ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΘΑΤΣΕΡ ΑΝΔΡΕΑ

Είναι πολύ ωραίες οι περιγραφές της σχέσης του Ανδρέα Παπανδρέου με τη Θάτσερ. Ο Ανδρέας αποτελούσε για εκείνη τη συμπύκνωση σε ένα πρόσωπο όλων των ιδιοτήτων που απεχθανόταν και καταδίκαζε στη ζωή της.

 

Την εκνεύριζε όχι μόνον η πολιτική του συμπεριφορά αλλά και η προσωπική του. Τον θεωρούσε μαρξιστή, αμφιβόλου πολιτικής και προσωπικής ηθικής και εν πάση περιπτώσει ουδεμία σχέση έχοντα με τη βρετανική αντίληψη περί ανθρωπίνων σχέσεων.

 

Σε κάποια ευρωπαϊκή σύνοδο η Θάτσερ είχε εκνευριστεί από τη συζήτηση και, θέλοντας να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση που δεν τη συνέφερε, στράφηκε προς τον Ανδρέα Παπανδρέου.

« “Ανδρέα, μην ετοιμάζεσαι να χρησιμοποιήσεις αυτό το μαγνητόφωνο. Σε έχω δει να μαγνητοφωνείς τις συνεδριάσεις, αλλά εδώ είμαστε μόνοι μας με τους υπουργούς Εξωτερικών και οι συζητήσεις είναι απόρρητες”.

 “Ποιο μαγνητόφωνο; ” είπε ο Παπανδρέου κατάπληκτος.

“Αυτό που έχεις σ΄ αυτό το δερμάτινο τσαντάκι που παίρνεις πάντα μαζί σου” του είπε η Θάτσερ, δείχνοντας μπροστά στο πιάτο του Παπανδρέου ένα δερμάτινο τσαντάκι το οποίο περιείχε δύο πίπες, όργανα καθαρισμού και μια ποσότητα καπνού.

O Ανδρέας άνοιξε το τσαντάκι,έδειξε το περιεχόμενο εις τη μαινόμενη Θάτσερ και της είπε:“Μάργκαρετ, δεν είναι αυτό μαγνητόφωνο και επιπλέον μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι τα έχω αγοράσει στο Λονδίνο και οι πίπες και το τσαντάκι και ο καπνός είναι Dunhill”».

 

Μια φορά η Θάτσερ για να απαξιώσει τον Ανδρέα κατά τη διάρκεια της βρετανικής προεδρίας είχε επισκεφθεί αυτοπροσώπως τις οκτώ πρωτεύουσες, όλες δηλαδή τις υπόλοιπες χώρες εκτός της Αθήνας.

 

Ο Ανδρέας έγινε «Τούρκος» και αποφάσισε να κάνει ειδική συνέντευξη Τύπου στο Λονδίνο για να καταγγείλει τη συμπεριφορά της.

 

Η Θάτσερ άλλαξε γνώμη και για να τα μπαλώσει τον κάλεσε προσωπικά σε μπρέκφαστ στην πρωθυπουργική κατοικία, τη γνωστή «10 Ντάουνινγκ Στριτ».  
 

Η ώρα περνούσε και ο Ανδρέας αργούσε να φανεί. Ο Πάγκαλος ξύπνησε τον σύμβουλό του Μαχαιρίτσα ρωτώντας τον πού είναι ο πρόεδρος. «Στον τρίτο όροφο» του απάντησε αυτός.

 

Πράγματι, ο Ανδρέας βρέθηκε και στις αιτιάσεις του Πάγκαλου απάντησε: «Εγώ την περίμενα έξι μήνες, ας περιμένει κι αυτή ένα τέταρτο».

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΞΗ

 

 

Η ελληνική γλώσσα κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ καθώς η μεγαλύτερη πραγματική λέξη στον κόσμο υπάρχει στο έργο »Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη και αποτελείται από 172 γράμματα, 27 συνθετικά και 78 συλλαβές!

 

 

 

Ο Αριστοφάνης εκμεταλλεύεται στο έπακρον την εκπληκτική ευχέρεια της Ελληνικής να σχηματίζει πολυσύλλαβες λέξεις, περιγράφοντας μέσα σε 172 γράμματα μια ολόκληρη συνταγή μαγειρικής, η οποία περιλαμβάνει ένα συνονθύλευμα τροφών! Η αριστοφανική λέξη βρίσκεται στους στίχους 1169-1175 και έχει καταγραφεί στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες:

 

λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανοδριμυποτριμματοσιλφιολιπαρομελιτοκατακεχυμενο

 κιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστεραλεκτρυονοπτοπιφαλλιδοκιγκλοπελειολαγῳοσιραιοβαφητραγα

 νοπτερυγών…

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Αριστοφάνης γιος του Φιλίππου από τον δήμο Κυδαθήναιον, ήταν Αθηναίος σατιρικός ποιητής του 5ου αιώνα (περίπου 445 - 386 π.Χ.). Ο Αριστοφάνης είναι, μαζί με τον Εύπολι και τον Κρατίνο, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της περιόδου της αρχαίας αθηναϊκής κωμωδίας που χαρακτηρίζεται ως «αρχαία κωμωδία». 

Ο λεξιλογικός αυτός «σιδηρόδρομος» είναι δύσκολο να διαβαστεί απνευστί, ενώ με μια μικρή προσπάθεια μπορούμε να μεταφράσουμε:

 

πάστοπεταλίδο-γαλεοσάλαχο-τούρσοπιπεράτο-μυαλοκόμματα-

 -μελοπερεχύτο-μυτζηθρότυρο-τρύγονοκοτσύφο-τσιχλοπίτσουνα -

 -ψήτοσουσουράδο-κοτοκέφαλα-άγριοπεριστέρο-λαγοκούνελα -

 -στράγαλοπετμέζο-φτερουγόδιπλες.

Πηγή: perierga.gr

ΤΟ ΠΝΙΓΜΕΝΟ ΓΙΟΦΥΡΙ

 

 

 

 

 

Σήμερα η γεωμορφολογία της περιοχής ανάμεσα στους νομούς Ευρυτανίας και Αιτωλοακαρνανίας έχει άρδην αλλάξει μετά την κατασκευή διαδοχικών φραγμάτων τα οποία σχημάτισαν τις τεχνητές λίμνες των Κρεμαστών, του Καστρακίου και του Στράτου, τιθασεύοντας έτσι οριστικά την ορμή του αρχαίου ποτάμιου θεού.

 

 

Από τον ορεινό δρόμο που συνδέει το Αγρίνιο με το Καρπενήσι, εύκολα ο σημερινός ταξιδευτής θα προσεγγίσει το ήσυχο ορεινό χωριό Δυτική Φραγκίστα. Στη συνέχεια ακολουθώντας επαρχιακό ασφάλτινο δρόμο, θα κατηφορίσει για τις όχθες της τεχνητής λίμνης Κρεμαστών.















 Εδώ βρίσκεται ένα από τα πιο παράξενα αλλά και εντυπωσιακά αξιοθέατα της περιοχής, η μεγάλη τοξωτή γέφυρα του Μανόλη.


Το γεφύρι αυτό κτίστηκε το 1659 και ήταν το μοναδικό πέρασμα από την Ευρυτανία προς τη δυτική Στερεά Ελλάδα. Σήμερα το όμορφο αυτό κτίσμα έχει κυριολεκτικά στοιχειώσει. Τα νερά της λίμνης, μια το πνίγουν και μια το αποκαλύπτουν στο φως του ήλιου. Γι' αυτό και οι ντόπιοι το αποκαλούν:


"το πνιγμένο γεφύρι του Μανόλη".





Το... πνιγμένο γεφύρι του Μανόλη πλησίον Τριπόταμου/Τατάρνας Ευρυτανίας.




Το γεφύρι του Μανώλη συχνά είναι στο μεγαλύτερο μέρος του βυθισμένο στο νερό.

 

ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ» ΤΗΣ Ε ΚΑΙ ΣΤ ΤΑΞΗΣ

 

Το αναγνωστικό ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ  γράφτηκε σε ένα μήνα από 20 Αυγούστου έως 20 Σεπτεμβρίου του 1944, η συγγραφή του αποφασίστηκε από την Επιτροπή Παιδείας της ΠΕΕΑ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η Ρόζα Ιμβριώτη υπήρξε η πρώτη γυναίκα γυμνασιάρχης (1934).Το 1936 ίδρυσε το "Πρότυπον Σχολείον Ανωμάλων Παίδων". Ανέλαβε τη διεύθυνση του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου της Τύρνας (1944) στην Ελεύθερη Ελλάδα και συνέβαλε στη συγγραφή του αναγνωστικού "Τα Αετόπουλα".

 

Το αναγνωστικό μόλις κυκλοφόρησε (τυπώθηκε σε 100.000 αντίτυπα)  διδάχτηκε στα σχολεία της Ελεύθερης Ελλάδας.

Τα χρόνια που ακολούθησαν την απελευθέρωση, έκαναν ώστε το αναγνωστικό να χαθεί, αλλού το έκαψαν, αλλού θάφτηκε και όταν το ανέσυραν ήταν απλά μια χαρτομάζα, από όλα αυτά τα αντίγραφα που τυπώθηκαν βρέθηκαν δύο αντίτυπα. Το ένα στο χωριό Λαδικού της Φθιώτιδας που ήταν στην κατοχή του συνταξιούχου δασκάλου Χρ Παπαυγέρη, που το είχε διδάξει, και το περιέσωσε κρύβοντάς το κάτω από τα κεραμίδια, στα «χατίλια» του σπιτιού του και το άλλο ήταν στην κατοχή του δασκάλου Γ Μωραίτη.

 

Ο Μιχάλης Παπαμαύρος γεννήθηκε στη Βολισσό στις 20 Απριλίου 1891. Τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό του και το Γυμνάσιο στην πόλη της Χίου. Σπούδασε τη Γερμανική γλώσσα στην Αθήνα και στη συνέχεια εργάστηκε στη Βολισσό ως δάσκαλος. Πήρε μέρος ως εθελοντής στον αγώνα για την απελευθέρωση της Xίου, το 1912.

        Το 1913 πήγε για σπουδές στη Γερμανία όπου απέκτησε  διδακτορικό δίπλωμα της Παιδαγωγικής απ το Πανεπιστήμιο της Ιένας (υπήρξε μαθητής του Βίλχελμ Ράιν), διδακτορικό της Φιλολογίας απ το Πανεπιστήμιο της Λειψίας και της Αρχαίας Φιλολογίας απ το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

        Επιστρέφοντας στην Ελλάδα υπηρέτησε μεταξύ άλλων ως καθηγητής της Παιδαγωγικής στο «Διδασκαλείο Αρρένων» Θεσσαλονίκης, Διευθυντής του «Αρσακείου» Λάρισας, Ανώτερος Επόπτης της Δημοτικής Εκπαίδευσης Ανατολικής και Δυτικής Θράκης, υποδιευθυντής στο «Μαράσλειο Διδασκαλείο», με Διευθυντή τον Αλεξ. Δελμούζο, καθηγητής στην «Παιδαγωγική Ακαδημία» του Δημ. Γληνού  και Διευθυντής στο «Διδασκαλείο Λαμίας».

           Ήταν ο εισηγητής στη χώρα μας του «Σχολείου Εργασίας», της «Ενιαίας Συγκεντρωτικής Διδασκαλίας» και του θεσμού της «Σχολικής Κοινότητας».

          Υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και του δημοτικισμού. Ήταν μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Επανειλημμένα διώχτηκε, απολύθηκε, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε για τις ιδέες του.

Από το βιβλίο αντιγράφω ένα ποίημα που αναφερόταν στον κατοχικό πρωθυπουργό Γιάννη Ράλλη, δείχνει το πνεύμα που ήταν γραμμένο το βιβλίο.

 

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

 Γιαννάκη* το ποτάμι πλημμυρίζει!

Άκου, βρυχιέται, σπάζει τις βραγιες!

 

Φίλοι μικρό κακό μη σας φοβίζει.

Οι Γερμανοί θα στείλουν τα Ες Ες!

 

Γιαννάκη, ξύπνα, το νερό φουσκώνει

Τα πλήθη- ακούς- το δίκιο τους ζητά!

 

Κούφιες φωνές τα αυτί μου δεν ιδρώνει,

Θα φτιάξω τους τσολιάδες να τους φαν!

 

Γιάννη, σε μύριους ξέσπασε χειμάρρους,

Νεροποντή μας έπνιξε ο λαός!

 

Έ! Τότε θ αμολήσω τους Βουλγάρους

Κι ας γίνουν όλα στάχτη, κουρνιαχτός.

 

Του κάκου! Το ποτάμι όλο φουσκώνει

Κι όσο του χύνουμε αίμα πλυμμυρά.

Απ το χαμό κανείς δεν τους γλιτώνει,

Θα τους ρουφήξουν τ άγρια του νερά.

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Σε τέτοιου είδους σχολεία διδάχτηκε το βιβλίο "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ".

*Προφανώς εννοεί τον Ιωάννη Ράλλη τον κατοχικό πρωθυπουργό.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΑΔΑ του Μ ΠΑΠΑΜΑΥΡΟΥ έκδοση ΠΕΕΑ επανέκδοση ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

ΟΙ ΨΑΡΙΑΝΟΙ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :  Η καταστροφή των Ψαρών (20-22 Ἰουν.1824).
Από τους 30.000 κατοίκους των Ψαρών, οι 18.000 θανατώθηκαν ή πωλήθηκαν ως σκλάβοι. Από τα περίπου 100 πλοία των Ψαριανών, μόνο 16 διασώθηκαν, καθώς και 7 πυρπολικά με τον Κανάρη.

 

«Οι Ψαριανοί αφού έχασαν την ιδίαν αυτών Πατρίδα» έψαχναν να βρουν τόπο να εγκατασταθούν. Μετά από πολύ σκέψη εζήτησαν από την διοίκηση  της επαναστατημένης Ελλάδας να εγκατασταθούν στον Πειραιά, η δε διοίκηση ζητά από τους Αθηναίους «να συγχωρήσωσιν εις τους απόλιδας Ψαριανούς να οικισθώσιν εις Πειραιά».

Οι Αθηναίοι λοιπόν μετά από σύσκεψη με απεσταλμένους των Ψαριανών αποφάσισαν «οι μεν Ψαριανοί να κατοικήσωσι εις εθνικήν γην του Πειραιώς, οι δε πολίται να κρατήσωσι εις ιδίαν χρείαν την ιδιοκτησίαν του ενταύθα Μοναστηρίου του αγίου Σπυρίδωνος».

Σε μερικές ημέρες πέντε πρόκριτοι των Αθηναίων και οι απεσταλμένοι των Ψαριανών επισκέπτονται τον Πειραιά και εξετάζουν τις πιθανές τοποθεσίες εγκατάστασης των Ψαριανών, οι απεσταλμένοι των Ψαριανών σαν πιο κατάλληλη τοποθεσία θεωρούν την περιοχή του Μοναστηριού του Αγίου Σπυρίδωνος (δηλαδή την περιοχή που ήθελαν και οι Αθηναίοι).

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αυτός ήταν ο Πειραιάς κατά τα χρόνια της Επανάστασης, τα κτίσματα είναι η μονή του Αγίου Σπυρίδωνος.

Οι Αθηναίοι δεν ήθελαν να ψυχράνουν τους Ψαριανούς, έτσι στις 11 Ιανουαρίου 1825 στέλνουν επιστολή στους Ψαριανούς που τους λένε εν ολίγοις:

«Αδελφοί Κύριοι Ψαριανοί» οι Αθηναίοι θέλουν «να σας απολαύσουν συγκατοίκους» επειδή…  επειδή … επειδή δια τούτο αποφασίσαμε να στείλουμε δύο απεσταλμένους προς την Διοίκηση, όπου εξ άλλου θα βρίσκονται και οι δικοί σας αντιπρόσωποι και εκεί θα αποφασιστεί «τα πάντα περί αυτής της υποθέσεως προς αιώνιον ειρήνην και αδελφικήν αγάπην μεταξύ μας ερρώσθε».

Ταυτόχρονα (21/1/1825) οι Αθηναίοι γράφουν και στην Διοίκηση μια γραφή και αφού τους εξιστορεί τα πράγματα όπως εκείνοι τα έβλεπαν ζητά από την Διοίκηση «ως κοινή μήτηρ» να εγκαταστήσει τους Ψαριανούς σε Εθνική γη και όχι στο μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνος που οι Αθηναίοι λένε ότι «είναι τα αφιερώματα των πατέρων των»! και στέλνουν μαζί με την επιστολή και δύο άτομα για να τους τα πουν και από κοντά και επιλέγουν τον Πανοσιώτο   Συμεών που ήταν ηγούμενος της μονής του Αγίου Σπυρίδωνος και τον Αγγελάκη Καγγελέρη.

 

Φυσικά η Διοίκηση έπραξε όπως ζητούσαν οι Αθηναίοι, οι δε Ψαριανοί «παρημέλησαν την υπόθεσιν».

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η είσοδος και το καθολικό της μονής του Αγίου Σπυρίδωνος, σχεδιασμένο το 1834 από τον Χριστιανό Χάνσεν.

Απ ότι κατάλαβες οι ηρωικοί Ψαριανοί κατεστραμμένοι με καμένα τα ηρωικά Ψαρά :

«Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη,

Περπατώντας η δόξα μονάχη.

Μελετά τα λαμπρά παλληκάρια,

Και στην κώμη στεφάνι φορεί.

Γινομένο από λίγα χορτάρια,

Που είχαν μείνει στην έρημη γη».

 

Ζητούν γη να φτιάξουν μια Ψαριανή πολιτεία, και οι Αθηναίοι τους λένε ΝΑΙ μεν στον Πειραιά,  αλλά όχι στις βιώσιμες περιοχές του Πειραιά, τρεχάτε στα κατσάβραχα που είναι Εθνική γη, και ο έρημος τότε Πειραιάς το μόνο αξιόλογο μέρος το κατείχε η μονή του Αγίου Σπυρίδωνος – που σήμερα είναι απλώς ενοριακός ναός επάνω στο κεντρικό λιμάνι  – και ο οποίος κατείχε περιοχές αξιόλογες πχ μέρος της μονής ήταν και ο Άγιος Νικόλαος στο Κερατσίνι που είχε στρατόπεδο αργότερα ο Καραϊσκάκης.

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΥΠΕΡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΑΓΩΝΑ του ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΥΡΜΕΛΗ εκδόσεις Χ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ - ΝΝΙΚΑΣ

 

ΓΚΑΝΤΙ ΕΙΠΕ:

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :

“Πρώτα σε αγνοούν, μετά γελάνε μαζί σου,

ύστερα σε πολεμούν, έπειτα νικάς.”

Ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι (όπως ήταν το πραγματικό του όνομα) ήταν Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης. Υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική... ανεξαρτησία από τους Βρετανούς και εμπνευστής της μεθόδου παθητικής αντίστασης, χωρίς χρήση βίας, εναντίον των καταπιεστών.

 

Η διδασκαλία του επηρέασε το διεθνές κίνημα για την ειρήνη και μαζί με τον ασκητικό βίο του συνέτειναν στο να καθιερωθεί σαν ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του 20ου αιώνα.

 

Απέκτησε την προσωνυμία Μαχάτμα, που φέρεται να του απέδωσε στα 1915 ο Ινδός νομπελίστας ποιητής Ταγκόρ και που στα σανσκριτικά σημαίνει "μεγαλόψυχος". Δολοφονήθηκε το 1947 από ένα φανατικό ινδουιστή, λίγο μετά την απελευθέρωση της χώρας.

ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ:

 

 

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : «Μη αντίσταση σημαίνει νόμος της αγάπης. Είναι πράγματι ο πόθος της ένωσης όλων των ανθρωπίνων ψυχών. Είναι ο υπέρτατος νόμος που κήρυξε ο Χριστός στην γη πριν δύο χιλιάδες χρόνια»

 

Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς.

 

Μ’ αρέσει ο Χριστός σας. Δεν μ’ αρέσουν οι χριστιανοί σας. Οι χριστιανοί σας είναι τόσο διαφορετικοί από τον Χριστό.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : “Δεν πρέπει να χάνεις την πίστη σου στην ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα είναι ωκεανός. Αν στον ωκεανό υπάρχουν μερικές βρώμικες σταγόνες, δεν σημαίνει ότι είναι βρώμικος.”

ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΝΕΥΜΑ:

 

Το καλύτερο βιβλίο στο κόσμο είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και γιατί δεν γίνεσαι Χριστιανός; Γιατί γνώρισα τους Χριστιανούς.. (Δεν ήξερε για Αγιον Όρος).

Τα εφτά που δεν πρέπει να έχεις: Πλούτο χωρίς μόχθο, Γνώση χωρίς χαρακτήρα, Πολιτική χωρίς αρχές, Απόλαυση χωρίς συναίσθημα, Εμπόριο χωρίς ήθος, Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά, Αγάπη χωρίς θυσία.

 

Κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει χωρίς τη συγκατάθεσή μου.

 

Τη μέρα που η δύναμη της αγάπης θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : “Η διαφορά ανάμεσα στο τι κάνουμε και τι είμαστε ικανοί να κάνουμε, θα έφθανε για να λύσει τα περισσότερα προβλήματα του κόσμου.”

Πρέπει να ζούμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο και να μελετάμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα.

 

Η ικανότητα να συγχωρείς είναι προσόν του δυνατού. Οι αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούν.

 

Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει.

 

Ένας δειλός είναι ανίκανος να δείξει αγάπη. Αυτό είναι προνόμιο των γενναίων.

 

Το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» είναι ότι θα καταλήξει να κάνει όλον τον κόσμο τυφλό.

 

Η ελευθερία δεν αξίζει τίποτα αν δεν συμπεριλαμβάνει την ελευθερία να κάνεις λάθη.

 

Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε αρμονία.




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : “Υποθέτω ότι η αρχηγική ικανότητα είχε να κάνει κάποτε με τη μυική δύναμη, όμως σήμερα έχει να κάνει με την ικανότητα να τα πηγαίνεις καλά με τους άλλους.”

ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΙΚΙΩΝ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

 

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Διασκευασμένο καΐκι σε σκάφος μεταφοράς καταδρομικών τμημάτων στο Αιγαίο, κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, που ανήκε στον Στολίσκο της Ανατολής. 

Τα καΐκια ήταν σχεδιασμένα με την πιο κάτω διάταξη:  

Με πλώρα το θάλαμο του πληρώματος και έξι στενές κουκέτες, δύο δεξιά πάνω και κάτω, δύο αριστερά και δύο στο χώρισμα, κάτω από τις κουκέτες χώρος για όπλα και εργαλεία, σωσίβια. Δίπλα στον ασυρματιστή, ο ασύρματος. Ράφια για τα ρούχα σ όλα τα σημεία. Στη μέση τοποθετούσαν την μηχανή από τανκς πολυώροφη 90 ίππων, μεγάλα ντεπόζιτα  πετρελαίου για μακρινά ταξίδια, τα μπιτόνια του νερού και η φουσκωτή βάρκα στην κουπαστή, οι κάσες των πυρομαχικών στα πυροβόλα. Πρύμα  η καμπίνα του κυβερνήτη με δύο κουκέτες, τραπέζι ανασηκωτό και θήκη για τους χάρτες στο ταβάνι . Οι κουκέτες ανοίγουν σαν κασέλες για τα όπλα, τα ρούχα και τα ποτά, ράφια γύρω για τα ναυτικά όργανα και τα βιβλία.

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Καΐκι που χρησιμοποιείτο από τον Ιερό λόχο για καταδρομικές επιχειρήσεις στο Αιγαίο.

Οπλισμός: Ένα βαρύ πολυβόλο Σόλοθερμ των 20 χιλ στην πλώρη, δύο πολυβόλα Μπράουνιγκ ½ της ίντσας στις δύο πλωριές μάσκες. Πρύμνη δύο ταχυβόλα Βίκερς με τροχιοδεικτικές.

 

Τα καΐκια αυτά συνήθως ήταν παλιά σκαριά που όμως με τις μεταβολές που γινόντουσαν  ( σ ένα όρμο δίπλα στην ναυτική βάση των Άγγλων στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας) μεταβαλλόντουσαν σε επικίνδυνες ναυτικές δυνάμεις. Τα καΐκια αυτά χρησιμοποιούντο από Έλληνες και Βρετανούς για επικίνδυνες αποστολές με πολλά θύματα διότι είχαν να αντιμετωπίσουν γερμανικά τορπιλοβόλα και άλλα σκάφη των ΝΑΖΙ, αλλά και περιπολικά της Λουφτβάφε.

Το τι κάνανε στον Β ΠΠ αυτά τα καΐκια είναι μια υπόθεση που θα χρειαζόντουσαν τόμοι για να καταγραφούν, υπό ποιες συνθήκες  πολεμούσαν φτάνει να δημοσιεύσουμε τις οδηγίες που έπαιρναν πριν την αποστολή:

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Έλληνες καταδρομείς με καταδρομικό καΐκι, κάπου στο Αιγαίο.

« Θα φτάσετε στα Δωδεκάνησα ταξιδεύοντας σε τουρκικά νερά με τουρκική σημαία. Τα πολυβόλα τραβηγμένα στο κατάστρωμα και σκεπασμένα με μουσαμάδες. Σκεπασμένα και τα διακριτικά των καϊκιών.
 

Στα τάδε και τάδε σημεία θα κρατάτε ανοιχτά. Οι Τούρκοι μας ξέρουν και μας χτυπούν.

Από δω ως εκεί οι στεριές είναι αφύλακτες και έχει κόλπους απάνεμους, αν χρειαστεί να ποδίσετε.

Στην Απλοθέκα θα βγαίνετε με σκεπασμένες στολές να πάρετε από τον πράκτορά μας πληροφορίες, θα τον βρείτε στο τάδε ναυτικό γραφείο.
 

Στη Γεντί Ατάλα βαθιά στον κόλπο απέναντι από την Κω είναι το ορμητήριο Νοτίου Αιγαίου, το μέρος είναι απόμερο και οι Τούρκοι δεν έρχονται ποτέ. Εκεί είναι ένα ψαροβόσφαρο με τα σήματα του εβδομαδιαίου κώδικα, θα βρείτε Άγγλο αρχηγό του τομέα να πάρετε οδηγίες.

Όταν βγαίνετε σε Ελληνικά νερά για επιχείρηση θα ταξιδεύεται όσο  μπορείτε νύχτα. Δεν θα ανάβετε ούτε τσιγάρο. Αν δεν προλάβετε να γυρίσετε πριν φέξει, θα λουφάζετε σ έρημες ακρογιαλιές κάτω από τα δίχτυα του καμουφλάζ. Να ασκήσετε καλά σε πληρώματα να κατεβάζουν μες στο σκοτάδι το άλμπουρο και να στερεώνουν κάτω από το δίχτυ τα καλάμια με τις ροδέλες.


 

Αν χρειαστείτε να ταξιδέψετε μέρα, θα ρίχνεται κάποιο ρούχο πάνω από την στολή και θα σηκώνετε σήμα γερμανικής κατοχής κάτω από την ελληνική σημαία. Πρέπει να περνάτε για ψαράδες ή για φορτογοκάικα. Έτσι αν τα φέρει ο διάολος κι έρθουν Γερμανοί για έλεγχο, θα τινάξετε τα πολυβόλα απάνω ν ανοίξετε πρώτοι φωτιά ή θα πλευρίσετε να σαλτάρετε μέσα.

Να έχετε υπόψιν σας και εσείς και τα πληρώματα πως οι Γερμανοί μας έχουν κηρύξει πειρατικά και ότι για εμάς δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο ούτε αιχμαλωσία. Αν πέσουμε στα χέρια τους, μας τουφεκίζουν επί τόπου».  

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΣΤΟΝ Β ΠΠ Έκδοση ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ 29/10/2000

 

ΑΔΕΛΦΙΑ – ΑΔΕΛΦΙΑ του Ρήγα Ρηγόπουλου

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑΝ ΟΙ ΠΕΡΙΗΓΗΤΕΣ

Είναι τόσες πολλές οι "ελληνικούρες" που είπαν οι Ελληνιστές προς τους απελευθερωμένους Έλληνες που μιλούσαν τα δικά τους Ελληνικά που η εξιστόρησή τους θα προκαλούσε τουλάχιστον γέλια, έτσι παραμένω στις επισημάνσεις του  Gaston Deschamps ( που μας επισκέφτηκε το 1890).

Προς διευκόλυνση του αναγνώστη θα βάλω ένα - δύο  περιστατικά που έμειναν  να θυμόμαστε ότι μήτε την γλώσσα μας δεν την αποκαταστήσαμε χωρίς κόπο και θυσίες.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο λαός είχε την γλώσσα του, που διαμορφώθηκε μέσα στα χρόνια της τουρκοκρατίας, η μετά την απελευθερωτική πραγματικότητα την ξερίζωσε αυτή την γλώσσα και προσπάθησε βέβαια  να επιβάλει την ελληνική του Ομήρου αλλά τελικά συμβιβάστηκε  στην Ελληνική του Ευαγγελίου.



ΕΡΔΕ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΗΣ;


Ηλίας Γαλέττας αφηγείται μια ιστορία του 1872:


« Στις ενοριακές εκκλησίες, που ήταν δέκα εφτά τον αριθμό, οι ορθόδοξοι άρχοντές του, καταλάμβαναν πάντα τα εκκλησιαστικά οφίκια, όπως του αναγνώστη, του Πρωτοψάλτη, του Πρωτονοτάριου και του λογοθέτη. Στις εκκλησίες αυτές «οι άρχοντες κατείχον καθορισμένας θέσεις και ούδ’έβαλεν ευλογητόν ο ιερεύς, πριν ή ούτοι καταλάβωσι τα στασίδια των».


Από τότε έχει μείνει παροιμιακό στις Σπέτσες και είναι γνωστό στο Πανελλήνιο, το ερώτημα του παπά, κατά τη νυχτερινή τελετή της Αναστάσεως, «Έρδε Μπούμπουλης;» για να ψάλλει, τότε μόνο, το Χριστός Ανέστη! Παλιοί Σπετσιώτες, όπως ο Βασίλης Ορλώφ, ο Στυλιανός Καστριώτης, ο Γκίκας Φταμηνίτης και ο Αποστόλης Σουρτουκαλής, θυμόντουσαν και έλεγαν τι έγινε το βράδυ εκείνο του Μεγάλου Σαββάτου, στα 1872.


Την εποχή εκείνη βουλευτής Σπετσών ήταν ο ναύαρχος, Γεώργιος Μπούμπουλης, που ήταν για κείνη την περίοδο και Υπουργός των Ναυτικών. Σ’όλο το νησί, είχε κυκλοφορήσει η είδηση πως βρισκόταν εκεί ο Υπουργός, που είχε έρθει για να κάνει Πάσχα, με την οικογένειά του, στην ιδιαίτερη πατρίδα του και το βράδυ, θα έκανε Ανάσταση, στον Άγιο Αντώνη στην Ντάπια, την εκκλησία που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του. Στον Άγιο Αντώνη εφημέριος ήταν ο Αναστάσης Θεοχάρης, γνωστός σαν «Παπαστοιχειός».

Τον έλεγαν έτσι γιατί στις παρέες όταν πήγαινε «στοίχειωνε» και δεν έλεγε να το κουνήσει. Ψάλτες ήταν ο καλλίφωνος Χαράλαμπος Μπογιατζής, ο παρανομαζόμενος και «Πλέον» και ο φάλτσος Άγγελος Σωτηρίου ή Μητροφάβας.

 

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Γεώργιος Μπούμπουλης (συλλογή Μουσείου Μπουμπουλίνας).


Μέσα στην εκκλησία είχε αρχίσει η ακολουθία του όρθρου της Κυριακής του Πάσχα και οι ψαλτάδες με πολλή κατάνυξη έψελναν τα τροπάρια. Είπαν και το τελευταίο «Ότε κατήλθες προς τον θάνατον» και έγινε και η απόλυση και έσβησαν τα φώτα, αλλά ο Μπούμπουλης δεν είχε ακόμα παρουσιαστεί.
Ρώτησε τότε ο Παπαστοιχειός:

-Έρδε (ήρθε) Μπούμπουλης;
- «Γιο» (όχι) του απάντησε το εκκλησίασμα.


Οι ψαλτάδες άρχισαν τότε να ψέλνουν αργά-αργά το ζ΄ εωθινό του βαρέως ήχου: «Ιδού σκοτία και πρωί» και στη συνέχεια ο Παπαστοιχειός κρατώντας τη λαμπάδα με το Άγιο Φως, άρχισε από την Ωραία Πύλη να προσκαλεί με το «Δεύτε, λάβετε φως» το λαό ν’ανάψει τις λαμπάδες του.
Και τότε ρώτησε πάλι:


-Έρδε Μπούμπουλης;
-Γιο, του απάντησαν.

Η ώρα όμως πέρναγε και άρχισαν να ψέλνουν το τροπάριο: «Την Ανάστασή Σου Χριστέ Σωτήρ», ενώ συγχρόνως άρχισε και η έξοδος από την εκκλησία, προς το μέρος της εξέδρας, που θα γινόταν η Ανάσταση. Σαν έφτασαν στην εξέδρα, ο Παπαστοιχειός άρχισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο. Στη μέση του Ευαγγελίου σταμάτησε και ξαναρώτησε:


-Έρδε Μπούμπουλης;
-Γιο, του απάντησαν, για τρίτη φορά.

 

Τότε ο δύστυχος τα χρειάστηκε, βρέθηκε σε αμηχανία, κοντοστεκόταν, δεν ήξερε τι να κάνει και συνέχιζε αργά αργά την ανάγνωση, γιατί ήταν βέβαιος και ειδοποιημένος, πως ο Υπουργός θα ερχόταν.







Λίγο πριν από το τέλος του Ευαγγελίου και ενώ ήταν πια μεσάνυχτα, έκανε την εμφάνισή του ο Μπούμπουλης. Ψηλός και μεγαλόπρεπος όπως ήταν, με τα τσιγκελωτά μουστάκια του και φορώντας τη βελάδα και τα παράσημά του, πραγματικά άρχοντας εντυπωσίαζε όλους, καθώς περνούσε από δίπλα τους.

Σαν τέλειωσε το Ευαγγέλιο ο Παπαστοιχειός ρώτησε και πάλι:

-Έρδε Μπούμπουλης;
-Έρδεεε! του φώναξε ο κόσμος από την πλατεία της Ντάπιας.

Και τότε μόνο, γεμάτος από χαρά και αγαλλίαση έψαλλε, σε ήχο πλάγιο πρώτο, το Χριστός Ανέστη!

Η Ντάπια τότε σείστηκε ολόκληρη, από τις κροτίδες και τους δυναμίτες, τα τρίγωνα, τα φουσέκια και τις τρακατρούκες και οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπούσαν χαρμόσυνα.

Και ο Μπούμπουλης, κουνώντας αργά-αργά, πάνω κάτω τη λαμπάδα του, ευχήθηκε:

-Χριστόη Ανεστήτουρι! (Χριστός Ανέστη).
-Μόντε Σουμ! (Χρόνια Πολλά).


Έτσι παρέμεινε ιστορικό και παροιμιακό το γεγονός αυτής της Πασχαλινής.



ΦΩΤΙΑ ΜΩΡΕ!






Ας δούμε όμως και μια καταγεγραμμένη περίπτωση με την απελευθέρωση:

Για το καλό φτάσιμο του Όθωνα στην Ελλάδα συνάχτηκε όλος ο λαός της Τριπολιτσάς στην Αγιά Σωτήρα, κοντά στην “πόρτα του Αναπλιού”, κ’ έγινε δοξολογία πανηγυρική απ’ όλον τον κλήρον της πόλεως , κ’ ύστερα ο δάσκαλος Κωνστ. Λουκάς έβγαλε τον πανηγυρικό. Ο Κολοκοτρώνης ήτανε κι αυτός στην τελετή κι άκουγε το ρήτορα.


Άξαφνα ο λογιώτατος, αφού είπε πολλά, έβαλε μια φωνή:
- Πυρ κροτοβόλει!

Κανείς δεν καταλάβαινε τι ήθελε να πή. Το ‘πε αυτό και το ξανά ‘πε, μα όλοι, λαός και στρατός, μένανε με το στόμα ανοιχτό, και κύτταζε ένας τον άλλον.

Ο Κολοκοτρώνης τότε έβαλε τη δική του τη φωνή:

- Φωτιά, βρε!


Αμέσως ντουφέκια και κουμπούρια στρατού και λαού βροντήσανε θριαμβευτικά…

 Και τώρα ας παρουσιάσω με τα μάτια του ξένου περιηγητή την γλωσσική μας μετάλλαξη.

«Ο λαός που, στην Ελλάδα, όπως και οπουδήποτε αλλού,  είναι ποιητής, μιλάει μια όμορφη γλώσσα, λιγάκι φτωχή αλλά διανθισμένη με χαριτωμένες εκφράσεις . Η συχνότητα του ι , που θα μπορούσε να είναι αίτιο μονοτονίας , της προσδίδει , ιδιαίτερα στην τραγουδιστή προφορά των γυναικών, ένα χαρούμενο κροτάλισμα από οξείς ήχους».

Gaston Deschamps (1890)

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Παλαμήδι όταν ήταν φυλακές, φωτογραφήθηκε από τον Φρεντ
Μπουασονά στις αρχές του 1900, Εξευρωπαϊσμός σε Οθωμανικές δομές.

            Είναι η εποχή που αντικαθίσταται η ευρωπαϊκή ορολογία με  την φιλολογική ελληνίζουσα σύνθεση:

 

Το τραμ ονομάζεται ιπποσιδηρόδρομος.

Το καπέλο λέγεται πίλος.

Το κανόνι εξελληνίζεται σε τηλεβόλον.

Το ρεβόλβερ σε πολύκροτον.

Το μαντίλι γίνεται ρινόμακτρον.

 

            Ο εξελληνισμός περνά και στο στράτευμα

 

«ΠΟΝΤΙΣΟΝ»

 

«Οι παλιοί καραβοκυρηδες των Κυκλάδων, λένε απλά ανάλογα με τις περιστάσεις «τράβα ίσια», «βίρα», «μάινα», «φούντα». Ο Κανάρης δεν μιλούσε διαφορετικά όταν έκαψε , στα νερά της Χίου τον Καπετάν Πασά. Σήμερα, οι αξιωματικοί του βασιλικού ναυτικού, όταν θέλουν να ρίξουν άγκυρα, φωνάζουν ακαδημαϊκά πάνω από την γέφυρα «Πόντισον»! Χρειάστηκε του κόσμου οι προσπάθειες για να καταλάβουν τα πληρώματα αυτή την προστακτική αορίστου. Οι κληρωτοί του ναυτικού, άνθρωποι αγαθοί, που έχουν έρθει από την Άνδρο, την Ανάφη ή την μακρινή Αμοργό, επέμεναν να πιστεύουν πως το «Πόντισον» ήταν ένας Άγγλος λόρδος.».

 Gaston Deschamps (1890)

 



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το ΓΙΟΥΡΓΙΑ του Κλέφτη δεν έγινε ποτέ MARS, προσπάθησαν να το κάνουν ΕΜΠΡΟΣ, αλλά ο στρατιώτης μας το μετέτρεψε σε ΑΕΡΑ.

«ΜΑΡΣ»

 

«Οι περισσότεροι στρατοί έχουν υιοθετήσει στις ασκήσεις τους το ζωηρό «μαρς» του λοχία εκπαιδευτή.  Με αυτό το ζωηρό και χαρούμενο πρόσταγμα παρελαύνουν οι νιζάμηδες (ναζάμ= σειρά) και τα απαοσπάσματα των νέγρων μπροστά από τον σουλτάνο, την η μέρα του Σλαμλίκ (προσκύνημα κάθε Παρασκευή στο τέμενος του Σουλτάνου).

 

 

Η ίδια φωνή ζωηρεύει το βήμα των ευζώνων στο Πεδίον του Άρεως, στην Αθήνα. Αυτό δεν αρέσει καθόλου στον κ Χατζιδάκη. Γι αυτόν η βαρβαρική αυτή κραυγή είναι βλασφημία αφού ο ίππαρχος Ξενοφών δεν την χρησιμοποίησε στις εφόδους του ιππικού του. Απαιτεί από τους υπαξιωματικούς να χρησιμοποιούν , σύμφωνα με τα έγκυρα λεξικά , τη λέξη «εμπρός»! Σημειώστε πως αυτή η προτροπή , χαλαρή και αδύναμη, δεν είναι φτιαγμένη για να ξεσηκώσει έναν λόχο για έφοδο. Στο κάτω κάτω , θα ήταν απελπιστικό να χαθεί μια μάχη για γραμματικούς λόγους»

Gaston Deschamps (1890)

            Οι κλεφταρματωλοί βέβαια όταν επιτίθεντο δεν φώναζε ο καπετάνιος «εμπρός» αλλά ούτε και «μαρς», «ΓΙΟΥΡΓΙΑ» φώναζε και πάγωνε το αίμα του εχθρού, σήμερα δεν ξέρω ποια ορολογία χρησιμοποιούν αλλά από το 1940 τουλάχιστον και μετά (πιθανά και πιο πριν), ο αξιωματικός ξεσήκωνε την μονάδα του με την κραυγή «ΑΕΡΑ».

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Οι  ναυτικοί μας είχαν καθιερώσει την δική τους γλώσσα, η εξευρωπαϊσμένη Ελλάδα ήθελε να τους μεταφέρει την αρχαιοελληνική γλωσσική κουλτούρα.

 

ΒΙΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

-        Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ του Gaston Deschamps εκδόσεις ΒΗΜΑ περιηγήσεις