ΔΙΑΜΑΧΗ ΑΓΚΥΡΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Στον  ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ 12/9/1922 εξηγούν γιατί η ΕΣΣΔ βοήθησε τον Κεμάλ.

            Η σύγκρουση της υποτεταμένης στην Ανταντ Κωνσταντινούπολης με την επαναστατημένη Άγκυρα άρχισε από τις 11/4/1920 όταν ο σειχουλισλαμ «αφορίζει» με φεφτά τους «στασιαστές» της Άγκυρας και καταδικάζει σε θάνατο τους επιφανείς πρωτεργάτες (συμπεριλαμβανομένου και του Κεμάλ).

            Την ίδια στιγμή ο μουφτής της Άγκυρας με φεφτά που υπογράφουν 250 θρησκευτικοί ηγέτες «αφορίζει» τους προδότες της Κωνσταντινούπολης, την κυβέρνηση Φερίτ πασά που κρατά όμηρο τον σουλτάνο-χαλίφη και διακηρύττει «Η Εθνοσυνέλευση εργάζεται για να ελευθερώσει τον Χαλίφη, τον Σουλτάνο μας , για να εμποδίσει το κομμάτιασμα της Ανατολίας…. Και για να επανασυνδέσει την πρωτεύουσα μας με την μητέρα πατρίδα . Εμεις οι εκπρόσωποί σας, ορκιζόμαστε στον Αλλάχ και στον Προφύτη Μωάμεθ ότι λογια όπως < αποστασία εναντίον του Χαλίφη και του Σουλτάνου> είναι ψέματα, προοριζόμενα να εξουδετερώσουν τις δυνάμεις που υπερασπίζονται την πατρίδα…. Η Εθνοσυνέλευση δεν συντίθεται μόνο από Τούρκους, Τσερκέζους, Κούρδους ή Λαζούς. Πρόκειται για μια ειλικρινή ενότητα όλων των μουσουλμανικών συνιστωσών….».

            Ο Κεμάλ προσπαθεί να ενώσει τους Σουνίτες, τους Αλεβίτες και τους μπεχτασήδες δερβίσηδες, και δίνει μια αντιαποικιακή χροιά κατά της «χριστιανικής Δύσης». Στο ΠΑΝΙΝΔΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ από το 1919 (23 και 24 Νοεμβρίου) ακόμα μεταδίδεται η είδηση για τον νέο άνθρωπο (Κεμάλ) που αντιστέκεται στους αποικιοκράτες..

            Η πρώτη ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Άγκυρας- Κωνσταντινουπόλεως γίνεται μεταξύ ενόπλων ανεξέλεγκτων ανταρτών  τους τσέτες, αυτούς προσπαθεί να στρατολογήσει η Άγκυρα, οι πιο συμαντικές από αυτές είναι :

Του Αλή Γιουρούκου

Του Μεχμέτ του σιδερά

Του Τσερκεζ Ετέμ που πολεμούσε τους Έλληνες

Του Ρεφέτ

Του Αρίφ αγιτζί

Του Τσερκέζου Αχμέτ Αζναβούρ «δυνάμεις του Μωάμεθ» που δρα στην Προύσα και το Μπαλικεσίρ

           

            Η ομάδες των Τσερκεζ Ετέμ, Ρεφέτ, Αρίφ αγιτζί αντιμετωπίζουν στο όνομα της Άγκυρας την ομάδα του Τσερκέζου Αχμέτ Αζναβούρ που είναι αφοσιωμένη στην Κωνσταντινούπολη και στηρίζει τον «Στρατό του Χαλιφάτου» του Φερίτ πασά, νικούν οι πρώτοι στο Ανταπαζαρί και στο Μπολού αλλά και αλλού.

            Η Εθνοσυνέλευση ψηφίζει τον Νόμο περί εσχάτης Προδοσίας (Χιγιανέτ ι Βατανιγιέ Κανουνού) και τον εφαρμόζει στα δικαστήρια της Ανεξαρτησίας (Ιστικλάλ Μαχκεμελερί) κατά των αντιφρονούντων και των λιποτακτών, η κατάληψη της Προύσας από τους Έλληνες  (8 Ιουλίου) προκαλεί θρήνο στην Εθνοσυνέλευση και ο πληθυσμός της Ανατολίας αντιδρά κατά της Άγκυρας για την στρατολόγηση και την βαριά φορολογία, όσο δε οι τσέτες αντιστέκονται στον Ελληνικό στρατό, τόσο αμφισβητείται ο συγκεντρωτισμός της Άγκυρας. Τοπικοί γαιοκτήμονες όπως η οικογένεια Τσαπάνογλου στη Γιοζκάτη καθώς και φυλές Κούρδων επαναστατούν, αυτές τις εξεγέρσεις η Άγκυρα τις καταπνίγει με την βοήθεια των τσετών, ο Τσερκεζ Ετέμ γίνεται πανίσχυρος και ο Κεμάλ φοβάται την δύναμή του (αλλά τον έχει ανάγκη).

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Τσερκεζ Ετέμ (Cerkez Ethem).

Ο ΚΕΜΑΛ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ - ΔΕΞΙΟΣ

 

            Στο τέλος του 1920 ο Κεμάλ στρέφεται στους μπολσεβίκους  και τον Ιούλιο του 1920 αρχίζει διαπραγματεύσεις, οι Αρμένιοι πολεμούν και ο Κιαζίμ Καραμπεκίρ πολεμά εναντίον τους, επειδή οι σοβιετικοί διεκδικούν κάποιες περιοχές της Αρμενίας οι συνομιλίες βαλτώνουν, κυρίως μπλοκάρει τις συνομιλίες ο Κιαζίμ πασάς, η ήττα των Αρμενίων από τον Κιαζίμ πασά και η υπογραφή ανάμεσα Άγκυρας και Αρμενίας της ειρήνης στο Αλεξαντροπόλ Γκιουμρού στις 2/12/1920  λύνει το τουρκο-αρμενικό ζήτημα, στις 4/12/1920 το ράδιο της Μόσχας «κηρύσσει την ίδρυση της σοβιετικής Δημοκρατίας στην Αρμενία» και έτσι το πρόβλημα γίνεται τουρκο-σοβιετικό. Αρχές 1921 οι διαπραγματεύσεις ξαναρχίζουν και στις 16 Μαρτίου 1921 υπογράφεται σύμφωνο φιλίας, η Άγκυρα παραχωρεί το Ναχισεβάν και το Βατούμ και η Μόσχα υπόσχεται στρατιωτική βοήθεια. Οι συνέπειες του συμφώνου είναι τεράστιες, επιτρέπει στην Άγκυρα να μεταφέρει τις ισχυρές δυνάμεις της υπό τον Κιαζίμ πασά στο δυτικό μέτωπο κατά των ελλήνων, να εκσυγχρονίσει τον στρατό με εφόδια και όπλα και κυρίως το κίνημα της Αγκύρας αποκτά διεθνή νομιμότητα.

            Ταυτόχρονα οι κομμουνιστικές ιδέες εισχωρούν στην Ανατολία, παρουσιάζεται ένας ιδιότυπος συγκερασμός σοσιαλισμού, κορπαρατισμού, αντιιμπεριαλισμού και «αντιστασιακού Ισλάμ».

            Το Μάιο του 1920 ιδρύεται ο «Πράσινος στρατός» (Γεσίλ Ορντού) που εκφράζει τις ιδέες του  σοσιαλισμού, κορπαρατισμού, αντιιμπεριαλισμού και «αντιστασιακού Ισλάμ» και ο στρατός αυτός είναι αντίπαλος του «Στρατού του Χαλίφη» με τις συντηρητικές ομάδες του. Η προσχώρηση του τσέτη Τσερκεζ Ετέμ στον Γενίλ Ορντού δραστηριοποιεί τον Κεμάλ που διαβλέπει την απειλή να επικρατήσει ο Τσερκεζ Ετέμ στον πράσινο στρατό, έτσι διαλύει την οργάνωση και επεξεργάζεται την δημιουργία «αριστερού κόμματος» με σκοπό να περιορίσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία του. Όταν δημιουργείται η Λαική Ομάδα (Χαλκ Ζουμρεσί) ο Κεμάλ επιτίθεται ιδρύει το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας (Τούρκιγε Κομμουνίστ Φιρκασί). Ταυτόχρονα σοσιαλιστές όπως ο Ναντί ο Μπεχτίς βρίσκονται περικυκλωμένοι από κάποιους περίεργους «σοσιαλιστές» όπως ο Ισμέτ Τζελάλ, ο Φουάτ , ο Ρεφέτ άνθρωποι του περιβάλλοντος του Κεμάλ, η Τρίτη Διεθνής δεν αναγνωρίζει το κομμουνιστικό κόμμα του Κεμάλ αλλά το κομμουνιστικό κόμμα του Μουσταφά Σουπχί που είναι εγκαταστημένο στην Μόσχα από το 1914.

            Τώρα ο Τσερκέζ Ετέμ μαζί με υποστηρικτές του Σουπχί ιδρύουν στην Άγκυρα τον Νοέμβριο του 1920 το «Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα» (Χαλκ Ιστιρακιγιούν Φιρκασί) αυτό αποκτά επιρροή στην Ανατολία λόγω του λαϊκού ήρωα  Τσερκεζ Ετέμ και του Σουπχί . Μετά την άρνηση του Τσερκεζ Ετέμ να προσχωρήσει στον τακτικό στρατό ο Κεμάλ στέλνει δυνάμεις εναντίον του και συλλαμβάνει τους περισσότερους από την ομάδα του, ο δε Τσερκεζ Ετέμ προσχωρεί στον Ελληνικό στρατό, φυσικά το «Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα»(Χαλκ Ιστιρακιγιούν Φιρκασί) διαλύεται. Την νύχτα 28-29 Ιανουαρίου ο Μουσταφά Σουπχί, η γυναίκα του και οι σύντροφοί του πνίγονται στα ανοικτά της Τραπεζούντας, την ευθύνη αποδίδουν στον Γιαχιά Καγιά  που ενήργησε με εντολή της Άγκυρας (αν και δεν υπάρχουν στοιχεία ότι έδωσε την εντολή ο Κεμάλ), τον θάνατο του Σουπχί θρήνησε ο Ναζιμ Χικμέτ  σε ποίημα του.

            Ο Ενβέρ που έχει σοβαρή επιρροή στην περιοχή Τραπεζούντας και στον στρατό συμμετέχει τον Σεπτέμβριο του 1920 στο «Συνέδριο των Λαών της Ανατολή» στο Μπακού και ιδρύει το κόμμα Σοβιέτ του λαού (Χαλκ Σουρααλάρ Φιρκασί) και υπολογίζει να κατέβει στον Καύκασο μαζί με μπολσεβίκους τον προλαβαίνουν όμως τα γεγονότα του Ελληνο τουρκικού πολέμου.

            Τον Μάρτιο του 1921 ιδρύθηκε Επιτροπή για την Διατήρηση των Ιερών Θεσμών (Μουχαφαζά ι Μουκαντεσάτ Τζεμιγέτί) με στόχο την υπεράσπιση της θρησκείας από τον κομμουνισμό και τώρα πιά ο Κεμάλ γίνεται πια «Δεξιός» και δρύει την Ομάδα για ην Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων (Μουνταφάα ι Χουκούκ Γκρουπού).

            Ο Κεμάλ αρχές 1921 δεν είναι ο απόλυτος ηγέτης του κινήματος, η Εθνοσυνέλευση είναι χωρισμένη σε ομάδες και ο λαός δεν έχει συσπειρωθεί κάτω από την σημαία του Κεμάλ και της Άγκυρας.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο  Μουσταφά Σουμπχί (Mustafa Suphi). Δολοφονήθηκε 29/1/1921 από όργανα του Κεμαλικού καθεστώτος μαζί με την σύζυγό του και 14 ακόμα στελέχη του ΚΚΤ.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

-        Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ εκδόσεις ΤΑ ΝΕΑ ιστορία

ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

Η ομάδα Μεραρχιών του στρατηγού Τρικούπη προσπαθεί να έρθει σε επαφή με την ομάδα Μεραρχιών του Φράγκου και να συμπτυχθεί στο Τουλού Μπουνάρ, δίνει απεγνωσμένες μάχες στο Αλί Βεράν  17/8/1922 .

Ο Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Τσάκαλος διοικητής του 2^ου ΣΠ ενήργησε αντεπίθεση με τις εφεδρείες του...

«...Ο Τσάκαλος βρίσκεται 200 μ μόνο πίσω από την πρώτη γραμμή. Έχει τη σημαία και μια χούφτα γενναίων – είναι οι εφεδρείες του. Η γαλανόλευκη ξεδιπλώνεται και πάλι και με το περίστροφο στο χέρι ο Τσάκαλος ορμά.

Γύρω όλοι είναι πεσμένοισμένοι στη γη. Το τούρκικο  πυροβολικό βάλει με ρυθμό... πολυβόλων. Το καυτό σίδερο έχει ανασκάψει την κοιλάδα. Οι οβίδες του είναι εγκαιροφλεγείς.  Αλλά ο Τσάκαλος προχωρεί.

Οι  άνδρες του αναθαρεύουν  και απωθούν τους Τούρκους.  Η νίκη έχει σιμώσει. Και την στιγμή εκείνη η ζηλόφθονη μοίρα παίρνει τον Τσάκαλο.

Μια εγκαιροφλεγής οβίδα τσακίζει τα πόδια του – τα κόβει σύρριζα από τον κορμό. Ο Τσάκαλος πέφτει και στο γκρέμισμά του αντήχησε η καταραμένη κοιλάδα.

Με τα χέρια του προσπαθεί να κρατήσει το αίμα, τη ζωή,που του φεύγει. Ζητεί να τον στήσουν σ ένα μικρό βράχο. Θέλει να παρακολουθεί τους άνδρες του. Κι όταν τους βλέπει να προχωρούν, το πρόσωπό του φωτίζει ένα πονεμένο χαμόγελο. Αλλ ο θάνατος σκοτεινιάζει γρήγορα το βλέμμα του κι αγωνιά: <Πως πάμε; Πέστε μου, πως πάμε;>  <Νικήσαμε... οι Τούρκοι φεύγουν>, του λένε, θέλοντας να γλυκάνουν τις τελευταίες στιγμές του».

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ του Γ Καψή εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ Μ ΑΣΙΑΣ εκδόσεις Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Ο τορπιλισμός του TRABZON

Νοέμβριος 1912, και ο Α’ Βαλκανικός πόλεμος βρισκόταν σε εξέλιξη. Οι στρατιώτες μας σκορπούσαν τη λευτεριά. Στις 5 Οκτωβρίου ξεκίνησαν με νίκη στην  Ελασσόνα, στις 9 Οκτωβρίου είχαν κατανικήσει τους Τούρκους  στο Σαραντάπορο,  στις 17 Οκτωβρίου έφτασε στα Γιαννιτσά, στις 26 Οκτωβρίου ελευθερώθηκε  η Θεσσαλονίκη, μέχρι τις 10 Νοεμβρίου, οι Ελληνικές Δυνάμεις είχαν επεκτείνει την κυριαρχία τους από τη λίμνη Δοϊράνη μέχρι τον ποταμό Στρυμόνα.

Στο Δυτικό μέτωπο, προελάσε ο Στρατός  και απελευθέρωσε  τον Οκτώβριο το Γρίμποβο, τη Φιλιππιάδα και τη Πρέβεζα, στις 23 έως 26 Οκτωβρίου έγινε η νικηφόρα μάχη στα Πέντε Πηγάδια.

Ο Στόλος μας με  ναυτικά αγήματα απελευθέρωναν ένα – ένα τα σκλαβωμένα νησιά μας. Στις 18 Οκτωβρίου το Τορπιλοβόλο 11 με Κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση εισχωρή στον Τουρκοκρατούμενο Λιμένα Θεσσαλονίκης, να τορπιλίσει και να βυθίσει ένα Τουρκικό πολεμικό, την Θωρακοβαρίδα FETIHY BOULEND.

 

Εκείνη την περίοδο βρισκόταν στον όρμο της Σμύρνης τρία Τουρκικά πολεμικά: το Θωρηκτό ΜΟΥΪΝ ΖΑΦΕΡ, ένα τορπιλοβόλο και μια εξοπλισμένη θαλαμηγός. Εκεί επικεντρώθηκε το ενδιαφέρον του Υποπλοιάρχου Π. Αργυρόπουλου, ζητά επίμονα από το Ναύαρχο να του αναθέσει την επίθεση σ’ αυτούς τους στόχους με σκοπό την καταστροφή τους. Ο Παύλος Κουντουριώτης θεώρησε ότι η επιχείρηση ήταν επικίνδυνη και άσκοπη. Γι΄ αυτό και ο Αρχηγός του Στόλου μας δεν την ενέκρινε.

Υποπλοίαρχος Περικλής Ι. Aργυρόπουλος ζητούσε επίμονα με σήματα προς τον Ναύαρχο Κουντουριώτη άδεια να εισέλθει στον κόλπο των Κυδωνιών, στη Μικρά Ασία και να αιχμαλωτίσει την τουρκική κανονιοφόρο «ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ» (Trabzon armed steamer ) που ήταν εκεί ελλιμενισμένη (είχε στην πλώρη του υπήρχε ένα ταχυβόλο πυροβόλο και δύο τετράκανα μυδραλιοβόλα στη πρύμνη.).

 

Στις 8 Νοεμβρίου 1912 απελευθερώθηκε η Λέσβος. Στην επιχείρηση συμμετείχε και ο Υποπλοίαρχος Π. Αργυρόπουλος με το πλοίο του.

Το πλοίο του Υποπλοίαρχου Περικλή Ι. Aργυρόπουλου απέπλευσε μέσα στη νύκτα της 9ης Νοεμβρίου. Σε λίγο χρόνο προσέγγισε τη μικρή νήσο Ελεός στις προσβάσεις του όρμου. Εκεί συνάντησε μια ψαρόβαρκα. Ένας πατριώτης Κυδωνιάτης ψαράς Στρελίγγος, έδωσε ναυτιλιακές πληροφορίες για τον είσπλου στον Τουρκοκρατούμενο όρμο και επιβιβάσθηκε στο πολεμικό για να εκτελέσει τα καθήκοντα του πλοηγού.

Στις 1 μετά τα μεσάνυκτα το μικρό πλοίο εισήλθε στον όρμο με στόχο την αιχμαλωσία του τούρκικου πολεμικού. Οι πληροφορίες ήταν όμως ανακριβείς.

Ο Υποπλοίαρχος Π. Αργυρόπουλος δεν άργησε να εντοπίσει το στόχο του και στράφηκε προς αυτόν. Οι Τούρκοι πήραν είδηση και κατάλαβαν αμέσως τις προθέσεις του ελληνικού τορπιλοβόλου 14 από τον θόρυβο των μηχανών του.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τορπιλοβόλο-14

Πανικόβλητοι παρέλαβαν το φορητό τους οπλισμό και τα ατομικά τους πυρομαχικά και μπήκαν  σε μια βάρκα Με αυτή απομακρύνθηκαν από το πλοίο τους και κατευθύνθηκαν αναζητώντας τη σωτηρία τους στην Μικρασιατική ακτή.

Ο  Υπάρχος προετοιμάσε άγημα από οκτώ διαλεγμένοι άνδρες του πληρώματος απ’ όλες τις ειδικότητες. Ο Κυβερνήτης εκτέλεσε μια βολή με το ταχυβόλο και  συνέχισε να το πλησιάζει. Δεν σημειώθηκε καμμία αντίδραση, με ρεσάλτο, το άγημα κατέλαβε το πλοίο και άρχισε να ερευνά τα διαμερίσματα του. Τότε διαπιστώθηκε ότι το πλήρωμα εγκαταλείποντας το πλοίο είχε ανοίξει τους κρουνούς κατακλίσεως και ότι το πλοίο είχε αρχίσει να γεμίζει νερά.

 Ό Τούρκος Κυβερνήτης του πλοίου Ομέρ Μπαχρή Εφέντης,  βρισκόταν στο δωμάτιο του κλειδωμένος και δεν ήθελε να ανοίξει την πόρτα. Ο Τούρκος κυβερνήτης λίγες ώρες πριν είχε παραθέσει δείπνο σε Έλληνες προύχοντες της περιοχής, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε εκφραστεί κολακευτικά για τις ικανότητες των Ελλήνων Ναυτικών. Το άγημα άρχισε αμέσως να ψάχνει να βρει τα επιστόμια για να σταματήσει την είσοδο της θάλασσας. Δυστυχώς, παρά τις προσπάθειες τους, οι άνδρες του αγήματος μόνο το ένα μπόρεσαν να βρουν και να το κλείσουν.

Ελπίζοντας ότι θα αργούσε να βυθισθεί το πλοίο σκέφθηκαν να το ρυμουλκήσουν μέχρι τις απέναντι ακτές της Λέσβου για να το καθίσουν στα ρηχά αποφεύγοντας έτσι τη βύθιση του. Άρχισαν την παρέαση της καδένας που ήταν στην άγκυρα για να τη συνδέσουν με κάβο από τη πρύμνη του πλοίου. Ενώ όμως προσπαθούσαν, άρχισαν να δέχονται καταιγιστικό πυρ από τη ξηρά. Το Τουρκικό πλήρωμα μαζί ίσως και με άλλους Τούρκους συναδέλφους τους, είχαν δει αυτές τις κινήσεις. Η ξηρά δεν απείχε πολύ από το πλοίο και το άγημα ήταν ακάλυπτο.

Ο Υποπλοίαρχος Π. Αργυρόπουλος στάθμισε τα δεδομένα  και διέταξε τον Ύπαρχο να εγκαταλείψει τις προσπάθειες και να επιστρέψει στο πλοίο. Τη διαταγή αυτή ο Σημαιοφόρος Χ. Κονιάλης τη δέχθηκε με βαριά καρδιά. Κατάλαβε όμως ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτε καλύτερο. Πήγε και χτύπησε δυνατά την πόρτα που ήταν κλειδομένος ο Τούρκος κυβερνήτης, ο Σημαιοφόρος του ανέφερε στα γαλλικά ότι σε λίγο το πλοίο θα βυθιστεί και προσπάθησε να τον πείσει να βγει έξω. Ο Τούρκος δεν ήθελε με τίποτε να εγκαταλείψει το πλοίο. Το άγημα επέστρεψε σώο στο πλοίο. Ο γενναίος Σημαιοφόρος Χ. Κονιάλης τελευταία στιγμή πριν την αποβίβαση του πρόλαβε και απέσπασε από την κορυφή του πρυμναίου κοντού την Σημαία το Τουρκικό Εθνόσημο και  έναν πίνακα με το όνομά της και επιγραφές με ρητά από το Κοράνι.. Το μπρούτζινο μισοφέγγαρο με αστέρι, βρίσκεται σήμερα στην κατοχή του γιού του Ναυάρχου Πατρόκλου Κονιάλη.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Χάρτης των Κυδωνιών Μ Ασίας.

Το Ελληνικό Πλοίο άρχισε να απομακρύνεται για να εξέλθει από τον κόλπο ενώ συνεχιζόταν πιο πυκνό το πυρ από τη ξηρά.

Ήταν 2 η ώρα και 15 λεπτά όταν ο Κυβερνήτης γύρισε τη πλώρη του ξανά προς το εγκαταλελειμμένο πλοίο και εκσφενδόνισε τορπίλη. Το Τουρκικό πλοίο ανατινάχθηκε παρασύροντας στο θάνατο και τον Κυβερνήτη του.

 

Βγαίνοντας από τον όρμο Κυδωνιών, το Τορπιλοβόλο 14 πήρε πορεία προς Μούδρο.

Μετά από λίγες ώρες το Τορπιλοβόλο έφτασε στον Μούδρο. Ο Υποπλοίαρχος Αργυρόπουλος έσπευσε στη Ναυαρχίδα για να αναφέρει όσα συνέβησαν το βράδυ εκείνο. Ο Αρχηγός του Στόλου τον δέχθηκε αρχικά βλοσυρά, αλλά άκουσε με προσοχή την αναφορά του. Κάποια στιγμή σηκώθηκε και έσφιξε θερμά το χέρι του Κυβερνήτη.

Το κατόρθωμα του Τορπιλοβόλου 14 αναφέρθηκε αμέσως στην Κυβέρνηση. Ο Υπουργός των Ναυτικών έσπευσε να εκφράσει την άκρα ευαρέσκεια του για την ηρωική «ενώπιον του εχθρού εκτελεσθείσαν υπέρ της Πατρίδος πράξιν».

Ο Υποπλοίαρχος Περικλής Αργυρόπουλος συνέχισε την πολεμική του δράση μέχρι το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων. Στη συνέχεια, υπηρέτησε Κυβερνήτης του Τορπιλοβόλου ΔΑΦΝΗ, του Αντιτορπιλικού ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ και Ναυτικός Ακόλουθος Παρισίων. Το 1917 τέθηκε σε διαθεσιμότητα και στη συνέχεια αποστρατεύθηκε. Στα τέλη του 1920 ανακλήθηκε η αποστρατεία του και προήχθη σε Πλοίαρχο. Αποστρατεύθηκε Υποναύαρχος στις 29 Οκτωβρίου 1922.

Ο Περικλής Αργυρόπουλος διακρίθηκε και για τις υπηρεσίες του σαν Διευθυντής στο Υπουργείο Συγκοινωνίας και σαν Πρέσβης μας στη Μαδρίτη. Χρημάτισε και Πρόεδρος της Ελληνικής Θαλασσίας Ενώσεως. Εξελέγη Βουλευτής Αττικοβοιωτίας με δικό του κόμμα, με το Λαϊκό Κόμμα και με το κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού. Διετέλεσε Υπουργός Συγκοινωνίας και Υπουργός των Ναυτικών. Απεβίωσε σε αρκετά μεγάλη ηλικία, στις 15 Ιουλίου του 1955.

 

Ο Χριστόφορος Κονιάλης, υπηρέτησε και διακρίθηκε πολεμώντας στην ξηρά, ως διμοιρίτης στο 29ο Ναυτικό Σύνταγμα. Η μονάδα αυτή συγκροτήθηκε και επανδρώθηκε αποκλειστικά με προσωπικό του Ναυτικού για τις ανάγκες του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου, αφού αποκλειόταν θαλάσσια αναμέτρηση με τους Βούλγαρους. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολέμησε με το Καταδρομικό ΕΛΛΗ και με το Τορπιλοβόλο ΑΛΚΥΟΝΗ. Έλαβε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία αρχικά με το Αντιτορπιλικό ΙΕΡΑΞ και στη συνέχεια σαν Κυβερνήτης του Τορπιλοβόλου ΠΡΟΥΣΑ και του Αντιτορπιλικού ΝΙΚΗ. Ξαναγύρισε στο Καταδρομικό ΕΛΛΗ αυτή τη φορά σαν Κυβερνήτης. Μετά τοποθετήθηκε πάλι Κυβερνήτης στο Αντιτορπιλικό ΠΑΝΘΗΡ, στο Θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ και στο Εκπαιδευτικό ΑΡΗΣ. Διετέλεσε Αρχιεπιστολέας Στόλου, Γενικός Διευθυντής Υπουργείου Ναυτικών, Ανώτερος Διοικητής Σχολών και Ανώτερος Διοικητής Αντιτορπιλικών.

 

Στον Ελληνοϊταλικό και Ελληνογερμανικό Πόλεμο ήταν ο Ανώτερος Διοικητής Βορειοδυτικού Αιγαίου, ενώ στην περίοδο της Κατοχής συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση, απεβίωσε πλήρης ημερών στις 22 Μαρτίου του 1979.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΛΑΦΡΟΥ ΣΤΟΛΟΥ, ΣΤΟ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1912-1913

ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΠΕΠΛΟΥ

 

Στο μεθοριακό επεισόδιο της 19ης Δεκεμβρίου 1986 και ώρα 11:00 π.μ. , στην συνοριακή περιοχή του χωριού Πέπλος στο νομό Έβρου. Στο σημείο της εμπλοκής, τα σύνορα των δύο χωρών προσδιορίζονται από την παλαιά κοίτη του ποταμού Έβρου, ο οποίος λόγω γεωλογικών μεταβολών, έχει κινηθεί ανατολικότερα, δημιουργώντας ένα μικρό τουρκικό προγεφύρωμα στη δυτική όχθη του ποταμού. Στη αποξηραμένη αυτή κοίτη βρέθηκαν το ηλιόλουστο πρωινό της 19ης Δεκεμβρίου, περίπου στις 11.00, μια τριμελής ελληνική περίπολος, απέναντι με μια διμελή τουρκική. Εξοικειωμένοι οι άνδρες των δύο περιπόλων στην οπτική επαφή και σε ορισμένες περιπτώσεις και στην ανταλλαγή χαιρετισμών και τσιγάρων, σταμάτησαν να ξεκουραστούν εκατέρωθεν της κοίτης.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το φυλάκιο με την σχετική ονομασία προς τιμή του πεσόντος στρατιώτου.

Ο Έλληνας στρατιώτης Καραγώγος Ζήσης, άοπλος κινήθηκε προς την πλευρά των δύο Τούρκων συναδέλφων του, την ώρα που μιλούσε με τους Τούρκους στρατιώτες, από τουρκική έφοδο που κατέφθασε στο σημείο, δέχθηκε αναίτια και ανεξήγητα μέχρι σήμερα ριπή τυφεκίου από τον ένα εξ αυτών.

Αιφνιδιασμένοι οι άλλοι δύο Έλληνες συνάδελφοι άρχισαν να ανταποδίδουν τα πυρά με αποτέλεσμα μια χαμηλής έντασης ανταλλαγή πυροβολισμών να διεξάγεται για μισή περίπου ώρα πάνω από το κορμί του βαρύτατα τραυματισμένου και αιμορραγούντος Καραγώγου.

Η τυχαία διέλευση του Έλληνα αγροφύλακα Ζαπάτα υπήρξε σημαντική για τους δύο Έλληνες στρατιώτες και σε λίγο ο αγροφύλακας άρχισε να πυροβολεί προς τους Τούρκους και ενημέρωσε το παρακείμενο ελληνικό φυλάκιο.

Σύντομα ενισχύσεις από το Φυλάκιο και το Τάγμα Προκαλύψεως έφθασαν στο τόπο του επεισοδίου, παράλληλα με την άφιξη και μιας τουρκικής ομάδος.

Η τελευταία αναγκάστηκε εσπευσμένα να υποχωρήσει μαζί και με τα δύο μέλη της τουρκικής περιπόλου δεχόμενη τα πυρά των υπέρτερων ελληνικών δυνάμεων.

Ο βαρύτατα τραυματισμένος Καραγώγος διακομίστηκε στο ΚΙΧΝΕ Αλεξανδρούπολης όπου και εξέπνευσε έχοντας δεχθεί 5 σφαίρες στο κορμί του,

Απώλειες είχαν και οι Τούρκοι από τους οποίους σκοτώθηκαν τέσσερις, εκ των οποίων ο ένας ανθυπολοχαγός, ενώ αρκετοί τραυματίες υπήρξαν και από τις δύο πλευρές. 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Έλληνας στρατιώτης Καραγώγος Ζήσης.

Έγινε κινητοποίηση των δυνάμεων των δύο κρατών στη συνοριακή γραμμή, ακόμη και αρμάτων μάχης. Μια ελληνική δύναμη παρέμεινε στο σημείο της σύγκρουσης.

Το επεισόδιο έληξε όταν σε επικοινωνία τους οι δύο νομάρχες της αντίστοιχης για κάθε χώρα περιοχής του Έβρου συμφώνησαν κατάπαυση πυρός και απόσυρση των δυνάμεων από τη γραμμή αντιπαράθεσης, όπως λίγο αργότερα συμφώνησε και ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Κάρολος Παπούλιας με τον Τούρκο ομόλογό του. πρωθυπουργός της χώρας την επίμαχη περίοδο ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, υπουργός Εθνικής Άμυνας ο Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος και Στρατηγός ο Κυριάκος Σπυριούνης.

Στη μνήμη του Έλληνα στρατιώτη Ζήση Καραγώγου  που έχασε τη ζωή του από τουρκικά πυρά ο Ελληνικός Στρατός έδωσε το όνομά του σε φυλάκιο στην περιοχή, ενώ κτίσθηκε και μνημείο με εικονοστάσιο.    

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Παρατηρητήριο με το όνομα του νεκρού στρατιώτη και εικονοστάσι.

ΗΡΩ ΚΑΙ ΛΕΑΝΔΡΟΣ

(το αθάνατο love story της Ελληνικής μυθολογίας)

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο πύργος του Λέανδρου στην Κωνσταντινούπολη.

 

Η Ηρώ ήταν ιέρεια της Αφροδίτης η οποία κατοικούσε σε ένα πύργο στη Σηστό, στην ευρωπαϊκή ακτή του Ελλησπόντου. Ο Λέανδρος, ένας νεαρός από την Άβυδο, στην απέναντι όχθη του στενού, την ερωτεύθηκε

Σύμφωνα με τον μύθο ο Λέανδρος ήταν  ο πρώτος Έλληνας μαραθώνιος κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων, διέσχιζε κολυμπώντας τα στενά του Βοσπόρου για να συναντήση την  καλή του.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : «…ἀλλ’ ἄγε μοι μέλποντι μίαν συνάειδε τελευτὴν λύχνου σβεννυμένοιο καὶ ὀλλυμένοιο Λεάνδρου».

Κατά τον μύθο, ο Λέανδρος κολυμπούσε κάθε νύχτα από την Άβυδο, στην ασιατική ακτή, μέχρι την αντικρινή πόλη Σηστό, όπου συναντούσε την καλή του.

Η Ηρώ με μόνη βοηθό την πιστή τροφό της, άναβε μία λάμπα κάθε νύχτα στην κορυφή του πύργου της, για να τον οδηγεί, και, όταν έφθανε, τον υποδεχόταν η ίδια στην ακτή alt.

Πριν όμως ξημερώσει ο Λέανδρος επέστρεφε στη Άβυδο προκειμένου να επανέλθει το επόμενο απόγευμα.

Το χειμώνα οι εραστές χώρισαν με την υπόσχεση να ξαναβρεθούν στις αρχές της άνοιξης. Παρά ταύτα το επόμενο απόγευμα το λυχνάρι βρέθηκε πάλι αναμμένο.

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Κόρη, για την αγάπη σου περνώ και τ» άγριο κύμα κι ούτε φουρτούνα ούτε βοήν της θάλασσας τρομάζω.

Ο Λέανδρος όταν τον είδε από την Άβυδο εξέλαβε το φως σαν ερωτική πρόσκληση και έπεσε στη παγωμένη και ανεμοδαρμένη θάλασσα για να μεταβεί στη φίλη του. Ενώ όμως εκείνος πάλευε με τα κύματα ο άνεμος έσβησε τον λύχνον οπότε έχασε τον προσανατολισμό του και παρασυρόμενος από τα κύματα πνίγηκε. Το πρωί το πτώμα του ξεβράστηκε στη ακτή της Σηστού. Η Ηρώ μέσα στη θλίψη της έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε και αυτή. Αργότερα οι εραστές ξεβράστηκαν αγκαλιασμένοι στην ακτή, όπου οι κάτοικοι τους έθαψαν σε κοινό τάφο.

Ο γιατρός Αντίπατρος που έζησε στα τελευταία προ Χριστού έτη βεβαιώνει ότι είδε τον τάφο τους.

Ο πύργος του Λέανδρου είναι γνωστός με την τουρκική ονομασία «Kız Kulesi» ή ο «Πύργος της Κόρης», ενώ στα αρχαία και βυζαντινά χρόνια αναφέρονταν ως ο «Πύργος του Λεάνδρου».

Στο ίδιο σημείο ο Αθηναίος στρατηγό Αλκιβιάδης το 408 π.Χ. είχε χτίσει παρατηρητήριο για να ελέγχει τις μετακινήσεις των περσικών σκαφών στα στενά.

Ο πύργος χτίστηκε αργότερα και επανοικοδομήθηκε ως φρούριο από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο τον Κομνηνό το 1110. Στον πύργο στηριζόταν η μια άκρη της αλυσίδας με την οποία οι Βυζαντινοί έφραζαν τον Κεράτιο κόλπο. Αργότερα οι Οθωμανοί τον τροποποίησαν ελαφρώς αρκετές φορές. Χρησιμοποιήθηκε ως φάρος, ως απομόνωση ενώ μετά τους σεισμούς του 1999 ο σκελετός του ενισχύθηκε με μέταλλο και μπετόν. Ο πύργος είναι προσβάσιμος με πλοιάριο ή βάρκα και στην κορυφή του στεγάζεται πολυχώρος με εστιατόριο και καφετέρια.

Σύμφωνα με την τουρκική εκδοχή ένας σουλτάνος έκλεισε εκεί τη νεαρή κόρη του μετά από χρησμό που έλαβε «ότι θα πεθάνει από τσίμπημα φιδιού ως τα 18 της χρόνια», προκειμένου να την προστατέψει. Ο μόνος που την επισκεπτόταν ήταν ο πατέρας της, ο οποίος στα 18 γενέθλιά της, της πήγε ένα καλάθι φρέσκα φρούτα, μέσα στο οποίο όμως κρυβόταν ένα δηλητηριώδες φίδι που δάγκωσε την πριγκίπησσα και επιβεβαίωσε την προφητεία.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αφήστε με να φτάσω εκεί και στο γυρισμό η οργή σας, ας πάρει τη ζωή μου. 

Το συμβάν αυτό εξύμνησαν κορυφαίοι ποιητές όπως ο Μουσαίος (5ος μ.Χ. αι) στο επιγραφόμενο αριστούργημά του "Τα καθ΄ Ηρώ και Λέανδρον". Από αυτόν εμπνέονται αργότερα και γράφουν ο Σίλλερ μια μπαλάντα, ο Γκριλμπατσέρ μια λυρική τραγωδία, ο Βέμπερ μελόδραμα. Ο λόρδος Βύρων διέπλευσε κολυμπώντας τον Ελλήσποντο, μιμούμενος τον Λέανδρο. Ακολουθούν παραστάσεις σε ρωμαϊκά νομίσματα και τοιχογραφίες στην Πομπηία. Στο Μουσείο της Δρέσδης ο ζωγραφικός πίνακας του Μολά “Ηρώ κοντά στο πτώμα του Λέανδρου”. Στο Μουσείο της Βιέννης ο πίνακας του Μπακερέλ “Η Ηρώ θρηνούσα τον Λέανδρο”κ.α.

Διάσημος είναι ο  πίνακας ζωγραφικής  του  Etty Parting 1827 δείχνει τον νεκρό Λέανδρο στην αγκαλιά της Ηρούς.

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Πίνακας του William Etty (1787–1849).