"ΠΟΛΕΜΙΤΙΔΑ" Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Αντάρτης ποζάρει μπροστά σε πυρπολυμένο δένδρο από βόμβες ναπάλμ ή βόμβες βενζίνης. Είναι φανερή η ψυχοσύνθεση αυτού του ανθρώπου, ο οποίος επέζησε του βομβαρδισμού.

Ο ΕΣ κατά τις επιχειρήσεις κατά των ανταρτών έριξε μέγα αριθμό βομβών είτε από το πυροβολικό του είτε από την αεροπορία, το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών του ΔΣΕ προήλθε από αυτούς τους αδιάκοπους βομβαρδισμούς, ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το Β εξάμηνο του 1948 η αεροπορία έριξε 11.000 ρουκέτες και 7.000 βόμβες, στην συνέχεια, τον επόμενο χρόνο, ήταν ακόμα πιο έντονος ο βομβαρδισμός των θέσεων του ΔΣΕ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Γιώργος Γιαννούλης γεννήθηκε το 1914 στο χωριό Επταχώρι Καστοριάς. Υπήρξε θα λέγαμε γέννημα και θρέμμα του Γράμμου, σπούδασε δικηγόρος. Στο Αλβανικό μέτωπο  τραυματίζεται 2 φορές. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Στην διάρκεια του Εμφυλίου ήταν  διοικητής της 102 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ. "Δικάστηκε" και εκτελέστηκε στον Γράμμο.

Υπό αυτόν τον καταιγισμό πυρός, επί πολλές ώρες ακόμα και μέρες, οι μαχητές του ΔΣΕ ήταν υποχρεωμένοι να μένουν καθηλωμένοι σε αμπριά κάτω από την γη και καλυμμένοι σε δυσπρόσιτα καταφύγια, μη μπορώντας να κάνουν τίποτα, κάτω από αυτό το σφυροκόπημα παρουσιάστηκε μια ασθένεια που είχε να κάνει με την ψυχική υγεία τους και επειδή δεν ήξεραν πώς να την πουν την ονόμασαν «πολεμίτιδα».

Τα συμπτώματα της πολλαπλασιαζόταν με την ένταση των μαχών και η διάγνωση ήταν εύκολη. Απώλεια επαφής με το περιβάλλον, βλέμμα απλανές, το άτομο έπαυε να ακούει τους γύρω του, καθόταν άβουλο σε μια γωνιά, άλλοτε το άτομο εκδήλωνε ένα αδιάκοπο βουβό κλάμα, ένα μουρμουρητό, με μια έκφραση απόγνωσης, κάποιες φορές τα συμπτώματα εκδηλωνόντουσαν με μορφή υστερίας, τρεμούλα, φωνές άναρθρες και κάποτε κάποιοι προσπαθούσαν να βγουν από το καταφύγιο ή το χαράκωμα, μέσα στον ορυμαγδό των εκρήξεων έβλεπαν κάποιους να περιπλανιούνται όρθιοι και ακάλυπτοι χωρίς αίσθηση του κινδύνου στο μέρος που έσκαγαν οι βόμβες, χωρίς κανείς να μπορεί να τους βοηθήσει, όλοι παρακολουθούσαν τη στιγμή που κάποιο θραύσμα θα τον κομμάτιαζε για να τον λυτρώσει από το μαρτύριό του.

Αυτό μπορούσε να συμβεί στον οποιοδήποτε, το παράδοξο είναι ότι παρουσιαζόταν σπάνια στις γυναίκες. Υπήρχαν και φαινόμενα ομαδικής προσβολής, στις 6 με 7 Αυγούστου του 1948 στην κοιλάδα του Σαρανταπόρου η 102 Ταξιαρχία του ΔΣΕ σχεδόν διαλύθηκε από ομαδική κρίση «πολεμίτιδας», οι μαχητές σε μικρές ομάδες έφευγαν προς τα πίσω σε κατάσταση αποχαύνωσης, ο διοικητής της ταξιαρχίας Γιαννούλης για τον λόγο αυτό πέρασε ανταρτοδικείο και εκτελέστηκε.

Οι γιατροί του ΔΣΕ δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αυτήν την ασθένεια, το μόνο που πρότειναν ήταν ανάπαυση και στην πρώτη μικρή βελτίωση ο άρρωστος ξαναεπέστρεφε στο μέτωπο. Τις περισσότερες φορές αυτή η παραίτηση από τον κόσμο δεν ήταν πρόσκαιρη, στην υπόλοιπη ζωή τους όσοι επέζησαν, η κατάσταση αυτή εξελίχτηκε σε ψυχοπάθεια, πολλές δεκάδες από όσους πήγαν στα ανατολικά κράτη ήταν «ψυχικά διαταραγμένοι», κάποιοι θεραπεύτηκαν, πολλοί όμως συνέχισαν την ζωή τους στα ψυχιατρεία της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας ή της ΕΣΣΔ.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Πολυβολείο του ΔΣΕ, σε τέτοια μέρη προσπαθούσαν να προστατευτούν στις πολύωρες επιθέσεις πυροβολικού και αεροπορίας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ εκδόσεις ΙΣΤΟΡΙΚΑ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ