ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ

ΙΤΑΛΙΑ είναι ελληνική λέξη από την Αιολική διάλεκτο και σημαίνει «Εύβοια» δηλαδή τόπος που έχει καλά και πολλά βόδια, η αρχικήα μορφή της λέξης είναι «Fιταλός», το F είναι το αρχαίο ελληνικό δίγαμμα και ακούγεται «Β» δηλαδή λεγόταν Βίτουλις  ( Βιτούλι = το νεαρό της οικογένειας των Βοινών αλλά και τον νεαρό τράγο), στην αιολική διάλεκτο το βόδι λεγόταν «Ιταλό»

(Ησύχιος Αλεξανδρεύς , λεξικό των αρχαίων ελληνικών διαλέκτων και «Μέγα λεξικό της ελληνικής γλώσσης» . Ιταλό ονομάζει η μυθολογία μας ένα ταύρο του Γηρυόνη που ξέφυγε από τον Ηρακλή στο Ρήγιο και πέρασε κολυμπώντας στην Μεσσήνη.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Η Ιταλική χερσόνησος είναι γεμάτη από  δείγματα Ελληνικού πολιτισμού.

            ΚΑΛΑΒΡΙΑ είναι η σύντμηση των λέξεων «καλή» και «αύρα».

            ΕΤΡΟΥΣΚΟΙ ονομάστηκαν από τους λατίνους, οι ίδιοι ονόμαζαν εαυτούς με το ελληνικό όνομα «Τυρρηνοί».

            ΤΥΡΡΗΝΟΙ Τυρσηνός= Τύρινς που σημαίνει πύργος , φρούριο (Τίρυνθα στην Πελοπόννησο).

            Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι βρέθηκαν χιλιάδες επιγραφές και δύο κείμενα των 120 λέξεων που φαίνεται καθαρά ότι οι Ετρούσκοι μιλούσαν Ελληνικά (αρκετοί εμμένουν ότι η γλώσσα των Ετρούσκων είναι άγνωστη). Ας δούμε κάποιες από τις ετρουσκικές λέξεις :

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τυρρηνοί.

Φρούντα = βροντή

Νάνας = ιπτάμενος  (νανώ = ίπταμαι, πετώ)

Κλαν = τέκνον, γιος (Κελώριον=παιδί)

Σεκ = κόρη (σκω=παιδίσκη)

Θούρα= αδελφός , θορός= θείος, αδελφός

Ρακουνέτα= λυπημένη  (ρώκομαι= λυπούμαι)

Μαχ = μία (κρητικά μακ)

Θου = δύο (θοιάς)

Σα = τέσσερα (ταρέσα)

Τσι = τρία (τσία στα πελασγικά)

Χαρούν = Χάρων

Αθρπά = Ατροπός (μοίρα)

Ευτούρπα = Ευτέρπη

Κλπ

            ΑΙΓΥΠΤΟΣ σημαίνει Αίγα- ύπτια «νότια του Αιγαίου».

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ρωμαική σύγκλητος.

            ΛΟΥΚΑΝΙΑ Ο γιος του Τάλως ο Λεύκος ανέτρεψε τον Ιδομενέα στην Κρήτη, ο Λεύκος προξένησε καταστροφές και προκάλεσε την δυσαρέσκεια των κατοίκων , έτσι υποχρεώθηκε να καταφύγει στην Ιταλία  και να βασιλέψει στην περιοχή Λευκανία που σήμερα ονομάζεται Λουκανία. (Λεύκιος = άσπρος , φωτεινός στην  προομηρική γλώσσα και δασώδης …… Λάσιον εξ ου και Λασήθι …. Λούσιος ποταμός στην Πελοπόννησο, εκ του λευκός παράγεται το λατινικό Lux = φως.

            ΣΙΚΕΛΙΑ προήλθε από παραφθορά του «Σικανία», Σικανοί ήταν κρητική φυλή (Κρήτες Σικανοί). Τώρα υπάρχη η άποψη ότι οι Σικελοί προέρχεται από την «Σκελοί» επειδή κατοικούσαν και στα δύο σκέλη των στενών (Σκύλα-Χάρυβδη).

            ΡΩΜΗ στα δωρικά δημαίνει ισχύς , δύναμις, ο Στράβων αναφέρει ότι ο Ρωμαίος ποιητής Κούλιος δέχεται πως «η Ρώμη είναι ελληνικό κτίσμα» αλλά και ο Ιουβένάλιος αποκαλεί την Ρώμη «πόλη ελληνική» «Urbς Graeca».

            ΤΙΒΕΡΙΣ πήρε το όνομά του από την κόρη του μάντη Τειρεσία, η ίδια η Μαντώ φέρεται σαν ιδρύτρια της Μάντουας.

            Το αλφάβητο των λατίνων που σήμερα λέγεται «λατινικό αλφάβητο» δεν είναι τίποτα άλλο από το Κυμαικό που υιοθετήθηκε αυτούσιο, με όλα τα γράματα εκτός των W, G και  Q.

 

 

            Το σύνολο των γεωγραφικών όρων της Ιταλικής χερσονήσου είναι ελληνικής προελεύσεως είτε από πελασγικές, μινωικές, ετρουσκικές επιρροές είτε από τον αποικισμό που πραγματοποίησαν οι Έλληνες στην περιοχή αυτή όπως Κρότωνας ( Κρότων = τσιμπούρι), Taormina (ταυρομένιο), Lentini (Λεοντίνοι), Οτράντο (Υδρούντα), Velia (Ελέα ή Υέλη), Reggio ( Ρήγιον),  Maratea (Μαράθεια),  Filadelfia (Φιλαδέλφεια), Skila (Σκύλλα), Ριάτσε (Ρυάκι), Gela (Γέλα), (Λιπαρές) κλπ θέσεις ων ουκ εστί αριθμός.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-          ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ του Στ Σωτηρίου εκδόσεις ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ