ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΔΗΜ ΒΛΑΝΤΑ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΟΥΣΙΑ

 

Τόσο ο Δημήτρης  Βλαντάς όσο και ο Γεώργιος Βοντίτσος (Γούσιας) ήταν δύο κομμουνιστές χαμηλής μόρφωσης και δυνατοτήτων που κατέλαβαν υψηλές θέσεις στην ιεραρχία του κομμουνιστικού κίνήματος και στον ΔΣΕ (αντιστρατηγος ο δεύτερος , υποστρατηγος ο πρώτος).

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Δημήτρης  Βλαντάς

 

Ο Δ Βλαντάς (Φλεβάρης 1908 Μάραθος Ηρακλείου-) υπήρξε Γραμματέας της ΟΚΝΕ η οποία στην συνέχεια έγινε ΕΠΟΝ, στο βουνό ανέβηκε 22 Φεβρουαρίου 1948, μετά την απομάκρυνση του Μάρκου Βαφειάδη ανέλαβε το υπουργείο Στρατιωτικών της ΠΔΚ και συμμετείχε στην κλειστή τετράδα (Ν Ζαχαριάδης, Β Μπαρτζιώτας, Γούσιας, Δ Βλαντάς) που διηύθηναν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΔΣΕ.

Ο Γεώργιος Βοντίτσος (Γούσιας) είχε ανάλογη διαδρομή.

Οι προστριβές τους ξεκίνησε από πολύ νωρίς, ο Γούσιας ισχυρίζεται ότι στις 7/7/1943 συνελήφθηκε με υπαιτιότητα του Βλαντά και μάλιστα με την απελευθέρωση συνέταξε σχετική έκθεση, με βάση αυτήν ο Βλαντάς είχε συνάψει ερωτική σχέση με την κόρη της σπιτονοικοκυράς του, μια μέρα παρουσιάστηκε στο σπίτι του, απρόσκλητος με βέρα στο δάκτυλο, οι δύο γυναίκες εξαγριώθηκαν και κατέδωσαν τον Γούσια στις αστυνομικές αρχές σαν ύποπτο. Το ζήτημα αυτό ξανασυζητήθηκε στην 7^η ολομέλεια ρο 1957.

Ο Δημήτρης  Βλαντάς έγραψε: «.... τον γνώριζα επί χρόνια στο στρατόπεδο – φυλακή της Ακροναυπλίας. Η εντύπωσή μου ήταν ότι συμπεριφερόταν σαν σεμνός και δραστήριος επαναστάτης, αλλά με μέτριες ικανότητες. Διατήρησα την ίδια εντύπωση κατά την σύντομη συνεργασία μας με τον Γούσια κατά την τριπλή φασιστική κατοχή ...».

Στα βιβλία του Γεώργιου Βοντίτσου (Γούσιας) και Δημήτρη  Βλαντά υπάρχουν πλήθος αναφορές με στόχο να πλήξη ο ένας τον άλλο πχ

«... ο Γούσιας δεν λάθεψε ούτε μια φορά. Αυτό είναι θαύμα μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία...».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Γεώργιος Βοντίτσος (Γούσιας).

Ο  Δημήτρης  Βλαντάς πίστευε ότι επειδή διορίστηκε καπετάνιος σε μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ της Αθήνας «Εκεί άρχισε να μαθαίνει να διατάζει», και έτσι άρχισε «η πορεία αλλοίωσης».

Ο Δημήτρης  Βλαντάς υποστήριξε ότι ο Γεώργιος Βοντίτσος (Γούσιας) απέτυχε  «Στη Πίνδο το καλοκαίρι 1948, σαν διοικητής της 670 μονάδας, που ο αντίπαλος πέταξε αυτή την μονάδα από τον Σμόλικα στον Ανατολικό Γράμμο από 4^ης ως 20ηε Αυγούστου. Αυτό το σάρωμα το πλήρωσε ο Γιαννούλης με τον τουφεκισμό του, για να καλύψει ο Γούσιας τις ευθύνες του. Ο Γούσιας πετσόκοψε τη 10^η Μεραρχία του ΔΣΕ στην Έδεσσα – Αριδαία – Νάουσα τον Δεκέμβρη του 1948. Αυτό το πετσόκωμα το πλήρωσε  ο Γεωργιάδης με τον τουφεκισμό του για να καλύψει ο Γούσιας τις ευθύνες του».

Ακόμα ο Δημήτρης  Βλαντάς κατηγορεί τον Γούσια σαν υπεύθυνο της συντριβής της επίθεσης στην Φλώρινα τον Φεβρουάριο του 1949.

Ο Γούσιας αν και ομολογεί την αποτυχία του στην Φλώρινα υποστηρίζει ότ φέρει ευθύνη και ο Δημήτρης  Βλαντάς.

Η διαμάχη συνεχίστηκε και στην πολιτική προσφυγιά, συνεχίζοντας και οι δύο να κατέχουν συμματικές θέσεις, ο Γούσιας έγινε μέλος της τριμελούς Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ. Τώρα στην 6^η πλατιά Ολομέλεια του ΚΚΕ οι τρεις στρνώτεροι συνεργάτες του Ν Ζαχαριάδης οι Β Μπαρτζιώτας, Γούσιας, Δ Βλαντάς καταδίκασαν τον Ν Ζαχαριάδη, ο δε Βλαντάς γραπτά τον κατήγγειλε: «μπορεί να ήταν και προβοκάτορας», η στάση του δεν τον γλύτωσε από την διαγραφή, αλλά και ο Γούσιας είπε: «Εφόσον τα αδελφά κόμματα διαπιστώνουν λάθη από παλιά για τον Ζαχαριάδη εγώ δεν έχω να διαφωνήσω».

Έτσι ο Ν Ζαχαριάδης είχε εγκαταλειφτεί από όλους και διαγράφτηκε τον Φεβρουάριο του 1957.

Η συνέχεια για τους Δημήτρη  Βλαντά και του Γεώργιου Βοντίτσου (Γούσιας) είναι τραγική σε προσωπικό πια επίπεδο. Και οι δύο με τις οικογένειές τους εξορίστηκαν στην Ρουμανία στην πόλη Ρομάν και στην συνέχεια στο Ρίμνικο Βίλτσεα εκεί εγκαταστάθηκαν σε ένα μεγάλο σπίτι, η κάθε οικογένεια πήρε δύο δωμάτια και είχαν ένα μεγάλο σαλόνι όπου έτρωγαν, οι σφοδρά μισούμενοι σύντροφοι συνέζησαν από τον Δεκέμβριο του 1956 μέχρι τον Οκτώβριο του 1967 για 11 ολόκληρα χρόνια.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Εφημερίδα που δημοσιεύει την συντριβή στην Φλώρινα.

Τον Οκτώβριο του 1967 ο Βλαντάς φεύγει στο Παρίσι σιδηροδρομικά και σε λίγο τον ακολουθεί και η οικογένειά του. Εκεί έρχεται σε επαφή με τον Κων Μητσοτάκη που τον βοήθησε και δούλεψε στα πολυκαταστήματα FNAC, το 1975 επέστρεψε στην Ελλάδα, πέθανε το 1985.

Ο Γούσιας επέστρεψε στην Ελλάδα μετά το 1974 μαζί με την οικογένειά του, έμενε στην Καλλιθέα, σκοτώθηκε σε αυτοκινηστικό δυστύχημα τον Δεκέμβριο του 1979.

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

HOTDOC τεύχος Απριλίου 2017

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1945-1949 του Δημήτρη  Βλαντά

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΤΤΕΣ, ΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ του Γεώργιου Βοντίτσου (Γούσιας)

28η Οκτωβρίου Εθνική εορτή της Ιταλίας

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Πορεία προς τη Ρώμη: Διακρίνονται οι Ντε Βέκκι, Μουσολίνι, Μπάλμπο, Ντε Μπόνο.

 

Ο Μουσολίνι είχε ιδρύσει το Φασιστικό Κόμμα στην Ιταλία τον Μάρτιο του 1919. Στις εκλογές του Νοεμβρίου 1919 το Κόμμα πήρε μόλις 4.000 ψήφους και δεν κατάφερε να εκλέξει αντιπρόσωπο στο Κοινοβούλιο. Στις εκλογές όμως  του 1921, το Εθνικό φασιστικό κίνημα (PNF) εξέλεξε 36 βουλευτές, τα δε μέλη του υπερβαίνουν τα 200.000 άτομα, απ αυτούς εργάτες – αγρότες είναι το 40% ενώ το 60% είναι φοιτητές και ελεύθεροι επαγγελματίες.

Ήδη οι «δέσμες μάχης» παραστρατιωτικά τάγματα  εφόδου των «σκουαντρίστι» ( «μαχητικοί» γνωστότεροι σε μας ως «μελανοχίτωνες»), δρούσαν τρομοκρατικά σε όλη τη χώρα με την βοήθεια μιας επεικούς δικαιοσύνης και της αστυνομίας να τους εξοπλίζει μυστικά, έτσι εκτελούσαν «τιμωρητικές αποστολές», η φασιστική βία προκάλεσε 500 με 600 θανάτους και δεκαπλάσιους τραυματισμούς με στόχο την ταπείνωση των θυμάτων τους.

Στις 22 Οκτωβρίου 1922 οι ηγέτες του φασιστικού κόμματος προετοιμάζουν εξέγερση, στις 24 Οκτωβρίου ο Μουσολίνι ανακοίνωσε τις προθέσεις του  «Θέλουμε να γίνουμε το κράτος!», χωρίς όμως  λεπτομέρειες, στην επαρχία οι φασίστες κατέλαβαν ειρηνικά με την ανοχή του στρατού, ταχυδρομεία, τηλεγραφεία, σιδηροδρομικούς σταθμούς κλπ σημεία.

Γενικό στρατηγείο ήταν το ξενοδοχείο Μπρουφάνι στην Περούτζα, εν τω μεταξύ στην Ρώμη διεξαγόταν διαπραγματεύσεις μεταξύ Φασιστών και επροσώπων του μοναρχικού και φιλελεύθερου καθεστώτος με τελικό σκοπό τον επιρρεασμό του βασιλιά Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ' (Vittorio Emanuele III).

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Όλα είχαν επικοινωνιακό χαρακτήρα, ήταν μια επιχείρηση   χαμηλού ρίσκου.

Η πρώτη φασιστική στρατιά με 4.000 κινείται με αρχηγό τον Ντίνο Περόνε Κομπάνι από την Τσιβιτοβέκια.

Η δεύτερη με 2.000 κινείται με αρχηγό τον Ούλισε Ιλιόρε από την Μοντεποπόντο.

Η Τρίτη με 8.000 κινείται με αρχηγό τον Τζουσέπε Μποτάι από την Τίβολι.

Ο στρατός καιη αστυνομία δεν εμποδίζουν καμιά κίνηση των φασιστών. Στη Ρώμη ο πρωθυπουργός Λουίτζι Φάκτα (Luigi Facta) παρουσιάζει στον βασιλιά Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ' (Vittorio Emanuele III) σχέδιο καθεστώτος πολιορκίας, ο βασιλιας αρνείται να το υπογράψει και ο πρωθυπουργός παραιτείται. Ο Δούκας της Αόστης και εξάδελφός του Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ'  ήταν υποστηρικτής των φασιστών και καραδοκούσε να του αρπάξει τον θρόνο, σε περίπτωση που ο ίδιος δεν ενέδιδε στις απαιτήσεις τους.

Στις 28 Οκτωβρίου 1922 ο Μουσολίνι εισέρχεται στην Ρώμη και θα αναλάβει την εξουσία στις 29 Οκτωβρίου.

Τα επόμενα 21 χρόνια η 28^η Οκτωβρίου θα εορτάζεται  σαν εθνική εορτή στην Ιταλία μέχρι την πρώση του φασιστικού καθεστώτος.

Αυτή όλη η επιχείρηση ονομάστηκε η Πορεία προς τη Ρώμη (Marcia su Roma), η δράση του Μουσολίνι εύκολα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, στην πραγματικότητα δεν πρόκειται καν για πορεία. Οι φασίστες ταξίδευσαν με τρένο προς την Ρώμη σε μια επιχείρηση χαμηλού ρίσκου. Ο ίδιος ο Μουσολίνι, 39 χρονών τότε, ταξίδεψε σε βαγόνι με καμπίνα από το Μιλάνο στη Ρώμη και παρουσιάστηκε στο Προεδρικό Μέγαρο  με μελανόχιτώνα αντί για επίσημο ένδυμα.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Δημοσίευμα της Καθημερινής.

Η πραγματική πορεία έγινε στις 30 Οκτωβρίου 1922 όπου ο Μουσολίνι πρωθυπουργός από την προηγουμένη παρακολούθησε παρέλαση χιλιάδων φασιστών που μπήκαν ανεμπόδιστα στη Ρώμη.

Η όλη επιχείρηση στην συνέχεια καλύφτηκε από μύθους που έπλασε το φασιστικό καθεστώς, όπως ότι συγκεντρώθηκαν 300.000 μελανοχίτωνες με τον ίδιο επικεφαλής της καβάλα στο άλογό του δεν ηγήθηκε καν ο ίδιος αλλά προσωπικότητες όπως οι γηραιοί στρατάρχες Τσέζαρε Μαρία Ντε Βέκκι (Cesare Maria de Vecchi) και Εμίλιο Ντε Μπόνο (Emilio De Bono), ο Ίταλο Μπάλμπο και ο Μικέλε Μπιάνκι (Michele Bianchi). Και φυσικά δεν γίνηκε καμιά αυτοκτονία του ιταλικού φιλελευθερισμού έναντι της ακατανίκητης φασιστικής ανατρεπτικής ορμής.

Ο Μουσολίνι ήθελε να δείξει ότι κυβερνά δημοκρατικά, έκανε εκλογές και μάλιστα κέρδισε την αναμέτρηση τον Απρίλιο του 1924 με το εντυπωσιακό 64% των ψήφων. Στις 31 Οκτωβρίου 1926, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, κατάργησε και την τελευταία πολιτική ελευθερία και επέβαλε το στυγνό φασιστικό του καθεστώς, που διήρκεσε μέχρι τις 10 Ιουλίου 1943, όταν οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στη Σικελία.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΚΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ του Μάρκο Πάλα εκδόσεις το ΒΗΜΑ

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ

 

 

            Την 1/7/1948 μετά την δολοφονία του Λαδά καταδικάστηκε σε θάνατο 55 φορές από το Β κακουρδιοδικείο  Αθηνών ο Σωτήρης Παπαδόπουλος

            Την 23/9 1948 ο ΚΓ Κιοπρές καταδικάστηκε από το Β κακουρδιοδικείο  Αθηνών, 127 φορές εις θάνατον.

            Την 24 Νοεμβρίου 1948 καταδικάστηκε σε 351 φορές εις θάνατον από το κακουρδιοδικείο Κορίνθου ο Μιλτιάδης Βασιλόπουλος.

            Στην περίοδο αυτή πιανόντουσαν ο ένας μετά τον άλλο όλα τα στελέχη του ΚΚΕ ένας μόνο δεν μπορούσε ν ανακαλυφθεί , ο αρχηγός του παράνομου μηχανισμού στην Αθήνα ο Στέργιος Αναστασιάδης ή Τάσος Πετρίτης που ξεγλυστρούσε σαν φαντομάς και μόνο όταν πλησίαζε στο τέλος του ο εμφύλιος βρέθηκε σε μια περίτεχνη κρύπτη στην οδό Ιωάννου Σούτσου 37 στις 20/7/1949

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

1. ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ –ΕΜΦΥΛΙΟΣ 1944-1949 του σ Γρηγοριάδη εκδόσεις Καπόπουλος Αθήνα 1984