PAVLIK MOROZOV

(14 Νοεμβρίου 1918 - 3 Σεπτεμβρίου 1932)

Στη Ρωσία του Στάλιν όλοι ήταν καταδότες. Ακόμα και μια λέξη από ένα παιδί πιστό στο καθεστώς των μπολσεβίκων ήταν αρκετή για να σε στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αναλάμβανε η GPU και η NKDV και όταν ερχόταν ο "μαύρος κόρακας", η μαύρη κλούβα, καταλάβαινες ότι όλα είχαν τελειώσει.

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο ένδοξος μάρτυρας Pavlik Morozov ήταν  Πληροφοριοδότης με αριθμό 001.

Ο 13χρονος «πιονέρος», μέλος δηλαδή της σοβιετικής νεολαίας, Pavlik Morozov (Πάβλικ Μοροζόφ / Pavel Trofimovich Morozov), είναι ο πιο γνωστός καταδότης που υμνήθηκε από τον σοβιετικό Τύπος ως «μάρτυρας».  

 

Ήταν η πραγμάτωση των ιδεών του Βλαδίμηρος Λένιν περιέγραψε με ακρίβεια αυτόν τον «νέο άνθρωπο»: «Για μας η ηθικότητα υποτάσσεται στα συμφέροντα της ταξικής πάλης του προλεταριάτου… ηθικότητα είναι αυτό που εξυπηρετεί την καταστροφή της παλιάς εκμεταλλευτικής κοινωνίας και τη συνένωση όλων των εργαζομένων γύρω από το προλεταριάτο που δημιουργεί τη νέα κοινωνία των κομμουνιστών… Να γιατί λέμε: για μας δεν υπάρχει ηθικότητα παρμένη έξω από την ανθρώπινη κοινωνία. Και είναι απάτη να υποστηρίζεις ότι υπάρχει».

 

Ο ίδιος ο Στάλιν περιγράφει αυτό που φαντασιωνόταν για τον σοβιετικό πολίτη: «Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι με ιδιαίτερη σύσταση. Είμαστε φτιαγμένοι από ξεχωριστό υλικό… Δε μπορεί ο καθένας να ’ναι μέλος ενός τέτοιου κόμματος. Δε μπορεί ο καθένας ν’ αντέξει στις δοκιμασίες και τις μπόρες που συνδέονται με την ιδιότητα του μέλους ενός τέτοιου κόμματος».

 

Κατήγγειλε λοιπόν  τον «κουλάκο» πατέρα του Trofim Morozov στις αρχές, συγκεκριμένα κατήγγειλε: "έκλεβε έγγραφα και τα πουλούσε στους ληστές και τους εχθρούς του Σοβιετικού Κράτους", τον καταδίκασαν  σε 10 χρόνια σε γκουλκάγκ και μετά τον εκτέλεσαν. Ο  Pavlik Morozov ζούσε  με την πολυμελή οικογένειά του σε ένα φτωχό χωριό στα σύνορα Ουραλίων και Σιβηρία, στο Gerasimovka που οι χωρικοί του αρνήθηκαν να ενταχθούν στο κολχόζ.

Στη δίκη, ο πατέρας (Trofim) φώναζε απελπισμένα στο γιο του: «Εγώ είμαι, ο πατέρας σου!» Ο Pavlik είπε ψυχρά στον δικαστή: "Ναι, ήταν πατέρας μου, αλλά δεν τον θεωρώ πατέρα μου. Δεν ενεργώ ως γιος, αλλά ως Πιονέρος" .... Ήταν ένας ήρωας της «οικοδόμησης του σοσιαλισμού», επειδή έθεσε το κόμμα πάνω από την οικογένεια.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τα παιδιά (με την προβολή του Pavlik Morozov ) ενθαρρύνθηκαν να καταδίδουν τους γονείς τους.

Αργότερα κάποια άτομα τον σκότωσαν. Άλλοι είπαν ότι τον σκότωσαν κάποιοι νεαροί, αλλά οι σοβιετικές αρχές διεξήγαγαν έρευνες και στο τέλος, αφού ανέκριναν όλη την οικογένεια, εκτέλεσαν τον παππού, την γιαγιά, τον ξάδερφο και τον νονό του Παβλίκ. Η σοβιετική κυβέρνηση κήρυξε τον Pavlik Morozov «ένδοξο μάρτυρα» ο οποίος δολοφονήθηκε από «αντιδραστικούς».

Η ιστορία του ήταν θέμα ανάγνωσης, τραγουδιών, έργων, συμφωνικού ποιήματος, όπερας πλήρους μήκους, αγαλμάτων και έξι βιογραφιών, ακόμα και μιας ταινίας του 1937 «Το λιβάδι του Μπεζίν» που δεν κυκλοφόρησε που σκηνοθέτησε ο εβραϊκής καταγωγής Sergei Eisenstein (Σεργκέι Αϊζενστάιν, γνωστός από την ταινία «Θωρηκτό Ποτέμκιν» - 1925) καθώς και της λετονικής ταινίας “Dawn” / «Αυγή» (“Ausma” στα λετονικά) του 2015. Το σχολείο του Gerasimovka, στο οποίο πήγαινε ο Morozov, μετατράπηκε σε «ιερό» και παιδιά από όλη τη Σοβιετική Ένωση πήγαιναν σε σχολικές εκδρομές για να το επισκεφτούν και να «προσκυνήσουν». Ο συγγραφέας Μαξίμ Γκόρκι, μιλώντας το 1933 στην οργάνωση της Κομμουνιστικής Νεολαίας, αναφέρθηκε στην «ηρωική πράξη του Πιονέρου Πάβλικ Μορόζοφ, του παιδιού που κατανόησε ότι ακόμα και ένας εξ αίματος συγγενής μπορεί να είναι εχθρός που δεν πρέπει να γλυτώσει». 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο  "μαύρος κόρακας".

Κάποιοι νεότεροι ερευνητές αμφισβήτησαν την ακρίβεια της ιστορίας και κάποιες πτυχές της, όχι αυτό καθαυτό το πρόσωπο. Παραδείγματος χάριν ο αντιφρονών συγγραφέας Yuri Druzhnikov (Γιούρι Ντράζνικοφ), στο βιβλίο του "Informer 001: The Myth of Pavlik Morozov", (ο Πάβλικ είχε τιμηθεί με τον τίτλο του «Πληροφοριοδότη με αριθμό 001» ) θεωρεί ότι η ιστορία διαμορφώθηκε από τους σοβιετικούς για λόγους προπαγάνδας (για να υποκινηθούν και άλλα παιδιά να καρφώσουν τους δικούς τους). Υπονοεί ότι ο Pavlik σκοτώθηκε από αξιωματικό της GPU.

Στο βιβλίο της “Comrade Pavlik: The Rise and Fall of a Soviet Boy Hero”, η Catriona Kelly ισχυρίζεται ότι ο Pavlik δεν ήταν «πιονέρος», αλλά ήθελε να γίνει πιονέρος και ότι η δολοφονία του ήταν πιθανώς έργο κάποιων νεαρών οι οποίοι ήρθαν σε κάποιο τσακωμό μαζί του.

 

Ενδιαφέρον έχει αυτά που γράφει στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Περικλής Κοροβέσης:

Ο πιονέρος Πάβλικ Μορόζοφ, μόλις 14 χρόνων, καρφώνει τον πατέρα του ως «κουλάκο». Ο πατέρας του συλλαμβάνεται, βασανίζεται και εκτελείται χωρίς να ξέρει γιατί. Όταν μαθαίνεται η εκτέλεση του πατέρα Μορόζοφ, το χωριό ξεσηκώνεται και είναι έτοιμο να λιντσάρει τον νεαρό καταδότη. Αλλά επεμβαίνει ο παππούς του και τον σκοτώνει με τα ίδια του τα χέρια.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Άγαλμα του Pavlik Morozov , που πλέον έχει κατεδαφιστεί.

Η λατρεία του είχε τεράστιο αντίκτυπο στους ηθικούς κανόνες των παιδιών, τα οποίοι ενθαρρύνθηκαν να καταδίδουν τους γονείς τους.

 

Ο μύθος του Πάβλικ κράτησε για πολλά χρόνια. Στις σοσιαλιστικές χώρες είχε καθιερωθεί ημέρα τιμής για τον Πάβλικ. Ακόμα και το 1955, μετά το θάνατο του Στάλιν, στο Βιβλίο της Τιμής, στο Μέγαρο των Πιονέρων της Μόσχας, ο Πάβλικ τιμήθηκε με τον τίτλο του «Πιονέρου με αριθμό 001».

Δημιουργήθηκε Μουσείο Pavlik Morozov το 1941 υπό την αιγίδα του Μουσείου της Επανάστασης στο Sverdlovsk.

 Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την κατάρρευση του θεσμού των Pioneer ως εθνικού μαζικού κινήματος, το μουσείο Pavlik Morozov έχασε το λόγο ύπαρξής του. Τα τελευταία χρόνια το ίδρυμα Σόρος έδωσε χρηματικό ποσό για την ανασύσταση του Μουσίου Pavlik Morozov.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Βιβλίο του Bezhin Meadow που αναφέρεται στην ιστορία του Pavlik Morozov.
 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΑ ΝΕΑ, με τίτλο Οκτωβριανή Επανάσταση 1917 – 2017 Όταν ο κόσμος γύρισε ανάποδα, στις 4 Νοεμβρίου 2017.

Θανάση Γιαλκέτση «Η ουτοπία στην εξουσία», που εκδόθηκε από την «Εφ.Συν.».

Ο ΑΛΒΑΝΙΚΟΣ ΑΕΤΟΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η πολεμική σημαία του Βυζαντίου.

 

 

Ο  δικέφαλος της αλβανικής σημαίας συμβολίζει το βορρά και το νότο της αλβανικής επικράτειας και  το κόκκινο φόντο και συμβολίζει το αίμα που χύθηκε για την ανεξαρτησία της χώρας  (η Αλβανία δεν έκανε καμιά επανασταση για να απελευθερωθεί, η ελευθερία της είναι δοτή).

Ο αετός πριν γίνει σύμβολο στη σημαία της Αλβανίας, ήταν σύμβολο της αντίστασης υπό τον βυζαντινό άρχοντα  Γεώργιο Καστριώτη (Σκεντέρμπεη) κατά των Τούρκων ο οποίος την υψώσε στο κάστρο του στην Κρούγια της Αλβανίας, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Οι περισσότεροι ιστορικοί θεωρούν ότι κάπως έτσι επέζησε μέχρι τις 28 Νοεμβρίου του 1912 όταν έγινε και επισήμως η σημαία του νεογέννητου κράτους.

 

Υιοθετήθηκε, με τη σημερινή της μορφή χωρίς το κίτρινο αστέρι της εποχής του Κομμουνισμού, στις 7 Απριλίου 1992. Η χώρα έχει Σύνταγμα από τις 28 Νοεμβρίου 1998.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η σημαία της ΛΔ Αλβανίας (Σήμερα είναι χωρίς αστέρι).

Ο αλβανικός αετός είναι μια μετεξέληξη της πολεμικής σημαίας του Βυζαντίου (κόκκινη σημαία με μαύρο δικέφαλο αετό), οι αλβανοί γύρω από αυτό το σύμβολό έφτιαξαν ένα λαϊκό μύθο:

Ένας νεαρός περπατούσε κάποτε αμέριμνος όταν πάνω από το κεφάλι του μια σκιά του έκρυψε τον ήλιο. Ο επιβλητικός αετός που πετούσε χαμηλά, κρατούσε στο ράμφος του ένα ψόφιο φίδι το οποίο και πέταξε στη φωλιά του για να παίξει μαζί του το μικρό αετόπουλο και εν συνεχεία χάθηκε στους αιθέρες. Μονάχα που το φίδι δεν ήταν ψόφιο. Ήταν ζωντανό και επικίνδυνο, έτοιμο να δαγκώσει το μικρό πουλί και να το γεμίσει με  δηλητήριο του.

 

Ένας νεαρός που  παρακολούθησε τη σκηνή από μακριά, την κατάλληλη στιγμή με ένα βέλος, σκότωσε το φίδι και έσωσε το αετόπουλο. Στη συνέχεια πήρε το νεογνό μαζί του και κίνησε προς το σπίτι του, μέχρι που και πάλι η μεγάλη σκιά του έκρυψε τον ήλιο:

Ο Αετός ρώτησε: «Γιατί πήρες το παιδί  μου;».

 Ο νεαρός απάντησε: «Γιατί το έσωσα και μου ανήκει».

 Ο Αετός  του πρότεινε: «Δώσε μου το πίσω και θα σου δώσω αετίσια όραση και υπεράνθρωπη δύναμη».

Έτσι κι έγινε. Ο νεαρός, με την καθοδήγηση του αετού εξελίχθηκε σε μεγάλο και τρανό βασιλιά, οι χωρικοί τον αποκαλούσαν «γιο του αετού» και η χώρα που δημιούργησε «γη γη του αετού».

 

ΣΜΥΡΝΑΙΙΚΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

 

 

Στις αρχές του 19^ου αιώνα βλέπουμε την πιό κάτω διαφήμιση παντοπωλείου στην οδό Αγίας Φωτεινής 112 της Σμύρνης διαφημίζει λοιπόν ότι πουλάει:

 

«αστακούς, σολομόν, σαλτσισοτον (αλλαντικά), χρυσάς κοφρέτας Παρισίων, γλυκίσματα αγγλικά και γαλλικά, ροσόλια ορεκτικά, άψινθον (absinthe), μαρεσκίνο, ζύθους, Αγγλίας και Βιέννης, ζινέβραν γνησίαν Ολλανδίας, βούτυρο Σιβηρίας, Αγγλίας και Μιλάνου, κρουστάκια μουστάρδας γαλλικάς κλπ.....».

 

Οι προσφορές των εφημερίδων έμοιαζαν, μάλιστα, με τις σημερινές: μουσική, μόδα για τις κυρίες και κουπόνια για δωρεάν είσοδο στον κινηματόγραφο. Αναγράφεται χαρακτηριστικά στο πρωτοσέλιδο της «Εφημερίδος της Σμύρνης», την 1η Σεπτεμβρίου 1850:

 

«Εκδίδεται άπαξ της εβδομάδος κατά Παρασκευήν. Κατά τριμηνίαν προσδιανέμεται ζωγραφιά παρισινή των γυναικείων ενδυμασιών και εν ασμάτιον νεοσύνθετον μετά μουσικής. Τιμή 100 γρόσια...».

 
 

Μια Ελληνική κοινωνία που οι Αθήνα φάνταζε επαρχιακή κωμόπολις.

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΤΟ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΤΗΣ ΕΡΑΤΩΣ της Λίζας Μιχελή εκδόσεις ΓΑΛΑΤΕΙΑ

ΒΥΘΙΣΕ ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΜΕ ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ ΤΗΣ ΤΟΥΑΛΕΤΑΣ

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ο καπετάνιος Καρλ-Άντολφ Σλιτ (Karl-Adolf Schlitt).

Ο καπετάνιος Καρλ-Άντολφ Σλιτ (Karl-Adolf Schlitt), έμεινε στην ιστορία, ως ο άνθρωπος που βύθισε ένα ολόκληρο υποβρύχιο, επειδή δεν τράβηξε σωστά  το καζανάκι της τουαλέτας του υποβρυχίου του.

Τα υποβρύχια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν εξοπλισμένα με ειδικές τουαλέτες, υψηλής πίεσης. Η χρήση τους ήταν τόσο περίπλοκη, που υπήρχαν ειδικοί ναύτες, εκπαιδευμένοι αποκλειστικά για να «τραβάνε καζανάκι». Δουλειά τους ήταν να περιμένουν έξω απ’ το μπάνιο και να αναλαμβάνουν δράση μετά από κάθε επίσκεψη.

 

Στις 14 Απριλίου του 1945, το γερμανικό υποβρύχιο U-1206 βρισκόταν στη Βόρεια Θάλασσα, 16 χιλιόμετρα από το Πίτερχεντ (Peterhead) της Σκωτίας, όταν ο καπετάνιος του, Καρλ-Άντολφ Σλιτ, θέλησε να πάει στην τουαλέτα.

 

Στην έκθεση του ο Schlitt για το περιστατικό, ισχυρίζεται ότι χάλασε το σύστημα. Το πιο πιθανό σενάριο, όμως, ήταν ότι απλώς ντράπηκε να ζητήσει απ’ τον υπεύθυνο «τουαλέτας» να τον βοηθήσει κι αποφάσισε να «καθαρίσει» μόνος του. Τράβηξε τις βαλβίδες με λάθος σειρά και η τουαλέτα πλημμύρισε από θαλασσινό νερό και… ακαθαρσίες.

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το υποβρύχιο Submarine U-1206.

Ο καπετάνιος φώναξε τον ειδικό και η βλάβη επιδιορθώθηκε, αλλά ήταν πολύ αργά. Τα νερά είχαν περάσει στο δωμάτιο από κάτω, όπου στεγαζόταν η μπαταρία του υποβρυχίου. Όταν το νερό ήρθε σε επαφή με το οξύ της μπαταρίας, απελευθερώθηκε ποσότητα του πολύ τοξικού αερίου χλωρίου. Το υποβρύχιο αναγκάστηκε να ανέβει στην επιφάνεια, για να πάρει κυριολεκτικά αέρα.

 

 

Τότε, το εντόπισαν τα βρετανικά αεροσκάφη και ξεκίνησαν αμέσως να το βομβαρδίζουν. Το γάζωσαν και ο Καπετάνιος Σλιτ διέταξε τους ναύτες να εγκαταλείψουν το υποβρύχιο. Πέθαναν 4 Γερμανοί ναύτες και όλοι οι υπόλοιποι, 46 άτομα, αιχμαλωτίστηκαν. Ήταν μια απ’ τις ευκολότερες νίκες των Βρετανών, αφού τη κύρια  δουλειά την είχε κάνει το καζανάκι του Γερμανικού υποβρυχίου….

 

Το ενεργητικό του υποβρυχίου U-1206   είναι το πιό κάτω:

Γερμανικό υποβρύχιο   Αναχώρηση   Άφιξη    

 1.   U-1206   28, Μαρτίου 1945   Κίελο   30 Μάρ, 1945   Horten    3 ημέρες  

 2.   U-1206   2 Απριλίου του 1945   Horten   3 Απρ 1945   Κρίστιανσαντ    2 ημέρες  

 3.   U-1206   6η Απριλίου, 1945   Κρίστιανσαντ   14 Απρίλη του 1945   Βυθισμένος   Patrol 1,   9 ημέρες  

 

Πλοία που έχουν πληγεί από τον Karl-Adolf Schlitt

Δεν βρέθηκαν εγγραφές.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Για το γεγονός γράφτηκαν πολλά φαιδρά σχόλια.

Το 1970, εργαζόμενοι για τον υποβρύχιο αγωγό πετρελαίου βρέθηκαν με το U-1206    που ήταν στο βυθό της θάλασσας στα 230 πόδια. Και ξαναβγήκε η φαιδρή αυτή υπόθεση. Θα πρέπει να πούμε ότι η βύθιση έγινε λίγο πρίν την άνευ όρων παράδοση του Γ Ράιχ και η απώλεια του    U-1206   δεν συνέβαλε σχεδόν καθόλου στην πορεία του πολέμου, απλά πρόσφερε μια ακόμα αφορμή για καγχασμούς από την πλευρά των νικητών, οι ηττημένοι δεν έμαθαν ποτέ το περιστατικό, εξ άλλου είχαν σπουδαιότερες σκοτούρες.

Ο ΑΛΒΑΝΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο θυρεός του  αντιβασιλέα της Αλβανίας.

Η Φασιστική  Ιταλία σε ένα από τα προσχήματα που χρησιμοποίησαν για να επιτεθούν κατά της Ελλάδος ήταν η απελευθέρωση της Τσαμουριάς (Πρέβεζας), τους Τσάμηδες τους παρουσίαζαν σαν μια καταδιωκόμενη μειονότητα και την Ελλάδα σαν ένα βάρβαρο κατακτητή (κυρίως από το καλοκαίρι του 1940 μέχρι την ημέρα της επίθεσης).

 Ας δούμε τι έλεγε το πρακτορείο ΣΤΕΦΑΝΙ:

«… Σήμερον ο τυφλός δεσποτισμός επιπίπτει περισσότερον από κάθε άλλην φοράν κατά των πληθυσμών αυτών, εις τρόπον ώστε πλείστοι κάτοικοι της Τσαμουριάς είναι υποχρεωμένοι να καταφεύγουν εις την Αλβανίαν δια να αποφύγουν τους ανήκουστους διωγμούς. Όπως προκύπτει από παλαιάς εγκύρους μαρτυρίας, αι ελληνικαί αρχαί έφθασαν μέχρι του να βεβαιώσουν ότι οι Ιταλοί θα εκδιωχθούν συντόμως εξ’ Αλβανίας. Ο πληθυσμός όμως της Τσαμουριάς είναι σήμερον ολιγώτερον από κάθε άλλη φορά διατεθειμένος να υποκύψη εις τας ελληνικάς πιέσεις. Αν η αγάπη προς την αλβανική πατρίδα ήρκεσε να τροφοδοτήση την πίστην της Τσαμουριάς εις εποχάς αι οποίαι ήσαν τόσον σκοτειναί δια την τύχην της Αλβανίας, σήμερον οι Αλβανοί της Τσαμουριάς θα εύρουν εις τα ανανεωθέντα πεπρωμένα της μητρός  πατρίδος των ακόμη ισχυρότερον λόγον δια να ελπίζουν».

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο  Francesco Jacomoni di San Savino  γενικός Τοποτηρητής της Αλβανίας.

Αλλά και ο Αλβανικός τύπος (που βέβαια καθοδηγείτο από τους Ιταλούς) έγραφε τα μυθεύματα τα οποία στην συνέχεια αναπαρήγαγαν οι ιταλικές εφημερίδες, η αλβανική εφημερίδα των Τιράνων  «ΤΟΜΟΡΙ» δούλεψε επί αυτού του θέματος από τις 11/8/1940 μέχρι και την 28^η Οκτωβρίου 1940. Είναι πλήθος τα δημοσιεύματα από την «ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟ»  παραθέτω:

«....αναδημοσιεύεται σε ιταλικές εφημερίδες άρθρο της αλβανικής εφημερίδας «Τομόρι», στην οποία ο αρθρογράφος απευθύνεται στον ελληνικό λαό και του συνιστά να υπολογίσει ότι πίσω από την Αλβανία βρίσκεται η Ιταλία, ενώ δεν θα πρέπει να προσδοκά βοήθεια από τον «αήττητον αγγλικόν στόλον, οδηγούμενοι από τον αβέβαιον και αμλέτειον Μεταξάν».

Έτσι μέσα από την ψεύτικη αρθρογραφία των αλβανικών και ιταλικών εφημερίδων και τις ανακοινώσεις του πρακτορείου ΣΤΕΦΑΝΙ οι Ιταλοί έμαθαν ότι υπάρχει μια περιοχή που ονομάζεται Τσαμουριά, για αυτή την σπουδαία περιοχή «αρκετές χιλιάδες Ιταλών νέων θυσιάστηκαν» όπως γράφει ο Ε Γκρατσι και ενώ «... σε ολόκληρη την Ιταλία δεν υπήρχαν ίσως ούτε καν πενήντα άτομα τα οποία να γνώριζαν το όνομά της...» έγινε η περιοχή αυτή το μείζων θέμα για Ιταλούς και Ιταλία και η ανθελληνική εκστρατεία καλούσε τους Ιταλούς «...να στείλει τα παιδιά του να πεθάνουν.... για την ένωση της καταπιεσμένης Τσαμουριάς με την μητέρα Αλβανία.».

Και οι Αλβανοί με βάση τα δημοσιεύματα της «ΤΟΜΟΡΙ» των ιταλικών εφημερίδων αλλά και όπως φαίνεται από τα επίσημα πρακτικά στο Palazzo Venezia στις 15/10/1940 και από αυτά που λέει ο γενικός Τοποτηρητής της Αλβανίας Francesco Jacomoni di San Savino (Φ Ιακομόνι 31 Αυγούστου 1893 - 17 Φεβρουαρίου 1973 ) «...παλλόταν ο πόθος της ένωσης με την Μητέρα Πατρίδα... που στέναζαν κάτω από τον ελληνικό ζυγό...».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ιταλοί και Αλβανοί φασίστες σε στιγμές ευφορίας.

Στην ιταλική πρεσβεία στην Αθήνα λοιπόν υπηρετούσε και κάποιος Αλβανός με το επίθετο Λάτσι και αυτός καταγόταν από την Β Ήπειρο σαν γραμματέας, μετά την επίδοση του τελεσιγράφου την 28^η Οκτωβρίου 1940, ο Ε Γκράτσι αρνήθηκε να φύγει από την Αθήνα αν δεν τον ακολουθούσε και η ιταλική παροικία με ένα διπλωματικό τραίνο, στην πραγματικότητα ήταν μια ανταλλαγή των Ελλήνων και των Ιταλών στο Βελιγράδι, ενδιάμεσος συνομιλητής για αυτή την διαδικασία ήταν ο Ούγγρος πρέσβης στην Αθήνα Βέλιτς.

Έτσι στην Αθήνα ετοιμάστηκε ένα διπλωματικό τραίνο και είχε συνταχτεί ένας κατάλογος των προσώπων που θα επιβαζόντουσαν, μέσα στα ονόματα των ατόμων ήταν και ο γραμματέας της ιταλικής πρεσβείας Λάτσι, ο οποίος όμως μέχρι την ημέρα της αναχώρησης είχε εξαφανιστεί χωρίς να έχει δώσει κανένα σημείο ζωής.

Ο Ε Γκράτσι μέσω του Ούγγρου Βέλιτς ζήτησε έντονα από τον υπουργό Νικόλαο Μαυρουδή (1873-1942) να μάθει τι έγινε ο γραμματέας της πρεσβείας.

Ο Ούγγρος διπλωμάτης μίλησε στον σταθμό με τον υπουργό Ν Μαυρούδη, ο οποίος «....με το χαμόγελο παλιάς αλεπούςτης διπλωματίας, του απάντησε ότι δεν είναι ανάγκη να γίνει λόγος για τον Λάτσι. Μπροστά στην επιμονή του πρέσβη της Ουγγαρίας, του έδειξε μια επιστολή την οποία ο Λάτσι, το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου, είχε απευθύνει στον Μεταξά και στην οποία στιγμάτιζε την ιταλική επίθεση και δήλωνε ότι ετίθετο στην διάθεση της Ελληνικής Κυβέρνησης για να αγωνιστεί εναντίον των δυναστών της Αλβανίας....».

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αριστερά, ο υπουργός της Ιταλίας Μποτάι που επισκέφτηκε την χώρα 15/12/1939  έξη μήνες πριν βυθίσουν στην Τήνο την ΕΛΛΗ για μια έκθεση ιταλικού βιβλίου, ο Ιωάννης Μεταξάς (κέντρο) με τον Ιταλό πρέσβη Εμανουέλε Γκράτσι (δεξιά).

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η αρχή του τέλους του Εμανουέλε Γκράτσι εκδόσεις ΤΟ ΝΕΑ

«Il Tempo» πρακτικά στο Palazzo Venezia στις 15/10/1940

«ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ»