ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΒΛΗΘΗ ΤΟ ΟΝΟΜΑ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ»

Όπως είναι γνωστό στους επιστημονικούς-ιστορικούς κύκλους, ο όρος Βυζαντινός είναι ανύπαρκτος και πλαστός στη διάρκεια όλης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

 

 

 

 

 

 

Η Αυτοκρατορία που σήμερα είναι γνωστή ως «Βυζαντινή», ουδέποτε χρησιμοποίησε για τον εαυτό της αυτό το όνομα. Το όνομα που συναντούμε σε όλες τις πηγές, ιστορικές, διπλωματικές, ποιητικές, νομοθετικές  ακόμα και στις εμπορικές συναλλαγές, είναι το Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και Ρωμανία που το χάρισε ο Μέγας Κωνσταντίνος και διατηρήθηκε από την ίδρυση της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινούπολης) μέχρι και τη πτώση της, όταν ο τελευταίος Αυτοκράτορας Κων/νος ο Παλαιολόγος αποκαλείτο «Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων και Βασιλεύς των Ελλήνων».

Όταν λέμε Βυζάντιο, επιστημονικά-ιστορικά, εννοούμε την πόλη που ίδρυσε ο Βύζας (ο αρχηγός των Μεγαρέων αποικιστών) τον 7ο π.Χ. αιώνα (667πΧ), μέχρι τότε που στον ίδιο αυτό χώρο, (324μΧ) ο Μέγας Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη και την ονόμασε Νέα Ρώμη, αργότερα δε θα ονομασθεί και  Κωνσταντινούπολη εις τιμή του ιδρυτού της. Οι δε κάτοικοι της νέας αυτής πρωτεύουσας, ονόμαζαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους ή Ρωμιούς.  Σημειωτέον ότι το όνομα αυτό Ρωμανία, δεν άλλαξε ούτε με το διαχωρισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Ανατολή και Δύση το 395 μ.Χ. από τον Αρκάδιο και τον Ονώριο.

 

ΠΟΤΕ ΕΠΕΒΛΗΘΗ ΤΟ ΟΝΟΜΑ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ»

 

 

Όμως όπως λέει ο Νίτσε περίσσευσε η ζήλεια των Φράγκων και από το 1562 με τον ιστορικό Ιερώνυμο Βολφ στη Γερμανία, επεβλήθη  η πλαστογραφία του ονόματος (τι μας θυμίζει πάλι αυτό;) από Ρωμανία σε «Βυζάντιο»! (δικό μας βέβαια όνομα και αυτό). Και το 1680 ο ιστορικός Du Cange (Δουκάγκιος) με το σύγγραμμα «Historia Byzantina» μέσω της επιστήμης επέβαλε το όνομα στη Ρωμαϊκή Ανατολή με καθαρή νόθευση της Ιστορίας και σαφή σκοπιμότητα. 

Η Ρωμανία και οι Ρωμαίοι υπήκοοί της οδήγησαν, μετά την Οθωμανική επικράτηση, στη δημιουργία της έννοιας Ρωμηός ή Ρωμιός. Όπου Ρωμηός σήμαινε κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό, πνευματικό υπήκοο του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, είτε ήταν Ελληνόφωνος, είτε Σλαβόφωνος, είτε Αραβόφωνος, είτε Τουρκόφωνος.

Επίσης όλοι οι λαοί της Ανατολής,  Οθωμανοί και  Άραβες μέχρι σήμερα «Ρουμ» (παραφθορά της λέξης Ρώμη) αποκαλούν κάθε  Ορθόδοξο Χριστιανό και οι Τούρκοι με την ονομασία Ρούμελη έλεγαν την «χώρα των Ορθοδόξων» Ρωμηών, τα Βαλκάνια, παρόμοια οι Άραβες «Μπλάντ αρ Ρουμ».

 

Ρουμ αναφέρεται και στο Κοράνιο. Ο Άραβας ιστορικός Μασουντί (10^ος αιών) διέκρινε σε Γιουνάν (Ίωνες) τους αρχαίους Έλληνες και Ρούμ τους Ορθοδόξους Ρωμαίους Χριστιανούς. Ακόμα και σήμερα τουρκιστί και αραβιστί Ρούμ Πατρίκ ονομάζονται οι Πατριάρχες των Ρωμαίων.

Τουλάχιστον εμείς οι απόγονοι Ρωμηοί ας βάζουμε μαζί  τον όρο Βυζάντιο – Ρωμανία. Δείχνει σεβασμό και γνώση της Ιστορίας μας.

 

 

ΓΙΑΤΙ  ΛΟΙΠΟΝ ΕΠΕΒΛΗΘΗ Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ»;

 

 

Από τον 9^ο ως το 13^ο αιώνα εμφανίστηκε στη Δύση τουλάχιστον μια δεκάδα συγγραμμάτων με τον κοινό τίτλο: Contra errors Graecorum- «κατά των πλανών των Ελλήνων».   Είχαν αρχίσει χλευαστικά να  αποκαλούν τους Ρωμηούς, «Γραικούς» στη προσπάθεια να αυτονομηθούν από την πολιτιστική κηδεμονία των Ελλήνων  από μειονεξία και βαθύτατο μίσος   που δεν έπαψε να υφέρπει επί αιώνες και δεν αποσβέσθηκε ποτέ από το συλλογικό υποσυνείδητο των Ευρωπαίων, άλλωστε μόλις πριν δυο περίπου αιώνες  τους χώριζαν από την κατάσταση της ορδής και πρωτογονισμού.

 

Ποτέ οι Φράγκοι δεν θα συγχωρήσουν τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη, στη Νέα Ρώμη, στη Κωνσταντινούπολη. Γι' αυτό μιλάνε τόσο απαξιωτικά για τον Μέγα Κωνσταντίνο, και γι' αυτό σπάνια ονοματοδοτείται κάποιος Φράγκος σε Κωνσταντίνο. Και την ονόμασαν «Βυζαντινή Αυτοκρατορία», με τον περιορισμένο γεωγραφικό χώρο του αρχαίου Βυζαντίου, τη Κωνσταντινούπολη για να μειωθεί η αίγλη της Αυτοκρατορίας στα μάτια των μεταγενεστέρων. Υπήρχε άλλωστε η θρησκευτική διαμάχη του filioque,  και η προσπάθεια του Καρλομάγνου και των επιγόνων του να ταυτίσουν τον όρο «Ρωμαϊκή» με την «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους».

Η Σερβία, η Βουλγαρία, η Βλαχία, η Μολδαβία, στους «Βυζαντινούς χρόνους», ήταν επαρχίες  της τότε Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και όχι κράτη όπως σήμερα. Ανήκαν δε πνευματικά στο Οικουμενικό πατριαρχείο μέχρι το 19^ο αιώνα, όταν με ένα παιχνίδι του Βατικανού δημιουργήθηκε η Βουλγαρική Εξαρχία σε βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στη συνέχεια αξιοποιήθηκε έντεχνα από το Ρωσικό   Πανσλαβισμό. Έτσι σιγά σιγά  άρχισε η μεγάλη Ιδέα των Ρώσων, των Σέρβων, των Αλβανών, κ.λ.π. κρατών που χρησιμοποίησαν μάλιστα  το κατ' εξοχήν έμβλημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον «δικέφαλο αετό» σύμβολο της ένωσης Ανατολής - Δύσεως,  ως εθνικό έμβλημά τους!!!

Έτσι οι εθνικές συνειδήσεις κατασκευάζονται  με την βοήθεια διπλωματών, χρημάτων και προπαγανδιστών, που με τεχνικά κατασκευάσματα ζητούν να αλλοιώσουν τα ιστορικά στοιχεία και να ξαναγράψουν την Ιστορία με ψεύτικα στοιχεία. Και τελικά επήλθε η διάσπαση της ενιαίας Ρωμιοσύνης που οδήγησε στη διαμόρφωση εθνικών κρατών κατά τα δυτικά πρότυπα. Σε συνέχεια αυτών των ενεργειών δημιουργήθηκε και η σύγχρονη πλαστογράφηση του ονόματος «Μακεδονία», από τη φαντασία του Τίτο και την προπαγάνδα των Σκοπίων με έντονη ανθελληνική αιχμή.

Και δυστυχώς το Ελληνικό κράτος το 19^ο αιώνα αποδέχθηκε την ονομασία αυτή και τη μετέφερε στη παιδεία, με το γνωστό μιμητισμό μας από το «φωτισμό» της Δύσεως, με μόνη αντίδραση από τον μεγάλο μας ιστορικό, Παπαρηγόπουλο.  Για να επικοινωνούμε λοιπόν με τους Δυτικούς, δεχθήκαμε και εμείς την πλαστογραφία του ονόματος, «Βυζάντιο» αντί για Ρωμανία.. αφού πλέον επεκράτησε παγκοσμίως και ας ευχηθούμε να μην επικρατήσει και πλαστογραφεί τουλάχιστον  το  όνομα, Μακεδονία...

"Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο"

 

            Το ζωντανό Ποντιακό στοιχείο σε κεντρικό του δημοτικό τραγούδι υμνεί με τον παρακάτω τρόπο την Ρωμανία

 

«Ναϊλί εμάς και βάι εμάς, η Ρωμανία πάρθεν!
Επέραν το βασιλοσκάμν’, ελλάεν η αφεντία!»

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρε,
κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπισκάται.

-- Μη κλαις, μη κλαις, Αϊ-Γιάννε μου, μη δερνοκοπισκάσαι.

-- Η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία πάρθεν.

-- Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

 

 

Βιβλιογραφία:

«Μικρά Ιστορικά», Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός, Καθηγ. Πανεπιστ. Αθηνών.
«Εκκλησία και Ελληνική Διάρκεια», Κων/νος Χολέβας Πολιτικός Επιστήμων.
«Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα» Χρήστου Γιανναρά.
«Γιατί το Βυζάντιο», Γλύκατζη Αρβελέρ.  «Βυζαντινός Πολιτισμός», Στήβεν Ράνσιμαν.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ 2ου ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ

 

 

Αμέσως μετά το αιματηρό συλλαλητήριο της 3ης Δεκέμβρη του 1944 ο Νικηφόρος καπετάνιος του 2^ου Συντάγματος της ΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ με διοικητή τον   ταγματάρχη Μιχάλη Παπαζήση από την Κοζάνη. (Ο Παπαζήσης είναι αυτός που πρωτοείπε τη φράση "ψυχή βαθιά") διατάχθηκε να κινηθεί με το Σύνταγμά του και να εισέλθει στην Αθήνα.

Το 2ο Σύνταγμα ήταν μία από τις καλύτερες και πιο άρτια εξοπλισμένες μονάδες του ΕΛΑΣ και η ηγεσία του ΕΑΜ προσδοκούσε πολλά από αυτή σε ενδεχόμενη σύγκρουση με τις κυβερνητικές δυνάμεις.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Δημήτρης Δημητρίου - Καπετάν Νικηφόρος.

Το 2ο Σύνταγμα εισήλθε στην Αθήνα διά μέσω της λεωφόρου Κηφισίας με τραγούδια και λουλούδια στις κάνες των όπλων.

Το 2^ο Σύνταγμα στρατοπέδευσε στο όριο Παλαιό Ψυχικό-Φιλοθέη τη νύχτα στις 3 προς 4 Δεκεμβρίου 1944. Ο Β Μπαρτζιώτας γράφει: «...το ριξε στην ξεκούραση και ... στον ύπνο, χωρίς κανένα μέτρο επαγρύπνησης κι εκεί το περικύκλωσαν αγγλικά τανκς, αφόπλισαν χωρίς καμιά αντίσταση το Σύνταγμα και αιχμαλώτησαν αξιωματικούς και οπλίτες!...» .

Ο καπετάνιος του Συντάγματος  Δ. Δημητρίου (Νικηφόρος) έλλειπε είχε πάει στην Κηφισιά.

Μόλις κυκλώθηκαν κάποιοι φώναξαν "Στα όπλα-α-α! Άγγλοι ανάμεσά μας! Πέστε μας τί να κάμουμε!". Στο βιβλίο του Σ Γρηγοριάδη αναφέρετε «... ο ίδιος ο διοικητής τους Παπαζήσης, παρέδωσε την μονάδα του.....».  Οι μαχητές του 2ου συντάγματος... ακαριαία, μόλις κατάλαβαν τι τους συνέβαινε, τους είχε χτυπήσει και πραγματικός κεραυνός.

Ο Νικηφόρος όπως γράφει ο Β Μπαρτζιώτας : «...που είχε καθυστερήσει για μια δουλειά στο σανατόριο ΣΩΤΗΡΙΑ και ήρθε μόνος, χωρίς Σύνταγμα, στην έδρα του Α ΣΣ του ΕΛΑΣ, κυριολεκτικό ράκος!», ο Νικηφόρος λοιπόν από την Άνω Αγόριανη Παρνασσίδας ανθυπίλαρχος που πολέμησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως διοικητής διμοιρίας βαρέων πολυβόλων στο 193ο μηχανοκίνητο Σύνταγμα, δεν ήταν ποτέ μέλος του ΚΚΕ, εντάχτηκε από την αρχή στις ανταρτοομάδες του Άρη Βελουχιώτη και πολέμησε σε δεκάδες άλλες μάχες κατά των στρατευμάτων κατοχής με πλήθος διακρίσεις, κατηγορήθηκε πως έλειπε αδικαιολόγητα, κατηγορήθηκε για προδοσία και ζητήθηκε να δικαστεί από στρατοδικείο. Αργότερα ο Νικηφόρος πολέμησε στα Δεκεμβριανά, όπου πήρε μέρος και στην αιχμαλώτιση δυνάμεων της ΡΑΦ στη Κηφισιά.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η υπογεγραμμένη απο το στρατηγό Σκόμπι διαταγη(Δεκ. 6) για την εφαρμογή του τελεσίγραφου της Κυβέρνησης (Δεκ. 1) για τον άμεσο αφοπλισμό όλων των ένοπλων δυνάμεων εκτός των αναγραφόμενων εξαιρέσεων, όπως τυπωθηκε απο την κυβερνητικη εφημερίδα "Η ΕΛΛΑΣ".

Ο Β Μπαρτζιώτας έγραψε αποδίδοντας ευθύνες:

«... μα και συνδέεται με το όνομα του καπετάν Ορέστη καπετάνιου της Ιιης Μεραρχίας, πρώην ενωματάρχη με σκοτεινό παρελθόν. Επίσης είναι πολύ περίεργο, πως ένας τόσο έμπειρος στρατιωτικός. Ο συνταγματάρχης Ρήγος διοικητής της Μεραρχίας, επέτρεψε στο σύνταγμα Παπαζήση-Νικηφόρου να κατεβεί στην Αθήνα μ αυτόν τον... πανηγυρικό τρόπο».

Όπως και να έχει το πράγμα 1.000 οπλίτες αφοπλισμένοι οδηγήθηκαν από τους Άγγλους στη Θήβα όπως αναφέρει ο Σ  Γρηγοριάδης, η τύχη τους περιγράφεται από τον Στ Καλαμιώτης στον Ριζοσπάστη της 3/1/98  :

«Επειδή γνώρισα τον ηρωικό ταγματάρχη Μ. Παπαζήση και θέλοντας να τιμήσω τη μνήμη του, θα ιστορήσω τον αφοπλισμό στη Φιλοθέη από τους Αγγλους του 2ου Συν/τος της ΙΙ Μεραρχίας, όπως τον έζησα ο ίδιος. Θυμάμαι, ήταν κοντά μεσάνυχτα στις 3 Δεκέμβρη 1944, όταν έφθασε στο Λόχο του ΕΛΑΣ Ψυχικού ο Μ. Παπαζήσης και ο Δ. Δημητρίου (Νικηφόρος) με τους αντάρτες του συντ/τος. Ο Ηλίας Σταματιάδης (Κοβίτης) και ο Βαγγέλης Κωστούλας (καπετάνιος του λόχου) τους υποδέχτηκαν και κάθισαν μαζί τους στα γραφεία Διοίκησης του λόχου. Σε μια στιγμή, ήρθε ο Μίμης Πετσόπουλος με μοτοσικλέτα και έφερε ένα φάκελο, λέγοντας πως είναι διαγγελέας του καπετάν - Ορέστη.

Ο Σταματιάδης άνοιξε το φάκελο που περιείχε διαταγή του καπετάν - Ορέστη προς το Νικηφόρο να πάρει το Συν/μα και να πάει να στρατοπεδεύσει στη Φιλοθέη, στη θέση που όριζε το σχεδιάγραμμα. Σε λίγο, έφτασε ένα τζιπ με έναν Αγγλο αξιωματικό (που αργότερα πληροφορηθήκαμε πως ήταν ο Γουτχάουζ - Κρις) που ζήτησε να δει τον Νικηφόρο. Πραγματικά, ο Νικηφόρος βγήκε στην αυλή του κτιρίου, κουβέντιασε για λίγο με τον Αγγλο αξιωματικό που αμέσως μπήκε στο τζιπ και έφυγε.

Στη συνέχεια, συμφώνησαν, ο Μ. Παπαζήσης να πάρει τους ΕΛΑΣίτες και να πάει στη Φιλοθέη κι ο Νικηφόρος να πάει στην Κηφισιά να φέρει ένα κανόνι. Μισοξημέρωμα της 4ης Δεκέμβρη, μας ειδοποίησε η οργάνωση της Φιλοθέης πως οι Αγγλοι έχουν κυκλώσει το Συν/γμα και το αφοπλίζουν. Δυστυχώς, ο Λόχος μας δεν μπορούσε να επέμβει γιατί η διαταγή ήταν να μη χτυπηθούμε με τους Άγγλους.

 

Την ίδια διαταγή είχε και ο Μ. Παπαζήσης. Πάντως, οι συναγωνιστές της ΕΑΜικής οργάνωσης κατάφεραν να βοηθήσουν πολλούς ΕΛΑΣίτες και να τους οδηγήσουν στο Ψυχικό, όπου αργότερα ήρθε ο Νικηφόρος και ανασύνταξε το σύνταγμα.

 

 Ο ταγματάρχης Μ. Παπαζήσης μάθαμε πως είχε συλληφθεί μαζί με άλλους ΕΛΑΣίτες από τους Αγγλους. Στη συνέχεια, στις 6 Δεκέμβρη 1944, οι Αγγλοι με πιάσανε μαζί με άλλους συναγωνιστές και μας μεταφέρανε στο Γουδί κι από κει σε λίγες μέρες μας κλείσανε στο Χασάνι, όπου είχαν μεταφέρει περίπου 1.000 κρατουμένους. Την ίδια μέρα κιόλας, συστήσαμε μια επιτροπή απόδρασης με τον Ν. Γεωργαντά, τον Αξελό (αν θυμάμαι καλά) και άλλους δυο. Πρώτη ενέργειά μας ήταν να επισκεφτούμε τον Μ. Παπαζήση για να τον βοηθήσουμε ν' αποδράσει. Δυστυχώς όμως, δεν ήταν δυνατό γιατί τα πόδια του ήταν πρησμένα - φορούσε παντόφλες - και επειδή ήταν παχύς δε χωρούσε να περάσει κάτω από το συρματόπλεγμα. Ετσι, αποδράσανε μόνο ο αντάρτης Βοριάς και μερικοί ακόμα.

 

Σε λίγες μέρες, ήρθε μια επιτροπή από δικαστικούς και αστυνομικούς να μας ανακρίνει. Δε δεχτήκαμε και φύγανε, παίρνοντας μαζί τους (αν θυμάμαι καλά) τον Μ. Παπαζήση και μερικούς ακόμα. Αργότερα, μας μεταφέρανε στην Ελ - Ντάμπα της Αιγύπτου και μας κλείσανε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

 

Όταν γυρίσαμε, μετά τη Βάρκιζα, μάθαμε πως τον ηρωικό ταγματάρχη Παπαζήση τον είχαν κλείσει φυλακή και τον ανταλλάξανε με Αγγλους αεροπόρους που είχε πιάσει αιχμαλώτους ο ΕΛΑΣ.

 

Αυτή είναι η αλήθεια, όπως την έζησα ο ίδιος.».

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Προκήρυξη του ΚΚΕ προς τους εργάτες διαφόρων αθηναϊκών συνοικιών να πολεμήσουν εναντίον της κυβέρνησης Παπανδρέου και των Βρετανών υποστηρικτών της.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ του Σ Ν Γρηγοριάδη εκδόσεις Κ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944 του Β Γ Μπαρτζιώτα εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

"Ριζοσπάστη" (3/1/98) άρθρο του ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΛΑΜΙΩΤΗ .

Χαριτόπουλος Διονύσης: "Άρης ο αρχηγός των ατάκτων", Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003.

ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΝΣΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

«Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστι μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας… Και όταν ο δίκαιος Θεός μας βοηθάει ποιος εχθρός ημπορεί να μας κάνει καλά…;».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

 

 

«Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος…Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ου πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν…».

(Αλέξανδρος Υψηλάντης)

 

 «…Έλληνες ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα! Σ’ αυτά τα δύο σας εξορκίζω ή να νικήσουμε ή να πεθάνουμε κάτω από την Σημαία του Χριστού».

(Γρηγόριος – Δικαίος Παπαφλέσσας)

 

 «Όταν σηκώσαμεν την σημαίαν εναντίον της τυραγνίας ξέραμεν ότι είναι πολλοί αυτείνοι και μαχητικοί κι’ έχουν και κανόνια κι’ όλα τα μέσα. Εμείς σε ούλα είμαστε αδύνατοι. Όμως ο Θεός φυλάγει και τους αδύνατους, κι’ αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν δια την Πατρίδα μας, δια την Θρησκείαν μας και πολεμούμεν όσο μπορούμε εναντίον της τυραγνίας κι’ ο Θεός βοηθός…».

(Στρατηγός Μακρυγιάννης)

 

 «…Ως Χριστιανός ορθόδοξος και υιός της ημετέρας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ορκίζομαι …να διαμείνω πιστός εις την Θρησκείαν μου και

εις την Πατρίδα μου. Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέρα ρανίδα του αίματός μου υπέρ της Θρησκείας και της Πατρίδος μου. Να χύσω το αίμα μου, ίνα νικήσω

τους εχθρούς της Θρησκείας μου ή να αποθάνω ως Μάρτυς δια τον Ιησούν Χριστόν…».

(Ο όρκος των Ιερολοχιτών)

 

 «Νέοι, πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ και έπειτα υπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ…»

«Ως μία βροχή έπεσεν εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί μας και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι

και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση…».

(Θ. Κολοκοτρώνης)

 

 

«…Η τυραγνία των Τούρκων – την δοκιμάσαμε τόσα χρόνια – δεν υποφέρονταν πλέον. Και δι’ αυτήνη την τυραγνία, οπού δεν ορίζαμεν ούτε βιόν ούτε τιμή

ούτε ζωή (ξέραμεν κι’ ότ’ ήμασταν ολίγοι και χωρίς τα’ αναγκαία του πολέμου) αποφασίσαμεν να σηκώσομεν άρματα εναντίον της τυραγνίας. Είτε θάνατος είτε

λευτεριά».

(Ιω. Μακρυγιάννης )

 

«Ο Έφορος της Ελλάδος Θεός ενέπνευσεν εις τας καρδίας των εχθρών μας άκραν δειλίαν και φόβον. Ελπίζω δε εντός ολίγου, με την βοήθειαν του Τιμίου

Σταυρού και των θεοπειθών της πατρίδος ευχών, να σας χαροποιήσω…».

(Ανδρέας Μιαούλης)

 

«Μία δύναμις με άρπαξε από την λιτανεία πριν φύγουμε από τα Ψαρά για την Χίο. Μία δύναμις θεϊκή με γιγάντωσε…Αυτή η θεία δύναμις μου έδωσε θάρρος

δια να φθάσω με το πυρπολικό μου στην Τουρκική Ναυαρχίδα…Οι Τούρκοι ήταν τόσοι ώστε εάν έπτυον επάνω μας θα μας έπνιγαν αναμφιβόλως…Εις το όνομα του

Κυρίου φώναξα εκείνη τη στιγμή. Έκανα τον Σταυρό μου και πήδηξα στη βάρκα. Οι φλόγες του πυρπολικού μεταδόθηκαν στην Ναυαρχίδα που τινάχθηκε στον αέρα

και παρέσυρε στον θάνατο χιλιάδες Τούρκους…».

 

 (Κωνσταντίνος Κανάρης)

 

«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο

όπου έκλαιγα την Ελλάς… Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα

στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του.

 – Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. – Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλληκάρια… Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρη πίσω την υπογραφή του».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

 

«Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν».

«…Κι’ αν είμαστε ολίγοι…παρηγοριώμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε, τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν, κι΄όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν…».

«…Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι, όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε κι’ όλοι μαζί και να μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν,

να ζήσωμεν όλοι μαζί….».

(Ιω. Μακρυγιάννης)

 

 «Το Ελληνικόν Έθνος, αφ’ ού υπέκυψεν εις τον βάρβαρον και σκληρότατον ζυγόν της Οθωμανικής τυραννίας, υστερήθη όχι μόνον την ελευθερίαν του, αλλά και παν είδος μαθήσεως…και ήτον ενδεχόμενον να εκλείψη διόλου από το Έθνος η Ελληνική γλώσσα, εάν δεν την διέσωζεν η Εκκλησία προς ήν οφείλεται και κατά τούτο ευγνωμοσύνη».

(Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός)

 

«Μόνον του Ευαγγελίου η διδαχή εμπορεί να σώση την αυτονομίαν του Γένους, όταν μάλιστα κηρύττεται από ποιμένας φίλους της αληθείας και της δικαιοσύνης» .

(Αδ. Κοραής)

 

«…Τούτο παρακαλώ να τους παραγγείλετε να πράττωσιν εις το εξής, παριστάνοντες εις αυτούς, ότι πολεμούν όχι μόνον υπέρ πατρίδος, αλλά και υπέρ πίστεως».

 

 (Αδ. Κοραής προς Γ. Κουντουριώτην, 1824)

«…Μόνη η δικαιοσύνη φέρει την ελευθερίαν, την δύναμιν και την ασφάλειαν. Όπλα χωρίς δικαιωσύνην, γίνονται όπλα ληστών, ζώντων εις καθημερινόν κίνδυνον

να στερηθώσι την δύναμιν από άλλους ληστάς, ή και να κολασθώσιν ως λησταί από νόμιμον εξουσίαν. Η ανδρεία χωρίς την δικαιοσύνην είναι ευτελές προτέρημα,

η δικαιοσύνη, αν εφυλάσσετο από όλους, ουδέ χρείαν όλως είχε της ανδρείας. Και αυτή του Θεού η παντοδυναμία ήθελ’ είσθε χωρίς όφελος διά τους ανθρώπους,

αν δεν ήτον ενωμένη με την άπειρον δικαιοσύνην του…».

(Αδ, Κοραής προς Οδυσσέα Ανδρούτσον, 1824)

 

«…Αχ, διά τους οικτιρμούς του Θεού, ο οποίος είναι όλος αγάπη, διά το όνομα της Πατρίδος, η οποία είναι όλη αρετή, ας καθαρίσωμεν την ψυχήν μας,

και εις αυτήν την ώραν του κινδύνου, από τον ρύπον της διχονοίας, ας θάψωμεν εις τον τάφον της λησμονησίας τα άγρια και ανόητα πάθη μας, ας πλύνωμεν τας

μεμολυσμένας καρδίας εις το ιερόν λουτρόν της αγάπης, ο πατριωτισμός ας λαμπρύνη, εις το εξής τον θολωμένον νουν μας, η ειλικρίνεια ας βασιλεύση εις την

καρδίαν μας, η αγάπη κα η σύμπνοια ας προπορεύωνται, ως νεφέλη πυρός, όλων των βουλών μας και όλων των έργων μας».

(Σπ. Τρικούπης)

 

 

«Κι’ όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυό μου

μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει, αν η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι. Ότι σ΄αυτείνη θα ζήσω,

δεν έχω σκοπό να πάγω αλλού».

(Ιω. Μακρυγιάννης)

 

«Είναι καιρός…να κρημνίσωμεν από τα νέφη την Ημισέληνον διά να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ού πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν και ούτω να εκδικήσωμεν

την πατρίδα και την ορθόδοξον ημών πίστιναπό την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν» .

(Αλ. Υψηλάντης)

 

«…Η ημέρα εκείνη, την οποίαν επιθυμούσαν οι πατέρες μας να την ιδούν, έφθασε και ο Νυμφίος έρχεται…Έφθασεν ο καιρός διά να λάμψη πάλιν ο Σταυρός

και να λάβη πάλιν η Ελλάς, η δυστυχής Πατρίς μας, την ελευθερίαν της…».

«Ό, τι και αν εκάμαμεν, είτε εγώ, είτε οι συνάδελφοί μου, είτε ως εταίροι, είτε ως αγωνισταί, ήτο έμπνευσις και έργον της Θείας Προνοίας, και ουδέν

ηθέλομεν πράξει άνευ της εμπνεύσεως ταύτης».

(Άνθιμος Γαζής)

 

 

 

«ΙΔΟΥ ο Θεός μεθ’ ημών, ος επάταξεν έθνη πολλά και απέκτεινε βασιλείς κραταιούς. Ο Παντοκράτωρ Θεός δεν μας αφήνει εις την διάκρισιν του εχθρού.

Αλλά είναι σύμμαχός μας, καθώς πολλάκις το είδομεν και άμποτε εις το εξής διά της δυνάμεως του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού και διά της ενεργείας και γενναιότητός

σας να αφανισθή ο εχθρός εξ ολοκλήρου…».

(Π. Μαυρομιχάλης προς τον Θ.Κολοκοτρώνη)

 

«ΧΩΡΙΣ αρετή και θρησκεία δεν σχηματίζεται κοινωνία, ούτε βασίλειον».

(Στρατηγός Μακρυγιάννης)

«Ο Θεός είναι μετά της Ελλάδος και υπέρ της Ελλάδος και αύτη σωθήσεται. Επί ταύτης της πεποιθήσεως αντλώ πάσας μου τας δυνάμεις και πάντας τους πόρους».

(Ι. Καποδίστριας)

«Η Ιστορία και το μέλλον της Ελλάδος στηρίζονται πάνω σε τρεις λέξεις: Θρησκεία, Ελευθερία, Πατρίς».

(Παλαιών Πατρών Γερμανός)

 

«Εγώ, η φαμίλια μου, τα’ άρματά μου, ό,τι έχω είναι για την Ελλάδα».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

 

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΑΝΑΤΤΖΕΡ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΧΙΤΛΕΡ

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Paul von Hindenburg, ο αυτοκράτορας Guillermo II (Κάζερ) και ο Erich Ludendorff.

Εκπρόσωποι του γερμανικού μιλιταρισμού κατά τον Α ΠΠ ήταν το δίδυμο Πάουλ φον Χίντενμπουργκ (Paul Ludwig Hans Anton von Beneckendorff und von Hindenburg 1847-1934) και Έριχ Φρίντριχ Βίλχελμ Λούντενντορφ (γερμ. Erich Friedrich Wilhelm Ludendorff 1865-1937) και οι δύο πέραν των στρατιωτικών τους επιλογών για την διεξαγωγή του Μεγάλου Πολέμου, είχαν φανερή και αφανή εμπλοκή στην λήψη σοβαροτάτων πολιτικών αποφάσεων.

Ο Πάουλ φον Χίντενμπουργκ υπήρξε αυτός που παρέδωσε την εξουσία στον Α. Χίτλερ (Adolf Hitler) αλλά αυτός που έπαιξε κυριολεκτικά ρόλο μάνατζερ ανάδειξης δύο καθοριστηκών προσωπικοτήτων που σφράγισαν τον 20^ο αιώνα ήταν ο Έριχ φον Λούντεντορφ.

Ο Erich Friedrich Wilhelm Ludendorff άκουσε και αποδέχτηκε το σχέδιο του Πάρβους (Alexander Lvovich Parvus γεννήθηκε σαν  Israel Lazarevich Gelfand 1867-1924), δηλαδή την χρηματική στήριξη των μπολσεβίκων και μάλιστα την μεταφορά του Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ (Влади́мир Ильи́ч Улья́нов), γνωστότερος ως Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν και των συντρόφων του από την Ελβετία διά μέσου της Καιζερικής Γερμανίας στην Ρωσία (όχι για να ανατρέψουν τον Τσάρο Νικόλαο Β, διότι ο Τσάρος είχε παραιτηθεί από τον Φεβρουάριο του 1917), αλλά για να καταλάβουν την εξουσία από τους σοσιαλδημοκράτες του Αλεξάντρ Φιόντοροβιτς Κέρενσκι (Алекса́ндр Фёдорович Ке́ренский) και να οδηγήσουν σε ξεχωριστή ειρήνη της Ρωσίας με την Γερμανία του Κάιζερ.

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Ο Alexander Lvovich Parvus  πρωτοσέλιδο σε γερμανική εφημερίδα.

Πράγμα που έγινε και οδήγησαν οι μπολσεβίκοι της Ρωσίας  στην συνθήκη του Ππρεστ-Λιτόφσκ και την αποδέσμευση μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων που οι Γερμανοί μετέφεραν στο Γαλλικό μέτωπο.

Τι θα ήταν ο Λένιν αν ο Erich Friedrich Wilhelm Ludendorff δεν επέτρεπε την διέλευση του μέσω Γερμανίας; Θα ήταν ένας ξεχασμένος συγγραφέας επαναστατικών ιδεών απομονωμένος στην Ελβετία που θα έβλεπε τις εξελίξεις στην Ρωσία χωρίς να συμμετέχει και είναι βέβαιο ότι  χωρίς τον Λένιν και τον Λεφ Νταβίντοβιτς Μπρονστέιν ή Λέων Τρότσκι (Лев Дави́дович Тро́цкий) που διευκόλυναν οι ΗΠΑ να φτάσει στην Ρωσία - μετά από περιπετιώδες ταξίδι - φυσικά δεν θα είχαν επικρατήσει οι μπολσεβίκοι στην Ρωσία.

Ο Erich Friedrich Wilhelm Ludendorff όμως δεν πήρε καθοριστικές αποφάσεις μόνον για τον Λένιν το 1917.

Ο Erich Friedrich Wilhelm Ludendorff στήριξε με όλες του τις δυνάμεις το κίνημα του Αδόλφου Χίτλερ κυρίως στα πρώτα του βήματα του, είχε άμεση σχέση, προταγωνιστικό ρόλο στο κίνημα της «Μπυραρίας του Μονάχου» το Νοέμβριο του 1923 και την προσπάθεια κατάλυσης της τοπικής κυβέρνησης.

Στην δίκη που έγινε μετά την αποτυχία του κινήματος της «Μπυραρίας του Μονάχου» ο μεν Α Χίτλερ τιμωρήθηκε με φυλάκιση 5 ετών, ενώ ο Erich Friedrich Wilhelm Ludendorff αθωώθηκε.

Έτσι ο Erich Friedrich Wilhelm Ludendorff στηριξε και επέβαλε δύο μεγάλες προσωπικότητες τον Λένιν και τον Χίτλερ.

 

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το  «πραξικόπημα της μπιραρίας «με το οποίο αποπειράθηκε για πρώτη φορά ο Χίτλερ, χωρίς επιτυχία, να καταλάβει την εξουσία της Γερμανίας.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1917 του Γ Δ Κουρκούτα Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΧΙΤΛΕΡ του Δ Κούκουνα εκδόσεις ΜΕΤΡΟΝ