ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

 

Ο πατέρας του Ελληνικού εθνικισμού

 

 

Ο Ιωάννης ή Ίων Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Σεπτεμβρίου 1878. Ο πατέρας του ήταν δικαστικός και μετέπειτα Πρωθυπουργός της Επανάστασης στο Γουδί, Στέφανος Δραγούμης.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Δεν ηγάπα τους Άγγλους ο Κυβερνήτης, ους εθεώρει ασπόνδους εχθρούς της Ελλάδος. «Βλέπεις τούτους με τες κόκκινες βελάδες;» είπε μοί ποτε, «είναι Τούρκοι».

(αναφερόμενος στον Ιωάννη Καποδίστρια)

 

Ο νεαρός Ίων μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που πίστευε στα εθνικά ιδεώδη και εμπνεόταν από ένθερμο πατριωτισμό. Οι ρίζες της εθνικιστικής ιδεολογίας του θα πρέπει να αναζητηθούν στο οικογενειακό του περιβάλλον και την ελληνοκεντρική του ανατροφή. Ήταν η εποχή που η Ελλάδα εδονείτο από την Μεγάλη Ιδέα, την απελευθέρωση των αλύτρωτων πατρίδων και των υποδούλων Ελλήνων, ενώ υψωνόταν η απειλή της Μεγάλης Βουλγαρίας και του Πανσλαβισμού.

Απεχθανόταν την εισαγόμενη βαυαρική κρατική οργάνωση, τον λογιοτατισμό με την καθαρεύουσα και την στείρα αρχαιολαγνία. Επιθυμούσε την οργάνωση των Ελλήνων σε Κοινότητες - θεσμό κατεξοχήν ελληνικό - θεωρώντας ότι το κράτος που φροντίζει για όλες τις ανάγκες των πολιτών καταστρέφει τις δημιουργικές του δυνάμεις. Έτσι ο πολίτης θα πάψει να ενδιαφέρεται για τα κοινά και θα τα περιμένει όλα από το κράτος.

 

"Θέλω να είμαι ωραίο δείγμα ανθρώπου Έλληνος. Να σκοπός μιας ζωής! Δουλεύοντας για τον Ελληνισμό, δουλεύω για τον εαυτό μου. Θέλω να ξοδέψω την ψυχή μου μέσα στο έθνος μου, σε μια αλληλεγγύη με τους ομοφύλους μου".

 Η ιδέα του Έθνους συνεπαίρνει τον Δραγούμη. Μαζί με τον εαυτό του είναι τα μοναδικά ζωντανά πράγματα για τον άνθρωπο που μονάχα μαζί τους υπάρχουν όλα τ' άλλα. Η εθνική πίστη, η αγάπη προς το έθνος ξεπερνάει κάθε άλλο δυνατό προσωπικό συναίσθημα. Είναι μεγαλύτερη ακόμα και από την αγάπη προς την οικογένεια.

 

"Μου αρέσει να ζω μέσα στο έθνος μου για τον εαυτό μου κι ακουμπώντας επάνω του να γίνομαι πιο άνθρωπος, δηλαδή κάτι περισσότερο ή τελειότερο από τον άνθρωπο. Ο καθένας γεννήθηκε σωτήρας του έθνους του. Λίγοι όμως ξέρουν πως γεννήθηκαν τέτοιοι, δηλαδή πως αυτοί θα το σώσουν, αν θέλουν. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνο εξαρτάται η σωτηρία του έθνους. Και αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα ήταν κανένας άλλος που να το σώσει. Ή να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι πως μόνο εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας".

 

 

 

 

Την ίδια εποχή επηρεάζεται από τη σκέψη του Νίτσε και του Μπαρρές. Θα σπουδάσει νομικά και θα καταταγεί εθελοντής στον προδομένο Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897.  Το 1899 μπήκε στο διπλωματικό σώμα.

 

 

 

 Ο οραματιστής του Ελληνισμού

 

 

 

Με τον πόλεμο του '97 η Ελληνική κυβέρνηση θα θεωρήσει την Μεγάλη Ιδέα ένα μεγάλο ψέμα και θα απεμπολήσει το ιδανικό της απελευθέρωσης των υπολοίπων τμημάτων του Ελληνισμού. Γράφει στον Ελληνικό Πολιτισμό «Οι Ελλαδίτες πολιτικοί κατάντησαν να συναντήσουν με το νου τους κράτος και έθνος ή καλλίτερα μη μπορώντας να φτάσουν στην γενικότητα του «έθνους» έκαμαν την ανικανότητά τους θεωρία. Το κράτος δεν ήταν πιο πρόσκαιρο, δεν είχε δημιουργηθεί για να περιμαζέψει το έθνος γύρω του δεν ήταν σταθμός παρά τέλος. Συνέβηκε τούτο το παράδοξο, τούτοι, οι εξωμερίτες, περίμεναν την Ελλάδα να τους γλιτώσει και η Ελλάδα περίμενε μήπως τύχη και σηκωθούν μοναχοί τους να γλιτώσουν τον εαυτό τους».

 

Αυτό το γραικυλικό κράτος των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών, στηλιτεύτηκε τόσο από τον Ίωνα Δραγούμη όσο και από τον συνοδοιπόρο και φίλο του Περικλή Γιαννόπουλο, που αυτοκτόνησε το 1910. Παρ' όλα αυτά είχε έντονες επιφυλάξεις για τη Μεγάλη Ιδέα. Οι Έλληνες της διασποράς ζούσαν ανάμεσα σε πολυπληθέστερους λαούς και μόνο με τον πόλεμο θα τους έδιωχναν αυτούς από τον τόπο τους. Πρώτιστο μέλημα του Δραγούμη να διατηρηθούν οι ελληνικές παροικίες στα Τουρκοκρατούμενα εδάφη και η Ελλάδα να προσπαθούσε να αναπτύξει την άμυνά της προς το βορρά.

 

 Αφότου η κυβέρνηση δεν ήθελε να σώσει το Έθνος τότε ο Δραγούμης αναλαμβάνει να σώσει τον Ελληνισμό στην Μακεδονία με μυστική δράση. Το 1902 ως πρόξενος στο Μοναστήρι και με την συνεργασία του πατέρα του και του γαμβρού του Παύλου Μελά δημιουργεί την Οργάνωση Αγώνα στη Μακεδονία, για να σώσει την Μακεδονία από τις ορδές των Βουλγάρων κομιτατζήδων που λυμαίνονταν την περιοχή. Ο ίδιος γράφει «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνον εξαρτάται η σωτηρία του έθνους. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας». Και προσθέτει «Δουλεύω για τον Ελληνισμό. Δουλεύοντας για τον Ελληνισμό δουλεύω για τον εαυτό μου. Γιατί μήπως είμαι εγώ διαφορετικός από τον ελληνισμό μου;» Και εκφράζοντας την απέχθεια για την γραικυλική κυβέρνηση «Δεν δουλεύω την κυβέρνηση, δουλεύω για τον Ελληνισμό. Σιχαίνομαι την κυβέρνηση, δεν σιχαίνομαι τον Ελληνισμό. Άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση πέφτω, σηκώνομαι όταν νοιώθω τον Ελληνισμό. Οι ενεργητικοί άνθρωποι δεν μπορεί παρά να είναι εθνικισταί». Έδινε έτσι τον ορισμό του τόσο περιφρονημένου ελληνικού εθνικισμού.».

Το 1904 σκοτώνεται ο γαμπρός και ίνδαλμα του Παύλος Μελάς. Γράφει στο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα» απευθυνόμενος στην Ελληνική νεολαία που καλούσε να ασχοληθεί με τα εθνικά θέματα «Φτάνουν πια οι Μάρτυρες. Χρειάζονται τώρα ήρωες. Γενείτε ήρωες. Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει».

 Όμως η τακτική του Δραγούμη δεν άρεσε στην κυβέρνηση των Αθηνών και μετατίθεται κατά σειρά στα προξενεία Πύργου Βουλγαρίας, Φιλιππούπολης, Αλεξάνδρειας, Αλεξανδρούπολης (Δεδέαγατς), Αλεξάνδρεια και στη συνέχεια ως ανώτατος διπλωματικός υπάλληλος στην Κωνσταντινούπολη, στην Ρώμη και στο Λονδίνο.

Φοβόταν τους Σλάβους περισσότερο από τους Τούρκους γι' αυτό και σκεφτόταν τη δημιουργία μιας "Ανατολικής Ομοσπονδίας" στα πρότυπα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που θ' αναχαίτιζε τους Σλάβους και θα απαλλάσσονταν από την κηδεμονία των ξένων δυνάμεων.

 

Το κράτος αυτό θ' άρχιζε από την Αδριατική θάλασσα και θα έφτανε ως τη Συρία. Επεδίωκε μ' αυτόν τον τρόπο ο Ελληνισμός να παραμείνει στις εστίες του κυριαρχώντας πολιτισμικά στην Ανατολή. Ο Δραγούμης περιέγραψε ξεκάθαρα το όραμα του Νέου Ελληνισμού. Ήθελε ο νεοελληνικός πολιτισμός να βασισθεί στη γλώσσα, στα έθιμα, στον τρόπο ζωής του απλού ελληνικού λαού ώστε να μεγαλουργήσει και πάλι.

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Κανείς ας μην αναθεματίζει τη συντηρητικότητα. Κανείς ας μην περιφρονεί την προοδευτικότητα.

Στα 1907-1908 δουλεύει στο Ελληνικό Προξενείο της Κωνσταντινουπόλεως και συναντά τον άλλο μεγάλο συνοδοιπόρο του, τον αξιωματικό Αθανάσιο Σουλιώτη-Νικολαΐδη. Την περίοδο αυτή καταγράφει στο «Όσοι Ζωντανοί». Μαζί δημιουργούν την Οργάνωση Κωνσταντινούπολης για υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Ελλήνων και αυτονομία στον Πόντο, στην Καππαδοκία, τα παράλια της Μικράς Ασίας. Μαζί οραματίζονται το Ανατολικό ιδανικό όπου θα ενώνονταν όλοι οι λαοί τη Ανατολής, και οι Έλληνες ως γνήσιοι κληρονόμοι του Βυζαντίου θα γινόταν σιγά-σιγά κυβερνήτες ή συγκυβερνήτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εις βάρος των Τούρκων. Αυτό προϋπόθετε εναντίωση στην επιρροή των Μεγάλων Δυνάμεων που ήθελαν διάλυση της Αυτοκρατορίας. Όμως η εξέλιξη του Νεοτουρκικού κινήματος θα διαλύσει τα οράματα των δύο φίλων όπου ο Μέγας Αλέξανδρος συναντούσε το όραμα του Ρήγα Φεραίου.

Το 1909 ξεσπά η Επανάσταση στο Γουδί με προσωρινό πρωθυπουργό τον Στέφανο Δραγούμη, αλλά πραγματικό κυβερνήτη αργότερα τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος υπήρξε φιλελεύθερος, ενώ ο Δραγούμης εθνικιστής. Έτσι η σύγκρουση των δύο πολιτικών, όπως θα δούμε, θα είναι αναπόφευκτη.

Πήρε μέρος στον Α' Βαλκανικό πόλεμο και μετείχε στην επιτροπή που διαπραγματεύθηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης στους Έλληνες,  συντάσσει το πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια υπηρετεί στις Πρεσβείες της Βιέννης, του Βερολίνου και της Πετρούπολης μέχρι και το 1915 οπότε και παραιτείται για να πολιτευθεί. Στις 31 Μαΐου 1915 εκλέγεται ανεξάρτητος βουλευτής Φλώρινας αντιπολιτευόμενος το Βενιζέλο. Ο Δραγούμης υπήρξε πολιτικός αντίπαλος του Βενιζέλου αλλά όχι με τη στενή έννοια του όρου. Είχε μια διαφορετική θεώρηση για το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού, μια αλλιώτικη κοσμοθεωρία. Ήταν περισσότερο ιδεαλιστής παρά πρακτικός. Το πάθος του σ' ολόκληρη τη ζωή του υπήρξε η Ελλάδα και ο Ελληνισμός.

 

 

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Ο Ίων δραγούμης κάτω αριστερά.
 

 Το 1914 με την απαρχή του Πρώτου παγκόσμιου Πολέμου ο Δραγούμης αρχικά αμφιταλαντεύεται αλλά καταλήγει ανταντόφιλος γιατί φοβόταν κυριαρχία των Ρώσων στην Κωνσταντινούπολη και τα Στενά.

 

Το 1916 εκδίδει το περιοδικό "Πολιτική Επιθεώρησις".  Κυκλοφορεί το βιβλίο του «Ελληνικός Πολιτισμός» όπου καθορίζει τους στόχους του ελληνικού έθνους. Κατ' αρχήν θα έπρεπε να υπάρξει πολιτική ένωση όλης της φυλής. Δεύτερος ο σκοπός του έθνους είναι η δημιουργία πολιτισμού. Πολιτισμού όμως που βασίζεται σε τρισχιλιετή παράδοση και όχι μίμηση ξένων προτύπων.

 

Αντίθετα οι ηγέτες της αριστοκρατίας του έθνους «θα πρέπει να λουστούν στα φεγγερά και διάφανα νερά της λαϊκής ψυχής» για να συνταράξουν τον λαό και να τους ακολουθήσει. Γι αυτό πιστεύει στο κτύπημα της σχολαστικής παράδοσης, στην μελέτη της δημοτικής παράδοσης και την επιβολή της δημοτικής ως γνήσιας γλώσσας του λαού. Ο δημοτικισμός όμως του Δραγούμη δεν συνδεόταν με τα εθνοδιαλυτικά ιδεώδη της πόλης των τάξεων και του σοσιαλισμού. Ακόμα και αυτόν τον σοσιαλισμό τον ήθελε χωρίς πάλη των τάξεων και όσο του το επέτρεπε ο βυζαντινός κοινοτισμός του και χωρίς κρατικό παρεμβατισμό. Η σύγκρουση με τον Σκληρό έχει μείνει κλασσική.

Και εδώ ερχόμαστε σε μια άλλη σημαντική πλευρά της σκέψης του Δραγούμη: την πίστη στην αναβίωση του ελληνικού κοινοτισμού, της διοίκησης των αυτονόμων κοινοτήτων του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας, βασισμένη στο κοινοβιακό ιδεώδες της Ορθοδοξίας. Γράφει: «Όταν έγινε κράτος η Ελλάς, δεν ήταν ανάγκη, δεν έπρεπε να καταστρέψουν τις κοινότητες και να κάμουν δήμους. Οι κοινότητες ήταν αποτέλεσμα ζωής ελληνικής πολλών ετών, ήταν τύπος ελληνικής υπάρξεως. Χαλνώντας τις κοινότητες χαλάσαμε κάτι στερεό, κάτι που ζούσε, κάτι που ήταν φυσικό».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Ίων Δραγούμης με την Πηνελόπη Δέλτα,  γνώρισε τον Ίωνα Δραγούμη, τότε υποπρόξενο της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια.Γνωρίζονται σε μια δεξίωση και η έλξη μεταξύ τους υπήρξε αστραπιαία. Η Δέλτα ήταν ακόμη παντρεμένη και προσπάθησε να καταπνίξει τον έρωτα της.

Ο Δραγούμης πίστευε στην οικονομική και διοικητική αυτονομία με το Κράτος να ασχολείται με τα γενικότερα εθνικά θέματα.

Ο Κοινοτισμός όμως δεν μπορούσε να υπάρξει δίχως Ορθοδοξία. Γι' αυτό γράφει: «Υποστηρίζω την θρησκεία μας, επειδή είναι αχώριστη από την ιστορία μας, είναι η Ιστορία μας, είναι η συνέχεια της Ιστορίας του γένους». Μέσα λοιπόν από τον Κοινοτισμό και την Ορθοδοξία προσπαθούσε να ελληνοποιήσει τον σοσιαλισμό ή καλύτερα την σοσιαλδημοκρατία. Και αυτή την σοσιαλδημοκρατία την έβλεπε πάντα σε συνδυασμό με εθνικισμό, αντιδυτικισμό και το ανατολικό ιδεώδες της δυαδικής ελληνο-οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πιστεύει ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να επιτεθούν στο κοινό τους σπίτι, την Ανατολή. Αυτός είναι ο λόγος που επιτίθεται στην φιλελεύθερη πολιτική του Βενιζέλου, αλλά και την Μικρασιατική εκστρατεία.

Από το 1915 που πολιτευόταν ο Δραγούμης ήταν ο υποσχόμενος επόμενος αρχηγός της Ελλάδος. Η πολιτική δολοφονία στέρησε τον μοναδικό άνθρωπο που θα απέτρεπε την Μικρασιατική Καταστροφή. Τα διδάγματα του πέρασαν στον εθνικισμό του Μεταξά, και τον κοινοτισμό του Κώστα Καραβίδα, του Κωνσταντίνου Χατζηπατέρα και του Δημήτρη Τσάκωνα. Το πιο σημαντικό όμως ήτανε ότι το ανεθνικό Βυζαντινό Ιδεώδες του Κωνσταντίνου Σοκόλη και του βιβλίου του Αυτοκρατορία, καθώς και η θεωρία της ενδιάμεσης περιοχής του Δημήτρη Κιτσίκη, χρωστάνε πολλά στο δραγουμικό Ανατολικό Ιδανικό.

Ο Δραγούμης έβλεπε διαφορετικά τη Μεγάλη Ιδέα από το Βενιζέλο και στο τέλος συγκρούσθηκε μαζί του. Παραιτήθηκε από τη θέση του προξένου όταν του ζητήθηκε να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις που αφορούσαν την ανταλλαγή πληθυσμών - Τούρκων της Μακεδονίας με Έλληνες της Μικράς Ασίας.

 Με άρθρα του στο περιοδικό "Noυμάς" στις 29 Δεκεμβρίου 1918 εξέφραζε την αγωνία του για την τύχη του Ελληνισμού. Το ίδιο δυσάρεστος έγινε και όταν ο Ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στη Σμύρνη το 1919. "Ρωτώ, μπορούσε ο ελληνισμός ν' ακολουθήσει δυο δρόμους; Ή τη διατήρηση της Τουρκίας και την καλυτέρεψη της ζωής των Ελλήνων εκεί ή την πολιτική της προσθήκης κομματιών της Τουρκίας στην Ελλάδα: (ή την αυτονόμηση των ελληνικών περιφερειών της Τουρκίας);"

 

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Ίων Δραγούμης με την  Ειρήνη Πεσμαζόγλου και τον  Γούναρη κατά την περίοδο της εξορίας του στην Κορσική.

 

 

Ο Ίων Δραγούμης εξαιτίας της αρθρογραφίας του εξορίζεται   από τους πολιτικούς του αντιπάλους, πρώτα στην Κορσική και μετά στην Σκόπελο, μέχρι το Νοέμβριο του 1919. Στην Κορσική και εκεί απεχθάνεται τον Δημήτρη Γούναρη και τον κρατικό σοσιαλισμό του, ενώ κάνει παρέα με τον μαθητή του Ιωάννη Μεταξά.

Στις 30 Ιουλίου του 1920 γίνεται στο Παρίσι δολοφονική απόπειρα εναντίον του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Οι φήμες ότι ο Βενιζέλος είναι νεκρός κυκλοφορούν στην Αθήνα. Το απόγευμα της επομένης (31/7/1920 παλαιό ημερολόγιο), ο βουλευτής και μακεδονολάτρης Ίων Δραγούμης, που πήγαινε από το σπίτι της Μαρίκας Κοτοπούλη στην Κηφισιά στα γραφεία του περιοδικού του «Πολιτική Επιθεώρηση» εκτελείται από τα βενιζελικά τάγματα χωροφυλακής του Γρυπάρη, στο κέντρο της Αθήνας (επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από το Χίλτον και απέναντι απο την έπαυλη Θων). Η πολιτική δολοφονία του σοκάρει τον πολιτικό κόσμο και στερεί την Ελλάδα ένα λαμπρό υποψήφιο αρχηγό του Έθνους.

 

 

Αυτόπτης μάρτυρας ήταν ο Ρώσος στρατιωτικός Ιγκόρ Λεμπέντιεφ ο οποίος αναφέρει μεταξύ άλλων: "την προσοχήν μου επέσυρεν ομάς στρατιωτικών αγόντων εν συνοδεία έναν πολίτην καλού παρουσιαστικού και βαδίζοντος μετά πολλής αξιοπρέπειας [...] οι στρατιώτες επυροβόλησαν [...] Ουδέν πρόσταγμα ηκούσθη. Ο πυροβοληθείς πολίτης κατέπεσεν άπνους χωρίς να βγάλει κραυγήν, χωρίς να πεί τι." Οι συγγενείς του Δραγούμη πληροφορήθηκαν το γεγονός αποκρύπτοντάς το απο την Μαρίκα Κοτοπούλη, λόγω του ευαίσθητου χαρακτήρα της.

Ο Βενιζέλος καταδίκασε την ενέργεια και απέστειλε συλλυπητήριο τηλεγράφημα στον πατέρα του Ίωνα, Στέφανο Δραγούμη. Παράλληλα οι φιλοβενιζελικές εφημερίδες ασχολούντουσαν με την απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου χωρίς να αναφερθούν στη δολοφονία του ηγέτης της αντιπολίτευσης. Αλλά και όταν αναφέρθηκαν το χρονικό της δολοφονίας σκόπιμα παραποιήθηκε. Χαρακτηριστικά η εφημερίδα "Καιροί" γράφει: "Καθ'ον η φρουρά αυτή φόνευσε τον Δραγούμην, διότι ηθέλησε να δραπετεύσει". Οι αντι-βενιζελικές εφημερίδες μετά απο μέρες ασχολήθηκαν με το θέμα αφού οι καταστροφές που είχαν προκληθεί στα τυπογραφεία τους άργησαν να διορθωθούν.

Ο Κ Παλαμάς έγραψε για τον θάνατό του "Λευκή ας βαλθεί όπου έπεσες κολώνα - πως έπεσες γραφή να μην το λέει - λευκή με της πατρίδας την εικόνα μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει, βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει".

 

 Σήμερα στο σημείο όπου δολοφονήθηκε, απέναντι απο το ξενοδοχείο Hilton, υπάρχει μαρμάρινη στήλη, έργο του Αριστοτέλη Ζάχου.

 

 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η Μαρίκα Κοτοπούλη ήταν ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του νεοελληνικού θεάτρου.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

"Όσοι ζωντανοί", Ίωνος Δραγούμη (εκδ. πέλλα).

"Ι. Μεταξάς ι εθνικός κυβερνήτης" του Ηλία Ι. Ηλιόπουλου 
"Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες", Ίωνος Δραγούμη (εκδ. πέλλα).
"Ελληνικός Πολιτισμός", Ίωνος Δραγούμη (εκδ. πέλλα).