ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ

«Ήταν 27 του Απρίλη 1941. Οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα. Μια απ' τις πρώτες τους δουλειές ήταν ν' ανεβούν στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, να κατεβάσουν το σύμβολό μας, τη σημαία μας και να υψώσουν τη δική τους. Φρουρός και παραστάτης της σημαίας μας ένας εικοσάχρονος από τον Πόντο, που το αίμα του έβραζε, η καρδιά του φλεγόταν κι η ψυχή του πέταγε, φτερουγίζοντας αετίσια, πάνω στις δοξασμένες σελίδες της χιλιοδοξασμένης Ιστορίας μας...

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Απεικόνιση της θυσίας του ΕΟΝίτη Κωνσταντίνου Κουκίδη.

...Ο Γερμανός αξιωματικός διατάζει το στρατιώτη μας να υποστείλει την γαλανόλευκη κι εκείνος απαντά αυστηρά και μονολεκτικά, ΟΧΙ. Εκστατικοί στέκονται και κοιτάζουν, μια το παλικάρι και μια τη σημαία μας, οι παριστάμενοι Γερμανοί στρατιώτες. Με σεβασμό κατεβάζουν απ' τον ιστό την Ελληνική Σημαία, τη διπλώνουν προσεκτικά και την τοποθετούν στα χέρια του φρουρού της. Εκείνος ακούει μέσα του μυριάδες φωνές να απαγγέλλουν τον τιμημένο όρκο "Ου καταισχυνώ σύμβολα τα ιερά"... Σαν αστραπές περνούν, απ' το μυαλό του άξιου παλικαριού, οι θυσίες των προγόνων μας. Βλέπει τον Λεωνίδα ν' αναφωνεί το "Μολών λαβέ", τον Ρήγα στη φυλακή να τραγουδά τον Θούριο, τις Σουλιώτισσες να χορεύουν το "έχε γεια καημένε κόσμε...", τους φαντάρους στη Βόρεια Ήπειρο να φωνάζουν "Αέρααα". Μια κίνηση, ο Κώστας ΚΟΥΚΙΔΗΣ (αυτό ήταν το όνομα του παλικαριού) ξεδιπλώνει το ιερό πανί, τυλίγει το σώμα του μ' αυτό κι αγέρωχα, σταθερά κι αποφασιστικά κάνει δεκατέσσερα βήματα μπροστά. Το δέκατο πέμπτο ήταν στο κενό. Άπλωσε τα χέρια του, σαν το αϊτόπουλο τα φτερά του και πέταξε στην αθανασία...

...Κανένας δεν ανέφερε το όνομα του φαντάρου, σκοπού της Ακρόπολης το πρωινό εκείνο της 27ης Απριλίου 1941. Κανένας δεν σκέφτηκε ν' ανέβει εκεί, στην ανατολική πλευρά της Ακρόπολης, ούτε στρατιωτικός, ούτε πολιτικός και να κάνει ένα πνευματικό μνημόσυνο στον ήρωα φαντάρο της φρουράς εκείνης. Απούσα και η Εκκλησία. Βλέπετε, είναι δύσκολο να φτάσει κανείς το ύψος του πατριάρχη Χρύσανθου. Χρειάζεται να 'χει μεγάλη ψυχή και γενναία καρδιά. Ούτε οι τοπικές Αρχές μπόρεσαν να σκεφτούν, να δώσουν σ' ένα μικρό δρομάκι της Πλάκας τ' όνομά του. Εμείς οι λίγοι, οι ταπεινοί, ήρωα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΚΟΥΚΙΔΗ σου υποσχόμαστε να κρατήσουμε τη μνήμη σου ΑΙΩΝΙΑ».

Αναδημοσίευση: "ΑΙΟΛΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" Γενάρης-Φλεβάρης 2003 - Γιάννης Μαθές

Έκτοτε γράφτηκαν πολλά, κάποιοι είπαν Κουκίδης δεν υπήρξε είναι ένας μύθος, κάποιοι υποστήριξαν την ύπαρξη του Κ Κουκίδη, ας δούμε τα στοιχεία που υπάρχουν.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μαρμάρινη πλάκα προς τιμή του φρουρού της σημαίας της Ακροπόλεως.

ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ

Η επίσημη θέση του ελληνικού στρατού, και έπειτα από μεγάλη έρευνα, είναι ότι ο Κουκίδης δεν υπήρξε.


Στρατιώτης με το όνομα Κουκίδης δεν υπήρξε ποτέ και στο αρχείο των Ευζώνων δεν υπάρχει καταχωρισμένο τέτοιο ονοματεπώνυμο.

Ο αρμόδιος αξιωματικός της -τότε ανακτορικής- φρουράς Ανδρέας Μαχιμάρης αποκλείει την ύπαρξη τέτοιου ονόματος. Σε δηλώσεις του στην ΕΤ-1 είπε: "Αν ήταν στρατιώτης στους ευζώνους δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον ήξερα".

Ο Ιωάννης Κακουδάκης, διευθυντής στη ΔΙΣ (Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού) Δήλωσε: "Διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρξε την περίοδο εκείνη στρατιώτης με το όνομα Κουκίδης Κωνσταντίνος. Στείλαμε έγγραφα σε όλες τις μονάδες, στο ληξιαρχείο, παντού. Πήγαμε στην Πλάκα να ζητήσουμε πληροφορίες. Πραγματική μαρτυρία ως σήμερα δεν έχει υπάρξει". Ο κ. Κακουδάκης είναι απόλυτος: "Το ΓΕΣ έχει καταγράψει όλους τους φαντάρους κι όλους τους αξιωματικούς της περιόδου. Κάπου θα έπρεπε να ανήκει ο Κουκίδης. Ούτε εύζωνας υπήρξε ούτε ήταν φαντάρος. Όλα εξετάστηκαν". Το ενδιαφέρον είναι ότι -όπως ομολογεί σήμερα ο αντιστράτηγος- όταν υπηρετούσε σε τάγμα νεοσυλλέκτων έκανε "εθνική διαπαιδαγώγηση", χρησιμοποιώντας ο ίδιος -ως ιστορικό γεγονός- τη "θυσία του Κουκίδη".

Την δεκαετία του 80 ο ιδιώτης Μ Ναυπλιώτης ξεκινά έρευνες, το 1990 το θέμα ζητήθηκε από το ΓΕΣ η συνδρομή του Υπουργείου Πολιτισμού και της Εφορείας της Ακροπόλεως για την συλλογή στοιχείων, από τις έρευνες δεν προέκυψαν στοιχεία.

Τον Οκτώβριο του 2000 ο αρχαιολόγος της Α Αρχαιολογικής Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων ΑΜ δημοσιεύει ένα έργο στο περιοδικό ΕΝΘΕΜΙΟ με τίτλο «Κ Κουκίδης: Θρύλος ή πραγματικότητα» που γέρνει στην αμφισβήτηση του όλου γεγονότος.

Το 1995 το περιοδικό «Πτήση» αναφέρεται στο γεγονός με τίτλο «Η Προεδρική Φρουρά» και ο Κ Κουκίδης παρουσιάζεται σαν εύζωνας, αλλά «η πιθανότητα να έχει θητεύσει ως εύζωνας εκμηδενίζεται» παρ όλα αυτά το 1995 στο κτίριο της Προεδρικής Φρουράς στον Εθνικό κήπο τοποθετείται από τον διοικητή της φρουράς αναμνηστική πλάκα προς τιμή του ευζώνου Κ Κουκίδη!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η εφημερίδα Daily Mail δημοσίευσε στις 9 Ιουνίου 1941, σε δημοσίευμα με τίτλο «A Greek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο) γράφει: «Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης ο οποίος φρουρούσε το εθνικό σύμβολο των Ελλήνων πάνω στην Ακρόπολη, τυλιγμένος με την Γαλανόλευκη, εφόρμησε στο κενό και αυτοκτόνησε (27/4/1941)».

Η Daily Mail της 9/6/41 σε ειδική ανταπόκρισή της από το Κάιρο, η αγγλική εφημερίδα αναφέρεται αναλυτικά στο γεγονός, από το οποίο αντλεί και τον τίτλο του σχετικού δημοσιεύματος. Στις αμέσως επόμενες ωστόσο σειρές, η αξιοπιστία του άρθρου πλήττεται θανάσιμα από τα υπόλοιπα "στοιχεία" που παραθέτει, και τα οποία παρουσιάζουν την Αθήνα σαν εξεγερμένη πόλη: "Μαθαίνω ότι γερμανικές περίπολοι στους δρόμους της Αθήνας έχουν διαταχθεί να χρησιμοποιούν χειροβομβίδες για να διαλύουν λαϊκές συγκεντρώσεις. Ο αρχηγός της Αστυνομίας και ο διοικητής της Χωροφυλακής διώχτηκαν επειδή απέτυχαν να διατηρήσουν την τάξη. Λέγεται ότι η Γκεστάπο δουλεύει σκληρά και ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν συλληφθεί είναι ο κ. Λαμπράκης, ιδιοκτήτης δύο αθηναϊκών εφημερίδων". Καθώς στην πραγματικότητα τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβη, είναι προφανές ότι το άρθρο αναπαρήγε (κι ενδεχομένως διόγκωνε) κάθε λογής φήμες που κυκλοφορούσαν στην κατεχόμενη πρωτεύουσα, προκειμένου να υπηρετηθούν οι ανάγκες της τότε πολεμικής προπαγάνδας.

Με την  Απελευθέρωση του 1944 κανείς απολύτως δεν εμφανίζεται για να τεκμηριώσει, ενώ οι μνήμες και η φόρτιση είναι ακόμη νωπές. Στο κλασικό ιστοριογραφικό έργο της περιόδου, που καταγράφει ακόμη και τους αριθμούς των γερμανικών τανκς που μπήκαν στην πόλη (μαζί με τα ονόματα και τις μονάδες των αξιωματικών που ύψωσαν τη σβάστικα στην Ακρόπολη), Κουκίδης φυσικά δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει, όμως, ούτε υποστολή της ελληνικής σημαίας (που υποτίθεται ότι τον οδήγησε στην αυτοκτονία): "Περί την 10ην πμ υψώθη πρώτον η σημαία των ναζί με τον αγκυλωτόν σταυρόν, παραπλεύρως δε ταύτης η Ελληνική" (Δ.Γατόπουλου "Ιστορία της Κατοχής", Αθήναι 1946, σ.126)

Η έρευνα περί Κουκίδη έγινε με εντολή του τότε δήμαρχου της Αθήνας κ. Αβραμόπουλου. Όταν είχε πάρει την απόφαση να ''τιμήσει'' τον στρατιώτη με αναμνηστική πλακέτα. Στη τελετή παρευρέθησαν εκπρόσωποι της τότε κυβέρνησης, ο Προκόπης Παυλόπουλος ως εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, αντιστασιακοί διαφόρων αποχρώσεων, καθώς και οι ήρωες της περιόδου, ο Μανόλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας.
Ο κ. Αβραμόπουλος δήλωσε χαρακτηριστικά: "Τιμάμε τον Κουκίδη παρά το ότι η ιστορική έρευνα δεν απέδωσε επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξή του και για την πράξη του αυτή.''

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Η ύψωσις της Χιτλερικής σημαίας στην Ακρόπολη, αμέσως μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων. 


Ο μύθος του Κουκίδη χρησιμοποιείται από την Δεξιά ως ιδεολογικό αντιστάθμισμα της πράξης των Γλέζου-Σιάντα. 

Ο μύθος, τέλος, μπορεί να περιέχει και στοιχεία «λαθροχειρίας» ή «παραχάραξης»:

1) Τον 18ο αιώνα, ο Σκώτος συγγραφέας Τζέιμς Μακφέρσον δημοσίευσε τις Μπαλάντες του Οσσιανού, τις οποίες ισχυρίστηκε ότι είχε μεταφράσει από την αρχαία γαλλική. Οι μπαλάντες δεν έπαψαν να συγκινούν τους Σκώτους εθνικιστές, παρότι είναι γνωστό ότι ο Μακφέρσον είχε αρνηθεί να παρουσιάσει το πρωτότυπο κείμενο, όταν δημιουργήθηκε ζήτημα αυθεντικότητας, και ότι είχε κατηγορηθεί για απάτη ή στην καλύτερη περίπτωση για πολύ «ελεύθερη» διασκευή (βλ.σχετικά M.Pearton, Notions in nationalism», p.3).
2) Παρόμοια ήταν και η τύχη του χειρογράφου με τα ποιήματα που πλαστογράφησε ο Βάτσλαβ Χάνκα τον 19ο αιώνα, για να αποδείξει την δόξα του τσέχικου πολιτισμού στον Μεσαίωνα. Ο Χάνκα αντιμετωπίστηκε από τους ομοεθνείς του ως εθνικός ήρωας (P.F Sugar, External and Domestic Roots of East European Nationalism, p.41).

ΥΠΗΡΞΕ

  Η δήλωση τού επί κεφαλής τής Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού (Δ.Ι.Σ.), ότι πράγματι εκ των ιστορικών αρχείων, εμφαίνεται ότι «ο φρουρός στρατιώτης τής σημαίας ηυτοκτόνησεν περιβληθείς ταύτην».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μνημείο για τον Κ. Κουκίδη στο βράχο της Ακρόπολης.


2. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, στα απομνημονεύματά του, αναφέρει ότι: «Ο Έλλην φρουρός τής Ελληνικής σημαίας επί τής Ακροπόλεως, μή θελήσας νά παραστή μάρτυς τού θλιβερού θεάματος τής αναρτήσεως τής εχθρικής σημαίας, ώρμησεν εκ τής Ακροπόλεως κρημνισθείς καί εφονεύθη. Εκάθησα στό γραφείον μου περίλυπος μέχρι θανάτου καί δακρύων…».



3. Η εφημερίδα Daily Mail δημοσίευσε στις 9 Ιουνίου 1941, σε δημοσίευμα με τίτλο «A Greek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο) γράφει: «Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης ο οποίος φρουρούσε το εθνικό σύμβολο των Ελλήνων πάνω στην Ακρόπολη, τυλιγμένος με την Γαλανόλευκη, εφόρμησε στο κενό και αυτοκτόνησε (27/4/1941)».


4. Ο Νίκολας Χάμοντ (Nicolas Hammond), καθηγητής τού Πανεπιστημίου τού Κέμπριτζ, αξιωματικός Ειδικών Επιχειρήσεων Καΐρου στην Ελλάδα κατά την Κατοχή, γράφει: «Την 27ην Απριλίου 1941, λίγο προτού χαράξει, όλα ήσαν κλειστά. Τότε έμαθα ότι οι Γερμανοί διέταξαν τον φρουρό τής Ακροπόλεως να κατεβάσει το ελληνικό σύμβολο. Πράγματι, εκείνος την υπέστειλε. Τυλίχθηκε με αυτήν και αυτοκτόνησε, πέφτοντας από τον βράχο…».

5. Μια αναφορά του λογοτέχνη Μενέλαου Λουντέμη στο διήγημά του «Τα άλογα του Κουπύλ», που γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1944: «…την κατέβασε, τυλίχθηκε μέσα κι έπεσε χωρίς ηρωισμούς απ’ το βράχο».


6. Το Λεύκωμα «Έπεσαν για τη ζωή», του ΚΚΕ: «Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο Έλληνας στρατιώτης, πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν’ ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο λαός τιμά την θυσία του Κωνσταντίνου Κουκίδη.

7. Σύμφωνα με την ιστορική έρευνα τού αντιστασιακού ερευνητή Κώστα Γ. Κωστοπούλου: «Ο Ήρωας Στρατιώτης, χτυπώντας πάνω στα βράχια, στην διαδρομή τής πτώσεώς του στον γκρεμό από τον βράχο τής Ακροπόλεως, όταν τελικά κατατρακυλώντας, έπεσε στην οδό Θρασύλλου στην Πλάκα, είχε πολτοποιηθεί και η στολή του ήταν καταξεσκισμένη. Όταν τον περιμάζεψαν δύο-τρεις κάτοικοι τής Πλάκας, δεν βρήκαν τίποτε επάνω του εκτός από ένα τσαλακωμένο ταχυδρομικό δελτάριο στο οποίο έγραφε πολύ κακογραμμένα το όνομα τού παραλήπτη: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ. Αυτά τα στοιχεία είχαν καταθέσει δύο γέροντες (επιζώντες ακόμη) σχετικά με το ανωτέρω περιστατικό».

8. Μια προσωπική έρευνα του αντιστασιακού Χαράλαμπου Ρούπα, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα της Αιγιαλείας» (12 Μαΐου 2006):

«Εγώ και οι φίλοι μου, περίεργοι και αργόσχολοι συνταξιούχοι, αρχίσαμε να ψάχνουμε στην Πλάκα μέσα στα παραδοσιακά ταβερνάκια και καφενεία, μήπως βρούμε κάποιο γεροντάκι που να μάς έλεγε κάτι το σχετικό. Όλοι γνώριζαν το περιστατικό, αλλά μάς έλεγαν, “άκουσα… μού είπαν…”, δηλαδή αυτά πού γνωρίζαμε κι εμείς. Τελικά, ψάχνοντας και κάνοντας με υπομονή την έρευνά μας, βρήκαμε μία γριούλα που μάς είπε: “Πηγαίνετε κάτω στου Μακρυγιάννη (μάς είπε περίπου την διεύθυνση), κι εκεί ζει ένας πρώην τσαγκάρης. Αυτός είναι ο γιος τού παγοπώλη ο οποίος με το καροτσάκι του πήρε τον νεκρό στρατιώτη, και τον επήγε στο Α’ Νεκροταφείο και τον έθαψε”.
Τελικά, συναντήσαμε τον γερο-τσαγκάρη. Δυσκολευθήκαμε όμως να τού δώσουμε να καταλάβει το τι θέλαμε να μας πει, διότι ούτε άκουγε, κι ούτε έβλεπε καλά. Στο τέλος, συγκινημένος, μάς είπε: “Εκείνη την ημέρα είχαμε κλεισθεί στα σπίτια μας, όπως κι όλη η Αθήνα. Εγώ τότε ήμουν 16 χρονών. Ακούσαμε στον δρόμο μία γριά που στρίγκλιζε. Πεταχτήκαμε τότε στον δρόμο δύο-τρεις, για να δούμε το τι συμβαίνει, και τότε είδαμε το τραγικό αυτό θέαμα: Ένα χιλιοστραπατσαρισμένο πτώμα ντυμένο στο χακί και μία σημαία γύρω του ματωμένη. Χαρτιά, πορτοφόλι κλπ. δεν βρέθηκαν επάνω του, εκτός από ένα δελτάριο που έγραφε το όνομά του. Το δελτάριο το κράτησε ένας φίλος τού πατέρα μου. Επειδή ο πατέρας μου κι εγώ μοιράζαμε κολώνες πάγου στα σπίτια, είχαμε ένα καρότσι. Το έβαλαν το παλληκάρι μέσα μαζί με την σημαία, το σκέπασαν με μία κουβέρτα και το πήγαν μαζί με τον φίλο του στο Α΄ Νεκροταφείου και το έθαψαν.
Εκεί βρήκαν έναν παπά και του είπαν τι είχε συμβεί. Αυτός τούς πήγε σε έναν ανοικτό τάφο, τύλιξαν το παλληκάρι με ό,τι είχε μείνει από την σημαία, είπε και δύο-τρία λόγια ο παπάς και το παράχωσαν. Εκείνο όμως που πρέπει να σας τονίσω, αυτό το τραγικό περιστατικό από στόμα σε στόμα το είχε μάθει όλη η Αθήνα. Ο πατέρας μου φοβήθηκε και δεν με πήρε μαζί του. Εάν πήγαινα κι εγώ, τότε θα σας υπέδειχνα που ακριβώς είναι παραχωμένο το παλληκάρι. Τον πατέρα μου, τον έχασα τον Ιανουάριο τού 1942 στην μεγάλη πείνα.”».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ; Συγκεντρώσεις προς τιμή της θυσίας του.

9. Από το βιβλίο «Μυστική Ακρόπολη» του Ιωάννη Γιαννόπουλου, παρατίθενται ακόμα κάποιες  μαρτυρίες.

Ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος, παιδί ακόμη, πουλούσε τσιγάρα στην Πλάκα, γεννημένος πριν ένδεκα χρόνια στο Θησείο. Έτυχε την στιγμή της θυσίας να στρέψει το βλέμμα του προς την Ακρόπολη: «Την ώρα ακριβώς που έπεφτε το παιδί με την σημαία τυλιγμένο και κτυπούσε στους βράχους. Έκανα να τρέξω προς τα εκεί και δεν μπορούσα. Ναι προσπάθησα, να πάω και εγώ εκεί… Το παιδί… τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ παιδάκι τότε, να χωθώ, εκεί μέσα στην στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω… να προσφέρω τι; Απλώς πήρα τα πράγματά μου και έφυγα. Σκοτώθηκε εκείνη την ώρα. Κτύπησε στους βράχους και εκτινάχθηκε. Το θυμάμαι, το βλέπω σαν να το βλέπω τώρα. Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω!».

Ο Στάθης Αρβανίτης, μικρό παιδί κι αυτός, θυμάται: «Ήμουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω απ’ την Ακρόπολη. Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου -μια ημέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο ουρανό- ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και στην μητέρα μου να βγούνε απ’ το σπίτι. Εγώ ήμουνα στην ταράτσα και έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου. Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει να ‘τανε τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος μέσα στην σύγχυση την στιγμή που έμπαιναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με πίστεψε. Μετά 15 ημέρες έρχεται και μου λέει: “Μικρέ είχες δίκιο. Το είπε το BBC.”».

Στην κατοχή όλοι οι γείτονες ξέρανε το γεγονός του Κ Κουκίδη και αφήνανε εκεί στον βράχο κάτω απ την σπηλιά ένα εικονισματάκι μ ένα καντήλι που λέγανε «για τον τσολιά που έπεσε με την σημαία την ημέρα που μπήκανε οι Γερμανοί».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Μια σύγχρονη απεικόνιση της θυσίας του Κουκίδη. 



10. Το γεγονός φέρεται να μνημονεύτηκε σε εφημερίδες του τότε αθηναϊκού Τύπου.

11. Η στρατιωτική φρουρά της σημαίας είχε αποσυρθεί και είχε αναλάβει, προσφερόμενη εθελοντικά, η ΕΟΝ την φρούρηση της σημαίας. Ο Κουκίδης εντοπίστηκε σε ληξιαρχική καταγραφή. Οι κατάλογοι των μελών της ΕΟΝ δεν έχουν σωθεί για να γίνει διασταύρωση. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Ιωάννη Γιαννόπουλο (βιβλίο «Μυστική Ακρόπολη»), «Είναι μόλις 17 χρονών και μέλος της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ). Μόλις χθες (σ.σ: 26 Απριλίου 1941), η τοπική επιτροπή της Νεολαίας του Θησείου απεφάσισε όπως τα νεαρά της μέλη εκτελούν τα καθήκοντα του φρουρού της σημαίας μέχρις ότου το κατοχικό κράτος θα απεφάσιζε -με την συνεργασία των κατοχικών δυνάμεων- το τι θα έμελλε να γίνει».

12. Σύμφωνα με μια εκδοχή, οι Γερμανοί αξιωματικοί, λοχαγός Γιάκομπι (Peter Jacoby) και υπολοχαγός Έλσνιτς (Georg Elsnits) , αναγνωρίζοντας το ηρωικό της πράξεως του Κουκίδη, ζήτησαν άδεια και την έλαβαν από την γερμανική διοίκηση (Βέρμαχτ) να αναρτείται και η ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, όπως κι έγινε. Αυτή η εκδοχή όμως δεν φαίνεται να συμφωνεί με το γεγονός (που εμμέσως πάντως, επιβεβαιώνει το συμβάν) ότι γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. 

Αυτό που πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο είναι ότι Έλληνες στρατιώτες δεν υπήρχαν επί της Ακροπόλεως για να φυλάττουν την σημαία, ένας φρουρός υπήρχε εκείνη την ημέρα 17 ετών μέλος της Μεταξικής ΕΟΝ που εκτελούσε καθήκοντα φρουρού της σημαίας (εδώ μπαίνει η προκατάληψη, πώς να αναγνωρίσεις τέτοιο ηρωισμό σ ένα ΕΟΝάκι!).

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η Ελληνική σημαία στον βράχο της Ακροπόλεως.

13 Κατά την διάρκεια της κατοχής ο ποιητής Εύσκιος Πεύκης έγραψε το πιο κάτω ποίημα:

«Την Γαλανή παντιέρα κατέβασαν οι ξένοι

Και ο τσολιάς την παίρνει με δάκρυ, με λυγμό

Σκύβει και την φιλάει, τριγύρω την δένει

Και πέφτει στον γκρεμό!

Όπως και αν έχει το πράγμα, ο Δήμος Αθηναίων τίμησε τον Κ Κουκίδη με αναμνηστική πλάκα υπάρχει σήμερα στον χώρο της Ακρόπολης, σε ανάμνηση της πράξης του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΚΡΟΠΟΛΗ του Ιωάννη Γιαννόπουλου εκδόσεις ΕΣΟΤΡΟΠΟΝ

Δ.Γατόπουλου "Ιστορία της Κατοχής", Αθήναι 1946

"ΑΙΟΛΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" Γενάρης-Φλεβάρης 2003 - Γιάννης Μαθές