης είχε λάβει 14.833 ψήφους.

 

Η ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων έδειξε πως ο Δήμαρχος Πειραιώς είχε εκλεγεί από την επικράτηση των ψηφοφόρων των προσφυγικών περιοχών. Για παράδειγμα στο 45ο Τμήμα στη Νέα Κοκκινιά ο Μιαούλης είχε λάβει 435 ψήφους ενώ το Στρατήγης μόλις 41! Στο 48ο Δραπετσώνας ο Μιαούλης είχε λάβει 412 ενώ ο Στρατήγης 95!

Γενικώς οι εκλογές του 1932 άφησαν σκιά στις εκλογικές αναμετρήσεις του Πειραιά από πολλές απόψεις. Μια εξ αυτών αφορούσε το 44ο εκλογικό Τμήμα (Νέας Κοκκινιάς) που ενώ ψήφισαν 625 στην κάλπη καταμετρήθηκαν 654 ψηφοδέλτια!

Έτσι ανέλαβε Δήμαρχος ο Βενιζελικός Αθανάσιος Μιαούλης. Και ενώ όλα έδειχναν πως τα πάντα θα ηρεμούσαν, μετά από 120 ημέρες ο Μιαούλης πεθαίνει! Ο αναπάντεχος θάνατός του έρχεται κατόπιν σφοδρής συγκίνησης τη στιγμή που του ανακοινώνεται η κάθοδός του στις βουλευτικές εκλογές που τόσο επιθυμούσε!

Ιωάννης Ζερβός (ανέλαβε υπηρεσιακός Δήμαρχος )  από 26-09-1932 έως 7-10-1932 και στην συνέχεια ανέλαβε από  7-10-1932 έως 30-3-1934 ο Μιχαήλ Ρινόπουλος.

Ωστόσο η ζημιά έχει προκληθεί έστω κι αν ο Μιαούλης δεν πέθαινε! Οι εκλογές του 1932 κατέδειξαν περίτρανα πως ενώ ο κεντρικός Πειραιάς ψήφιζε λαϊκό κόμμα, οι συνοικίες ειδικά οι προσφυγικές έδειχναν Βενιζέλο! Αυτό ήταν που συνετέλεσε στον διαμελισμό του Πειραιά σε μικρότερους Δήμους, ώστε το προσφυγικό στοιχείο να διαχωριστεί από τον κεντρικό Δήμο Πειραιώς. Ο διαχωρισμός  του Πειραιά, θα ολοκληρωθεί το 1934 από το δημοτικό συνδυασμό του Σωτήριου Στρατήγη, με την υποστήριξη του Λαϊκού κόμματος με αρχηγό τον Παναγή Τσαλδάρη. Καρατόμηση που διατηρείται ως σήμερα!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ο Δήμαρχος Πειραιά Αθανάσιος Μιαούλης.

Ο τεμαχισμός του Πειραιά, αποφασίσθηκε λοιπόν με βάση το ποσοστό εκλογικού αποτελέσματος υπέρ του Λαϊκού Κόμματος και ουδεμία σχέση είχε, ούτε με τους λόγους που προέβαλαν, ούτε φυσικά με το συμφέρον της πόλης και των κατοίκων της. 

Ο τεμαχισμός που εξυπηρετούσε το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη, προέβλεπε την δημιουργία τριών νέων Δήμων που θα έφεραν τα ονόματα:

 Ταμπουρίων,

Νέας Κοκκινιάς και

Δραπετσώνας

και τεσσάρων κοινοτήτων

Του Αγίου Γεωργίου (Κερατσίνι),

του Περάματος,

του Ν Ικονίου και

του Κουτσικαρίου (Κορυδαλλός).

 

Έφτασαν μάλιστα και στο απίστευτο σημείο να προταθεί η άποψη αυτονόμησης και των Συνοικιών:

της Καλλίπολης και

του Χατζηκυριάκειου.

Λόγω του μεγάλου αριθμού προσφύγων (δηλαδή Βενιζελικών) που υπήρχαν, να απομονωθούν για να μην αλλάξουν το εκλογικό αποτέλεσμα, που έδινε το Κεντρικό Τμήμα του Πειραιά υπέρ του Λαϊκού Κόμματος. Και η απομόνωση αυτή γίνονταν με τον μετασχηματισμό τους σε μια Κοινότητα (Κοινότητα Καλλιπόλεως- Χατζηκυριάκειου) που θα λειτουργούσε αυτόνομα εντός των ορίων του Δήμου Πειραιώς!

Ο Δήμος Νέας Κοκκινιάς θα περιελάμβανετους συνοικισμούς Νέας και Παλαιάς Κοκκινιάς μέχρι την περιοχή "Παράγκες" και οι κάτοικοι αυτού θα έφταναν τους 33.208.

Η Κοινότητα του Αγίου Γεωργίου θα είχε 7.588 κατοίκους.

Η Κοινότητα Περάματος και Ικονίου 1831 κατοίκους.

Η Κοινότητα Κουτσικαρίου 2.429 κατοίκους.

Ο Δήμος Ταμπουρίων συστάθηκε στις 18.1.1934 (ΦΕΚ 22) μετά από απόσπαση από τον Δήμο Πειραιά των συνοικισμών Ταμπούρια, Ανάσταση, Ευγένεια, Ανάληψη, Αμφιάλη. Δέκα μέρες αργότερα προσαρτήθηκε στον Δήμο ο συνοικισμός Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου (29.1.1934/ΦΕΚ 35) και μεταφέρθηκε σε αυτόν η έδρα του Δήμου. Στις 14.8.1948 (ΦΕΚ 204) ο Δήμος Αγίου Γεωργίου μετονόμαστηκε σε Δήμο Κερατσινίου.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Εκλογές της 10 Απριλίου 1932 στον Πειραιά.

Παρά το γεγονός ότι όλοι οι Πειραιώτες ξεσηκώθηκαν έχοντας στο πλευρό τους όλες τις εμπορικές, βιομηχανικές και επαγγελματικές τάξεις της πόλης, η τότε πολιτική ηγεσία της χώρας, προτίμησε να τεμαχίσει την Πρωτεύουσα του Εμπορίου και Ναυτιλίας της Ελλάδας, τον Πειραιά, μόνο για λόγους εκλογικού συμφέροντος.

Έτσι σήμερα στον Πειραιά βρίσκεται γεωγραφικά το μισό λιμάνι και το υπόλοιπο σε άλλο Δήμο! Το νεκροταφείο του Πειραιά βρίσκεται σε άλλο Δήμο. Γι’ αυτό και γενιές ολόκληρες αντιδρώντας σε αυτό τον τεμαχισμό έλεγαν είμαι Πειραιώτης, έστω και ήταν κάτοικος Νίκαιας, Περάματος, Δραπετσώνας, Κερατσινίου.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

            Βλάσης Αγτζίδης (επιμ.) Κερατσίνι: όψεις της πολιτικής και δημοτικής ιστορίας του Δήμου Κερατσινίου, Αθήνα, Δήμος Κερατσινίου-εκδόσεις Αλέξανδρος, 2004.

            Χάρης Κουτελάκης - Αμάντα Φωσκόλου, Πειραιάς και Συνοικισμοί (μαρτυρίες και γεγονότα από τον 14ο αιώνα), Αθήνα, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1991.

            Χάρης Κουτελάκης, Λεύκωμα Δήμου Κερατσινίου, 60 χρόνια 1934-1994, Δήμος Κερατσινίου 1994.

            Ελίζα Παπαδοπούλου και Γ. Μ. Σαρηγιάννης, Συνοπτική έκθεση για τις προσφυγικές περιοχές του Λεκανοπεδίου Αθηνών, ΕΜΠ, Αθήνα 2006.

ΟΙ ΑΙΣΥΜΝΗΤΕΣ

 

Κατά την αρχαία Γραμματεία, η ετυμολογική ανάλυση της λέξεως «αισυμνήτης» προέρχεται από την φράση «ο τα αίσια νέμων».

Ο αισυμνήτης ήταν, στην Ελλάδα της αρχαϊκής εποχής, άρχοντας με απόλυτες εξουσίες, τον οποίο εξέλεγε ο λαός. «Το αξίωμα του αισυμνήτη ήταν ισόβιο ή περιορισμένου χρόνου με συγκεκριμένο σκοπό. Αρχικά περιλάμβανε την εποπτεία δημόσιων αγώνων και εορτών ή και δικαστικά καθήκοντα. Στους ιστορικούς χρόνους το αξίωμα δινόταν σε πρόσωπο κοινής εμπιστοσύνης από τις αντιμαχόμενες πολιτικές μερίδες μιας πολιτείας για να τις συμβιβάσει. Η αισυμνητεία ήταν αυστηρά προσωπική  κι όχι διαδοχική, έμοιαζε με τυραννίδα αφού ο αισυμνήτης δεν περιοριζόταν από κανένα νόμο. Η διαφορά είναι ότι ο τύραννος επέβαλλε με τη βία την εξουσία του, ενώ ο αισυμνήτης  εκλεγόταν από τον λαό στον οποίο λογοδοτούσε μετά τη λήξη της εντολής του.».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Πιττακός ο Μυτιληναίος περίπου 650-570 π.X

Το όνομα των Αισυμνητών για πρώτη φορά το βλέπουμε στα κείμενα της Ιλιάδας, και οι οποίοι εξελέγοντο από τον Δήμο.

«αἰσυμνῆται δὲ κριτοὶ ἐννέα πάντες ἀνέσταν

δήμιοι, οἳ κατ᾽ ἀγῶνας ἐὺ πρήσσεσκον ἕκαστα,

λείηναν δὲ χορόν, καλὸν δ᾽ εὔρυναν ἀγῶνα.»

Η η αισυμνητεία διαμορφώνεται κυρίως τον 8ο π.Χ. αιώνα κι ήταν το αποτέλεσμα των συγκρούσεων των θεσμών της βασιλείας, τυραννίας, αριστοκρατίας και της δημοκρατικής μερίδας των πολιτών η οποία αναπτύχθηκε με την ανάπτυξη της ναυτιλίας και του εμπορίου.

Η εξουσία του αισυμνήτη δινόταν σε πρόσωπο κοινής εμπιστοσύνης από τις αντιμαχόμενες πολιτικές μερίδες μιας πολιτείας για να τις συμβιβάσει, ήταν ισόβια ή περιορισμένου χρόνου με συγκεκριμένο, συνήθως νομοθετικό, σκοπό. Η πρώτη  ήταν αυστηρά προσωπική και όχι διαδοχική. Έμοιαζε με την τυραννίδα γιατί ο αισυμνήτης δεν περιοριζόταν από κανένα νόμο. Ήταν όμως διαφορετική από αυτήν, επειδή οι πολίτες εξέλεγαν οι ίδιοι τον αισυμνήτη, που λογοδοτούσε μετά τη λήξη της εντολής του.

Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά (1285.30) χαρακτηρίζει τον θεσμό των Αισυμνητών ως είδος νόμιμης Μοναρχίας, «…έστι δε τούτο ως απλώς ειπείν αιρετή τυραννίς, διαφέρουσα δε της βαρβαρικής ού τώ μη κατά νόμον αλλά τώ μη πάτριος είναι μόνον. Ήρχον δε οι μεν διαβίου την αρχήν ταύτην, οι δε μέχρι τινών ορισμένων χρόνων ή πράξεων…».  

 Ο Αριστοτέλης αναφέρει στα «Πολιτικά» (1285a, 29-30):

«Δύο μὲν οὖν εἴδη ταῦτα μοναρχίας, ἕτερον δ᾽ ὅπερ ἦν ἐν τοῖς ἀρχαίοις Ἕλλησιν, οὓς καλοῦσιν αἰσυμνήτας. ἔστι δὲ τοῦθ᾽ ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν αἱρετὴ τυραννίς, διαφέρουσα δὲ τῆς βαρβαρικῆς οὐ τῷ μὴ κατὰ νόμον ἀλλὰ τῷ μὴ πάτριος εἶναι μόνον. ἦρχον δ᾽ οἱ μὲν διὰ βίου τὴν ἀρχὴν ταύτην, οἱ δὲ μέχρι τινῶν ὡρισμένων χρόνων ἢ πράξεων, οἷον εἵλοντό ποτε Μυτιληναῖοι Πιττακὸν πρὸς τοὺς φυγάδας ὧν προειστήκεσαν Ἀντιμενίδης καὶ Ἀλκαῖος ὁ ποιητής.».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Ο Σόλων ο Αθηναίος.

Το πρόσωπο του «Αισυμνήτη» πρέπει να είναι ανεπίληπτο. Ο ηγέτης που θα αναλάμβανε τέτοιες ευθύνες έπρεπε να είχε πολλαπλές ικανότητες και απόλυτη κοινωνική αποδοχή και καταξίωση. Να είχε βαθιά πνευματικότητα κι αναγνωρισμένο ηθικό και κοινωνικό κύρος. Να είχε ακέραιο χαρακτήρα, αλλά και η προσωπικότητά του να ενέπνεε την βεβαιότητα ότι δεν θα εκμεταλλεύονταν την ευκαιρία για να γίνει δικτάτορας-τύραννος στον τόπο του στο διηνεκές.

Η αιρετή τυραννία,  έγινε δημοκρατική κατάκτηση της κοινωνίας. Ένας ιδιόρρυθμος αλλά και θαρραλέος θεσμός, πολύ καθοριστικός για τις τύχες ενός τόπου. διαχρονικά υπήρξαν καλές επιλογές και από τις οποίες αναδείχτηκαν επιτυχημένοι ηγέτες – αισυμνήτες.

Τα μέτρα που  έπαιρναν  ήταν αυστηρά, ίσως σκληρά και πολλές φορές αντιδημοτικά, αλλά πάντα προς τη σωστή κατεύθυνση. Βέβαια η διοίκηση και η τήρηση των νόμων ήταν περισσότερο αυστηρή, αλλά λόγω της κατάστασης ήταν αυτό αναπόφευκτα να συμβαίνει. Τοιουτοτρόπως ήταν πολύ φυσικό να δημιουργείται, για τους αισυμνήτες, στην αρχή κι ένα κλίμα δυσφορίας και δυσανασχέτησης του λαού.

Στους αισυμνήτες αναφέρονται ο Αριστοτέλης, ο Θεόφραστος, ο Διογένης ο Λαέρτιος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, ο Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος, ο Ησύχιος, ο Όμηρος, ο Πλούταρχος, ο Παυσανίας και άλλοι.

Από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας αισυμνήτες αναγορεύτηκαν ο Πιττακός ο Μυτιληναίος (640-570 π.Χ.) για δέκα χρόνια, από το 590-580 π.Χ. Ο μεγάλος σοφός κυβέρνησε τη Λέσβο δίκαια και αξιοκρατικά, «μετά χρηστότητας και συνέσεως σπάνιας». Παρέδωσε δε τη χώρα στους πολιτικούς όταν κατοχυρώθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα με νόμους, νόμους που πρώτα εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον και μετά την κοινωνική ευνομία και γαλήνη.

 Ο σοφός νομοθέτης Σόλων ο Αθηναίος (635-559 π.Χ.) κλήθηκε κι αυτός από την Εκκλησία του Δήμου το 594 να θεραπεύσει τις κακοδαιμονίες της Αθηναϊκής κοινωνίας, να εξαλείψει την κοινωνική αδικία, να σταματήσει τις φιλονικίες μεταξύ των τάξεων.

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Βίας ο Πριηνεύς.

Ο Βίας ο Πριηνεύς (6ος αιώνας), ο Περίανδρος ο Κορίνθιος (668-584 π.Χ.) ο οποίος τελικά παρέμεινε κι ως πραγματικός τύραννος για 44 χρόνια. Αισυμνήτες ήταν ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιο, ο Τυννώνδας στην Εύβοια, ο Δράκων ο Αθηναίος, ο Επιγένης στη Μίλητο, ο Χαιρήμωνας στην Απολλωνία, ο Φοιβίας στη Σάμο και ο Λυκούργος Λογοθέτης επίσης στη Σάμο, ο οποίος το 1821 αναδεικνύεται από τη βουλή και το δήμο της Σάμου ως αισυμνήτης της νήσου με υπερεξουσίες.

Ένα είδος αισυμνητείας είναι και η ανάθεση στον ικανότερο των μυρίων, στον Ξενοφώντα, της ολοκλήρωσης μιας αποστολής ζωής δέκα χιλιάδων ανδρών οι οποίοι δημοκρατικά ανέθεσαν τις τύχες τους στα χέρια του.

 

Το θεσμό, της αισυμνητείας, καταξίωσαν κι ανέδειξαν κι οι Ρωμαίοι, οι οποίοι βλέποντας την ωφελιμότητα του θεσμού για το έθνος τους, καθιέρωσαν τους απόλυτους μονάρχες στη διακυβέρνηση της χώρας, τους λεγόμενους ρωμαίους αυτοκράτορες.

Κατά την ιστορική περίοδο ανώμαλες κοινωνικές καταστάσεις με αίτιο την ανικανότητα των πολιτικών που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν, όπως είχαν υποχρέωση, τα μεγάλα εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα του τόπου με σύνεση και επάρκεια, δημιουργούν την ανάγκη του αισυμνήτη.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Νικόλαος Ζαΐρης: Ποιος ο τελευταίος Έλλην αισυμνήτης; Περιοδικό Ελληνόραμα φύλλο 19

Διογένης Λαέρτιος τόμος 1ος βιβλίο Β΄ κεφαλ. 6 σελ. 74 εκδόσεις Γεωργιάδη

Γ. Ν. Φιλάρετος: Αισυμνητεία, αισυμνήτης Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη τόμος 1ος σελ.570

Αριστοτέλης: Πολιτικά Γ΄9, 5 και Δ΄ 8, 2

Θεόφραστος: «Εν τοις περί βασιλείας» και «Αποσπάσματα»

Διονύσιος Αλικαρνασσεύς: «Ρωμαϊκαί αρχαιότητες» Ε΄ 73, 3, 74

«Πατρίδα-Δημοκρατία-Αισυμνηστεία» (Κ. Τσίγκας, Διπλ. Ηλεκτρ. Μηχανικός – Αξιωματικός ε.α),

Ε. Π. Φωτιάδης:  Εγκυκλοπαίδεια Ηλίου τόμος 2ος  σελ. 22-23

Παυσανίας: Αχαϊκά 20, 1

«Η Ατλαντίδα» http:www.atlanteans.gr/Biografies.htm

Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ (Τομ. 4, σελ. 78)

Δημήτρης Ν. Λύρας: Η πρώιμη Ελληνική ιστοριογραφία μέχρι τον Ησίοδο περιοδικό Αγωγή φύλλο 72/2008 σελ-57-64

 Όμηρος: Οδύσσεια εκδόσεις Ντιαγκοστίνι  2005  τόμος α΄ μετάφραση Ν. Νικολίτση (θ 256-259)

Εγκυκλοπαίδεια Δομή: εκδόσεις Δομή Α.Ε. Αθήνα 2009 τόμος 1ος

Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση: Εκδόσεις «Νέου Σχολείου» Αθήναι 1956 Τόμος 3ος

Μεγάλη Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια: Εκδόσεις Επιμορφωτικός εκδοτικός οργανισμός Αθήναι 1978 τόμος 1ος

Λεξικό Δ. Δημητράκου: έκδοση Ν. Ασημακόπουλου Αθήναι 1953  τόμος 1ος