ΣΥΝΕΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ

  

Αφηγείται ο Αλμπερτ Σπέερ, υπουργός της Πολεμικής και Βιομηχανικής Παραγωγής του Χίτλερ:

 

«Είμαι αυτήκοος μάρτυρας ενός γεγονότος, που μας είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση το φθινόπωρο του 1944. Θυμάμαι συγκεκριμένα ότι ο στρατηγός Γιοντλ, αρχηγός του Γενικού (γερμανικού) Επιτελείου, ήρθε μια μέρα και μου ανέφερε ότι επήλθε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας, που αφορούσε την Ελλάδα.

 

Η συμφωνία αυτή, πρωτοφανής μέχρι τότε και όπως γνωρίζω ΜΟΝΑΔΙΚΗ σε όλο τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούσε – όπως, τουλάχιστον, μου είπε ο Γιοντλ – την εκκένωση της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα χωρίς βρετανική ενόχληση.

Η συμφωνία αυτή έγινε στη Λισαβόνα και το ποιος είχε την πρωτοβουλία δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι δεν έγινε σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά πολύ ψηλότερα, για να μην υπάρξουν ακριτομυθίες.

Η πληροφορία για το περίεργο αυτό «τζέντλεμαν αγκρίμεντ» μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου προκάλεσε σε όσους το έμαθαν κατάπληξη. Και, πράγματι, οι Αγγλοι την τήρησαν.

Τα γερμανικά πολεμικά και μεταγωγικά σκάφη φορτώθηκαν στρατό από τα ελληνικά νησιά – που εκκένωσαν – πέρασαν, το φθινόπωρο του 1944, ανενόχλητα μπροστά από τα μάτια των Βρετανών και ανάμεσα από τα βρετανικά υποβρύχια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.

Το τίμημα της συμφωνίας, κατά τη γνώμη μου, ήταν να παραχωρήσουν οι Γερμανοί τη Θεσσαλονίκη στους Αγγλους αμαχητί και μ’ αυτόν το τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο.

Και, βέβαια, ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δικές του δυνάμεις, που κατείχαν το ελληνικό χώρο».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Α Χίτλερ με τον Αλμπερτ Σπέερ.

Ο Φον Όβεν διευθυντής του υπουργείου προπαγάνδας υποστηρίζει ότι:

«.... Νομίζω ότι η συμφωνία πρέπει να έκλεισε στην Λισαβόνα και το ποιός είχε την πρωτοβουλία πρώτος δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι δεν έγινε σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά πολύ ψηλότερα, ακριβώς για να μην υπαρξουν ακριτομυθίες.

Οι Άγγλοι, βέβαια, δεν το δημοσιεύουν τώρα και αντιλαμβάνομαι τον λόγο. Η συμφωνίααυτή που έκαναν με τον Χίτλερ, ήταν βέβαια αντίθετη με τα συμφέροντα των τότε συμμάχων τους, και ως προς το σημείο αυτό διατηρούν τα αρχεία τους απόρρητα....».

 

Οι οδηγίες του Χίτλερ μετά τη συμφωνία της Λισαβόνας  αντικατοπτρίζονται από τη διαταγή που έστειλε στις 16 Σεπτεμβρίου 1944 το Ανώτατο Αρχηγείο των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων από το Βερολίνο προς τον ανώτατο στρατιωτικό διοικητή Ελλάδας Λέερ στη Θεσσαλονίκη. :

 

 «Η θετική στάση των Άγγλων απέναντι στην αποχώρηση από την Ελλάδα και από τα νησιά προέρχεται από τις διεκδικήσεις της Ρωσίας για ολόκληρο το βαλκανικό χώρο. Δεν εξυπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα να εμποδίσουν συγκρούσεις και αιματοχυσία ανάμεσα σε κομμουνιστικές κι εθνικιστικές δυνάμεις και σ’ επέκταση ανάμεσα σε Ρώσους και Αγγλοσάξονες. Σε συνεργασία με τον πρεσβευτή του Ράιχ στην Αθήνα Νοϋμπάχερ, θα πρέπει γι’ αυτό να αποκομίσουμε όλα τα δυνατά πλεονεκτήματα για να εξασφαλίσουμε αδιατάραχτη την αποχώρηση μας. Από την άλλη μεριά, όμως, θα πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να συμβάλουμε στη σύγκρουση των δύο εχθρικών παρατάξεων, αμέσως μετά τη γερμανική «αποχώρηση (από την Ελλάδα)».

 

Αλλά το επισημαίνει αυτό έγγραφο προς την Ομάδα Στρατιών F με αρ πρωτ Τ311/287 της 2/10/1944, στο οποίο αναφέρεται για την φάση της υποχώρησης της ομάδας στρατιών Ε :

 «.... Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως, πως η δράση των Βρετανών κατά των Γερμανών που υποχωρούσαν από την Ελλάδα, μπορούσε να είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη...».

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Το τέλος της Γερμανικής κατοχής πραγματοποιήθηκε χωρίς να τους εμποδίσει κανείς την αποχώρηση.

 

Τι επεδίωκε αυτή η συμφωνία;

Α. Αποτροπή εξοπλισμού του ΕΛΑΣ με βαρύ Γερμανικό οπλισμό, οι Άγγλοι μπορούσαν να χτυπήσουν σκληρά τους αποχωρούντες Γερμανούς, από αέρος, αλλά ο επίγειος έλεγχος των λαφύρων θα ήταν καθαρά υπόθεση του ΕΛΑΣ, τόσο στην χερσαία Ελλάδα όσο και στην νησιωτική.

Β. Ενισχύσει του ανατολικού μετώπου των Γερμανών, με ξεκούραστα στρατεύματα, ώστε να καθυστερήσει όσο ήταν δυνατόν η προέλαση των Σοβιετικών προς το Βερολίνο και να δοθεί, αντίστοιχα, περισσότερος χρόνος στα Βρετανικά και Αμερικανικά στρατεύματα για τη δική τους προέλαση.

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

«Η Ελληνική αντίσταση και οι σύμμαχοι » του Βάσου  Μαθιόπουλου ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ.

http://www.rizospastis.gr/static.do?page=/history/dse/DSE_MEROS_02_30-10-96_10.jsp

 

«Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι...» του Τάκη Λαζαρίδη εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ.

Η ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Εκλογές 1956, η ΕΡΕ κυριάρχησε.

Το 1947 το ΚΚΕ τέθηκε κτός νόμου και μετά το τέλος της ανταρσίας 1946-1949 και αν είχαν δημιουργηθεί  αριστερά κόμματα, κυριότερο των οποίων ήταν η ΕΔΑ, η αριστερά στην πολιτική ζωή αντιμετωπιζόταν σαν λεπρή, ήταν εντελώς απονονωμένη και δεν συμμετείχε στο πολιτικό παιχνίδι αν και είχε εκλεγμένους βουλευτές.

Μετά τον θάνατο του Αλ Παπάγου, ο νέος πολιτικός παράγοντας της δεξιάς ο Κων Καραμανλής στις 3 ιανουαρίου του 1956 δημιουργήσε την ΕΡΕ η οποία παρουσίασε μια καθοριστική δυναμική. Αντιρρήσεις στην δημιουργία της ΕΡΕ εξέφρσε ο Στ Στεφανόπουλος, ο οποίος ακολουθούμενος από 12 βουλευτές δημιούργησε το «Λαικό Κοινωνικό Κόμμα».

Η ΕΔΑ συνεργάστηκε με το μικρό αριστερό κόμμα του Γ Καρτάλη και δημιουργήθηκε ο αριστερός συνασπισμός ΕΚΑ (Εθνική Κίνηση Αλλαγής). Την ίδια εποχή το ΚΚΕ σπαρασσόταν από τα γεγονότα της Τασκένδης (Φθινόπωρο του 1955) και την αντικατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη από τον Απόστολο Γκρόζο.

 

Το κέντρο ήταν πολύ αδύναμο για να πάιξει κυβερνητικό ρόλο γι αυτό ο Γ Παπανδρέου μίλησε για σχηματισμό κοινού μετώπου με την ΕΔΑ, χωρίς τις ψήφους των αριστερών ήταν αδύνατη η διεκδίκηση της εξουσίας από το Κέντρο. Αντίθετος σε αυτές τις σκέψεις ήταν ο αρχηγός της ΦΙΔΕ  Σ Βενιζέλος, στις 16/1/1956 δήλωσε:

«Δι εμέ θέμα συμπράξεως μετά της ΕΔΑ δεν υπάρχει».

Στις 17/1/1956 το πρωί έγινε συνάντηση στο Καστρί των αρχηγών του Κέντρου Γ Παπανδρέου, Σ Βενιζέλου, Παπαπολίτη, Μπαλτατζή με θέμα την συνεργασία με την ΕΔΑ.

Η θέση του Σ Βενιζέλου παρέμεινε:

«... είμεθα Δημοκρατικόν Κέντρον και θα παραμείνομεν.».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Οι Σπύρος Μαρκεζίνης, Γεώργιος Παπανδρέου, Σοφοκλής Βενιζέλος, Παναγιώτης Κανελόπουλος, Αλέξανδρος Μπαλτατζής, Στέφανος Στεφανόπoυλος. οι ηγέτες του Κεντρώου Πολιτικού Συνασπισμού δεν δέχτηκαν όλοι την συνεργασία με την ΕΔΑ.

Το ίδιο βράδυ η σύσκεψη επαναλήφτηκε και σ αυτήν προσήλθαν και οι αντιπρόσωποι της ΕΔΑ Η Ηλιού και Μπριλάκης, μετά το τέλος της σύσκεψης στις 10.30 ο Γ Παπανδρέου δήλωσε στους δημοσιογράφους:

«Κύριοι, υπογράψαμεν συμφωνίανπροεκλογικής συνεργασίας μεταξύ του Δημοκρατικού Κέντρου και της ΕΚΑ.»

«Δηλαδή συνεπήχθη Λαικόν Μέτωπον;»

«Προκειται περί προεκλογικής συνεργασίας μόνον.»

«Βαπτίστε την όπως θέλετε. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα Πανδημοκρατικόν Μέτωπον.».

Αυτό το γεγονός έβγαλε από την απομόνωση την αριστερά. Τι συνέβει σε 12 ώρες και άλλαξε γνώμη ακόμα και ο Σ Βενιζέλος;

Λίγο πριν αναχωρήσει για την βραδυνή σύσκεψη ο Σ Βενιζέλος δέχτηκε επίσκεψη του αυλάρχη Δημ Λεβίδη....

Την άρση της απομόνωσης της η αριστεράς την αποφάσισε το παλάτι απ ότι φαίνεται.

Αυτοί που αρνήθηκαν την όποια συνεργασία ήταν ο Σπ Μαρκεζίνης και ο Στ Στεφανόπουλος, ο δε Κων Ρέντης αποχώρησε στις 20/1/1956 διότι όπως υποστήριξε υπήρχαν μυστικές συμφωνίες με το ΚΚΕ.

Στις 20/1/1956 δημοσίευσαν το ιδρυτικό της Δημοκρατικής Ένωσης υπό την αρχηγία του Γ Παπανδρέου! Ναι η αριστερά αποδεχόταν μετά 12 χρόνια τον ηγέτη των Δεκεμβριανών ως αρχηγό.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Η Δημοκρατικής Ένωσης πήρε πλειοψηφία 48,15% και η ΕΡΕ 47,38% το εκλογικό σύστημα έδωσε  πλειοψηφία εδρών στην ΕΡΕ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ 1941-1974 του Σόλωνα Νεοκ Γρηγοριάδη.

Αντώνης Χριστοφορίδης

 

Ο Αντώνης Χριστοφορίδης γεννήθηκε στην Μερσίνη της Μ Ασίας, 26 Μαΐου 1917 έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στη Σμύρνη.

Το 1922 βρέθηκε πρόσφυγας στην Αθήνα εγκαταστάθηκαν στους Αμπελόκηπους με τη μητέρα και τις δύο αδελφές του. Επτά μέλη της οικογένειάς του χάθηκαν κατά την μικρασιατική καταστροφή (ο πατέρας του είχε σκοτωθεί στο μικρασιατικό μέτωπο).

Η μητέρα του πέθανε στην Ελλάδα πριν από το 1930. Έτσι αναγκάστηκε να εργαστεί ως υπάλληλος στο ξενοδοχείο "Μυστράς" για να επιβιώσει ο ίδιος και οι αδελφές του, ενώ ταυτόχρονα φοιτούσε στη νυχτερινή σχολή για εργαζόμενους του Φιλ. Συλλόγου "Παρνασσός".

17 χρονών, αποφασίζει πάει  στο Παρίσι για καλύτερη τύχη, έχοντας ακουστά για τον Έλληνα πυγμάχο Εξαρχόπουλο που είχε έκανε εκεί καριέρα. Έτσι στο Παρίσι ασχολήθηκε με την πυγμαχία με προπονητή τον Πιερ Γκαντόν. Σε σύντομο διάστημα στο Παρίσι μιλούσαν για τον "Christo".

Άρχισε να δίνει αγώνες με όλο και πιο διάσημους αντιπάλους αρχικά εντός Γαλλίας και αργότερα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. To 1934 είχε οκτώ νίκες και μία ισοπαλία.

Το 1935 είχε 10 νίκες και μία ήττα από αθλητή τον οποίο νίκησε σε αγώνα ρεβάνς.

Το 1936 ξεκίνησε με δύο ήττες στα σημεία αλλά συνέχισε νικηφόρα δείχνοντας πως πλησίαζε η ώρα να διεκδικήσει το ευρωπαϊκό στέμμα.

Στις 14 Νοεμβρίου 1938 κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης μέσων βαρών. Στον τελικό που έγινε στο Στάδιο του Ρότερνταμ ενώπιον 15.000 θεατών νίκησε μέσα στην πατρίδα του τον Ολλανδό κάτοχο του τίτλου Μπεπ βαν Κλάβερεν (Bep van Klaveren) που ήταν ολυμπιονίκης το 1928 στο Άμστερνταμ. Η υπεροχή του Χριστοφορίδη ήταν καταφανής και στους 15 τρίλεπτους γύρους.

Ιστορικός υπήρξε ο αγώνας του στις 21 Νοεμβρίου 1937, όταν νίκησε τον Γερμανό Γκούσταβ Έντερ. Ο αγώνας έγινε στο Βερολίνο μπροστά στο Χίτλερ, ο οποίος αναγκάστηκε να φύγει πριν τελειώσει ο αγώνας. Στο Σπορτ Πάλας του Βερολινου. Μπροστά σε ένα ηλεκτρισμενο κοινό 20.000 φανατισμενων θεατών αντιμετωπίζει τον θηριώδη Gustav Eder, ένα από τα καμάρια της χιτλερικής Γερμανίας, αήττητο για 7 χρόνια σε όλα τα ευρωπαϊκά ρινγκ. Ο ίδιος ο Χίτλερ παρακολουθεί τον αγώνα παρέα με τον θρυλικό Γερμανό πυγμάχο Μax Schmelling. Με τη λήξη του αγώνα ο Eder σήκωσε το χέρι του πριν τον διαιτητή, αναγνωρίζοντας την ανωτερότητα του, ενώ στα μεγαφωνα δεν αναφερθηκε καν το ονομα του, αναγγελθηκε με προφανή διάθεση απαξίωση ότι νίκησε "ο Έλληνας". Ο Χίτλερ δεν ήταν ακόμα εκεί, είχε φύγει για να μη δει, τη συντριβή του ιδεώδους της ναζιστικής φυλετικής ανωτερότητας από τον σχετικά μικροκαμωμενο μελαμψο Μικρασιατη.

 

Στην επιστροφή του Χριστοφοριδη στο Παρίσι, τον περίμεναν στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης ο δήμαρχος της πόλης και χιλιάδες Γάλλοι που τον σήκωσαν στα χέρια, αποθεωνοντας τον άνθρωπο που συνέτριψε τη ναζιστική αλαζονεί ...Όλοι οι Γάλλοι μιλούν για  τον πρωταθλητή που γελοιοποίησε τον Χίτλερ στο Βερολίνο...

Ο γιατρός Δημήτρης Παπακώστας, θυμάται:

 

 «Στη διάρκεια  του αγώνα, ούτε μια στιγμή δεν ακούστηκε μια ενθαρρυντική φωνή για τον Αντώνη... Όλοι ούρλιαζαν για τον δικό τους... Κι όμως, ο δικός μας, απτόητος, δεχόταν κι ανταπέδιδε τα χτυπήματα και, όπως ήξερα, σκεφτόταν πως αν έχανε εκείνο το παιχνίδι θα του φράζανε το δρόμο για τον ευρωπαϊκό τίτλο... Και δεν κιότεψε... Ούτε για μια στιγμή δεν έχασε την ψυχραιμία του και το στιλ του κι οι ελάχιστοι Έλληνες που τον βλέπαμε κλαίγαμε από συγκίνηση, καθώς γύρο με γύρο μάζευε βαθμούς... Στον τελευταίο γύρο μάλιστα στρίμωξε τον αντίπαλο του στη γωνιά και τον σφυροκοπούσε... Όταν το γκογκ σήμανε τη λήξη, ο Χίτλερ δε βρισκόταν  τη θέση του... Οι Γάλλοι δημοσιογράφοι πετούσαν τα χειρόγραφα τους έξαλλοι από χαρά και φιλούσε ο ένας τον άλλο... Ο ίδιος ο Έντερ, πριν δώσουν οι κριτές τη βαθμολογία, σήκωσε το χέρι του Αντώνη, του νικητή του... Και ξαφνικά, όλο εκείνο το φανατισμένο πλήθος, κάτω από τις σβάστικες, ηρέμησε κι όταν σε λίγο ο διαιτητής σήκωσε το χέρι του Αντώνη Χριστοφορίδη, ο κόσμος ικανοποιήθηκε που ο σπίκερ ανέφερε το νικητή ως Έλληνα... Αν έχανε, σίγουρα θα τον πολιτογραφούσε Γάλλο...»

 

 

Το 1940, με την εισβολή των Γερμανών στην Γαλλία, φεύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη συνεχίζοντας εκεί τους αγώνες.

Δέχτηκε πρόκληση να αντιμετωπίσει τον Ιταλοαμερικανο Μέλιο Μπετίνα (Melio Bettina) για τον παγκόσμιο τίτλο ελαφρών βαρών (National Boxing Association World Light Heavyweight). Ο αγώνας έγινε στις 13 Ιανουαρίου 1941 στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Ο Μπετίνα προηγείτο στους 12 πρώτους γύρους αλλά στους τρεις τελευταίους ο Χριστοφορίδης αντεπιτέθηκε και κέρδισε στα σημεία με ομόφωνη απόφαση των κριτών, ενώπιον ενός παραληρούντος από ενθουσιασμό ελληνοαμερικανικού κοινού. Οι  αμερικανικές εφημερίδες έγραφαν  ότι οι Έλληνες νικάνε τους Ιταλούς και στα βουνά της Αλβανίας και στα ρινγκ της Νέας Υόρκης.

Τέλειωσε την καριέρα του με 5 επαγγελματικούς τιτλους στα ελαφρά και μεσαία βάρη, 53 νίκες (13 με νοκ-άουτ), 15 ήττες και 8 ισοπαλίες.

Πρωταθλητής Ελλάδος μέσων και ελαφρών βαρών: 1937

Πρωταθλητής Ευρώπης μέσων βαρών: 1938

Παγκόσμιος πρωταθλητής ελαφρών βαρών: 1941

 

 

Στην συνέχεια και μετά την απομάκρυνσή του από τα ριγκ άνοιξε ένα εστιατόριο στην πόλη Γενεύη (Geneva) του Οχάιο, το οποίο διατήρησε για πολλά χρόνια. Το 1968 πούλησε την περιουσία του στο Οχάιο και εγκαταστάθηκε στη Φλόριντα που έζησε ως απόμαχος. Το 1971 επέστρεψε στην Ελλάδα έπειτα από 34 χρόνια έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του παίζοντας κυρίως γκολφ για να γεμίζει τον ελεύθερο χρόνο του.

Έκανε δύο αποτυχημένους γάμους. Πέθανε από συγκοπή μέσα στο αυτοκίνητό του στις 19 Οκτωβρίου 1985 σε ηλικία 68 ετών. Η κηδεία του έγινε από το Νεκροταφείο Ζωγράφου, δύο ημέρες αργότερα. Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμου δεν έστειλε ούτε στεφάνι στην κηδεία του.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Γ. Χαλκιαδάκης, "Αντώνης Χριστοφορίδης", εφ. Αθλητικόν Βήμα, 21/11/1938 ως 21/12/1938, ψηφ. σελ. 695 κ. επόμ.

Ο αετός της παγκόσμιας πυγμαχίας, του Γιάννη Σπ. Σούκου, Βιβλιοπρομηθευτική.

Περιοδικό Αctive, Τεύχος 94, Φεβρουάριος 2006.

"Έθνος" 14 Ιανουαρίου 1941, σελ. 2: "Ο Χριστοφορίδης ανεκηρύχθη Παγκόσμιος Πρωτοπυγμάχος"

 «"Αθλητικόν Βήμα", 16 Νοεμβρίου 1938, ψηφ. σελ. 680». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2012.

 Τα Νέα, Σήμερα η κηδεία του Αντώνη Χριστοφορίδη, 22 Οκτωβρίου 1985, σελ. 51.

ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΣΤΟΝ ΑΛΗ ΠΑΣΑ

 

Από το 1816 ως την έναρξη της Επανάστασης  ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έζησε ως στη Ζάκυνθο ασχολούμενος με το ζωεμπόριο.

 

O «γέρος» ζούσε φτωχικά σε ένα σπίτι πίσω από το αρχοντικό του Αλέξανδρου Ρώμα.

Στο σωματείο των κρεοπωλών της Ζακύνθου, στο οποίο προμήθευε ο Κολοκοτρώνης τα ζώα που έφερνε από την Πελοπόννησο, υπήρχε και κάποιος με ισχυρή θέση, που ονομαζόταν Διόγος. Για τον  λόγο της θέσης του και των γνωριμιών του, τον είχαν μυήσει στην Φιλική Εταιρεία.

Ο Διόγος συναλλασόταν με τον Θ Κολοκοτρώνη και μάλιστα του  χρωστούσε αρκετά χρήματα. Ο Μοραΐτης ζωέμπορος και πρώην κλέφτης, τον διευκόλυνε τον Διόγο συνεχώς. Εκείνος όμως δεν ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις του, όχι μόνο δεν εξοφλούσε τα παλαιά χρέη, αλλά δημιουργούσε συνεχώς νέα.

 

Έτσι ο Κολοκοτρώνης του διέκοψε την πίστωση, μέχρι να τα κτοποιήσει τις οφειλές του.

Ο Διόγος για να εκβιάσει τους Φιλικούς άρχισε να λέει κάποιες  αόριστες απειλές με σαφείς όμως υπαινιγμούς. Ο Κολοκοτρώνης ήρθε σε διαμάχη για αυτές τις απειλές και  ο Διόγος πια δεν περιορίστηκε σε υπονοούμενα, αλλά επιβιβάσθηκε σε ένα πλοίο και πήγε στην Ήπειρο. Η Φιλική Εταιρεία ταράχτηκε και άρχισε να τον παρακολουθεί με Ηπειρώτες Φιλικούς. Έτσι, μέσα ακόμα στο ίδιο πλοίο που τον μετέφερε στην επικράτεια του Αλή Πασά  ταξίδεψε και ένας κατάσκοπος της Φιλικής, αλλά και στην Ήπειρο όπου υπήρχαν πολλοί Φιλικοί κινητοποιήθηκαν.

Ο Διόγος παρουσιάσθηκε στον Αλή πασά και του αποκάλυψε τα πάντα σχετικά με την επαναστατική συνωμοσία. Του παρέδωσε τις συμβολικές λέξεις και φράσεις των Φιλικών, καθώς και τα συνθηματικά νοήματα. Ακόμη, πρόδωσε τον Αλέξιο Βλαχόπουλο, έμπιστο αξιωματικό του Αλή, ως πράκτορα της Φιλικής Εταιρείας. Η Φιλική Εταιρεία αντέδρασε ταχύτατα.

 

Μέσα σε ελάχιστο χρόνο ειδοποιήθηκαν όλοι οι μυημένοι στην Ήπειρο να είναι προσεκτικοί στις κινήσεις τους. Η Aυλή του Αλή πασά ήταν γεμάτη εταίρους. Αυτοί φρόντισαν να επηρεάσουν τον Αλή πασά παρουσιάζοντας τη συνωμοσία ως μύθευμα του Διόγου για να αποσπάσει χρηματική αμοιβή.

 

Ο Αλή πασάς υποψιασμένος και επιφυλακτικός, κάλεσε τον Βλαχόπουλο και με τρόπο τού φανέρωσε τα συνθηματικά της Εταιρείας για να δει τις αντιδράσεις του.

Ο Ηπειρώτης αξιωματικός, έχοντας ήδη προειδοποιηθεί, και παρέμεινε ψύχραιμος. Παρά την πολύωρη ανάκριση, πότε σε φιλικό και πότε απειλιτικό τρόπο, δεν αποκάλυψε το παραμικρό.

Ο ραδιούργος πασάς ήθελε να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη από αυτήν την υπόθεση. Έστειλε λοιπόν επιστολή στον σουλτάνο, με την οποία του εξέθετε όσα είχε μάθει από τον Διόγο.

Εκείνη την εποχή είχε πέσει στη δυσμένεια της Υψηλής Πύλης, ήλπιζε ότι  με την ανακάλυψη και την εξάρθρωση της συνωμοσίας που εξυφαινόταν στους κόλπους της Αυτοκρατορίας, θα κέρδιζε την εκτίμηση της κεντρικής διοίκησης.

 

Όμως, οι παντοδύναμοι σύμβουλοι του θρόνου, Χαλέτ Εφέντης και Πασόμπεης, οι οποίοι μισούσαν τον ανυπότακτο πασά, τον διέψευσαν και τον απαξίωσαν. «Τερτίπια της αλεπούς για να γλυτώσει τον κατατρεγμό», είπαν, καθησυχάζοντας τον σουλτάνο.

 

Όσο για τον Διόγο, Η Φιλική Εταιρεία φρόντισε να έχει  τη τύχη κάθε προδότη. Βρέθηκε κατακρεουργημένος σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι των Ιωαννίνων.