ΦΥΛΕΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Τ-4 ΣΤΟ Γ ΡΑΙΧ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Το  Προσωπικό του  Τ4 σε μια ομαδική φωτογραφία.

Οι φυλετικοί νόμοι του Γ Ράιχ μπήκαν σε εφαρμογή πολύ πριν γίνουν νόμοι από τις χιτλερικές κυβερνήσεις, οι δικαστικοί προλάμβαναν τις επιθυμίες της πολιτικής ηγεσία έτσι αρνούνταν να τελέσουν γάμους Γερμανού με εβραίο πριν έρθει η απαγόρευση της Νυρεμβέργης που απαγόρευε τους φυλετικά «μεικτούς γάμους» μάλιστα ο υπουργός Φρικ τον Ιανουάριο του 1934 αναγκάστηκε να υπενθυμίσει στους αξιωματούχους να εφαρμόζουν τους τότε ισχύοντες νόμους ακόμη και αν «ίσως δεν φαίνεται να συνάδουν πλήρως προς τις εθνικοσοσιαλιστικές αντιλήψεις».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Επισκοπική χειροτονία του Clemens August Graf von Galen το  1933

Η ναζιστική άποψη βεβαίως ήταν ότι το «υγιές φυλετικό αίσθημα» πρέπει να επικρατεί έναντι των «τυπικών νομικών κριτηρίων». Το 1933 ψηφίστηκε ο νόμος Gesetz zur Verhutung erbkranken Nachwuchsrt που αφορούσε την υποχρεωτική στείρωση των ατόμων που πάσχουν από κληρονομικές ασθένειες, συμπεριλαμβανομένων , μεταξύ άλλων , διανοητική καθυστέρηση, σχιζοφρένεια, συναισθηματικών ψυχώσεων , της επιληψίας , και τον αλκοολισμό . Εφαρμογή του νόμου , που σχετίζεται με την στείρωση των περίπου 350.000 ατόμων στη Γερμανία.

Έτσι εφαρμόστηκε το  Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4 (Aktion T-4) πήρε το όνομά του από την οδό Tiergartenstraße (Tiergartenstrasse) αριθ. 4. του Βερολίνου όπου ήταν η έδρα της υπεύθυνης για την εφαρμογή του Υπηρεσίας. Ήταν το επίσημο όνομα του προγράμματος ευγονικής της Ναζιστικής Γερμανίας, το οποίο εκτελούσε δυναμικά μαζικές στειρώσεις και ευθανασία σε "ανεπιθύμητα" στοιχεία του πληθυσμού στη Γερμανία και στις κατεχόμενες από τους Ναζιστές περιοχές. 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Στα πρώτα χρόνια της ναζιστικής Γερμανίας, Αδόλφος Χίτλερ διέταξε το πρόγραμμα ευθανασίας , με την κωδική ονομασία Aktion T4 , να εξαλείψει αυτούς που θεωρούσε  " ανάξιους για ζωής »  Η πρώτη σειρά των δολοφονιών έγινε  από την πείνα, θανατηφόρο ένεση και τελικά εξελίσσεται σε θάλαμο αερίων και στα πτώματα γινόταν καύση.

Υπολογίζεται ότι συνολικά 200.000 άνθρωποι θανατώθηκαν ως αποτέλεσμα αυτού του προγράμματος. Λειτούργησε υπό τον έλεγχο του επικεφαλής της Καγκελαρίας Φίλιπ Μπούλερ (Philip Bouhler) και του Δόκτορα Καρλ Μπραντ (Karl Brandt), με επικεφαλής τους Βέρνερ Χάιντε (Werner Heyde) και Πάουλ Νίτσε (Paul Nitsche) στη δίκη του παραδέχθηκε ότι "... οι εξοντώσεις... ακολουθούσαν την ίδια ακριβώς πορεία στα στρατόπεδα, όπως και στα άσυλα των ασθενών" (εκτελέστηκε στη Δρέσδη 25/3/1948). Ουσιαστικά, όμως, ο κύριος οργανωτής του ήταν ο Βίκτορ Μπρακ (Viktor Brack) που δεν ήταν ιατρός. Στο Πρόγραμμα συμμετείχαν εξέχουσες προσωπικότητες του ιατρικού κόσμου της Ναζιστικής Γερμανίας. Το πρόγραμμα σε πρώτη φάση επικεντρώθηκε σε νεογνά και τα πολύ μικρά παιδιά . Οι μαίες και οι γιατροί έπρεπε να εγγράψουν τα παιδιά με  ηλικία ως τριών ετών, που παρουσίασαν συμπτώματα νοητικής υστέρησης, σωματικής δυσμορφίας ή άλλα συμπτώματα που περιλαμβάνονται σε ένα ερωτηματολόγιο από το Υπουργείο Υγείας . Η κατάσταση αυτή πήγαινε σε εμπειρογνώμονες οι οποίοι έβαζαν ένα σήμα + σε κόκκινο μολύβι ή - σήμα σε μπλε μολύβι κάτω από τον όρο «θεραπεία» σε ειδικό έντυπο. Ένα κόκκινο σήμα σήμαινε μια απόφαση για να θανατωθεί το παιδί. Ένα μπλε αρνητικό πρόσημο σημαίνει σήμαινε μια απόφαση εναντίον της θανάτωσης. Τρεις + + + οδήγησε σε ένταλμα ευθανασίας και τη μεταφορά του παιδιού σε μια μονάδα για το θάνατο με ένεση ή σταδιακή πείνα.

Οι πρώτες εκκαθαρίσεις έλαβαν χώρα στην ψυχιατρική Κλινική της Όβινσκα (Owińska) της κατεχόμενης Πολωνίας στις 22 Σεπτεμβρίου 1939 και ακολούθησαν σύντομα παρόμοιες πράξεις στο υπόλοιπο της χώρας που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 26.000 ψυχασθενών.

 

Στη Γερμανία στο πρόγραμμα συμπεριλήφθηκαν οι εξής εγκαταστάσεις: Κάστρο Γκράφενεκ (Schloss Grafeneck, 20 Ιανουαρίου 1940), Σλος Χάρτχαϊμ (Schloss Hartheim, 6 Μαΐου 1940), Χάνταμαρ (Hadamar, Ιανουάριος 1941), η ψυχιατρική κλινική στο Μπέρνμπουργκ αν ντερ Ζάαλε (Bernburg-an-der-Saale, 21 Νοεμβρίου 1940), Βρανδεμβούργο (Brandenburg-Havel, 8 Φεβρουαρίου 1940) και Ζόνενσταϊν-μπάι-Πίρνα (Sonnenstein-bei-Pirna, Ιούνιος του 1940). Κάθε εγκατάσταση είχε το δικό της κωδικό: Ο "A" αντιπροσώπευε το Γκράφενεκ, ο "Β" το Βρανδεμβούργο, ο "C" to Χάρτχαϊμ, ο "D" το Ζόνενσταϊν, ο "Be" το Μπέρνμπουργκ και ο "E" το Χάνταμαρ. Σε αυτές έγινε χρήση μεθόδων δηλητηριωδών αερίων, ασφυξίας, ενέσεων, δηλητηρίασης, επιβεβλημένης ασιτίας και χορήγησης υπερβολικής δόσης φαρμάκων. 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Αναφορά του Χίτλερ σχετικά με την δράση και τα επιτεύγματα του Τ4.

Τα πρώτα πειράματα με χρήση αερίων και κινητών οχημάτων με θαλάμους αερίων διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου και του Νοεμβρίου του 1939 στο Πόζναν (Poznań) της Πολωνίας με ασθενείς από την ψυχιατρική Κλινική της Όβινσκα και το Μάρτιο του 1940 στο νοσοκομείο της Κοτσάνοφκα (Kochanówka) κοντά στο Λοτζ. Οι Ναζιστές πειραματίστηκαν, επίσης, με τη διοχέτευση μονοξειδίου του άνθρακα από φορτηγά σε σφραγισμένους θαλάμους. Μεγάλο μέρος αυτού του τύπου εξόντωσης βρισκόταν κάτω από την επίβλεψη των ψυχιάτρων Καρλ Χανς Χάιντς Ζένχεν και Βέρνερ Βίλινγκερ. Ο Ζένχεν προμήθευε τους Ναζιστές ερευνητές με εκατοντάδες εγκεφάλους από τα θύματα, ενώ ο Βίλινγκερ διεξήγαγε πειράματα στα ζωντανά θύματα πριν διατάξει την θανάτωσή τους. Οι θάλαμοι αερίων που είχαν κατασκευασθεί στο Χάρτχαϊμ φτιάχτηκαν με σκοπό τη θανάτωση μέσω ασφυξίας κυρίως των ενήλικων θυμάτων με μονοξείδιο του άνθρακα πριν ακόμη γίνει ευρεία χρήση αυτών των μεθόδων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : " ανάξιοι ζωής " θεωρούντο όσοι πάσχουν από "κληρονομικά νοσήματα ", όπως η σχιζοφρένεια , ο αλκοολισμός, ή της άνοιας, ήδη μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ήταν άρρωστος ,δεν ήταν πλέον σε θέση να εργάζονται και ο περίγυρος  της οικογένειας δεν νοιαζόταν .

Ο  αριθμός των ψυχιατρικών ασθενών που εξοντώθηκαν στη Γερμανία εμφανίζεται  από μια ιδιότυπη έκθεση, με τίτλο Die Bisher ge le istete der Arbeit Ακτίου ( Το έργο που εκτελέστηκε μέχρι τώρα ) και παρείχε πληροφορίες ότι το 1940-1941 σε σύνολο 70.273 ψυχιατρικούς ασθενείς δολοφονήθηκαν ή " υποβλήθηκαν απολύμανση ". Στην έκθεση  υπολογίζεται ότι η  αποδεκτή ημερήσια δαπάνη ανά ασθενή για σίτιση  είναι τα  3,50 DM, με την εξόντωση των ασθενών απέβλεπαν στην εξοικονόμηση των 88.543.980 DM . Με δεδομένο ότι η μέση διάρκεια παραμονής των ασθενών στο νοσοκομείο είναι 10 χρόνια, η συνολική εξοικονόμηση θα ανερχόταν  σε 885.439.800 DM . Η έκθεση ενημερώνει κυνικά ότι το πρόγραμμα  εξόντωσης θα οδηγήσει σε 10 χρόνια σε 33.731.040 επιπλέον αυγά στην αγορά ( δηλαδή εξοικονόμηση 3.710.414,40 DM) και 88.540.040 κιλά  λαχανικών ( δηλαδή εξοικονόμηση 13.281.606 DM ) . Με τον  ίδιο σενάριο υπολογίστηκε η εξοικονόμηση ψωμιού , εξοικονόμηση σε αλεύρι,  βούτυρο, τυρί και  αλάτι.

Μέχρι την προσωρινή διακοπή του προγράμματος από τον Χίτλερ στις 19 Αυγούστου 1941, λόγω των διαμαρτυριών από ηγετικές προσωπικότητες της Εκκλησίας και συγγενείς των θυμάτων, 70.000 άτομα είχαν ήδη εκτελεστεί. Όμως, αυτή η δημόσια αντίδραση απλώς επιβράδυνε το πρόγραμμα και οι δολοφονίες συνεχίστηκαν με μεγαλύτερη μυστικότητα. Μέλη του προσωπικού που είχαν εκπαιδευτεί κάτω από αυτό το πρόγραμμα συνέχισαν αργότερα τις δραστηριότητές τους στα Ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Δρ Karl Brandt, προσωπικός γιατρός του Χίτλερ και διοργανωτής της δράσης T4.

Οι περισσότερες από τις προσωπικότητες που ξεχώρισαν κατά τη διεξαγωγή του προγράμματος, όπως ο Γιόζεφ Μένγκελε, είχαν ενεργή ανάμειξη και στην ανάπτυξη της τεχνολογίας των θαλάμων αερίων που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος και συμμετείχαν στην σύσταση των στρατοπέδων στο Μπέλζεκ, στην Τρεμπλίνκα και στο Σομπιμπόρ της Επιχείρησης Ράινχαρντ. Εκτός από το διαβόητο στρατόπεδο του Άουσβιτς-Μπίρκεναου, αυτά αποτέλεσαν τα κύρια κέντρα εξόντωσης με τη χρήση αερίων για εκατομμύρια ανθρώπους.

Μέχρι το τέλος του 1941, ο ένας στους τρεις ασθενείς των ψυχιατρικών ιδρυμάτων της Γερμανίας είχε θανατωθεί, σε εφαρμογή αυτού του Προγράμματος, είτε μέσω άμεσων μεθόδων είτε μέσω ασιτίας, με αποτέλεσμα 93.000 επιπλέον θανάτους. Το πρόγραμμα ανεστάλη, ύστερα από εντολή του Χίτλερ, επειδή τα αίτια θανάτου των υπό "θεραπεία" αναπήρων ανήμπορων και ψυχικά ασθενών, που αναγράφονταν στα πιστοποιητικά θανάτου που αποδίδονταν στις οικογένειές τους, ήταν σχεδόν όμοια μεταξύ τους και ήδη είχαν εγερθεί σοβαρές υποψίες. Επιπλέον, ο τρόπος απόδοσης της στάχτης των αποτεφρωμένων νεκρών ήταν αρκετά περίεργος: Η οικογένεια ελάμβανε μια λήκυθο με τις στάχτες του συγγενούς προσώπου, η οποία δεν έφερε ούτε καν μια διακριτική ετικέτα.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Κλέμενς Άουγκουστ φον Γκάλεν (Clemens August von Galen).

Στις 3 Αυγούστου 1941 ο καθολικός Επίσκοπος (και ευγενής) Κλέμενς Άουγκουστ φον Γκάλεν (Clemens August von Galen) στο κήρυγμά του στον Καθεδρικό Ναό του Μίνστερ (Münster) επιτέθηκε φραστικά στο Πρόγραμμα, χαρακτηρίζοντάς το ως "καθαρή δολοφονία". Η δημοσιότητα που έλαβε αυτό το κήρυγμα ανάμεσα στον Καθολικό πληθυσμό της χώρας θορύβησε την Ναζιστική ηγεσία, οδηγώντας την στην επίσημη αναστολή του Προγράμματος.

Φυσικά, η αναστολή αυτή ήταν προσωρινή. Τον Αύγουστο του 1942 το πρόγραμμα είχε αρχίσει και πάλι να "λειτουργεί", με περισσότερη όμως προσοχή, καθώς τα θύματα δεν δηλητηριάζονταν με μονοξείδιο του άνθρακα, αλλά θανατώνονταν με υπερβολικές δόσεις φαρμάκων ή με τη βοήθεια ενέσεων με δηλητήριο. Η εφαρμογή του Προγράμματος δεν γινόταν πλέον μόνο σε πέντε κλινικές αλλά σε περισσότερες, διεσπαρμένες σε όλη τη Γερμανία και την Αυστρία. Το Πρόγραμμα σταμάτησε να εκτελείται μόνον όταν έληξε ο Πόλεμος.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Philipp Bouhler, επικεφαλής του προγράμματος Τ4.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΗΠΕΙΡΟΣ του ΜΑΡΚ ΜΑΖΟΒΕΡ εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ